Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2006

Χαρτονένια Χριστούγεννα (συνέχεια)

..
Πόσο λάθος είχε ...
..

Μέχρι τα 30 του περίπου ζούσε ευτυχισμένα Χριστούγεννα.
30 Χριστούγεννα γεμάτα οικογενειακή θαλπωρή και ερωτική πληρότητα με τη Μαρία! Ευτυχισμένα Χριστούγεννα!

Τα 31α έμελαν να είναι σημαδιακά. Έμελαν να αλλάξουν ριζικά τη ζωή τους .. τη ζωή του ..

Παραμονή Χριστουγέννων 2002.

Οι δρόμοι αντηχούσαν από νωρίς παιδικά κάλαντα. Αυτός είχε ακούσει τα δικά του από νωρίς, από την ωραιότερη φωνή, τη φωνή της.
Όταν σηκώθηκαν από το κρεβάτι η Μαρία βάλθηκε να φτιάξει μελομακάρονα, "έτσι για το καλό", αλλά αυτός ήξερε πως τα έφτιαχνε για εκείνον, που του αρέσαν πολύ.
Αποφάσισε λοιπόν, πως ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να βγει να της πάρει δώρο. Μέρες τώρα μάζευε λεφτά. Είχε δει ένα ζευγάρι μικρά, διακριτικά, όμορφα σκουλαρίκια, τα οποία φανταζόταν ότι θα της πήγαινα εξαιρετικά! Εκείνη θα το θεωρούσε περιττό και πιθανόν να τον μάλωνε, αλλά ήταν σίγουρος ότι θα τα χαιρόταν πολύ, τελικά.
Τη φίλησε και βγήκε στο δρόμο. Έφτασε στο μαγαζί, τα ξαναχάζεψε και τα αγόρασε. Πήρε το γυαλιστερό κουτάκι και το έβαλε στην τσέπη του παλτού του.
Γύρισε σπίτι καμιά ώρα μετά. Η Μαρία έλειπε. Είχε αφήσει τα μελομακάρονα στη μέση και είχε βγει και αυτή:"Πάω να πάρω αλεύρι, μου τελείωσε! Δεν θα αργήσω! Φιλάκια", το σημείωμα στην κουζίνα ...
"Βάλθηκε να με καταπλήξει", σκέφτηκε και γέλασε!
Κάθισε στον καναπέ και έβγαλε από την τσέπη του το δώρο της. Περιεργαζόταν αρκετή ώρα το κουτάκι στα χέρια του .. της άξιζε το ακριβό αυτό δώρο, της άξιζαν πολύ περισσότερα. Προσπαθούσε με δυσκολία να τα φέρει βόλτα, για να της προσφέρει όσο το δυνατό περισσότερα. Αυτή δε ζητούσε τίποτα. Όταν αυτός γκρίνιαζε και παραπονιόταν αυτή πάντα χαμογελαστή του έλεγε:
"Τα πλούτη χαλάνε τον άνθρωπο, καρδιά μου! Εγώ έχω εσένα και μου φτάνει!"
Πόσο την αγαπούσε! Ήταν πραγματικά ευτυχισμένος μαζί της. Ποτέ δε φανταζόταν ότι στη ζωή του θα σταθεί τόσο τυχερός, ώστε να τη γνωρίσει.
Σε λίγους μήνες που επαγγελματικά θα ορθοποδούσε, θα της πρότεινε να παντρευτούν .. θα ..
..
Ντριν, ντριν ..
Το τηλέφωνο, τον αποτράβηξε άγρια από τις όμορφες αυτές σκέψεις..
- "Παρακαλώ"
- "..."
- "Ο ίδιος"
- "..."
- "Ναι, την ξέρω, η κοπέλα μου είναι" σε λίγο καιρό θα έλεγε η γυναίκα μου ..
- "..."
- "Π..πώς ....;"
- "..."
- "Είναι καλά; Πού είναι;"
- '' ..."
- "'Ερχομαι .."

Έκλεισε το τηλέφωνο, άρπαξε τα κλειδιά και όρμηξε στο δρόμο. Αλαφιασμένος σταμάτησε ένα ταξί:
- "Στον Ευαγγελισμό .. γρήγορα.."

Έφτασε στο νοσοκομείο.
Ρώτησε για τη Μαρία.
Στην εντατική.
Έτρεχε στους διαδρόμου και φώναζε.
Ρωτούσε πού είναι η εντατική.
Κάποια στιγμή τη βρήκε.
Ρώτησε μια νοσοκόμα ..: "Περιμενετε το γιατρό, παρακαλώ"
Τι να περιμένει, έχει πεθάνει από την αγωνία του. Αν συμβεί κάτι στη Μαρία, θα .. θα ..
Σε ένα άνοιγμα της πόρτας πρόλαβε να κοιτάξει στο εσωτερικό .. και τότε την είδε!
Η ψυχή του κόπηκε στα δύο. Η Μαρία του, αναίσθητη σε ένα κρεβάτι, με αναπνευστήρα, με ορούς, με επιδέσμους, με .. με .. με ...

Εκείνη την 31η παραμονή Χριστουγέννων, η Μαρία έφυγε για πάντα από τη ζωή .. για πάντα από αυτό τον κόσμο, για πάντα από αυτόν. Ένα αυτοκίνητο ήταν αρκετό για να κόψει το νήμα της ζωής της, το νήμα που την έδενε μαζί του.
Δεν πρόλαβε να τελειώσει τα μελομακάρονα, δεν πρόλαβε να της χαρίσει τα σκουλαρίκια, δεν πρόλαβε να της προτείνει να τον παντρευτεί, δεν πρόλαβε να την κάνει ευτυχισμένη ...
Η κηδεία λόγω αργιών έγινε την μεθεπόμενη των Χριστουγέννων. Όταν μετά επέστρεψε σπίτι, έκλεισε πίσω του την πόρτα και τον κόσμο. Έβαλε να πιει. Ήπιε για να ξεχάσει.
3 μήνες έπινε,
3 μήνες δεν είδε άνθρωπο,
3 μήνες δεν βγήκε από το σπίτι.
Και οι 3 μήνες θα γίνονταν 6 και οι 6, 9 αν το ένστικτο της επιβίωσης δεν τον κινητοποιούσε.
Από τη δουλειά τον έδιωξαν. Οι οικονομίες του, ελάχιστες και αρκετές να ζήσει λίγο καιρό άνεργος. Στάθηκε άτυχος. Δουλειά δεν μπόρεσε να βρει. Ποιος άλλωστε θα έπερνε στη δούλεψή του έναν καχιεκτικό, ζωντανό-νεκρό, που βρωμάει αλκοόλ από χιλίομετρα;
Μερικά μεροκάματα, από εδώ κι από εκεί τον έφεραν μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα. Ο ιδιοκτήτης της γκαρσονιέρας δεν ήταν διατεθιμένος να ανεχτεί άλλα απλήρωτα ενοίκια και του έκανε έξωση. Του χάρισε τα χρωστούμενα, αλλά τον έδιωξε.

Παραμονή Χρισουγέννων 2003.

Ένα χρόνο μετά το χαμό της Μαρίας, βρισκόταν στο δρόμο. Με λίγα λεφτά και δίχως σπίτι...
Η Μαρία φεύγοντας φαίνεται πήρε μαζί της και την καλοτυχία του. Είχε χάσει οριστικά το γούρι του ..
Ένα μήνα μετά, αφού βολεύτηκε αρχικά σε κάποια βρώμικα δωμάτια ξενοδοχείων και αφού οι τελευταίες του οικονομίες του σώθηκαν, κοιμήθηκε πρώτη φορά έξω ..έξω στο πεζοδρόμιο ..

Από τότε πάνε 3 χρόνια σχεδόν ..
3 χρόνια γεμάτα πόνο, αλκοόλ, μοναξιά και .. χαρτόνια.
3 χρόνια χειμώνα - καλοκαίρι περιπλανιέται στην Αθήνα, σχεδόν πάντα μεθυσμένος και κοιμάται όπου βρει. Δεν ζητιάνεψε ποτέ! Δεν τον ένοιαζε η ζωή του.
Όποτε κάποιος του έριχνε κάποιο νόμισμα, έπινε, όποτε κάποιος τον λυπόταν και του έδινε ένα πιάτο φαγητό, έτρωγε. Αλλιώς κοιμόταν κάτω από χαρτόνια και ξεχνιόταν. Η μόνη ώρα που δεν μεθούσε, ονειρευόταν όμως τη Μαρία. Ονειρευόταν τη ζωή τους, άμα είχαν παντρευτεί ... άμα ..
Η υγεία του κλονίστηκε, το συκώτι άχρηστο από το αλκοόλ, ο οργανισμός αδύναμος από την ασιτία, η καρδιά γέρικη παρόλα τα 34 χρόνια του..

"We wish you a merry Christmas,
we wish you a merry Christmas,
we wish you a mery Christmas,
and a happy New Year!"

Ο σκύλος σηκώθηκε και απομακρύνθηκε. Πώς του ήρθε και θυμήθηκε τη Μαρία σήμερα .. Αλήθεια τη ημέρα ήταν άραγε;
Με το χρόνο είχε χάσει επαφή καιρό τώρα ..
Σηκώθηκε και πλησίασε μια κυρία:
- "Συγνώμη, να σας ρωτήσω κάτι;"
Εμφανώς τρομαγμένη, κάνοντας ένα βήμα πίσω και μαζεύοντας τις τσάντες της απάντησε:
- " Λυπάμαι .. δεν έχω .."
Χαμογέλασε .. δε βαριέσαι, είχε συνηθίσει να τον φοβούνται οι άνθρωποι.
- "Συγνώμη κύριε, τι ημερομηνία έχουμε;" ρώτησε τον επόμενο που βρήκε.
- "24 Δεκεμβρίου"

Για αυτό οι αναμνήσεις σήμερα.
Πάνε 4 χρόνια ..
Πήρε τη μπύρα και χάθηκε μέσα στο πλήθος.

"We wish you a merry Christmas,
we wish you a merry Christmas,
we wish you a mery Christmas,
and a happy New Year!"

Οι άνθρωποι σήμερα γελούν και τραγουδούν, αυτός πίνει και ξεχνά.
Οι άνθρωποι σήμερα ανταλλάσσουν ευχές και φιλιά με τους δικούς τους, αυτός εύχεται να είναι καλά η αγάπη του και φιλά την κιτρινισμένη φωτογραφία της.
Οι άνθρωποι σήμερα ψωνίζουν για τις γιορτές, αυτός αναζητά χαρτόνια για να σκεπαστεί.

"We wish you a merry Christmas,
we wish you a merry Christmas,
we wish you a mery Christmas,
and a happy New Year!"

Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2006

Χαρτονένια Χριστούγεννα

"We wish you a merry Christmas,
we wish you a merry Christmas,
we wish you a mery Christmas,
and a happy New Year!"

Η επαναλαμβανόμενη μελωδία, εισχώρησε όλο και πιο αποφασιστικά μέσα του.

"We wish you a merry Christmas,
we wish you a merry Christmas,
we wish you a mery Christmas,
and a happy New Year!"

Κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι ξύπνησε! Προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια του .. οι πρωινές ηλιαχτίδες διαπερνούσαν τις σχισμές του χαρτονιού και τον τύφλωναν. Παραμέρισε τα βρώμικα χαρτόνια και ανακάθισε με δυσκολία στο κρύο σκαλοπάτι. Περιεργάστηκε το χώρο γύρω του ..
"Τι στην ευχή συμβαίνει;" αναρωτήθηκε ..


