Τρίτη 27 Μαΐου 2008

Η γενιά των 700 πληγών

Η γενιά της ξεφτίλας, της απελπισίας, της απόγνωσης, της κατάθλιψης ...
Ανήκουμε σε μία γενιά η οποία είναι ίσως η πιο σπουδασμένη που υπήρχε ποτέ στην Ελλάδα και παράλληλα η πιο κακοπληρωμένη, η πιο μίζερη.
Μόλις πριν 20 χρόνια οι γονείς μου, 2 δημόσιοι υπάλληλοι, δίχως κανένα ακίνητο και καμία περιουσία στο όνομά τους, κατάφεραν να αγοράσουν οικόπεδο και να χτίσουν ένα μεγάλο σπίτι με 2 μέτριους μισθούς.
Εγώ σήμερα που είμαι πιο σπουδαγμένη από αυτούς και (ευτυχώς) έχω έναν καλό μισθό, δεν μπορώ να αποκτήσω 1 ακίνητο σε αυτή τη ζωή, εάν δεν χρεωθώ για 30 χρόνια, με ένα δάνειο έστω 100.000€ και αποπληρώνοντας 160.000€.
Από μικρή άκουγα τους δικούς μου να με προτρέπουν "να σπουδάσω", "να ζήσω καλύτερα", "να αποχτήσω περισσότερα" από αυτούς. Δεν τολμώ να ονειρευτώ ότι θα αποχτήσω ποτέ κάτι, εκτός ίσως από 1 σπίτι (γιατί έχουμε και τον κάλο του "κεραμιδιού"), μετά από 30 χρόνια είτε μαζί με κάποιο άλλο άτομο είτε μειώνοντας 30 χρόνων ποιότητα ζωής.
Και φτάνω στο σημείο να είμαι ευχαριστημένη που καταφέρνω να ζω μόνη μου και να συντηρούμαι, δίχως γονεϊκά δεκανίκια, βάζοντας στην άκρη το απόλυτο "0".
Η γενιά που εύχεται να μην αρρωστήσει, που στοιβάζεται σε παλιά 2άρια, μόνο κατά τη διάρκεια της νύχτας, διότι από το πρωί μέχρι ο βράδυ τρέχει και που κοσμεί τους τοίχους με πάμπολλα πτυχία.
Ο Κούλογλου όπως πάντα έκανε μία εξαιρετική δουλειά να παρουσιάσει τη ζωή, τα προβλήματα της γενιάς μας (δεν θα σχολιάσω τον αποκλεισμό της).
Αν έχετε χρόνο δείτε την .. τα στατιστικά νούμερα που παρουσιάζονται είναι αποκαρδιωτικά.
Η συγκίνηση, το μούδιασμα έναντι στην ανικανότητα να πράξεις, η θλίψη, η οργή είναι λίγα από τα συναισθήματα που προκαλεί.




Αισθάνομαι χάλια ..
Τέρμα πια ο μύθος ότι στο εξωτερικό τα πράγματα είναι απάνθρωπα, σκληρά και δύσκολα!!
Στην Ελλάδα είναι απάνθρωπα!!

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Ηλιολουστο-βροχερό ΣΚ στην Ύδρα

Μετά από πολύ καιρό κατάφερα να εξασκήσω το αγαπημένο μου σπορ : "τα ταξίδια".
Το ΣΚ που μας πέρασε λοιπόν πήγα στην Ύδρα, σε ένα νησί που δεν είχα ποτέ αξιωθεί να πάω και που ήθελα πολύ να επισκεφτώ. Η Ύδρα μου ήταν γνωστή ως ένα νησάκι όπου δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα και ένας τόπος από όπου κατάγονται σημαντικοί οπλαρχηγοί της επανάστασης του 1821. Εεε κατάφερα να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου πάνω σε αυτό το νησί (να δω για πόσο θα τα θυμάμαι όλα αυτά που έμαθα).
1. Η Ύδρα πήρε το όνομά της από τις πλούσιες πηγές πόσιμου νερού που ανάβλυζαν από το έδαφός της στην αρχαιότητα.
2. Τον 15ο αι. μ.Χ. κάτοικοι της Πελοποννήσου για να αποφύγουν τις άγριες καταδιώξεις των Τούρκων, βρήκαν καταφύγιο στο νησί. Το άγονο όμως έδαφός της τους ανάγκασε να στραφούν στη θάλασσα και να γίνουν άριστοι ναυτικοί.

3. Έτσι το 1821 η Ύδρα έφτασε να είναι ένα πολύ πλούσιο νησί με 27.000 κατοίκους (σήμερα 2.500) και με τόσα πλοία όσα τα 2/3 του τότε ελληνικού στόλου.

