Η καταραμένη δύναμη της συνήθειας...

Εκ φυσαλίδος και προσφάτων τριγμών της ορμώμενη, αποφάσισα να γράψω άλλη μια φορά μιας και πνίγομαι. Αυτή τη φορά για διαφορετικό θέμα.

Αρχικά η γνωριμία, στην πορεία ο ενθουσιασμός, αρκετά αργότερα η ΣΥΝΗΘΕΙΑ και τελικά τι ;

Είναι αναπόφευκτη η συνήθεια και αν ναι τότε αντιμετωπίζεται;

Έχουμε συνηθίσει να λέμε : «Τα πάντα μια συνήθεια είναι», όταν θέλουμε να ενθαρρυνθούμε για κάτι ή να συμβιβαστούμε για κάτι άλλο αναπόφευκτο.

Σε μια σχέση δεν μπορείς να πεις : «Δε βαριέσαι, μια συνήθεια είναι όλα», επειδή όταν έρθει η ώρα της συνειδητοποίησης της συνήθειας πρέπει να ληφθούν γενναίες αποφάσεις.

Αλλά ας πάρουμε το παραμύθι από την αρχή....

Γνωρίζεις κάποιον/α, ο/η οποίος/α σου ταιριάζει ως άνθρωπος και θες να συχνωτιστείς μαζί του/της. Εννοείται πως και η άλλη πλευρά αισθάνεται αμοιβαία.

Ξεκινάει μια σχέση, με τον ενθουσιασμό που χαρακτηρίζει κάθετι νέο και συναρπαστικό.

Στην αρχή λίγο διστακτικά, λίγο διερευνητικά, με λίγο άγχος, με ένα σφίξιμο στο στήθος προσπαθείς να γνωρίσεις καλύτερα τον/την άλλο/η. Όσο περνάει ο καιρός ο ενθουσιασμός κορυφώνεται, οι ώρες που βρίσκεστε είναι ξαφνικά σύντομες και ελάχιστες, το τηλέφωνο σκουλαρίκι, τα μηνύματα βροχή, οι αφορμές για συνάντηση άπειρες, η διάθεση πάντα ανεβασμένη, οι τρέλες άπειρες, οι γκάφες χαριτωμένες και ο ύπνος μη απαραίτητος ακόμα και βιολογικά. Όλες οι λειτουργίες του οργανισμού συνωμοτικά συμμετέχουν στην ανατάραξη αυτή.

Αλήθεια δεν είναι μοναδικό το συναίσθημα της περιόδου αυτής, ότι κάποιος δεν παίρνει τα μάτια του από πάνω σου, σε κάποιον αρέσεις πολύ, κάποιος σε θέλει συνεχώς .. τρελά, κάποιος επιδιώκει απεγνωσμένα να σε δει κ.α.

Αχ δεν είναι απίστευτη η αίσθηση να νοιώθεις πως σε αγαπούν, σε νοιάζονται, πως κάποιου κατάφερες να επηρεάσεις τη ζωή;

Σε όλη αυτή την περίοδο αναβρασμού, δεν προλαβαίνεις να βαρεθείς, απλά ΖΕΙΣ!!

Τι γίνεται όμως όταν ο ένας από τους δύο βαρεθεί ενώ ο άλλος όχι; είναι τραγική και συνάμα τρομακτική η στιγμή της συνειδητοποίησης αυτής και για τους δύο..... ο ένας αρχικά προσπαθεί να το κρύψει, ο άλλος να μη το συνειδητοποιήσει...

Όταν πια αισθανθείς πάνω σου ένα βλέμμα χλιαρό και όχι πια ικανό να προκαλέσει έντονα συναισθήματα, όταν η παρουσία σου και μόνο παύει να προκαλεί αναστάτωση στον άλλον/η, όταν οι φορές που βρισκόσαστε αραιώνουν, μειώνονται δίχως να υπάρχει πρόβλημα, όταν οι τρέλες φαντάζουν υπερβολές, οι γκάφες εκνευριστικές και ο ύπνος πλέον απαραίτητος, τότε η παραπάνω περίοδος έχει πια λήξει.

Η πρώτη φορά που αντικρίζεις δυο μάτια να σε κοιτούν, χωρίς να παραλύουν πια είναι σοκαριστική.

Ξέρω ίσως είμαι υπερβολικά ρομαντική και αιθεροβάμων, ξέρω πως δεν θα γινόταν να διαρκεί ο πρώτος ενθουσιασμός για πάντα, όπως επίσης ξέρω πως τελικά η μετέπειτα «συνήθεια» μπορεί να είναι πιο ουσιαστική...αν τελικά υπάρξει το μετά...

Απλά, προσφάτως φορτισμένη από παρόμοια κατάσταση, αισθάνθηκα την ανάγκη να σχολιάσω αυτό το πικρό φινάλε και την αδιαφιλονίκητη υπεροχή πλέον της συνήθειας.

Η φυσαλίδα υπέστει τους τριγμούς της...και απλά συνεχίζει το ταξίδι της...

Κλείνοντας θα πω : «Ζήστε όσο πιο έντονα μπορείτε μαγικές, τέτοιες περιόδους επειδή όσο κι αν διαρκούν, είναι πάντα λίγο..»!!