Τώρα τι;

Είναι από εκείνα τα πρωινά που ξυπνάς και αναρωτιέσαι αν υπάρχει νόημα να ξυπνήσεις, αν υπάρχει κάποιος λόγος να σηκωθείς και να ενταχθείς σε μια επιβεβλημένη καθημερινότητα. Αισθάνεσαι πως την προηγούμενη ημέρα σε πάτησε οδοστρωτήρας και πως δεν έχει απομείνει πλέον ισχυρό οστού να σε στηρίξει.

Από την άλλη ξέρω πως οι γυναίκες είμαστε υπερβολικές στο βίωμα συναισθημάτων, αλλά και στην έκφρασή τους. Αγαπημένες μας εκφράσεις, οι ακραίες. "Ποτέ", "πάντοτε", "καθόλου", "πολύ".. και τόσες άλλες που βάζουν σε σκέψεις τους φίλτατους άρενες για την ψυχική μας κατάσταση. Και μη βιαστείτε εσείς οι άντρες να σκεφτείτε τις περιοδικές ανά μήνα ημέρες, οπότε και θα παραδεχτώ ότι είμαστε πιο ευαίσθητες συγκινησιακά και πιο ευερέθιστες νευρολογικά. Δεν είναι αυτές οι 5-10 ημέρες που μας χαρακτηρίζουν.

Είναι λοιπόν ένα πρωινό, όπου παραπαίω ανάμεσα σε μια σκληρή συνειδητοποίηση και στην αμφισβήτηση του ίδιου μου του εαυτού. Η σκληρή συνειδητοποίηση έχει να κάνει με την ελπίδα. Όταν συνειδητοποιείς (γιατί μη γελιέσαι, λίγο ως πολύ το ήξερες ότι έτσι συμβαίνει), όταν στο λένε κατάφατσα ότι δεν υπάρχει πλέον ελπίδα να υπάρξει αλλαγή, ξαφνικά χάνεις το πάτωμα κάτω από τα πόδια σου.
Λένε ότι δεν πρέπει να σκοτώνεις κάποιου την ελπίδα, διότι είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να διαθέτει. Δεν συμφωνώ απόλυτα, μα όταν αυτή πεθαίνει, αισθάνεσαι ότι η ελπίδα που είχες μέχρι τότε ήταν το μοναδικό σου υπάρχον (από τα υπάρχοντα).


Και το μέγα ερώτημα, αυτομάτως αναδεικνύεται: Τώρα τι;

Φωτογραφίες που έγραψαν ιστορία

Η διάσημη φωτογραφία του Che Guevara, η τυπική εικόνα του Ηρωικού Αντάρτη που φαίνεται το πρόσωπό του με μαύρο μπερέ ατενίζοντας κάποιο απόμακρο σημείο, λήφθηκε από το Alberto Korda στις 5 Μαρτίου του 1960, όταν ο Guevara ήταν 31 ετών σε έναν ενταφιασμό ενός από τα θύματα της έκρηξης του Coubre, αλλά δεν δημοσιεύθηκε, παρά επτά χρόνια αργότερα. Το ίδρυμα τέχνης του Μέρυλαντ (Ηνωμένες Πολιτείες) την ονόμασε ως «τη διασημότερη φωτογραφία και τη πιο γραφική εικόνα του κόσμου στον 20ο αιώνα». Είναι ίσως η πιο αναπαραγμένη εικόνα στην ιστορία, που εμφανίζεται σε αφίσες, σε μπλούζες, σε έργα της τέχνης, και έναν μακρύ κατάλογο από διάφορα άλλα. Καθιερώθηκε σαν ένα καθολικό σύμβολο της επανάστασης, σε όλες τις ερμηνείες του (συνεχίζει να είναι ένα σύμβολο για τους νέους με κεντρικό άξονα τις πολιτικές τάσεις) σαν μια εικόνα «sexy».

Η Omayra Sanchez ήταν ένα νέο θύμα του χιονισμένου ηφαιστείου Ruiz κατά τη διάρκεια της έκρηξης που κατέστρεψε την πόλη Gunsmith, στην Κολομβία το 1985. Η Omayra ήταν 3 ημέρες στη λάσπη, το νερό και στα ερείπια του σπιτιού της. Ήταν 13 ετών και κατά τη διάρκεια που ήταν εγκλωβισμένη ήταν επάνω στα πτώματα των συγγενών της. Όταν το άτομο που δίνει τις πρώτες βοήθειες δοκίμασε να τη βοηθήσει, είδε ότι ήταν αδύνατο, δεδομένου ότι για να τη βγάλουν έπρεπε να ακρωτηριάσουν τα πόδια της, εντούτοις στερήθηκε τη χειρουργική επέμβαση και πέθανε. Η άλλη επιλογή ήταν να φέρουν μια μηχανική αντλία για να απορροφήσει την περισσότερη λάσπη στην οποία ήταν βυθισμένη. Η μόνη διαθέσιμη αντλία ήταν μακριά από την περιοχή. Η Omayra ήταν δυνατή μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής της, σύμφωνα με το άτομο που της έδωσε τις πρώτες βοήθειες και τους δημοσιογράφους που την περιέβαλαν. Κατά τη διάρκεια των τριών ημερών, σκεφτόταν μόνο την επιστροφή στο σχολείο και τις εξετάσεις της. Ο φωτογράφος Frank Fournier, δημιούργησε μια φωτογραφία της Omayra που έκανε αίσθηση στον κόσμο και δημιουργήθηκε αντίδραση για την αδιαφορία της κολομβιανής κυβέρνησης όσον αφορά τα θύματα. Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε μήνες μετά από το θάνατο του κοριτσιού. Πολλοί βλέπουνε σε αυτήν την εικόνα του 1985 την αρχή αυτού που σήμερα ονομάζουμε Παγκοσμιοποίηση, επειδή η αγωνία της φάνηκε μέσα από τις κάμερες της τηλεόρασης σε όλο τον κόσμο.
Στις 8 του Ιουνίου του 1972, ένα αμερικανικό αεροπλάνο βομβάρδισε με napalm τον πληθυσμό του Trang Bang. Εκεί βρισκόταν η Kim Phuc με την οικογένειά της. Με τα ρούχα της να καίγονται, το κορίτσι, εννέα ετών, έτρεξε έξω με τον κόσμο. Κατόπιν, όταν καταστράφηκαν τα ρούχα της, ο φωτογράφος Nic Ut τράβηξε τη διάσημη φωτογραφία. Αμέσως, ο Nic Ut την πήγε στο νοσοκομείο. Παρέμεινε εκεί για 14 μήνες, και πέρασε από 17 επεμβάσεις δέρματος. Οποιοσδήποτε βλέπει τη φωτογραφία μπορεί να δει το βάθος του βασάνου, την απόγνωση, τον αν-θρώπινο πόνο του πολέμου, ειδικά για τα παιδιά. Σήμερα η Pham Thi Kim Phuc, το κορίτσι της φωτογραφίας, είναι παντρεμένη, με 2 παιδιά και κατοικεί στον Καναδά. Προεδρεύει στο ίδρυμα «Kim Phuc», αφιερωμένο στη βοήθεια των νέων θυμάτων του πολέμου και είναι πρέσβειρα της ΟΥΝΕΣΚΟ.
«Ο συνταγματάρχης δολοφόνησε τον φυλακισμένο. Εγώ δολοφόνησα το συνταγματάρχη με τη φωτογραφική μηχανή μου». Ο Eddie Adams, στρατιωτικός φωτογράφος, ήταν ο συντάκτης αυτού του στιγμιοτύπου που παρουσιάζει την 1η Φεβρουαρίου του 1968, την εν ψυχρώ δολοφονία, από αξιωματικό της αστυνομίας της Saigon, ενός αντάρτη των Vietcong, με δεμένα τα χέρια πίσω, ακριβώς τη στιγμή που τον πυροβολεί. Ο Adams, ο οποίος ήταν ανταποκριτής σε 13 πολέμους, πήρε γι’ αυτήν την φωτογραφία βραβείο Pulitzer, αλλά είχε συναισθηματικές επιπτώσεις σε αυτόν, το ότι έγινε φωτογράφος του τέλειου κόσμου.
Η Sharbat Gula φωτογραφήθηκε όταν ήταν 12 ετών από το φωτογράφο Steve McCurry, τον Ιούνιο του 1984. Ήταν στο στρατόπεδο προσφύγων Nasir Bagh του Πακιστάν κατά τη διάρκεια του πολέμου ενάντια στη σοβιετική εισβολή. Η φωτογραφία της δημοσιεύθηκε στο εξώφυλλο του National Geographic τον Ιούνιο του 1985 και, λόγω του εκφραστικού προσώπου των πράσινων ματιών της, το εξώφυλλο έγινε ένα από τα διασημότερα του περιοδικού. Εντούτοις, εκείνη τη στιγμή κανένας δεν ήξερε το όνομα του κοριτσιού. Ο ίδιος ο άνδρας ο οποιος τη φωτογράφισε, ο Steve McCurry έκανε έρευνα για την ανεύρεση του νεαρού ατόμου που διήρκεσε 17 χρόνια. Ο φωτογράφος έκανε πολυάριθμα ταξίδια στην περιοχή μέχρι που, τον Ιανουάριο του 2002, βρήκε το κορίτσι που ήταν πλέον μια γυναίκα 30 ετών. Η Sharbat Gula ζούσε σε ένα μακρινό χωριό του Αφγανιστάν, είναι παραδοσιακή γυναίκα pastun, παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Είχε επιστρέψει στο Αφγανιστάν το 1992. Κανένας δεν είχε επιστρέψει με τη φωτογραφία μέχρι τότε και δεν ήξερε ότι το πρόσωπό της είχε γίνει διάσημο. Η ταυτότητα της γυναίκας επιβεβαιώθηκε κατά 99,9% με τη βοήθεια μιας τεχνολογίας αναγνώ-ρισης προσώπου του FBI και της σύγκρισης της ίριδας των ματιών.

