Και έφτασες ΠΑΛΙ στο σημείο που απευχόσουν. Εκεί που νόμιζες ότι είχες κάνει πρόοδο και που έπειθες τον εαυτό σου ότι δε θα χαρείς αποτρεπτικά, πάλι κύλησες στα λάθη του παρελθόντος. Όταν παρακαλούσες, δίχως αξιοπρέπεια, όταν υπέμενες ταλαιπωρίες μηνών με την ελπίδα του "αυθόρμητου" και του "αμφίδρομου".Και να'σαι τώρα να κάνεις μια από τα ίδια. Να ικετεύεις, να δημιουργείς δήθεν εικόνες, να παραμονεύεις να γραπώσεις τη στιγμή.
Και αυτή που παίρνει διάφορες μορφές, σε ξεγελά δίχως να μπορείς να την ακινητοποιήσεις.
Και απαλύνεται ο πόνος της προσμονής με ένα .. κάτι, τόσο μικρό που είναι ικανό να σε τονώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα ξηρασίας.
Ξάφνου, συνειδητοποιείς την κατάστασή σου και θες να κοπανήσεις το πληκτρολόγιο, να γρατζουνήσεις την οθόνη, να πετάξεις το ποντίκι και να ουρλιάξεις. Σαν και τώρα που ρέει σα χείμαρρος η γλώσσα και δε γυρνάς πίσω να δεις τα λάθη.
Θες να γράψεις, να γράψεις, να θυμάσαι, να αποτυπώσεις την ήττα σου.
Να θυμάσαι πόσο πολλές φορές υποσχέθηκες άλλα και πώς ακόμα μια φορά την πάτησες, εξαπατήθηκες από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Αναθεματισμένοι κόμποι, άλυτοι χρόνια που ταλανίζετε τα ελεύθερα στην αύρα μου σχοινιά ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου