"United 93"

Προχθές μαζί με 2 φίλους πήγα σινεμά .. η 1η ταινία για τη φετινή χειμερινή σεζόν!

Είδαμε το «United 93». Το μόνο που ήξερα για τη συγκεκριμένη ταινία είναι πως αναφέρεται στα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης.
Τελικά παρόλο που το περιεχόμενό της είναι επηρεασμένο από την τρομοκρατική επίθεση, το κεντρικό κομμάτι της αναλώνεται στη μία από τις 4 πτήσεις που υπέστησαν αεροπειρατεία εκείνη την ημέρα και μάλιστα σε αυτή η οποία δεν βρήκε το στόχο της.
Η ταινία είναι αμερικάνικης προελεύσεως και επομένως όσοι γνωρίζετε τα αντι-αμερικανικά μου αισθήματα, θα περιμένετε να τη «θάψω».
Ωστόσο θα σας απογοητεύσω .. λιγουλάκι.
Ναι, ναι έχω και θετικά σχόλια να κάνω ... !!!!

Καταρχήν η ταινία τελικά δεν είναι μια εξιστόρηση όλων των γεγονότων εκείνης της ημέρας, απλά περιορίζεται στο ιστορικό της πτήσης United 93, στο χωροχρονικό πλαίσιο σαφώς της ευρύτερης κατάστασης. Ούσα προκατειλημμένη εναντίον της ταινίας, ανέμενα μια «αμερικ-λ-ανιά» στην οποία οι «καλοί», «πολιτισμένοι», «αθώοι», «καημένοι» αμερικανοί δέχονται επίθεση από τους «κακούς», «βάρβαρους», «απολίτιστους» μελαψούς μουσουλμάνους, τρέχουν πανικόβλητοι να σωθούν, τραυματίζονται, σκοτώνονται, κλαίνε, ωρύονται, οι περισσότεροι τα έχουν χαμένα και όλα αυτά επενδυμένα με το κατάλληλο μουσικό χαλί, τύπου πένθιμου εμβατηρίου. Όχι ότι δεν υπάρχουν τέτοια στοιχεία, αλλά τουλάχιστον δεν μονοπωλούν την ταινία.
Θα μπορούσε να θεωρηθεί κάλλιστα, όμως τύπου ντοκιμαντέρ, γύρω από τον πολύ επιτυχημένο τρόπο χειρισμού κατάστασης αεροπειρατείας στην Αμερική ....

Αρχίζω λοιπόν με τα θετικά:
Το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα αναπάντητα ερωτήματα και αφώτιστες πτυχές γύρω από το τι ακριβώς, από ποιους και με ποιους τρόπους συνέβη εκείνη την ημέρα, είναι κάτι που «σεβάστηκε» η ταινία θα έλεγα (όπως το γεγονός ότι η συγκεκριμένη πτήση έπεσε από μόνη της και δεν καταρρίφθηκε από αμερικανικά μαχητικά), αποφεύγοντας να υιοθετήσει ακραίες, αμερικανικές απόψεις ... πλην εξαιρέσεων βεβαίως.
Η ταινία λοιπόν ξεκινά με την εμφανή αλαζονεία που επικρατούσε γύρω από την ασφάλεια των πτήσεων στην Αμερική (η οποία βασιζόταν στο γεγονός ότι για 20 έτη δεν είχε πραγματοποιηθεί αεροπειρατεία στην Αμερική) και συνεχίζει μάλιστα με την γενικότερη τάση για μείωση των πολλών ελέγχων για την αποφυγή καθυστερήσεων και .. την απώλεια δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ένα από τα βασικά στοιχεία της ταινίας είναι το αλαλούμ, η ασυνεννοησία, ο πανικός, η παντελής έλλειψη ψυχραιμίας, οι ακραίες, βεβιασμένες και λανθασμένες αποφάσεις και ενέργειες που επικρατούσαν εκείνη την ημέρα σε αεροπορία, στρατό, κέντρα ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας, πύργους ελέγχου. Το αποτέλεσμα ; Όλοι οι ιθύνοντες (με πρώτο και καλύτερο τον πρόεδρο Μπους τον οποίο κανείς δεν έβρισκε πουθενά) να γίνουν θεατές και μάρτυρες απλώς μιας τρομοκρατικής επίθεσης και όχι "δράστες".

Ας θάψω τώρα:
Όση ώρα στο έδαφος επικρατούσε το χάος, στον αέρα η πτήση United 93 συνέχιζε την ανενόχλητη την πορεία της. Στα σπλάχνα του αεροπλάνου υπήρχαν αμερικανοί πολίτες των οποίων μάθαμε όλο το γεννεολογικό δέντρο: 2 καταξιωμένοι αμερικανοί πιλότοι με αξιόλογες οικογένειες και αξιαγάπητα παιδάκια, ένα πλήρωμα από 5 επαγγελματίες αμερικανίδες αεροσυνοδούς με τις καθημερινές ανησυχίες για τη ζωή, την αγάπη, τον έρωτα, που με ευγένεια και χαμόγελο εξυπηρετούσαν τους επιβάτες και πολλοί πολιτισμένοι αμερικανοί επιβάτες businessmen με laptops, ηλικιωμένοι που γυρνούσαν στα εγγονάκια τους, τεξανοί που άφηναν τα ράντζα και τις φάρμες τους, μόνοι και μόνες που από πίσω τους όμως υπήρχαν λαμπρές οικογένειες με αδέρφια, ξαδέρφια, παππούδες, γιαγιάδες, μπατζανάκηδες, συννυφάδες κτλ. Ανάμεσά τους όμως υπήρχαν και 4 ύποπτοι, μελαψοί, κακομοίρηδες, οι οποίοι ήταν υπέρ του δέοντος ανήσυχοι την ώρα της πτήσης. Κάτι βρώμικο παιζόταν ...
Όλα έβαιναν καλώς, ώσπου ξαφνικά ένα μελαψός ζωσμένος με εκρηκτικά, σε άπταιστα .. ακαταλαβίστικα, άρχισε να φωνάζει, ένας άλλος έβγαλε ένα μαχαίρι και έκοψε το λαιμό ενός καλού επιβάτη, ένας άλλος όρμησε στο πιλοτήριο και τέλος με τη βοήθεια του τελευταίου έσφαξαν μία αεροσυνοδό και του δύο πιλότους. Οι βάρβαροι και απολίτιστοι μελαψοί πήραν τον έλεγχο του αεροσκάφους και απομόνωσαν τους καλούς αμερικανούς στο πίσω μέρος του. Ωστόσο οι κακοί και άκαρδοι μελαψοί παρουσιάζονται από την ταινία ιδιαίτερα πρωτάρηδες και άπειροι σε τέτοιες ενέργειες με αποτέλεσμα να υπάρχει μεταξύ τους άγχος και σύγχυση (γεγονός που δεν γνωρίζουμε αν συνέβη στην πραγματικότητα).
Έτσι οι αμερικανοί άντρες πολιτισμένοι πλην όμως και βαρβάτοι, ενωμένοι και με κουράγιο αποφασίζουν να επιτεθούν στους τρομοκράτες. Ανάμεσά τους ένας φλώρος businessman ο οποίος μετατρέπεται σε Ρόμποκοπ, ένα παιδαρέλι που αφήνει τα walkman και μετατρέπεται σε Σταλόνε, ένας παππούς στα πρόθυρα κατάρρευσης που όμως δυναμώνει και γίνεται ο Γκάνταλφ πάνω στ’ άσπρο άλογο.
Γενικά λοιπόν, όλοι οι καλοί αμερικανοί επιβάτες, αφού πήραν με τη σειρά τηλέφωνο σπίτι τους και αποχαιρέτησαν τους δικούς τους, οπλίστηκαν με πιρούνια, μαχαίρια, πυροσβεστήρες και με περίσσιο κουράγιο κατάφεραν να αφοπλίσουν τον ένα μελαψό, ο οποίο ήταν ζωσμένος με μια ψεύτικη βόμβα, να γκρεμίσουν την πόρτα του πιλοτηρίου και ... να ρίξουν το αεροπλάνο σε ένα χωράφι. Ο Λευκός Οίκος όμως και ο άχρηστος που ζει μέσα του ευτυχώς σώθηκαν, χάρις στη γενναία αυτή πράξη των καλών αμερικανών, απλών πολιτών θα έλεγα. Τώρα το γεγονός ότι οι 50 πολιτισμένοι αμερικανοί κατακρεούργησαν τους δύο μελαψούς την ώρα που ήταν αφοπλισμένοι .. είναι μεγάλη ηρωική, πολιτισμένη, ανώτερη ενέργεια και .. άλλη ιστορία!! Αλλά θα μου πεις αγαπητέ αναγνώστη, άνθρωποι είναι και αυτοί, ξέσπασαν .. με ανωτερότητα προς τους απολίτιστους μελαψούς.
Τέλος μιλώντας για στοιχεία περισσότερο κινηματογραφικά, θα έλεγα ότι από σκηνοθεσία δεν είχε να προσφέρει κάτι αξιόλογο, το α’ μέρος της ταινίας είναι μάλλον βαρετό ενώ στο β’ μέρος το αλαλούμ, η δράση και το αίσθημα συγκίνησης που εναλλάσσονται, δεν καταφέρνουν να ενθουσιάσουν.

Σουμάροντας:
Οφείλω να παραδεχτώ ότι παρότι αμερικανική εκδοχή των γεγονότων εκείνης της ημέρας, έχει τα κότσια να δείξει τα κακώς κείμενα, δεν εστιάζει σε πολιτικο-κοινωνικο-θρησκευτικο-φυλετικές διακρίσεις και έχει ίσως έναν μετριοπαθή τρόπο κατάδειξης της κατάστασης. Από την άλλη δεν μπορεί εύκολα να αποβάλλει την «αμερικανιά» από πάνω της, οπότε και καταφεύγει σε συναισθηματικές υπερβολές του τύπου ο καλός, πολιτισμένος, αμερικανός πάντα καταφέρνει με τα πενιχρότερα μέσα να σώσει τον κόσμο. Δημιουργείται επίσης επιτηδευμένα έντονα στο θεατή το αίσθημα λύπης και οίκτου για τους αμερικανούς ενώ παράλληλα οι κακοί, βάρβαροι, ωμοί, απολίτιστοι μελαψοί «καταφέρνουν» να γίνουν μισητοί.

Αυτά είχα να σχολιάσω για τη συγκεκριμένη ταινία.
Κάπως έτσι ξεκινάει η φετινή κινηματογραφική σεζόν για μένα ...
Δεκτικότατη σε σχόλια και διαφωνίες ...