4. Η Ύδρα κατέχει το παγκόσμιο (!) ακατάρριπτο ρεκόρ παραγωγικότητας ανδρών εξουσίας, τηρουμένων των αναλογιών,
5 Πρωθυπουργούς (Γ. Κουντουριώτη, Α. Κριεζή, Δ. Βούλγαρη, Α. Μιαούλη και Π. Βούλγαρη) και 50 Υπουργούς!
5. Η Ύδρα είναι γνωστή για τα παραδοσιακά αρχοντικά της. Πετρόκτιστα κτίρια 300 χρόνων υπάρχουν πάρα πολλά τα οποία στεγάζουν υπηρεσίες, ξενοδοχεία αλλά και σπίτια.
6. Η Ύδρα είναι ίσως το μοναδικό μέρος στον κόσμο, που απαγορεύονται τα αυτοκίνητα, τα μηχανάκια ακόμη και τα .. ποδήλατα, ενώ επιτρέπονται τα γαϊδουράκια και τα μουλάρια.
Ταξιδέψαμε γαι Ύδρα με catamaran σε 2 ώρες από τον Πειραιά, την περασμένη Παρασκευή. Όταν φτάσαμε ήταν βράδυ. Οπότε βλέπαμε μόνο φωτάκια μέσα στη νύχτα.
Κάναμε μια πρώτη βόλτα στην παραλία και μαγευτήκαμε από το τόσο γνώριμο ελληνικο-νυχτο-νησιώτικο τοπίο.
Την άλλη μέρα το πρωί ξυπνήσαμε αντικρίζοντας έναν απόλυτα καλοκαιρινό καιρό, με ήλιο και ζέστη. Ιδανικό κλίμα για εκδρομή σε νησί.
Περπατήσαμε στην παραλία, χαζέψαμε τα κλασσικά γαϊδουράκια που κατέχεζαν τα σοκάκια (*) και τα κότερα που μπαινόβγαιναν στο λιμάνι, μέχρι που αράξαμε σε μια καφετέρια.
(*) Περιστατικό: Περπατούσαμε σε ένα σοκάκι και συναντήσαμε ένα γαϊδαρο με τον διοκτήτη του. Με το που ερχόμαστε μούρη με μούρη, ο γάιδαρος χέστηκε (από τη χαρά του φαντάστηκα). Σταματάει ο κυριούλης, βγάζει από ένα κοφίνι ένα φαράσι και ένα σκουπάκι, μάζεψε τα ***** και μετά έφυγε. Έμεινα κάγκελο και δεν μπόρεσα να μην θαυμάσω τη νοοτροπία των ανθρώπων αυτών οι οποίοι συνειδητοποιούν το προφανές, ότι αν δεν τα μαζέψουν, θα γίνουν βουνό και θα υποστούν και οι ίδιοι τις συνέπειες.
Τότε είναι που με πιάνει το συναισθηματικό μου και κάνω πάντα τις ίδιες σκέψεις: "Πού είμαι τώρα (Ύδρα) και πού θα ήμουν (Αθήνα)", "Τι κάνω τώρα (διακοπές) κι τι θα έκανα (καθαριότητα σπιτιού)".
Anyway όταν η παρέα μου με βαρέθηκε εξαιτίας αυτών των σκέψεων, επισκεφτήκαμε το Ιστορικό Αρχείο του Μουσείου της Ύδρας (5€ έκαστος). Ναυτικά όργανα, ομοιώματα καραβιών, παλιοί χάρτες και σημαίες, φωτογραφίες και προσωπικά αντικείμενα οπλαρχηγών είναι τα χαρακτηριστικά εκθέματα του Μουσείου.
Και εκεί που λέω "όλα τα μουσεία πάνω κάτω τα ίδια εκθέτουν" φτάνω σε μια πινακίδα που τιτλοφορείται: "Η καρδιά του Α. Μιαούλη". Σηκώνω το βλέμμα και βλέπω μια ασημένια φοντανιέρα και σκέφτομαι ότι μια πολύ σημαντική ιστορία κρύβεται πίσω από αυτή τη φοντανιέρα για να χαρακτηρίζεται ως "Η καρδιά του Α. Μιαούλη". Διαβάζοντας όμως παρακάτω συνειδητοποίησα πως η φοντανιέρα περιέχει την αληθινή καρδιά του Μιαούλη, σε φορμόλη!! Διατηρείται έτσι σχεδόν 2 αιώνες, από όταν ο Όθωνας τη χάρισε στους κατοίκους της Ύδρας!!! Μετά από αυτό τα έχω δει όλα σε μουσεία .. Η υπόλοιπη ημέρα κύλησε ακουμπώντας τα ωραία μας λεφτάκια σε ταβέρνα, σε άλλη καφετέρια σε μπαράκι το βράδυ. Γενικά κυκλοφορείς, κάθεσαι κάπου και πληρώνεις σε αυτές τις διακοπές.
Την επόμενη ημέρα ξυπνήσαμε από τη "βροχή στον τσίγκο" ή από τις ψιχάλες στο παράθυρο. Μια ομορφιά!! Ο ιδιοκτήτης των δωματίων μας προμήθευε με ομπρέλες (btw πολύ εξυπηρετικός) ώστε να κυκλοφορήσουμε στην βροχερή Ύδρα. Τελείως διαφορετικό σκηνικό, χειμωνιάτικο, αλλά με τη χάρη του και αυτό.
Αποφασίσαμε να πάμε στο αρχοντικό του Λάζαρου Κουντουριώτη ή αλλιώς "το κίτρινο κτίριο" όπως χαρακτηριστικά μας έλεγαν όλοι. Ανηφορίζαμε και ανηφορίζαμε, μας βγήκε η γλώσσα έξω, αλλά στο τέλος το βρήκαμε! 4€ η είσοδος.
Να σας πω την αλήθεια περιδιαβήκαμε σε διάφορα δωμάτια με πολλούς "οντάδες" καναπέδες, πολυθρόνες και καθιστικά, τα οποία μου θύμισαν τα παλιά έπιπλα που έχουμε στο χωριό, αλλά με μια πιο αρχοντική χροιά. Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν οι παλιές παραδοσιακές στολές και ενδύματα από πολλά μέρη της Ελλάδας. Κλασσική γυναίκα μπροστά σε "βιτρίνα".
Κάποια στιγμή κατηφορίσαμε προς το λιμάνι, αγοράσαμε τα κλασσικά souvenirs και δωράκια και όταν μας έκοψε η λόρδα, το ρίξαμε στα θαλασσινά. Καλαμαράκια, χταποδάκια, σολωμό .. Κάνω ειδική μνεία επειδή είχα πολύ καιρό να τα τιμήσω!!
Κάποια στιγμή νύχτωσε και πλησίασε η ώρα της αναχώρησης. Λυπηρές σκέψεις στην προβλήτα με κατέκλυσαν, λες και έχουν ραντεβού μαζί μου σε κάθε λιμάνι.
Όταν ήμουν μικρή, την τελευταία ημέρα των διακοπών, της επιστροφής, είχαμε δράματα. Έκλαιγα σε όλο το ταξίδι μέχρι το σπίτι και οι δικοί μου έκαναν αμάν να με συνεφέρουν. Τώρα που μεγάλωσα δεν κλαίω πια, αλλά πάντα μια μελαγχολία με επισκέπτεται, όπως μια γλυκιά αναμονή της έναρξης κάθε εκδρομής, αντίστοιχα.
Συμπερασματικά η Ύδρα μου άρεσε πολύ, κυρίως επειδή θεωρώ πως είναι ένα νησί με άποψη. Οι Υδραίοι έχουν διατηρήσει το αρχοντικό στυλ σε όλα τους τα κτίρια, την απαγόρευση μηχανοκίνητων οχημάτων, τη γραφικότητα σε κάθε ασβεστωμένο σοκάκι και γενικά οι έχουν υιοθετήσει μια πολύ φιλόξενη διάθεση.
Ιδανικός προορισμός για ήρεμες, ολιγοήμερες διακοπές. Εφόσον διαθέτετε κάποιο σκάφος/βάρκα/μαούνα, μπορείτε να κάνετε και κανένα μπάνιο στις διπλανές, μη προσβάσιμες με δρόμο παραλίες. Αλλιώς υπάρχουν και τα θαλάσσια ταξί.

