Καίγεται η Πάρνηθα

Μετά από τη μεσημεριανή σιέστα και αφού με έβγαλε ένα τηλεφώνημα από το λήθαργο (τηλεφώνημα το οποίο δε θυμάμαι και καλά μέσα στον ύπνο μου, αλλά ήταν μια πρόταση για έξοδο με κάτι νεαρούς από ότι θυμάμαι .. χμ θα το ψάξω) βγαίνω στο μπαλκόνι μου.
Γυρνάω από αριστερά και βλέπω αυτό:

Τεντώνομαι και γυρνάω από την άλλη .. μένω με ανοιχτό το χασμουρημένο στόμα με κίνδυνο να μπει καμιά μύγα αφού αντίκρισα αυτό:

Μαύρο σύννεφο καπνού να καλύπτει τον ουρανό και τα μάτια μου να τσούζουν από την κάπνα.

Ναι είχα ακούσει για μια πυρκαγιά στην Πάρνηθα, αλλά δεν περίμενα να είναι τόσο μεγάλη και να είναι προ των πυλών .. μου.
Αρπάζω τη μηχανή και βγάζω μερικές φωτογραφίες.
(Η κόκκινη φωτίτσα που βλέπετε στο βάθος είναι φλόγες)
Μπαίνω μέσα και ανοίγω τηλεόραση .. προσπερνάω με μεγάλη ευκολία το life style δελτίο του star και κάνω πέρασμα από τα πιο "σοβαρά" δελτία, τα οποία έχουν εκτεταμένα ρεπορτάζ από την πυρκαγιά.
Μέχρι να ακούσω για την αναλγησία του κρατικού μηχανισμού και την ανησυχία της κοινής γνώμης για την καύση ή όχι του Μον Παρνές (που μεταξύ μας στάχτη και μπούρμπερη να γίνει), πέρασε κανα 20λεπτο.
Ξαναβγαίνω και κατευθύνομαι προς το "μέτωπο" και τι να δω:
(Οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους νομίζω, όση ώρα φωτογράφιζα τόσο η φωτιά αναζωπυρονώταν)

Τελικά καταφέραμε να κάψουμε και τον τελευταίο πνεύμωνα της Αττικής.
Συγχαρητήρια σε όλους μας!!

Υ.Γ. Μόλις τώρα συνειδητοποιώ ότι ο λαιμός και τα μάτια μου καίνε!! Καλό βράδυ ...

Ντου από παντού .. στη Χιλιαδού!!

Εν όψη του καύσωνα, τρωγόμουνα όλη την εβδομάδα να φύγω από την Αθήνα. Πρότεινα λοιπόν, σε 3 φίλους να πάμε στη Χιλιαδού στην Εύβοια για camping, όπως και πέρυσι. Αφού οι πιο αναμενόμενες συμμετοχές τελικά δεν ήρθαν και αφού η πιο δυσοίωνη τελικά ήρθε (ο Β.), πραγματοποιήθηκε αυτό το ταξίδι.

Παρασκευή απόγευμα και αφού ευχαρίστησα το Θεό που δεν έκανε 5 υπερωρίες, ήρθε και με μάζεψε από το σπίτι. Φύγαμε την ώρα του δειλινού από την Αθήνα και φτάσαμε εκεί αφού είχε πέσει ο ήλιος. Εγώ κλασσικά γκρίνιαζα για το ότι είχε νυχτώσει και για το ότι δε βλέπαμε να στήσουμε, αλλά με καθησύχασε και μου απέδειξε, η αλήθεια είναι, ότι μια χαρά στήνεται η σκηνή και στα σκοτάδια. Βέβαια όλα αυτά αφού είχαμε φάει και κανένα μισάωρο για να αποφασίσουμε την καλύτερη θέση για να στήσουμε και πλέον είχε πάει περασμένα μεσάνυχτα.

Όταν τελικά στήσαμε την σκηνή, πήραμε μια ψάθα και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και την αράξαμε στην παραλία. Χαζεύαμε τα αστέρια, όταν ένα κινούμενο φως πάνω στην παραλία άρχισε να πλησιάζει. Ήταν ένας «ανθρακωρύχος», συγγνώμη ένας μπαμπάς με ένα κράνος με ένα φωτάκι, τον οποίο σαν πάπια ακολουθούσαν από πίσω τα παπάκια του .. εε τα παιδιά του, ήθελα να πω!! Τι να πει κανείς ..

Την άλλη μέρα το πρωί, λες και είχε «βρέξει» όλο το βράδυ, άρχισαν τριγύρω μας να «φυτρώνουν» άλλες σκηνές.

Κατά το μεσημεράκι είχαμε γίνει ένας ωραιότατος καταυλισμός. Επειδή τελικά όντως είχαμε επιλέξει την «καλύτερη» θέση για τη σκηνή και τη βαρούσε ο ήλιος όλη την ημέρα, δεν έλεγε να την πλησιάσουμε ούτε σε απόσταση 2 μέτρων. Οπότε όλη τη μέρα τη βγάλαμε κάτω από μια ομπρέλα στην παραλία. Ααα ξέχασα κάναμε και μπάνιο .. γενικά δροσιζόμαστε, ιδρώναμε και ξαναδροσιζόμαστε και ξαναϊδρώναμε και δώστου πάλι από την αρχή. Αυτός άλλωστε δεν ήταν ο σκοπός της εκδρομής;; Η δροσιά μακριά από την Αθήνα.
Το βραδάκι κάναμε ντους στις διάσπαρτες κατά μήκος της παραλίας ντουζιέρες, οι οποίες απομάκρυναν την παραμικρή υποψία θερμοπληξίας από επάνω μας. Ένα θα σας πω, έκανα 3 ώρες να μπω από κάτω από το νερό .. Μετά και αφού όλη μέρα είχαμε φάει από 2 χούφτες κεράσια και 2 ροδάκινα έκαστος, (δε σε κρατάνε ρε γμτ αυτά τα φρούτα) πήγαμε σε μια ταβέρνα να φάμε κάτι πιο στέρεο .. είχε γυρίσει το μάτι μας από την πείνα. Την ταβέρνα ακρινή δεν τη λες, αλλά αυτοί οι κολοκυθοκεφτέδες γιατί έκαναν 6,5€, όσο ένα μπιφτέκι και όσο και μια μπριζόλα, ακόμα το ψάχνω.
Αφού είχαμε πάρει το ροδαλό το χρώμα του μεθυσμένου, φρεσκο-ηλιοκαμένου σκανδιναβού, κατευθυνθήκαμε προς τον καταυλισμό. Εκείνο το βράδυ θες το φαγητό, θες οι μπύρες, θες η ζέστη (που μάλλον αυτό είναι) στριφογυρνούσα μέσα στη σκηνή σαν αρνί στη σούβλα. Κατά τις 2, άρχισε να φυσάει και λέω ωραία θα δροσιστούμε .. Μμμμ πώς είναι όταν ανοίγετε το φούρνο να τσεκάρετε το φαγητό και σας έρχεται μια αποπνιξία;; Ε, κάπως έτσι μας καλωσόρισε ο καυτός Λίβας που έμπαινε στη σκηνή και μας έψηνε σαν κουνουπίδια στον ατμό.
Και δε φτάνει που δε μας δρόσιζε, αλλά άρχισε και τις ζημιές (από το λαϊκό άσμα: «Και κάνεις και ζημιές, και κάνεις και ζημιές, κι έχεις κι απαιτήσεις, τραπέζι πρώτο θες» - μη δίνετε σημασία, ο καύσωνας βλέπετε). Πού ήμουν;; Ααα και που λέτε αρχικά παρέσυρε τη μία πλευρά του εξωτερικού καλύμματος της σκηνής, το οποίο είπα να αγνοήσω, αλλά μετά, επειδή είδα ότι η σκηνή κόντευε να γίνει ιστιοπλοϊκό από τον αέρα και μεσοπέλαγα θα αρμενίζαμε νυστιάτικα, ξύπνησα το Β. Με την τσίμπλα στο μάτι και αφού κουτρουβαλίστηκε, βγήκε από τη σκηνή και τη στερέωσε. Βέβαια επειδή αυτός όταν κοιμάται ούτε τα κανόνια του Ναβαρόνε δεν τον ξυπνούν, ενώ εγώ και ένα μυρμήγκι να περάσει το ακούω, με σιγουριά σας λέω ότι δεν τη στερέωσε καλά και μια «γλυκιά» μελωδία με συντρόφευε όλο το βράδυ.
Αφού το μάτι μου είχε γίνει γαρίδα από την αϋπνία, σε ένα δυνατό, καυτό φύσημα του αέρα, ακούω ξαφνικά ένα χρτζουσβπμπαμ! Ανοίγω περισσότερο τα μάτια, ανοίγω και το φερμουάρ της κουνουπιέρας, ανοίγω και το φερμουάρ του «παντζουριού» της σκηνής και τι να δω? Το σχοινί για το άπλωμα με όλες τις πετσέτες και τα μαγιό είχε βγει και πέσει κάτω.
- «Β.!!!! Ξύπνα!!! Το σχοινί!!»
- «Αα εε αα ε τι πώς αα εεε?»
- «Ξύπνα καλέ!!»
- «Τι έγινε πάλι;;»
- «Τίποτα ήθελα να δω αν κοιμάσαι .. με δουλεύεις .. θα μας πάρει τα πράγματα ο αέρας! Σήκω!»
Πεταχτήκαμε έξω και αρχίσαμε στα σκοτεινά να μαζεύουμε την προίκα μας. Αυτός να ξύνεται και να χασμουριέται και εγώ να διπλώνω πετσέτες. Σε κάποια φάση μέσα στα σκοτάδια του πατάω το πόδι στο σημείο που έχει ένα κάλο και .. όπως καταλαβαίνετε μου απέδειξε ότι θα μπορούσε κάλλιστα να δουλέψει ως ντελάλης. Όταν σταμάτησε να ουρλιάζει και γλιτώσαμε την απομάκρυνσή μας από τον καταυλισμό λόγω ηχορύπανσης, παρατήσαμε τα σχοινιά και ξαναμπήκαμε στη σκηνή να κοιμηθούμε.
Τελικά κατάφερα να κοιμηθώ. Κατά τις 8:30 με 9:00 ξύπνησα από μία περίεργη κινητικότητα έξω από τους νάιλον "τοίχους" της σκηνής μας. Πασαλλάκια, φερμουάρ, ομιλίες και όλα υπό μία περίεργη αίσθηση. Ξαφνικά ακούω μία γυναικεία φωνή να αναρωτιέται: «Τι είπε; Έρχονται οι μπάτσοι;»
- «Β. Ξύπνα .. έρχονται οι μπάτσοι!!!»
- «Μμμ εεε αααα;; Τι; πώς;;» άντε πάλι ..
- «Έρχονται οι μπάτσοι παιδί μου!!»
Μεσολάβησε ένα χρονικό διάστημα να μεταβούμε από την ονειροχώρα στην πραγματικότητα και θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο, με κίνδυνο να μεταβούμε .. πίσω από τα κάγκελα, όταν ξαφνικά κάποια φωνή πίσω από το φερμουάρ μας, μας φωνάζει:
- «Παιδιά, βγείτε από τη σκηνή και πηγαίνετε στην παραλία, έρχονται οι μπάτσοι!!» Ανοίγω το φερμουάρ και επιβεβαιώνω το γεγονός, ότι οι μπάτσοι κάνουν "Ντου από παντού"! Βάζουμε μαγιό, παίρνουμε πετσέτες και ό,τι θα μπορούσε να πιστοποιεί μέσα στη σκηνή τους κατόχους της (πορτοφόλια, ταυτότητες, διπλώματ οδήγησης) και με κίνδυνο να μην ξαναδώ τα μπλουζάκια και τα body lotions μου, κλείσαμε το φερμουάρ και φύγαμε.
Εγώ άραξα στην παραλία και σε απόσταση .. 2-3 μέτρων από τη σκηνή, για να βλέπω και τι μέλει γενέσθαι. Ο Β. πήγε για καφεδάκια (της παρηγοριάς) και νερά (για να ανοίξει και το μάτι) και εγώ καθόμουν με την πλάτη στη θάλασσα και το βλέμμα στον καταυλισμό. Δεν καρφωνόμουν καθόλου .. όλα κι όλα.
Εκεί που μερικοί είχαν αναστατωθεί και μάζευαν τα τσαρδιά τους, ενώ άλλοι είχαν απομακρυνθεί από την επικίνδυνη ζώνη, σκάνε 2 τζιπ της αστυνομίας. Το ένα πηγαίνει πιο πέρα, σε έναν άλλο καταυλισμό και το άλλο σταματάει κοντά στον δικό μας. Κατεβαίνουν 2 τύποι και πλησιάζουν μερικές σκηνές.
- «Καλημέρα σας» έχουν και τρόπους ...
Μετά τους έχασα μέσα σε σκηνές, στρώματα, ανθρώπους, βράχια, αλλά τη σκηνή μας δεν τολμούσα να την πλησιάσω. Την περιφρόνησαν όμως .. ευτυχώς. Λίγο αργότερα και καθότι περίεργη, πλησίασα ένα κύριο και τον ρώτησα τι γίνεται. Μου απάντησε ότι έφυγαν αφού έγραψαν 2-3 σκηνές, «Έβγαλαν το μεροκάματο και έφυγαν!»
Ανακουφισμένη επέστρεψα στην ψάθα μου περιμένοντας τον Β. να επιστρέψει. Όταν γύρισε με παγωμένα νερά και καφέ, μου είπε το αμίμητο:
- «Ξέρεις, νομίζω ότι τελικά φάρσα ήταν η όλη φήμη!!»
- «Ναι εε;;» Χαμπάρι δεν είχε πάρει, μα καλά η καφετέρια που πήγε σε άλλη παραλία ήταν;
- «Άκου τώρα να σου πω τι έγινε...» εεε και καράφλιασε ..
Συμπεράσματα για ελεύθερο camping:
1) δεν γνώριζα μέχρι πρότινος ότι το ελεύθερο camping απαγορεύεται παντού στην Ελλάδα .. έτσι άνετη θα ήμουν αν το ήξερα;
2) αν οι μπάτσοι δε σε βρουν μέσα στη σκηνή, δεν μπορούν να σου κάνουν τίποτα, δε σε γράφουν .. μα καλά σαν την τροχαία και αυτοί;; Τι μαθαίνει κανείς ..
3) δεν έχουν δικαίωμα να ανοίξουν και να ψάξουν μια σκηνή, αν δεν είσαι μέσα .. για αυτό και την παρατήσαμε και πήγαμε στην παραλία.
4) το πρόστιμο είναι υψηλό, ακριβώς δεν ξέρω, αλλά πάει ατομικά. Αν είστε 2 άτομα στη σκηνή, πάει 150€ *2 =300€ ας πούμε. Ο Β. είχε τη φαεινή ιδέα, αν τελικά μας στρίμωχναν να πούμε ότι η σκηνή είναι δική μου και να φάω εγώ το πρόστιμο και να το μοιραστούμε .. τι gentleman!!!
Πάντως πρώτη φορά αισθάνθηκα την ανάσα του νόμου στην πλάτη μου, γνωρίζοντας ότι παρανομώ και το συναίσθημα σας λέω είναι απίστευτο. Γνωστή αγχώδης εγώ και για το παραμικρό, φαντάζεστε τους σφυγμούς μου στο «Καλημέρα σας!!» των μπάτσων ..
Ήπιαμε τελικά τα καφεδάκια και αποφασίσαμε να μαζέψουμε τα πράγματα, να τα φορτώσουμε στο αυτοκίνητο και μετά να κάνουμε μπάνιο. Είχα μια επιφύλαξη να πλησιάσω τη σκηνή, οπότε ο Β. μου λέει:
- "Μπες εσύ στη σκηνή και θα φυλάω τσίλιες εγώ. Άμα τους δω να ξαναέρχονται θα σου σφυρίξω 3 φορές"
- "Οκ" λέω ..
Στο 5λεπτο απάνω και ενώ έκανα σάουνα μέσα στη σκηνή, ακούω 3 σφυρίγματα .. ούτε ο Κεντέρης δεν θα έβγαινε έξω τόσο γρήγορα από τη σκηνή! Αυτό που αντίκρισα βγαίνοντας έντρομη ήταν έναν καταυλισμό, με αρχηγό το Β. να έχει λυθεί στα γέλια ... ναι είμαι ψάρι το παραδέχομαι!! Το βρίσιμο όμως το άκουσε!
Κάπως έτσι και με το άγχος της επιστροφής, σε συνθήκες καύσωνα και δίχως κλιματισμό στο αυτοκίνητο, επιστρέψαμε. Κάναμε μια στάση σε ένα πλατανο-δροσερο-χώρι, όπου σαν τους μυρίους κι εμείς πλησιάζοντας μια πηγή, φωνάζαμε «Θάλαττα, θάλαττα!».
Στην υπόλοιπη διαδρομή απλά αδειάσαμε το μπουκάλι με το νερό απάνω μας .. μέσα στο αυτοκίνητο. Απάλευτη κατάσταση .. Φτάνοντας στο σπίτι, βάλαμε κλιματισμό και ακούσαμε στις ειδήσεις ότι στη Χαλκίδα (από όπου είχαμε περάσει πριν από κανά δίωρο) είχε 46 οC!!! Άντε και καλό ψήσιμο!

