Η Seaina φεύγει (από Πάρο), το καλοκαίρι έρχεται [μέρος δ']

Η τρίτη ημέρα ξεκίνησε με τη διαπίστωση ότι η πικέ κουβερτούλα αποδείχτηκε ανεπαρκής, με αποτέλεσμα να ξυλιάσουμε. Δηλαδή εγώ να ξυλιάσω γιατί κάποιοι άλλοι την πέρασαν μια χαρά τραβώντας συνεχώς την κουβέρτα πάνω τους, ξεσκεπάζοντας εμένα .. γκρρρ!! Κατέληξα λοιπόν, ότι στην Πάρο δεν πρόκειται να ρίξω έναν ύπνο της προκοπή.

Ξυπνήσαμε νωρίς, μιας και είχαμε και δουλειές. Από τη μία ο οικοδεσπότης είχε να πάει στην εργασία του (Δευτέρα βλέπετε) και έπρεπε να μας κατατοπίσει για κάποια πράγματα, από την άλλη έπρεπε εμείς να μαγειρέψουμε, να ψωνίσουμε να, να, να .. Είχαμε αποφασίσει τη Δευτέρα, μιας και ο κουβαλητής οικοδεσπότης θα πήγαινε για το μεροκάματο, για να τον ξεκουράσουμε και να τον ευχαριστήσουμε για τη φιλοξενία του, να του κάνουμε το τραπέζι ... με δικό του κρέας, αλλά δεν έχει σημασία.
Ανακαλύψαμε από την περασμένη, ένα κομμάτι αρνί στην κατάψυξή του και είπαμε να το μαγειρέψουμε. Βέβαια όταν το βγάλαμε από την κατάψυξη και αποκαλύφθηκε όλο το μέγεθός του, διαπιστώσαμε ότι αυτό είναι 5 με 6 κιλά, αρνί κατεψυγμένο. Τι να κάνουμε, μια μέρα ολόκληρη το αφήναμε να ξεπαγώσει. Με την τσίμπλα στο μάτι λοιπόν, το ρίξαμε στη γάστρα (!) με αλατάκι, πιπεράκι, σκορδάκι, λαδάκι και μπόλικο λεμονάκι (δική μου παρέμβαση με υπερηφάνεια το λέω!!) και ανάψαμε την παλαιολιθική κουζίνα του οικοδεσπότη, η οποία πιάνει τους 150oC σε κανά μισάωρο!! Καταλαβαίνετε τη φούρια μας λοιπόν να το μαγειρέψουμε από νωρίς!!
Ο οικοδεσπότης, έφυγε για τη δουλειά του, αφού μας χαρτογράφησε όλη την Παροικιά, σε ένα χαρτί, με τα πιθανά μέρη που θα θέλαμε να επισκεφτούμε και αφού μας άφησε τα κλειδιά και το αυτοκίνητό του για να μετακινούμαστε!! (Τι καλός οικοδεσπότης δε νομίζετε; Β. μου είσαι γλύκας!!) Εμείς αφού έφυγε και αφού το κρέας άρχισε να ψήνεται, «ψηνόμαστε» κι εμείς να πάμε για ύπνο πάλι, αλλά αντισταθήκαμε. Και πιο πολύ η Ι. (η αδερφή του ιδιοκτήτη των All Star, αν θυμάστε) η οποία είχε αγχωθεί μιας και εμείς οι υπόλοιποι δεν γνωρίζαμε και πολλά από μαγειρική. Οπότε το είχε πάρει πατριωτικά, να επιτύχει!! Έπεσαν αναρίθμητα τηλέφωνα στη μητέρα της, η οποία σε on line σύνδεση βοηθούσε στο ψήσιμο!! "Κατέβασε θερμοκρασία", "δες αν έχει νερό", "πρόσθεσε νερό", "τσίμπα το", "δοκίμασέ το", .. ουφ μόνο που την άκουγα κουραζόμουνα!! Τελικά δεν θα γίνω ποτέ μαγείρισσα, το κατάλαβα!!