Το αποχαιρετιστήριο φιλί του πολέμου λήφθηκε από τον Victor Jorgensen στην Times Square την 14η Αύγουστου του 1945, βλέποντας έναν στρατιώτη του αμερικανικού ναυτικού ενθου-σιωδώς να φιλά μια νοσοκόμα. Αντίθετα από το τι νομίζουμε, αυτά τα 2 προσωπα δεν γνωρίζονταν, ήταν τελείως ξένοι. Η φωτογραφία, όλα μια εικόνα, θεωρείται το ανάλογο της διέγερσης και του πάθους που νοιώθεις όταν επιστρέφεις στο σπίτι μετά από μια μακριά περίοδο, όπως επίσης τη χαρά όταν τελειώνει ένας πόλεμος.
Γνωστός σαν τον Άγνωστο Επαναστάτη, αυτό ήταν το παρωνύμιο που αποδόθηκε σε έναν ανώνυμο άνδρα που έγινε διεθνώς διάσημος φωτογραφιζόμενος μπροστά σε μια σειρά από τάνκς κατά τη διάρκεια της καθιστικής επανάστασης στην πλατεία Tiananmen το 1989 στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Η φωτογραφία λήφθηκε από τον Jeff Widener, και εκείνη την ίδια νύχτα μπήκε στον τίτλο εκατοντάδων εφημερίδων και περιοδικών παγκοσμίως. Ο άνδρας έμεινε ακίνητος και όρθιος ενώ τα τανκς ήρθαν κοντά του, κρατάει δύο παρόμοιες τσάντες μια σε κάθε χέρι. Ενώ τα τανκς πλησίασαν σε πα-ράταξη, έκανε χειρονομίες έτσι ώστε απομακρύνθηκαν. Σε απάντηση, το τανκ που ήταν επικεφαλής προσπάθησε να προχωρήσει, αλλά ο άνδρας το εμπόδιζε επανειλημμένα με τον τρόπο του, που δείχνει τεράστια αντοχή και αντίσταση. Στη δύση, οι εικόνες του επαναστάτη παρουσιάστηκαν/επιδείχθηκαν σαν ένα σύμβολο της κινεζικής δημοκρατικής μετακίνησης. Ένα νεαρό άτομο διακινδυνεύει τη ζωή του ενάντια σε ένα στρατιωτικό σμήνος. Μέσα στην Κίνα, η εικόνα χρησιμο-ποιήθηκε από την κυβέρνηση ως το σύμβολο της προσοχής των στρατιωτών του Δημοκρατικού Στρατού της Ελευθερίας για να προστατεύσει την κινεζική πόλη: παρά τις διαταγές να προχωρήσει, ο οδηγός του τανκ δεν το κάνει εάν αυτό προκαλέσει ζημία σε έναν πολίτη.
Ο Thich Quang Duc, γεννημένος το 1897, ήταν ένας βιετναμέζικος βουδιστής μοναχός (επίσης αποκαλούμενος Bonzos) που ταξίδεψε πολύ μέχρι το θάνατο του σε μια οδό στη Saigon στις 11 Ιουνίου του 1963. Η πράξη διαμαρτυρίας του, που επαναλήφθηκε από άλλους μοναχούς, έγινε γνωστή, επειδή πιστοποιήθηκε από τον Δαβίδ Halberstam. Ενώ το σώμα του καιγότανε, ο μοναχός έμεινε ακίνητος εντελώς. Δεν φώναξε, ακόμη και καμένος δεν έκανε ούτε έναν θόρυβο. Ο Thich Quang Duc διαμαρτυρόταν ενάντια στον τρόπο με τον οποίο ο κατακτητής πίεζε τη Βουδιστική θρησκεία στη χώρα του. Μετά από το θάνατό του, το σώμα του αποτεφρώθηκε σύμφωνα με τη βουδιστική παράδοση. Κατά τη διάρκεια της καύσης η καρδιά του έμεινε άθικτη, λόγος για τον οποίο θεωρήθηκε άγιος και η καρδιά του μεταφέρθηκε με την προστασία της Bank of Reserve of Vietnam ως λείψανο. Αυτή είναι η προέλευση της έκφρασης «to burn itself to Bonzo», που είναι ο άλλος τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι σκέφτονται, ότι δεν χρησιμοποιείς αυτή τη μορφή για να ζήσεις τη ζωή, αλλά ότι αυτοκτονείς ως μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας.
Το 1994, ο λαμπρός φωτογράφος ο σουδανέζος Kevin Carter κέρδισε το βραβείο Pulitzer με μια φωτογραφία που τραβήχτηκε στην περιοχή Ayod (ένα μικρό χωριό του Σουδάν), η οποία κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο. Στην εικόνα η σκελετωμένη μορφή ενός μικρού κοριτσιού, σκυμμένου στη γη, εξαντλημένου από την πείνα, και στα πρόθυρα του θανάτου, ενώ στο βάθος, αναμένει ένας μαύρος γύπας προσεκτικά και περιμένει την ακριβή στιγμή του θανάτου του κοριτσιού. Τέσσερις μήνες αργότερα, ο Kevin Carter έχασε τη ζωή του.
"The Falling Man" είναι ο τίτλος μιας φωτογραφίας που τραβήχτηκε από τον Richard Drew κατά τη διάρκεια των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 ενάντια στους Δίδυμους Πύργους του Κέντρου Παγκόσμιου Εμπορίου, στις 9:41:15 το πρωί. Στην εικόνα μπορείτε να δείτε την πτώση ενός άνδρα από έναν από τους πύργους, ο οποίος επέλεξε να πηδήσει στο κενό αντί του θανάτου από τη θερμότητα και τον καπνό. Η δημοσίευση της φωτογραφίας αμέσως μετά από τις επιθέσεις εξόργισε τμήμα της αμερικανικής κοινής γνώμης. Αμέσως μετά, τα περισσότερα από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας αυτολογοκρίθηκαν, προτιμώντας να παρουσιάζουν απλώς φωτογραφίες πράξεων ηρωισμού και θυσίας. Μια επιστημονική επεξεργασία θα αποκάλυπτε την ταυτότητα αυτού του άνδρα..

Γυμναστική ξανά

Δεν ξέρω αν θυμάστε, αλλά εδώ και 2 μήνες σχεδόν περιμένω να διοριστώ επιτέλους!
Αρχικά ήταν να παρουσιαστώ 3/9, αλλά λόγω εθνικών εκλογών "πάγωσαν" οι προσλήψεις. Ακολούθως και αφού ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση (ένα άγχος για τον αν θα έχει αυτοδυναμία το 1ο κόμμα, την είχα δε σας το κρύβω .. λες και η ΝΔ με έβαλε να της κάνω προεκλογική εκστρατεία), με ειδοποίησαν ότι θα προσληφθώ επιτέλους 1/10. Για να δούμε, για να δούμε ..
Το αρχικό μου moto "Θα κάνω 1 μήνα διακοπές, θα κάνω 1 μήνα διακοπές!!!", το οποίο στην πορεία μεταλλάχτηκε σε "Θα κάνω 1,5 μήνα διακοπές, θα κάνω 1,5 μήνα διακοπές", κατάντησε "Θα κάνω 2 μήνες διακοπές, αλλά πλέον ΔΕ ΘΕΛΩ!!! ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ!!"
Συνειδητοποίησα ότι δεν θα ήθελα να είμαι άνεργη και όχι μόνο λόγω της έλλειψης χρημάτων, δηλαδή και η Αθηνά Ωνάσση να ήμουνα λέμε τώρα, δεν θα καθόμουνα σπίτι. Το υποψιαζόμουνα, αλλά μετά την τελευταία μου αυτή εμπειρία, το επιβεβαίωσα. Και καθώς τα οικιακά, δεν είναι το φόρτε μου, καταλαβαίνετε ότι οι ασχολίες μου περιορίζονται στην ικανοποίηση των βασικών αναγκών ενός οργανισμού .. μαμ, κακά και νάνι που λένε ..
Έτσι το φιλοσόφησα .. μου πήρε μερικές ημέρες (μην ξεχνάτε αργία μήτηρ πάσης κακίας), είπα δεν κάνω κάτι να ξεκουνηθώ;; Οπότε πριν 2 εβδομάδες γράφτηκα γυμναστήριο!!! Ναι! Είπα να ξεσκουριάσω και λίγο, να χάσω και κανένα κιλό πριν εμφανιστώ στη νέα μου δουλειά. Προκειμένου να γλιτώσουμε την εγγραφή στο γυμναστήριο, γραφτήκαμε μαζί με το Β., ο οποίος ήθελε κι εκείνος να ξεσκουριάσει λιγάκι.
Εδώ και 2 εβδομάδες λοιπόν πηγαίνω κάθε πρωί. Μερικές ημέρες πηγαίνω και το απόγευμα, με το Β. που τελειώνει τη δουλειά του.
Τα αποτελέσματα;; Πιασμένοι κοιλιακοί, ραχιαίοι, τρικέφαλοι, δικέφαλοι, προσαγωγοί και απαγωγοί και γενικά όλοι οι μύες. Αλλά δε σας κρύβω ότι μου αρέσει .. προς το παρόν. Μπορεί με το που ξυπνάω να προτιμάω να φλερτάρω με το σεντονάκι μου και όχι με το γυμναστή απέναντι στο γυμναστήριο, αλλά ούσα αποφασισμένη, τελικά καταλήγω να φλερτάρω με το γυμναστή.
Ένα άλλο που συνειδητοποίησα είναι ότι κάθε φορά που τελειώνει η γυμναστική (αμήν Παναγία μου) αισθάνομαι μια απίστευτη ευεξία, σε αντίθεση με το αίσθημα που με πλημμυρίζει κάθε φορά που τελειώνει ένα σήριαλ και σηκώνομαι από τον καναπέ, που είμαι λες και με πάτησε μπουλντόζα. Στύβω και 3 πορτοκάλια, πίνω ένα φρεσκότατο χυμό και αισθάνομαι ο πιο υγιής άνθρωπος του κόσμου! Λέτε να γίνω σας την αξιολογότατη κυρία εδώ δίπλα;;
Αχ αυτά λοιπόν .. μιας και άλλα συγκλονιστικά νέα δεν έχω, σας λέω τις γυμναστηριακές μου εμπειρίες.
Καλή εβδομάδα!

