Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2006

Χαρτονένια Χριστούγεννα (συνέχεια)

..
Πόσο λάθος είχε ...
..

Μέχρι τα 30 του περίπου ζούσε ευτυχισμένα Χριστούγεννα.
30 Χριστούγεννα γεμάτα οικογενειακή θαλπωρή και ερωτική πληρότητα με τη Μαρία! Ευτυχισμένα Χριστούγεννα!

Τα 31α έμελαν να είναι σημαδιακά. Έμελαν να αλλάξουν ριζικά τη ζωή τους .. τη ζωή του ..

Παραμονή Χριστουγέννων 2002.

Οι δρόμοι αντηχούσαν από νωρίς παιδικά κάλαντα. Αυτός είχε ακούσει τα δικά του από νωρίς, από την ωραιότερη φωνή, τη φωνή της.
Όταν σηκώθηκαν από το κρεβάτι η Μαρία βάλθηκε να φτιάξει μελομακάρονα, "έτσι για το καλό", αλλά αυτός ήξερε πως τα έφτιαχνε για εκείνον, που του αρέσαν πολύ.
Αποφάσισε λοιπόν, πως ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να βγει να της πάρει δώρο. Μέρες τώρα μάζευε λεφτά. Είχε δει ένα ζευγάρι μικρά, διακριτικά, όμορφα σκουλαρίκια, τα οποία φανταζόταν ότι θα της πήγαινα εξαιρετικά! Εκείνη θα το θεωρούσε περιττό και πιθανόν να τον μάλωνε, αλλά ήταν σίγουρος ότι θα τα χαιρόταν πολύ, τελικά.
Τη φίλησε και βγήκε στο δρόμο. Έφτασε στο μαγαζί, τα ξαναχάζεψε και τα αγόρασε. Πήρε το γυαλιστερό κουτάκι και το έβαλε στην τσέπη του παλτού του.
Γύρισε σπίτι καμιά ώρα μετά. Η Μαρία έλειπε. Είχε αφήσει τα μελομακάρονα στη μέση και είχε βγει και αυτή:"Πάω να πάρω αλεύρι, μου τελείωσε! Δεν θα αργήσω! Φιλάκια", το σημείωμα στην κουζίνα ...
"Βάλθηκε να με καταπλήξει", σκέφτηκε και γέλασε!
Κάθισε στον καναπέ και έβγαλε από την τσέπη του το δώρο της. Περιεργαζόταν αρκετή ώρα το κουτάκι στα χέρια του .. της άξιζε το ακριβό αυτό δώρο, της άξιζαν πολύ περισσότερα. Προσπαθούσε με δυσκολία να τα φέρει βόλτα, για να της προσφέρει όσο το δυνατό περισσότερα. Αυτή δε ζητούσε τίποτα. Όταν αυτός γκρίνιαζε και παραπονιόταν αυτή πάντα χαμογελαστή του έλεγε:
"Τα πλούτη χαλάνε τον άνθρωπο, καρδιά μου! Εγώ έχω εσένα και μου φτάνει!"
Πόσο την αγαπούσε! Ήταν πραγματικά ευτυχισμένος μαζί της. Ποτέ δε φανταζόταν ότι στη ζωή του θα σταθεί τόσο τυχερός, ώστε να τη γνωρίσει.
Σε λίγους μήνες που επαγγελματικά θα ορθοποδούσε, θα της πρότεινε να παντρευτούν .. θα ..
..
Ντριν, ντριν ..
Το τηλέφωνο, τον αποτράβηξε άγρια από τις όμορφες αυτές σκέψεις..
- "Παρακαλώ"
- "..."
- "Ο ίδιος"
- "..."
- "Ναι, την ξέρω, η κοπέλα μου είναι" σε λίγο καιρό θα έλεγε η γυναίκα μου ..
- "..."
- "Π..πώς ....;"
- "..."
- "Είναι καλά; Πού είναι;"
- '' ..."
- "'Ερχομαι .."

Έκλεισε το τηλέφωνο, άρπαξε τα κλειδιά και όρμηξε στο δρόμο. Αλαφιασμένος σταμάτησε ένα ταξί:
- "Στον Ευαγγελισμό .. γρήγορα.."

Έφτασε στο νοσοκομείο.
Ρώτησε για τη Μαρία.
Στην εντατική.
Έτρεχε στους διαδρόμου και φώναζε.
Ρωτούσε πού είναι η εντατική.
Κάποια στιγμή τη βρήκε.
Ρώτησε μια νοσοκόμα ..: "Περιμενετε το γιατρό, παρακαλώ"
Τι να περιμένει, έχει πεθάνει από την αγωνία του. Αν συμβεί κάτι στη Μαρία, θα .. θα ..
Σε ένα άνοιγμα της πόρτας πρόλαβε να κοιτάξει στο εσωτερικό .. και τότε την είδε!
Η ψυχή του κόπηκε στα δύο. Η Μαρία του, αναίσθητη σε ένα κρεβάτι, με αναπνευστήρα, με ορούς, με επιδέσμους, με .. με .. με ...

Εκείνη την 31η παραμονή Χριστουγέννων, η Μαρία έφυγε για πάντα από τη ζωή .. για πάντα από αυτό τον κόσμο, για πάντα από αυτόν. Ένα αυτοκίνητο ήταν αρκετό για να κόψει το νήμα της ζωής της, το νήμα που την έδενε μαζί του.
Δεν πρόλαβε να τελειώσει τα μελομακάρονα, δεν πρόλαβε να της χαρίσει τα σκουλαρίκια, δεν πρόλαβε να της προτείνει να τον παντρευτεί, δεν πρόλαβε να την κάνει ευτυχισμένη ...
Η κηδεία λόγω αργιών έγινε την μεθεπόμενη των Χριστουγέννων. Όταν μετά επέστρεψε σπίτι, έκλεισε πίσω του την πόρτα και τον κόσμο. Έβαλε να πιει. Ήπιε για να ξεχάσει.
3 μήνες έπινε,
3 μήνες δεν είδε άνθρωπο,
3 μήνες δεν βγήκε από το σπίτι.
Και οι 3 μήνες θα γίνονταν 6 και οι 6, 9 αν το ένστικτο της επιβίωσης δεν τον κινητοποιούσε.
Από τη δουλειά τον έδιωξαν. Οι οικονομίες του, ελάχιστες και αρκετές να ζήσει λίγο καιρό άνεργος. Στάθηκε άτυχος. Δουλειά δεν μπόρεσε να βρει. Ποιος άλλωστε θα έπερνε στη δούλεψή του έναν καχιεκτικό, ζωντανό-νεκρό, που βρωμάει αλκοόλ από χιλίομετρα;
Μερικά μεροκάματα, από εδώ κι από εκεί τον έφεραν μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα. Ο ιδιοκτήτης της γκαρσονιέρας δεν ήταν διατεθιμένος να ανεχτεί άλλα απλήρωτα ενοίκια και του έκανε έξωση. Του χάρισε τα χρωστούμενα, αλλά τον έδιωξε.

