I love sailing!!

Γύρισα λοιπόν!! Πολλοί θα χαρούν πολλοί ενδεχομένως, να λυπηθούν που δεν θαλασσοπνίγηκα στον Αργοσαρωνικό. :-)

Πέρασα πολύ όμορφα και γενικά αποδείχθηκε διδαχτική εμπειρία γύρω από πολλούς τομείς αυτό το 3ήμερο. Όρεξη να έχετε να διαβάζετε.

Με τη φίλη μου την Α. φτάσαμε μεσημέρι Παρασκευής στον όμιλο στο Δέλτα Φαλήρου. Υπάρχουν μερικά πράγματα που οι γυναίκες ακόμα και μια ημέρα να λείψουν πρέπει να τα κουβαλήσουν .. και συνήθως είναι και τα πιο βαριά. Έτσι δεν χρειάζεται να πω, πως φτάσαμε αποκαμωμένες, φορτωμένες ωσάν τους αστακούς κάτω από το λιοπύρι.
Όλα τα πληρώματα μαζευτήκαμε σε μια αίθουσα όπου μας μοίρασαν τις λεγόμενες «Οδηγίες» (1 φύλο για κάθε 6-8 άτομα) και μας μίλησαν γενικά για το πρόγραμμα της εκδρομής.
Θα σας αποκαλύψω 2 πράγματα.
Κάθε κοριτσόπουλο σε αυτή την εκδρομή, ονειρευόταν να έχει ένα skipper νέο, όμορφο, γυμνασμένο ο οποίος να ομορφύνει ακόμα περισσότερο την εμπειρία αυτή της ιστιοπλοΐας. Η υποφαινόμενη δεν εξαιρείται! Επιπλέον, όπως κάθε κοριτσόπουλο που έχει χίλια μύρια complex για την εμφάνισής της, δικαιολογημένα και μη, έτσι κι εγώ (που 5 κιλά παραπάνω από το κανονικό τα έχω) είχα μια αναστολή για να δω τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος του σκάφους μας. Σκέψου, έλεγα να σκάσουν οι playmate με μπικίνι πάνω στο σκάφος, δεν πάω να πέσω από τώρα στη θάλασσα;
Λοιπόν:
Ο skipper ο δικός μας, ήταν ένα καπετάνιος, ηλιοκαμένος, αδύνατος (καλά ως εδώ) .. 70 χρονών (!!), έμπειρος_35 χρόνια στη θάλασσα, με 3 γάμους και 4 παιδιά ανά την υφήλιο στο ενεργητικό του και το καλύτερο; ΝΕΥΡΙΚΟΣ όσο δεν πάει!!
Επιπροσθέτως, το πλήρωμα του δικού μας σκάφους θα μπορούσες να το κατατάξεις στην κατηγορία «βαρέων βαρών», όλες μα όλες είχαμε τα περιττά μας κιλά .. (και καλά θα μου πεις όλος ο κόσμος σχεδόν έχει μερικά περιττά κιλά) .. μιλάμε για υπερβολικές μέχρι και ακραίες περιπτώσεις. Σε σημείο που με χαροποίησε αρχικά που ήμουν η πιο φυσιολογική περίπτωση, αλλά στην πορεία ανακάλυψα ότι αυτό έχει τα αρνητικά του. Διότι το να ανήκεις στο «σκάφος με τις .. εύσωμες» δεν είναι και ότι καλύτερο για το prestige σου!
Anyway, ξεκίνησε αυτό το ταξίδι μας, με χαρούμενο κλίμα. Το σκάφος μας λεγόταν «Αναστασία» και ο καπετάνιος μας κυρ Ηλίας. Είμαστε δε, η ναυαρχίδα του στόλου μιας και ο κυρ Ηλίας είναι και γκαζιάρης .. τρέχει σε αγώνες! Από την πρώτη στιγμή που ανεβήκαμε στο σκάφος είχαμε όρεξη να μάθουμε και να βοηθήσουμε σε πολλά πράγματα. Ο κυρ Ηλίας όμως μας την έκοψε με το χασαπομάχαιρο. Έδινε πολύ κατατοπιστικές οδηγίες στο πλήρωμα:
«Μην κρατιέσαι από εκεί, δεν είναι σταθερό» υπάρχουν 50 σύρματάκια, σύρματα, σχοινιά, σχοινάκια, πού να ξέρω πού να πιαστώ;;
«Τράβα το άσπρο το σχοινί με τον κόμπο .. τράβα σου λέω» ενώ υπήρχαν 20 σχοινιά άσπρα ..
