Κρήτη 2006 (Ι) - Παραδοσιακές Διακοπές

Μεσοπέλαγα καθήμενη, πάνω σε ένα κατάστρωμα, την ώρα που το πορφυρό του ήλιου ζωντανεύει, προσεγγίζω μια πόλη που άφησα πριν μέρες, μια πόλη φιλόξενη και απόμακρη συνάμα.

Έλειψα μόνο δέκα ημέρες και έζησα σε ένα λατρεμένο μέρος, γεύτηκα τις προσφορές του και έζησα σαν κάτοικός του. Υιοθέτησα τις συνήθειές του μέχρι και λίγο από τη διάλεκτό του. Λησμόνησα την πόλη μου και όλους όσους συνδέω με αυτή. Έζησα για δέκα ημέρες τη ζωή κάποιας άλλης ... καμία σύνδεση με τη ζωή μου στην πόλη ... κανένας σύνδεσμος με την κλασσική καθημερινότητά μου.

Πλησιάζοντας τώρα, αυτή την άχαρη την ώρα και θωρώντας τα γνώριμα αυτά κτίσματα, αρχίζω να θυμάμαι φίλους που άφησα. Μόνο τώρα καταλαβαίνω πόσο μου έλειψαν ... αδημονώ να τους δω.
Ααχχ πέρασα όμορφα ποικιλοτρόπως ... οι αρχικοί στόχοι του ταξιδιού που είχα θέσει μάλλον δεν επετεύχθησαν απόλυτα.
Θα χωρίσω τη διαμονή μου σε 2 μέρη τον ήρεμο κι παραδοσιακό και τον έντονο κι wild?

Παραδοσιακές διακοπές στην Κρήτη

Φτάνω στο αγαπημένο μου νησί την προηγούμενη Παρασκευή το πρωί και με το που πατάω το πόδι μου στο έδαφος νιώθω ένα ρίγος και μια παράξενη αύρα να διαπερνά όλο μου το κορμί ... ναι μετά από ένα ολόκληρο χρόνο βρίσκομαι στα πάτρια εδάφη. Πόσο μου είχε λείψει αυτός ο τόπος. Τελικά τα παιδικά και όχι μόνο βιώματα καθορίζουν καταλυτικά τη μετέπειτα ζωή μας.
Τέλος πάντων αρκετά ξεκούραστη μετά από έναν απόλυτα προστατευμένο από το πολικό ψύχος που προκαλούσε το air condition του πλοίου ύπνο, μέσα στο sleeping bag μου και μη πτοούμενη από τα κακεντρεχή σχόλια νεόπλουτων επιβατών α' θέσης για το στυλ του ύπνου μου έφτασα στο Ηράκλειο. Βγαίνω από το γκαράζ μετά από καμιά ώρα (γιατί οι νεόπλουτοι επιβάτες α' θέσης κρίνουν σωστό να πάνε στα τζιπ τους μια ώρα μετά το άραγμα του πλοίου και ενόσω εσύ μέσα στο Starletάκι σου πίσω από τη τζιπάρα τα παίρνεις άγρια). Ανοίγω παράθυρο, βάζω μουσική φοράω γυαλιά ηλίου και ξεκινώ για το Ρέθυμνο. Η ώρα ιδανική για ταξίδι, ανατολή ηλίου να με ακολουθεί, δεξιά μου μια θάλασσα έτοιμη να ξυπνήσει, αριστερά μου τα ψηλά κακοτράχαλα βουνά και μπροστά μου ... άδειος δρόμος που με καλεί να χυθώ πάνω του και να ακολουθήσω κάθε στροφή μέχρι το τέρμα.
Μετά από μιας ώρας περίπου ειδυλλιακής οδήγησης φτάνω στο Ρέθυμνο όπου επισκέπτομαι βιαστικά τη θεία μου και κατά το μεσημεράκι αρχίζω την ανάβαση για το χωριό. Άλλου είδους οδήγηση εδώ πιο δύσκολη, πιο απαιτητική και πιο ενδιαφέρουσα. Όσο ανεβαίνω υψομετρικά οι μυρωδιές που γαργαλούν τη μύτη, οι εικόνες που περνούν φευγαλέα από το μάτι και οι ήχοι που χαϊδεύουν το αυτί ξυπνάνε αναμνήσεις παιδικές, ξυπνάνε συναισθήματα που είχα ξεχάσει.
Σε κάποια στιγμή να' σου μπροστά η ταμπέλα του χωριού «Μοναστηράκι» ή μάλλον κάτι τέτοιο μιας και από τις μπαλωθιές δεν διακρίνεται τι ακριβώς γράφει.(Είναι τρελοί αυτοί οι Κρητικοί!!). Παρκάρω, ξεφορτώνω μπαγκάζια και κατευθύνομαι στο σπίτι ... ένα σπίτι που κρύβει μέσα του τη ζωή προγόνων μου σε διαφορετικές εποχές, πίκρες, βάσανα, φτώχεια μα και ευτυχισμένες στιγμές. Περνάω το κατώφλι και μπαίνω στο σπίτι. Κατευθύνομαι στην κουζίνα και το πλάνο που αντικρίζω κάθομαι και το χαζεύω για μερικές στιγμές. (Η βαρήκοη γιαγιά δεν με έχει αντιληφθεί). Βλέπω μια φιγούρα παρμένη από παλιό σχολικό αναγνωστικό - μια μαυροφορεμένη γιαγιά να κεντάει δίπλα στο τζάκι με τη γάτα να γλείφεται νωχελικά δίπλα στα πόδια της. (η γάτα μάλλον και αυτή βαρύκοη δεν με έχει αντιληφθεί ή βαριέται να κουνηθεί). Δεν ξέρω αλλά συνειδητοποιώ πόσο λίγες, μακρινές και πλέον είδος προς εξαφάνιση είναι αυτές οι εικόνες, εικόνες που στη σύγχρονη καθημερινότητά μας φαντάζουν ξένο σώμα. Αποφασίζω να κάνω αισθητή την παρουσία μου και με μια φωνή καμπάνα λέω :
- «Γιαγιά !!»
- «Ωω...κοπελιά μου ήρθες; Καλωσόρισες!!» λέει με τη βαριά κρητική προφορά της.
Φιλιά, αγκαλιές, λίγη υγρασία στα μάτια και το πλάνο έχει πλέον ολοκληρωθεί.
Από εδώ και πέρα ξεκινάει μια συμβίωση με τη συνονόματη γιαγιά σε διαφορετική διάθεση πλέον, γιατί όλη αυτή η νοσταλγία για το χωριό, η συγκίνηση και οι μνήμες θα αντικατασταθούν από ένα πράμα : ΥΠΟΜΟΝΗ.
Δε λέω, ωραίο το πλάνο της γιαγιάς με τη γάτα να κεντάει, αλλά από την 1η ώρα συνειδητοποίησα ότι αυτές οι "χάρτινες" γιαγιάδες στις φωτογραφίες των σχολικών μας βιβλίων, όταν ανοίξουν το στόμα τους (θες το χάσμα γενεών, θες η διαφορετικότητα των χαρακτήρων) γίνονται από γλυκές και φιλήσυχες, γκρινιάρες, απαιτητικές και επικριτικές!!
Την 1η ώρα λοιπόν, με τη γιαγιά δόθηκε πλήρης αναφορά από μεριάς μου για όλα τα θέματα της ζωής μου:
- «Αδυνάτισες εε; Θες κι άλλο ακόμα; Εεε μα καλή 'σαι τώρα» μόνη ρωτάει, μόνη απαντάει
- «Ναι γιαγιά, έχασα καμιά δεκαριά κιλά» απαντώ και σφίγγω τα χείλη μη βγει η κραυγή χαράς από το θετικό της σχόλιο, που από μικρό ζουμπουρλούδικο κοριτσάκι επιζητούσα. Ναι τελικά πέρασα και αυτές τις εξετάσεις εμφάνισης της γιαγιά!!
- «Εεε τώρα άμα χάσεις και 2-3 ακόμα δεν πειράζει, έχεις περιθώριο...»
- «Μμμμ ... ναι γιαγιά και εγώ το θέλω», άρχισε να μου τα χαλάει...
- «Ίντα;;;», έπεσε η μπαταρία του ακουστικού
- «Ναι λέω θα χάσω».....