Παραμονή Χρισουγέννων 2003.

Ένα χρόνο μετά το χαμό της Μαρίας, βρισκόταν στο δρόμο. Με λίγα λεφτά και δίχως σπίτι...
Η Μαρία φεύγοντας φαίνεται πήρε μαζί της και την καλοτυχία του. Είχε χάσει οριστικά το γούρι του ..
Ένα μήνα μετά, αφού βολεύτηκε αρχικά σε κάποια βρώμικα δωμάτια ξενοδοχείων και αφού οι τελευταίες του οικονομίες του σώθηκαν, κοιμήθηκε πρώτη φορά έξω ..έξω στο πεζοδρόμιο ..

Από τότε πάνε 3 χρόνια σχεδόν ..
3 χρόνια γεμάτα πόνο, αλκοόλ, μοναξιά και .. χαρτόνια.
3 χρόνια χειμώνα - καλοκαίρι περιπλανιέται στην Αθήνα, σχεδόν πάντα μεθυσμένος και κοιμάται όπου βρει. Δεν ζητιάνεψε ποτέ! Δεν τον ένοιαζε η ζωή του.
Όποτε κάποιος του έριχνε κάποιο νόμισμα, έπινε, όποτε κάποιος τον λυπόταν και του έδινε ένα πιάτο φαγητό, έτρωγε. Αλλιώς κοιμόταν κάτω από χαρτόνια και ξεχνιόταν. Η μόνη ώρα που δεν μεθούσε, ονειρευόταν όμως τη Μαρία. Ονειρευόταν τη ζωή τους, άμα είχαν παντρευτεί ... άμα ..
Η υγεία του κλονίστηκε, το συκώτι άχρηστο από το αλκοόλ, ο οργανισμός αδύναμος από την ασιτία, η καρδιά γέρικη παρόλα τα 34 χρόνια του..

"We wish you a merry Christmas,
we wish you a merry Christmas,
we wish you a mery Christmas,
and a happy New Year!"

Ο σκύλος σηκώθηκε και απομακρύνθηκε. Πώς του ήρθε και θυμήθηκε τη Μαρία σήμερα .. Αλήθεια τη ημέρα ήταν άραγε;
Με το χρόνο είχε χάσει επαφή καιρό τώρα ..
Σηκώθηκε και πλησίασε μια κυρία:
- "Συγνώμη, να σας ρωτήσω κάτι;"
Εμφανώς τρομαγμένη, κάνοντας ένα βήμα πίσω και μαζεύοντας τις τσάντες της απάντησε:
- " Λυπάμαι .. δεν έχω .."
Χαμογέλασε .. δε βαριέσαι, είχε συνηθίσει να τον φοβούνται οι άνθρωποι.
- "Συγνώμη κύριε, τι ημερομηνία έχουμε;" ρώτησε τον επόμενο που βρήκε.
- "24 Δεκεμβρίου"

Για αυτό οι αναμνήσεις σήμερα.
Πάνε 4 χρόνια ..
Πήρε τη μπύρα και χάθηκε μέσα στο πλήθος.

"We wish you a merry Christmas,
we wish you a merry Christmas,
we wish you a mery Christmas,
and a happy New Year!"

Οι άνθρωποι σήμερα γελούν και τραγουδούν, αυτός πίνει και ξεχνά.
Οι άνθρωποι σήμερα ανταλλάσσουν ευχές και φιλιά με τους δικούς τους, αυτός εύχεται να είναι καλά η αγάπη του και φιλά την κιτρινισμένη φωτογραφία της.
Οι άνθρωποι σήμερα ψωνίζουν για τις γιορτές, αυτός αναζητά χαρτόνια για να σκεπαστεί.

"We wish you a merry Christmas,
we wish you a merry Christmas,
we wish you a mery Christmas,
and a happy New Year!"

Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2006

Χαρτονένια Χριστούγεννα

"We wish you a merry Christmas,
we wish you a merry Christmas,
we wish you a mery Christmas,
and a happy New Year!"

Η επαναλαμβανόμενη μελωδία, εισχώρησε όλο και πιο αποφασιστικά μέσα του.

"We wish you a merry Christmas,
we wish you a merry Christmas,
we wish you a mery Christmas,
and a happy New Year!"

Κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι ξύπνησε! Προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια του .. οι πρωινές ηλιαχτίδες διαπερνούσαν τις σχισμές του χαρτονιού και τον τύφλωναν. Παραμέρισε τα βρώμικα χαρτόνια και ανακάθισε με δυσκολία στο κρύο σκαλοπάτι. Περιεργάστηκε το χώρο γύρω του ..
"Τι στην ευχή συμβαίνει;" αναρωτήθηκε ..


"We wish you a merry Christmas,
we wish you a merry Christmas,
we wish you a mery Christmas,
and a happy New Year!"

Κόσμος, λαμπάκια, μουσικές .. μια περίεργη επίθεση κινητικότητας αισθήσεων, η οποία κάτι του θύμιζε! Η πλατεία για άλλη μια φορά άλλαζε μορφή, ο δήμαρχος έβαλε πάλι τα δυνατά του να τη μετατρέψει στο χωριό του Άι Βασίλη!
"Πότε πέρασε ακόμα ένας χρόνος;" ..
Χαμήλωσε το βλέμμα και παρατήρησε το τρύπιο του παπούτσι. Δίπλα του βρισκόντουσαν κάποια διάσπαρτα νομίσματα .. 6,50€. Τα μάζεψε και σηκώθηκε.
Αυτά τα μουχλιασμένα από την υγρασία χαρτόνια που τον προστάτευαν από το κρύο, θέλανε άλλαγμα. Θα αναζητούσε νέα σήμερα, θα έφτιαχνε νέο κατάλυμα.
Τεντώθηκε για να ξεπιαστεί. Τα άδεια μπουκάλια μπύρας ήταν ακόμα δίπλα του από χθες.
Ίσιωσε τα σκωροφαγομένα ρούχα του, τακτοποίησε το μαλλί του και κατευθύνθηκε στο διπλανό fast food. Καιρό τώρα χρησιμοποιούσε την τουαλέτα του. Ο ιδιοκτήτης το γνώριζε και τον άφηνε. Αγόρασε ένα μπουκάλι μπύρα και βγήκε πάλι στον πολιτισμό!
Άφησε το βλέμμα του να ταξιδέψει τριγύρω .. ναι ήρθαν και φέτος οι γιορτές!
Με βαριά τα βήματα κατευθύνθηκε στο αγαπημένο του παγκάκι. Στο διάβα του μια παρέα νέων παιδιών που γελούσε, τον προσπέρασε σπρώχνοντάς τον. Καλοντυμένοι κύριοι και κυρίες περπατούσαν γύρω του βιαστικοί και φορτωμένοι με ψώνια, άλλο σιωπηλοί, άλλοι μιλώντας μεταξύ τους, άλλοι μιλώντας στο κινητό.
Ήταν για άλλη μια μέρα αόρατος, κανένας δεν τον έβλεπε! Το είχε συνηθίσει και στιγμές στιγμές ήταν πολύ βολικό, μπορούσε να ξυθεί ελεύθερα αν μη τι άλλο δίχως να δέχεται επικριτικά βλέμματα.
Κάθισε στο παγκάκι, αφήνοντας δίπλα του τη μπύρα. Σα σε ραντεβού τον πλησίασε ο σκύλος της πλατείας και κούρνιασε στα πόδια του.
"Τι ειναι βρε συ; Σε φοβίζει όλη αυτή η βαβούρα και ο κόσμος;" χάιδεψε το κεφάλι του..
"Έρχονται τα Χριστούγεννα, οι άνθρωποι μουρλαίνονται αυτές τις ημέρες! ... Δεν είναι για μας αυτά!"
Δεν είναι για αυτόν τα Χριστούγεννα ....
...
Κι όμως .. κάποτε ήταν η αγαπημένη του περίοδος ...
...
.. τότε που η μητέρα του στο σπίτι έφτιαχνε όλη μέρα γλυκά: δίπλες, μελομακάρονα, κουραμπιέδες και μοσχοβολούσε όλο το σπίτι ...
.. τότε που η μητέρα του στόλιζε το δέντρο με τα φτωχικά στολίδια τους, αλλά αυτού του φαινόταν τέλειο ..
.. τότε που ο Άι Βασίλης του έφερνε το καλύτερο δώρο κάθε χρονιά ..
.. τότε που τσακωνόταν με τον ξάδερφό του για το ποιος θα τύχει το φλουρί της βασιλόπιτας ..
..
.. κι αργότερα, όταν οι δικοί του είχαν φύγει από τη ζωή, νέος και ερωτευμένος με τη Μαρία .. τότε που ζούσαν σε μια ισόγεια γκαρσονιέρα, τα Χριστούγεννα ήταν όμορφα!
Μπορεί να ζούσαν φτωχικά και να δούλευε μεροκάματα από εδώ κι εκεί, αλλά ήταν ευτυχισμένος. Δεν είχε κανένα δικό του στον κόσμο πια, αλλά είχε τη Μαρία του, τον άγγελό του!
Κάθε Χριστούγεννα λοιπόν, η Μαρία στόλιζε το μικρό τους δεντράκι, με τόσο ζήλο, λες κι ήταν το τεράστιο δέντρο του Προεδρικού Μεγάρου!
Έφτιαχνε μισό κοτόπουλο για εορταστικό δείπνο και το βάπτιζε "γαλοπούλα". Η δική τους "γαλοπούλα" που του φαινόταν νοστιμότατη.
Τραγουδούσε όλη ημέρα χριστουγεννιάτικα τραγούδια και τις παραμονές τον ξυπνούσε λέγοντας του τα κάλαντα σαν κοριτσάκι!
Πάντα με τις οικονομίες της κατάφερνε και του αγόραζε δώρο, το οποίο ξυπνούσε ξημερώματα και το έβαζε κάτω από το δέντρο, να φαίνεται ότι το έφερε ο Άι Βασίλης. Ήθελε να ζει το δικό της παραμύθι, ήταν κοριτσάκι, το δικό του κοριτσάκι που του φώτιζε τη ζωή.
Δεν παραπονιόταν ποτέ για την κατάστασή τους, ήταν μόνιμα χαμογελαστή και αισιόδοξη. Χαμογελαστή με εκείνο το γλυκό χαμόγελο, που ήταν σα να του λέει: "Όλα θα φτιάξουν καρδιά μου και θα έρθουν καλύτερες ημέρες!"
..
Πόσο λάθος είχε ...
..
.. συνεχίζεται ..

Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2006

3 Θέατρα και 1 Cinema

Πιστή στην ανταπόκρισή μου από τις κινηματογραφικές και θεατρικές αίθουσες, επανέρχομαι δριμύτερη με 4 νέες κριτικές!!


- «Scoop»

Ας ξεκινήσουμε με τη νέα ταινία του Woody Allen που παίζεται αυτές τις ημέρες στις κινηματογραφικές αίθουσες. (επειδή αρχίζω να θυμίζω Τιμογιαννάκη στον τρόπο γραφής, κάτι το οποίο απεύχομαι, μιας και αν θέλετε τέτοιου ύφους κριτική μπορείτε να την αναζητήσετε, αλλάζω στυλ και ξανα-υιοθετώ το προσωπικό μου)
Λοιπόν, την περασμένη Παρασκευή με μια συνάδερφο, αποφασίσαμε να περάσουμε ένα girly evening, μετά το ωράριο της ημέρας. Σχολάσαμε και μια και δυο, βρεθήκαμε στην Ομόνοια, όπου οργώσαμε τις εμπορικές οδούς Σταδίου – Αιόλου – Αθηνάς – Ερμού. Χαζέψαμε σαν μικρά, εξτασιασμένα κοριτσάκια τη γιορτινή Αθήνα, με τα λαμπάκια και τις μουσικές και κάναμε τα περισσότερα από τα χριστουγεννιάτικά μας δώρα (φέτος αποφάσισα να ψωνίσω γύρω στα 15 δώρα που έχω να κάνω, από νωρίς αποφεύγοντας το ποδοπάτημα την περίοδο των γιορτών).
Αποκαμωμένες κατά τις 19:00, τσιμπήσαμε κάτι στα Goody’s στη Σταδίου όπου έπεσε το κλασσικό κουτσομπολιό για τρίτους, αλλά και για εμάς και τα γκομενικά μας (CLASSIC) και μετά είπαμε να πάμε και ένα cinema για να ολοκληρωθεί η βραδιά. Δεν θα σχολιάσω το γεγονός, ότι παρόλο που είμαστε δύο εμείς, καταλάβαμε 4 θέσεις στο cinema, μιας και στις άλλες δύο, «καθόντουσαν» οι τσάντες από τα ψώνια μας.
Η ταινία λοιπόν, μικρή σε διάρκεια, ήταν πολύ ευχάριστη. Σουρεαλιστική αρκετά, με νεκρούς που ταξιδεύουν πάνω σε ένα καράβι, μέσα στην ομίχλη, για τον κάτω κόσμo και με το Χάροντα στην πλώρη, και που επιστρέφουν στην ζωή και προειδοποιούν ζωντανούς. Κωμική αρκετά, στηριζόμενη στον ίδιο το Woody Allen, ο οποίος με το χαρακτηριστικό του στυλάκι προξενεί γκάφες που σε κάνουν να λύνεσαι στα γέλια.
Η ταινία έχει και το μυστήριό της, τη δράση της, μιας και σε όλη τη διάρκεια η Scarlett Johansson προσπαθεί να ανακαλύψει ένα δολοφόνο, έχει και το ρομάντζο της, δίχως happy end όμως (ουπς σας το μαρτύρησα;) και γενικά τη συνιστώ ανεπιφύλακτα! Οφείλω να παραδεχτώ, όσο κι αν με πονάει, πως η Scarlett Johansson, ακόμα και με τις αισχρές, ατημέλητες ενδυματολογικές επιλογές είναι .. συμπαθητική, έως καλή .. άντε κούκλα είναι η γυναίκα! Αχχ είναι αυτό που λένε ότι: «Μερικές ο Θεός τις έπλασε και άλλες τις .. έκλασε». Επιπλέον ο Hugh Jackman πολύ καλός και σε επίπεδο ηθοποιΐας αλλά και σε επίπεδο εμφάνισης ...
Αυτά είχα να πω .. δείτε την, θα με θυμηθείτε!!!