"We wish you a merry Christmas,
we wish you a merry Christmas,
we wish you a mery Christmas,
and a happy New Year!"

Κόσμος, λαμπάκια, μουσικές .. μια περίεργη επίθεση κινητικότητας αισθήσεων, η οποία κάτι του θύμιζε! Η πλατεία για άλλη μια φορά άλλαζε μορφή, ο δήμαρχος έβαλε πάλι τα δυνατά του να τη μετατρέψει στο χωριό του Άι Βασίλη!
"Πότε πέρασε ακόμα ένας χρόνος;" ..
Χαμήλωσε το βλέμμα και παρατήρησε το τρύπιο του παπούτσι. Δίπλα του βρισκόντουσαν κάποια διάσπαρτα νομίσματα .. 6,50€. Τα μάζεψε και σηκώθηκε.
Αυτά τα μουχλιασμένα από την υγρασία χαρτόνια που τον προστάτευαν από το κρύο, θέλανε άλλαγμα. Θα αναζητούσε νέα σήμερα, θα έφτιαχνε νέο κατάλυμα.
Τεντώθηκε για να ξεπιαστεί. Τα άδεια μπουκάλια μπύρας ήταν ακόμα δίπλα του από χθες.
Ίσιωσε τα σκωροφαγομένα ρούχα του, τακτοποίησε το μαλλί του και κατευθύνθηκε στο διπλανό fast food. Καιρό τώρα χρησιμοποιούσε την τουαλέτα του. Ο ιδιοκτήτης το γνώριζε και τον άφηνε. Αγόρασε ένα μπουκάλι μπύρα και βγήκε πάλι στον πολιτισμό!
Άφησε το βλέμμα του να ταξιδέψει τριγύρω .. ναι ήρθαν και φέτος οι γιορτές!
Με βαριά τα βήματα κατευθύνθηκε στο αγαπημένο του παγκάκι. Στο διάβα του μια παρέα νέων παιδιών που γελούσε, τον προσπέρασε σπρώχνοντάς τον. Καλοντυμένοι κύριοι και κυρίες περπατούσαν γύρω του βιαστικοί και φορτωμένοι με ψώνια, άλλο σιωπηλοί, άλλοι μιλώντας μεταξύ τους, άλλοι μιλώντας στο κινητό.
Ήταν για άλλη μια μέρα αόρατος, κανένας δεν τον έβλεπε! Το είχε συνηθίσει και στιγμές στιγμές ήταν πολύ βολικό, μπορούσε να ξυθεί ελεύθερα αν μη τι άλλο δίχως να δέχεται επικριτικά βλέμματα.
Κάθισε στο παγκάκι, αφήνοντας δίπλα του τη μπύρα. Σα σε ραντεβού τον πλησίασε ο σκύλος της πλατείας και κούρνιασε στα πόδια του.
"Τι ειναι βρε συ; Σε φοβίζει όλη αυτή η βαβούρα και ο κόσμος;" χάιδεψε το κεφάλι του..
"Έρχονται τα Χριστούγεννα, οι άνθρωποι μουρλαίνονται αυτές τις ημέρες! ... Δεν είναι για μας αυτά!"
Δεν είναι για αυτόν τα Χριστούγεννα ....
...
Κι όμως .. κάποτε ήταν η αγαπημένη του περίοδος ...
...
.. τότε που η μητέρα του στο σπίτι έφτιαχνε όλη μέρα γλυκά: δίπλες, μελομακάρονα, κουραμπιέδες και μοσχοβολούσε όλο το σπίτι ...
.. τότε που η μητέρα του στόλιζε το δέντρο με τα φτωχικά στολίδια τους, αλλά αυτού του φαινόταν τέλειο ..
.. τότε που ο Άι Βασίλης του έφερνε το καλύτερο δώρο κάθε χρονιά ..
.. τότε που τσακωνόταν με τον ξάδερφό του για το ποιος θα τύχει το φλουρί της βασιλόπιτας ..
..
.. κι αργότερα, όταν οι δικοί του είχαν φύγει από τη ζωή, νέος και ερωτευμένος με τη Μαρία .. τότε που ζούσαν σε μια ισόγεια γκαρσονιέρα, τα Χριστούγεννα ήταν όμορφα!
Μπορεί να ζούσαν φτωχικά και να δούλευε μεροκάματα από εδώ κι εκεί, αλλά ήταν ευτυχισμένος. Δεν είχε κανένα δικό του στον κόσμο πια, αλλά είχε τη Μαρία του, τον άγγελό του!
Κάθε Χριστούγεννα λοιπόν, η Μαρία στόλιζε το μικρό τους δεντράκι, με τόσο ζήλο, λες κι ήταν το τεράστιο δέντρο του Προεδρικού Μεγάρου!
Έφτιαχνε μισό κοτόπουλο για εορταστικό δείπνο και το βάπτιζε "γαλοπούλα". Η δική τους "γαλοπούλα" που του φαινόταν νοστιμότατη.
Τραγουδούσε όλη ημέρα χριστουγεννιάτικα τραγούδια και τις παραμονές τον ξυπνούσε λέγοντας του τα κάλαντα σαν κοριτσάκι!
Πάντα με τις οικονομίες της κατάφερνε και του αγόραζε δώρο, το οποίο ξυπνούσε ξημερώματα και το έβαζε κάτω από το δέντρο, να φαίνεται ότι το έφερε ο Άι Βασίλης. Ήθελε να ζει το δικό της παραμύθι, ήταν κοριτσάκι, το δικό του κοριτσάκι που του φώτιζε τη ζωή.
Δεν παραπονιόταν ποτέ για την κατάστασή τους, ήταν μόνιμα χαμογελαστή και αισιόδοξη. Χαμογελαστή με εκείνο το γλυκό χαμόγελο, που ήταν σα να του λέει: "Όλα θα φτιάξουν καρδιά μου και θα έρθουν καλύτερες ημέρες!"
..
Πόσο λάθος είχε ...
..
.. συνεχίζεται ..

Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2006

3 Θέατρα και 1 Cinema

Πιστή στην ανταπόκρισή μου από τις κινηματογραφικές και θεατρικές αίθουσες, επανέρχομαι δριμύτερη με 4 νέες κριτικές!!


- «Scoop»

Ας ξεκινήσουμε με τη νέα ταινία του Woody Allen που παίζεται αυτές τις ημέρες στις κινηματογραφικές αίθουσες. (επειδή αρχίζω να θυμίζω Τιμογιαννάκη στον τρόπο γραφής, κάτι το οποίο απεύχομαι, μιας και αν θέλετε τέτοιου ύφους κριτική μπορείτε να την αναζητήσετε, αλλάζω στυλ και ξανα-υιοθετώ το προσωπικό μου)
Λοιπόν, την περασμένη Παρασκευή με μια συνάδερφο, αποφασίσαμε να περάσουμε ένα girly evening, μετά το ωράριο της ημέρας. Σχολάσαμε και μια και δυο, βρεθήκαμε στην Ομόνοια, όπου οργώσαμε τις εμπορικές οδούς Σταδίου – Αιόλου – Αθηνάς – Ερμού. Χαζέψαμε σαν μικρά, εξτασιασμένα κοριτσάκια τη γιορτινή Αθήνα, με τα λαμπάκια και τις μουσικές και κάναμε τα περισσότερα από τα χριστουγεννιάτικά μας δώρα (φέτος αποφάσισα να ψωνίσω γύρω στα 15 δώρα που έχω να κάνω, από νωρίς αποφεύγοντας το ποδοπάτημα την περίοδο των γιορτών).
Αποκαμωμένες κατά τις 19:00, τσιμπήσαμε κάτι στα Goody’s στη Σταδίου όπου έπεσε το κλασσικό κουτσομπολιό για τρίτους, αλλά και για εμάς και τα γκομενικά μας (CLASSIC) και μετά είπαμε να πάμε και ένα cinema για να ολοκληρωθεί η βραδιά. Δεν θα σχολιάσω το γεγονός, ότι παρόλο που είμαστε δύο εμείς, καταλάβαμε 4 θέσεις στο cinema, μιας και στις άλλες δύο, «καθόντουσαν» οι τσάντες από τα ψώνια μας.
Η ταινία λοιπόν, μικρή σε διάρκεια, ήταν πολύ ευχάριστη. Σουρεαλιστική αρκετά, με νεκρούς που ταξιδεύουν πάνω σε ένα καράβι, μέσα στην ομίχλη, για τον κάτω κόσμo και με το Χάροντα στην πλώρη, και που επιστρέφουν στην ζωή και προειδοποιούν ζωντανούς. Κωμική αρκετά, στηριζόμενη στον ίδιο το Woody Allen, ο οποίος με το χαρακτηριστικό του στυλάκι προξενεί γκάφες που σε κάνουν να λύνεσαι στα γέλια.
Η ταινία έχει και το μυστήριό της, τη δράση της, μιας και σε όλη τη διάρκεια η Scarlett Johansson προσπαθεί να ανακαλύψει ένα δολοφόνο, έχει και το ρομάντζο της, δίχως happy end όμως (ουπς σας το μαρτύρησα;) και γενικά τη συνιστώ ανεπιφύλακτα! Οφείλω να παραδεχτώ, όσο κι αν με πονάει, πως η Scarlett Johansson, ακόμα και με τις αισχρές, ατημέλητες ενδυματολογικές επιλογές είναι .. συμπαθητική, έως καλή .. άντε κούκλα είναι η γυναίκα! Αχχ είναι αυτό που λένε ότι: «Μερικές ο Θεός τις έπλασε και άλλες τις .. έκλασε». Επιπλέον ο Hugh Jackman πολύ καλός και σε επίπεδο ηθοποιΐας αλλά και σε επίπεδο εμφάνισης ...
Αυτά είχα να πω .. δείτε την, θα με θυμηθείτε!!!

- «Όλος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα»

Χμ χμ .. με κάποια άτομα (κοπέλες από το γραφείο, μιας και οι άντρες δεν είναι fans του θεάτρου) έχουμε κάνει μια «θεατρόφιλη ομάδα», η οποία συχνά πυκνά, πηγαίνει θέατρο. Το περασμένο Σάββατο το απόγευμα, λοιπόν πήγαμε στο
Θέατρο Πόρτα
, (Μεσογείων 59, Αθήνα)
Απόδοση - Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης,
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Γεράσιμος Γεννατάς, Ναταλία Δραγούμη, Άκης Σακελλαρίου, Ταξιάρχης Χάνος.
Τα στοιχεία που είχαμε και επιλέξαμε τη συγκεκριμένη παράσταση, ήταν ότι παίζεται για 2η χρονιά και ότι όλοι οι ηθοποιοί είναι πολύ καλοί. Δυστυχώς απογοητεύτηκα .. Θυμήθηκα τη ρήση κάποιου, ότι "είναι πολύ πιο εύκολο να κάνεις τραγωδία, παρά κωμωδία".
Έπιασα τον εαυτό μου να βαριέται σε πολλά σημεία, να μην καταλαβαίνει τη σάτυρα και να γελάει μηχανικά με γελοιότητες και χαζομάρες. Λυπάμαι που γίνομαι σκληρή και αυστηρή, αλλά δεν μπορώ να γελάσω, όταν ο Άκης Σακελαρρίου πίνει ένα ποτήρι νερό και μας φτύνει καταβρέχοντάς μας ή με σεξουαλικά, φτηνά αστεία. Μου θύμισε τις επιθεωρήσεις με το Στάθη Ψάλτη, την κακόγουστη δεκαετία του ’80, όπου τα αστεία ήταν τραβηγμένα από τα μαλλιά!
Επίσης, ο φαινομενικός σκοπός του έργου, να σατυρίσει τα έργα του Σαίξπηρ σε 1 ώρα, δεν επιτυγχάνεται. Αν μάλιστα κάποιος δεν ξέρει τα έργα του Σαίξπηρ, δεν υπάρχει περίπτωση να μάθει κανένα καινούριο. Ακόμα και οι γνώστες των έργων του όμως, δεν κατανοούν υπόθεση και σάτυρα. Άσε που μπορεί να βρεθείς και ανεβασμένος στη σκηνή να παίζεις...
Τελικά, συνειδητοποίησα, ότι όσο καλός κι αν είναι ένας ηθοποιός (όπως ομολογουμένως είναι οι 4 αυτοί πρωταγωνιστές), αν δεν υπάρχει σενάριο και υπόθεση, η παράσταση είναι καταδικασμένη. Όπως άλλωστε και η σκηνοθεσία, η οποία ήταν μετριότατη.
Αυτά, προσωπικά δεν θα τη συνιστούσα..