- «Και τώρα είσαι μόνιμη στη δουλειά;» πάμε σε άλλο θέμα..
- «Όχι γιαγιά, είμαι με συμβάσεις 2,5 χρόνια» της λέω για 1000στή φορά
- «Εεε εσύ καλή 'σαι συ, θα σε κρατήσουν» κλασσικά η περήφανη γιαγιά για την εγγόνα της.
Τώρα να τη γειώσω ή να την αφήσω στην πλάνη της περηφάνιας; Τελικά αποφασίζω να τη γειώσω :
- «Γιαγιά πλέον δεν υπάρχει μόνιμος υπάλληλος και υπάρχουν μόνο συμβάσεις αορίστου χρόνου» ...ούπς ήδη το μετάνιωσα.
- «Ίντα υπάρχει;»
- «Εεεε ..... θα με κρατήσουν γιαγιά ... μην ανησυχείς» τι να πω...
- «Εε εσύ από μικιό ήσουνα διαβαστερό, καλιά θα τα πας»
Μετά από μια παύση, η οποία μάλλον οφειλόταν σε αναζήτηση ωραίου τρόπου έκφρασης, με διστακτικό και πονηρό γελάκι τολμά :
- «Τώρα κοπελιά μου κατέεις τι περιμένω από σένα....»
- «Ίντα;» η διάλεκτος αρχίζει να απορροφάται...
- «Το γαμπρό!» γελώντας
- «Εεε μικρή είμαι ακόμα» της λέω γελώντας γνωρίζοντας από πριν την απάντηση
- «Μικρή; Όι, όι δα, σε καλή ηλικία είσαι κοπελιά μου» αρχίζει η πολιορκία...
- «Εε ... αυτά είναι τυχερά, δεν τα παραγγέλνεις» προσπαθώ να ξεφύγω εγώ
- «@#$#%$@%$#%$%$#%$#@#%$» (μια μαντινάδα που δεν άκουσα καλά και που δεν συγκράτησα, αλλά πάνω κάτω ήθελε να πει : «Αν δεν κουνήσεις και συ το χέρι σου δεν γίνεται τίποτα») .....
Άφωνη η δικιά σου. Εκεί λοιπόν που λέω πως από ώρα σε ώρα θα μου εμφανίσει κανά κοπέλι κρητικό για προξενιό δεν θα ξέρω από που να φύγω :
- «Θα φάεις; Έχω μαζέψει βλήτα απ΄ το περβόλι το πρωί»
- «Ναι γιαγιά» ουφ ουφ εγώ
- «Θα τηγανίσομε και καμιά πατάτα....», «Μαρίνα;»
Ωχ.........
- «Κοπελιά μου»
Ωχ ωχ .....
- «Ο γάμος είναι ευλογία. Να κάμεις παιδιά, να έχεις μια ωραία οικογένεια.....» ξεκίνησε το ηθικό δίδαγμα περί γάμου και παραδείγματα ανθρώπων που δεν παντρεύτηκαν κανα κουτσομπολιό... «..εκτός αν είσαι από τσι μοντέρνες κοπελιές που δεν θέλουν να παντρευτούν» λέει
- «Όι βρε γιαγιά, αν βρω έναν καλό άνθρωπο και άμα το θελήσω θα παντρευτώ» ουφ ουφ...
Κάπου εδώ τελείωσε η προσωπική αναφορά για τη ζωή μου. Φάγαμε βλήτα όπως είπαμε με πατάτες τηγανητές....εεε ένα θα πω: πεντανόστιμο φαγητό. Μα θα αναρωτηθεί κανείς: «βλήτα;» κι όμως συνειδητοποίησα πως με αυτά που τρώμε στις πόλεις έχει αδρανοποιηθεί η γεύση μας. Τρεφόμαστε μόνο για λόγους επιβίωσης και με προϊόντα άγευστα, πλαστικά και τυποποιημένα.
Μετά το φαγητό (ώρα 13:30 το αργότερο) ανέβηκα στο δωμάτιο για τον μεσημεριανό ύπνο .. πολυτέλεια σου λέω! Πριν ξαπλώσω, ψαχούλεψα λιγάκι τα συρτάρια ενός παλιού επίπλου στυλ μπουφέ και ανακάλυψα ένα παλιό σκονισμένο κουτί. Περίεργη ιδιαίτερα δε δίστασα να μην το ανοίξω. Σήκωσα λίγο το καπάκι να ρίξω ένα βλέφαρο (ως άλλος Φερεντίνος στο Deal) και είδα πολλές μα πάμπολες φωτογραφίες. «Ουάου» αναφώνησα, αλλά δαγκώθηκα μήπως με ανακαλύψει η γιαγιά. Πήρα το «απαγορευμένο» πακέτο και ως άλλο πιτσιρίκι με το βάζο με το γλυκό στο χέρι, πήγα στο κρεβάτι να ανακαλύψω το «θησαυρό».
Άνοιξα το κουτί και βρισκόμουν μπροστά σε ένα απίστευτο θέαμα .... φωτογραφίες ασπρόμαυρες, άλλες γυαλιστερές, άλλες κιτρινισμένες, με το χαρακτηριστικό ζικ-ζακ περίγραμμα των γραμματοσήμων, λίγες έγχρωμες, αλλά με την ποιότητα εκτύπωσης του '80, να εικονίζουν ανθρώπους από άλλες εποχές, άγνωστους προς εμένα ...ή μάλλον όχι δεν είναι όλοι άγνωστοι ....αυτό το ξυπόλητο κοπελάκι εκεί με τα κοντά παντελονάκια και το κοντοκουρεμένο μαλλί και με τα μεγάλα μάτια....κάτι μου θυμίζουν αυτά τα μάτια ..... αααααα ο παππούς μικρός.
Ουάου....υποψιασμένη πλέον ότι τα ασπρόμαυρα αυτά πρόσωπα που με κοιτούσαν μπορεί και να ήταν γνωστά μου αφέθηκα σε μια δίνη από το παρελθόν. Εκεί, σε ένα δωμάτιο φορτωμένο με ιστορίες, καθισμένη οκλαδόν σε ένα κρεβάτι, περιτριγυρισμένη από μυριάδες παλιές φωτογραφίες έζησα μέσα σε ένα απόγευμα στιγμές των προγόνων μου και των συγχωριανών μου όλου του 20αι. Εκεί με «επισκέφτηκαν» ο παππούς μικρό κοπέλι έξω από το σχολείο του, η γιαγιά με τις μικρές αδερφές της, ο παππούς στρατιώτης και στον Α' και στον Β' Παγκόσμιο στην Αλβανία, στα χιόνια με άλλους στρατιώτες, ο παππούς και η γιαγιά στο γάμο τους, ο μπαμπάς και ο θείος μικρά κοπέλια στα χωράφια, με τα ζώα, ο μπαμπάς μαθητής, ο μπαμπάς φοιτητής με μακριά μαλλιά και καμπάνα παντελόνι, ο μπαμπάς φαντάρος, ο μπαμπάς με κάποια κοπελιά, συγχωριανοί σε αγροτικές εργασίες, σε πανηγύρια σε γάμους μα και σε κηδείες, παιδιά από σχολικές φωτογραφίες με τους παλιούς αγέρωχους δασκάλους, συγχωριανοί τους οποίους μπορώ να αναγνωρίσω σε νεαρή ηλικία και τους οποίους μπορεί να συναντήσω στα σοκάκια του χωριού το απόγευμα με τις μαγκούρες τους πλέον και γενικά πρόσωπα, πρόσωπα, πρόσωπα.....
Ααχχ απίστευτο απόγευμα ...στο τέλος ξάπλωσα πίσω και ανάμεσα στις παλιές φωτογραφίες που ανέδυαν μια μυρωδιά παλιού χαρτιού έκλεισα τα μάτια και σαν ταινία πέρασαν από μπροστά μου οι ζωές του παππού, της γιαγιάς, του θείου μου και του μπαμπά μου, όσο μπορούσα να τις μαντέψω.. Τι σου είναι όμως μια φωτογραφία ... έχει τη δύναμη να φυλακίζει τον αδυσώπητο χρόνο....
Η γεμάτη αυτή 1η μέρα τελείωσε νωρίς, με τα βλέφαρα βαριά να καλύπτουν τα χορτασμένα μάτια μου.

Την επόμενη ημέρα με ξύπνησε η γιαγιά κατά τις 7:30 π.μ. για να πάμε σε ένα από τα 200 ξωκλήσια της ευρύτερης περιοχής το οποίο γιόρταζε. Αγουροξυπνημένη ντύθηκα (η γιαγιά δεν ενέκρινε τη φούστα μου γιατί ήταν κοντή, αλλά δεν ασχολήθηκα πρωί πρωί) και φύγαμε με το αυτοκίνητο. Στο δρόμο για την εκκλησία, μαζεύαμε από το δρόμο, όποια πεζή, μαυροφορεμένη γιαγιά-φίλη της γιαγιάς μου στο αυτοκίνητο. Η γιαγιά δε, με μια άνεση, λες και το αυτοκίνητο είναι δικό της : «Έλα Αργυρώ να σε πάμε, γιαντά 'ναι μακριά» έμπα και συ Αργυρώ....
Είμαστε μια πολύ χαρωπή παρέα, εγώ στα κόκκινα όχι μόνο στα ρούχα αλλά και στις πεταγμένες φλέβες του λαιμού μου και αυτές στα μαύρα και .. κουφές. Δεν φτάνει που δεν ακούν θέλουν να συζητήσουν και στο αυτοκίνητο. Οπότε γίνεται έντονα αντιληπτό πως συστήθηκα 3 φορές απανωτά στις φίλες της γιαγιάς σε ντεσιμπέλ αρκετά να σειστεί ο Ψηλορείτης, είπα τι δουλειά κάνω 5 φορές απανωτά σε ντεσιμπέλ αρκετά να σειστεί ολάκερη η Κρήτη και ανέφερα την ηλικία μου 2-3 φορές απανωτά σε ντεσιμπέλ αρκετά να σειστεί ... ένα κουνούπι και 1 φορά δυνατά (επιμένουν βλέπεις να ακούσουν)...κουτσομπόλες!!
Ο Θεός με λυπήθηκε φαίνεται και χωρίς απώλειες στις φωνητικές χορδές φτάσαμε στο ξωκλήσι. 1η επίσημη εμφάνιση της εγγόνας της γιαγιάς στο χωριό ... μέγιστο κοινωνικό γεγονός, όχι αστεία. Τέλος πάντων χαιρέτησα όσους αναγνώριζα από παλαιότερα έτη, με χαιρετούσαν όσοι με αναγνώριζαν, άκουγα ψιθύρους για μένα και λάμβανα κουτσομπολίστικα βλέμματα ... αχ αθάνατο χωριουδάκι με τα ωραία σου. Την υπόλοιπη ημέρα γυρνούσα στο χωριό και απαθανάτιζα γωνιές και μέρη του, όπως η λεγόμενη «Πέρα Βρύση» όπου έχει έναν πανάρχαιο πλάτανο και γάργαρα, τρεχούμενα νερά. Ήταν μοιραία στο μυαλό μου η σύγκριση μεταξύ των ψηφιακών φωτογραφιών του παρόντος που τραβούσα εγώ και των παλαιών φωτογραφιών του παρελθόντος που τραβούσε κάποιος φωτογράφος με τεράστια, παλιάς τεχνολογίας μηχανή.
Άραγε θα προκαλέσουν ρίγη συγκίνησης οι δικές μου φωτογραφίες σε κάποιο κοριτσάκι - απόγονό μου στο μακρινό μέλλον;

Οι υπόλοιπες ημέρες στο χωριό πέρασαν υλοποιώντας μέρος και των 3 στόχων του ταξιδιού μου : ξεκούραση, επιστροφή στη φύση και απολογισμός του χειμώνα που πέρασε.

Ξεκούραση: Ύπνος νωρίς το βράδυ, μεσημεριανός ύπνος, βόλτες στο χωριό, ανάγνωση μυθιστορημάτων στη φύση και την ηρεμία, αγνάντεμα του έναστρου ουρανού το βραδάκι κ.α.
