Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

Μια στάση


Ξεκίνησε ένα ταξίδι δίχως να ερωτηθεί. Το ξεκίνησε υπό φαινομενικά ιδανικές συνθήκες, παρόλο που όσο αποκτούσε εμπειρίες διαπίστωνε ότι οι συνθήκες ήταν ύπουλα τρωτές.
Κλήθηκε να συνεχίσει .. το ένστικτο της αυτοσυντήρησης βλέπετε _ αυτό το ένστικτο το οποίο μας ωθεί να μεταλλάξουμε χαρακτηριστικά μας, να "χαμαιλεοντίσουμε" γνωρίσματά μας.

Εφοδιασμένη με το δικό της γενετικό υλικό και το επίκτητο "ιδανικό", πορεύτηκε αρχικά με δισταγμό, έτσι δοκιμαστικά. Ο δρόμος δύσκολος μα συνάμα ενδιαφέρον, την καλούσε σε ακόμα πιο δύσβατα μονοπάτια. Συχνά πυκνά σε στάσεις της, γευόταν τους καρπούς της επιτυχίας της. Παράλληλα όμως στα νυχτέρια της πάλευε με δαίμονες, οι οποίοι άρχισαν από νωρίς να στοιχειώνουν τα όνειρά της. Αυτοί οι δαίμονες με το πέρασμα του χρόνου την επισκέπτονταν δίχως πρόγραμμα, πότε σε στρωτά μονοπάτια και πότε σε κακοτράχαλα βουνά. Αναγκασμένη να συνεχίσει με τις δυνατές λιγότερες απώλειες, βρήκε τρόπο να τους αγνοεί, να στρέφει τα αυτιά της κόντρα στον άνεμο, μην αφήνοντας χώρο για τίποτα άλλο.

Η περιέργειά της, το πείσμα της και η λαχτάρα της για νέους προορισμούς την πήγαν μακριά. Για πολλούς η επιτυχημένη ταξιδεύτρια, είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, ένας γεμάτος, πλήρης άνθρωπος. Κι όμως, ευπροσάρμοστη σε εξωγενείς παράγοντες έμαθε να ανταπεξέρχεται σε καθημερινά, πρακτικά θέματα, αλλά να πολεμά τους δαίμονες δεν έμαθε ποτέ. Απόπειρες μόνο με εφήμερα αποτελέσματα. Τίποτα το διαχρονικό.

Όσο περισσότερο αγνοούσε αυτούς τους δαίμονες, τόσο τους ενδυνάμωνε. Τους άφησε να επηρεάσουν τη διάπλαση της πορείας της. Η επιρροή τους αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς της.

Άραγε μπορούσε να τους αντιμετωπίσει νωρίτερα; Μόνη ή με βοήθεια; Κι αν τους αντιμετώπιζε ποια θα ήταν σήμερα; Τι ταξίδια θα επέλεγε και με ποιο τρόπο θα τα βίωνε;

Τον τελευταίο καιρό κάνοντας ριψοκίνδυνα ταξίδια, ρισκάρισε, δεν υπολόγισε τις συνέπειες πιθανής αποτυχίας. Παράλληλα, ξεχασμένοι και μη δαίμονες εμφανίστηκαν πάλι στη ζωή της. Επιπλέον ο καιρός κάθε άλλο παρά ευνοϊκός στάθηκε. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, μια γριά τσιγγάνα που συνάντησε τυχαία στο δρόμο της, την προειδοποίησε για την δυσοίωνη έκβαση των ταξιδιών της.

Λύγισε. Συνέχισε με λιγότερο σθένος, με πεσμένα φτερά, αλλά συνέχισε. Θα μου πεις και πώς να σταματήσει κανείς. Τα μάτια της γεμάτα μελαγχολία πια, αποθάρρυναν τους πιθανούς συνομιλητές της. Η ψυχή της γεμάτη απογοήτευση απέτρεψε πιθανή ψυχολογική προσέγγιση. Κάτι τέτοιες ώρες είμαστε μόνοι. Έτσι και αυτή, μπορεί καθημερινά να περιτριγυρίζεται από πολλούς συνταξιδιώτες, μα αισθάνεται και είναι μόνη. Δεν ξέρω καν αν μια προσέγγιση είναι ικανή να της δώσει μια ώθηση. Πολλοί επιχειρούν, μα όλα είναι στη μίζα του δικού μας μυαλού.

Αποφασίζει λοιπόν, να κάνει μια μεγάλη στάση. Να ταξιδέψει πλέον μόνο σε εσωτερικά μονοπάτια. Να συναντήσει τους δαίμονές της και να τους αντιμετωπίσει. Δίχως αυτό, μέλλον δεν υπάρχει. Μπορεί να γελά, να δείχνει πρόσχαρη και οικεία να την προσεγγίσεις, αλλά μέσα της υπάρχει τόση απρόσμενη αναστάτωση. Καιρό τώρα κολλημένη μέσα σε ένα έλος, αφήνεται να βουλιάξει. Προκειμένου να την καλύψει ο βούρκος, θα δοκιμάσει κάτι να κάνει.

Όταν και άμα καταφέρει κάτι θα επιστρέψει.


Ως τότε απλά θα σας παρατηρεί και που και που θα αφήνει το σημάδι της.

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007

"Disc is not accessible"

Είμαι πολύ στεναχωρημένη ...
Ένας εξωτερικός σκληρός δίσκος που αγόρασα το Μάρτιο, για να οργανώσω όλα μου τα αρχεία και να τα προσεγγίζω αραιά και που, και όχι καθημερινά όπως τον εσωτερικό, δεν ανοίγει.
Άσε που κάνει και θόρυβο ...
Μάλλον παρέδωσε πνεύμα ..
Όλη μου η "ψηφιακή" ζωή βρίσκεται εκεί μέσα ..
Και από λίγο που το έψαξα, η ανάκτηση κοστίζει τρελά λεφτά!
Είμαι πολύ στεναχωρημένη ...