Άντε και στην επόμενη εξόρμηση!!!!!!

Παρασκευή 2 Μαΐου 2008

Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα!

Είναι γνωστό της πάση ότι όταν σταματάς τη δουλειά για διακοπές ή γενικότερα όταν έχεις ελεύθερο χρόνο .. δεν κάνεις ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα. Δεν πα' να προγραμμάτιζες ότι "στις διακοπές του Πάσχα θα κάνεις το ένα και το άλλο", όταν ξημερώνει η πρώτη μέρα δίχως δουλειά, καταρρέει το σύμπαν.
Και ο πρόλογος αυτός για να απολογηθώ σε εμένα και σε όποιον, για το ότι δεν έκανα και πολλά και ότι δεν bloggαρα κυρίως.
Αφού λοιπόν πήρα το δώρο του Πάσχα, πήγα και έκανα ένα ωραιότατο service στο αυτοκίνητο της τάξης των 230€, άλλαξα λάστιχα που είχα .. ξεχάσει (ξέρατε εσείς ότι τα λάστιχα πρέπει να αλλάζουν κάθε 3 περίπου χρόνια;;), anyway άλλα 170€ και όλα αυτά αφού του είχα κάνει ένα γενικό πλύσιμο μέσα, έξω, πάνω, κάτω, μηχανή και πορτ μπαγκάζ 27€. Δεν έφτιαξα μια γρατζουνιά στο καπό που για να φτιαχτεί θέλει βγάλσιμο και γενικό βάψιμο που κοστίζει 150€ και μια μικρή διαρροή λαδιών που ακόμα δεν είναι πολύ μεγάλη, της τάξης των 200€, γιατί είπα να κάνω Πάσχα σπίτι μου και όχι στη φυλακή!
Αααα πήγα και κομμωτήριο και έβαψα και το μαλλί, πάνε οι ξανθές ανταύγειες που με στοίχειωσαν 4-5 χρόνια τώρα και το "γύρισα" στο σκούρο καστανό με μια essence χάλκινη, μαζί με κούρεμα, χτένισμα, λούσιμο, 2mgr μαλλακτική, 3 mgr ενυδατική, 4mgr λοσιόν για τη ρίζα κτλ άλλες μπούρδες που πρέπει να γίνει πόλεμος να μη στα βάλουνε, άλλα 80€.
(Στο μεταξύ βρήκα κι εγώ την ιδανική ημέρα να πάω στο κομμωτήριο, όπου με το που σκάω με το άλουστο - έτσι θέλει για να πιάσει η μπογιά, αμέσως να με κακοχαρακτηρίσετε - μαλλί, να σου μια κάμερα του Antenna και μια τύπισσα με ένα μαρκούτσι. Αμάν λέω. Κάθομαι σε μια καρέκλα στο βάθος κήπος και ακριβώς πίσω από ένα χαρτόνι με δείγματα. Αρχίζει να με βάφει η κοπέλα και ξέρετε όταν βάφεις τα μαλλιά σου είσαι σα να σε έχει κουτσουλήσει ένα γιγάντι πουλί, ένα πράγμα, ό,τι πρέπει δηλαδή για να βγεις στην τηλεόραση. Μου φοράει και το κράνος με τη θερμότητα και ήμουν μια ομορφιά. Εεε τότε λοιπόν ξεκίνησε και το ρεπορτάζ. Φτου!! Πήρα ένα περιοδικό και έβαλα μπροστά στη μούρη, ανασηκώθηκα προς τα πάνω και προς τα μέσα στο κράνος, σε σημείο να κινδυνεύει να καεί το κρανίο μου και έκατσα έτσι μέχρι που τελείωσε το ρεπορτάζ. Αν λοιπόν, προχτές στις ειδήσες του Antenna είδατε ένα περιοδικό μπροστά από ένα κασκέτο κομμωτηρίου αυτή ήμουν εγώ.)
Εεε κάπως έτσι πέρασα εγώ, με πολλά έξοδα, λίγο πνεύμα πασχαλινό (ούτε νηστεία δεν έκανα) και λίγο φαγητό, μιας και κάνουμε δίαιτα εδώ και 1,5 μήνα (-6 κιλά).
Για να δούμε οι υπόλοιποι Έλληνες πώς πέρασαν.
Άλλη μια χρονιά λοιπόν ήρθε το Πάσχα:

- άλλη μια φορά προβλέπαμε τον καιρό 1 μήνα πριν το Πάσχα (ο οποίος θα ήταν βροχερός, με πτώση της θερμοκρασίας και χιόνια στα ορεινά) και που τελικά πέσαμε έξω και λίγες ψιχάλες μόνο μας θύμισαν εκείνα τα δελτία των καιρών.
- άλλη μια φορά τσιμπημένες οι τιμές στις λαϊκές αγορές με τις απανταχού ηλικιωμένες κυριούλες να τσακώνονται με τους μανάβηδες,
- άλλη μια φορά στη Βαρβάκειο Αγορά έγινε της .. Βαρβακείου, με τους χασάπηδες να μας πείθουν για την ελληνικότητα και τη φτήνια των αρνιών τους,
- άλλη μια φορά το δώρο του Πάσχα εξανεμίστηκε πριν καν μπει,

- άλλη μια φορά βομβαρδιστήκαμε από διαφημίσεις με λαμπάδες από το πρωί ως το βράδυ,
- άλλη μια φορά είδαμε τα ίδια έθιμα στην τηλεόραση, με το ρουκετοπόλεμο στο Βροντάδο της Χίου, με τα αερόστατα στο Λεωνίδιο, με τα χαλκούνια στο Αγρίνιο κτλ κτλ,

- άλλη μια φορά είδαμε τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, τον Μπεν Χουρ και όλες τις ρωμαϊκες και βιβλικές ταινίες,
- άλλη μια φορά στα Ιεροσόλυμα έγινε της Πόπης με το Άγιο Φως,
- άλλη μια φορά ακρωτηριαστήκαμε από "απαγορευμένα" βεγγαλικά,