- «Ιερά Τέρατα»

Στο θέατρο «Άλμα» (Αγ. Κωνσταντίνου και Ακομινάτου 15-17), αυτό το Σαββατοκύριακο, η θεατρόφιλη μοίρα, αποφάσισε να μας αποζημιώσει, με μια πολύ καλή παράσταση, τα «Ιερά Τέρατα» το αριστούργημα του Jean Cocteau, με τους Κατερίνα Μαραγκού, Νίκο Αρβανίτη, Υβόνη Μαλτέζου, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Δανάη Σκιάδη, Κωστή Καλλιβρετάκη.
«Ο Κοκτώ μας παρουσιάζει μια πρωταγωνίστρια -ένα «ιερό τέρας» του θεάτρου- να δέχεται μετά το τέλος μιας παράστασης, στο θέατρό της, την επίσκεψη μιας νεαρής ηθοποιού. Αρχικά η νεαρή δηλώνει μεγάλη θαυμάστρια της και στην συνέχεια ισχυρίζεται πως είναι ερωμένη του συζύγου της - ενός μεγάλου πρωταγωνιστή, ενός επίσης «ιερού τέρατος» της σκηνής. Η πρωταγωνίστρια ακούει κατάπληκτη την αποκάλυψη της κοπέλας θεωρώντας ως τότε πως είχε τον ιδανικό γάμο και αποφασίζει να φέρει αντιμέτωπο το σύζυγό της με την κοπέλα προκειμένου να ανακαλύψει την αλήθεια. Ο σύζυγος αρνείται πως υπήρξαν εραστές και η πρωταγωνίστρια θέλοντας να δοκιμάσει την αλήθεια του γάμου τους και της αγάπης τους εγκαθιστά την νεαρή στο σπίτι τους. Το τρίγωνο που θα δημιουργηθεί θα πυροδοτήσει ισχυρές αναταράξεις και θα δοκιμάσει μέχρις εσχάτων την σχέση του ζευγαριού.»
Μια πολύ καλή παράσταση, με εκπληκτικά σκηνικά, με όμορφη, γαλλική μουσική επένδυση, με ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία, ερμηνείες δίχως υπερβολή και γενικά μια ατμοσφαιρική, ονειρική παράσταση θα έλεγα με δύο λέξεις. Θα τη συνιστούσα ...

- «Το μαγαζάκι του τρόμου»

Χθες, τέλος, πήγα στο θέατρο «Κιβωτός» (Πειραιώς 115, Γκάζι), στην παράσταση «Το μαγαζάκι του τρόμου».
Διασκευή- Σκηνοθεσία: Β. Ανδρίτσου, Θ. Μαρσέλου.
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Βασιλική Ανδρίτσου, Βασίλης Αξιώτης, Χρήστος Βαλαβανίδης, Αρτεμις Ζάννου, Δημήτρης Κώτσαρης, Θέμις Μαρσέλλου, Πέτρος Μπουσουλόπουλος, Τάκης Παπαματθαίου, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Μαρίνα Σάττι, Αντιγόνη Ψυχράμη και ζωντανή ορχήστρα επί σκηνής.
Μια καλή παράσταση, ένα μιούζικαλ καλύτερα, με ζωντανή μουσική. Η μουσική πολύ καλή, καθώς και οι ερμηνείες των ηθοποιών, τόσο σε επίπεδο ηθοποιίας, όσο και σε τραγουδιστικό επίπεδο.
Ένας ντροπαλός και ήσυχος ανθρωπάκος, με χόμπυ τα φυτά, ανακαλύπτει ένα περίεργο είδος φυτού. Προκειμένου να κερδίσει το ενδιαφέρον και την αγάπη της γυναίκας που αγαπά, ικανοποιεί την επιθυμία του σαρκοφάγου φυτού για .. αίμα, προβαίνοντας σε φόνους. Όσο το φυτό μεγαλώνει, αυτός αποκτά φήμη, δόξα, αναγνωρισιμότητα, λεφτά και την .. Όντρεϊ. Αλλά στο τέλος το αδηφάγο φυτό τρώει τους πάντες, ακόμα και τον ίδιο..
Τα μηνύματα σαφή, απλά και κλασσικά .. «Ο σκοπός .. δεν αγιάζει τα μέσα», "στο βωμό της επιτυχίας δεν πουλάμε την ψυχή μας στο διάβολο" κτλ. Δεν είναι τυχαίο ότι το μισό θέατρο ήταν κατακλυσμένο από σχολεία και παιδιά με τις οικογένειές τους.
Ευχάριστη μουσικοχορευτική παράσταση, με μηνύματα για απλά και καθάρια .. και με όμορφα σκηνικά!! Από ερμηνείες πολλοί καλοί, ο Βαλαβανίδης και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (ο «Αρθούρος» στους "Singles") και η Βασιλική Ανδρίτσου (η «Μάρω» στο «Κόκκινο Δωμάτιο»).
Αυτά ... πάτε, αλλά μην το θέσετε και από τις πρώτες προτεραιότητές σας!

Φιλάκια από τη θεατρο-κινηματογραφό-φιλη Seaina!

Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2006

Δεν τους ενώνει τίποτα πια

Γύρισε πλευρό και άνοιξε τα μάτια της. Το ρολόι έδειχνε 5:02 π.μ.. Αν ήταν άλλη ημέρα θα χαιρόταν, που υπήρχε χρόνος να κοιμηθεί περισσότερο. Σήμερα όμως δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Θα ευχόταν να ήταν 7:00 π.μ. για να σηκωθεί!
Ξαφνικά ένιωσε τον Νίκο δίπλα της να ξυπνάει. Έκλεισε ενστικτωδώς τα μάτια της και ευχόταν να μη ξυπνήσει! Ευτυχώς το ροχαλητό του την αναθάρρησε. Του γύρισε την πλάτη τελείως, δεν ήθελε να τον αισθάνεται δίπλα της.
Πώς είχαν γίνει τα πράγματα μεταξύ τους; Αυτοί που του ζήλευε όλος ο κόσμος ..
Και τώρα ετοιμαζόταν να κάνει κάτι τόσο σημαντικό, δίχως να το ξέρει! Αλλά πώς να του το πει, πώς να του μιλήσει, αφού είχαν χρόνια να μιλήσουν. Ζούσαν στο ίδιο σπίτι και δεν επικοινωνούσαν. Αυτή υπέμενε την απότομη συμπεριφορά του για την αποφυγή εντάσεων. Δεν τις μπορεί τις εντάσεις! Υπέμενε όλα του τα καπρίτσια και όλες του τις ορέξεις.
Ακόμα και τις προάλλες που την πλησίασε με το γνωστό του βλέμμα, δεν του χάλασε χατίρι. Παρόλη την άσχημή της κατάσταση, τις ζαλάδες και τους πόνους στην κοιλιά, τον άφησε να χτυπιέται πάνω της με μανία. Αμέτοχη. Ψυχρή. Σκληρή; Όχι .. όταν πλέον αυτός τελείωσε και κατευθύνθηκε στο μπάνιο, μαζεύτηκε στην άκρη του κρεβατιού και έκλαψε. Όχι τόσο από τον πόνο το σωματικό, μα από τον ψυχικό!..
Τελευταία με αφορμή την κατάστασή της, σκεφτόταν σοβαρά να χωρίσει. Άλλωστε ουσιαστικά δεν ήταν μαζί, χρόνια τώρα. Και το σημαντικότερο .. σήμερα θα σκότωνε την τελευταία τους ελπίδα να είναι μαζί.
«Μερικές φορές τέτοια σημαντικά συμβάντα στη ζωή μας, μας ταρακουνούν και βγαίνουμε από το λήθαργο...» σκεφτόταν.
Η ώρα 6:43 π.μ.
Σηκώθηκε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε. Μπήκε στο μπάνιο και δοκίμασε το νερό. Ευτυχώς είχε ζεστό νερό. Ο χώρος γέμισε υδρατμούς και δεν μπορούσε να δει το είδωλό της στον καθρέφτη. Δεν ήταν ανάγκη να το δει, ήξερε ότι τα δάκρυα της έκαιγαν τα μάγουλα. Έκανε ένα απολαυστικό μπάνιο, ξύρισε τα πόδια της, έβαλε τις κρέμες της, ντύθηκε και βάφτηκε ελαφρά, μπας και μπορέσει να καλύψει τη χλωμάδα της. Πρωινό δεν πήρε, δεν έπρεπε σήμερα να φάει τίποτα. Βγήκε στο δρόμο.
Όταν θα επέστρεφε σπίτι, όλα θα είχαν αλλάξει! Ο καιρός βροχερός και μουντός. Χμ, όπως και η ψυχολογία της. Μπήκε στο αυτοκίνητο και ξεκίνησε. Η κίνηση αυξημένη λόγω της βροχής. Αυτό της έλειπε, να αργήσει κιόλας. Ξέχασε προς στιγμή το άγχος της και προσηλώθηκε στο δρόμο.
Μετά από μια ώρα σχεδόν έφτασε. Πάρκαρε και βγήκε από το αυτοκίνητο. Έβρεχε, αλλά δεν την ένοιαζε. Δεν άνοιξε ομπρέλα. Μπήκε στο θηριώδες κτίριο και κατευθύνθηκε στις «πληροφορίες».
- «Παρακαλώ;» τη ρωτά μια χαμογελαστή κοπέλα
- «Έχω ραντεβού με τον κύριο Παπαευαγγέλου» απαντά, ενώ τα νερά στάζουν από το πρόσωπό και τα μαλλιά της
- «Μάλιστα .. πώς λέγεστε;»
- «Φράγκου Ευαγγελία»
- «Ωραία, σας περιμένει .. θα ανεβείτε στον 3ο όροφο και θα περιμένετε στο σαλονάκι»
- «Ευχαριστώ»
Μπήκε στο ασανσέρ και πάτησε το κουμπί με το νούμερο 3. Μέσα, άνθρωποι αγουροξυπνημένοι, άλλοι κεφάτοι, άλλοι κατσούφηδες .. αυτή τυλίχτηκε στο παλτό της και κούρνιασε στη γωνία της. Έφτασε στον όροφό της και κατευθύνθηκε στο σαλονάκι. Στους άνετους δερμάτινους καναπέδες υπήρχαν αρκετοί άνδρες .. μόνο άνδρες. Κάθισε και αυτή σε ένα καναπέ και περίμενε.
Σε κάποια στιγμή από τη μεγάλη πόρτα βγήκε μια κυρία και φώναξε ένα όνομα. Έναν άνδρας σηκώθηκε και μπήκε μέσα. Μετά από λίγο βγήκε υποβαστάζοντας μια κοπέλα, η οποία έκλαιγε. Κάθισαν στον καναπέ και την πήρε αγκαλιά. Κάτι έλεγαν μεταξύ τους και αυτή έκλαιγε περισσότερο. Μετά από λίγο της φόρεσε το παλτό της και βοηθώντας την να σηκωθεί, έφυγαν.
5-10 λεπτά αργότερα το σκηνικό επαναλήφθηκε με κάποιον άλλο άνδρα, ο οποίος «παρέλαβε» μια εμφανώς ταλαιπωρημένη και χλωμή κοπέλα. Ο τρόπος που την κοίταζε όμως ήταν λες και ήταν η ομορφότερη κοπέλα στον κόσμο. Τη φίλησε στο στόμα και την αγκάλιασε τρυφερά.
Γύρισε αλλού το βλέμμα της και ένιωσε τα μάτια της να υγραίνονται ..
«όχι Εύα δεν θα κλάψεις» είπε στον εαυτό της.
Κάποια στιγμή από τη μεγάλη πόρτα ακούστηκε το όνομά της. Σηκώθηκε και πλησίασε. Μια κυρία της λέει:
- «Αφήστε τα πράγματά σας στο συνοδό σας»
- «Δεν έχω, είμαι μόνη μου» χαμηλόφωνα
- «Τότε καλά περάστε» απορημένη αυτή.
Ακολουθούσε την κυρία σε κάτι ψυχρούς διαδρόμους. Της ήρθε αναγούλα. Σε κάποιο δωμάτιο της είπε να ετοιμαστεί και να αφήσει τα πράγματά της σε μια καρέκλα. Κρύωνε. Αυτά τα δωμάτια πολύ ψυχρά και απρόσωπα. Και αυτή η μυρωδιά αποκρουστική. Μετά από λίγο ήρθε μια κοπελιά και της είπε να την ακολουθήσει. Την οδήγησε σε ένα μεγαλύτερο δωμάτιο, όπου δεν ήταν μόνη. Υπήρχαν κι άλλες γυναίκες. Σε ένα άδειο κρεβάτι της είπε να καθίσει και να περιμένει. Θα καθυστερούσαν λίγο γιατί είχε πολλή δουλειά.
Κάθισε και περίμενε. Όσο μπορούσε κοιτούσε τις άλλες γυναίκες. Όλες σιωπηλές και χαμένες στις σκέψεις τους. Τι να οδηγούσε την κάθε μία σε αυτή την πράξη, αναρωτήθηκε. Το μυαλό της πήγε στο Νίκο. Δεν ήξερε αν θα τον ενδιέφερε, εάν γνώριζε. Δεν ήξερε αν θα ερχόταν μαζί της, εάν γνώριζε ..
Δεν είχε πια σημασία. Τώρα ήταν αργά και ο Νίκος δεν θα μάθαινε ποτέ.
..
Όταν η νάρκωση εισχώρησε μέσα της, αποχαιρέτησε νοητά μια ψυχή ..
..
Μετά από μισή ώρα ξύπνησε. Αισθανόταν πόνο στην κοιλιά και ανακατωσούρα στο στομάχι. Μια κοπέλα τη βοήθησε να σηκωθεί και της έφερε τα πράγματά της. Σε ημινηφάλια κατάσταση, ετοιμάστηκε και σηκώθηκε. Δεν μπορούσε να περπατήσει καλά και ζαλιζόταν. Το στομάχι της χάλια. Έτρεξε στην τουαλέτα και έκανε εμετό. Ένα πράσινο υγρό έβγαινε από μέσα της .. «τα φάρμακα και η νάρκωση» της είπαν.
Πλήρωσε κι έφυγε από το κτίριο. Ακόμα έβρεχε, αλλά και πάλι δεν την ένοιαζε. Σήκωσε το πρόσωπο προς τον ουρανό και άφησε τις σταγόνες να την χτυπούν. Ζήτησε συγγνώμη από το Θεό. Ίσως ήταν η κάθαρσή της αυτή.
Περπατώντας αργά έφτασε στο αυτοκίνητο και μπήκε μέσα. Έβαλε μπρος κι έφυγε. Λίγο πιο κάτω σταμάτησε στην άκρη του δρόμου και έκανε πάλι εμετό. Αν το πρωί ήταν χλωμή, τώρα ήταν «νεκρή» .. και άδεια.
Έφτασε σπίτι. Ο Νίκος έλειπε στη δουλειά του. Περιδιάβηκε στο σπίτι, από δωμάτιο σε δωμάτιο. Κάθισε στο τραπέζι της κουζίνας. Πήρε ένα σημειωματάριο και ένα μολύβι.