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007

Στο μικρόκοσμο ενός γυμναστηρίου

Σας έχω πει ότι πηγαίνω γυμναστήριο έτσι;; Έτσι.
Πέραν του "υγιεινού" του πράγματος (βλ. βελτίωση της φυσικής κατάστασης και απώλεια περιττού βάρους), προσωπικά απέκτησα ένα επιπλέον ενδιαφέρον. Από την 1η μου φορά φέτος εκεί, δίχως συγκεκριμένο και εμφανώς παρατηρήσιμο λόγο .. αρχικά, άρχισα να χαζεύω τους συν-ιδρωμένους και συν-ξεφυσωμένους μου γυμνάζοντες, αποκτώντας ένα δημοσιογραφικό κίνητρο. Κατέληξα λοιπόν, ότι το γυμναστήριο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, που διέπεται από θεσμούς και ιεραρχίες (άτυπες και μη). Θα μου πεις, καλά για νέο μας το λες; Όχι απλά σε ακόμα ένα μέρος, όπου υπάρχει μια μικρή ομάδα ανθρώπων, το επιβεβαίωσα.
Από την πρώτη φορά είσαι μόνος σου .. δηλαδή κάνεις ό,τι θες, μιας και το "υλικό" είναι δικό σου. Θες να δυναμώσεις τα μπράτσα, επικεντρώνεις στο να σηκώνεις βάρη. Θες να χάσεις κιλά, ξεσκίζεσαι στην αερόβια γυμναστική (διάδρομος, step, ποδήλατο κτλ).
Ο δικός μου αρχικός σκοπός είναι να χάσω αφενός κανα κιλό, αφετέρου να σφίξει λίγο το μπουτάκι, να μπει πιο μέσα και η κοιλίτσα κτλ. Διαπίστωσα ότι ανήκω σε μια πολύ κοινή και μονότονη ομάδα "εργασίας", στην ομάδα των απανταχού κοριτσιών που έχουν κάποιο κόμπλεξ με τα κιλά τους και ονειρεύονται να γίνουν .. το ανέφικτο, δηλαδή σαν την Καγιά. Χμμ πολύ ενδιαφέρον, μέσα έξω μονότονη .. (το μέσα αναφέρεται στην ομάδα αίματός μου Α+, που γαλαζωπή δεν τη λες).
Anyway, άρχισα από νωρίς με το διάδρομο και το ποδηλατάκι, και ακολούθως με σετάκια κοιλιακών και ραχιαίων. Σαν κλασσικό ψάρι αρχικά, ούτε νερό έπινα, ούτε λεπτό σπαταλούσα, ούτε μια πετσέτα κουβαλούσα. Αλλά όπως από καταβολής κόσμου όλοι μας μιμούμαστε και προσαρμοζόμαστε σε υπάρχουσες συνθήκες, έτσι και εγώ απέκτησα εμφάνιση και κίνηση Intersports. Ναι ναι είτε αθλήτρια του ensample βλέπεις να πηγαίνει για προπόνηση, είτε εμένα ένα και το αυτό. Καλά καλά ατυχές το παράδειγμα, αλλά καταλαβαίνετε που θέλω να επικεντρώσω χαχα!
Στο μικρόκοσμο ενός γυμναστηρίου λοιπόν υπάρχουν οι προπονητές, όπου σαφώς και δεν κάνουν την ίδια δουλειά. Όχι από πλευρά καθηκόντων αλλά από πλευρά διάθεσης, είναι ας πούμε ο προπονητής_α-πάντα γούσταρα τη γυμναστική και την έκανα επάγγελμα και ο προπονητής_β-πέρασα τυχαία στη γυμναστική ακαδημία και βαριέμαι να κουνήσω το δαχτυλάκι μου. Αρχικά ως γνήσια γκαντέμω έπεσα στον κοιμίση.
-"Τι να κάνω τώρα;"
-"Πήγαινε εκεί και κάνε αυτό"
μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να personalize το εκάστοτε όργανο (σε διαστάσεις και βάρος), τον φώναζα να μου δείξει. Δυσανασχετούσε, αλλά συγγνώμη, εγώ τα έχω σκάσει για να μην κάθομαι.
Βέβαια υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου ο κοιμίσης μετατρέπεται σε Πετρουλάκη (όσον αφορά τη διάθεση, μην παρεξηγηθώ) πότε λέτε;; Μα σαφώς όταν τον φωνάζει για βοήθεια μία άλλη ομάδα γυμναζομένων (εξίσου συνηθισμένη με τη δική μου, αλλά πιο γκλαμουράτη). Είναι η ομάδα που απαρτίζετε από κοριτσόπουλα κατεξοχήν μικρά, ξανθά, αδύνατα, με τις κοιλιές έξω, τα ντεκολτέ ανοιχτά και τα στρινγκ κάτω από τα κολάν. Μία ομάδα δηλαδή που δε χρειάζεται γυμναστική, αλλά με την οποία ασχολείται όλο το γυμναστήριο. Οι γλάστρες!!
Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί εκτίμησα τον προπονητή-β, ο οποίος όχι μόνο σε βοηθάει με το χαμόγελο στα χείλη όταν του το ζητάς, αλλά ακόμα κι αν περάσει από δίπλα σου την ώρα που κάνεις μια άσκηση, θα σε διορθώσει, θα σε συμβουλέψει και θα σε ενθαρρύνει.
Όσον αφορά του γυμναζόμενους τώρα, υπάρχουν πέρα από τις "γλάστρες" που λέγαμε παραπάνω, τα "πλατάνια" και τα "πλατανάκια". Τα πλατάνια είναι άνθρωποι μεγάλοι σε ηλικία, τα λεγόμενα τζόβενα, οι οποίοι κάνουν μπαμ από μακριά ότι μια ζωή γυμναζόντουσαν. Προσπαθούν λοιπόν να συντηρήσουν κάτι από την περασμένη αίγλη τους .. άλλοτε με επιτυχία άλλοτε δίχως. Το "πλατάνια" το εμπνεύστηκα από το μεγάλο της ηλικίας και το ογκώδες της εμφάνισης. Τα "πλατανάκια" είναι οι νεότεροι που με μαθηματική ακρίβεια θα καταλήξουν στην παραπάνω κατηγορία, μια ομάδα ζωσμένη με ζώνες μέσης, με γάντια, με επιγονατίδες, με φουλ εξοπλισμό-ρόμποκοπ.
Και οι 2 αυτοί είναι μια "ηχηρή" ομάδα. Και εξηγούμαι. Όταν θα σηκώσουν τα βάρη (γιατί κυρίως βάρη θα σηκώσουν) θα το διαλαλήσουν σαν τους ντελάληδες. Θα ξεφυσάνε σε βαθμό να πουντιάζεις άμα περνάς από δίπλα τους, θα κάνουν stretching καταλαμβάνοντας το μισό γυμναστήριο με κίνδυνο να σκοντάψεις πάνω τους, θα αλλάξουν θέση για να ξανακάνουν stretching μια και δεν τους θαύμασαν όλοι ακόμα και κυρίως όλες οι "γλάστρες". Γενικά κάνουν γυμναστική - επίδειξη.
Μια άλλη ομάδα που απαρτίζεται και από τα 2 φύλα, είναι αυτοί που προσφάτως έκαναν εξετάσεις αίματος και τα τριγλικερίδια χτύπησαν κόκκινο και ο καρδιολόγος τους ενήργησε αυτεπαγγέλτως. Είναι άνθρωποι που η ανάγκη τους έφερε στην πόρτα του γυμναστηρίου, δεν το θέλησαν ποτέ και το καθυστέρησαν όσο περισσότερο μπορούσαν. Είναι αστειούτσικη ομάδα, επειδή είναι γραφική. Ούτε η εμφάνιση, ούτε το στυλ της παραπέμπει σε γυμναστήριο, παρόλα αυτά είναι αξιοθαύμαστη ομάδα. Υπάρχουν δε πολλοί εκπρόσωποί της που είναι ικανοί να διαπρέψουν.
Μία άλλη ομάδα που παρατηρεί κανείς είναι η αδύναμη, υποτονική ομάδα των καχεκτικών. Λιπόσαρκοι εκπρόσωποί της, περιφέρονται στο χώρο σηκώνοντας με δυσκολία βάρος όσο μια τσάντα με καλσόν και κοιτάζονται στους καθρέφτες θεωρώντας ότι είναι οι σωσίες του Σβαντζενέγκερ. Αυτοί προσπαθούν να δυναμώσουν το μυικό τους σύστημα κυρίως, αλλά παράλληλα εξασκούν και την κουτοπονηριά τους. Πέτυχα ουκ ολίγες φορές μερικούς, που ενώ έκαναν άσκηση με 5 κιλά, όταν τελείωναν και έφευγαν από το μηχάνημα, το άφηναν με την ένδειξη 70 κιλά. Σου λέει μην έρθει καμιά "γλάστρα" και μας κοροϊδέψει.
Υπάρχει τέλος η ομάδα των λουφαδόρων. Αυτοί σπαταλώντας τα λεφτά του μπαμπά ή και τα δικά τους, κάνουν δημόσιες σχέσεις απλά. Περπατάνε στους διαδρόμους (όχι τα όργανα) αλλά του κτιρίου, κάνουν γνωριμίες, συζητάνε, πίνουν και κανα ποτήρι νερό, αλλά από ιδρώτα στάλα δε χύνουν.
Άδικη δεν είμαι, υπάρχουν εξαιρέσεις και αποκλίσεις από όλα τα παραπάνω, αλλά νομίζω θα συμφωνήσετε πολλοί ότι κάπως έτσι έχουν τα πράγματα στο μικρόκοσμο ενός γυμναστηρίου!
Όχι ;;