- άλλη μια φορά διασκεδάσαμε(;) με τηλεοπτικές μουσικές σκηνές, περασμένων ετών (μα υπάρχει κανείς που είναι στο σπίτι του και βλέπει το πρόγραμμα της Πέγκυς Ζήνα πριν 5 χρόνια και σηκώνεται να χορέψει;;; Απορώ!)
- άλλη μια φορά σηκωθήκαμε αξημέρωτα και τσιγκελώσαμε το κακόμοιρο ζώο στη σούβλα. Και σαφώς επειδή είμαστε .. ας πούμε 4 Έλληνες και επειδή τρώμε για 10 και μαγειρεύουμε για 20, πετάξαμε και πετάξαμε στα σκουπίδια τόνους φαγητών ... Έτσι επειδή είμαστε large τύποι και επειδή το γεγονός ότι το ρύζι έχει πάρει παγκοσμίως την ανιούσα και πλέον με δελτίο θα το τρώμε, δε μας απασχολεί,
- άλλη μια φορά είδαμε πού διασκέδασαν οι επώνυμοι, το χαμό που έγινε στη Μύκονο, τη μεθυσμένη Τζούλια, τον εξαίρετο δικηγόρο Κούγια που πήγε τα παιδιά του στη .. Μύκονο (καλά αυτός δεν ήταν που έλεγε ότι δεν θα επιτρέψει εφεξής τα παιδιά του να πηγαίνουν στη Μύκονο;)
, το μαϊντανό Γαλάτη και άλλες εξέχουσες προσωπικότητες
- άλλη μια φορά πήραμε τα διακοποδάνεια (αφού λεφτά λόγω στεγαστικού και λοιπών δανείων δεν υπάρχουν) για να εκδράμουμε στας εξοχάς
- άλλη μια φορά άδειασαν οι πόλεις και γέμισαν οι εθνικές οδοί μιας και όλοι πρέπει να φύγουμε την ίδια μέρα και ώρα ,
- άλλη μια φορά σκοτωθήκαμε στους δρόμους επειδή πρέπει να κάνουμε φιγούρα με το καινούριο και μη αποπληρωμένο αυτοκίνητό μας,
- άλλη μια φορά ζήσαμε το Πάσχα, των Ελλήνων Πάσχα.
Την ουρά μου δεν τη βγάζω απέξω, αφού πολλά από αυτά τα έκανα κι εγώ, είτε από επιλογή είτε από ασυνείδητη παρόρμηση στη λαίλαπα των εθίμων μας. Απλά παρατηρώ ότι πέρα από τα παραδοσιακά έθιμα που συμβολίζουν και κάτι, τείνουμε να υιοθετούμε νεο-ελληνικά "έθιμα"-συνήθειες που δεν συμβολίζουν τίποτα. Γιατί μη μου πείτε ότι η Πέγκυ, η Τζούλια και το κάθε τσόκαρο είναι συνυφασμένα με το Πάσχα.
Μετά από όλα αυτά γύρισα και στη δουλειά και σαφώς βρήκα "ελεύθερο" χρόνο να bloggάρω μιας και 10 ημέρες διακοπών δεν "πρόλαβα" να ανοίξω τον υπολογιστή.
Άντε και του χρόνου!!

