"Βρε λες να μην έχω αξία τελικά ;"

Σήμερα διάβασα ένα post σε ένα blog, το οποίο μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Θα παραθέσω αποσπάσματά του ....

"δεν θέλω σχέσεις, θέλω να είμαστε φίλοι"

και είναι σπίτι σου αν όχι κάθε βράδυ, κάθε δεύτερη νύχτα.
Και συ ζεις κάποια φευγαλέα λεπτά που ξεχνιέσαι, την σχέση που θες.
Και συμβιβάζεσαι στο να σου δίνει ο άλλος ψίχουλα στοργής.
Γιατί?

Γιατί τον θες?

Γιατί πιστεύεις ότι κατά βάθος σε αγαπάει και δεν το' χει συνειδητοποιήσει ακόμα?

Γιατί μπαίνεις στην διαδικασία να είσαι με κάποιον που δεν σε γουστάρει αρκετά ώστε να θέλει να είναι μαζί σου, να μη φοβάται μην σε χάσει, και έτσι να χάνεις και η ίδια στα δικά σου μάτια την οποία άξια νομίζεις ότι έχεις?

Γιατί είσαι με τον "φίλο σου", γιατί είσαι με τον παντρεμένο?
...
Τι ελπίζεις? ότι θα σε εκτιμήσει και θα ανοίξουν τα μάτια του και κάτι θα αλλάξει? μα αφού δεν εκτιμάς εσύ τον εαυτό σου, γιατί να το κάνει αυτός?
...
Χοντροί άσχημοι χαμένοι και τρέχουν τις γυναίκες.
...
Αναστέναξα και κοίταξα την άλλη μου φίλη. Αυτή ήταν σε μια σχέση που δεν είχε μέλλον, δεν ταιριάζανε. Ο τύπος δεν φερόταν και πολύ καλά αλλά δεν τον άφηνε. «δεν θέλω να είμαι μόνη».
...
Όλα τα βιβλία ψυχολογίας λενε ότι μια γυναίκα που αφήνει να της φέρονται έτσι σε μια σχέση είναι επειδή και ο μπαμπάς της έκανε το ίδιο και προσπαθεί να κάνει κάποιον να την αγαπήσει όπως δεν την αγάπησε εκείνος.
Εγώ θα πρόσθετα ότι όταν όλα τα περιοδικά σου λενε πώς να του πάρεις πίπα για να τον ξετρελάνεις και να μην έχει μάτια για άλλη, όταν υπάρχουν ακόμα εκφράσεις όπως «βρήκες» άντρα, «χάσεις» άντρα, «φτιάξε» την ζωή σου?
Όσο υπάρχει ακόμα ο νόμος της σιωπής που θεωρεί φυσιολογικό τους άντρες να «τσιλημπουρδίζουν», και όσο θα υπάρχουν γυναίκες που θα μεγαλώνουν και θα μεγαλώνουν και θα μεγαλώνουν, και θα μεγαλώνουν (got the picture?) τους γιους τους, η-άλλη- γυναίκα θα έχει μόνο μια χρησιμότητα και εκεί θα είναι η αρχή και το τέλος της άξιας της.
Άντε και να πλύνει κανά πιάτο.

Μμμμμ προβληματίστηκα πολύ, μα πάρα πολύ ... γιατί άραγε???
Μήπως αναγνωρίζω κάπου σε αυτές τις γραμμές οικείες σκέψεις, οικείες καταστάσεις, οικεία συναισθήματα??.............


Όλα τα βιβλία ψυχολογίας λενε ότι μια γυναίκα που αφήνει να της φέρονται έτσι σε μια σχέση είναι επειδή και ο μπαμπάς της έκανε το ίδιο και προσπαθεί να κάνει κάποιον να την αγαπήσει όπως δεν την αγάπησε εκείνος.

Κοκάλωσα, ανατρίχιασα και άνοιξα μάλλον, νέο παράθυρο στην οπτική της ζωής μου...
Είναι γνωστό πως στον αντίποδα του "Οιδιπόδειου Συμπλέγματος" μεταξύ μάνας και γιου, βρίσκεται η ιδιαίτερη σχέση πατέρα-κόρης, η οποία μάλιστα επηρεάζει σε μεγάλο τελικά (!?) βαθμό τη μετέπειτα ζωή και της γυναίκας.
Σε προσωπικό επίπεδο με τον πατέρα μου δεν είχαμε και δεν έχουμε ιδιαίτερη σχέση, ή καλύτερα πλέον δεν είμαστε ιδιαίτερα κοντά. Δεν ξέρω τι έφταιξε ή ποιος έφταιξε, αλλά η κατάσταση αυτή αποτελεί μια πληγή για μένα την οποία κουβαλάω και έχω δει πολλές φορές να αιμορραγεί. Ξέρω ότι με αγαπά αφού είμαι κόρη του, αλλά υπάρχει ένα συναισθηματικό κενό...

• Και έρχομαι τώρα να σκεφτώ ... μήπως προσπαθώ να κάνω τους άλλους και ιδιαίτερα τους εκπροσώπους του άλλου φύλλου να με αγαπήσουν, όπως δε με "αγάπησε" εκείνος?

• Μήπως η υπέρμετρη ανάγκη να μου δείχνουν πως με αγαπούν πηγάζει τελικά από αυτό το θέμα?

• Μήπως η έλλειψη αξιοπρέπειας σε ορισμένες σχέσεις μου και η ταπείνωση δεν καταδεικνύει κατάθεση ψυχής και αγάπης, αλλά ανοχή ψηγμάτων ενδιαφέροντος και παραμονή σε συναισθηματικά αδιέξοδα?
  

• Τελικά σχέσεις σαν τις παραπάνω περιγραφόμενες, μήπως με κατατάσσουν στους ανθρώπους που δεν εκτιμούν τον εαυτό τους?

• Μήπως χάνω την όποια αξία μπορεί να έχω?

• Βρε λες να μην έχω αξία τελικά?

- Μήπως εκεί οφείλεται το γεγονός, γυναίκες επιτυχημένες, δραστήριες, δυναμικές μα συναισθηματικά ακάλυπτες, ανέχονται αναξιοπρεπείς για αυτές σχέσεις?
- Μήπως για αυτό εμπλέκονται σε σχέσεις ή μεσοβέζικες καταστάσεις, όπου δεν τις αγαπούν, δεν τις σέβονται, δεν τις έχουν ανάγκη, δεν φοβούνται μη τις χάσουν, δεν τους δείχνουν το ενδιαφέρον και το νοιάξιμό τους, δεν πολεμούν για χατίρι τους, δεν τις καλύπτουν?
- Μήπως τελικά αυταπατώνται και λόγω ανασφάλειας εμμένουν σε καταστάσεις οι οποίες τους δίνουν ψίχουλα και όχι πληρότητα, σεξουαλικό ενδιαφέρον και όχι αγάπη.
- Γιατί ανέχονται το βασανιστήριο του "πόσο με αγαπά?", "άραγε θα δει την αξία μου και θα με αγαπήσει πιο πολύ?" και τις ανασφαλείς σκέψεις του τύπου "τι δεν έχω και δε με θέλει, παρα μόνο για μια-δυο νύχτες?"?

......Είναι ένα κορίτσι που γράφει γιατί πνίγεται μα όλο πιο βαθιά σε δίνες σκέψεων βυθίζεται...........