Τηλεπαζάρια

Πολλές ανατροπές αναμένονται στο μέτωπο του τηλεοπτικού σκηνικού της νέας σαιζόν, τις οποίες εξασφάλισα και σας παρουσιάζω κατά αποκλειστικότητα.

Ξεκινάμε με την κρατική τηλεόραση όπου σημαντικό γεγονός αποτελεί η επιστροφή στους κόλπους της η Σεμίνα Διγενή, η οποία μετά τη ρετσινιά «αόρατη παρουσιάστρια», φέτος και σε συνεργασία με τους παραγωγούς του Shrek λανσάρει το ψηφιακό alter ego της, το οποίο θα παρουσιάζει την εκπομπή «Στην υγειά μας». Ο πρώην παρουσιαστής της, Σπύρος Παπαδόπουλος φανερά ενοχλημένος αποχωρεί από το κανάλι μεταφέροντας το τηλεοπτικό «ταβερνείο» του στην Κάντζα, όπου σύμφωνα με δελτίο τύπου του σταθμού, το μενού θα παραμείνει το ίδιο ενώ το κρασί-βασικό στοιχείο της επιτυχίας, θα εξακολουθήσει να ρέει άφθονο.

Στο Star και στην πρωινή ζώνη επιστρέφει ο «γερόλυκος» Ρούλα Κορομηλά με την εκπομπή «Ευχόμουν να’ μουν νια, για να τα πήγαινα καλά». Το δελτίο ειδήσεων του star συνεχίζει να επιτελεί δημοσιογραφία, ειρωνευόμενο εκπροσώπους του life style και πλαισιωμένο με ακόμα περισσότερα cartoons. Επίσης σε μια προσπάθεια αναβάθμισης, από τη νέα χρονιά παρουσιαστές και ρεπόρτερς θα φορούν στολές εμπνευσμένες από ταινίες του Disney. Πληροφορίες λένε ότι ο Λιάτσος κατάφερε την τελευταία στιγμή να αποσπάσει τη στολή του Nemo από το Λιάγκα (που ακολούθησε την τύχη της Σαρρή στις τελευταίες εκλογές), ο οποίος τελικά έμεινε ευχαριστημένος με αυτή του «Ντάμπο το ελεφαντάκι». Σε ρόλο σχολιαστή δίπλα στον Ιάσωνα Τριανταφυλλίδη φιγουράρει πλέον η Άντζελα Δημητρίου, η οποία μετά την εγχείριση διαφράγματος δεν είναι πια «ανεγκέφαλη» και μπορεί κάλλιστα να σχολιάζει τα δρώμενα, ούσα «άσφαλτη». Επιπλέον πρωτοπορία του καναλιού είναι το καθημερινό 5λεπτο δελτίο στα γαλλικά και ιαπωνικά με εκφωνήτρια την Έφη Θώδη, ντυμένη Μουλάν. Τέλος η Άννα Δρούζα υπέγραψε νέο συμβόλαιο σύμφωνα με το οποίο θα συνεχίσει να αμείβεται με το 50% του κρατικού προϋπολογισμού (όπως και στη ΝΕΤ), ως αναγνώριση προς τη θεάρεστη κατινιά που επιτελεί, στα πλαίσια της οποίας μάθαμε ότι φέτος προωθεί το νέο «αντικαρκινικό» ρόφημα φραπε-φίκο!
Στο «σοβαρό» κανάλι του Mega, συνεχίζοντας τον διακαναλικό πόλεμο της πρωινής ζώνης για την επικράτηση του γελοιοτέρου, οι Καμπουράκης και Οικονομέας επικεντρώνονται στα νέα εξοπλιστικά προγράμματα των ρεπόρτερς τους. Για το λόγο αυτό πέρα από ξύλο με μικρόφωνα και ξεμαλλιάσματα με ακουστικά θα προσθέσουν απαγωγές όσων κάνουν δηλώσεις καθώς και λεκτικό διασυρμό των αντιπάλων με σεξουαλικά υπονοούμενα. Το μεγάλο χαρτί το καναλιού, ο Γρηγόρης Αρναούτογλου, που πέρυσι τα ποσοστά του έπεσαν γρηγορότερα και από τα μαλλιοκέφαλα των τηλεθεατών, κάνει στροφή 180ο, προς την παλιά δοκιμασμένη εκπομπή-γυρνάω ανά την Ελλάδα και γελοιοποιώ αφελείς βοσκούς και γελαδάρηδες. Το ανατρεπτικό όμως φέτος, θα είναι το έπαθλο ενός τυχερού χωρικού, ο οποίος κάθε εβδομάδα θα μπαίνει σε τροχιά, παρέα με τα ζωντανά του.
Στο κανάλι του ANT1, έρχεται η αμφιλεγόμενη Ελένη Λουκά. Η γνωστή θεολόγος-τα χώνω σε ό,τι κινείται εκτός εκκλησία, θα είναι στο πλευρό του Θέμου Αναστασιάδη και θα κάνει κατήχηση, μοιράζοντας εικονίτσες και σταυρουδάκια στον εκάστοτε αντίχριστο καλεσμένο της εκπομπής. Η Ελεονώρα Μελέτη συνεχίσει να κάνει πρωινή εκπομπή η οποία για ευνόητους λόγους, μετονομάζεται σε «Βυζάκια έξω λοιπόν», ενώ η Τατιάνα συνεχίσει να μιμείται την Όπρα δίχως να μπορεί να αποβάλει από μέσα της την κουτσομπόλα.