Σάββατο 12 Απριλίου 2008

Ακτή Πειραιώς


Μετά από προσπάθειες μηνών και από συνεννοήσεις ωρών, καταφέραμε εχθές να πάμε στην Ακτή Πειραιώς και να δούμε το σχήμα Παπακωνσταντίνου, Μαχαιρίτσα, Ζουγανέλη, Μπουλά, Σταρόβα. Από τότε που άρχισε να εμφανίζεται αυτό το σχήμα ήθελα να το παρακολουθήσω, κυρίως για τον Παπακωνσταντίνου, αλλά και για το παιχνίδι που φανταζόμουνα ότι θα γινόταν, μεταξύ των υπολοίπων.
Όσο περνούσαν οι μήνες άκουγα από όλο και περισσότερους που παρακολουθήσαν το σχήμα πολύ καλά σχόλια, γεγονός που επιβεβαιωνόταν από τη δυσκολία στο να βρεις τραπέζι.
Αφού λοιπόν δεν μπορούσαμε να βρούμε κοινή ημερομηνία να πάμε και παράλληλα να εξασφαλίσουμε και τραπέζι, ανέλαβα να πάρω και να κλείσω (1 μήνα πριν) για όποτε υπήρχε και για ένα γενικό αριθμό ατόμων, έστω 6. Το ανακοίνωσα στους υπόλοιπους και όσοι πιστοί .. προσήλθαν.
Πήγαμε λοιπόν και παρατήρησα πως έξω από το μαγαζί υπήρχαν πολυτελή αυτοκίνητα (2-3 πόρσε είδαμε) τα οποία οι παρκαδόροι πάρκαραν επιμελώς τοποθετημένα στο ... πεζοδρόμιο. Χώρος πάρκινγκ περιφραγμένος δεν υπήρχε και μάλιστα ο σιδερένιος πίνακας με τα κλειδιά των αυτοκινήτων, ήταν πτυσσόμενος και πάνω στο πεζοδρόμιο.
Μπαίνοντας επιβεβαιώσαμε την κράτηση σε μια κοπέλα, η οποία μόλις είχε κατέβει από τη σκηνή του διαγωνισμού των καλλιστείων και η οποία μας παρέπεμψε σε έναν κουστουμαρισμένο κύριο σε στυλ νταβατζή, να μας οδηγήσει στο τραπέζι μας.
Δεν κουράστηκε ιδιαίτερα, μιας και με το που μπήκαμε στην αίθουσα, μας "ακούμπησε" στο 2ο τραπέζι δίπλα στην πόρτα, χιλιόμετρα μακριά από τη σκηνή και με μια θεσπέσια κολώνα φάτσα φόρα. Εμφανώς δυσαρεστημένοι είπαμε να δοκιμάσουμε να κάτσουμε στο διπλανό για να δούμε αν οι συνθήκες θα ήταν καλύτερες, ώστε να του ζητήσουμε να αλλάξουμε τραπέζι. Μας πέτυχε στο 1ο στάδιο της απόπειράς μας και με ένα ύφος δασκάλου που πρέπει να επιβληθεί στην άτακτη τάξη του μας λέει:
- "Παιδιά εκεί που σας βάλαμε." ... γιατί αλλιώς θα σας κάνω ντα, θα συμπλήρωνα εγώ.
Βρε άει στον κόρακα, παλιο-κουστουμαρισμένε-μπράβε-νταβατζή, που νομίζεις ότι όλος ο κόσμος σου ανήκει.
Και κατέληξα ότι καλώς ή κακώς η εμφάνιση και ο αέρας που φέρεις, σε προσδιορίζει. Και το λέω είτε για εμένα που κρίνω τον συγκεκριμένο κύριο ως νταβατζή (ο οποίος μπορεί να είναι απλά ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης, μεροκαματιάρης που είχε μια άσχημη ημέρα ... χλωμό!) αλλά και για τον άλλο, ο οποίος βλέποντας έναν μαλλιά με μούσια, έναν τύπο με ξεφτισμένο τζιν και all star και 2 χαζοχαρούμενες κοπελίτσες με άγαρμπες και εκτός βραδινών δρωμένων κινήσεων, σου λέει άσε τους εδώ στην άκρη, σιγά μην έχουν λεφτά να κάνουν κατανάλωση, θα βάλω στα καλύτερα τραπέζια κανένα λεφτά που μπορεί να μου χώσει και κανένα χαρτζιλικάκι στην τσέπη του Armani κουστουμιού μου....ξεφτίλες!