Επιστροφή στη φύση: Φαγητό υγιεινό και αγνό κατευθείαν από το χωράφι ή το .. κοπάδι, βόλτες σε ένα καταπράσινο περιβάλλον με θέα τον Ψηλορείτη και προσέγγιση άλλοτε ευχάριστη και άλλοτε δυσάρεστη με τα ζώα του χωριού, όπως τα ερίφια, τις κοτούλες, τις γατούλες, τους σκύλους και τα γαϊδουράκια, αλλά και τις μύγες, τις κατσαρίδες, τα ποντικάκια και τους ψύλλους. Η επιστροφή στη φύση έχει και το τίμημά της.....
Περισυλλογή: Η αλήθεια είναι δεν πρόλαβα να κάνω απολογισμό του χειμώνα που πέρασε, λόγω άλλων σκέψεων, όπως η ζωή στο χωριό και όλα τα συνεπακόλουθα, οι παλιές φωτογραφίες και οι τσατισμένες σκέψεις από τις γκρίνιες της γιαγιάς. Η περισυλλογή άρχισε με το που πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα .........

Η μόνη έντονη παραδοσιακή ημέρα στο χωριό ήταν αυτή του Δεκαπενταύγουστου.
Ξυπνήσαμε κλασσικά νωρίς για να πάμε στην εκκλησία της Παναγίας την «Πετράδια», όπου ανακάλυψα ξαφνικά ότι είχε μαζευτεί πολύς κόσμος εκείνη την ημέρα, γιορτή βλέπεις. Κάτι άλλο που ανακάλυψα είναι πως πολλοί «σόκαιροί» μου (συνομήλικοί μου) είτε παντρεύτηκαν, είτε αρραβωνιάστηκαν, είτε σκοπεύουν να παντρευτούν. Το πιο ανησυχητικό δε όλων είναι ότι σε όλες τις παραπάνω ενέργειες προέβησαν και άτομα μικρότερά μου και όχι μικρότερα 1-2 χρόνια, αλλά και 5-6 χρόνια. Δηλαδή πραγματικά είναι γελοίο να βλέπεις το Γ. 21 χρονών, ο οποίος πριν 2-3 χρόνια έτρωγε παγωτό στη βρύση και καβαλούσε το ποδήλατο και έκανε βόλτες στο χωριό και πείραζε τους γέρους και γενικά παιδιάριζε να παντρεύεται. Παναγία μου!!! Αυτό παρατήρησα με την ξαδέρφη μου εκείνη την ημέρα και ειλικρινά φρίκαρα, όχι γιατί εγώ δεν πλησιάζω καν σε κάτι παρόμοιο, αλλά επειδή για τους χωριανούς είμαι ήδη μια ...γεροντοκόρη!! Αχ αχ αυτά βλέπει η γιαγιά εκεί στο χωριό και τη χαλάνε... Επίσης κάτι άλλο που παρατήρησα είναι πως όλοι όσοι προέβησαν ή θα προβούνε σε αυτές τις ενέργειες εμφανισιακά χάλασαν απίστευτα. Τι να πεις, όταν κάποιος δέσει το γάιδαρό του .....
Εκεί λοιπόν που αντί να προσέχω με ευλάβεια και κατάνυξη τη λειτουργία, χάζευα τον κόσμο, είχα φρικάρει και ετοίμαζα ένα ραφάκι να με τοποθετήσω, με πλησιάζει εμένα και κάτι άλλα κοριτσάκια (ΟΚ αυτά 3-4 χρόνια μικρότερα) ο δήμαρχος και μας αναθέτει να πουλήσουμε λαχνούς (!?) για να μαζευτούν χρήματα για τη συντήρηση μιας άλλης εκκλησίας. Είχα να πουλήσω λαχνούς από τα 16 μου σε κάποιες παρόμοιες εκδηλώσεις και μου έκανε εντύπωση που ξαναεπιλέχτηκα. Πριν προλάβω να ξεκαρφώσω το ράφι και να χαρώ για την υποτιθέμενη παιδικότητά μου, αντιλήφθηκα πως πλέον δεν μπορούσα να συναναστραφώ με κανέναν άνθρωπο γιατί με κοιτούσαν με μισό μάτι. Έβλεπαν το μπλοκάκι με τους λαχνούς και λακίζανε δίχως «Καλημέρα» ή «Χρόνια Πολλά». Και έπρεπε εγώ να τους κυνηγάω να αγοράσουν λαχνούς. Σιγά, .. πούλησα μερικούς σε αυθόρμητους αγοραστές, παρέδωσα «ταμείο» και έφυγα.