Στο κανάλι του Alpha, μετά την απώλεια του Χατζηνικολάου αρχικά και μετά την αποτυχία του δίδυμου Μάρας-Στάη (ή αλλιώς Σάρας-Μάρας), επιλέγουν ως κεντρικό παρουσιαστή ειδήσεων τον μπαλαντέρ Αντρέα Μικρούτσικο. Στο δελτίο που είναι φανερά επηρεασμένο από το «Μεγάλο παζάρι» οι καλεσμένοι πολιτικοί επιλέγουν ανάμεσα σε κουρτίνα με εξαγριωμένο φοιτητή και κουτί με εξασθενημένο συνταξιούχο για να απαντήσουν σε ερωτήσεις. Η επιλογή «zong» θεωρείται επιτυχημένη και για αυτό ο καλεσμένος ανταμείβεται με δύο ολόκληρα τηλεοπτικά λεπτά ξύλινης μπουρδολογίας. Ο Μικρούτσικός επίσης θα επιδοθεί σε νέα μαλλιοτραβήγματα με την εγκυμονούσα Ελένη Μενεγάκη, χάριν τηλεθέασης, αρχής γεννωμένης από τα trailers των εκπομπών τους. Η Βάνα Μπάρμπα συνεχίζει την εκπομπή «Αλήθειες και Ψέματα» η οποία αναμένεται να σκύψει με πιο αποκαλυπτικό ντεκολτέ στα προβλήματα της κοινωνίας. Το νέο πρόσωπο της εκπομπής θα είναι το νυν sex symbol Σάσα Μπάστα, η οποία ήδη μαθητεύει δίπλα στην καταξιωμένη και μέγα απόγονο του Φρόυντ, Άννα Δρούζα. Στο κανάλι της Κάντζας θα λάβει χώρα η απρόβλεπτη επανασύνδεση Χαρδαβέλλα-Νικολούλη, οι οποίοι πλέον αναλαμβάνουν αναζητήσεις ανθρώπων στο διάστημα, .. πολλοί εκ των οποίων θα προέρχονται από την εκπομπή του Αρναούτογλου. Επιπλέον το πολύ «επιτυχημένο» «Κους Κους» όπου ελλείψει τηλεθέασης, λάμβανε τηλέφωνα από μακιγιέζ και ηχολήπτες της εκπομπής, κόβεται αφού όλες οι φωνές του συνεργείου είναι πλέον αναγνωρίσιμες.
Τέλος το Alter, δίχως πολλά εναπομείναντα λεφτά από τη μεταγραφή του Χατζηνικολάου, κυμαίνεται στις περσινές, δοκιμασμένες λύσεις. Εξέχουσα θέση στο κανάλι συνεχίζει να κατέχει η Αννίτα Πάνια, με το «Je t’aime» και τα «Παρατράγουδα», αλλά μέχρι το Δεκέμβρη οπότε και θα γεννήσει. Ο άνθρωπος που θα μείνει στο πόδι της είναι σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες ο Άκης Παυλόπουλος, μετά από την άρνηση του Χατζηνικολάου, ο οποίος λόγω παλαιότητας είχε προτεραιότητα στην επιλογή. Ο αριθμός εκπομπών αυξάνεται πλέον σε 3 φορές την εβδομάδα, για να μπορούν τα συνεχώς αυξανόμενα παρατράγουδα της πατρίδας μας, να μεταπηδούν εύκολα στη δισκογραφία. Μάλιστα ως νέα ταλέντα θα εμφανίζονται η Τζούλια Αλεξανδράτου με τη Γωγώ Μαστροκώστα, που σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες είχαν παλαιότερα κοπεί από τη διαδικασία, στις «Αϋπνίες». Τέλος η εκπομπή της Μαργιέτας Χρουσαλά ως αναμενόταν, σταματάει μιας και τα νούμερά της δεν έφτασαν ούτε αυτά της εκπομπής «Υγεία και Οικολογία» του Τηλεφώς. Όπως παρατηρείτε και εσείς φέτος είναι ίσως η 1η χρονιά όπου γίνεται μεγαλύτερη μάχη αποδέσμευσης δημοσιογράφων-παρουσιαστών παρά απόκτησης νέων.
Και μη χειρότερα!!

Γιωργάκης

Ειλικρινά λύθηκα στο γέλιο όταν το είδα αυτό και σκέφτηκα ότι μπορεί κι εσείς να γελάσετε!!

Υ.Γ. Εννοείται ότι δεν πολιτικολογώ ...

Οι γυναίκες και η ψήφος!

Το βρήκα στο ιστολόγιο της loli.

Genpets

Έφτασε στα emails μου και όταν το είδα φρίκαρα!

Όχι δεν είναι τα Gremlins [...] αλλά μια μορφή παιδικής κούκλας με γενετικά τροποποιημένο DNA, η οποία έχει μεν το μέγεθος παιδικού παιχνιδιού, διαθέτει ωστόσο μηχανισμούς καρδιακών παλμών, αίσθηση του πόνου, ακόμη και αληθινά δόντια [...]

[...] Ενα γενετικά τροποποιημένο ον που σχεδιάστηκε για να πωληθεί ως pet από εταιρεία γενετικής μηχανικής, προκαλεί σάλο σε ολόκληρο τον κόσμο [...]

