Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

8άρια

Έχεις ξεπεράσει τις λακούβες και πλέον προσπαθείς να τις αποφύγεις. Ατσαλώνεσαι με .. όραση, το "δεδομένο" αγαθό που διαθέτεις και προχωράς.

Οι ψίθυροι του δάσους όμως ως άλλες σειρήνες σε πλανεύουν. Σε αποπροσανατολίζουν και είτε σε σπρώχνουν προς τα πίσω είτε σε ωθούν να λοξοδρομήσεις. Δεν είσαι ο Οδυσσέας, δε έχεις παρέα να σε δέσουν ώστε να χαρείς το θρόισμα, το κελάρισμα .. και συνάμα να ακολουθήσεις την ανεμπόδιστη πορεία σου. Είσαι μόνος και επιρρεπής. Η μοναξιά κακός συμβουλάτορας, σε κυκλώνει σε μια δίνη διλλημάτων και πειρασμών.

Τελικά ακολουθείς την πορεία του 8, πότε δεξιά, πότε αριστερά, πότε πίσω, πότε μπρος. Αλλά τελικά συνειδητοποιείς πως όσο περισσότερα 8άρια κάνεις, τόσο λιγότερη πιθανότητα έχεις να τα επαναλάβεις στο μέλλον. Αφού μιας και δεν μπορείς να τους αντισταθείς και τους παραδίνεσαι, σου υπενθυμίζεται πως η αρχική σου πορεία καλά κρατεί και καλώς τη χάραξες.

Απόλαυσε τα 8άρια, σύντομα θα σε προδώσουν και με τη σειρά σου θα τα προδώσεις κι εσύ.

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Λασπωμένη περιβολή

Και εκεί που συνεχίζεις, πότε θαρρετά και πότε δειλιασμένα, απαντάς ένα αηδόνι, το κελάηδημα του οποίου σε καθηλώνει. Σε καθηλώνει τόσο που σε κάνει να αναρωτηθείς πότε ξανά ένιωσες τέτοιο ρίγος..
Κάθεσαι να το ακούσεις και συνάμα να ξαποστάσεις. Η μελωδία που ταξιδεύει ως τα αυτιά σου, σε συντροφεύει και σε πνευματικά μονοπάτια. Νότα, νότα, σκέψη, σκέψη ...
Και λες, "δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα", "υπάρχουν και χειρότερα", όλα αυτά τα ρεαλιστικά και συγχρόνως τόσο εκνευριστικά όταν περνάς μια κρίση. Και καταλήγεις να τα πιστέψεις, να τα ενστερνιστείς, να τα συναισθανθείς. Και χαμογελάς και ίσως ευφραίνεται και η καρδιά σου.
Ανανεωμένος πλέον σηκώνεσαι και με χαρωπό βήμα συνεχίζεις για ακόμα μια φορά. Άλλωστε δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς. Είναι μοίρα και κατάρα μαζί.
Αλλά τόσο αλαζονικά χαρούμενος, σκεπτόμενος πόσο όμορφος και τυχερός είσαι, δεν προσέχεις την μικρή πραγματικά λακούβα και παραπατάς. Παραπατάς σε ασύμμετρο βαθμό με το μέγεθος της παγίδας, η οποία κυριολεκτικά σε καταπίνει. Η σηκωμένη σου μύτη καταλαβαίνεις γρήγορα, πως δυσχέρανε τις συνέπειες.
Μέσα στη λασπωμένη σου περιβολή, αντιλαμβάνεσαι πως η ανάρρωση της ψυχής έχει μακρύ δρόμο να διανύσει. Πως οι πρόσκαιρες χαρές είναι μόνο λίγες τονωτικές ενέσεις σε ένα ταλαιπωρημένο μπράτσο, πως η αιώνια χαρά είναι αθανασία. Αλλά αθανασία δεν υπάρχει.

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

Συνέχισε ...

Είναι ένα συναίσθημα που σε κατέκλυζε τελευταία αρκετά.
Πορευόσουν ανάμεσα σε φωνές και σιωπές, φωτιές και αποκαΐδια.
Το βήμα σου πότε αργό πότε γοργό, πότε σίγουρο πότε δειλό.
Και είναι αυτό ακριβώς το συναίσθημα που σε ταλάνιζε, περισσότερο ίσως και από την αφορμή του.
Όταν τέλος πλησίασες προς το φως και διαλέξες πλευρά, προσέγγισες την αγαλλίαση.
Μπορεί η πλευρά να είναι αυτή που απευχόσουν, αυτή που φοβόσουν πιο πολύ, αλλά περιέργως απλώνει ένα ελαφρύ πέπλο στην καρδιά σου.
Τώρα πια απλά συνεχίζεις, δίχως να κοιτάς πίσω, με το πέπλο αγκαλιά και με την πλευρά που διάλεξες σημαία.
Και συνεχίζεις αποφεύγοντας αναστροφές και επιστροφές.
Και όταν τα μάτια σου καίνε, απλά τύλιξε το πέπλο πιο σφιχτά και .. συνέχισε, απλά συνέχισε.