Ένας κύκλος 4 και πλέον χρόνων

Ξημέρωσε μια μέρα περίεργη .. είναι από αυτές τις ημέρες που ζεις κάτι σημαδιακό, έντονο και το γνωρίζεις. Βρίσκομαι, λοιπόν τελευταία ημέρα στην παλιά μου πλέον δουλειά.

Μπήκα πριν 6 χρόνια σε αυτό το κτίριο .. ψαρωμένη φοιτήτρια τότε, που ήθελε να κάνει την πρακτική της .. Από την αρχή φάνηκε ότι τα πράγματα θα πάνε καλά σε αυτό το νέο κύκλο της ζωής μου (εκείνη την ημέρα ερχόμενη εδώ, άρχισαν να βγαίνουν καπνοί από το καπώ του αυτοκινήτου, ο δείκτης της θερμοκρασίας χτύπησε κόκκινο και τελικά κάηκε η μηχανή του αυτοκινήτου, με συνέπεια να πεταχτεί το παλιό μας ντάτσουν).

Το επόμενο καλοκαίρι ξαναήρθα εδώ για πρακτική άσκηση και επειδή είχα αρχίσει να μαθαίνω την δουλειά και ήμουν και καλή, μου πρότειναν να δουλέψω εδώ, αφού πάρω το πτυχίο μου. Πήρα το πτυχίο μου, πήρα και την άδεια άσκησης επαγγέλματος, ξεκίνησα το μεταπτυχιακό μου και παράλληλα έπιασα δουλειά εδώ ως μηχανικός πλέον και όχι ως πρακτικά ασκούμενη.
Από τότε πέρασαν 4 σχεδόν χρόνια .. μπορεί να ήμουν υπό το αβέβαιο καθεστώς των συμβάσεων όμως ήμουν όχι ικανοποιημένη, αλλά ευτυχισμένη. Παρόλα αυτά δεν έπαψα να ψάχνω για κάτι «μονιμότερο», ώσπου πριν ένα μήνα το επέτυχα.

Τώρα πρέπει να αποχαιρετήσω ένα καθημερινό προορισμό 4 και πλέον χρόνων.