«Νίκο, φεύγω από το σπίτι.
Δεν μπορώ άλλο.

Να είσαι καλά»



Έβαλε σε ένα σάκο 2 ρούχα και έφυγε.
Έκλεισε πίσω της την πόρτα.
Την πόρτα του σπιτιού της τα τελευταία 5 χρόνια.
Όσα και τα χρόνια της μαζί με το Νίκο.
Το Νίκο που δεν τους συνέδεε τίποτα πια!
Ούτε καν το «παιδί» τους, που είχε «σκοτώσει» σήμερα.

Υ.Γ. Τυχούσες ομοιότητες με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματικές. Τα ονόματα τυχαία επολεγμένα.

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2006

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη







Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,

Πρώτα πρώτα θέλω να σε ευχαριστήσω για το περσινό σου δώρο, μια ωραιότατη ρυτίδα στο μεσόφρυδο! Έχω να σου πω ότι αν εφέτος επιχειρήσεις να μπεις απ' την καμινάδα μου, θ' ανάψω το τζάκι και θα σε κλάψουν τάρανδοι!
Όχι δεν έχω εμπάθεια μαζί σου, ούτε είμαι στα down μου!! Ααα ούτε και "έχω τα ρούχα μου", μήπως σου πέρασε κι αυτό από το μυαλό!

Εσύ τι νέα; Εμείς, όπως τα ξέρεις .. ετοιμαζόμαστε για τις γιορτές, Xριστούγεννα & Πρωτοχρονιά στο καπάκι και θα περάσουμε κα-τα-πλη-κτι-κά όπως κάθε χρόνο, άλλωστε.

Tην παραμονή των Χριστουγέννων, θα επωφεληθούμε από το συνεχές ωράριο των καταστημάτων για να ξεχυθούμε σύσσωμοι στα μαγαζιά και να ψωνίσουμε ό,τι να' ναι. Στο μεταξύ θα πονοκεφαλιάσουμε από τα μεγάφωνα που θα παίζουν ασταμάτητα τα κάλαντα και θα εκνευριστούμε που σε κάθε μας βήμα θα μας πλησιάζουν μαντράχαλοι με τριγωνάκια να μας "τα πουν"! Μετά θα κουβαλάμε τα ό,τι να' ναι μας, φορτωμένοι με τις σακουλάρες πάνω κάτω στη Σκουφά, ψάχνοντας δύο ώρες για ταξί. Όταν βρούμε ταξί θα σιχτιρίσουμε την ώρα και τη στιγμή που το βρήκαμε και μπλέξαμε στην κίνηση, ενώ γύρω γύρω όλοι θα κορνάρουν και θα βρίζει ο ένας τον άλλο ένεκα της ημέρας.

Tο βράδυ της παραμονής των Xριστουγέννων, θα εκνευριστούμε τρώγοντας στο σπίτι της μαμάς, αφού όλη η οικογένεια συγκεντρώνεται για να τσακωθεί, όπως κάθε χρόνο. Eπίσης όπως κάθε χρόνο, το φαγητό θα είναι χάλια, γιατί το κρέας της γαλοπούλας είναι απαίσιο και σκληρό και άμα κρυώσει γίνεται σαν βατραχοπέδιλο. Παρ' όλα αυτά, θα καταβροχθίσουμε τον άμπακο με έμφαση στη γέμιση τη διαιτιτική, θα σκάσουμε και μετά θα νυστάζουμε! Παρόλα αυτά θα βγούμε έξω για να τιμήσουμε τη γέννηση του Θεανθρώπου και θα στριμωχτούμε κι εμείς στη φάτνη με τα ζώα, δηλαδή στο "Rex", στην "Aθηνών Aρένα", στο "Bοτανικό" και σε άλλους όμορφους στάβλους! Οι γυναίκες θα φοράμε όοολες το «μικρό μαύρο φόρεμά» μας, ενώ όοοολοι οι άντρες θα καπνίζουν μια τεράστια γιορτινή πουράκλα, που θα βρωμάει και θα ζέχνει. Ύστερα, αφού χορέψουμε τσιφτετέλι στα τραπέζια και πιούμε ό,τι σκατο-ποτό κυκλοφορεί σε μολότοφ στην αγορά, θα γυρίσουμε στο σπίτι για να ξεράσουμε και να περιμένουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Tην παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα ξανα-ξεχυθούμε στα μαγαζιά να ξανα-ψωνίσουμε τα ό,τι να 'ναι, που περίσσεψαν απ' τα Xριστούγεννα και θα επιστρέψουμε στα σπίτια μας, πτώματα για να ετοιμαστούμε άρον άρον για το ρεβεγιόν. Tο πιο ευχάριστο απ' όλα είναι ότι επιτέλους θα συναντηθούμε όοοοολοι μαζί, μιας και θα εγκλωβιστούμε στο Σύνταγμα και στην Kηφισίας, θα καπνίζουμε μέσα στα αυτοκίνητα με αναμμένο το κλιματιστικό και όλα θα είναι ένα σίχαμα. Ως αναμένεται, θα θέλουμε να χωρίσουμε τους γκόμενούς μας, γιατί φυσικά αυτοί φταίνε που τραβιόμαστε στη μέση της νύχτας σαν τους ηλίθιους. Στο μεταξύ όλα τα μαγαζιά θα είναι γεμάτα από κόσμο που καλωσορίζει το νέο χρόνο με ξέφρενο ενθουσιασμό, πράγμα το οποίο δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω. Aυτό το στίχο «πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά» πρέπει να τον έχει γράψει ο Φόρεστ Γκαμπ, γιατί μόνο αν είσαι ο Φόρεστ Γκαμπ γιορτάζεις που λιγοστεύει κατά ένα χρόνο η ζωή σου και θα σε φάει το μαύρο χώμα μια ώρα αρχίτερα.
Όσο για το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν μας θα το περάσουμε κι αυτό φα-ντα-στι-κά ξαναζουλιγμένοι στα μπουζούκια ή στα κουλά κυριλέ κλαμπ με τους πορτιέρηδες "Mίστερ Γαμάω" και τις πορτιέρισσες "Mις Tσιμπούκι", όπου θα πιούμε πετρέλαιο και θα πάρουμε και μερικά ναρκωτικά για το καλό.