Με αφορμή την επικοινωνία με Αθήνα, διαπιστώσαμε ότι το σταθερό νούμερο του οικοδεσπότη δεν το γνωρίζαμε. Οπότε για να μη χρεώνεται, πήραμε τη μητέρα της Ι. από το κινητό και απλά μας πήρε πίσω στο κινητό. Σε κάποια στιγμή μας ξαναπαίρνει στο κινητό και μας λέει (γυναίκα γύρω στα 60 τώρα εε;) «Και γιατί δεν παίρνετε από το σταθερό στο κινητό σας να δείτε το νούμερο από την αναγνώριση;» Ντόινγκ!!!! Μιλάμε τα παίξαμε αφενός για την οικειότητα με την τεχνολογία της 3ης ηλικίας, αφετέρου για την μαλάκυνση εγκεφάλου της «νέας γενιά» .. τρομάρα μας!!! Εεε ήταν και πρωί μωρέ, ακόμα κοιμόταν ο εγκέφαλος!!
Στην πορεία της ημέρας, εγώ και ο ιδιοκτήτης των All Star, πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε για ψώνια. Αφήσαμε την Ι. να προσέχει το φαγητό και την κάναμε με ελαφρά! Είχαμε φτιάξει μια λίστα με ψιλοπράγματα που θέλαμε να πάρουμε (για να συμπληρώσουμε το τραπέζι, αλλά και για το πρωτομαγιάτικο πικ νικ που θα ετοιμάζαμε). Τελικά για τα ψιλοπράγματα το 50€ρο το δώσαμε .. πώς έχει ακριβύνει έτσι η ζωή ρε παιδιά!!
Γυρίσαμε στο σπίτι, όπου είχε επιστρέψει και ο οικοδεσπότης μας και ήταν πλέον η σειρά μας με τον All Star να παραμείνουμε να προσέχουμε το φαγητό (αρνάκι στη γάστρα και πατάτες φούρνου). Οι άλλοι πήγαν για καφεδάκι και για κανά ψώνιο – σουβενίρ!! Χμμ τελικά τις πατάτες τις ψιλο-κάψαμε, δηλαδή άρπαξαν λιγάκι, δηλαδή μόνο κάτι μικρούλια κομμάτια έγιναν κάρβουνο, δηλαδή τις άλλες αν τις αναποδογύριζες ήταν ωραιότατες κίτρινες κίτρινες, προσωπικά θα τις περιγράψω ως βαριά ξεροψημένες!
Βαλθήκαμε λοιπόν, μετά από αυτή την «πατάτα» που κάναμε να καταπλήξουμε τους συνδαιτυμόνες με άλλα τερτίπια. Στρώσαμε ένα ωραιότατο τραπέζι στη βεράντα, με θέα το Αιγαίο!. Στο μεταξύ επέστρεψαν και οι υπόλοιποι, οι οποίοι ευτυχώς δε μας έβρισαν για τις πατάτες. Ετοιμάσαμε σαλάτα, κόψαμε τυρί και ψωμί, σερβίραμε το φαγητό στα πιάτα και καθίσαμε να φάμε! Το φαγητό λουκούμι, το αρνάκι έλιωσε στην κυριολεξία .. το κρέας είχε αποκολληθεί από τα κόκαλα από μόνο του. Το κόκκινο κρασί έρεε άφθονο, το αρνί και το αιγαίο πιάτο μπροστά μας και η λαμπυρίζουσα από τον ήλιο θάλασσα .. τέρψη των οφθαλμών μας!! Ανατρίχιασα ...
Φάγαμε του σκασμού .. τα αδειάσαμε τα πιάτα μας (όχι τη γάστρα, περίσσεψαν και 2 μερίδες κρέας για τις μοναχικές-εργένικες ημέρες του οικοδεσπότη μας) και μετά μείναμε νωχελικοί και φουσκωμένοι να αγναντεύουμε το πέλαγος! Η μεξικάνικη σιέστα φλέρταρε μαζί μας, αλλά της ρίξαμε μια χυλόπιτα και σηκωθήκαμε να ορμήσουμε στο παγωτό!! Στην κατάψυξη κατοικοέδρευε ένα κουτί με 4-5 γεύσεις παγωτό, το οποίο απέκλειε κάθε σκέψη για αντίσταση! Ναι, πανωλεθρία 2000 θερμίδων και βάλε!!!