Η seaina έγινε 1 έτους!

Πριν 1 ακριβώς χρόνο και με δειλά, φοβισμένα βήματα, ένα bubble girl που φώναζε να μην του "τρυπήσουν της φυσαλίδα του" και να το αφήσουν να ζει στο δικό του κόσμο, ξεκίνησε να περπατά στη λεγόμενη blogόσφαιρα. Η φυσαλίδα λοιπόν το μετέφερε σε μέρη άλλοτε όμορφα και άλλοτε περίεργα, μα πάντοτε σε μέρη ενδιαφέροντα.
Το bubble girl ονομάστηκε ~seaina~. Eξελίχτηκε και έγινε 1 έτους!!

Αλήθεια πόσα μπορούν να χωρέσουν σε 1 έτος!
Σήμερα αδειάζοντας από τη βαλίτσα μου μια στοίβα αναμνήσεις ανάμεσα σε φορεσιές και φωτογραφίες, βρίσκω ταξίδια στο βυθό και στον αφρό, προσωπικές αναζητήσεις σε όστρακα και ναυάγια, ιστορίες μπλεγμένες σε φύκια και αλμυρίκια, μελωδίες βγαλμένες από κάποια κοχύλι, νέο αγκυροβόλι ζωής, νέο σκαρί στο λιμάνι μου, παλιούς φίλους σε βράχους να με χαιρετούν, νέους φίλους σα σε κοπάδι να ταξιδεύουμε μαζί, γνωστούς που μου αναβόσβησαν το φάρο τους κάποια στιγμή και τόσα άλλα ...

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ... για μένα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι ζωής, το οποίο άφησα να δείτε από ένα μικρό φινιστρίνι.
Σήμερα ξεκινάω ένα νέο ταξίδι και είμαι σίγουρη ότι θα είναι και αυτό εξίσου όμορφο και ενδιαφέρον.

Και αν κάποτε στα δίχτυα μου μπλεχτείτε
θα είναι μόνο για λίγο και
μόνο επειδή θα το θέλετε εσείς!

Σας ευχαριστώ
~ Sea-ina ~

Happy Birthday Vic !!!!

Σήμερα έχει γενέθλια ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο!
Κλείνει τα 31 του χρόνια .. άσχετο αν στο μυαλό δεν έχει κλείσει ακόμα τα 21!! Χα χα χα!!!

Να τα εκατοστήσεις (αν το θες), να τα ζήσεις (όπως θες) και να τα γεμίσεις (με ό,τι θες) .. έτσι για να εξετάζουμε σφαιρικά και με λεπτομέρεια ακόμα και τις ευχές! Χι χι!
Εγώ σου χαρίζω τις ευχές και την αγάπη μου!!

Να' σαι καλά καρδιά μου!!