Tην άλλη μέρα, 1η του χρόνου, θα είμαστε κουρέλια και θα νομίζουμε ότι έχουμε τυφλωθεί, ωστόσο αργά το μεσημέρι θα σύρουμε τα κόκαλά μας μέχρι το πατρικό για να ξαναφάμε με την οικογένεια, ό,τι έμεινε απ' το προηγούμενο βράδυ που η μαμά είχε μαγειρέψει για ένα λόχο. Mετά θα κάνουμε φύλλο και φτερό τη χτεσινή βασιλόπιτα, για να βρούμε το φλουρί, αλλά δεν θα βρεθεί ποτέ γιατί θα το έχει καταπιεί ο παππούς με το πρωινό του ρόφημα. Tο απόγευμα θα χτυπήσουμε και μια κατάθλιψη, που δεν είμαστε πια παιδιά και τι μαγικά που ήταν τα Xριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά κάποτε. Και αν πιστέψουμε αυτό που λέει:"ό,τι κάνεις την 1η ημέρα του χρόνου, θα κάνεις και τον υπόλοιπο χρόνο", χαθήκαμε .. θα είμαστε μελαγχολικά κουρέλια και το 2007!!
Μετά οι γιορτές δεν θα λένε να τελειώσουν, γιατί θα έχουμε και τα Φώτα και του Aϊ Γιαννιού και ... να σου πω κάτι?
Άι σιχτίρι αγαπητέ Άγιε Bασίλη μου! Σ' αγαπάω, σ' εκτιμάω, αλλά μην τολμήσεις και πλησιάσεις σπίτι μου. Φέτος θέλω μόνο Kαλικάντζαρους. Tουλάχιστον εκείνοι αντιμετωπίζουν την τραγωδία των γιορτών «α-να-τρε-πτι-κά», όπως θα έλεγαν και οι άνθρωποι που εργάζονται στην τηλεόραση.

Kαι τώρα κλείνω γιατί πρέπει να γράψω και σ' άλλον ένα κουλό άγιο. Σε κάνα μήνα έχουμε Bαλεντίνο!

Με εκτίμηση

Seaina!!

Υ.Γ. (για σας, όχι για τον άγιο): Η αρχική ιδέα δεν είναι δική μου .. το αποτέλεσμα είναι διανθισμένο από εμένα!

Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2006

"Νύχτα ραδιο-φόνων"


Ο κινηματογράφος και το θέατρο είναι από τις συνήθεις μου ασχολίες.
Θα ήθελα πραγματικά να σας σχολιάζω ό,τι έργο και παράσταση παρακολουθώ, αλλά δυστυχώς δεν προλαβαίνω.
Χθες βράδυ πήγα στο θέατρο «ΔΙΑΝΑ» και παρακολούθησα την παράσταση: «Νύχτα ραδιο-φόνων», με τους Ελ. Ράντου, Β. Χαραλαμπόπουλος, Φ. Μουρατίδης, Λ. Σακκά, Κ. Αποστολάκης, Ορφ. Αυγουστίδης. Αποφάσισα να σχολιάσω τη χθεσινή παράσταση, όχι τόσο επειδή με ενθουσίασε (ούτε κατά διάνοια), αλλά επειδή κατάφερε να με προβληματίσει!
Είναι λοιπόν μια μεταφορά αμερικανικής παράστασης, όπου καταδεικνύονται (στη διάρκεια 1 νύχτας) και με μουσικό «φόντο» μια μουσική ραδιοφωνική εκπομπή, η τρέλα, η παραφροσύνη, η δυστυχία, η μιζέρια, η αναξιοπρέπεια, η ελαφρότητα και η ΜΟΝΑΞΙΑ των σύγχρονων ανθρώπων. Πραγματικά σοκαρίστηκα από τι είδους «παρενέργειες» μπορεί να έχει η μοναξιά!!!
Ένα ζευγάρι λεσβιών, οι οποίες δεν γουστάρουν η μία την άλλη, αλλά παραμένουν μαζί για να μη μείνουν ΜΟΝΕΣ.
Ένας gay που παρακαλά το νεαρό που ψώνισε το προηγούμενο βράδυ, να μείνει μαζί του, να τον αγαπήσει για να μην είναι ΜΟΝΟΣ.
Ο νεαρός από την άλλη μαθημένος στη μοναξιά, μιας και δύο του γονείς τον παράτησαν όταν ήταν μικρός, στην προοπτική να «έχει διεύθυνση, ένα άδειο ράφι στη ντουλάπα» παλεύει τελικά για να αποκτήσει αυτή την «αγάπη» του άλλου, για να μην είναι ΜΟΝΟΣ.
Μία μικροαστή, ηθοποιός τηλεσαπουνόπερας, με οικονομική άνεση, ανέχεται στη ζωή της έναν άνεργο, υποτιθέμενο «αναρχοαυτόνομο», μέλος μιας οργάνωσης που μάχεται για τους πάντες και τα πάντα, παρόλο που δεν είναι ευτυχισμένη, για να μην είναι ΜΟΝΗ της.
Το έργο από την άλλη σατυρίζει και όλους αυτούς που υποτίθεται ότι αγωνίζονται με
φυλλάδια, κινήματα, πορείες, για να σώσουν τον κόσμο, ενώ αναλώνονται ώρες σε διλήμματα του τύπου: «ποιος υποφέρει περισσότερο; Ο εσκιμώος πούστης ή η νέγρα λεσβία;» και συμμετέχουν σε πορεία που δεν γνωρίζουν το λόγο για τον οποίο πραγματοποιείται.
Το έργο χαρακτηρίζεται ως κωμωδία, προσωπικά θα την τοποθετούσα στην κατηγορία της μαύρης κωμωδίας, της σάτυρας ... κάπου εκεί!
Πολύ καλή σκηνοθεσία (Κακλέας), ατμοσφαιρικό το μουσικό «ντύσιμο» της παράστασης, ενδιαφέροντα σκηνικά. Από πλευράς ερμηνειών θα έλεγα ότι κερδίζει ο Χαραλαμπόπουλος (gay), ενώ η ερμηνεία της Ράντου (ηθοποιός) θα έλεγα ότι είναι υπερβολική! Η Σακκά (λεσβία) πολύ λίγη, ενώ ο Μουρατίδης (αναρχοαυτόνομος) μέτριος.
Δεν έχω κάτι άλλο να σχολιάσω για τη συγκεκριμένη παράσταση ...
Δεν θα έλεγα ότι είναι η παράσταση της χρονιάς, ούτε ότι δεν αξίζει να τη δει κανείς! Είναι σίγουρα μια παράσταση που προσωπικά με προβλημάτισε ιδιαίτερα ..
Πάντα λέω ότι στη ζωή μου, στις σχέσεις μου, δεν θέλω να κάνω εκπτώσεις και ότι τις αξίες και την αξιοπρέπειά μου δεν θα τις υποβαθμίσω ποτέ! Όσο μόνη και αν αισθάνομαι (και μιλάμε για μια seainίτσα η οποία τρέμει τη μοναξιά), όσο κι αν η μοναξιά έχει πλακώσει τη καθημερινότητά μου, δεν θα ρίξω τα στάνταρ μου!
Αλλά μετά από χθες, το «Ποτέ μη λες ΠΟΤΕ» μου τριβελίζει συνεχώς το μυαλό και με έχει σοκάρει!
Θα μου πείτε είναι στο χέρι του καθενός να μην υποκύψει σε «φθήνιες», αλλά ....
Anyway, κάπως έτσι το προβληματισμένο seainάκι σας αποχαιρετά και αν επιλέξετε να δείτε την παράσταση, καλή διασκέδαση και καλό προβληματισμό!! ....
Είθε κανείς άνθρωπος να μη βιώνει μοναξιά ... αν δεν την έχει επιλέξει!

Υ.Γ. Περισσότερα για την παράσταση μπορείτε να διαβάσετε εδώ .. κι εδώ .. κι εδώ ..

Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2006

Θέλω να μπορώ να αρρωστήσω!

Τελικά έφυγα από τη δουλειά νωρίτερα την Τρίτη, δεν αισθανόμουν πολύ καλά!


Σημείο 1ο: Πριν φύγω από τη δουλειά νωρίτερα (και μη φανταστείτε πολύ, καμιά ώρα δηλαδή), εντελώς συμπτωματικά πέρασε ο διευθυντής έξω από το γραφείο μου. Αντικρίζοντας ο άνθρωπος ένα βουνό από μυξομάντιλα να βγαίνουν έξω από το γραφείο μου και μια seanίτσα με μια μύτη ως άλλη κόκκινη πιπεριά, να προσπαθεί να δουλέψει στον υπολογιστή της, πλησιάζει.
- "Τι γίνεται Μ. όλα καλά;"
- "Εεε τι καλά, δεν αισθάνομαι και πολύ καλά κ.Γ."
- "Το βλέπω ..."
και φεύγει...

Σημείο 2ο: Ενημερώνω τον τομεάρχη μου ότι δεν είμαι καλά και ότι θα φύγω νωρίτερα :
- "Έλα Γ. θα φύγω τελικά γιατί δεν αισθάνομαι καλά."
- "Να φύγεις παιδί και περαστικά σου"
- "Ευχαριστώ"
- "Και αν θες να λείψεις και αύριο δεν υπάρχει πρόβλημα"
- "Θα δω πώς θα πάει και θα σου πω"

