Ντου από παντού .. στη Χιλιαδού!!

Εν όψη του καύσωνα, τρωγόμουνα όλη την εβδομάδα να φύγω από την Αθήνα. Πρότεινα λοιπόν, σε 3 φίλους να πάμε στη Χιλιαδού στην Εύβοια για camping, όπως και πέρυσι. Αφού οι πιο αναμενόμενες συμμετοχές τελικά δεν ήρθαν και αφού η πιο δυσοίωνη τελικά ήρθε (ο Β.), πραγματοποιήθηκε αυτό το ταξίδι.

Παρασκευή απόγευμα και αφού ευχαρίστησα το Θεό που δεν έκανε 5 υπερωρίες, ήρθε και με μάζεψε από το σπίτι. Φύγαμε την ώρα του δειλινού από την Αθήνα και φτάσαμε εκεί αφού είχε πέσει ο ήλιος. Εγώ κλασσικά γκρίνιαζα για το ότι είχε νυχτώσει και για το ότι δε βλέπαμε να στήσουμε, αλλά με καθησύχασε και μου απέδειξε, η αλήθεια είναι, ότι μια χαρά στήνεται η σκηνή και στα σκοτάδια. Βέβαια όλα αυτά αφού είχαμε φάει και κανένα μισάωρο για να αποφασίσουμε την καλύτερη θέση για να στήσουμε και πλέον είχε πάει περασμένα μεσάνυχτα.

Όταν τελικά στήσαμε την σκηνή, πήραμε μια ψάθα και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και την αράξαμε στην παραλία. Χαζεύαμε τα αστέρια, όταν ένα κινούμενο φως πάνω στην παραλία άρχισε να πλησιάζει. Ήταν ένας «ανθρακωρύχος», συγγνώμη ένας μπαμπάς με ένα κράνος με ένα φωτάκι, τον οποίο σαν πάπια ακολουθούσαν από πίσω τα παπάκια του .. εε τα παιδιά του, ήθελα να πω!! Τι να πει κανείς ..

Την άλλη μέρα το πρωί, λες και είχε «βρέξει» όλο το βράδυ, άρχισαν τριγύρω μας να «φυτρώνουν» άλλες σκηνές.