Είπαμε να μην αφήσουμε τον συγκεκριμένο τύπο να μας χαλάσει τη βραδιά και να μετακινούμαστε μπρος πίσω, ανάλογα με τις κινήσεις του καλλιτέχνη πάνω στη σκηνή, για να αποφεύγουμε την κολώνα. Το τραπέζι όλο το βράδυ, βόλτες πάνω κάτω το κάναμε, που αν είχε πατίνια θα γλιτώναμε και τον κόπο.
Στην αρχή και ενώ περιμέναμε να αρχίσει, παρατηρήσαμε τους θαμώνες και διαπιστώσαμε ότι υπήρχαν από τη γνωστή νεολαία που στοιβάζεται στα μπαρ και στις γωνίες του μαγαζιού στο όρθιο, μέχρι και τη θεία μου την 60άρα που έβαλε το ποτισμένο από ναφθαλίνη ξεχασμένο στην ντουλάπα ταγιεράκι, για να βγει έξω να δει ... τον Παπακωνσταντίνου;; Γιατί αυτός και ο Μαχαιρίτσας είναι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία .. μάλλον, δεν εξηγείται αλλιώς.
Μέχρι να αρχίσει το live πρόγραμμα, ξεκίνησε το κομμάτι του "αποδίδω φόρο τιμής στα chain emails". Σε ένα video-wall προβαλλόταν επί μισή ώρα χιουμοριστικά σκετσάκια και με τους 5 καλλιτέχνες, αλλά και βιντεάκια σαν αυτά που στέλνουμε σωρηδόν στους φίλους μας με email. Όλα σχεδόν τα είχα λάβει και στείλει και μάλλον όχι μόνο εγώ. Όλοι, ή σχεδόν όλοι εκτος της 60άρας θείας μου με το ταγιέρ που τα χάζευε αποσβολωμένη.
Κατά τις 11:15 βγήκαν κάποια νέα παιδιά να τραγουδήσουν, που ντρέπομαι που το λέω, αλλά δεν θυμάμαι τα ονόματά τους.
Εεε και μετά ξεκίνησε το πρόγραμμα. Η βραδιά εξελίσσεται με εναλλαγές τραγουδιών και των 5, που τα τραγουδάνε είτε οι ίδιοι είτε μαζί με τους υπόλοιπους. Ανάμεσα στα τραγούδια υπάρχει και πρόζα ας πούμε με αστείες συζητήσεις - σκετσάκια, όπου πρωταγωνιστούν κυρίως ο Ζουγανέλης με το Σταρόβα και το Μπουλά.
Αν έπρεπε να κρίνω λοιπόν τη βραδιά θα έλεγα πως το τραγουδιστικό μέρος ήταν πολύ καλό και συνέπαιρνε τον κόσμο που συμμετείχε. Όσον αφορά τα σκετσάκια, προσωπικά δεν με συγκινήσανε. Τα έβρισκά σε μεγάλο βαθμό κρύα και επιπλέον αν-αιτίως γεμάτα βωμολοχίες. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να καταφεύγει κανείς στις βρισιές για να προκαλέσει το γέλιο .. μάλλον επειδή είναι η ευκολότερη οδός.
Γενικά λοιπόν, έμεινα ικανοποιημένη, μιας και κυρίως τραγούδια παιζόντουσαν και λιγότερη πρόζα.
Στα συν της βραδιάς, ο διαχρονικός Παπακωνσταντίνου που σε ανατριχιάζει με τη φωνή του και ο Μπουλάς με την απίστευτη φωνή του. Δεν ήξερα ότι έχει τόσες δυνατότητες η φωνή του .. πέρα από το "Μπανάκι μανάκι, μπανάκι μανάκι, μπανάκι να βουλώσουνε τα λούκια μανάκι, μπανάκι μανάκι, μπανάκι μανάκι, μπανάκι και τελειώσαν τα παλούκια μανάκι".
Αυτά. Θα σας το συνιστούσα εάν σας αρέσουν οι παραπάνω καλλιτέχνες και δε χαλιέστε να ακούτε το "μαλάκας", το "παπάρας" και το "γ...σαι" από 50 φορές σε ένα βράδυ.

