"Τους μαθητές τους τρώει το στρες
κι η αγωνία αν θα μπούνε στις ανώτατες σχολές
Τους μαθητές τους τρώει το στρες
κι όλοι θέλουν να ξεφύγουν
από Φυσικοχημείες, Άλγεβρες, Γραμματικές
Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα,
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις, στα ίδια θρανία,
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα,
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα
Τους μαθητές τους τρώει το στρες,
τα καρδιοχτύπια, οι συζητήσεις μες στις σχολικές αυλές
Τους μαθητές τους τρώει το στρες,
μα σαν τελειώσει το σχολείο
τελειώνουν της ζωής μας κι οι στιγμές, οι πιο καλές
Μα εγώ θα έδινα..."
Αν σας βρίσκει σύμφωνους το παραπάνω κλασσικό τραγούδι της Άννας Βίσση και στη θύμηση απλώς εκείνων των χρόνων δεν βγάζεται καντήλες, τότε μπορεί να σας ενδιαφέρει η παρακάτω ιστορία.Το background της έχει ως εξής :
"Ήταν άλλη μια κουραστική ημέρα στη δουλεία, όπου πηγμένη μέσα σε φακέλους, σχέδια και χαρτούρα, ακούω τον notifier του email μου να μου λέει : "You have mail mam!". Για να δω λέω εγώ, ανοίγω το IncrediMail και διαβάζω ένα mail μιας συναδέλφου με τον τίτλο :"KORYFAIA SELIDA.... KANTE LOG IN, KAI BREITE PALIOUS SIMMATHITES"."Τώρα μάλιστα λέω, όσο θέλουν αυτοί να με βρουν, άλλο τόσο θέλω και εγώ!" (ξέχασα να αναφέρω ότι δεν είμαι από αυτούς που πλημμυρίζονται από ρίγη συγκίνησης όταν θυμούνται τα μαθητικά τους χρόνια, τα φοιτητικά ήταν καλύτερα). Παρόλα αυτά από περιέργεια είπα να δοκιμάσω να μπω στο site.
Αρχικά ακολούθησα τις διαδικασίες με μια δυσπιστία για το αν θα δουλέψει (στην απαιτούμενη πληροφορία για το ποιο είναι το έτος αποφοίτησης, άρχισα να πανικοβάλλομαι, όταν μετρώντας με τα δάκτυλα τα έτη που έχουν περάσει, αυτά άρχισαν να εξαφανίζονται το ένα μετά το άλλο. Ευτυχώς σταμάτησα στα 9 (!!! μαμά, ένα δημοτικό και ένα γυμνάσιο μαζί) και δεν χρειάστηκα, προς το παρόν άλλο χέρι). Όταν βρήκα το link του Λυκείου μου, κάτι σκίρτησε μέσα μου δεν το κρύβω. Όταν δε, βρήκα και έναν παλιό (συγνώμη διόρθωση), ένα απλό συμμαθητή μου από το Λύκειο (;-)), έπαθα πλάκα...έμεινα με το στόμα ανοιχτό και κοιτούσα την οθόνη, όπως το γλυκύτατο πιθηκάκι δίπλα (ευτυχώς δεν περνούσε ο τομεάρχης από έξω εκείνη την ώρα).Έσπευσα να του στείλω ένα email, δίχως κανένα δισταγμό, σαν να μιλάμε κάθε μέρα, χρόνια τώρα. Δεν ξέρω γιατί συνέβη αυτό, αλλά μάλλον οι λίγες έστω αναμνήσεις από αυτόν, μου πρόσφεραν μια αφορμή, να συνδεθώ μέσω του site με εκείνα τα χρόνια."
Απάντηση δεν έχω λάβει ακόμα και μη σπεύσετε μερικοί-μερικοί κακεντρεχείς φίλοι μου να αστειευτείτε με τη δημοτικότητα και την κοινωνικότητά μου στο Λύκειο, γιατί θα πω πως ήμουνα αξιαγάπητη απουσιολόγος .... και γι' αυτό θα μου απαντήσει .... (ελπίζω) .... αφού του έκρυβα και απουσίες ... Η αλήθεια πάντως είναι ότι χάρηκα πολύ και σκεφτόμενη, ότι κάποιοι από σας με καλές ή και με όχι τόσο καλές αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια, μπορεί να χαρείτε είπα να γράψω αυτό το post. Άλλωστε το αν τα μαθητικά χρόνια μας ήταν όμορφα ή όχι δεν οφείλεται πάντα στους συμμαθητές μας, αλλά σε πολλούς άλλους παράγοντες.
Γυρίστε λίγα ... ή πολλά χρόνια πίσω, μπείτε στο site ... και μπορεί να βρείτε άτομα από το παρελθόν σας ... Καλό ταξίδι !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου