Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Πόσες φορές;

Κοιτάς ένα απαγορευτικό σε ένα δρόμο και αντανακλαστικά αλλάζεις πορεία. Εάν δεν λειτουργεί ο αντανακλαστικός αυτός μηχανισμός και ρέπεις προς την «παρανομία», πόσα πρόστιμα πρέπει να επιβληθούν για να συμμορφωθείς … ένα … δύο … τρία;

Πόσες φορές πρέπει να διασυρθείς; Πόσες, ώστε να πάψεις να παρανομείς;

Ακόμα και ο τροχονόμος που σου σηκώνει απαγορευτικά το χέρι, δε φαίνεται να σε αποτρέπει. Και προχωράς, γνωρίζοντας ότι θα τα σπάσεις τα μούτρα σου πάλι, ότι θα περάσεις τη βραδιά σου στη γνωστή φυλακή.

Τι είναι άραγε; Εγωισμός, απωθημένο, πραγματική επιθυμία; Ένα πολύχρονο μαρτύριο; Μια κατάρα που σε ελκύει μαζοχιστικά σε αυτή την πορεία;

Η μεγαλύτερη αναξιοπρέπεια της ζωής σου. Ο λόγος που έχεις πονέσει, κλάψει, ντραπεί, φοβηθεί, ονειρευτεί, γελάσει, αναρίθμητες φορές. Ένας δρόμος γοητευτικά δύσκολος.

Μια πορεία που ξεχνάς κατά καιρούς, που αποφεύγεις, που δεν κοιτάς κατάματα, που θάβεις μέσα σου. Αλλά και μια πορεία που σου θυμίζει την παρουσία της συχνά πυκνά προσπαθώντας ατάραχα να αποδεχτείς ότι υπάρχει.

Είναι εκεί, αποτελεί κομμάτι της ζωής σου.

Πόσες φορές έχεις σταθεί μπροστά στο απαγορευτικό, άλλοτε σιωπηλή, άλλοτε τελείως εκτεθειμένη .. και αυτό πόσες φορές σου έκλεισε το μάτι, πόσες φορές σε άφησε να νομίζεις ότι επέρχεται η άρση του .. ότι υπάρχει το βασικότερο, η επιθυμία της άρσης του .. αλλά ……

Πόσες φορές, πόσες;

Ακόμα και όταν άλλα απαγορευτικά σε άφηναν να διαβείς τους δρόμους τους, πρόσκαιρα ξεχνούσες ΤΟ απαγορευτικό, αλλά στην πορεία του χρόνου, επανεμφανιζόταν, στοιχειώνοντας πάλι το μυαλό.

Και ποια είναι η υπεύθυνη στάση; Υπεύθυνη για σένα να συνεχίσεις να κυνηγάς και να παλεύεις κόντρα στο σήμα και στην τόσο σταθερή κατασκευή του. Υπεύθυνη για το σήμα, να αποδεχτείς επιτέλους την ύπαρξη του.

Πόσες φορές αναζήτησες αυτή τη λύση.. και πόσες φορές απέτυχες παταγωδώς, εμφανώς και αφανώς..

Και τελικά τι πρέπει να κάνεις, να αλλάξεις περιοχή, παύοντας να βλέπεις το συγκεκριμένο απαγορευτικό;

Πόσες φορές με πόνο και τύψεις απομακρύνθηκες από αυτό;; Πόσες;;;

Και γυρνούσες να το αντικρύσεις νομίζοντας ότι τα κατάφερες και ότι έπαψες να επιθυμείς να το αγνοήσεις.

Πόσες;

Πώς παλεύεται κάτι τέτοιο; Ριζωμένο χρόνια; Ποια ανάγκη ικανοποιεί η διατήρησή του; Αυτή που τόσο οξύμωρα, επώδυνα σου έχει φερθεί;

Πόσες φορές; Πόσες;;