Sorry

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω κάπως τον εαυτό μου, θα κατέληγα πρωτίστως στο "αυθόρμητη" και στο "παρορμητική". Και όχι τόσο σε ζητήματα "άψυχα", αλλά σε θέματα σχέσεων με τους άλλους ανθρώπους. Γενικότερα λέω σχεδόν πάντα ότι σκέφτομαι, δεν κλείνω το στόμα μου! Δεν μπορώ να μη μιλήσω.
Αυτό από μια μεριά είναι καλό μιας και δημιουργεί ευχάριστη και άνετη ατμόσφαιρα σχετικά εύκολα. Από την άλλη είναι κακό. Εξαιτίας λοιπόν, της δεύτερης αυτής οπτικής προχθές και χθες στεναχώρησα δύο φίλους μου. Κάποιος πρέπει να με μούτζωσε, τελευταία δεν εξηγείται αλλιώς!
Προχθές και δίχως να το πολυσκεφτώ, έγινα η αιτία να θυμηθεί μια φίλη μου μια παλιά και οδυνηρή εμπειρία της με κάποιον, δημιουργώντας της το φόβο ότι μπορεί να αποκαλυφθεί αυτή η ιστορία σε τρίτους και το γεγονός ότι μιλάμε για αυτόν στον ίδιο.
Χθες, για επανειλημμένη φορά έκανα κατήχηση σε ένα φίλο μου για τις επιλογές που κάνει στη ζωή του, σε λάθος ώρα, ενώ ήταν στεναχωρημένος για μια ατυχία του. Και φυσικά αντέδρασε.
Γενικά τα σκάτωσα! :-(
Με τη φίλη μου μιλήσαμε λιγάκι και ζήτησα συγγνώμη, αλλά υπάρχει μια αμηχανία και μια παγωμάρα μεταξύ μας.
Με το φίλο μου δεν έχω ξαναμιλήσει από χθες, αλλά κλείσαμε το τηλέφωνο λίγο έντονα.
Είναι φορές, που όταν έχεις λερωμένη τη φωλιά σου, αισθάνεσαι χάλια και εύχεσαι να μην είχε συμβεί τίποτα ή να περάσεις αλώβητα αυτή τη φάση. Δυστυχώς δεν συμβαίνει αυτό στην πραγματικότητα. Όσες συγγνώμες και να πεις, δυστυχώς δεν αλλάζει κάτι. Κάτι έχει σπάσει και εσύ απλά κοιμάσαι με τις τύψεις σου.
Τι να πω .. απλά λυπάμαι.

I love sailing!!

Γύρισα λοιπόν!! Πολλοί θα χαρούν πολλοί ενδεχομένως, να λυπηθούν που δεν θαλασσοπνίγηκα στον Αργοσαρωνικό. :-)

Πέρασα πολύ όμορφα και γενικά αποδείχθηκε διδαχτική εμπειρία γύρω από πολλούς τομείς αυτό το 3ήμερο. Όρεξη να έχετε να διαβάζετε.