Αχ αυτή η χαρμολύπη .. είναι περίεργο συναίσθημα να σκέφτεσαι ότι ποτέ ξανά δεν θα ξαναμπείς σε ένα κτίριο, ότι δεν θα ξαναδείς κάποιους ανθρώπους που συναντούσες τυχαία στους διαδρόμους καθημερινά και που δεν μιλούσατε, αλλά με ένα βλέμμα λέγατε καλημέρα κάθε μέρα .. τους securities που κόβουν βόλτες, τις καθαρίστριες που όλο χάλια τα κάνουν, την χιλικαντζου που όλο φωνάζει για το ότι κανείς δεν έχει ψιλά πρωί πρωί, τις γραμματείς που τρέχουν με την τσίμπλα στο μάτι για παρουσίες .. μικρά, ασήμαντα, καθημερινά που όταν τα ζεις δεν τους δίνεις σημασία, αλλά έχουν παίξει και αυτά το ρόλο τους στη διαμόρφωση της γενικής ανάμνησης.
Αυτό που έκανε πάντως τη συγκεκριμμένη δουλειά μοναδική και που η ώρα του φινάλε είναι τόσο συναισθηματικά φορτισμένη, είναι το κλίμα που συνάντησα σε αυτό το γραφείο. Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πω πως γνώρισα ανθρώπους που λάτρεψα και που με λάτρεψαν, αποτελούσαν την 2η (και μερικές φορές την 1η μου οικογένεια, όταν τα πράγματα στο σπίτι μου ήταν σκούρα). Το πιο «παράξενο» είναι ότι τα περισσότερα από αυτά τα άτομα δεν είναι καν κοντά στην ηλικία μου, αλλά οικογενειάρχες 40-45 χρονών.
Μαζί τους μοιράστηκα τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα, τα οποία καθοδήγησαν και υποστήριξαν με απίστευτη κατανόηση και ενδιαφέρον.
Μαζί τους πέρασα τη χαρά της ολοκλήρωσης του μεταπτυχιακού μου και της απονομής του πτυχίου μου (όταν η οικογένειά μου ήταν απούσα - μια πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ).
Μαζί τους πέρασα τη μεγάλη στεναχώρια του χωρισμού μου, απαλύνοντας τον πόνο μου με παρέα εκτός δουλειά, με αλλαγή γραφείου εντός τομέα για να μην είμαι μόνη και κυρίως με ώρες συζητήσεων για ψυχολογική υποστήριξη.
Μαζί τους μοιράστηκα μυστικούς έρωτες και φλερτάκια με «καινούριους» στο γραφείο, ακόμα και τη επόμενη σχέση μου, που γνώρισα μέσα σε αυτό το κτίριο.
Μαζί τους ξεπέρασα την αδικία από μία συνάδερφο, η οποία με κατηγόρησε (συμβασιούχος κι αυτή) ότι πάω να της «φάω» τη θέση. Πολύ άσχημο κλίμα τότε, αλλά έτυχα της αμέριστης συμπαράστασης σχεδόν από όλο τον 3ο όροφο του κτιρίου.
Για μένα δώσανε μάχη να με κρατήσουν στη δουλειά, όταν προσωρινά αποφασίστηκε το πάγωμα των συμβάσεων .. και το κατάφεραν.
Σε προσωρινές οικονομικές δυσχέρειες, ήταν δίπλα μου, με απίστευτη εμπιστοσύνη και αγάπη.
Στο μεγάλο πρόσφατο βήμα μου για μετοίκιση σε άλλο από το πατρικό σπίτι, ήταν δίπλα μου όχι μόνο ψυχολογικά, αλλά και ουσιαστικά. Να φανταστείτε ο ίδιος ο τομεάρχης μου ήρθε 2-3 φορές πριν μετακομίσω για να μου κάνει μερεμέτια, μέχρι και ένα ντουλαπάκι για την κουζίνα μου έφτιαξε .. και όλα αυτά ενόσω ο πατέρας μου δεν θέλει να πατήσει στο σπίτι μου ακόμα.
Όπως καταλαβαίνετε με τα συγκεκριμμένα άτομα ανέπτυξα ισχυρούς δεσμούς, με ανταλλαγές δώρων σε γενέθλια και γιορτές, με σχέσεις φιλικές εκτός γραφείου, με εξόδους σε θέατρα, σινεμά και ταβερνούλες, με επισκέψεις για φαγητό στα σπίτια μας, με απίστευτα ταξίδια (εντός και εκτός δουλειάς) .. αλλά γενικά με ένα κλίμα που σπάνια συναντάς στο ανταγωνιστικό περιβάλλον ενός εργασιακού χώρου.
Μπορεί λοιπόν να χαίρομαι που προχωράω επαγγελματικά, αλλά λυπάμαι.
Συγκινούμαι και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μην τα μπήξω.
Οι περισσότεροι έφυγαν για διακοπές την προηγούμενη εβδομάδα, οπότε ο δύσκολος αποχαιρετισμός έγινε ουσιαστικά.
Σήμερα μένει μόνο η Μ. (το ταίρι μου στις εκδρομές). Ξέρω ότι δεν θα χαθούμε, θα βγαίνουμε και θα κρατάμε επαφή, αλλά όχι πλέον σε καθημερινή βάση .. και φοβάμαι το «μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται».
Τελικά τα μπήγω δεν μπορώ … Μαζεύω τα τελευταία μου προσωπικά αντικείμενα και φεύγω … πόσο καιρό είχα να δω αυτό το γραφείο άδειο .. 4 χρόνια ..
- «Θα μας λείψεις seainάκι!!»
- «Τι θα κάνουμε τώρα, που ήσουν το μικρό του ορόφου, η χαρά της ζωής;»
- «Θα "ησυχάσει" ο όροφος, δίχως τα γέλια σου»
- «Είσαι καλό παιδί και σου εύχομαι να ευτυχήσεις στη ζωή σου»
Λοιπόν, το τελευταίο μου post από το γραφείο, κλείνει λίγο απότομα .. αλλά δεν αντέχω άλλο .. sorry αν σας μαύρισα, αλλά σας εύχομαι ειλικρινά να ζήσετε ένα τέτοιο εργασιακό περιβάλλον σαν και το δικό μου!
Φεύγω ..
σβήνω το φως στο γραφείο ..
ένα φως 4 χρόνων κάπου εκεί σε ένα γραφειάκι, σε ένα κτίριο, στον 3ο όροφο, στη γέφυρα Ροσινιόλ, στον Κηφισό ..