Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Κομμάτι παζλ

Με τις νότες να τρυπούν τα τύμπανα, με τη μαυροδάφνη να παιχνιδίζει τους κροτάφους, τελικά δεν ξεχνάς. Μάλλον η θύμηση οξύνεται. Είχες αποφασίσει να μη κοιτάξεις πίσω, αλλά ποιον κορόιδευες; Ακόμα και σε νέες πορείες κλεφτο-κοιτούσες πίσω, ξέθαβες για λίγο και έδινες μυστικό παρόν.

Και καθώς οι άλυτοι κόμποι άλλοτε σαν αγχόνη σε πνίγουν και άλλοτε σαν φουλάρι σε προστατεύουν, διαπιστώνεις ότι πίσω από το ορατό σου πεδίο διαδραματίζονται παράλληλες ιστορίες. Ιστορίες που μπορεί να σε αγγίζουν είτε κατ' ελάχιστο είτε καταλυτικά εν αγνοία σου.
Μορφές του παρελθόντος σε επισκέπτονται για να σου θυμίσουν πως βίωσες, πόνεσες, ήλπισες, συμβιβάστηκες, ξεπέρασες, ξανακύλησες, ξανασηκώθηκες, γενικά πως έζησες, παρότι θα πίστευες το αντίθετο. Μορφές που σου αποκαλύπτουν όσα ίσως φανταζόσουν, όσα θέλησες να είναι αλήθεια.
Και μετά?

Έβαλες 2-3 κομμάτια από το παζλ στο μέρος του παρελθόντος σου, αλλά αυτό του μέλλοντος στέκει άλυτο, δίχως καμιά μορφή σχηματοποιημένη ..
Και ενώ ίσως θα ευχόσουν να πάρει μια συγκεκριμένη μορφή, άλλος έχει επιλέξει προ πολλού για το διαφορετικό.

Στην προσπάθειά σου να το λύσεις, πιέζεις τα πράγματα στα άκρα. Προκαλείς και προκαλείσαι και εκεί στην κόψη του ξυραφιού απάνω, όλα ξαφνικά γίνονται τόσο ξεκάθαρα. Τόσο γαλήνια, τόσο ντοπαριστικά..
Αποφασίζεις να συνεχίζεις νέα δύναμη στα πόδια και την ψυχή. Κάνεις λάθη, δημιουργείς ευκαιρίες για λάθη, αφήνεσαι σε αυτά.. Χτίζεις το παζλ της ζωής σου με νέες εμπειρίες, καλοσχηματισμένες μα και αόριστες.

Και όσο τα αναμενόμενα κομμάτια κουμπώνουν στις γνωστές αμυχές, τόσο τα χαώδη κομμάτια σε ταλανίζουν μέχρι να βρεις ποιος είναι ο χώρος τους.
Υπάρχουν κομμάτια που διαπιστώνεις πως τα είχες τοποθετήσει στο μυαλό σου λάθος προκαλώντας αλληλουχία ατυχών εξελίξεων. Μα με ένα πιο ψύχραιμο, ώριμο, μεταγενέστερο βλέμμα ανακαλύπτεις πως τα είχες εναποθέσει μέσα σου λάθος.
Και καλείσαι να τα επανατοποθετήσεις.

Ταλαιπωρείς κάθε κομμάτι στις παλάμες σου, σαρώνοντας την ψυχή σου και αναζητάς τη γωνιά που του πρέπει. Δε θες να κάνεις τα λάθη του παρελθόντος. Πρέπει να βρεθεί ο χώρος, ώστε να πας παρακάτω.
Σκέφτεσαι μήπως ασυνείδητα ένα συγκεκριμένο κομμάτι το έθαψες πρόχειρα κάπου, με σκοπό να ασχοληθείς μαζί του αργότερα .. Μπορεί. Μπορεί πάλι να νόμισες ανακουφιστικά ότι ξεμπέρδεψες με αυτό το δύστροπο κομμάτι. Είχες ξεχάσει πόσο πόνο σου προκάλεσε, αλλά μαζοχιστικά επέμεινες να το θάψεις ελαφρά και όχι να το ξεγράψεις. Γιατί άραγε; Λόγω του γνώριμου πόνου, της μεγάλης διάρκειας και του αέναου πόνου;

Τώρα μετέωρο πάλι αναζητά το χώρο του.