Προσωπικά τρόμαξα, όχι για το τρομακτικό της όψης αυτού του ... δεν ξέρω και πώς να το ονομάσω, αλλά για την ανεξέλεγκτη πορεία του ανθρώπινου (?) να το πω είδους .. :)

Αμ θέλετε να μάθετε περισσότερα κλικάρετε εδώ κι εδώ.

Ημέρα μνήμης

Δεν είχα σκοπό να ανεβάσω κάτι για την 6η επέτειο της 11 Σεπτεμβρίου, αλλά κάνοντας ένα tour σε διάφορα ιστολόγια και μη, η συνείδησή μου δεν μπόρεσε να μείνει ατάραχη και αποφάσισα να αποτίσω φόρο τιμής σε αυτή την επέτειο.

Λοιπόν, για να θυμόμαστε:


αλλά ΣΦΑΙΡΙΚΑ ...

2 μηνών νέα

Χμ, πέρασε αρκετός καιρός εε;; Τι να σας πρωτοπώ ...

Σας είχα αφήσει, λέγοντάς σας για τα καλοκαιρινά μου πλάνα.
Πριν αναχωρήσω όμως απέκτησα ένα laptop! Ναι, έχω ένα φίλο, πρώην συμφοιτητή μου, που κάνει διδακτορικό στην Αμερική, ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα τον Αύγουστο. Θεώρησα λοιπόν καλό να του παραγγείλω ένα laptop από εκεί που οι τιμές τους είναι πολύ πιο χαμηλές από εδώ.

Επιπλέον, αφού είδα και απόειδα με το γρήγορο internet, αγόρασα ένα conn-x, στα 768 Κbps (πάντα έχοντας στο μυαλό μου ότι είναι προσωρινή λύση), με δώρο το wi-fi modem router, αναμένοντας το πότε θα ενεργοποιηθεί η σύνδεση.
Αναχώρησα λοιπόν, για ακόμα ένα καλοκαίρι, για την αγαπημένη μου Κρήτη.

Την πρώτη μου ημέρα στο Ρέθυμνο, έμεινα στην πόλη και μαζί με τα ξαδέρφια μου πήγαμε σε ένα από τα κλασσικά "ρακάδικα" και τα ήπιαμε λιγάκι. Την επόμενη ημέρα "ανηφόρισα" προς το χωριουδάκι μου, το Μοναστηράκι, της επαρχείας Αμαρίου.

Εκεί συναντήθηκα για άλλο ένα καλοκαίρι με την 90χρονη γιαγιά μου_μια τυπική, μαυροφορούσα ηλικιωμένη γυναίκα, η οποία μεγάλωσε σε αυτό τον τόπο. Μια γυναίκα η οποία κάθε χρόνο μου διηγείται, από τα δικά της μάτια, την ιστορία της Ελλάδας τον τελευταίο αιώνα. Μια γυναίκα, στα μάτια της οποίας διαπίστωσα πιο έντονα φέτος ίσως, το φόβο για το θάνατο. Κάτι που με σόκαρε, δε σας κρύβω.

Νοιώθεις αδύναμος μπροστά στα δακρυσμένα μάτια μιας 90χρονης γυναίκας, η οποία σου λέει ότι του χρόνου μπορεί να μην είναι εκεί, όταν θα ξαναπάς.
Παρόλες τις δικαιολογημένες της κρίσεις απογοήτευσης, δεν ξεχνούσε, βέβαια να μου "υπενθυμίζει" το ότι πρέπει να αποκατασταθώ .. παλιά μου τέχνη κόσκινο:
-"Κοπελιά μου, τώρα που βρήκες μόνιμη δουλειά .. θα ήθελα να προκόψεις και στην οικογένεια"
-"Ναι γιαγιά"
-"Αα και να ξέρεις, κανένας δεν είναι τέλειος .. καλός άνθρωπος να είναι και να έχει και μια δουλειά"
-"Ναι γιαγιά"
-"Άντε κοπελιά μου, γιάντα άλλο πράμα δεν θέλω εγώ από εσένα .. δε θα κλείσω τα μάθια μου αν δε δω δισέγγονα!"
-"Πρρρφφφφ .. δισ.. τι;;; Γιαγιά, μικρή είμαι ακόμα"
-"Όοοιιι, καλά' σαι τώρα."
-"Μάλιστα και τι προτείνεις γιαγιά, να βάλουμε αγγελία στην εφημερίδα, εδώ η καλή η νύφη, η κρητικοπούλα; Αυτά είναι τυχερά!!"
-"Δε είναι και τόσο τυχερά, κούνα και λίγο το χέρι σου!!"
-"Γιαγιά!!!!! Παρακαλώ πολύ!" τώρα πώς μου βγήκε η Λίλη από το Λαβ Σόρρυ, δεν ξέρω, αλλά άκου τη σιγανοπαπαδιά!!

Αυτά τα χαριτωμένα συνέβαιναν με τη γιαγιά και άλλα πολλά (όπως το να με γυρνάει στις ρούγες και τις αυλές των σπιτιών του χωριού, να επισκεπτόμαστε τις άλλες κουφές γιαγιάδες του χωριού και να μαθαίνω τα φρέσκα κουτσομπολιά "ποιος απόθανε, ποιανού η εκταφή έγινε, πώς επάχυνε η Μαριώ του Κοτσιφο-δασκαλο-παπαδο-λεβεντο-σιφο-γιαννακο-αντώνη, τι τους κάνουν τόσου άρτους στην εκκλησία" κτλ.).

Για το γεγονός ότι από φέτος μετακόμισα και μένω μόνη μου, ούτε λόγος. Το αποκρύψαμε επιμελώς, ο μπαμπάς και εγώ, γιατί ποιος την ακούει.

Πέρασε και ο 15αύγουστος και το χωριό απέκτησε ζωή για .. 2 ώρες, στην πρωινή λειτουργία. Κρίμα, άλλοτε όταν ήμουν κοριτσάκι το χωριό γέμιζε από Αθηναίους για πάνω από 1 ημέρα. Τώρα, 2 ώρες ήταν αρκετός καιρός για να ανακαλύψω ότι όλες οι κοπελούδες σόκαιρες (=συνομήλικες) με εμένα και μη, ήταν αρραβωνιασμένες, παντρεμένες ή γκαστρωμένες. Να, αυτά βλέπει και η γιαγιά και λέει, εμένα η εγγόνα μου πότε εε;; Ουφφφ!