Ακτή Πειραιώς, Πειραιώς και Λαμίας 4, 210 3418020
Είσοδος με ποτό στο μπαρ € 20, φιάλη ουίσκι € 170 & 190 (κομπλέ), κρασί ανά δύο άτομα € 85 & 95.
Έναρξη 11 μ.μ. Κυρ. 10 μ.μ.

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

Μήνα Μάρτη στη Νέα Μάκρη!

Κατά καιρούς έχω και έχουμε όλοι γκρινιάξει για την έλλειψη "πρασίνου" και γενικότερα πάρκων στην Αθήνα. Επιπλέον διαρκώς αναρωτιόμαστε "και πού να πάμε;", "τίποτα δεν υπάρχει εδώ κοντά".
Σε πείσμα λοιπόν του κακού μου εαυτού και της κοινότυπης τακτικής την ημέρα της εθνικής μας αργίας (25η Μαρτίου), με πρόταση των γονιών μου, πήγαμε για βόλτα στη Νέα Μάκρη.

Το χαρακτηριστικό της Νέας Μάκρης είναι ένα λιθόστρωτο μονοπάτι, παράλληλα με την παραλία, το οποίο εισχωρεί μέσα σε "πράσινο". Δεξιά και αριστερά υπάρχουν φροντισμένα δέντρα, καθώς επίσης και κάτι "χαμόσπιτα" εκκατομμυρίων πάνω στο κύμα. Ο δήμαρχος (προφανώς) έχει φυτέψει και φοίνικες πάνω στην παραλία, δίνοντας ένα πιο εξωτικό στυλ στην περιοχή.

Με σύμμαχο τον ήλιο, κάναμε βόλτα πάνω κάτω σε αυτό το μονοπάτι, χαζεύοντας το τοπίο, που ομολογουμένως είναι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Υπήρχαν και κάποιοι θαρραλέοι που έκαναν πικ-νικ και κάποιοι άλλοι που επιδόθηκαν σε ... αθλοπαιδείες στην άμμο.

Σε ένα μέρος της διαδρομής το μονοπάτι σε οδηγεί σε ένα κατάλευκο εκκλησάκι, με θαλασσί τρούλο, τέτοιο που συναντά κανείς στις Κυκλάδες. Αν θυμάμαι καλά είναι της Αγ. Κυριακής.

Και επειδή το περπάτημα ανοίγει την όρεξη (και όχι μόνο), καθίσαμε σε ένα ταβερνάκι για τον παραδοσιακό μπακαλιάρο-σκορδαλιά, ο οποίος παρεπιπτόντως ήταν λουκούμι.
Φεύγοντας σκέφτηκα ότι η Νέα Μάκρη είναι ένας κοντινός στην Αθήνα, προορισμός ο οποίος ενδείκνυται για κοντινές εξορμήσεις. Βέβαια κρίνοντας από τον αυξημένο κόσμο, Μάρτη μήνα, μάλλον δεν θα πέφτει καρφίτσα το καλοκαίρι. Ίδομεν λοιπόν.

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

Musicovery.com

Το ανακάλυψα πρόσφατα και το βρήκα ενδιαφέρον.
Είναι ένα site το οποίο σου δίνει τη δυνατότητα να ακούς διαφόρων ειδών τραγούδια, ανάλογα με τη διάθεσή σου.
Δηλώνεις αρχικά τη διάθεσή σου, το είδος μουσικής που σου αρέσει, αν θες το ρυθμό των τραγουδιών (αν θες dance ή όχι κομμάτια), αν θες δηλώνεις ένα εύρος δεκαετιών των μουσικών επιλογών και στο τέλος με βάση τα παραπάνω φτιάχνεται ένα είδος δενδροδιαγράμματος, με κόμβους τα επιλεγόμενα τραγούδια.
Εν συνεχεία αν θες δηλώνεις αν απο αυτά που παίζουν κάποιο σου αρέσει ή όχι και έτσι φτιάχνεται και μια προσωπική λίστα τραγουδιών.
Αν σας ενδιαφέρει, παίξτε λιγάκι.

