Η Seaina φεύγει (από Πάρο), το καλοκαίρι έρχεται [μέρος ε' και τελευταίο!]

Η ένδοξη, εργατική Πρωτομαγιά, μας βρήκε μέχρι αργά στο κρεβάτι .. ως γνήσιους εργαζόμενους. Για πρώτη φορά σε αυτή την εκδρομή κατάφερα να κοιμηθώ, απολαμβάνοντας φυσιολογικές θερμοκρασιακές συνθήκες. Και θα καταλάβαινα σύντομα το λόγο. Κατευθύνθηκα προς την μπαλκονόπορτα και το θέαμα που αντίκρισα ήταν αυτό:

Πετάρισα μια δυο φορές τα βλέφαρα, αλλά και πάλι η εικόνα παρέμενε η ίδια.
Τι έγινε ρε παιδιά; Πού είναι ο ήλιος; Οο εε οο;;
Χθες που έπεσα για ύπνο ήταν καλοκαίρι και τώρα που ξυπνάω φθινοπώριασε;
Κι όμως ο καιρός είχε χαλάσει .. έτσι για να μας σπάσει ακόμα περισσότερο τα νεύρα που τελείωνε η εκδρομή. Πάει και το πικ νικ, πάει και το 1ο μας μπάνιο στη θάλασσα.
Αποκαρδιωμένη γύρισα την πλάτη στην εξωτερική μουντίλα και το βλέμμα έπεσε στην εσωτερική .. καταιγίδα κατσαρολικών. Όλα τα κατσαρολικά είχαν μουλιάσει πια στο νερό και ήταν έτοιμα για πλύσιμο. Ήπιαμε ένα ριμαδοκαφέ και βαλθήκαμε να τακτοποιήσουμε την κουζίνα. Μετά επιδοθήκαμε στην πιο μελαγχολική δραστηριότητα κάθε ταξιδιού, το μάζεμα των βαλιτσών, για το οποίο δεν έχω να σχολιάσω τίποτα.
Κατά το μεσημεράκι, φορέσαμε ζεστά ρούχα, μπουφάν, κασκόλ και αποφασίσαμε να πάμε στις Λεύκες για καφέ. Οι Λεύκες για όσους δεν ξέρουν είναι ένα ορεινό, πολύ γραφικό χωριό, χτισμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει καταπληκτική θέα! Έχει δε μια τεράστια εκκλησία και ένα από τα ωραιότερα .. νεκροταφεία που έχω δει, χτισμένο και αυτό σε μια πλαγιά με καταπληκτική θέα. Θυμάμαι σε μια παλαιότερη επίσκεψή μου στην Πάρο με τους γονείς μου, είχε πει ο πατέρας μου ότι: "άμα πεθάνω και δεν με θάψετε στο χωριό με θέα τον Ψηλορείτη, επαέ θέλω να με θάψετε!!" Τέτοια αισιόδοξα ο μπαμπάς!
Στο δρόμο για τις Λεύκες, το σκηνικό θύμιζε σκηνή από ταινία του Αγγελόπουλου, με ψιλοβροχή, ομίχλη και αέρα. Όταν φτάσαμε στις Λεύκες, αφήσαμε το αυτοκίνητο και πήραμε .. τις ομπρέλες. Χωθήκαμε στα σοκάκια του χωριού, τα οποία λόγω καιρού ήταν ψιλοέρημα. Εμείς πάλι, κόντρα στην βροχή, κάναμε τη βόλτα μας. Αλλά κάποια στιγμή, όταν το .. δαγκώσαμε (μετά συγχωρήσεως) βρέθηκε το μοναδικό ανοιχτό καφενείο στο δρόμο μας. Καθίσαμε λοιπόν στην αυλή του, πίσω από μουσαμάδες που απέτρεπαν τη βροχή να μας ξαναβαφτίσει. Τα μπουφάν βέβαια τα είχαμε φορεμένα. Μας πήρε παραγγελία μία κυριούλα με σαμπό (θέλω σα μέσα σου θα μπω, να με χτυπάς με το σαμπό .. αξέχαστη επιτυχία). Λόγω θερμοκρασίας και εθιμοτυπίας, παραγγείλαμε ζεστά ροφήματα και γλυκό κυδώνι_χειροποίητο.

Χαλαρώσαμε, ακούγαμε και τη βροχή, αναπολήσαμε και τις όμορφες στιγμές της εκδρομής μας και στο τσακ ήμουν να τα μπήξω. Άντε να ξανάρθουμε!!