Το βράδυ του 15αύγουστου πήγαμε σε ένα πανηγύρι στο χωριό Βρύσες, όσοι είχαμε απομείνει στο χωριό μας. Καλά ήταν, αλλά ανακάλυψα ότι τα πανηγύρια πλέον έχουν .. είσοδο, σαν τα clubs, 15€ το άτομο. Anyway ακούσαμε και λίγη κρητική μουσική και στανιάραμε.
Την τελευταία ημέρα αποχαιρέτησα τη γιαγιά και ξεκίνησα ένα μακρύ ταξίδι. Φέτος, στην κυριολεξία όργωσα ολόκληρη την Κρήτη, μα ΟΛΟΚΛΗΡΗ!
Από το χωριό μου που βρίσκεται στα βουνά του Ρεθύμνου, ξεκίνησα για το Ηράκλειο. Έφτασα εκεί μετά από 2 ώρες. Έπρεπε να πάω στο αεροδρόμιο να παραλάβω τους φίλους μου που θα ερχόντουσαν για να κάνουμε μαζί διακοπές. Είχα λίγο χρόνο και άραξα σε ένα internet cafe, όπου διαπίστωσα ότι 18 Αυγούστου κανένας blogger δε είχε χρόνο ή όρεξη για γράψιμο.
Όταν ήρθαν οι φίλοι μου, αναχωρήσαμε για τον Αγ. Νικόλαο Λασιθίου, όπου και θα κάναμε διακοπές 4 ημέρες.

Στις 4 ημέρες που περάσαμε στο Νομό Λασιθίου επισκεφτήκαμε τα Μάλια (γνωστά σε εσάς ίσως από τα έκτροπα των άγγλων τουριστών), την Ελούντα, όπου κάναμε μπάνιο με θέα τη Σπιναλόγγα (ένα νησάκι όπου κατέφευγαν ή μάλλον "εξόριζαν" τους λεπρούς),

το Μακρύ Γιαλό, και τις Λιθίνες

το χωριό ενός από τα παιδιά της παρέας (εκεί δε, γευτήκαμε την κρητική φιλοξενία αφού η οικογένειά του μας έκανε το τραπέζι. Ένα τραπέζι πλουσιοπάροχο και παραδοσιακό συνάμα), το φοινικόδασος του Βάι και τη Σητεία όπου γευτήκαμε παραδοσιακούς λουκουμάδες.

Την τελευταία ημέρα (21/8) στον Αγ. Νικόλαο είχα και τα γενέθλιά μου .. ναι έγινα πλέον 28 και επισήμως .. περάσαμε όμορφα, πήρα δωράκια, τα παιδιά μου έκαναν και μια έκπληξη με μια τούρτα με 1 κεράκι (από τώρα αρχίσαμε να αποκρύπτουμε τα χρόνια μας) ... σε ένα μπαράκι.
Στις 22/8 ξεκινούσε το 3ο μέρος διαμονής μου στην Κρήτη, 5 ημέρες με το B. O B. είχε έρθει μια ημέρα πριν από τα γενέθλιά μου στον Αγ. Νικόλαο. Αφού αποχαιρετήσαμε τους φίλους μας, ξεκινήσαμε για το νέο "όργωμα" της Κρήτης. Από τον Αγ. Νικόλαο έπρεπε να πάμε στην Παλαιόχωρα Χανίων. Ο Β. ερχόταν στην Κρήτη για 1η φορά, οπότε ανέλαβα να τον ξεναγήσω όσον αφορά τοποθεσίες αλλά και λιχουδιές. Εεε από Νομό Λασιθίου είχε δει αρκετά.
Ξεκινήσαμε. Αγ. Νικόλαο-Ηράκλειο το κάναμε καμιά ώρα. Εκεί είχα τη φαεινή ιδέα να του αναφέρω την Κνωσσό, ενθουσιάστηκε και είπαμε να την επισκεφτούμε.

Μετά κατά το απογευματάκι και αφού εναλλασσόμαστε στην οδήγηση, φτάσαμε στο Ρέθυμνο. Αφήσαμε το αυτοκίνητο και τον ξενάγησα στην "πατρίδα" μου. Στο Βενετσιάνικο κάστρο Φορτέντζα, στο λιμανάκι Βενετία και στα γραφικά σοκάκια.

Αναχωρήσαμε την ώρα που σουρούπωνε. Φτάσαμε έξω από τα Χανιά βράδυ (δεν υπήρχε χρόνος για άλλη στάση) και πήραμε το δρόμο για Παλαιόχωρα. Όταν φτάσαμε είμαστε πτώματα κυριολεκτικά. Είχαμε διασχίσει 4 νομούς σε 1 ημέρα. Όταν ο ξενοδόχος μας πήγαινε για να μας δείξει τα δωμάτιά μας, σαβουριάστηκα στη σκάλα με συνέπεια να χτυπήσω το πόδι μου. Όλο το υπόλοιπο βράδυ ήμουνα με πάγο στο πόδι μου για να μην τουμπανιάσει και μελανιάσει. Γελούσα βέβαια λιγάκι με τον κακομοίρη το Β. ο οποίος ανεβοκατέβαινε στο αυτοκίνητο να μεταφέρει το σακ ντε βουαγιάζ του και τις .. βαλίτσες μου!!
Την επόμενη ημέρα ξεκίνησε η ξενάγηση στο Νομό Χανίων. Λόγω του ότι είχαμε σιχαθεί την οδήγηση την προηγούμενη ημέρα, κάναμε ένα μπάνιο εκεί κοντά. Συμφωνήσαμε επίσης όσες ημέρες είμαστε θα είμαστε στην Κρήτη, να γευτούμε παραδοσιακές λιχουδιές. Έτσι το πρώτο βράδυ φάγαμε τσιγαριαστό αρνί (ρίφι για την ακρίβεια), στάκα [το πάχος του γάλατος], καλτσούνια με μυζήθρα και φυσικά κόκκινο κρασάκι.
Την επόμενη ημέρα ξεκινήσαμε για το γνωστό Ελαφονήσι με την ονομαστή κόκκινη άμμο.

Στο δρόμο που πηγαίναμε, συναντήσαμε μια γιαγιά και τη ρωτήσαμε για διευκρινήσεις. Αυτή πέρα από αυτές μας έδωσε και ένα .. απίδι συνοδευόμενο από πολλές ευχές!