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007

Commandante Che Guevara

9/10/1967 - 9/10/2007

40 χρόνια μετά το θάνατο του μεγάλου επαναστάτη!

Εκτελέστηκε από το στρατό της Βολιβίας, ο οποίος τον συνέλαβε
με τη βοήθεια των ΗΠΑ και της CIA.



Tελευταία του επιθυμία: «Πείτε στον Φιντέλ ότι η επανάσταση στη Λατινική Aμερική δεν τελείωσε, και στη γυναίκα μου να ξαναπαντρευτεί».


Τελευταία του κουβέντα: «Σκοτώνετε, απλώς, έναν άνθρωπο»

Ένα πολύ όμορφο αφιέρωμα για τη ζωή του υπάρχει εδώ.

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2007

Επιτέλους "κινούμαι"!

Έκλεισε 1 ολόκληρη εβδομάδα σε νέο επαγγελματικό χώρο, μετά από 2 μήνες καθισιό.
Τη Δευτέρα το πρωί ξύπνησα (τρόπος του λέγειν επειδή από την υπερένταση δεν έκλεισα μάτι όλο το βράδυ της Κυριακής), δίχως να με απασχολεί ότι ήταν πολύ πρωί. Έκανα ένα μπάνιο, ντύθηκα, στολίστηκα και έφυγα 1 ώρα νωρίτερα από το κανονισμένο, για τη στέγη της νέας μου επαγγελματικής "καριέρας", πφφφ!
Τόσο καιρό αναμονής, νόμιζα ότι ήμουν η μόνη προσληφθείσα στον ......Α.Ε., αλλά φτάνοντας εκεί βρήκα άλλους 12 ψαρωμένους σαν κι εμένα. Αρχικά και μέχρι να λάβουν χώρα οι απαραίτητες, πρώτες, διαδικαστικές ενέργειες, είχαμε το ύφος του "κοιτάω τριγύρω μου και μαζεύομαι στη γωνιά μου χωρίς να ενοχλώ".

2-3 κοπέλες από τον Τομέα του Ανθρώπινου Δυναμικού, επιφορτισμένες με το ρόλο του ξεψαρώματος, μας οδήγησαν στον 6ο Όροφο, στην αίθουσα συσκέψεων του Δ.Σ., δίπλα στο γραφείου του Διευθύνοντα Συμβούλου. Υπογράψαμε τις συμβάσεις μας, μας ενημέρωσαν για τους μισθούς μας
και τα επιδόματα, το ωράριο, τις μαγνητικές κάρτες, τις αργίες, τα είδη των αδειών μας και γενικά για ό,τι θα ντρεπόμαστε να ρωτήσουμε εμείς. Επιπλέον μας "έκλεισαν" το μάτι με συμβουλές και αποκαλύψεις για ανοχές των ανωτέρω και ελαφρύνσεις και άλλα πολλά, όπως προοπτικές εξέλιξης, ταξίδια κτλ κτλ.
Επιπλέον μας μοίρασαν ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα σεμιναρίων, "Σεμινάρια Νεοπροσληφθέντων" λέγονται. Από ότι διαπίστωσα στην πορεία της εβδομάδας, κάθε ημέρα εκπρόσωποι των διαφόρων διευθύνσεων μας ενημέρωναν για το αντικείμενο και τον τρόπο εργασίας τους. Ένα θέμα που αντιμετώπισα και εγώ και οι περισσότεροι ηλεκτρολόγοι μηχανικοί
(και συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε) είναι ότι ακόμα δε γνωρίζουμε σε ποια διεύθυνση θα τοποθετηθούμε και γενικά το τι θα κάνουμε. Μας είπαν ότι τα σεμινάρια είναι γενικού ενδιαφέροντος, δίχως άχαρες και εξειδικευμένες επιστημονικά εμβαθύνσεις και ότι για την ανάληψη των καθηκόντων μας θα ληφθούν υπόψη τα βιογραφικά μας, θα γίνουν συνεντεύξεις θα, θα, θα δούμε. Οπότε τα νεότερα από έβδομάδα.. (ααα, άσχετο, μου ήρθε και πολυαναμενόμενη και πολυπόθητη επιστροφή από την εφορία, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και μέχρι να πληρωθώ θα κλείσω κάποιες τρύπες).
Anyway, μετά από 2 μήνες απραξίας, αισθάνομαι και πάλι ότι κάτι κάνω
(τώρα μόνο μαθαίνω). Είναι πολύ όμορφο να νιώθεις ότι .. "κινείσαι".