- «Όλος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα»

Χμ χμ .. με κάποια άτομα (κοπέλες από το γραφείο, μιας και οι άντρες δεν είναι fans του θεάτρου) έχουμε κάνει μια «θεατρόφιλη ομάδα», η οποία συχνά πυκνά, πηγαίνει θέατρο. Το περασμένο Σάββατο το απόγευμα, λοιπόν πήγαμε στο
Θέατρο Πόρτα
, (Μεσογείων 59, Αθήνα)
Απόδοση - Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης,
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Γεράσιμος Γεννατάς, Ναταλία Δραγούμη, Άκης Σακελλαρίου, Ταξιάρχης Χάνος.
Τα στοιχεία που είχαμε και επιλέξαμε τη συγκεκριμένη παράσταση, ήταν ότι παίζεται για 2η χρονιά και ότι όλοι οι ηθοποιοί είναι πολύ καλοί. Δυστυχώς απογοητεύτηκα .. Θυμήθηκα τη ρήση κάποιου, ότι "είναι πολύ πιο εύκολο να κάνεις τραγωδία, παρά κωμωδία".
Έπιασα τον εαυτό μου να βαριέται σε πολλά σημεία, να μην καταλαβαίνει τη σάτυρα και να γελάει μηχανικά με γελοιότητες και χαζομάρες. Λυπάμαι που γίνομαι σκληρή και αυστηρή, αλλά δεν μπορώ να γελάσω, όταν ο Άκης Σακελαρρίου πίνει ένα ποτήρι νερό και μας φτύνει καταβρέχοντάς μας ή με σεξουαλικά, φτηνά αστεία. Μου θύμισε τις επιθεωρήσεις με το Στάθη Ψάλτη, την κακόγουστη δεκαετία του ’80, όπου τα αστεία ήταν τραβηγμένα από τα μαλλιά!
Επίσης, ο φαινομενικός σκοπός του έργου, να σατυρίσει τα έργα του Σαίξπηρ σε 1 ώρα, δεν επιτυγχάνεται. Αν μάλιστα κάποιος δεν ξέρει τα έργα του Σαίξπηρ, δεν υπάρχει περίπτωση να μάθει κανένα καινούριο. Ακόμα και οι γνώστες των έργων του όμως, δεν κατανοούν υπόθεση και σάτυρα. Άσε που μπορεί να βρεθείς και ανεβασμένος στη σκηνή να παίζεις...
Τελικά, συνειδητοποίησα, ότι όσο καλός κι αν είναι ένας ηθοποιός (όπως ομολογουμένως είναι οι 4 αυτοί πρωταγωνιστές), αν δεν υπάρχει σενάριο και υπόθεση, η παράσταση είναι καταδικασμένη. Όπως άλλωστε και η σκηνοθεσία, η οποία ήταν μετριότατη.
Αυτά, προσωπικά δεν θα τη συνιστούσα..

- «Ιερά Τέρατα»

Στο θέατρο «Άλμα» (Αγ. Κωνσταντίνου και Ακομινάτου 15-17), αυτό το Σαββατοκύριακο, η θεατρόφιλη μοίρα, αποφάσισε να μας αποζημιώσει, με μια πολύ καλή παράσταση, τα «Ιερά Τέρατα» το αριστούργημα του Jean Cocteau, με τους Κατερίνα Μαραγκού, Νίκο Αρβανίτη, Υβόνη Μαλτέζου, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Δανάη Σκιάδη, Κωστή Καλλιβρετάκη.
«Ο Κοκτώ μας παρουσιάζει μια πρωταγωνίστρια -ένα «ιερό τέρας» του θεάτρου- να δέχεται μετά το τέλος μιας παράστασης, στο θέατρό της, την επίσκεψη μιας νεαρής ηθοποιού. Αρχικά η νεαρή δηλώνει μεγάλη θαυμάστρια της και στην συνέχεια ισχυρίζεται πως είναι ερωμένη του συζύγου της - ενός μεγάλου πρωταγωνιστή, ενός επίσης «ιερού τέρατος» της σκηνής. Η πρωταγωνίστρια ακούει κατάπληκτη την αποκάλυψη της κοπέλας θεωρώντας ως τότε πως είχε τον ιδανικό γάμο και αποφασίζει να φέρει αντιμέτωπο το σύζυγό της με την κοπέλα προκειμένου να ανακαλύψει την αλήθεια. Ο σύζυγος αρνείται πως υπήρξαν εραστές και η πρωταγωνίστρια θέλοντας να δοκιμάσει την αλήθεια του γάμου τους και της αγάπης τους εγκαθιστά την νεαρή στο σπίτι τους. Το τρίγωνο που θα δημιουργηθεί θα πυροδοτήσει ισχυρές αναταράξεις και θα δοκιμάσει μέχρις εσχάτων την σχέση του ζευγαριού.»
Μια πολύ καλή παράσταση, με εκπληκτικά σκηνικά, με όμορφη, γαλλική μουσική επένδυση, με ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία, ερμηνείες δίχως υπερβολή και γενικά μια ατμοσφαιρική, ονειρική παράσταση θα έλεγα με δύο λέξεις. Θα τη συνιστούσα ...