«Πάτα αυτό το κουμπί στον πίνακα! – πού είναι; – εε δεν είναι και στην τουαλέτα» ένας πίνακας σαν cockpit αεροπλάνου με 3000 κουμπακια και λαμπάκια
«Ρύξε την άγκυρα όταν σου πω» ΟΚ η άγκυρα χτύπησε την πλώρη αλλά η κοπελιά δεν είχε ξαναρίξει άγκυρα ποτέ...
«Δεν σας κόβει ότι πρέπει να πιάσετε το σχοινί γρήγορα και να το βάλετε «εκεί»!!»
«Γύρνα γρήγορα να τυλιχτεί το σχοινί ... ααα καλά αν τρέχαμε σε αγώνες τώρα θα μας είχαν περάσει όλοι»
Και το κλασσικό και συνεχώς επαναλαμβανόμενο: «Τις οδηγίες δεν τις διάβασες;;» Συγγνώμη ρε μπάρμπα, αλλά όταν έμαθα οδήγηση, όταν πέρασα τα σήματα και δεν είχα μπει ξανά σε αμάξι, δεν ήξερα να οδηγάω...
Καταλαβαίνετε λοιπόν το κλίμα. Λαμπρή εξαίρεση στον κανόνα και όχι πως να το παινευτώ, ήμουν εγώ μου φώναξε 1 μόνο φορά. Σε κάποια φάση λοιπόν, μας λέει «ποια θέλει να πιάσει το τιμόνι;;» και προθημοποιούμαι εγώ.
«Λοιπόν, εδώ είναι η πυξίδα, η Αίγινα είναι στις 230ο, εδώ είναι το όργανο που δείχνει από που έρχεται ο αέρας, εδώ με τι ταχύτητα πηγαίνουμε. Πάνω στο πανί υπάρχουν δύο σχοινάκια ένα μέσα κι ένα έξω. Όταν έχουμε καλή πλεύση τα σχοινάκια πρέπει να είναι οριζόντια, ώστε να υπάρχει ομαλή ροή του αέρα μέσα κι έξω από το πανί και να εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο τη δύναμη του αέρα. Αν κάποιο σχοινάκι χαλαρώσει ή αλλάξει κατεύθυνση κάνουμε ανάλογες διορθωτικές κινήσεις με το τιμόνι (δεξιά ή αριστερά και επαναφέρουμε), ώστε να οριζοντιώνονται τα «ανεμοδούρια» ή «μαλλάκια» διατηρώντας πάντα την πορεία μας.»
Αυτές τις οδηγίες που νομίζω είναι γενικά κατανοητές, αυτουνού μέσα σε φωνές και διαταγές ήταν κάπως έτσι: «Εκεί πάνω είναι τα αναεμοδούρια τα οποία πρέπει να είναι έτσι όπως είναι τώρα. Αν δεν είναι, γυρνάμε το τιμόνι δεξιά ή αριστερά και τα διορθώνουμε. Ααα ο στόχος μας, είναι εκείνο το βουνό στον ορίζοντα, η πλώρη μας εκεί πρέπει να κοιτάει» Τα επιπλέον τα ρώτησα εγώ! Τέλος πάντων αφού αρχικά με έβρισε και με κόμπλαρε, μετά πήρα τα εύσημα και οδήγησα το σκάφος για καμιά ώρα. Στο τέλος μου είπε και να πάω να μάθω ιστιοπλοΐα, επειδή είμαι καλή!!
ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ και με δίπλωμα λοιπόν!!!
Το βραδάκι φτάσαμε στην Αίγινα, κατεβήκαμε στη χώρα όπου και βολτάραμε και φάγαμε σε ένα γραφικό ταβερνάκι δίπλα στην θάλασσα. Επειδή είμαστε ψιλοχώμα, επιστρέψαμε στην 1,5x1,5 καμπινούλα μας, για 2 άτομα, με την Α. και ξεραθήκαμε στον ύπνο. Κάθε καμπινούλα είχε στην οροφή και ένα παραθυράκι το οποίο άνοιξα και μέχρι να με πάρει ο ύπνος χάζευα τα αστέρια.
Το πρωί του Σαββάτου αφού πήγαμε για καφέ, γυρίσαμε στα σοκάκια και ψωνίσαμε φιστίκια Αιγίνης. Εγώ πήρα κι ένα όμορφο βραχιολάκι για μένα. Επιβιβαστήκαμε στο σκάφος και αναχωρήσαμε για Πόρο. Ο κυρ Ηλίας εκείνη την ημέρα αποφάσισε να μη μας μιλάει, τα είχε πάρει καθως φαίνεται με την αναποτελεσματικότητά μας στην ιστιοπλοΐα και τα έκανε όλα μόνος του.
