Αδιέξοδα;

Κι αναρωτιέσαι, μήπως εμμένεις στη "δουλεία", ελπίζοντας να σου αποδείξεις, ότι αυτοί που σε έσπρωξαν με λάθος τρόπο, έχασαν. Να χαρείς και να γευτείς την ικανοποίηση, ότι είχες δίκιο; Αγνοώντας τη δική σου μοίρα, από το πλάσιμο της οποίας γρήγορα απαλλάχτηκες και εστιάζοντας στην επιρροή της ά-μοιρης ζωή των άλλων. Και έστω ότι είχες δίκιο. Μετά τι;

Και ξυπνάς στο 1/3 της άγνωστης πορείας σου, εγκλωβισμένη σε μια πλατεία, κάνωντας κύκλους και κύκλους, μη επιθυμώντας να περάσεις το δρόμο. Ακτινωτά, πολλά μονοπάτια που στο βάθος τους, βλέπεις από την πλατεία το ατέρμονο τέλος τους. Αδιέξοδα στα οποία χτύπησες πάνω, άλλες φορές ηθελημένα κι άλλες από άγνοια.
Και αναρωτιέσαι αυτή θα είναι από εδώ και πέρα η πορεία μου; Μια άβολη, άχαρη πλατεία με αδιέξοδα, τα οποία δοκιμάζεις και ξαναδοκιμάζεις ελπίζωντας ότι θα μετατραπούν σε δρόμους δίχως υψωμένους τοίχους;
Κι αν αυτά τα αδιέξοδα, είναι εκεί μόνο για μένα, είναι φαινομενικά και κατάφεραν να τρομάξουν μόνο εμένα;
Ποιοι φακοί παραμόρφωσαν την όρασή μου, ποιες παρωπίδες εμπόδισαν τη θέα μου, ποιοι φόβοι με κράτησαν περισσότερο χρόνο στην πλατεία; Kαι το χειρότερο .. ποιες ανασφάλειες κράτησαν το κεφάλι μου κάτω και το βλέμμα χαμηλωμένο μπροστά σε μια .. αδιέξοδη διέξοδο;