Με τη φίλη μου την Α. φτάσαμε μεσημέρι Παρασκευής στον όμιλο στο Δέλτα Φαλήρου. Υπάρχουν μερικά πράγματα που οι γυναίκες ακόμα και μια ημέρα να λείψουν πρέπει να τα κουβαλήσουν .. και συνήθως είναι και τα πιο βαριά. Έτσι δεν χρειάζεται να πω, πως φτάσαμε αποκαμωμένες, φορτωμένες ωσάν τους αστακούς κάτω από το λιοπύρι.
Όλα τα πληρώματα μαζευτήκαμε σε μια αίθουσα όπου μας μοίρασαν τις λεγόμενες «Οδηγίες» (1 φύλο για κάθε 6-8 άτομα) και μας μίλησαν γενικά για το πρόγραμμα της εκδρομής.
Θα σας αποκαλύψω 2 πράγματα.
Κάθε κοριτσόπουλο σε αυτή την εκδρομή, ονειρευόταν να έχει ένα skipper νέο, όμορφο, γυμνασμένο ο οποίος να ομορφύνει ακόμα περισσότερο την εμπειρία αυτή της ιστιοπλοΐας. Η υποφαινόμενη δεν εξαιρείται! Επιπλέον, όπως κάθε κοριτσόπουλο που έχει χίλια μύρια complex για την εμφάνισής της, δικαιολογημένα και μη, έτσι κι εγώ (που 5 κιλά παραπάνω από το κανονικό τα έχω) είχα μια αναστολή για να δω τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος του σκάφους μας. Σκέψου, έλεγα να σκάσουν οι playmate με μπικίνι πάνω στο σκάφος, δεν πάω να πέσω από τώρα στη θάλασσα;
Λοιπόν:
Ο skipper ο δικός μας, ήταν ένα καπετάνιος, ηλιοκαμένος, αδύνατος (καλά ως εδώ) .. 70 χρονών (!!), έμπειρος_35 χρόνια στη θάλασσα, με 3 γάμους και 4 παιδιά ανά την υφήλιο στο ενεργητικό του και το καλύτερο; ΝΕΥΡΙΚΟΣ όσο δεν πάει!!
Επιπροσθέτως, το πλήρωμα του δικού μας σκάφους θα μπορούσες να το κατατάξεις στην κατηγορία «βαρέων βαρών», όλες μα όλες είχαμε τα περιττά μας κιλά .. (και καλά θα μου πεις όλος ο κόσμος σχεδόν έχει μερικά περιττά κιλά) .. μιλάμε για υπερβολικές μέχρι και ακραίες περιπτώσεις. Σε σημείο που με χαροποίησε αρχικά που ήμουν η πιο φυσιολογική περίπτωση, αλλά στην πορεία ανακάλυψα ότι αυτό έχει τα αρνητικά του. Διότι το να ανήκεις στο «σκάφος με τις .. εύσωμες» δεν είναι και ότι καλύτερο για το prestige σου!
Anyway, ξεκίνησε αυτό το ταξίδι μας, με χαρούμενο κλίμα. Το σκάφος μας λεγόταν «Αναστασία» και ο καπετάνιος μας κυρ Ηλίας. Είμαστε δε, η ναυαρχίδα του στόλου μιας και ο κυρ Ηλίας είναι και γκαζιάρης .. τρέχει σε αγώνες! Από την πρώτη στιγμή που ανεβήκαμε στο σκάφος είχαμε όρεξη να μάθουμε και να βοηθήσουμε σε πολλά πράγματα. Ο κυρ Ηλίας όμως μας την έκοψε με το χασαπομάχαιρο. Έδινε πολύ κατατοπιστικές οδηγίες στο πλήρωμα:
«Μην κρατιέσαι από εκεί, δεν είναι σταθερό» υπάρχουν 50 σύρματάκια, σύρματα, σχοινιά, σχοινάκια, πού να ξέρω πού να πιαστώ;;
«Τράβα το άσπρο το σχοινί με τον κόμπο .. τράβα σου λέω» ενώ υπήρχαν 20 σχοινιά άσπρα ..
«Πάτα αυτό το κουμπί στον πίνακα! – πού είναι; – εε δεν είναι και στην τουαλέτα» ένας πίνακας σαν cockpit αεροπλάνου με 3000 κουμπακια και λαμπάκια
«Ρύξε την άγκυρα όταν σου πω» ΟΚ η άγκυρα χτύπησε την πλώρη αλλά η κοπελιά δεν είχε ξαναρίξει άγκυρα ποτέ...
«Δεν σας κόβει ότι πρέπει να πιάσετε το σχοινί γρήγορα και να το βάλετε «εκεί»!!»
«Γύρνα γρήγορα να τυλιχτεί το σχοινί ... ααα καλά αν τρέχαμε σε αγώνες τώρα θα μας είχαν περάσει όλοι»
Και το κλασσικό και συνεχώς επαναλαμβανόμενο: «Τις οδηγίες δεν τις διάβασες;;» Συγγνώμη ρε μπάρμπα, αλλά όταν έμαθα οδήγηση, όταν πέρασα τα σήματα και δεν είχα μπει ξανά σε αμάξι, δεν ήξερα να οδηγάω...
Καταλαβαίνετε λοιπόν το κλίμα. Λαμπρή εξαίρεση στον κανόνα και όχι πως να το παινευτώ, ήμουν εγώ μου φώναξε 1 μόνο φορά. Σε κάποια φάση λοιπόν, μας λέει «ποια θέλει να πιάσει το τιμόνι;;» και προθημοποιούμαι εγώ.
