Και πού να σφίξουν οι ζέστες....

Η ώρα 6:30....

Ένα τραγούδι από τα παλιά, (ήχος αφύπνισης) τρυπάει το τύμπανο του αυτιού μου, προξενώντας απότομη μετάβαση από την ονειροχώρα στην ... reality country. Δευτέρα και το καθήκον με καλεί. Πιστή στην ευσυνειδησία μου σηκώνω σταδιακά όλα τα μέλη του κορμιού μου (εκτός από τα βλέφαρα) και έρχομαι σε κατακόρυφη θέση. Φευγαλέες σκέψεις για το να ξαναπέσω πίσω και να ξαπλώσω, διαλύονται στη στιγμή. Σε μια στιγμή απίστευτου κουράγιου και θάρρους, σηκώνομαι και ξυπόλητη προχωρώ προς την κατεύθυνση του μπάνιου. Με τα βλέφαρα ακόμα κλειστά, αλλά με τα χέρια όρθια σαν τον υπνοβάτη ψαχουλεύω στον τοίχο για το διακόπτη του φωτός. Μμμ ράφια .. όχι, κουκλάκια στον τοίχο .. όχι, κάδρο.. όχι (μα που έβαλαν τελικά το διακόπτη?!) ... ααα τετραγωνάκι πλαστικό με κλίση προς τα πάνω .... κλικ κλίση προς τα κάτω και δεύτε λάβετε φως!!!!
Ανοίγω τα μάτια, σηκώνω το βλέμμα σε .. καθρέφτη η
κραυγή μου χτυπά, αντικρίζοντας τον εαυτό μου. Μπροστά μου η Πίπη η Φακιδομύτη (?) .... αα ναι καλέ χθες το βράδυ πριν κοιμηθώ και μετά το μπάνιο είχα κάνει τα μαλλιά μου πλεξούδες και κοιμήθηκα έτσι.

Λοιπόν τέρμα οι αργόσυρτες κινήσεις που προκαλούν παράνοια και ώρα για δράση. Τα επόμενα 5 με 10 λεπτά ήμουν πλυμένη, ντυμένη, βαμμένη, χτενισμένη, παπουτσωμένη και με την τσάντα και το κλειδί ανά χείρας. Σβήνω φώτα και βγαίνω έξω.
Μια ηλιόλουστη ημέρα ξεκινά πάλι με μια περίεργη αύρα να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Χμμ δε βαριέσαι λέω, πάμε γιατί αργήσαμε κιόλας ....
Βάζω μπρος το αυτοκίνητο και φεύγω. Αφήνω στενό, αφήνω δρόμο, πουθενά πεζός και τουτού. Βρε τι γίνεται αναρωτιέμαι? Κοιτάω το ρολόι μήπως έγινε κανένα λάθος και ξύπνησα καμιά ώρα νωρίτερα, αλλά όχι όλα σωστά!? Ανοίγω το ραδιόφωνο και ακούω μουσική....ξεχνιέμαι καθώς οδηγώ και συνειδητοποιώ πως μετά από πολλή ώρα, φωνή δεν έχω ακούσει παρά μόνο μουσική. Καταλήγω τελικά ότι ή οι Ισραηλινοί μας έκαναν ντου και αφάνισαν την χώρα όλη, πλην εμού ή οι εξωγήινοι μας έκαναν ντου και απήγαγαν τους πάντες πλην εμού πάλι .... μμμ τα κτίρια όμως είναι όλα στη θέση τους, χαλάσματα και πτώματα πουθενά. Μόνο μια ησυχία και μια σιωπή παντού....
Συνεχίζω βγαίνω Εθνική Οδό και επιτέλους βλέπω και κάποια άλλα αυτοκίνητα ... αλλά φορτωμένα σαν τους αστακούς με μπαγκάζια ..... Πρόσφυγες? Βρε λες να εγκαταλείπουν τη χώρα και οι τελευταίοι και εμένα να με απασχολεί μόνο η νύστα μου?? Συνεχίζω μήπως και βρω κάτι άλλο σχετικό με την συνηθισμένη μου ρουτίνα, για να ησυχάσω.....
Φτάνω στη δουλειά και παρκάρω σε μια από τις πιο προνομιούχες θέσεις που δεν την πετυχαίνεις άλλη ημέρα του χρόνου, ακόμα και αν τη στήσεις από το βράδυ εκεί. Μπαίνω στο γυάλινο κτίριο. Κατευθύνομαι προς τη reception και η μοναδική ζούσα ψυχή, μια security με καλημερίζει. Οι διάδρομοι έρημοι ... πάω προς το κυλικείο και μια κοπελίτσα μπροστά από άδεια ράφια και ψυγεία μου χαμογελά. Βρε που πήγαν όλες οι προμήθειες? Δεν γίνεται έχουμε επιστράτευση και δεν υπάρχει τίποτα φαγώσιμο πλέον. Αγοράζω ένα χυμό και ένα καφέ και πάω στα ασανσέρ, τα οποία ήταν όλα στο ισόγειο για πρώτη φορά!!! Μπαίνω μέσα με μια αγωνία όταν κλείνει η πόρτα. Πάει θα τρελαθώ, λες και πρώτη φορά μπαίνω σε ασανσέρ ... κούλαρε ... Seaina :-)
Όταν η οθόνη δείχνει "3ος", σταματά και ... ανοίγει η πόρτα.... Βγαίνω και τι να δω? Σκοτάδι παντού, κανένα φως αναμμένο, όλες οι πόρτες των γραφείων κλειστές και φως πουθενά, ούτε από τις χαραμάδες των γραφείων,.. ερημιά. Θα πεταχτεί και κανένα φάντασμα από καμιά γωνιά και θα τρέχουμε. Κατευθύνομαι με αργά βήματα προς το γραφείο μου, χωρίς να ακούω ούτε ομιλίες ούτε θορύβους προκαλούμενους από ζωντανούς οργανισμούς ... Παναγία μου λέω, όταν βλέπω ένα φως στην άκρη του διαδρόμου ... να ξεχύνεται από το δικό μου γραφείο ... πλησιάζω και με διστακτικότητα βάζω κεφαλάκι από την πόρτα. Πρώτα οι μπουκλίτσες από τα κοτσίδια, μετά το μετωπάκι και τέλος τα ματάκια ... τίποτα κανένας στο γραφείο. Περίεργο σκέφτομαι. Κανένας δεν έχει έρθει και όμως υπάρχει αναμμένο φως? Γιατί? Στο μεταξύ ένα απίστευτο κρύο να επικρατεί στο χώρο. Το μόνο που λειτουργεί σήμερα είναι το κλιματιστικό φαίνεται. Ανοίγω τον υπολογιστή, μπαίνω στο δίκτυο του κτιρίου και βλέπω ελάχιστους μέσα ... ελάχιστους αλλά κανένας με σάρκα και οστά ....
Συνδέομαι στο internet με ταχύτητα σφαίρα (περίεργα πράγματα σήμερα!) και λαμβάνω τα emails μου, τα οποία δεν αναφέρουν τίποτα για πόλεμο, επιστράτευση και επιδρομή από εξωγήινους. Έξω από το γραφείο οι διάδρομοι συνεχίζουν να είναι έρημοι. Απορροφημένη στον υπολογιστή μου, ακούω ξαφνικά ένα πεταχτό "Καλημέρα", τρομάζω, σηκώνω το βλέμμα και δεν βλέπω κανέναν .... εεεεε τα παίρνω στο κρανίο!!! Δεν είναι δυνατόν, αυτή η κουλή πραγματικότητα που βιώνω από το πρωί δεν μπορεί να υφίσταται. Σηκώνομαι και ορμάω προς την πόρτα να δω ποιος ήτανε ... δεν βλέπω κανέναν. Αποκαμωμένη, αλλά με τα νεύρα τσατάλια ξανακάθομαι στο γραφείο μου. Ξαφνικά ακούω ένα τηλέφωνο να χτυπάει από άλλο γραφείο, να χτυπάει, να ξαναχτυπάει, κανείς να μην το σηκώνει και να σταματά. Δεν γίνεται .. το κτίριο, η χώρα όλη είναι στοιχειωμένα .... γράφω λοιπόν αισθανόμενη ένα καθήκον απέναντι στις επόμενες γενιές, για να περιγράψω τις στιγμές αυτές (ίσως και τις τελευταίες μου) για το πώς μπορεί να εξαφανίστηκε σημαντικό κομμάτι του ανθρώπινου είδους μια Δευτέρα 7/8/06.
Όση ώρα μου μένει θα σας γράφω αγαπητοί μου απόγονοι .. με 3 μάτια, 5 χέρια και δεν ξέρω πως αλλιώς μπορεί να μοιάζετε τόσες χιλιάδες χρόνια μετά.
Αλλά ..... σσςςς .... κάτι ακούω ... ναι δεν με γελούν τα αυτιά μου ... αργά, βαριά και μακρόσυρτα βήματα ... όσο πάνε και δυναμώνουν. Κάποιος πλησιάζει ... (μαμά!!! δεν τολμώ να το ξεστομίσω! δεν έχω το κουράγιο να .. φοβηθώ περισσότερο) ... ακόμα και στο θάνατο θα φανώ δυνατή και θαρραλέα ... δεν μπορώ να ξέρω αν θα προλάβω να σας ενημερώσω για το τι θα αντικρίσω, αλλά θα προσπαθήσω.... χωρίς κεφάλι, με κομμένα χέρια-πόδια, κάπως θα προσπαθήσω να πληκτρολογήσω την αλήθεια και να κάνω και save!! Νομίζω δηλαδή ότι θα τα καταφέρω ..... σσσςςς ....... έφτασε ... b y e !
............
"Καλημέρα!! Ερημιές εεε?"
............
Πέθανα ή όχι ακόμα, ανοίγω το ένα μάτι και μετά το άλλο ....

Χαχαχαχα!!!

Αυτό που αντίκρισα ήταν η Πετρούλα η κοπέλα από το δίπλα γραφείο, βαριεστημένη και χασμουριόμενη να μου γνέφει και να με χαιρετά!
............

Αγαπητοί συμπορευτές σε αυτό το κομμάτι του 21ου αιώνα, που ζείτε ακόμα όπως και εγώ, εύχομαι να περνάτε καλά στις διακοπές που είσαστε και να προειδοποιείτε άλλη φορά πως θα εξαφανίζεστε όλοι μαζί, γιατί οι εναπομείναντες μη αδειούχοι (ακόμα) στην πόλη, λίγο λόγω της νύστας και λίγο λόγω αφόρητης ζέστης θα φλιπάρουν, όπως εγώ σήμερα.





Θέλω επειγόντως διακοπές!!!!!!!