Αργότερα εκείνη την ημέρα όλη η νεολαία του χωριού μαζεύτηκε στη Βρύση για καφέ, για να ανταλλάξουμε νέα, να παίξουμε κανένα τάβλι και λίγο μπουγέλο. Στη συνέχεια πήγαμε σε ένα γειτονικό χωριό-κόμβος σε μια ταβερνούλα και ήπιαμε ρακές. Μέσα στο μεσημεράκι σε ένα πολύ όμορφο, γραφικό ταβερνάκι ήπιαμε ρακές και γίναμε κουρούμπελα. Γέλια, χαμός, ιστορίες ... περάσαμε καταπληκτικά. Κατά τις 14:00 άρχισαν να χτυπάνε τα κινητά όλων για να πάμε σπίτια μας για το εορταστικό, οικογενειακό τραπέζι. Έτσι με τα ξαδέρφια μου τους θείους μου και τη γιαγιά φάγαμε το σφαγμένο κατσικάκι μας στο φούρνο με πατάτες...

Αφού φάγαμε μέχρι σκασμού, ξαναήπιαμε, αρχίσαμε τα τραγούδια (τα ξαδέρφια μου ξέρουν να παίζουν λύρα και λαούτα), ένα πολύ όμορφο μεσημέρι με γλέντια και τραγούδια, το οποίο ακολουθήθηκε από μια ήσυχη απογευματινή σιέστα. Χαρακτηριστικό εκείνο το απόγευμα, στους δρόμους του χωριού δεν κινιόταν ούτε ζώα, ούτε άνθρωποι. Ησυχία παντού, όλοι χώνευαν το φαγητό, μόνο τα τζιτζίκια συνέχιζαν το τραγούδι τους, σαν νεκρή πολιτεία. Ξαπλώσαμε και εμείς λιγουλάκι και το απόγευμα με την ξαδέρφη μου κάναμε γυναικείες ετοιμασίες για το βραδινό πανηγύρι, μπάνιο, χτένισμα, μανικιούρ-πεντικιούρ, βάψιμο, ούτε σε δεξίωση να πηγαίναμε! Ναι αλλά στις 22:00 έτοιμες, εκθαμβωτικές και κούκλες (:ο)) πήγαμε να ... αλώσουμε τα Πλατάνια (το χωριό που γινόταν το πανηγύρι). Με την ευχή της γιαγιάς να περάσουμε καλά (και να βρούμε και κανένα γαμπρό από μέσα της ευχόταν σίγουρα) και με γυναικείες συμβουλές και σεξουαλικού περιεχομένου παρακαλώ που μας αποστόμωσαν, φύγαμε 4 αυτοκίνητα γεμάτα Μοναστηρακιανάκια για το πανηγύρι. Εκεί κλασσικά φάγαμε, ήπιαμε, ευθυμήσαμε, χορέψαμε κρητικούς χορούς, γελάσαμε με τη ψυχή μας, βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες και γενικά περάσαμε πολύ όμορφα. Σύσσωμη η παρέα έφυγε από τα Πλατάνια κατά τις 3:00 και πήγαμε στο Φουρφουρά σε ένα άλλο χωριό όπου γινόταν άλλο πανηγύρι-after. Καθίσαμε και εκεί και ήπιαμε και χορέψαμε και τα ξαδέρφια μου έπαιξαν και μουσική. Τέλος κατά τις 4:30 φύγαμε για να τηρήσουμε μια παράδοση της παρέας: μετά από κάθε πανηγύρι της Παναγίας, πηγαίνουμε στο προαύλιο ενός ξωκλησιού του Τιμίου Σταυρού, από όπου έχει απίθανη θέα όλα τα χωριουδάκια του κάμπου, τον Ψηλορείτη και έναν ουρανό γεμάτο αστέρια. Πήγαμε αλλά καθίσαμε λίγο υπερβολικού αέρα και πολύ κρύου.....

Αυτές ήταν οι παραδοσιακές διακοπές στο χωριό μου

....to be continued.....