- «Το μαγαζάκι του τρόμου»

Χθες, τέλος, πήγα στο θέατρο «Κιβωτός» (Πειραιώς 115, Γκάζι), στην παράσταση «Το μαγαζάκι του τρόμου».
Διασκευή- Σκηνοθεσία: Β. Ανδρίτσου, Θ. Μαρσέλου.
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Βασιλική Ανδρίτσου, Βασίλης Αξιώτης, Χρήστος Βαλαβανίδης, Αρτεμις Ζάννου, Δημήτρης Κώτσαρης, Θέμις Μαρσέλλου, Πέτρος Μπουσουλόπουλος, Τάκης Παπαματθαίου, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Μαρίνα Σάττι, Αντιγόνη Ψυχράμη και ζωντανή ορχήστρα επί σκηνής.
Μια καλή παράσταση, ένα μιούζικαλ καλύτερα, με ζωντανή μουσική. Η μουσική πολύ καλή, καθώς και οι ερμηνείες των ηθοποιών, τόσο σε επίπεδο ηθοποιίας, όσο και σε τραγουδιστικό επίπεδο.
Ένας ντροπαλός και ήσυχος ανθρωπάκος, με χόμπυ τα φυτά, ανακαλύπτει ένα περίεργο είδος φυτού. Προκειμένου να κερδίσει το ενδιαφέρον και την αγάπη της γυναίκας που αγαπά, ικανοποιεί την επιθυμία του σαρκοφάγου φυτού για .. αίμα, προβαίνοντας σε φόνους. Όσο το φυτό μεγαλώνει, αυτός αποκτά φήμη, δόξα, αναγνωρισιμότητα, λεφτά και την .. Όντρεϊ. Αλλά στο τέλος το αδηφάγο φυτό τρώει τους πάντες, ακόμα και τον ίδιο..
Τα μηνύματα σαφή, απλά και κλασσικά .. «Ο σκοπός .. δεν αγιάζει τα μέσα», "στο βωμό της επιτυχίας δεν πουλάμε την ψυχή μας στο διάβολο" κτλ. Δεν είναι τυχαίο ότι το μισό θέατρο ήταν κατακλυσμένο από σχολεία και παιδιά με τις οικογένειές τους.
Ευχάριστη μουσικοχορευτική παράσταση, με μηνύματα για απλά και καθάρια .. και με όμορφα σκηνικά!! Από ερμηνείες πολλοί καλοί, ο Βαλαβανίδης και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (ο «Αρθούρος» στους "Singles") και η Βασιλική Ανδρίτσου (η «Μάρω» στο «Κόκκινο Δωμάτιο»).
Αυτά ... πάτε, αλλά μην το θέσετε και από τις πρώτες προτεραιότητές σας!

Φιλάκια από τη θεατρο-κινηματογραφό-φιλη Seaina!

Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2006

Δεν τους ενώνει τίποτα πια

Γύρισε πλευρό και άνοιξε τα μάτια της. Το ρολόι έδειχνε 5:02 π.μ.. Αν ήταν άλλη ημέρα θα χαιρόταν, που υπήρχε χρόνος να κοιμηθεί περισσότερο. Σήμερα όμως δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Θα ευχόταν να ήταν 7:00 π.μ. για να σηκωθεί!
Ξαφνικά ένιωσε τον Νίκο δίπλα της να ξυπνάει. Έκλεισε ενστικτωδώς τα μάτια της και ευχόταν να μη ξυπνήσει! Ευτυχώς το ροχαλητό του την αναθάρρησε. Του γύρισε την πλάτη τελείως, δεν ήθελε να τον αισθάνεται δίπλα της.
Πώς είχαν γίνει τα πράγματα μεταξύ τους; Αυτοί που του ζήλευε όλος ο κόσμος ..
Και τώρα ετοιμαζόταν να κάνει κάτι τόσο σημαντικό, δίχως να το ξέρει! Αλλά πώς να του το πει, πώς να του μιλήσει, αφού είχαν χρόνια να μιλήσουν. Ζούσαν στο ίδιο σπίτι και δεν επικοινωνούσαν. Αυτή υπέμενε την απότομη συμπεριφορά του για την αποφυγή εντάσεων. Δεν τις μπορεί τις εντάσεις! Υπέμενε όλα του τα καπρίτσια και όλες του τις ορέξεις.
Ακόμα και τις προάλλες που την πλησίασε με το γνωστό του βλέμμα, δεν του χάλασε χατίρι. Παρόλη την άσχημή της κατάσταση, τις ζαλάδες και τους πόνους στην κοιλιά, τον άφησε να χτυπιέται πάνω της με μανία. Αμέτοχη. Ψυχρή. Σκληρή; Όχι .. όταν πλέον αυτός τελείωσε και κατευθύνθηκε στο μπάνιο, μαζεύτηκε στην άκρη του κρεβατιού και έκλαψε. Όχι τόσο από τον πόνο το σωματικό, μα από τον ψυχικό!..
Τελευταία με αφορμή την κατάστασή της, σκεφτόταν σοβαρά να χωρίσει. Άλλωστε ουσιαστικά δεν ήταν μαζί, χρόνια τώρα. Και το σημαντικότερο .. σήμερα θα σκότωνε την τελευταία τους ελπίδα να είναι μαζί.
«Μερικές φορές τέτοια σημαντικά συμβάντα στη ζωή μας, μας ταρακουνούν και βγαίνουμε από το λήθαργο...» σκεφτόταν.
Η ώρα 6:43 π.μ.
Σηκώθηκε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε. Μπήκε στο μπάνιο και δοκίμασε το νερό. Ευτυχώς είχε ζεστό νερό. Ο χώρος γέμισε υδρατμούς και δεν μπορούσε να δει το είδωλό της στον καθρέφτη. Δεν ήταν ανάγκη να το δει, ήξερε ότι τα δάκρυα της έκαιγαν τα μάγουλα. Έκανε ένα απολαυστικό μπάνιο, ξύρισε τα πόδια της, έβαλε τις κρέμες της, ντύθηκε και βάφτηκε ελαφρά, μπας και μπορέσει να καλύψει τη χλωμάδα της. Πρωινό δεν πήρε, δεν έπρεπε σήμερα να φάει τίποτα. Βγήκε στο δρόμο.
Όταν θα επέστρεφε σπίτι, όλα θα είχαν αλλάξει! Ο καιρός βροχερός και μουντός. Χμ, όπως και η ψυχολογία της. Μπήκε στο αυτοκίνητο και ξεκίνησε. Η κίνηση αυξημένη λόγω της βροχής. Αυτό της έλειπε, να αργήσει κιόλας. Ξέχασε προς στιγμή το άγχος της και προσηλώθηκε στο δρόμο.
Μετά από μια ώρα σχεδόν έφτασε. Πάρκαρε και βγήκε από το αυτοκίνητο. Έβρεχε, αλλά δεν την ένοιαζε. Δεν άνοιξε ομπρέλα. Μπήκε στο θηριώδες κτίριο και κατευθύνθηκε στις «πληροφορίες».
- «Παρακαλώ;» τη ρωτά μια χαμογελαστή κοπέλα
- «Έχω ραντεβού με τον κύριο Παπαευαγγέλου» απαντά, ενώ τα νερά στάζουν από το πρόσωπό και τα μαλλιά της
- «Μάλιστα .. πώς λέγεστε;»
- «Φράγκου Ευαγγελία»
- «Ωραία, σας περιμένει .. θα ανεβείτε στον 3ο όροφο και θα περιμένετε στο σαλονάκι»
- «Ευχαριστώ»
Μπήκε στο ασανσέρ και πάτησε το κουμπί με το νούμερο 3. Μέσα, άνθρωποι αγουροξυπνημένοι, άλλοι κεφάτοι, άλλοι κατσούφηδες .. αυτή τυλίχτηκε στο παλτό της και κούρνιασε στη γωνία της. Έφτασε στον όροφό της και κατευθύνθηκε στο σαλονάκι. Στους άνετους δερμάτινους καναπέδες υπήρχαν αρκετοί άνδρες .. μόνο άνδρες. Κάθισε και αυτή σε ένα καναπέ και περίμενε.
Σε κάποια στιγμή από τη μεγάλη πόρτα βγήκε μια κυρία και φώναξε ένα όνομα. Έναν άνδρας σηκώθηκε και μπήκε μέσα. Μετά από λίγο βγήκε υποβαστάζοντας μια κοπέλα, η οποία έκλαιγε. Κάθισαν στον καναπέ και την πήρε αγκαλιά. Κάτι έλεγαν μεταξύ τους και αυτή έκλαιγε περισσότερο. Μετά από λίγο της φόρεσε το παλτό της και βοηθώντας την να σηκωθεί, έφυγαν.
5-10 λεπτά αργότερα το σκηνικό επαναλήφθηκε με κάποιον άλλο άνδρα, ο οποίος «παρέλαβε» μια εμφανώς ταλαιπωρημένη και χλωμή κοπέλα. Ο τρόπος που την κοίταζε όμως ήταν λες και ήταν η ομορφότερη κοπέλα στον κόσμο. Τη φίλησε στο στόμα και την αγκάλιασε τρυφερά.
Γύρισε αλλού το βλέμμα της και ένιωσε τα μάτια της να υγραίνονται ..
«όχι Εύα δεν θα κλάψεις» είπε στον εαυτό της.
Κάποια στιγμή από τη μεγάλη πόρτα ακούστηκε το όνομά της. Σηκώθηκε και πλησίασε. Μια κυρία της λέει:
- «Αφήστε τα πράγματά σας στο συνοδό σας»
- «Δεν έχω, είμαι μόνη μου» χαμηλόφωνα
- «Τότε καλά περάστε» απορημένη αυτή.
Ακολουθούσε την κυρία σε κάτι ψυχρούς διαδρόμους. Της ήρθε αναγούλα. Σε κάποιο δωμάτιο της είπε να ετοιμαστεί και να αφήσει τα πράγματά της σε μια καρέκλα. Κρύωνε. Αυτά τα δωμάτια πολύ ψυχρά και απρόσωπα. Και αυτή η μυρωδιά αποκρουστική. Μετά από λίγο ήρθε μια κοπελιά και της είπε να την ακολουθήσει. Την οδήγησε σε ένα μεγαλύτερο δωμάτιο, όπου δεν ήταν μόνη. Υπήρχαν κι άλλες γυναίκες. Σε ένα άδειο κρεβάτι της είπε να καθίσει και να περιμένει. Θα καθυστερούσαν λίγο γιατί είχε πολλή δουλειά.
Κάθισε και περίμενε. Όσο μπορούσε κοιτούσε τις άλλες γυναίκες. Όλες σιωπηλές και χαμένες στις σκέψεις τους. Τι να οδηγούσε την κάθε μία σε αυτή την πράξη, αναρωτήθηκε. Το μυαλό της πήγε στο Νίκο. Δεν ήξερε αν θα τον ενδιέφερε, εάν γνώριζε. Δεν ήξερε αν θα ερχόταν μαζί της, εάν γνώριζε ..
Δεν είχε πια σημασία. Τώρα ήταν αργά και ο Νίκος δεν θα μάθαινε ποτέ.
..
Όταν η νάρκωση εισχώρησε μέσα της, αποχαιρέτησε νοητά μια ψυχή ..
..
Μετά από μισή ώρα ξύπνησε. Αισθανόταν πόνο στην κοιλιά και ανακατωσούρα στο στομάχι. Μια κοπέλα τη βοήθησε να σηκωθεί και της έφερε τα πράγματά της. Σε ημινηφάλια κατάσταση, ετοιμάστηκε και σηκώθηκε. Δεν μπορούσε να περπατήσει καλά και ζαλιζόταν. Το στομάχι της χάλια. Έτρεξε στην τουαλέτα και έκανε εμετό. Ένα πράσινο υγρό έβγαινε από μέσα της .. «τα φάρμακα και η νάρκωση» της είπαν.
Πλήρωσε κι έφυγε από το κτίριο. Ακόμα έβρεχε, αλλά και πάλι δεν την ένοιαζε. Σήκωσε το πρόσωπο προς τον ουρανό και άφησε τις σταγόνες να την χτυπούν. Ζήτησε συγγνώμη από το Θεό. Ίσως ήταν η κάθαρσή της αυτή.
Περπατώντας αργά έφτασε στο αυτοκίνητο και μπήκε μέσα. Έβαλε μπρος κι έφυγε. Λίγο πιο κάτω σταμάτησε στην άκρη του δρόμου και έκανε πάλι εμετό. Αν το πρωί ήταν χλωμή, τώρα ήταν «νεκρή» .. και άδεια.
Έφτασε σπίτι. Ο Νίκος έλειπε στη δουλειά του. Περιδιάβηκε στο σπίτι, από δωμάτιο σε δωμάτιο. Κάθισε στο τραπέζι της κουζίνας. Πήρε ένα σημειωματάριο και ένα μολύβι.

«Νίκο, φεύγω από το σπίτι.
Δεν μπορώ άλλο.

Να είσαι καλά»



Έβαλε σε ένα σάκο 2 ρούχα και έφυγε.
Έκλεισε πίσω της την πόρτα.
Την πόρτα του σπιτιού της τα τελευταία 5 χρόνια.
Όσα και τα χρόνια της μαζί με το Νίκο.
Το Νίκο που δεν τους συνέδεε τίποτα πια!
Ούτε καν το «παιδί» τους, που είχε «σκοτώσει» σήμερα.

Υ.Γ. Τυχούσες ομοιότητες με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματικές. Τα ονόματα τυχαία επολεγμένα.

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2006

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη







Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,

Πρώτα πρώτα θέλω να σε ευχαριστήσω για το περσινό σου δώρο, μια ωραιότατη ρυτίδα στο μεσόφρυδο! Έχω να σου πω ότι αν εφέτος επιχειρήσεις να μπεις απ' την καμινάδα μου, θ' ανάψω το τζάκι και θα σε κλάψουν τάρανδοι!
Όχι δεν έχω εμπάθεια μαζί σου, ούτε είμαι στα down μου!! Ααα ούτε και "έχω τα ρούχα μου", μήπως σου πέρασε κι αυτό από το μυαλό!

Εσύ τι νέα; Εμείς, όπως τα ξέρεις .. ετοιμαζόμαστε για τις γιορτές, Xριστούγεννα & Πρωτοχρονιά στο καπάκι και θα περάσουμε κα-τα-πλη-κτι-κά όπως κάθε χρόνο, άλλωστε.

Tην παραμονή των Χριστουγέννων, θα επωφεληθούμε από το συνεχές ωράριο των καταστημάτων για να ξεχυθούμε σύσσωμοι στα μαγαζιά και να ψωνίσουμε ό,τι να' ναι. Στο μεταξύ θα πονοκεφαλιάσουμε από τα μεγάφωνα που θα παίζουν ασταμάτητα τα κάλαντα και θα εκνευριστούμε που σε κάθε μας βήμα θα μας πλησιάζουν μαντράχαλοι με τριγωνάκια να μας "τα πουν"! Μετά θα κουβαλάμε τα ό,τι να' ναι μας, φορτωμένοι με τις σακουλάρες πάνω κάτω στη Σκουφά, ψάχνοντας δύο ώρες για ταξί. Όταν βρούμε ταξί θα σιχτιρίσουμε την ώρα και τη στιγμή που το βρήκαμε και μπλέξαμε στην κίνηση, ενώ γύρω γύρω όλοι θα κορνάρουν και θα βρίζει ο ένας τον άλλο ένεκα της ημέρας.

Tο βράδυ της παραμονής των Xριστουγέννων, θα εκνευριστούμε τρώγοντας στο σπίτι της μαμάς, αφού όλη η οικογένεια συγκεντρώνεται για να τσακωθεί, όπως κάθε χρόνο. Eπίσης όπως κάθε χρόνο, το φαγητό θα είναι χάλια, γιατί το κρέας της γαλοπούλας είναι απαίσιο και σκληρό και άμα κρυώσει γίνεται σαν βατραχοπέδιλο. Παρ' όλα αυτά, θα καταβροχθίσουμε τον άμπακο με έμφαση στη γέμιση τη διαιτιτική, θα σκάσουμε και μετά θα νυστάζουμε! Παρόλα αυτά θα βγούμε έξω για να τιμήσουμε τη γέννηση του Θεανθρώπου και θα στριμωχτούμε κι εμείς στη φάτνη με τα ζώα, δηλαδή στο "Rex", στην "Aθηνών Aρένα", στο "Bοτανικό" και σε άλλους όμορφους στάβλους! Οι γυναίκες θα φοράμε όοολες το «μικρό μαύρο φόρεμά» μας, ενώ όοοολοι οι άντρες θα καπνίζουν μια τεράστια γιορτινή πουράκλα, που θα βρωμάει και θα ζέχνει. Ύστερα, αφού χορέψουμε τσιφτετέλι στα τραπέζια και πιούμε ό,τι σκατο-ποτό κυκλοφορεί σε μολότοφ στην αγορά, θα γυρίσουμε στο σπίτι για να ξεράσουμε και να περιμένουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Tην παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα ξανα-ξεχυθούμε στα μαγαζιά να ξανα-ψωνίσουμε τα ό,τι να 'ναι, που περίσσεψαν απ' τα Xριστούγεννα και θα επιστρέψουμε στα σπίτια μας, πτώματα για να ετοιμαστούμε άρον άρον για το ρεβεγιόν. Tο πιο ευχάριστο απ' όλα είναι ότι επιτέλους θα συναντηθούμε όοοοολοι μαζί, μιας και θα εγκλωβιστούμε στο Σύνταγμα και στην Kηφισίας, θα καπνίζουμε μέσα στα αυτοκίνητα με αναμμένο το κλιματιστικό και όλα θα είναι ένα σίχαμα. Ως αναμένεται, θα θέλουμε να χωρίσουμε τους γκόμενούς μας, γιατί φυσικά αυτοί φταίνε που τραβιόμαστε στη μέση της νύχτας σαν τους ηλίθιους. Στο μεταξύ όλα τα μαγαζιά θα είναι γεμάτα από κόσμο που καλωσορίζει το νέο χρόνο με ξέφρενο ενθουσιασμό, πράγμα το οποίο δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω. Aυτό το στίχο «πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά» πρέπει να τον έχει γράψει ο Φόρεστ Γκαμπ, γιατί μόνο αν είσαι ο Φόρεστ Γκαμπ γιορτάζεις που λιγοστεύει κατά ένα χρόνο η ζωή σου και θα σε φάει το μαύρο χώμα μια ώρα αρχίτερα.
Όσο για το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν μας θα το περάσουμε κι αυτό φα-ντα-στι-κά ξαναζουλιγμένοι στα μπουζούκια ή στα κουλά κυριλέ κλαμπ με τους πορτιέρηδες "Mίστερ Γαμάω" και τις πορτιέρισσες "Mις Tσιμπούκι", όπου θα πιούμε πετρέλαιο και θα πάρουμε και μερικά ναρκωτικά για το καλό.

Tην άλλη μέρα, 1η του χρόνου, θα είμαστε κουρέλια και θα νομίζουμε ότι έχουμε τυφλωθεί, ωστόσο αργά το μεσημέρι θα σύρουμε τα κόκαλά μας μέχρι το πατρικό για να ξαναφάμε με την οικογένεια, ό,τι έμεινε απ' το προηγούμενο βράδυ που η μαμά είχε μαγειρέψει για ένα λόχο. Mετά θα κάνουμε φύλλο και φτερό τη χτεσινή βασιλόπιτα, για να βρούμε το φλουρί, αλλά δεν θα βρεθεί ποτέ γιατί θα το έχει καταπιεί ο παππούς με το πρωινό του ρόφημα. Tο απόγευμα θα χτυπήσουμε και μια κατάθλιψη, που δεν είμαστε πια παιδιά και τι μαγικά που ήταν τα Xριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά κάποτε. Και αν πιστέψουμε αυτό που λέει:"ό,τι κάνεις την 1η ημέρα του χρόνου, θα κάνεις και τον υπόλοιπο χρόνο", χαθήκαμε .. θα είμαστε μελαγχολικά κουρέλια και το 2007!!
Μετά οι γιορτές δεν θα λένε να τελειώσουν, γιατί θα έχουμε και τα Φώτα και του Aϊ Γιαννιού και ... να σου πω κάτι?
Άι σιχτίρι αγαπητέ Άγιε Bασίλη μου! Σ' αγαπάω, σ' εκτιμάω, αλλά μην τολμήσεις και πλησιάσεις σπίτι μου. Φέτος θέλω μόνο Kαλικάντζαρους. Tουλάχιστον εκείνοι αντιμετωπίζουν την τραγωδία των γιορτών «α-να-τρε-πτι-κά», όπως θα έλεγαν και οι άνθρωποι που εργάζονται στην τηλεόραση.