Καλά εσείς τώρα, εδώ βλέπετε ένα "λιωμένο παγωτό κολλάει στο .. μπωλ", αλλά πείτε μου θα ήμουν φυσιολογικός άνθρωπος, αν μπροστά στην εικόνα ενός μπωλ παγωτού με 3 μπάλες και σιρόπι σοκολάτας, άρπαζα τη φωτογραφική μηχανή και άρχιζα να φωτογραφίζω, αντί να ορμήξω;
Δε νομίζω, οπότε μετά από καμια δεκαριά κουταλιές, ιδου το .. παγωτό!!
Σιγά σιγά σουρούπωνε .. ο καθείς μετά από την προσωπική του ήττα από το φαγητό, βυθίστηκε στις προσωπικές του σκέψεις! Το μπαλκόνι του οικοδεσπότη, έβλεπε ηλιοβασίλεμα. Αράξαμε λοιπόν και χαζεύαμε του χρωματισμούς του ουρανού. Προσπαθήσαμε να τους αποτυπώσουμε με τις φωτογραφικές μηχανές και σας παραθέτω δείγμα της προσπάθειάς μας! Ήταν ένα όμορφο από πολλές απόψεις απόγευμα, από αυτά τα οποία ενώ δεν «δρας», κάθεσαι και απολαμβάνεις, δραστηριοποιείται η ψυχή σου! Ανεκτίμητες στιγμές!

Όταν πλέον αποχαιρετήσαμε τον ήλιο, καλά χωνεμένοι, καλησπερίσαμε τους party animal εαυτούς μας! Κάναμε μπάνιο, ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και εξορμήσαμε για την τελευταία μας βραδιά στην Πάρο!! Αρχικά πήγαμε σε ένα μαγαζί, που δεν ήταν ακριβώς μαγαζί αλλά σαν πολιτιστικό κέντρο, "Tao's" λεγόταν, ανατολίτικης φιλοσοφίας, όπου θα έπαιζε ένα συγκρότημα με φίλους του οικοδεσπότη. Αυτό το μέρος είναι έξω από τη Νάουσα, στον Αμπελά νομίζω, όπου πας μέσω κάτι χωματόδρομων και κατσικόδρομων. Προς στιγμήν νόμιζα ότι ο οικοδεσπότης, μας βαρέθηκε και βρήκε μέρος για το τέλειο έγκλημα .. τα πουρνάρια την Πάρου! Όταν φτάσαμε στην άκρη κάποιων βράχων και γκρεμών και λέω «Έχε γεια καημένε κόσμε, έχε γεια γλυκιά ζωή ..», ορθώθηκε μπροστά μας το φωταγωγημένο αυτό κτίριο. Ανακουφίστηκα η αλήθεια είναι ..
Εκεί μέσα στο μεταξύ όλοι σχεδόν ήταν ξένοι, από τους ιδιοκτήτες, τους εργαζόμενους και τους περισσότερους θαμώνες! Μπήκαμε μέσα και ο διάκοσμος, το μενού και τα σερβίτσια θύμιζαν Άπω Ανατολή. Κλασσικοί ελληνάρες εμείς παραγγείλαμε κρασί (θα μου πεις τσάι από γιασεμί θα πιω βραδιάτικα να διασκεδάσω) και περιμέναμε το πρόγραμμα. Ήμουν τελείως έξω από τα ελληνικά «νερά» μου, καθώς όπου και να γύριζα το βλέμμα έβλεπα αλλοδαπούς, λες και βρισκόμουν στο εξωτερικό! Κάποια στιγμή ξεκίνησε το συγκρότημα να παίζει και λες και του τσίμπησε όλους τους ξένους κάτι, πήδησαν στην πίστα. Άρχισαν να χτυπιούνται και να χτυπιούνται και να διασκεδάζουν λες και δεν είχαν ξαναδιασκεδάσει ποτέ πριν.