Όταν γευτήκαμε την κόκκινη άμμο σε συνδυασμό με τα γαλαζοπράσινα νερά, καθώς και το απίδι, κατευθυνθήκαμε προς τα Φαλάσαρνα και την όμορφη αμμουδερή παραλία. Όταν ο ήλιος έπεσε μας βρήκε ακόμα στην παραλία,

αλλά επειδή είχαμε δρόμο μπροστά μας (ένα χάρτη να είχα να σας έδειχνα) αρχίσαμε την επιστροφή. Μέσω Καστέλι Κισσάμου κατηφορίσαμε για Παλαιόχωρα. Φτάσαμε αργά το βραδάκι στο ιστορικό χωριό Κάντανος (το οποίο έκαψαν ολοσχερώς οι Γερμανοί για αντίποινα).

Καθίσαμε να φάμε στην πλατεία του χωριού, όπως συμφωνήσαμε, παραδοσιακά εδέσματα. Κοχλιούς μπουμπουριστούς (τους οποίους τσάκισε ο Β., εγώ τους σιχαίνομαι), κρεατότουρτα (κρεατόπιτα). Στο τέλος μας κέρασαν και λουκουμάδες με ρακί! Στην Παλαιόχωρα ήπιαμε μια μπύρα σε ένα υπαίθριο μπαράκι όπου έπαιζε ένα συγκρότημα ζωντανά, διάφορα ροκάκια!
Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε ένα νέο χιλιομετρικό μαραθώνιο. Κάναμε μια 1η στάση στη Σούγια για μια βουτιά στα νερά από βαθυμπλέ

και στα γρήγορα αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς τον Ομαλό. Στην άκρη του δεσπόζει η αρχή του Φαραγγιού της Σαμαριάς, του εθνικού δρυμού Σαμαριάς.

Φυσικά και δεν το περάσαμε μιας και για να συμβεί αυτό πρέπει να ξεκινήσεις πολύ πρωί και όχι αργά το μεσημέρι. Ωστόσο ήπιαμε μια γκαζόζα και μοιραστήκαμε μια σφακιανή πίτα (λεπτή πιτούλα με τυρί και μέλι) και ξαναξεκινήσαμε. Κάποια στιγμή την ώρα που σουρούπωνε φτάσαμε στον αρχικό μας προορισμό, στα Σφακιά. Στη Χώρα Σφακίων δειπνήσαμε τελικά μετά από μία πολύ κουραστική ημέρα με ζυγούρι (νεαρό (μικρότερο από 1 έτους) κατσίκι), γαμοπίλαφο και χορτοπιτάκια. Από τον γιο της ταβέρνας μάθαμε ότι τα Σφακιά είναι σύμπλεγμα χωριών ενώ η Χώρα Σφακίων είναι η "πρωτεύουσα" ή το λιμάνι ας πούμε. Μας εξήγησε ότι είναι παραμύθια αυτά που γράφουν για του αγροίκους σφακιανούς με τις μουστάκες και τα μαχαίρια, πράγμα που διαπιστώσαμε κι εμείς. Η Χώρα Σφακίων είναι ένα καθαρά τουριστικό μέρος και αν αναζητήσει κανείς παραδοσιακούς Κρητικούς θα πρέπει να ανηφορίσει προς τα κακοτράχαλα βουνά. Κατά τις 10 το βράδυ ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο μας το οποίο προσεγγίσαμε μετά 3 ώρες κατά τη 1 το βράδυ.
Το τελευταίο πρωινό μας βρήκε να μαζεύουμε τα πράγματά μας και να αναχωρούμε προς τα Χανιά.

Φτάσαμε το μεσημεράκι και περιδιαβήκαμε στα γραφικά σοκάκια της πόλης, αγοράσαμε καλτσούνια για την Αθήνα και εγώ αγόρασα ένα παραδοσιακό κρητικό μαχαίρι με μαντινάδα απάνω!

"Εθιμο το'χω από παλιά μαχαίρι να χαρίζω,

μόνο σ΄ανθρώπους π'αγαπώ και που τσι ξεχωρίζω!"

Το απογευματάκι επισκεφτήκαμε και τους τάφους των Βενιζέλων σε μια τοποθεσία όνειρο.

Ήπιαμε ένα καφέ σε μια όμορφη καφετέρια εκεί κοντά με θέα όλα τα Χανιά και την ώρα που σουρούπωνε. Κάποια στιγμή αναχωρήσαμε για τη Σούδα από όπου και πήραμε το καράβι της επιστροφής.

Στην Αθήνα διαπίστωσα το μέγεθος της καταστροφής των πυρκαγιών μιας και στην Κρήτη δεν βλέπαμε τηλεόραση. Όπως όλος ο κόσμος νομίζω, πάγωσα και σοκαρίστηκα.
Εκείνη την εβδομάδα και ενώ ετοιμαζόμουν να πάω στη νέα μου δουλειά, με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν πως οι προσλήψεις λόγω εκλογών παγώνουν! Οπότε θα πρέπει να πάω την 1η ημέρα μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης. Ουφ ουφ .. για να δούμε, γιατί ο τραπεζικός λογαριασμός μειώνεται ραγδαία. Το καλό είναι ότι παρατάθηκαν οι διακοπές μου άλλες 2 εβδομάδες. 1,5 μήνα καθισιό έχω να ζήσω από το σχολείο.
Αλλά έλα που αληθεύει το αργία είναι μήτηρ πάσης κακίας. Τώρα που έχω άπλετο χρόνο, κάνω ελάχιστα πράγματα και βαριέμαι. Όταν το χειμώνα δεν είχα χρόνο ούτε να κάτσω, αναζητούσα λίγο ελεύθερο χρόνο να κάνω κάποια ανειλημμένα πράγματα. Ούτε με blogging δεν ασχολήθηκα. Αλλά μάλλον επέστρεψα εε;; ;-)

Συνοψίζοντας, φέτος το καλοκαίρι περιγράφεται στο ακόλοθο:

"Μαδάρες μου Χανιώτικες, βουνά του Ψηλορείτη

και Λασιθιώτικα βουνά, γεια σου παντέρμη Κρήτη!"

Καλό φθινόπωρο λοιπόν σε όλους!!