Πώς οδήγησα μέχρι το σπίτι ένας Θεός το ξέρει. Σαν κάτι γιαγιάδες με μεγεθυντικούς φακούς για γυαλιά οράσεως, κολλημένες στο τιμόνι ... εε κάπως έτσι κι εγώ μόνο που αντί για γυαλιά οράσεως εγώ διέθετα 2 μάτια κατακόκκινα και μισόκλειστα, σαν κουμπότρυπες.
Στο σπίτι έκανα ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να αισθανθώ καλύτερα. Χοντρά ρούχα, τσάγια, πορτοκαλάδες, σούπες, ύπνος, παυσίπονα, σταγόνες για τη μύτη, αλλά και ζεστή αγκαλίτσα! Αμέ, τόλμησε κάποιος εμβολιασμένος να έρθει να με γιατροπορέψει!
Αλλά παρόλα αυτά τα μυξομάντιλα, μυξομάντιλα και τα συρματοπλέγματα στο λαιμό, συρματοπλέγματα! Οπότε αποφάσισα να μην πάω στη δουλειά την άλλη μέρα.
Είχα βάλει ξυπνητήρι στις 7:00 π.μ. να πάρω τηλέφωνο να ειδοποιήσω ότι δεν θα πάω! Αλλά η ταλαιπωρία της προηγούμενης βραδιάς που δε με άφησε να καλοκοιμηθώ, με παρέσυρε στο να ξανακοιμηθώ αφού έκλεισα το ξυπνητήρι.
Οπότε στη δουλειά έγινε χαμός, με έψαχνε ο διευθυντής, δεν ήμουν πουθενά (δηλαδή στο έβδομο όνειρο ήμουνα), ρωτούσε γραμματείς και τομεάρχες και όλοι τον κοιτούσαν με το βλέμμα της αγελάδας! Άφαντη η seanίτσα!!
Τι άφαντη καλέ, είναι δυνατόν; Μα είναι δυνατόν; Κανείς δεν φαντάστηκε ότι το καμπουριασμένο κορίτσι με τα μυξομάντιλα, τα μάτια σαν κουμπότρυπες και τη μύτη πιπεριά που έφυγε την προηγούμενη ημέρα νωρίτερα, μπορεί να είναι και άρρωστο και όχι ότι κάνει κοπάνα ή ότι καθυστέρησε να έρθει; Να με καλύψουν βρε αδερφέ .. αφού :"Και αν θες να λείψεις και αύριο δεν υπάρχει πρόβλημα"..... τι να πω;
Με πήρε τηλέφωνο η γραμματέας του τομέα μας κατά τις 9:30 π.μ. και με ξύπνησε.
Από τον τάφο εγώ:
- "Ν .. α ..αι;"
- "Έλα Μ. πού είσαι;"
- "Κοιμάμαι ρε συ, δεν είμαι καλά. Δεν θα έρθω σήμερα στη δουλειά", ... έλα για νέο μας το λες; "...θα έπαιρνα νωρίτερα αλλά με πήρε ο ύπνος"
- "Ααα ΟΚ γιατί σε έψαχνε ο κ.Γ. και δεν ξέραμε πού ήσουνα και φώναζε"
- "...... φώναζε;..." πάγος
- "Ναι, εντάξει θα πούμε ότι σε πήρε ο ύπνος, επειδή είσαι άρρωστη"
- "Καλά thx Π. θα τα πούμε αύριο"
Άντε να κοιμηθώ μετά. Αισθάνθηκα τόσο χάλια και σε μια υπερένταση τρομερή ... όλα τα'χε η Μαργιωρή ο φερετζές της έλειπε.
Οπότε ξύπνησα σηκώθηκα προς στιγμή και ξαναξάπλωσα. Έγινα ένα κανονικότατο TV & DVD freak όλη την ημέρα, με διαλείμματα για την παρασκευή τσαγιών και σουπών. Αλλά και πάλι δεν καλυτέρευσα, αλλά δεν με έπαιρνε ....
Επέστρεψα σήμερα στη δουλειά τελικά.
Ένα ερείπιο θα μπορούσα να πω, δίχως υπερβολή...το κεφάλι μου βαρύ από ατσάλι, τα μάτια κατακόκκινα, η μύτη πιπεριά Φλωρίνης πλέον, το μυξομάντιλο η προέκταση του χεριού μου και σαν να μην έφταναn όλα αυτά, να έχω όλους στη δουλειά να με ρωτάνε (από μια απόσταση ασφαλείας) :
- "Μα καλά γιατί ήρθες αφού είσαι χάλια;"
- "Για να μη φωνάζει το boss . & -" ... κυνικότατη εγώ
Συναντάω και το διευθυντή στον διάδρομο (αυτόν που φώναζε ντε)
- "Τι έγινε βρε Μ. πώς είσαι;"
- "Εεε όχι πολύ καλά ακόμα" όχι παίζουμε, εξαιτίας σου ήρθα σήμερα!
- "Βρε παιδί μου να πάρεις κάτι όμως.." τα τρία μήπως? σκέφτηκα
Και το κερασάκι στην τούρτα .. μετά από 10 λεπτά με φορτώνει και με δουλειά .. και δουλειά όχι απλή, δουλειά που απαιτεί το μυαλό συγκροτημένο. Τώρα δέσαμε σκέφτηκα. Φταίω εγώ να έρθω να φτερνίζομαι πάνω του;
Και όπως όλοι βλέπετε πολύ καλά, αυτή τη στιγμή κάνω τη δουλειά που μου ανέθεσε ....
Και θα αναφωνήσω αγαπητοί αναγνώστες:
"Ούτε να αρρωστήσουμε δεν μπορούμε πια σε αυτό τον τόπο;"

"Πού είναι τα δικαιώματα των εργαζομένων;" ...μην απαντήσετε μερικοί αθυρόστομοι..
Και επειδή ξυπνάει η Παπαρήγα μέσα μου, θα συνεχίσω και θα πω, πως δεν είναι δυνατόν να εκβιάζεται έτσι ένας άρρωστος εργαζόμενος, με φωνές και ύπουλα μέσα (άλλες περιπτώσεις) και με κίνδυνο για την υγεία του, να μην μπορεί να αναρρώσει στο σπιτάκι του.
Είναι ωραίο θέαμα δηλαδή αυτό που παρουσιάζω εγώ αυτή τη στιγμή; Σαν μια κινητή μονάδα εντατικής θεραπείας είμαι, η φιάλη οξυγόνου και ο ορός μου λείπει.
Τέρμα είμαι άρρωστη και θα κάτσω σπίτι μου να γίνω καλά...και αύριο!
Κάτω η καταπίεση των υγιειών! Ζήτω η ελευθερία των αρρώστων!!
Θέλω να μπορώ να αρρωστήσω ελεύθερα!!!!!!

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2006

Α α α αψού!!!!

Η μικρούλα seanίτσα, μάλλον την άρπαξε...

Είμαι στο γραφείο και πονάει το κεφάλι μου, η μύτη μου είναι βουλωμένη και ο λαιμός μου γρατζουνάει! Μήπως είμαι άρρωστη;
Από χθες αισθανόμουν κάτι ανατριχίλες στη δουλειά και έριχνα που και που κανα φτέρνισμα, αλλά δεν πήγε το μυαλό μου.
Εγώ; Η δυνατή; Αυτή που δεν αρρωσταίνει ποτέ;
Κι όμως ... την πάτησα ..
Αλλά θα μου πεις τα θέλει κι εσένα ο κώλος σου! Την προηγούμενη εβδομάδα είχε έρθει ένας φίλος μου από την Αμερική, ο οποίος κάνει το διδακτορικό του εκεί. Οι συνευρέσεις της παρέας λοιπόν, ένεκα του φίλου, αυξήθηκαν. Στην παρέα όμως εκτός από τον φίλο μου το Γ. εξ Αμερικής και ο φίλος μου ο Χ., αλλά και η φίλη μου η Δ. ήταν άρρωστοι .. οπότε μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη τρεις και την κακή του μέρα!!


Κάνω κουράγιο να περάσει η σημερινή ημέρα, εδώ στη δουλειά και αν όλα πάνε "καλά" δε θα έρθω αύριο!!!
Θα πάω στο σπίτι να κουκουλωθώ κάτω από τα παπλώματα, (μπορεί στο τσακίρ κέφι και αν έχω το κουράγιο, να φτιάξω καμιά σουπίτσα να φάω) και με εξαρτήματα τα χαρτομάντιλα και τα τσάγια, θα αράξω .. θα δω κανα DVD, θα διαβάσω κανα βιβλίο και αν δεν την παλέψω άλλο θα ρίξω και κανα ύπνο ...

Χμ, χμ, χμ .. ξέρετε τι λείπει από όλο αυτό το σκηνικό;

Μια αγκαλίτσα ..

Όσοι πιστοί, εμβολιασμένοι, προσέλθετε!!

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2006

Η ηδονή της πείνας

Σήκωσε το βλέμμα από το πληκτρολόγιο και κοίταξε έξω. Πήρε λίγη ώρα μέχρι να συνηθίσει τη διαφορά της έντασης της φωτεινότητας της οθόνης με αυτή που επικρατούσε έξω. Αλλά πια φωτεινότητα; Δεν υπήρχε φως εκείνη την ημέρα. Πυκνά, γκριζωπά σύννεφα κάλυπταν τον ουρανό, όπως τα άγχη της κάλυπταν την ευτυχία της.

Ήταν ένα πρωινό, από εκείνα που νομίζεις ότι τίποτα στη ζωή σου δεν πάει καλά. Ένα πρωινό δίχως νόημα και σκοπό. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αισθανόταν το στομάχι της να διαμαρτύρεται. Από το πρωί του είχε χαρίσει μόνο ένα ποτήρι σκέτο καφέ και μάλλον δεν είχε μείνει ευχαριστημένο.

Χαιρόταν. Ίσως η μόνη ηλιαχτίδα χαμόγελου της ημέρας (ως εκείνη την ώρα τουλάχιστον) ήταν η χαρά της πείνας.

Με την αίσθηση της πείνας είχε ανέκαθεν μια ιδιόμορφη σχέση. Μπορούσε να της επηρεάσει ολόκληρη την ψυχολογία. Όταν ήταν χορτάτη, αισθανόταν τύψεις σε σημείο να τείνει προς τη δυστυχία. Όταν πάλι πεινούσε μπορεί και να ήταν ο ευτυχέστερος άνθρωπος πάνω στη γη.

Έτσι λοιπόν και εκείνο το πρωινό πεινούσε. Αλλά χαιρόταν. Άλλωστε δεν υπήρχαν περιθώρια για παρασπονδίες. Το προηγούμενο βράδυ είχε φάει 2 σουβλάκια και δεν κοιμήθηκε από τις τύψεις. Επιπλέον, το πρωί απέφευγε, όχι μόνο να ζυγιστεί, αλλά και να κοιτάξει το «όργανο του σατανά».

Αισθανόταν λοιπόν, πως το γουργούρισμα ήταν η τιμωρία της, ένα βασανιστήριο που της άξιζε. Έλα όμως που εκείνο το μουντό πρωινό, όλα μαύριζαν την ψυχή της ... θυμήθηκε παλιές εποχές όπου η ηδονή του φαγητού αποτελούσε πρόσκαιρη ευτυχία. Το κλάμα και οι τύψεις που ακολουθούσαν δεν φαινόταν να της θυμίζουν πολλά εκείνη τη στιγμή ...

Η ημέρα προχωρούσε με τα σύννεφα να πυκνώνουν και στον ουρανό, μα και στην ψυχή της .. πόσο μόνη αισθανόταν .. λες και όλοι οι φίλοι και γνωστοί είχαν αποδημήσει, σαν τα πουλιά που χάζευε από το παράθυρο .. πόσο τα ζήλευε!

Ήθελε και αυτή να είναι ελεύθερη σαν και αυτά και ... (άκου συνειρμό) .. να τρέφεται όπως αυτά, «σαν πουλάκι»! Μόλις είχε συνειδητοποιήσει πόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή της έπαιζε το «ένοχο» φαγητό! Ακόμα και στις πιο ελεύθερες και αχαλίνωτες φαντασιώσεις της εισχωρούσε.

«Τέρμα», σκέφτηκε, «όταν πάω σπίτι, θα φάω κάτι μικρό»

Το πρωινό ακολούθησε ένα μεσημέρι το ίδιο μουντό. Η ψυχολογία της δεν είχε μεταβληθεί στο ελάχιστο. Άνοιξε το ψυγείο, περιέργως, υπήρχαν τρόφιμα μέσα. Άρχισε να τρώει .. και να τρώει .. και να τρώει .. της φαινόταν αδύνατο να σταματήσει! Τι είχε πάθει?

«Οι βουλιμικοί άνθρωποι προσπαθούν να γεμίσουν το κενό του στομαχιού τους, νομίζοντας ότι γεμίζουν έτσι τη ζωή τους!» είχε ακούσει κάποτε από ένα ψυχολόγο σε μια εκπομπή!

«Μα είμαι βουλιμική; ... Και έχω κενό στη ζωή μου;» σκέφτηκε ..

Παρακινούμενη από τον πόνο στο στομάχι της, σταμάτησε να τρώει!

Στη θέα του άδειου πιάτου της, ξέσπασε σε κλάματα .. κλάματα γοερά σαν λυγμοί που ξεριζώνουν την ψυχή της! Πόσο μισούσε τον εαυτό της!! Πόσο ήθελε να τον πληγώσει, για αυτή της την αδυναμία! Αν δεν πονούσε το στομάχι της, θα έτρωγε κι άλλο για να τον εκδικηθεί!

Ανάμεσα στα αναφιλητά της, αποφάσισε πως υπήρχε λύση, δεν είχε πάρει ακόμα το δρόμο δίχως γυρισμό .. το δρόμο προς τα έντερα!

Σηκώθηκε και έτρεξε προς το μπάνιο. Σήκωσε το καπάκι της τουαλέτας, έβαλε το δάχτυλό της βαθιά στο στόμα της, έσκυψε από πάνω από τη λεκάνη και .. έβγαλε ό,τι την «πονούσε».