«Λοιπόν, εδώ είναι η πυξίδα, η Αίγινα είναι στις 230ο, εδώ είναι το όργανο που δείχνει από που έρχεται ο αέρας, εδώ με τι ταχύτητα πηγαίνουμε. Πάνω στο πανί υπάρχουν δύο σχοινάκια ένα μέσα κι ένα έξω. Όταν έχουμε καλή πλεύση τα σχοινάκια πρέπει να είναι οριζόντια, ώστε να υπάρχει ομαλή ροή του αέρα μέσα κι έξω από το πανί και να εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο τη δύναμη του αέρα. Αν κάποιο σχοινάκι χαλαρώσει ή αλλάξει κατεύθυνση κάνουμε ανάλογες διορθωτικές κινήσεις με το τιμόνι (δεξιά ή αριστερά και επαναφέρουμε), ώστε να οριζοντιώνονται τα «ανεμοδούρια» ή «μαλλάκια» διατηρώντας πάντα την πορεία μας.»
Αυτές τις οδηγίες που νομίζω είναι γενικά κατανοητές, αυτουνού μέσα σε φωνές και διαταγές ήταν κάπως έτσι: «Εκεί πάνω είναι τα αναεμοδούρια τα οποία πρέπει να είναι έτσι όπως είναι τώρα. Αν δεν είναι, γυρνάμε το τιμόνι δεξιά ή αριστερά και τα διορθώνουμε. Ααα ο στόχος μας, είναι εκείνο το βουνό στον ορίζοντα, η πλώρη μας εκεί πρέπει να κοιτάει» Τα επιπλέον τα ρώτησα εγώ! Τέλος πάντων αφού αρχικά με έβρισε και με κόμπλαρε, μετά πήρα τα εύσημα και οδήγησα το σκάφος για καμιά ώρα. Στο τέλος μου είπε και να πάω να μάθω ιστιοπλοΐα, επειδή είμαι καλή!!
ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ και με δίπλωμα λοιπόν!!!
Το βραδάκι φτάσαμε στην Αίγινα, κατεβήκαμε στη χώρα όπου και βολτάραμε και φάγαμε σε ένα γραφικό ταβερνάκι δίπλα στην θάλασσα. Επειδή είμαστε ψιλοχώμα, επιστρέψαμε στην 1,5x1,5 καμπινούλα μας, για 2 άτομα, με την Α. και ξεραθήκαμε στον ύπνο. Κάθε καμπινούλα είχε στην οροφή και ένα παραθυράκι το οποίο άνοιξα και μέχρι να με πάρει ο ύπνος χάζευα τα αστέρια.
Το πρωί του Σαββάτου αφού πήγαμε για καφέ, γυρίσαμε στα σοκάκια και ψωνίσαμε φιστίκια Αιγίνης. Εγώ πήρα κι ένα όμορφο βραχιολάκι για μένα. Επιβιβαστήκαμε στο σκάφος και αναχωρήσαμε για Πόρο. Ο κυρ Ηλίας εκείνη την ημέρα αποφάσισε να μη μας μιλάει, τα είχε πάρει καθως φαίνεται με την αναποτελεσματικότητά μας στην ιστιοπλοΐα και τα έκανε όλα μόνος του.
«Να σας βοηθήσουμε κ. Ηλία;» «Όχι» ξερά αυτός. Έτσι κι εμείς το είδαμε κρουαζιέρα με το "Love boat" και επιδοθήκαμε: άλλη στην ηλιοθεραπεία, άλλη στο mp3 player, άλλη στη φωτογραφία (βλ. Seaina), άλλη στο μασούλημα και άλλη στο .. ξέρασμα. Ναι είχαμε και τέτοια φαινόμενα ..
Μία από τις κοπέλες και στον πηγαιμό για την Αίγινα αλλά και για τον Πόρο ξερνοβολούσε συνεχώς, σε σημείο που τελικά πήρε το δελφίνι από τον Πόρο και επέστρεψε Αθήνα. Κατάλαβα λοιπόν, ότι αν σε «πειράζει» η θάλασσα σε ένα επιβατικό πλοίο της γραμμής, σε ένα ιστιοφόρο που πάει σαν καρυδότσουφλο, θα σε αποτελειώσει.
Φτάσαμε στον Πόρο και αφού είχαμε φάει τον ήλιο της αρκούδας, ρίξαμε (συγνώμη έριξε ο κυρ Ηλίας) άγκυρα στον κόλπο του "Ρώσικου Ναυστάθμου". Πέσαμε για μπάνιο σαν τρελές .. επιτέλους έμπαινα στη θάλασσα για 1η φορά φέτος. Μουλιάσαμε κανονικά! Παίξαμε, βγάλαμε φωτογραφίες με αδιάβροχη φωτογραφική μηχανή και γενικά ξεχαζοθήκαμε σαν ανήλικα σε 5ήμερη εκδρομή!
Εκεί και αφού ήρθαμε σε επαφή μα τα παιδιά από τα άλλα σκάφη, τα οποία μας εκμυστηρεύτηκαν το γεγονός ότι μας παρατηρούν που δεν κάνουμε τίποτα πάνω στο σκάφος και ότι λυπούνται τον skipper μας. «Ωραία», σκέφτηκα «μας βγήκε το όνομα ..». Εξηγήσαμε λοιπόν την κατάσταση και αποκαταστάθηκε η φήμη μας .. αφού πρώτα μας συμπόνεσαν!
Το απογευματάκι πήγαμε στο λιμάνι του Πόρου και δέσαμε. Πρώτη λοιπόν φορά παρατήρησα, πως για λόγους έλλειψης χώρου στα λιμάνια, τα ιστιοπλοϊκά σκάφη είναι δυνατόν να δέσουν το ένα δίπλα (ή με τον ιστιοπλοϊκό όρο "πάνω") στο άλλο. Έτσι κι εμείς δέσαμε σε ένα σκάφος .. που ήταν δεμένο σε ένα άλλο. Οπότε για να πατήσουμε στεριά, έπρεπε να περάσουμε μέσα από τα άλλα δύο.
