Το μπεζ και το ακίνητο

Το ραδιόφωνο κολλημένο στην κλασσική συχνότητα, παίζει επιλογές αγαπημένες. Στο μικρό σαλόνι δυο χαμηλωμένα φώτα απομονώνουν το μπεζ της παλέτας τους και με αυτό χρωματίζουν τους τοίχους. Στη γωνία μία άφωνη οθόνη εναλλάσσει ζεστές εικόνες. Στην αναπαυτική πολυθρόνα χωμένη βαθιά, κουλουριασμένη μια ψυχή .. Στο τραπεζάκι δίπλα της, ακουμπισμένο το ποτήρι με το ζεστό βαθυκόκκινο ποτό παιχνιδίζει σύμφωνα με τις δονήσεις του μπάσου του ραδιοφώνου. Λατρεύει τα μπάσα .. στο έπακρο τα μπάσα!!

Ζαλισμένη από το ποτό, γυρνάει το βλέμμα στην οθόνη .. δυο ζευγάρια χεριών περιπλέκονται, δυο ζευγάρια χειλιών εναλλάσσουν την κυριαρχία τους, δυο κορμιά ενώνονται .. αυτό της έλειπε τώρα.
Αρπάζει το ποτήρι και αδειάζει το περιεχόμενο. Ψάχνει το τηλεκοντρόλ, μα όταν το βρίσκει κάτι την ωθεί να μην το αλλάξει. Μια ανατριχίλα διαπερνάει το δικό της κορμί. Αναζητά το μπουκάλι και ξαναγεμίζει το ποτήρι. Βολεύεται αναπαυτικά στην πολυθρόνα.
Παραδίπλα κοιτά ένα άλλο ακίνητο ποτήρι, γεμάτο, από ώρα περιμένει ένα χέρι.
Ξάφνου κάποιο χέρι σηκώνει αυτό το ποτήρι προς την κατεύθυνσή της. Κάποιος την πλησιάζει, κάποιο χέρι ταξιδεύει στο πόδι της και μετά στο λαιμό της, Κάποια χείλη τη φιλούν, κάποια μάτια τη ζαλίζουν. Κάποια άγνωστη ηδονή την κατακλύζει. Αφήνεται. Τελειώνει. Ανοίγει τα μάτια. Δεν υπάρχει κανείς και το ποτήρι ακόμα ακίνητο απέναντί της, την κοιτά περιπαιχτικά.
Είναι μόνη. Στην συνειδητοποίηση αυτή, ξεσπά σε λυγμούς. Κρασί και δάκρυα γίνονται ένα. Στην οθόνη τα κορμιά έχουν πια χωρίσει, μια αγκαλιά πια τα ενώνει. Το άγνωστο κορμί έχει πια χωρίσει από το δικό της, μα πλέον δίπλα της δεν βρίσκεται κανείς.
Από το ραδιόφωνο ακούγεται το αγαπημένο της μπλουζ.. Ασυναίσθητα σηκώνεται και παίρνει το ποτήρι της στο χέρι. Αρχίζει να λικνίζεται στον αργόσυρτο ρυθμό .. σαν αερικό .. το κόκκινο κρασί πλέον ταξιδεύει μέσα της, όπως ταξιδεύει και αυτή από γωνιά σε γωνιά, μέχρι που η κορύφωση του τραγουδιού τη βρίσκει στο χαλί να σιγομουρμουρίζει το σκοπό. Το κρασί έχει πια σωθεί .. χαμογελά .. «σκέψου να με έβλεπε σε τέτοια χάλια» ..
Κάπου εκεί την πήρε ο Μορφέας στην αγκαλιά του .. σε μια γλυκιά, ζεστή αγκαλιά που τόσο αναζητούσε, τουλάχιστον μέχρι το επόμενο πρωί.
Μια ακτίνα ήλιου που τρύπωνε από τα στόρια, είχε στοχεύσει τα μάτια της και είχε βάλει σκοπό να τρυπώσει και κάτω από τα βλέφαρά της. Και τα κατάφερε προκαλώντας ένα γουργούρισμα, ένα τέντωμα, ένα συνοφρυωμένο πρόσωπο. Όταν πλέον παραδέχτηκε την ήττα της απέναντι στην πηγή ζωής, ανασηκώθηκε. «Μα τι στο καλό;»
Ήταν γυμνή, με μια στυφή γεύση στο στόμα και με προσκεφάλι ένα αναποδογυρισμένο, κολονάτο ποτήρι κρασιού. Γύρισε το βλέμμα και σταμάτησε στο άλλο ακίνητο ποτήρι, που την παρατηρούσε όλο το προηγούμενο βράδυ. Σήκωσε το πόδι και το κλώτσησε με τόση δύναμη που εκσφενδονίστηκε στον απέναντι τοίχο, σπάζοντας σε χίλια μικρά κομματάκια και βάφοντας με κόκκινο το μπεζ του.
Σηκώθηκε και έτσι, δίχως να κρυώνει, άνοιξε διάπλατα τα στόρια και άφησε τον ήλιο να τη λούσει, να την εξαγνίσει, να την απαλλάξει .. από κάθε ακίνητο ποτήρι και κάθε μπεζ στους τοίχους.