Καθαρά Δευτέρα στα .. καμμένα.

- "Και πού να πάμε;;", ετέθη για ακόμα μία φορά η κλασσική ερώτηση.
- "Βουνό ή θάλασσα;"
- "Χμμμ ... μιας και η μέρα επιβάλλει θαλασσινά, τα παραλιακά μέρη θα έχουν την τιμητική τους, άρα πολύ κόσμο, άρα 5 ώρες επιστροφή" λέω εγώ
- "Ωραία, σε πιο βουνό;"
-"Ένα βουνό που να συνδυάζει και ξέφωτα για το πέταγμα αετού και μέρη με πυκνά φυλλώματα για να κάνουμε το πικ νικ μας"
Μη σας τα πολυλογώ αποφασίσαμε να πάμε στην Πάρνηθα. Αφού περάσαμε όλες τις χασαποταβέρνες που σέρβιραν σαρακοστιανά, αφού πληρώσαμε 15€ για 2 μερίδες καλαμαράκια και 1 μερίδα πατάτες σε πακέτο, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε.
Σε ένα από τα μεγαλύτερα ξέφωτα (όπου από παιδί θυμάμαι να κάνουμε εκδρομές) είχε μια εκδήλωση το ΚΚΕ και είχε γεμίσει τα δένδρα με κόκκινες σημαίες. Παραπλεύρως του δρόμου αυτοκίνητα, επαναστατικά τραγούδια από κάποια μεγάφωνα, τσίκνα και κόσμος ... Χμμμ είναι που στο βουνό θα αποφεύγαμε τον κόσμο. Όπως μάθαμε γινόταν μία εκδήλωση υπέρ των αναδασώσεων στην Πάρνηθα.
Anyway αποφασίσαμε να αφήσουμε τους πολύβοους πρόποδες και να ανηφορίσουμε. Όσο ανεβαίναμε τόσο πιανόταν η ψυχή μας. Και όχι από το υψόμετρο, αλλά από τη γύμνια. Δεν είχα πάει στην Πάρνηθα μετά την καλοκαιρινή πυρκαγιά. Ένα έχω να πω .. κρανίου τόπος .. μαύροι κορμοί, σταχτί ξερό χώμα και που και που κάποια δενδράκια που γλίτωσαν τη φωτιά με μερικά καψαλισμένα κλαδιά.
Μέσα σε όλο αυτό το νεκρό τόπο, αγέρωχο και στο παρά τσακ σωσμένο το Καζίνο. Είχα ακούσει ότι δόθηκε υπεράνθρωπη μάχη να μην παραδοθεί στις φλόγες και πράγματι έτσι πρέπει να έγινε. Μέχρι την είσοδό του είχε καμένα δένδρα. Βρήκαμε λίγο χώρο με λίγο πράσινο και λίγη άπλα και λίγη θέα και στρώσαμε τις ψάθες μας. Βγάλαμε και τα ταπεράκια μας με όλα τα σχετικά εδέσματα και ... τα παρατήσαμε. Σηκωθήκαμε να δώσουμε φιλότιμες προσπάθειες ώστε να πετάξουμε τον αετό μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε και πολύ αέρα εχθές. Εεε αφού πέταξε για 4-5 δευτερόλεπτα και αφού έπεσε ουκ ολίγες φορές, είπαμε να παρατήσουμε την προσπάθεια, να τον αφήσουμε να φλερτάρει με το έδαφος και να φάμε. Σκάσαμε. Δεν το κρύβω. Το αποδώσαμε όλοι στο ότι, η φύση ανοίγει την όρεξη! Αλλά επειδή ορισμένα μέλη της παρέας "τρωγόντουσαν" να ξαναπροσπαθήσουν, μετά το φαγητό ξαναπροσπάθησαν. Και ας έλεγα εγώ ότι "η χώνεψη είναι ιερή διαδικασία" και ότι "η καρδιά θα ζοριστεί" .. στου κουφού την πόρτα ... Πέταξε όμως .. και πήγε πολύ ψηλά!! Και αμόλα την καλούμπα! Αμόλα, αμόλα ... .... ουπς πού πηγε το σκοινί;; Άφαντο το σκοινί. Μείναμε με την καλούμπα στο χέρι που λένε.
Η καλούμπα είχε ένα κόμπο (;;) ο οποίος από την αντίσταση κόπηκε. Και έτσι πάει ο αετός μας!! Έπεσε σε μια χαράδρα ... για να αποτελέσει πιθανό προσάναμα για την επερχόμενη πυργαγιά..
Αυτός ήταν το χρονικό μιας Καθαράς Δευτέρας στα καμμένα .. Άντε και του χρόνου!!