Κατά το μεσημεράκι είχαμε γίνει ένας ωραιότατος καταυλισμός. Επειδή τελικά όντως είχαμε επιλέξει την «καλύτερη» θέση για τη σκηνή και τη βαρούσε ο ήλιος όλη την ημέρα, δεν έλεγε να την πλησιάσουμε ούτε σε απόσταση 2 μέτρων. Οπότε όλη τη μέρα τη βγάλαμε κάτω από μια ομπρέλα στην παραλία. Ααα ξέχασα κάναμε και μπάνιο .. γενικά δροσιζόμαστε, ιδρώναμε και ξαναδροσιζόμαστε και ξαναϊδρώναμε και δώστου πάλι από την αρχή. Αυτός άλλωστε δεν ήταν ο σκοπός της εκδρομής;; Η δροσιά μακριά από την Αθήνα.
Το βραδάκι κάναμε ντους στις διάσπαρτες κατά μήκος της παραλίας ντουζιέρες, οι οποίες απομάκρυναν την παραμικρή υποψία θερμοπληξίας από επάνω μας. Ένα θα σας πω, έκανα 3 ώρες να μπω από κάτω από το νερό .. Μετά και αφού όλη μέρα είχαμε φάει από 2 χούφτες κεράσια και 2 ροδάκινα έκαστος, (δε σε κρατάνε ρε γμτ αυτά τα φρούτα) πήγαμε σε μια ταβέρνα να φάμε κάτι πιο στέρεο .. είχε γυρίσει το μάτι μας από την πείνα. Την ταβέρνα ακρινή δεν τη λες, αλλά αυτοί οι κολοκυθοκεφτέδες γιατί έκαναν 6,5€, όσο ένα μπιφτέκι και όσο και μια μπριζόλα, ακόμα το ψάχνω.
Αφού είχαμε πάρει το ροδαλό το χρώμα του μεθυσμένου, φρεσκο-ηλιοκαμένου σκανδιναβού, κατευθυνθήκαμε προς τον καταυλισμό. Εκείνο το βράδυ θες το φαγητό, θες οι μπύρες, θες η ζέστη (που μάλλον αυτό είναι) στριφογυρνούσα μέσα στη σκηνή σαν αρνί στη σούβλα. Κατά τις 2, άρχισε να φυσάει και λέω ωραία θα δροσιστούμε .. Μμμμ πώς είναι όταν ανοίγετε το φούρνο να τσεκάρετε το φαγητό και σας έρχεται μια αποπνιξία;; Ε, κάπως έτσι μας καλωσόρισε ο καυτός Λίβας που έμπαινε στη σκηνή και μας έψηνε σαν κουνουπίδια στον ατμό.
Και δε φτάνει που δε μας δρόσιζε, αλλά άρχισε και τις ζημιές (από το λαϊκό άσμα: «Και κάνεις και ζημιές, και κάνεις και ζημιές, κι έχεις κι απαιτήσεις, τραπέζι πρώτο θες» - μη δίνετε σημασία, ο καύσωνας βλέπετε). Πού ήμουν;; Ααα και που λέτε αρχικά παρέσυρε τη μία πλευρά του εξωτερικού καλύμματος της σκηνής, το οποίο είπα να αγνοήσω, αλλά μετά, επειδή είδα ότι η σκηνή κόντευε να γίνει ιστιοπλοϊκό από τον αέρα και μεσοπέλαγα θα αρμενίζαμε νυστιάτικα, ξύπνησα το Β. Με την τσίμπλα στο μάτι και αφού κουτρουβαλίστηκε, βγήκε από τη σκηνή και τη στερέωσε. Βέβαια επειδή αυτός όταν κοιμάται ούτε τα κανόνια του Ναβαρόνε δεν τον ξυπνούν, ενώ εγώ και ένα μυρμήγκι να περάσει το ακούω, με σιγουριά σας λέω ότι δεν τη στερέωσε καλά και μια «γλυκιά» μελωδία με συντρόφευε όλο το βράδυ.
Αφού το μάτι μου είχε γίνει γαρίδα από την αϋπνία, σε ένα δυνατό, καυτό φύσημα του αέρα, ακούω ξαφνικά ένα χρτζουσβπμπαμ! Ανοίγω περισσότερο τα μάτια, ανοίγω και το φερμουάρ της κουνουπιέρας, ανοίγω και το φερμουάρ του «παντζουριού» της σκηνής και τι να δω? Το σχοινί για το άπλωμα με όλες τις πετσέτες και τα μαγιό είχε βγει και πέσει κάτω.
- «Β.!!!! Ξύπνα!!! Το σχοινί!!»
- «Αα εε αα ε τι πώς αα εεε?»
- «Ξύπνα καλέ!!»
- «Τι έγινε πάλι;;»
- «Τίποτα ήθελα να δω αν κοιμάσαι .. με δουλεύεις .. θα μας πάρει τα πράγματα ο αέρας! Σήκω!»
Πεταχτήκαμε έξω και αρχίσαμε στα σκοτεινά να μαζεύουμε την προίκα μας. Αυτός να ξύνεται και να χασμουριέται και εγώ να διπλώνω πετσέτες. Σε κάποια φάση μέσα στα σκοτάδια του πατάω το πόδι στο σημείο που έχει ένα κάλο και .. όπως καταλαβαίνετε μου απέδειξε ότι θα μπορούσε κάλλιστα να δουλέψει ως ντελάλης. Όταν σταμάτησε να ουρλιάζει και γλιτώσαμε την απομάκρυνσή μας από τον καταυλισμό λόγω ηχορύπανσης, παρατήσαμε τα σχοινιά και ξαναμπήκαμε στη σκηνή να κοιμηθούμε.
Τελικά κατάφερα να κοιμηθώ. Κατά τις 8:30 με 9:00 ξύπνησα από μία περίεργη κινητικότητα έξω από τους νάιλον "τοίχους" της σκηνής μας. Πασαλλάκια, φερμουάρ, ομιλίες και όλα υπό μία περίεργη αίσθηση. Ξαφνικά ακούω μία γυναικεία φωνή να αναρωτιέται: «Τι είπε; Έρχονται οι μπάτσοι;»
- «Β. Ξύπνα .. έρχονται οι μπάτσοι!!!»
- «Μμμ εεε αααα;; Τι; πώς;;» άντε πάλι ..
- «Έρχονται οι μπάτσοι παιδί μου!!»
Μεσολάβησε ένα χρονικό διάστημα να μεταβούμε από την ονειροχώρα στην πραγματικότητα και θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο, με κίνδυνο να μεταβούμε .. πίσω από τα κάγκελα, όταν ξαφνικά κάποια φωνή πίσω από το φερμουάρ μας, μας φωνάζει:
- «Παιδιά, βγείτε από τη σκηνή και πηγαίνετε στην παραλία, έρχονται οι μπάτσοι!!» Ανοίγω το φερμουάρ και επιβεβαιώνω το γεγονός, ότι οι μπάτσοι κάνουν "Ντου από παντού"! Βάζουμε μαγιό, παίρνουμε πετσέτες και ό,τι θα μπορούσε να πιστοποιεί μέσα στη σκηνή τους κατόχους της (πορτοφόλια, ταυτότητες, διπλώματ οδήγησης) και με κίνδυνο να μην ξαναδώ τα μπλουζάκια και τα body lotions μου, κλείσαμε το φερμουάρ και φύγαμε.
Εγώ άραξα στην παραλία και σε απόσταση .. 2-3 μέτρων από τη σκηνή, για να βλέπω και τι μέλει γενέσθαι. Ο Β. πήγε για καφεδάκια (της παρηγοριάς) και νερά (για να ανοίξει και το μάτι) και εγώ καθόμουν με την πλάτη στη θάλασσα και το βλέμμα στον καταυλισμό. Δεν καρφωνόμουν καθόλου .. όλα κι όλα.
Εκεί που μερικοί είχαν αναστατωθεί και μάζευαν τα τσαρδιά τους, ενώ άλλοι είχαν απομακρυνθεί από την επικίνδυνη ζώνη, σκάνε 2 τζιπ της αστυνομίας. Το ένα πηγαίνει πιο πέρα, σε έναν άλλο καταυλισμό και το άλλο σταματάει κοντά στον δικό μας. Κατεβαίνουν 2 τύποι και πλησιάζουν μερικές σκηνές.
- «Καλημέρα σας» έχουν και τρόπους ...
Μετά τους έχασα μέσα σε σκηνές, στρώματα, ανθρώπους, βράχια, αλλά τη σκηνή μας δεν τολμούσα να την πλησιάσω. Την περιφρόνησαν όμως .. ευτυχώς. Λίγο αργότερα και καθότι περίεργη, πλησίασα ένα κύριο και τον ρώτησα τι γίνεται. Μου απάντησε ότι έφυγαν αφού έγραψαν 2-3 σκηνές, «Έβγαλαν το μεροκάματο και έφυγαν!»
Ανακουφισμένη επέστρεψα στην ψάθα μου περιμένοντας τον Β. να επιστρέψει. Όταν γύρισε με παγωμένα νερά και καφέ, μου είπε το αμίμητο:
- «Ξέρεις, νομίζω ότι τελικά φάρσα ήταν η όλη φήμη!!»
- «Ναι εε;;» Χαμπάρι δεν είχε πάρει, μα καλά η καφετέρια που πήγε σε άλλη παραλία ήταν;
- «Άκου τώρα να σου πω τι έγινε...» εεε και καράφλιασε ..
Συμπεράσματα για ελεύθερο camping:
1) δεν γνώριζα μέχρι πρότινος ότι το ελεύθερο camping απαγορεύεται παντού στην Ελλάδα .. έτσι άνετη θα ήμουν αν το ήξερα;
2) αν οι μπάτσοι δε σε βρουν μέσα στη σκηνή, δεν μπορούν να σου κάνουν τίποτα, δε σε γράφουν .. μα καλά σαν την τροχαία και αυτοί;; Τι μαθαίνει κανείς ..
3) δεν έχουν δικαίωμα να ανοίξουν και να ψάξουν μια σκηνή, αν δεν είσαι μέσα .. για αυτό και την παρατήσαμε και πήγαμε στην παραλία.
4) το πρόστιμο είναι υψηλό, ακριβώς δεν ξέρω, αλλά πάει ατομικά. Αν είστε 2 άτομα στη σκηνή, πάει 150€ *2 =300€ ας πούμε. Ο Β. είχε τη φαεινή ιδέα, αν τελικά μας στρίμωχναν να πούμε ότι η σκηνή είναι δική μου και να φάω εγώ το πρόστιμο και να το μοιραστούμε .. τι gentleman!!!
Πάντως πρώτη φορά αισθάνθηκα την ανάσα του νόμου στην πλάτη μου, γνωρίζοντας ότι παρανομώ και το συναίσθημα σας λέω είναι απίστευτο. Γνωστή αγχώδης εγώ και για το παραμικρό, φαντάζεστε τους σφυγμούς μου στο «Καλημέρα σας!!» των μπάτσων ..
Ήπιαμε τελικά τα καφεδάκια και αποφασίσαμε να μαζέψουμε τα πράγματα, να τα φορτώσουμε στο αυτοκίνητο και μετά να κάνουμε μπάνιο. Είχα μια επιφύλαξη να πλησιάσω τη σκηνή, οπότε ο Β. μου λέει:
- "Μπες εσύ στη σκηνή και θα φυλάω τσίλιες εγώ. Άμα τους δω να ξαναέρχονται θα σου σφυρίξω 3 φορές"
- "Οκ" λέω ..
Στο 5λεπτο απάνω και ενώ έκανα σάουνα μέσα στη σκηνή, ακούω 3 σφυρίγματα .. ούτε ο Κεντέρης δεν θα έβγαινε έξω τόσο γρήγορα από τη σκηνή! Αυτό που αντίκρισα βγαίνοντας έντρομη ήταν έναν καταυλισμό, με αρχηγό το Β. να έχει λυθεί στα γέλια ... ναι είμαι ψάρι το παραδέχομαι!! Το βρίσιμο όμως το άκουσε!
Κάπως έτσι και με το άγχος της επιστροφής, σε συνθήκες καύσωνα και δίχως κλιματισμό στο αυτοκίνητο, επιστρέψαμε. Κάναμε μια στάση σε ένα πλατανο-δροσερο-χώρι, όπου σαν τους μυρίους κι εμείς πλησιάζοντας μια πηγή, φωνάζαμε «Θάλαττα, θάλαττα!».
Στην υπόλοιπη διαδρομή απλά αδειάσαμε το μπουκάλι με το νερό απάνω μας .. μέσα στο αυτοκίνητο. Απάλευτη κατάσταση .. Φτάνοντας στο σπίτι, βάλαμε κλιματισμό και ακούσαμε στις ειδήσεις ότι στη Χαλκίδα (από όπου είχαμε περάσει πριν από κανά δίωρο) είχε 46 οC!!! Άντε και καλό ψήσιμο!