Τρίτη 11 Μαρτίου 2008

Καθαρά Δευτέρα στα .. καμμένα.

- "Και πού να πάμε;;", ετέθη για ακόμα μία φορά η κλασσική ερώτηση.
- "Βουνό ή θάλασσα;"
- "Χμμμ ... μιας και η μέρα επιβάλλει θαλασσινά, τα παραλιακά μέρη θα έχουν την τιμητική τους, άρα πολύ κόσμο, άρα 5 ώρες επιστροφή" λέω εγώ

- "Ωραία, σε πιο βουνό;"

-"Ένα βουνό που να συνδυάζει και ξέφωτα για το πέταγμα αετού και μέρη με πυκνά φυλλώματα για να κάνουμε το πικ νικ μας"

Μη σας τα πολυλογώ αποφασίσαμε να πάμε στην Πάρνηθα. Αφού περάσαμε όλες τις χασαποταβέρνες που σέρβιραν σαρακοστιανά, αφού πληρώσαμε 15€ για 2 μερίδες καλαμαράκια και 1 μερίδα πατάτες σε πακέτο, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε.
Σε ένα από τα μεγαλύτερα ξέφωτα
(όπου από παιδί θυμάμαι να κάνουμε εκδρομές) είχε μια εκδήλωση το ΚΚΕ και είχε γεμίσει τα δένδρα με κόκκινες σημαίες. Παραπλεύρως του δρόμου αυτοκίνητα, επαναστατικά τραγούδια από κάποια μεγάφωνα, τσίκνα και κόσμος ... Χμμμ είναι που στο βουνό θα αποφεύγαμε τον κόσμο. Όπως μάθαμε γινόταν μία εκδήλωση υπέρ των αναδασώσεων στην Πάρνηθα.
Anyway αποφασίσαμε να αφήσουμε τους πολύβοους πρόποδες και να ανηφορίσουμε. Όσο ανεβαίναμε τόσο πιανόταν η ψυχή μας. Και όχι από το υψόμετρο, αλλά από τη γύμνια. Δεν είχα πάει στην Πάρνηθα μετά την καλοκαιρινή πυρκαγιά. Ένα έχω να πω .. κρανίου τόπος .. μαύροι κορμοί, σταχτί ξερό χώμα και που και που κάποια δενδράκια που γλίτωσαν τη φωτιά με μερικά καψαλισμένα κλαδιά.
Μέσα σε όλο αυτό το νεκρό τόπο, αγέρωχο και στο παρά τσακ σωσμένο το Καζίνο. Είχα ακούσει ότι δόθηκε υπεράνθρωπη μάχη να μην παραδοθεί στις φλόγες και πράγματι έτσι πρέπει να έγινε. Μέχρι την είσοδό του είχε καμένα δένδρα.
Βρήκαμε λίγο χώρο με λίγο πράσινο και λίγη άπλα και λίγη θέα και στρώσαμε τις ψάθες μας. Βγάλαμε και τα ταπεράκια μας με όλα τα σχετικά εδέσματα και ... τα παρατήσαμε. Σηκωθήκαμε να δώσουμε φιλότιμες προσπάθειες ώστε να πετάξουμε τον αετό μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε και πολύ αέρα εχθές. Εεε αφού πέταξε για 4-5 δευτερόλεπτα και αφού έπεσε ουκ ολίγες φορές, είπαμε να παρατήσουμε την προσπάθεια, να τον αφήσουμε να φλερτάρει με το έδαφος και να φάμε. Σκάσαμε. Δεν το κρύβω. Το αποδώσαμε όλοι στο ότι, η φύση ανοίγει την όρεξη! Αλλά επειδή ορισμένα μέλη της παρέας "τρωγόντουσαν" να ξαναπροσπαθήσουν, μετά το φαγητό ξαναπροσπάθησαν. Και ας έλεγα εγώ ότι "η χώνεψη είναι ιερή διαδικασία" και ότι "η καρδιά θα ζοριστεί" .. στου κουφού την πόρτα ... Πέταξε όμως .. και πήγε πολύ ψηλά!! Και αμόλα την καλούμπα! Αμόλα, αμόλα ... .... ουπς πού πηγε το σκοινί;; Άφαντο το σκοινί. Μείναμε με την καλούμπα στο χέρι που λένε.
Η καλούμπα είχε ένα κόμπο (;;) ο οποίος από την αντίσταση κόπηκε. Και έτσι πάει ο αετός μας!! Έπεσε σε μια χαράδρα ... για να αποτελέσει πιθανό προσάναμα για την επερχόμενη πυργαγιά..

Αυτός ήταν το χρονικό μιας Καθαράς Δευτέρας στα καμμένα .. Άντε και του χρόνου!!