Τετάρτη 30 Μαΐου 2007

Το μπεζ και το ακίνητο

Το ραδιόφωνο κολλημένο στην κλασσική συχνότητα, παίζει επιλογές αγαπημένες. Στο μικρό σαλόνι δυο χαμηλωμένα φώτα απομονώνουν το μπεζ της παλέτας τους και με αυτό χρωματίζουν τους τοίχους. Στη γωνία μία άφωνη οθόνη εναλλάσσει ζεστές εικόνες. Στην αναπαυτική πολυθρόνα χωμένη βαθιά, κουλουριασμένη μια ψυχή .. Στο τραπεζάκι δίπλα της, ακουμπισμένο το ποτήρι με το ζεστό βαθυκόκκινο ποτό παιχνιδίζει σύμφωνα με τις δονήσεις του μπάσου του ραδιοφώνου. Λατρεύει τα μπάσα .. στο έπακρο τα μπάσα!!
Ζαλισμένη από το ποτό, γυρνάει το βλέμμα στην οθόνη .. δυο ζευγάρια χεριών περιπλέκονται, δυο ζευγάρια χειλιών εναλλάσσουν την κυριαρχία τους, δυο κορμιά ενώνονται .. αυτό της έλειπε τώρα.
Αρπάζει το ποτήρι και αδειάζει το περιεχόμενο. Ψάχνει το τηλεκοντρόλ, μα όταν το βρίσκει κάτι την ωθεί να μην το αλλάξει. Μια ανατριχίλα διαπερνάει το δικό της κορμί. Αναζητά το μπουκάλι και ξαναγεμίζει το ποτήρι. Βολεύεται αναπαυτικά στην πολυθρόνα.
Παραδίπλα κοιτά ένα άλλο ακίνητο ποτήρι, γεμάτο, από ώρα περιμένει ένα χέρι.
Ξάφνου κάποιο χέρι σηκώνει αυτό το ποτήρι προς την κατεύθυνσή της. Κάποιος την πλησιάζει, κάποιο χέρι ταξιδεύει στο πόδι της και μετά στο λαιμό της, Κάποια χείλη τη φιλούν, κάποια μάτια τη ζαλίζουν. Κάποια άγνωστη ηδονή την κατακλύζει. Αφήνεται. Τελειώνει. Ανοίγει τα μάτια. Δεν υπάρχει κανείς και το ποτήρι ακόμα ακίνητο απέναντί της, την κοιτά περιπαιχτικά.
Είναι μόνη. Στην συνειδητοποίηση αυτή, ξεσπά σε λυγμούς. Κρασί και δάκρυα γίνονται ένα. Στην οθόνη τα κορμιά έχουν πια χωρίσει, μια αγκαλιά πια τα ενώνει. Το άγνωστο κορμί έχει πια χωρίσει από το
δικό της, μα πλέον δίπλα της δεν βρίσκεται κανείς.
Από το ραδιόφωνο ακούγεται το αγαπημένο της μπλουζ.. Ασυναίσθητα σηκώνεται και παίρνει το ποτήρι της στο χέρι. Αρχίζει να λικνίζεται στον αργόσυρτο ρυθμό .. σαν αερικό .. το κόκκινο κρασί πλέον ταξιδεύει μέσα της, όπως ταξιδεύει και αυτή από γωνιά σε γωνιά, μέχρι που η κορύφωση του τραγουδιού τη βρίσκει στο χαλί να σιγομουρμουρίζει το σκοπό. Το κρασί έχει πια σωθεί .. χαμογελά .. «σκέψου να με έβλεπε σε τέτοια χάλια» ..
Κάπου εκεί την πήρε ο Μορφέας στην αγκαλιά του .. σε μια γλυκιά, ζεστή αγκαλιά που τόσο αναζητούσε, τουλάχιστον μέχρι το επόμενο πρωί.
Μια ακτίνα ήλιου που τρύπωνε από τα στόρια, είχε στοχεύσει τα μάτια της και είχε βάλει σκοπό να τρυπώσει και κάτω από τα βλέφαρά της. Και τα κατάφερε προκαλώντας ένα γουργούρισμα, ένα τέντωμα, ένα συνοφρυωμένο πρόσωπο. Όταν πλέον παραδέχτηκε την ήττα της απέναντι στην πηγή ζωής, ανασηκώθηκε. «Μα τι στο καλό;»
Ήταν γυμνή, με μια στυφή γεύση στο στόμα και με προσκεφάλι ένα αναποδογυρισμένο, κολονάτο ποτήρι κρασιού. Γύρισε το βλέμμα και σταμάτησε στο άλλο ακίνητο ποτήρι, που την παρατηρούσε όλο το προηγούμενο βράδυ. Σήκωσε το πόδι και το κλώτσησε με τόση δύναμη που εκσφενδονίστηκε στον απέναντι τοίχο, σπάζοντας σε χίλια μικρά κομματάκια και βάφοντας με κόκκινο το μπεζ του.
Σηκώθηκε και έτσι, δίχως να κρυώνει, άνοιξε διάπλατα τα στόρια και άφησε τον ήλιο να τη λούσει, να την εξαγνίσει, να την απαλλάξει .. από κάθε ακίνητο ποτήρι και κάθε μπεζ στους τοίχους.

12 σχόλια:

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

σπάστα όλα...

run Stella, run είπε...

δυσκολο να συνειδητοποιεις οτι τελικα κανενας δε θα σηκωσει αυτο το ποτηρι απο τη θεση του..και εσυ να ελπιζεις μεχρι τελευταια στιγμη..

ισως ομως ειναι καλυτερα ετσι.
μονο καποιος που θα μπορεσει να ΔΕΙ το ποτηρι, θα το σηκωσει :)


την καλημερα μου!

seaina είπε...

-->σπύρος σεραφείμ
Έρχεται κάποια στιγμή που τα σπας ΟΛΑ!

-->η χρυσόσκονη του ψαρά
Έχεις απόλυτο δίκιο, ίσως τελικά περιμένεις μέχρι τελευταία στιγμή από το λάθος άτομο να δει και να σηκώσει αυτό το ποτήρι .. μπορεί τελικά κάποιος άλλος που το "βλέπει" πραγματικά να αξίζει να το κάνει!

Ανώνυμος είπε...

Δηλαδή αυτό ανήκει στα... πιο αισιόδοξα post που μας προλόγισες στο προηγούμενο post σου;

seaina είπε...

-->pedigree
Γιατί;;
Δεν είναι αισιόδοξο το ξημέρωμα του εξαγνισμού;;;

Unknown είπε...

Καλημέρα

Καλό μήνα καλοκαιρινό

Πάντως το ποτήρι αποκλείεται
να σηκωθεί μόνο του
εκτός και αν είσαι μάγος

Καλό πρωινό

Ανώνυμος είπε...

Πολύ.....αισιόδοξο το post σου Seaina! Απέχει ένα στάδιο
από την κατάθλιψη και το τέλος (όποιο και αν είναι αυτό:))

Υ.Γ. Ααα, καλό μήνα και
καλό καλοκαίρι σε όλους!

seaina είπε...

-->sailor
Θα το πάρω ως "Συν Αθηνά και χείρα κίνει" και θα συμφωνήσω.
Αλλά πολλές φορές τα πράγματα, όσο και να έχουμε προσπαθήσει να αγοράσουμε το ωραιότερο ποτήρι, το καλύτερο κρασί, δεν έρχονται όπως τα υπολογίζουμε!
Καλημέρα!

-->traveller
Καλό καλοκαίρι ταξιδευτή!!
Δεν θα ανταποκριθώ στην "τσιγκλιτική" σου ειρωνεία, απλά θα πω πως κάτι χαρακτηρίζεται αισιόδοξο ή απαισιόδοξο από την κατάληξη.
Και το φινάλε ΕΙΝΑΙ αισιόδοξο!!
....
Για να φτάσουμε ψηλά, πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου χαμηλότερα, έστω και από μισό χιλιοστό.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Συγγνώμη, εγώ κόλλησα στο ... στήθος!

seaina είπε...

-->ασκαρδαμυκτί
Όπως τη βρίσκει καθείς..

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

Φοβερές οι μικρές προσωπικές στιγμές!!!
μου άρεσε πολύ!! πολύ παραστατικό!!
οπως επίοσης και η κλωτσιά στο ποτήρι το πρωί! Μπορώ να πω ότι ακουσα τον ήχο του σπασίματος

seaina είπε...

-->sakis
:-) .. χαίρομαι που σου άρεσε!
Καλημέρα!