Kαι τώρα κλείνω γιατί πρέπει να γράψω και σ' άλλον ένα κουλό άγιο. Σε κάνα μήνα έχουμε Bαλεντίνο!

Με εκτίμηση

Seaina!!

Υ.Γ. (για σας, όχι για τον άγιο): Η αρχική ιδέα δεν είναι δική μου .. το αποτέλεσμα είναι διανθισμένο από εμένα!

Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2006

"Νύχτα ραδιο-φόνων"


Ο κινηματογράφος και το θέατρο είναι από τις συνήθεις μου ασχολίες.
Θα ήθελα πραγματικά να σας σχολιάζω ό,τι έργο και παράσταση παρακολουθώ, αλλά δυστυχώς δεν προλαβαίνω.
Χθες βράδυ πήγα στο θέατρο «ΔΙΑΝΑ» και παρακολούθησα την παράσταση: «Νύχτα ραδιο-φόνων», με τους Ελ. Ράντου, Β. Χαραλαμπόπουλος, Φ. Μουρατίδης, Λ. Σακκά, Κ. Αποστολάκης, Ορφ. Αυγουστίδης. Αποφάσισα να σχολιάσω τη χθεσινή παράσταση, όχι τόσο επειδή με ενθουσίασε (ούτε κατά διάνοια), αλλά επειδή κατάφερε να με προβληματίσει!
Είναι λοιπόν μια μεταφορά αμερικανικής παράστασης, όπου καταδεικνύονται (στη διάρκεια 1 νύχτας) και με μουσικό «φόντο» μια μουσική ραδιοφωνική εκπομπή, η τρέλα, η παραφροσύνη, η δυστυχία, η μιζέρια, η αναξιοπρέπεια, η ελαφρότητα και η ΜΟΝΑΞΙΑ των σύγχρονων ανθρώπων. Πραγματικά σοκαρίστηκα από τι είδους «παρενέργειες» μπορεί να έχει η μοναξιά!!!
Ένα ζευγάρι λεσβιών, οι οποίες δεν γουστάρουν η μία την άλλη, αλλά παραμένουν μαζί για να μη μείνουν ΜΟΝΕΣ.
Ένας gay που παρακαλά το νεαρό που ψώνισε το προηγούμενο βράδυ, να μείνει μαζί του, να τον αγαπήσει για να μην είναι ΜΟΝΟΣ.
Ο νεαρός από την άλλη μαθημένος στη μοναξιά, μιας και δύο του γονείς τον παράτησαν όταν ήταν μικρός, στην προοπτική να «έχει διεύθυνση, ένα άδειο ράφι στη ντουλάπα» παλεύει τελικά για να αποκτήσει αυτή την «αγάπη» του άλλου, για να μην είναι ΜΟΝΟΣ.
Μία μικροαστή, ηθοποιός τηλεσαπουνόπερας, με οικονομική άνεση, ανέχεται στη ζωή της έναν άνεργο, υποτιθέμενο «αναρχοαυτόνομο», μέλος μιας οργάνωσης που μάχεται για τους πάντες και τα πάντα, παρόλο που δεν είναι ευτυχισμένη, για να μην είναι ΜΟΝΗ της.
Το έργο από την άλλη σατυρίζει και όλους αυτούς που υποτίθεται ότι αγωνίζονται με
φυλλάδια, κινήματα, πορείες, για να σώσουν τον κόσμο, ενώ αναλώνονται ώρες σε διλήμματα του τύπου: «ποιος υποφέρει περισσότερο; Ο εσκιμώος πούστης ή η νέγρα λεσβία;» και συμμετέχουν σε πορεία που δεν γνωρίζουν το λόγο για τον οποίο πραγματοποιείται.
Το έργο χαρακτηρίζεται ως κωμωδία, προσωπικά θα την τοποθετούσα στην κατηγορία της μαύρης κωμωδίας, της σάτυρας ... κάπου εκεί!
Πολύ καλή σκηνοθεσία (Κακλέας), ατμοσφαιρικό το μουσικό «ντύσιμο» της παράστασης, ενδιαφέροντα σκηνικά. Από πλευράς ερμηνειών θα έλεγα ότι κερδίζει ο Χαραλαμπόπουλος (gay), ενώ η ερμηνεία της Ράντου (ηθοποιός) θα έλεγα ότι είναι υπερβολική! Η Σακκά (λεσβία) πολύ λίγη, ενώ ο Μουρατίδης (αναρχοαυτόνομος) μέτριος.
Δεν έχω κάτι άλλο να σχολιάσω για τη συγκεκριμένη παράσταση ...
Δεν θα έλεγα ότι είναι η παράσταση της χρονιάς, ούτε ότι δεν αξίζει να τη δει κανείς! Είναι σίγουρα μια παράσταση που προσωπικά με προβλημάτισε ιδιαίτερα ..
Πάντα λέω ότι στη ζωή μου, στις σχέσεις μου, δεν θέλω να κάνω εκπτώσεις και ότι τις αξίες και την αξιοπρέπειά μου δεν θα τις υποβαθμίσω ποτέ! Όσο μόνη και αν αισθάνομαι (και μιλάμε για μια seainίτσα η οποία τρέμει τη μοναξιά), όσο κι αν η μοναξιά έχει πλακώσει τη καθημερινότητά μου, δεν θα ρίξω τα στάνταρ μου!
Αλλά μετά από χθες, το «Ποτέ μη λες ΠΟΤΕ» μου τριβελίζει συνεχώς το μυαλό και με έχει σοκάρει!
Θα μου πείτε είναι στο χέρι του καθενός να μην υποκύψει σε «φθήνιες», αλλά ....
Anyway, κάπως έτσι το προβληματισμένο seainάκι σας αποχαιρετά και αν επιλέξετε να δείτε την παράσταση, καλή διασκέδαση και καλό προβληματισμό!! ....
Είθε κανείς άνθρωπος να μη βιώνει μοναξιά ... αν δεν την έχει επιλέξει!

Υ.Γ. Περισσότερα για την παράσταση μπορείτε να διαβάσετε εδώ .. κι εδώ .. κι εδώ ..