Κλασσικοί τουρίστες, με τα πέδιλα (άντρες-γυναίκες), τα κάπρι παντελόνια, τις μπαντάνες και τα καπέλα, τα γυαλιά ηλίου, τα μαγιώ κάτω από τα φουστάνια από καραβόπανο, τις ξεφλουδισμένες μύτες και πλάτες, τα ηλιοκαμένα μάγουλα και χέρια, πόδια ... ναι! ήρθε το καλοκαίρι λέω ναι!!
Στο μεταξύ ένα άλλο χαρακτηριστικό των ξένων είναι τα άτομα της 3ης ηλικίας τους (θα πρέπει να τα έχετε παρατηρήσει). Εσύ αγαπημένε μου έλληνα, ξέρεις ότι έχεις μια γιαγιάκα ηλιοκαμένη και ροζιασμένη από τα βάσανα, τις κακουχίες και τις σκληρές δουλειές στην κατά τα άλλα ένδοξη ελληνική επαρχεία, μαυροφορούσα, που μυρίζει τυρί και γάλα, που πάει στην εκκλησία, κάθε τόσο κάνει μνημόσυνα στον εκλιπόντα σύζυγό της, που κάθεται και πλέκει και κεντάει με μια γατίσια ουρά όλη μέρα στα πόδια της! Σωστά τα λέω; Σωστά!
Εεε οι ξένοι εκπρόσωποι της 3ης ηλικίας, είναι τελείως διαφορετικοί! Καταρχήν όλο ταξίδια στο εξωτερικό είναι και έτσι μπορούμε να τους γνωρίσουμε κι εμείς. Επίσης ντύνονται με την τελευταία λέξη της μόδας, πάνε κομμωτήριο, βάφουν τα λευκά μαλλιά τους (αν έχουν), εξοπλίζονται με τα τελευταία επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας (βλ. Ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, βιντεοκάμερες, κινητά), κάνουν μπάνιο στη θάλασσα και επιδίδονται και σε άλλα θαλάσσια και μη αθλήματα, πίνουν, τρώνε και ξενυχτάνε σε μπαράκια το βράδυ.
Μία τέτοια τύπισσα γνωρίσαμε εγώ και ο All Star εκείνο το βράδυ τη Mari Louise. Ήταν μια ηλικιωμένη, η οποία 12:00 η ώρα το βράδυ ήταν ξύπνια (βασικό), φορούσε παντελόνια (ανεκτό) και χόρευε σαν κατσίκι (αποκαρδιωτικό)! Εμείς η Νέα Γενιά καθόμαστε και την παρατηρούσαμε και τη βιντεοσκοπούσαμε. Όταν τελείωσε ο χορός πέρασε από δίπλα μας για να πάει στη θέση της και η στιγμή προσφέρθηκε γαι κουβέντα.
- «Oh, I love dancing» τι μου λες δεν το παρατήρησε κανείς ..
- «You dance very nice» κάτι πρέπει να της πεις ..
- «Oh, thank you» παρακαλώ δεν κάνει τίποτα..
- «We feel very jealous of you» αυτά τα χαριτωμένα τα είπε ο All Star ..
- «Oh thank you, ask me how old I am» εδώ το είχα .. αλλά αφού το θες ..
- «Ok how old are you?» άιντε ..
- «86!» μαμά μου!!
- «Well done!! Where are you from?» τα χαριτωμένα του All Star που λέγαμε ..
- «I am from South Africa, my husband died last year. I have a daughter here in Paros and a son in Canada» πλήρες CV ..
- «Oh!» τα κλασσικά εγγλέζικα επιφωνήματα που άρχισα εγώ τώρα!
- «My daughter is angry with me, because I dance like a 20 years old girl, not like a 86 years old woman. I don’t like old people, I like young people!» καλή τύχη All Star, θα σου την πέσει ...
- «Oh» εγώ ..
- «You are very beautiful girl and you are very handsome boy!» Να τα , να τα!!
- «Oh!!» εδώ αυτό το Oh, βγήκε πιο τσιριχτό!!
Εκεί προτείνει ο All Star να τον βγάλω μια φωτογραφία με τη Mari Louise (τα θέλει ο κ***ς του) και λέω μέσα μου θα τον καρυδώσω, που δεν την αφήνει να φύγει. Αλλά μετά σκέφτομαι το blog και όσα σας είπα ήδη, οπότε ιδού!!