Κάποια στιγμή τελείωσε. Σηκώθηκε. Τράβηξε το καζανάκι! Κοίταξε το είδωλό της στον καθρέφτη! Δεν αναγνώριζε τον εαυτό της! Ποια ήταν εκείνα τα κόκκινα, πρησμένα και υγρά δυο μάτια; Τι ήθελαν να της πουν; Πόσο ντρεπόταν να τα κοιτάξει! Πόσο ήθελε να σπάσει τον καθρέφτη για να μη χρειάζεται να τα βλέπει!

Μέσα στη δίνη αυτών των σκέψεων, ξέσπασε ξανά σε κλάματα. Ακούμπησε στα κρύα πλακάκια και αφέθηκε να γλιστρήσει. Σαν αδύναμο μωρό, κουλουριάστηκε στη γωνιά της ..

«Χα, χα .. κοίτα τη χοντρή!!»

..

«Δεν έχουμε νούμερο για σας

..

«Δεν μπορείς να ράψεις το στόμα σου επιτέλους;»

..

«Με την τάδε είστε ίδια ηλικία, μα αυτή είναι όμορφη!»

..

«Χωράς σε αυτό το μπλουζάκι;»

..

Τα φαντάσματα του παρελθόντος την επισκέπτονταν πάλι. Τη χτυπούσαν αλύπητα, εκεί στη γωνιά του μπάνιου. Και εκείνη παρατημένη τα ανεχόταν, λυτρωνόταν που είχαν γυρίσει και της θύμιζαν την παρουσία τους.

Κάπως έτσι την πήρε ο ύπνος ... και είδε για πρώτη φορά μετά από καιρό όνειρο. Ένα όμορφο όνειρο!

Ήτανε λέει όμορφη, πολλή όμορφη και άρεσε όχι μόνο στους άλλους, μα και στον εαυτό της. Τι φοβερή αίσθηση που ήταν!

Ξύπνησε .. ούτε ξέρει πόσες ώρες κοιμήθηκε!

Το στομάχι της χάλια, γύρω από τα μάτια της μαύροι κύκλοι, στο στόμα της μια ξινή γεύση ..

Σηκώθηκε, γδύθηκε και μπήκε στη μπανιέρα! Άνοιξε τη βρύση και άφησε το νερό να τρέχει! Έκλεισε τα μάτια και απόλαυσε την κάθαρση .. το αχνιστό νερό ακολουθούσε της καμπύλες του σώματός της, τους ώμους, την πλάτη, το μηρό, τη γάμπα .. ως άλλο αντρικό χέρι που ανακαλύπτει ηδονικά το σώμα της. Ένα σώμα που δεν είχε σχέση με αυτό του παρελθόντος, ένα όμορφο σώμα, με καμπύλες και «πιασίματα» μα συνάμα θελκτικό.

Έριξε το μπουρνούζι πάνω της και βγήκε από το μπάνιο. Είχε αρχίσει να ξημερώνει νέα, ηλιόλουστη ημέρα και η ίδια είχε αρχίσει να .. ανθίζει. Άφησε το μπουρνούζι να γλιστρήσει από τους ώμους της (μην μας βαραίνουν και περιττά ρούχα) και ανέβηκε στο «όργανό του σατανά»! Είχε χάσει σχεδόν 1 κιλό από την προηγούμενη ημέρα και λογικό ήταν, δεν είχε φάει τίποτα!

Ήταν τρισευτυχισμένη! Παρανοϊκή, μα χαρούμενη! Ήξερε πως το νούμερο ήταν πλασματικό, μα της αρκούσε για να χαμογελάσει!

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου .. πόσα σπήλαια και χαράδρες μπορεί να κρύβει!

Ντύθηκε σέξι (αισθανόταν αδύνατη!), φόρεσε τις αγαπημένες της ψηλοτάκουνες γόβες, βάφτηκε τονίζοντας τα 2 μεγάλα της μάτια, χτένισε τα μαλλιά και βγήκε στον ήλιο!

Γεμάτη αυτοπεποίθηση ξεκίνησε να κατακτήσει τον κόσμο! Τίποτα πάνω της δεν μαρτυρούσε τα γεγονότα της προηγούμενης βραδιάς!

Ναι δεν είχε φάει, ναι είχε χάσει ένα κιλό και ναι αισθανόταν σήμερα .. θεά!

Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2006

Τι σου είναι η ζωή!

Έφευγε αργά το βράδυ από το σπίτι μου, για να επιστρέψει στο δικό του. Το αυτοκίνητο ακινητοποιημένο εδώ και καιρό, λόγω προβλήματος. Οπότε το ταξί φάνταζε σαν τη μόνη λύση. Στήθηκε, λοιπόν, στο δρόμο περιμένοντας ένα ταξί. Η ώρα περνούσε και ταξί (ελεύθερο τουλάχιστον) δεν εμφανιζόταν. Αποφάσισε να αλλάξει "στέκι αναμονής" μήπως άλλαζε συνάμα και η τύχη του. Η ατυχία του όμως μάλλον εκείνο το βράδυ ήταν πιστή του φίλη. Μόλις κατευθύνθηκε προς το νέο σημείο αναμονής, είδε να περνά ελεύθερο ταξί, το οποίο και τελικά έχασε.

Όλη η ιστορία ως εδώ διήρκεσε 1 ώρα περίπου. Του γεννήθηκε, δειλά αρχικά, η ιδέα να το "κόψει" με τα πόδια που λέμε. Και έτσι ξεκίνησε να περπατά. Όσο προχωρούσε στη βραδινή Αθήνα, τόσο η επιθυμία του να συνεχίσει αυξανόταν και μαζί με αυτή και η ευχαρίστησή του για το εγχείρημά του αυτό. Συνειδητοποίησε το πόσο του είχε λείψει το περπάτημα και το πόσο του άρεσε τελικά. Παράλληλα έκανε σκέψεις για την εξάρτησή του από το αυτοκίνητο, αναρωτήθηκε για την έλλειψη άσκησης στη ζωή του και γενικά σκεφτόταν πολύ.

Στα γενικότερα πλαίσια του περπατήματος, συνειρμικά προχώρησε σε προσωπικές σκέψεις, σε σκέψεις γύρω από μια αίσθηση ότι είναι περαστικός. Περαστικός από τη ζωή, από καταστάσεις, από ανθρώπους. Μια αίσθηση ότι δεν στέκεται πουθενά και ότι πρέπει να προχωρήσει, να ψάξει, να αναζητήσει! Να μη σταματήσει να δε φτάσει στο τέρμα. Ποιο το τέρμα; Ούτε ο ίδιος δε γνωρίζει. Αυτό που γνωρίζει είναι πως θέλει να κάνει το πέρασμά του, πιστεύοντας ότι στην άκρη κάτι καλό υπάρχει. Στην τελική είναι διατεθειμένος να κάνει το πέρασμά του, γιατί αν δεν το κάνει θα το μετανιώνει μια ζωή.

Το περπάτημα συνεχιζόταν και μαζί με αυτό η παραγωγική διαδικασία τη σκέψης του. Αποφασίζει, λοιπόν, εκείνη την ώρα να δημιουργήσει ένα blog με το όνομα perastikos. Όσο τα βήματα εναλλάσσονται τόσο ζυμώνεται μέσα του η υλοποίηση της ιδέας. Χωρίς να το συνειδητοποιήσει, 1 ώρα μετά φτάνει στο σπίτι του. Εκεί στην πόρτα του σπιτιού του, με το κλειδί στο χέρι γελά, αναλογιζόμενος το μέγεθος της διαδρομής. Πρωτόγνωρη εμπειρία για αυτόν και μια εμπειρία που του άλλαξε πρίσμα στις αποστάσεις και το περπάτημα.

Μπαίνει στο σπίτι και ανοίγει τον υπολογιστή. Συνδέεται στο διαδίκτυο και μπαίνει στο site του blogger. Είναι 3 βήματα μακριά από τη δημιουργία του blog του.

Δημιουργεί λογαριασμό αρχικά. Ώρα να ονομάσει το blog του: {perastikos}

Δεν υπάρχει διαθεσιμότητα αυτού του ονόματος!!

"Δεν υπάρχει;" Ξαφνιάζεται ...

Γαμώ το, σκέφτεται. "Ποιος παπάρας χρησιμοποιεί αυτό το όνομα; Αυτό το όνομα που με αντιπροσωπεύει πλήρως, που η έμπνευσή του συνδέεται με μια πολύ όμορφη συγκυρία, που τελικά η γέννησή του με κινητοποίησε να δημιουργήσω το πολυπόθητο και πολλά αναβλητικό blog.!!"

Address: www.perastikos.blogspot.com

"Για να δούμε .."

Κάπως έτσι έγινε η πρώτη επαφή με τον blogger περαστικό! Άρχισε να διαβάζει post του .. από τα πρώτα του μέχρι τα τελευταία του. Τα διάβασε σχεδόν όλα, τα ρούφηξε με τόσο ενδιαφέρον που όταν πλέον σήκωσε το βλέμμα από την οθόνη συνειδητοποίησε ότι είχε ξημερώσει. Ανακάθισε στην καρέκλα του, έστριψε ένα τσιγάρο και έγειρε πίσω.

"Τι σου είναι η ζωή"!! αναρωτήθηκε.

Μέσα από μια περίεργη αλληλουχία σκέψεων, ανακάλυψε έναν άνθρωπο, ο οποίος τον άγγιξε βαθύτατα. Είδε πολλές πτυχές του εαυτού του σε αυτόν, βάδισε σε γνώριμα μονοπάτια, θαύμασε την καλλιτεχνική φύση, ενθουσιάστηκε από τη χρήση μιας ιδιότυπης καθαρεύουσας, όχι ξύλινης, αλλά τόσο αρμονικά και φυσικά χρησιμοποιούμενης.

Δεν τον απασχολούσε πλέον η μη διαθεσιμότητα του ονόματος {περαστικός} και η μη δυνατότητα χρησιμοποίησής του από τον ίδιο. Αντιθέτως χάρηκε ειλικρινά που το συγκεκριμένο όνομα (που τόσο λάτρεψε) δεν είχε επιλεγεί τυχαία και χρησιμοποιηθεί άστοχα από κάποιον blogger. Δεν θα μπορούσε να "κρύβεται" καταλληλότερος άνθρωπος πίσω από το συγκεκριμένο όνομα, ίσως καταλληλότερος και από τον εαυτό του τον ίδιο.

Από εκείνη την ημέρα έγινε φανατικός του αναγνώστης!

Μπορεί το blog να μην το έφτιαξε, αλλά άρχισε να περπατάει .. μόνος ... περαστικός!

Υ.Γ. Επισκεφθείτε το site του {περαστικού}, νομίζω θα το βρείτε ενδιαφέρον!

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2006

Εδώ Πολυτεχνείο

Ένα παλιό διαφημιστικό έλεγε: "Για πιάσε Μελωδία" ..
Έτσι κι εγώ σήμερα έπιασα Μελωδία στους 99,2 μεγακύκλους των FM ..

Ο σκοπός είναι να ακούσω το αφιέρωμα στο "πολιτικό τραγούδι" που έχει σήμερα, με αφορμή την 33η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Με το που ανοίγω λοιπόν το ραδιόφωνο ακούω:


Σαν τον αητό φτερούγαγε στη στράτα
τον καμαρών' η γειτονιάστα παραθύρια
με χαμηλά τα μαύρα του τα μάτια
λεβέντης εροβόλαγε.

Στα μάτια του ένα σύννεφο
μες στη καρδιά του σίδερο.
Κυλάει το αίμα, σκέπασε τον ήλιο
και ο χάρος εροβόλαγε.

Σφαλούν τα μάτια και οι καρδιές
σφαλούν τα παραθύρια
μετά χυμάει ο χάροντας καβάλα
και κείνος χαμογέλαγε.

Ποιος κατεβαίνει σήμερα στον Άδη;
Ποιον κουβεντιάζ' η γειτονιά και ανανταριάζει;
Γιατί βουβαίνονται βουνά και κάμποι;
Λεβέντης εροβόλαγε.

Η τρίχα κάγκελο! Πόσες θύμισες ξαφνικά ... και μη βιαστείτε να βγάλετε το συμπέρασμα ότι ζούσα την περίοδο της εξέγερσης. Άλλες μνήμες κατέκλυσαν το μυαλό μου. Σχολικές εορτές! Εορτές στις οποίες συμμετείχα σχεδόν πάντα, είτε απαγγέλλοντας κάποιο ποίημα, είτε τραγουδώντας στη χορωδία, είτε παίζοντας αρμόνιο στην ορχήστρα. Από όλες τις σχολικές εορτές, η συγκεκριμένη της 17η Νοεμβρίου ήταν η αγαπημένη μου.
Δεν ξέρω γιατί αλλά η ημέρα εκείνη μου προκαλούσε και συνεχίζει να μου προκαλεί (δεδομένων ερεθισμάτων) ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση. Από κοριτσάκι άκουγα τον πατέρα μου να περιγράφει την προσωπική του εμπειρία από το Πολυτεχνείο. Φοιτητής τότε μας έλεγε (σε μένα και την αδερφή μου) πώς ήταν όταν βρισκόταν κλεισμένος και αυτός μέσα στο Πολυτεχνείο, πώς πήδηξε τα κάγκελα όταν μπήκε το τανκ, πώς τους κυνήγησαν οι μπάτσοι και πώς κατάφερε να χαθεί μέσα στα στενά της γύρω περιοχής.
Αυτή η ιστορία με στιγμάτισε, ίσως σε τέτοιο βαθμό, ώστε σε κάθε επέτειο, ζητούσα να μας την ξαναδιηγείται. Παράλληλα έβλεπα όλες τις εκπομπές που εξιστορούσαν τα γεγονότα της εποχής. Τραγούδια λοιπόν, σαν αυτά που ακούω σήμερα από τον Μελωδία με συγκινούν πολύ και με ανατριχιάζουν στην κυριολεξία.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ισχυρά συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν όταν πήγα για 1η φορά στην πορεία του Πολυτεχνείου, πρωτοετής φοιτήτρια ούσα ... του Πολυτεχνείου !?

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ αίματα με πορφύρωσαν
Και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
Οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο

Στ' ανοιχτά του πέλαγου με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
Αμαρτία μου να 'χα κι εγώ μιαν αγάπη
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο

Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
Τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου
Την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο

Κι από τότε γύρισαν καταπάνω μου
Των αιώνων όργητες ξεφωνίζοντας
"Ο που σ' είδε, στο αίμα να ζει και στην πέτρα"
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο

Της πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα
Μες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα
Των φονιάδων το αίμα με φως ξεπληρώνω
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο

Η γνωστή ανατριχίλα πάλι ..
Συλλογίζομαι πόσο διαφορετικές ήσαν εκείνες οι εποχές, οι τόσο χρονικά κοντινές, μα οι τόσο κοινωνικά μακρινές!! Εποχές όπου υπήρχε ζωντανό πνεύμα, ατίθαση ψυχή, όνειρα, οράματα, διάθεση για αγώνα, για αντίσταση, ομαδικότητα, συντροφικότητα..
Δεν θέλω να είμαι μηδενίστρια, να κατακρίνω και να αφορίζω τις σημερινές συνθήκες. Απλά τα παραπάνω χαρακτηριστικά νομίζω ότι σήμερα έχουν ατονήσει.
Τα μεγάλα βιοποριστικά προβλήματα (ανεργία, ακρίβεια), η έλλειψη προτύπων, το κυνήγι του πλούτου με θεμιτά και αθέμιτα μέσα και γενικά οι σημερινές κοινωνικές συνθήκες, έχουν οδηγήσει σε μια παραίτηση, αποχαύνωση και στασιμότητα.
Και τελικά; Δε νομίζω ότι έχουν στερήσει ονείρων και ελπίδων τους ανθρώπους (δεν τολμώ να καταλήξω σε αυτό το δυσοίωνο συμπέρασμα). Έχουν απογυμνώσει τους σημερινούς ανθρώπους από την διάθεση την όρεξη, την έμπνευση, το κίνητρο για δραστηριοποίηση, για αλλαγή, για ανατροπή!
Επίκαιρο όσο ποτέ το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου εεε;

'Ηταν πρωί τ' Αυγούστου, κοντά στη ροδαυγή
βγήκα να πάρω αγέρα στην ανθισμένη γη.
Βλέπω μια κόρη, κλαίει, σπαρακτικά θρηνεί,
σπάσε καρδιά μου εχάθη το γελαστό παιδί.

Είχεν αντρειά και θάρρος κι αιώνια θα θρηνώ,
το πηδηχτό του βήμα το γέλιο το γλυκό.
Ανάθεμα την ώρα , κατάρα τη στιγμή
σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί.

Ω! να 'ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι
και μόνο από βόλι Εγγλέζου να 'χε πάει
κι από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή
θα 'ταν τιμή μου που 'χασα το γελαστό παιδί.

Βασιλικιά μου αγάπη, μ' αγάπη θα στο λέω
για τ' ότι έκανες αιώνια θα σε κλαίω
γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ.
Δόξα τιμή στο αξέχαστο γελαστό παιδί.

Βασιλικιά μου αγάπη, μ' αγάπη θα στο λέω
για τ' ότι έκανες αιώνια θα σε κλαίω
γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ.
Δόξα τιμή στο αξέχαστο γελαστό παιδί.

Γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ.
Δόξα τιμή στο αξέχαστο γελαστό παιδί .

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2006

Ιταλο-γαλλική Ριβιέρα (Μέρος VI) και τελευταίο


Τετάρτη 1/11


Ξημέρωσε μια ηλιόλουστη ημέρα στο πλοίο επάνω.
Οι χώροι του πλοίου, άρχιζαν σιγά σιγά να παίρνουν ζωή.
Οι καφετιέρες στα μπαρ, να λειτουργούν.
Τα ντεσιμπέλ να αυξάνονται.
Οι εικόνες στεριάς στα αριστερά να πληθαίνουν.
Το σήμα στα από μέρες νεκρά κινητά να επανέρχεται.
Η ζωή γενικά στο νυχτερινά νεκρό καράβι να ανασταίνεται.
Κάπως έτσι ξύπνησα κι εγώ και εντάχθηκα γρήγορα στο πολύβουο "ναυτικό" μελίσσι. Όπως σε κάθε μου ταξίδι, εκδρομή, απόδραση, έτσι και εκείνη τη μέρα, η επιστροφή λειτούργησε καταλυτικά μέσα μου, προσδίδοντας μια περίεργη ψυχολογία.
Ναι, επέστρεφα από ένα κουραστικό μα συνάμα γεμάτο εικόνες κι εμπειρίες ταξίδι, το οποίο έβαινε στο τέλος του. Είχε περάσει πια στην ιστορία της ζωής μου και ήταν η ώρα να το αξιολογήσω πριν το κλείσω στο συρταράκι της ντουλάπας στο πίσω μέρος του μνημονικού μου. Σε μια κουπαστή σκαρφαλωμένη, με το θαλασσινό αγέρι να ανακατώνει τα μαλλιά, με τα μάτια δακρυσμένα από την πίεση του αέρα και με τα πλοκάμια του μυαλού να προσπαθούν να αδράξουν μία μία την μνήμες των τελευταίων ημερών και να τις τοποθετήσουν σε μια σειρά, συνέταξα το ιστορικό του ταξιδιού μου.
Ήταν μια εκδρομή η οποία ξεκινούσε με πολύ λιγότερο ενθουσιασμό από μία αντίστοιχη με φίλους και παρέες συνομήλικες. Αποδείχθηκε αληθινός ο φόβος την έλλειψης παρέας στην ίδια ηλικία. Υπήρχε όμως η αδερφή μου, με την οποία μιας και ζει στη Θεσσαλονίκη, έχουμε ελάχιστες αφορμές για συνεύρεση. Ήταν μια καλή λοιπόν ευκαιρία αναζωπύρωσης της σχέσης μας.
Το κλίμα στις ομαδικές εκδρομές, είναι σίγουρα περίεργο, καθώς είναι δύσκολο να συγκαιραστούν οι επιθυμίες όλων. Όταν μάλιστα υπάρχουν και ορισμένοι δίχως την απαιτούμενη υπομονή και υπαναχώρηση, το αποτέλεσμα είναι οι γκρίνιες και οι διαξιφισμοί. Δεν έχει όμως και αυτό την πλάκα του στην τελική; Παρατηρείς πώς φέρονται οι άνθρωποι γύρω σου και τους θέτεις ως παραδείγματα προς αποφυγή.
Να μη ξεχάσω το ηλικιωμένο ζευγαράκι που "αρωμάτισε" την ατμόσφαιρα στο πούλμαν, ούτε και την Πέπη που υμνούσε σε κάθε αφορμή τον έρωτά της για την Ιταλία. Ευχαριστώ πολύ, επειδή χάρη σε αυτούς δεν θα γελούσα τώρα με αυτές τις αναμνήσεις.
Το μελανότερο κομμάτι ίσως της εκδρομής, το φαγητό στο ξενοδοχείο, ήταν πράγματι σκληρό να το ζεις. Τώρα καταφέρνω να γελάω, κρατάω στην άκρη του μυαλού μου ότι ίσως η γαλλική κουζίνα να μη μου πηγαίνει (θα πρέπει να ξαναδοκιμάσω) και απλά σήμερα διασκεδάζω με την ατυχία αυτή.
Γενικά, λοιπόν, σκεφτόμενη και με μεγαλύτερη ψυχραιμία, θα πω πως ήταν μια ενδιαφέρουσα εκδρομή, με επισκέψεις σε μέρη άγνωστα προς εμέ ως εκείνη τη στιγμή και μέρη που μπορεί να μην ξαναεπισκεπτώ ποτέ στη ζωή μου. Επίσης ήταν μια εκδρομή που είχε οικογενειακά σμιξίματα, ατυχίες και απρόοπτα με τραγελαφικό χαρακτήρα και τελικά μια απόδραση από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα.
Αααα για να μην ξεχνάμε και την ευγενική προσφορά της μαμάς στο ταξίδι αυτό, η οποία ως άλλος χορηγός πλήρωσε τα ναύλα της εκδρομής!
Συντροφιά με αυτές τις σκέψεις λοιπόν, φτάσαμε στην Πάτρα (επιτέλους ελληνικό έδαφος!! μόνο που δεν έσκυψα το χώμα να φιλήσω). Πήραμε τα πούλμαν για Αθήνα.
Κάπως έτσι, σε ένα ταξί μέσα, με ελαφρύ ψιλόβροχο έξω και τις ψιχάλες στο τζάμι να παραμορφώνουν τις εικόνες της βραδινής Αθήνας, μέσα από πολύχρωμες αυταπάτες και τρικ του ματιού, τελείωσε και αυτό μου το ταξίδι!
Περιμένω με αγωνία το επόμενο!!

Ευχαριστώ που συν-ταξιδέψατε μαζί μου!!!