«Να σας βοηθήσουμε κ. Ηλία;» «Όχι» ξερά αυτός. Έτσι κι εμείς το είδαμε κρουαζιέρα με το "Love boat" και επιδοθήκαμε: άλλη στην ηλιοθεραπεία, άλλη στο mp3 player, άλλη στη φωτογραφία (βλ. Seaina), άλλη στο μασούλημα και άλλη στο .. ξέρασμα. Ναι είχαμε και τέτοια φαινόμενα ..
Μία από τις κοπέλες και στον πηγαιμό για την Αίγινα αλλά και για τον Πόρο ξερνοβολούσε συνεχώς, σε σημείο που τελικά πήρε το δελφίνι από τον Πόρο και επέστρεψε Αθήνα. Κατάλαβα λοιπόν, ότι αν σε «πειράζει» η θάλασσα σε ένα επιβατικό πλοίο της γραμμής, σε ένα ιστιοφόρο που πάει σαν καρυδότσουφλο, θα σε αποτελειώσει.
Φτάσαμε στον Πόρο και αφού είχαμε φάει τον ήλιο της αρκούδας, ρίξαμε (συγνώμη έριξε ο κυρ Ηλίας) άγκυρα στον κόλπο του "Ρώσικου Ναυστάθμου". Πέσαμε για μπάνιο σαν τρελές .. επιτέλους έμπαινα στη θάλασσα για 1η φορά φέτος. Μουλιάσαμε κανονικά! Παίξαμε, βγάλαμε φωτογραφίες με αδιάβροχη φωτογραφική μηχανή και γενικά ξεχαζοθήκαμε σαν ανήλικα σε 5ήμερη εκδρομή!
Εκεί και αφού ήρθαμε σε επαφή μα τα παιδιά από τα άλλα σκάφη, τα οποία μας εκμυστηρεύτηκαν το γεγονός ότι μας παρατηρούν που δεν κάνουμε τίποτα πάνω στο σκάφος και ότι λυπούνται τον skipper μας. «Ωραία», σκέφτηκα «μας βγήκε το όνομα ..». Εξηγήσαμε λοιπόν την κατάσταση και αποκαταστάθηκε η φήμη μας .. αφού πρώτα μας συμπόνεσαν!
Το απογευματάκι πήγαμε στο λιμάνι του Πόρου και δέσαμε. Πρώτη λοιπόν φορά παρατήρησα, πως για λόγους έλλειψης χώρου στα λιμάνια, τα ιστιοπλοϊκά σκάφη είναι δυνατόν να δέσουν το ένα δίπλα (ή με τον ιστιοπλοϊκό όρο "πάνω") στο άλλο. Έτσι κι εμείς δέσαμε σε ένα σκάφος .. που ήταν δεμένο σε ένα άλλο. Οπότε για να πατήσουμε στεριά, έπρεπε να περάσουμε μέσα από τα άλλα δύο.
Εκεί άκουσα μία κατσάδα μα τι κατσάδα, από τον κυρ Ηλία, που σύστηκε ο Πόρος. Πήγα να περάσω με λάθος τρόπο: το ένα πόδι στο ένα και το άλλο στο άλλος σκάφος.
«Μα καλά δεν διάβασες τις οδηγίες;; Περνάμε και τα 2 πόδια έξω από το ένα σκάφος και μετά περνάμε στο άλλο!»
«Καλά κύριε Ηλία, 1η φορά περνάω σε άλλος σκάφος δεν το θυμόμουν!!» Παναγία μου ρεζίλι με έκανε σε όλο τον Πόρο.
Anyway, όταν πιάσαμε στεριά, πήγαμε σε μία καφετέρια, στην οποία μάθαμε ότι με 2,5€ έκανες μπάνιο .. είχε μια τουαλέτα διαμορφώσει σε ντουζιέρα. Ξεβρομίσαμε από τα αλάτια και την αλμύρα της θάλασσας και ανανεωμένες κάτσαμε να φάμε.
Χτυπήσαμε πάλι θαλασσινά και ουζάκια και φυσικώς, ζαλιστήκαμε. Είχαμε τη ζαλάδα από το κούνημα, ήρθε το ουζάκι κι έδεσε. Το βραδάκι πήγαμε σε ένα κλαμπάκι από αυτά που μέσα θα βρεις 15χρονα, αλλοδαπούς εργαζόμενους της περιοχής, κινέζους και ηλιοκαμένους σκανδιναβούς τουρίστες. Αφού χορέψαμε και ήπιαμε και ένα ποτό, επιστρέψαμε στο σκάφος όπου αράξαμε στο κατάστρωμα και λέγαμε ιστορίες μέχρι αργά. Συντροφιά μας τα αστέρια στον ουρανό, τα φωτάκια από την προβλήτα του Πόρου, ο οποίος σιγά σιγά θα κοιμόταν και οι γλυκιά οχλαγωγία από ανθρώπινες φωνές και τις μουσικές επιλογές!
Την Κυριακή το πρωί, αφού πήραμε πρωινό ξανά επιβιβαστήκαμε στο σκάφος και πήγαμε σε μια ωραιότατη θάλασσα, από την πίσω πλευρά του νησιού!! Κάναμε του κόσμου τις βουτιές από το σκάφος, πατητές, γέλια, χάχανα, παιχνίδια, φωτογραφίες. Κατά τις 14:00 αναχωρήσαμε για Παλιό Φάληρο.
Στην επιστροφή ο κυρ Ηλίας ήταν ανελπίστως πιο φιλικός και αποφάσισε να μας μιλήσει. Μας είπε την ιστορία της ζωής του, τη λατρεία του για την ιστιοπλοΐα και το γεγονός ότι δεν έχει μεγάλη υπομονή με τους αρχάριους (το νιώσαμε στο πετσί μας). Μας ζήτησε συγνώμη αν καμιά φορά μας φώναξε, του ξαναεξηγήσαμε ότι δεν έχουμε ξανακάνει ιστιοπλοΐα και γενικά όλα μελι γάλα ...... μέχρι που φτάσαμε στο λιμάνι του ομίλου και έπρεπε να δέσουμε.
Ποιος είδε τι Χριστό και δεν το φοβήθηκε !!! Μια κοπελιά με ένα μαρκούτσι στο χέρι είχε αναλάβει να πιάσει ένα σκοινί στην προβλήτα και να το φέρει πάνω στο σκάφος για να δέσουμε το σκάφος. Πλησίασε το σκάφος ο κυρ Ηλίας στην προβλήτα, η κοπελιά έπιασε το σκοινί, αλλά δεν πρόλαβε να το γραπώσει σε ένα γάντζο (δεν ξέρω και τις ορολογίες) και το σκάφος ξανααπομακρύνθηκε δίχως να δέσει.
«Γαμώ το κερατό μου, ΠΙΑΣΤΟ!!!!»
******
εδώ πέφτει λογοκρισία λόγω του ραδιοτηλεοπτικού ...............
Κάποια στιγμή δέσαμε μετά κόπων και βασάνων και με τη βοήθεια ενός φίλου μου που είχε έρθει να με πάρει. Όση ώρα ετοιμαζόμασταν για να αποβιβαστούμε άκουσα τον κυρ Ηλία και το φίλο μου να λένε:
«Αααα ποιος στη χάρη σας καπετάνιε, με 5 γυναίκες στο σκάφος!!» ο φίλος μου
«Ξέρεις τι είναι φίλε, να έχει 5 γυναίκες στο σκάφος, ένα πράγμα τους έλεγα το ξεχνούσαν αμέσως!!»
Εκεί κάπου, ήμουν έτοιμη να ορμήσω αλλά μετά ηρέμησα:
«Εσύ ποιανής φίλος είσαι;;»
«Της Seainaς»
«Αααα αυτή καλή ήταν, πλοήγησε κιόλας, λες και είχε κάνει μάθημα! Φαινόμενο!»
«Ναι εε;»
Τι ναι βρε συ, ευτυχώς που στα είπε ο «καλός» μας καπετάνιος γιατί αλλιώς δε θα με πίστευες!! Χα χα!!
Αυτά αγαπητά μου παιδιά!!
Συμπέρασμα;; Πέρασα τέλεια, μου άρεσε πολύ η ιστιοπλοΐα, ακόμα και υπό τις άγριες αυτές συνθήκες και διασκέδασα και στο υπόλοιπο κομμάτι της εκδρομής. Θα συγχαρώ τους υπεύθυνους της Νέας Γενιάς (γιατί όλο θάβουμε το δημόσιο, όταν κάνουν κάτι καλό να το λέμε!!) και θα παρακαλέσω να γίνονται συχνότερα και για περισσότερα άτομα τέτοιες δραστηριότητες!!!
Ταξιδεύστε τώρα με μερικές φωτογραφίες μου!!!

Αέρα στα πανιά σας!!!!