Κάποια στιγμή ο All Star πάει στην τουαλέτα, όπου βρίσκεται πίσω από την μπλε πόρτα που βλέπεται εδώ δίπλα. Στήνομαι λοιπόν κι εγώ με τη φωτογραφική μηχανή και τον περιμένω να τον φωτογραφήσω με φόντο αυτή την υπέροχη εναλλαγή μπλε και άσπρου. Ακούω καζανάκι, περιμένω, πειμένω και βλέπω το πόμολο να κινείται. Παίρνω θέση, ανοίγει η πόρτα και ... κλικ .. φωτογραφία! Χμμ με τη διαφορά, ότι από την πόρτα βγήκε μια ηλικιωμένη τουρίστρια, η οποία αφενός τρόμαξε βλέποντάς με να τη φωτογραφίζω, αφετέρου ετοιμάστηκε να μου τα σούρει, αλλά εγώ είχα εξαφανιστεί προς το τραπέζι μου, κατακόκκινη από τη γκάφα μου. Προς στιγμή χάζεψα την κυριούλα, να διαπιστώσω αν πίσω από την μπλε πόρτα υπήρχε μηχανισμός μετατροπής προσωπικοτήτων, αλλά μαντέψτε η κυριούλα δεν φορούσε All Star! Έρε All Star τι τραβάω για να σε φωτογραφήσω .. ο οποίος βέβαια και δεν εφωτογραφήθει!!
Θα καθόμαστε κι άλλο, αλλά δυστυχώς η ώρα, σα Δαμόκλειος σπάθη μας πίεζε. Έτσι πληρώσαμε γύρω στα 10€ (!) για 4 καφέδες και 2 γλυκά κυδώνι. Ναι 10€! Υπάρχουν και τέτοιες τιμές σε κάποιο ξεχασμένο καφενεδάκι σε ελληνικά χωριουδάκια.
Επιστρέψαμε σπίτι, όπου φάγαμε τα σνακς που είχαμε ετοιμάσει για το πικ νικ και ό,τι περίσσεψε τα κάναμε ταπεράκι για το καράβι. Με γεμάτα τα στομάχια, πήραμε ανά χείρας και πλάτας τα σακ ντε βουαγιάζ, αποχαιρετήσαμε το όμορφο σπιτάκι του οικοδεσπότη μας και φύγαμε για το λιμάνι. Με διάθεση τελείως διαφορετική από εκείνη όταν ξεκινούσε το ταξίδι, καθίσαμε σε μια καφετέρια για να πιούμε τον καφέ της παρηγοριάς και μαντέψτε .. ξέσπασε μπόρα όση ώρα καθόμαστε .. έτσι για το "Καλό Κατευόδιο".
Όταν το Blue Star Naxos έσκασε μύτη στον κόλπο της Παροικιά, κατευθυνθήκαμε προς την μπουκαπόρτα. Αποχαιρετιστήκαμε με τον γλυκό οικοδεσπότη μας, ο οποίος ξέχασα να πω μας έκανε και από ένα δώρο σουβενίρ από την Πάρο. Επιβιβαστήκαμε στο πλοίο και ξεκίνησε ο Γολγοθάς. Το πλοίο γεμάτο και θέση για να κάτσουμε πουθενά. Λίγο η ταλαιπωρία, λίγο η μελαγχολία της επιστροφής τα νεύρα τσιτώθηκαν. Εμένα μου βγήκε και ένα κρύωμα, ένα συνάχι, ένας πονοκέφαλος .. τι να πω. Τόσο πια καταλυτικό ρόλο παίζει η ψυχολογία; Επηρεάζει και την υγεία;
Πήραμε κάτι καρέκλες από το κατάστρωμα (μέσα στην αλμύρα και τη μπίχλα της καραβίλας) και την αράξαμε στο διάδρομο. Κάναμε και βόλτες στο κατάστρωμα την ώρα που έδυε και έδυε και έδυε, ο ήλιος!

Στο μεταξύ κανένας από τους ταξιδευτές δεν είχε όρεξη για κουβέντα, ούτε καν εγώ .. φανταστείτε κούραση!

Όταν το καράβι έπιασε Σύρο εξακοντιστήκαμε σε κάθε πλευρά του πλοίου για να βρούμε κάποια καλύτερη θέση να κάτσουμε, αλλά το καλύτερο που βρήκαμε ήταν κάτι αεροπορικές θέσεις. Το υπόλοιπο του ταξιδιού δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, αρκεί να πω πως όλοι βγάλαμε τους πιο εκνευριστικούς και αντιδραστικούς χαρακτήρες μας. Στο τέλος αποφασίσαμε να μην επικοινωνούμε άλλο μεταξύ μας και ο καθείς ασχολιόταν με τον εαυτό του.
Ώρα άφιξης στον Πειραιά γύρω στη 1:00.
Ώρα άφιξης στο σπίτι γύρω στις 2:00.
Ώρα έναρξης ύπνου γύρω στις 3:00.
Ώρα ξυπνήματος την επομένη το πρωί, γύρω στις 6:30.
Αυτό ήταν το ταξιδάκι μου στην Πάρο.

Από εμένα : (ΤΑΡΑΑΑΜΜΜΜΜΜΜ!!)


















και τον Ευλυγιστούλη (μετά από απαίτηση του/της "ανώνυμο")
















μια προτροπή :

Να ταξιδεύετε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Άντε και στο επόμενο!