Τώρα τι;

Είναι από εκείνα τα πρωινά που ξυπνάς και αναρωτιέσαι αν υπάρχει νόημα να ξυπνήσεις, αν υπάρχει κάποιος λόγος να σηκωθείς και να ενταχθείς σε μια επιβεβλημένη καθημερινότητα. Αισθάνεσαι πως την προηγούμενη ημέρα σε πάτησε οδοστρωτήρας και πως δεν έχει απομείνει πλέον ισχυρό οστού να σε στηρίξει.

Από την άλλη ξέρω πως οι γυναίκες είμαστε υπερβολικές στο βίωμα συναισθημάτων, αλλά και στην έκφρασή τους. Αγαπημένες μας εκφράσεις, οι ακραίες. "Ποτέ", "πάντοτε", "καθόλου", "πολύ".. και τόσες άλλες που βάζουν σε σκέψεις τους φίλτατους άρενες για την ψυχική μας κατάσταση. Και μη βιαστείτε εσείς οι άντρες να σκεφτείτε τις περιοδικές ανά μήνα ημέρες, οπότε και θα παραδεχτώ ότι είμαστε πιο ευαίσθητες συγκινησιακά και πιο ευερέθιστες νευρολογικά. Δεν είναι αυτές οι 5-10 ημέρες που μας χαρακτηρίζουν.

Είναι λοιπόν ένα πρωινό, όπου παραπαίω ανάμεσα σε μια σκληρή συνειδητοποίηση και στην αμφισβήτηση του ίδιου μου του εαυτού. Η σκληρή συνειδητοποίηση έχει να κάνει με την ελπίδα. Όταν συνειδητοποιείς (γιατί μη γελιέσαι, λίγο ως πολύ το ήξερες ότι έτσι συμβαίνει), όταν στο λένε κατάφατσα ότι δεν υπάρχει πλέον ελπίδα να υπάρξει αλλαγή, ξαφνικά χάνεις το πάτωμα κάτω από τα πόδια σου.
Λένε ότι δεν πρέπει να σκοτώνεις κάποιου την ελπίδα, διότι είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να διαθέτει. Δεν συμφωνώ απόλυτα, μα όταν αυτή πεθαίνει, αισθάνεσαι ότι η ελπίδα που είχες μέχρι τότε ήταν το μοναδικό σου υπάρχον (από τα υπάρχοντα).


Και το μέγα ερώτημα, αυτομάτως αναδεικνύεται: Τώρα τι;