Εκεί άκουσα μία κατσάδα μα τι κατσάδα, από τον κυρ Ηλία, που σύστηκε ο Πόρος. Πήγα να περάσω με λάθος τρόπο: το ένα πόδι στο ένα και το άλλο στο άλλος σκάφος.
«Μα καλά δεν διάβασες τις οδηγίες;; Περνάμε και τα 2 πόδια έξω από το ένα σκάφος και μετά περνάμε στο άλλο!»
«Καλά κύριε Ηλία, 1η φορά περνάω σε άλλος σκάφος δεν το θυμόμουν!!» Παναγία μου ρεζίλι με έκανε σε όλο τον Πόρο.
Anyway, όταν πιάσαμε στεριά, πήγαμε σε μία καφετέρια, στην οποία μάθαμε ότι με 2,5€ έκανες μπάνιο .. είχε μια τουαλέτα διαμορφώσει σε ντουζιέρα. Ξεβρομίσαμε από τα αλάτια και την αλμύρα της θάλασσας και ανανεωμένες κάτσαμε να φάμε.
Χτυπήσαμε πάλι θαλασσινά και ουζάκια και φυσικώς, ζαλιστήκαμε. Είχαμε τη ζαλάδα από το κούνημα, ήρθε το ουζάκι κι έδεσε. Το βραδάκι πήγαμε σε ένα κλαμπάκι από αυτά που μέσα θα βρεις 15χρονα, αλλοδαπούς εργαζόμενους της περιοχής, κινέζους και ηλιοκαμένους σκανδιναβούς τουρίστες. Αφού χορέψαμε και ήπιαμε και ένα ποτό, επιστρέψαμε στο σκάφος όπου αράξαμε στο κατάστρωμα και λέγαμε ιστορίες μέχρι αργά. Συντροφιά μας τα αστέρια στον ουρανό, τα φωτάκια από την προβλήτα του Πόρου, ο οποίος σιγά σιγά θα κοιμόταν και οι γλυκιά οχλαγωγία από ανθρώπινες φωνές και τις μουσικές επιλογές!
Την Κυριακή το πρωί, αφού πήραμε πρωινό ξανά επιβιβαστήκαμε στο σκάφος και πήγαμε σε μια ωραιότατη θάλασσα, από την πίσω πλευρά του νησιού!! Κάναμε του κόσμου τις βουτιές από το σκάφος, πατητές, γέλια, χάχανα, παιχνίδια, φωτογραφίες. Κατά τις 14:00 αναχωρήσαμε για Παλιό Φάληρο.
Στην επιστροφή ο κυρ Ηλίας ήταν ανελπίστως πιο φιλικός και αποφάσισε να μας μιλήσει. Μας είπε την ιστορία της ζωής του, τη λατρεία του για την ιστιοπλοΐα και το γεγονός ότι δεν έχει μεγάλη υπομονή με τους αρχάριους (το νιώσαμε στο πετσί μας). Μας ζήτησε συγνώμη αν καμιά φορά μας φώναξε, του ξαναεξηγήσαμε ότι δεν έχουμε ξανακάνει ιστιοπλοΐα και γενικά όλα μελι γάλα ...... μέχρι που φτάσαμε στο λιμάνι του ομίλου και έπρεπε να δέσουμε.
Ποιος είδε τι Χριστό και δεν το φοβήθηκε !!! Μια κοπελιά με ένα μαρκούτσι στο χέρι είχε αναλάβει να πιάσει ένα σκοινί στην προβλήτα και να το φέρει πάνω στο σκάφος για να δέσουμε το σκάφος. Πλησίασε το σκάφος ο κυρ Ηλίας στην προβλήτα, η κοπελιά έπιασε το σκοινί, αλλά δεν πρόλαβε να το γραπώσει σε ένα γάντζο (δεν ξέρω και τις ορολογίες) και το σκάφος ξανααπομακρύνθηκε δίχως να δέσει.
«Γαμώ το κερατό μου, ΠΙΑΣΤΟ!!!!»
******
εδώ πέφτει λογοκρισία λόγω του ραδιοτηλεοπτικού ...............
Κάποια στιγμή δέσαμε μετά κόπων και βασάνων και με τη βοήθεια ενός φίλου μου που είχε έρθει να με πάρει. Όση ώρα ετοιμαζόμασταν για να αποβιβαστούμε άκουσα τον κυρ Ηλία και το φίλο μου να λένε:
«Αααα ποιος στη χάρη σας καπετάνιε, με 5 γυναίκες στο σκάφος!!» ο φίλος μου
«Ξέρεις τι είναι φίλε, να έχει 5 γυναίκες στο σκάφος, ένα πράγμα τους έλεγα το ξεχνούσαν αμέσως!!»
Εκεί κάπου, ήμουν έτοιμη να ορμήσω αλλά μετά ηρέμησα:
«Εσύ ποιανής φίλος είσαι;;»
«Της Seainaς»
«Αααα αυτή καλή ήταν, πλοήγησε κιόλας, λες και είχε κάνει μάθημα! Φαινόμενο!»
«Ναι εε;»
Τι ναι βρε συ, ευτυχώς που στα είπε ο «καλός» μας καπετάνιος γιατί αλλιώς δε θα με πίστευες!! Χα χα!!
Αυτά αγαπητά μου παιδιά!!
Συμπέρασμα;; Πέρασα τέλεια, μου άρεσε πολύ η ιστιοπλοΐα, ακόμα και υπό τις άγριες αυτές συνθήκες και διασκέδασα και στο υπόλοιπο κομμάτι της εκδρομής. Θα συγχαρώ τους υπεύθυνους της Νέας Γενιάς (γιατί όλο θάβουμε το δημόσιο, όταν κάνουν κάτι καλό να το λέμε!!) και θα παρακαλέσω να γίνονται συχνότερα και για περισσότερα άτομα τέτοιες δραστηριότητες!!!
Ταξιδεύστε τώρα με μερικές φωτογραφίες μου!!!

Αέρα στα πανιά σας!!!!