Στην πορεία της βραδιά ξαναχόρεψε και μάλιστα βρήκε και ένα καβαλιέρο, μάλλον την βρήκε ένα παντρεμένος, ο οποίος την χόρευε ενόσω η γυναίκα του τους απαθανάτιζε!! Είναι τρελοί αυτοί οι τουρίστες!!! Κατά τη 1:00, νυστάξαμε εκεί μέσα και είπαμε να φύγουμε. Βγήκαμε έξω στα γκρεμνά και τότε μόνο παρατήρησα την ομορφιά του τοπίου. Απέναντι φαινόταν η Νάξος. Είχε και ένα φεγγάρι ....
Στο αυτοκίνητο κόντεψα να κοιμηθώ και είπα μήπως να πηγαίναμε σπίτι, αλλά έπεσε η ιδέα να κάνουμε λίγο clubbing στη Νάουσα! Ουπς φίλε/η «ανώνυμο» συγγνώμη, είδες εγώ νύσταζα, άλλοι με έσυραν!
Πήγαμε λοιπόν στο περιβόητο «Tonic», ένα clubbάκι, το οποίο μέσα ήταν σαν κυκλαδίτικο σπίτι, σε διαφορετικά επίπεδα χτισμένο, κατάλευκο και μόνο κάτι πολύχρωμα πουφ και οι φωτισμοί έσπαγαν αυτή την ασπρίλα! Πολύ κυκλαδίτικο! Κάτσαμε, αρχίσαμε να πίνουμε, μαζευτήκαμε και άλλο και αποτελέσαμε μεγάλη παρέα, γνωστοί γνωστών ξέρετε πως γίνονται αυτά.
Τα αίματα ζεστάθηκαν. Όταν το πρόγραμμα έπιασε 60’s και 70’s έγινε χαμός ξεσηκωθήκαμε (αυτή η νέα γενιά!!) και σταματημό δεν είχαμε .. που θα μου τη βγει εμένα η Mari Louise με τα ανατολίτικα! Μετά έπεσαν και κάτι latin όπου έπρεπε να δικαιολογήσω τα 2 χρόνια χορού που έκανα .. καλά τα πήγα! Όχι πως να το παινευτώ, αλλά το μαγαζί εμείς τελικά το ζωντανέψαμε και σε μια ένδειξη ευγνωμοσύνης μας κεράσανε σφηνάκια (σε κάτι σφηνακοπότηρα όνειρο)! Ένα κοκτέιλ σε ένα σέικερ που ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν .. ίσως καμικάζι! Το γεγονός ότι έκλεψα σφηνακοπότηρο με κινηματογραφική επιδεξιότητα και το ότι τελικά στην Αθήνα το έφερα σπασμένο, δεν θα σας το πω και αν το ακούσετε από αλλού ψέματα θα είναι!
Αφού γίναμε λίγο κουρούμπελα και είχαμε ξεχαζωθεί στο χορό και στα γέλια, είπαμε κάποια στιγμή να φύγουμε και να πάμε για ύπνο. Ξημέρωνε Πρωτομαγιά και με βάσει τον εκπληκτικό καιρό που είχε τόσες ημέρες, είπαμε πέρα από πικ νικ σε παραλία να κάνουμε και το 1ο μας μπάνιο στη θάλασσα!! Επιστρέψαμε σπίτι και κάτσαμε άλλη 1 ώρα και χασκογελάγαμε κάνοντας παλαβομάρες (τον οικοδεσπότη η σπιτονοικοκυρά που μένει από κάτω θα τον διώξει σίγουρα). Η υπερένταση φταίει σίγουρα. Τελικά όταν βγήκαμε NOK AOYT, πέσαμε για ύπνο!
Και να δεις που εγώ νύσταζα και δεν ήθελα να ξενυχτήσω! 6:00 ώρα κοιμηθήκαμε! Αχχ τραβάτε με κι ας κλαίω είμαι κι εγώ, ώρες, ώρες!!