Η Seaina φεύγει (από Πάρο), το καλοκαίρι έρχεται!

Αααααχχ .. και πώς να προσαρμοστώ τώρα εγώ; Μου λέτε;

Άρτι αφιχθείσα από μια 5ήμερη, όνειρο. Όλα τα είχε, αυτή η εκδρομή!! Σήμερα μέσα στον προαστιακό, κοιτάω έξω από το παράθυρο μια μουντίλα και δε συναινώ. Κλείνω τα μάτια και με τη βοήθεια της μουσικής, εξ ακουστικών "ταξιδεύω" ... ναι αυτό είναι .. το γαλάζιο που συναντούσαν τα μάτια μου τις περασμένες ημέρες, κερδίζει έδαφος στον αμφιβληστροειδή μου!! Έχω τόσα να πω και άλλα τόσα να δείξω .. αλλά δεν ξέρω αν είναι πρακτικά εφικτό!! Θα προσπαθήσω όμως ...

Είναι Παρασκευή και είμαι στη δουλειά, μια πανέμορφη Παρασκευή (όταν φεύγεις εκδρομή ακόμα και η Μ. Παρασκευή όνειρο είναι) και κοιτάω το ρολόι του υπολογιστή .. δεν περνάει αυτή η ρημάδα η ώρα. Και ο Τομεάρχης έχει και απαίτηση να δουλέψω κι από πάνω .. τς τς τς. Εγώ πάλι, «μεσοπέλαγα αρμενίζω».
Η ώρα σημαίνει επιτέλους 15:30 και αναχωρώ για Πειραιά!! Ένα περίεργο πράγμα: στο σπίτι οι αποσκευές είναι πάντα ελαφρότερες, ενώ όταν τις κουβαλάς σε δρόμους, λιμάνια, τρένα παχαίνουν απότομα. Anyway, με το σακίδιο στον ώμο φτάνω Πειραιά και εγκαινιάζω την νέα γέφυρα, που ενώνει το λιμάνι με το πεζοδρόμιο από την άλλη μεριά του δρόμου. Πολύ χρήσιμο αυτό το έργο, διότι ποτέ άλλοτε θείτσα με τον τενεκέ λάδι δεν είχε διασχίσει με επιτυχία το δρόμο, οπότε και η σοδειά όλων των ελληνικών νησιών, κατέληγαν στο δρόμο, μπροστά από το λιμάνι.
Επιβιβάζομαι λοιπόν, στο Blue Star Paros. Κλασσικά 2 ώρες νωρίτερα η δικιά σου, κλασσικά μόνη μέσα στο πλοίο παρέα με τους καμαρότους να σκουπίζουμε τα σαλόνια, κλασσικά να τηλεφωνάω στους υπόλοιπους της παρέας για γκρίνια που ενώ ξέρουν ότι εγώ πάω νωρίτερα κανείς δεν κάνει το ίδιο να μου κάνει παρέα μπλα μπλα μπλα ... πολύ κλασσικά ξεκίνησε αυτή η εκδρομή....
Κάποια στιγμή που κάθομαι μόνη, στο γεμάτο πλέον σαλόνι και έχω βγάλει όλη μου την προίκα για να πιάσω θέσεις (συμπεριλαμβανομένου του χτυπητηριού που δονείται), αφού έχω μαζέψει αναρίθμητες κατάρες από όρθιους, για το ότι καταλαμβάνω 4 θέσεις ενώ είμαι μόνη μου και αφού από τα μεγάφωνα ακούω για 30στή φορά: «Παρακαλούνται οι κύριοι επιβάτες να μην τοποθετούν πράγματα πάνω στα καθίσματα» και όλο το σαλόνι με κοιτάει και εκεί που είμαι έτοιμη να βγάλω το πανό: «Δεν είμαι τρελή, ούτε τόσο χοντρή, αλλά περιμένω παρέα», έρχονται και τα έτερα μέλη της παρέας! Γκρρρ, δηλαδή όσο και να θέλεις να μην είσαι γκρινιάρα, δεν την παλεύεις ώρες ώρες..
Ξεκινάει λοιπόν το καράβι σε αυτό το χαρμόσυνο κλίμα και τίθεται το δίλημμα με τι από όλα όσα κουβαλάμε (και μας έχει βγει ο κ***ς) θα απασχοληθούμε: τράπουλα, σταυρόλεξα, UNO, Taboo, μουσική, Dvd, βιβλίο .. τελικά βγάλαμε το χτυπητήρι του καφέ να φτιάξουμε καφεδάκια. Από το απέναντι τραπέζι μας φώναξε μία: "Ένα fredo γλυκό" .. να δεις που θα βγάλουμε και λεφτά στο πλοί εμείς! Φορέσαμε τα μπουφάν και βγήκαμε στο κατάστρωμα, να απολαύσουμε τον καφέ με θέα στο πέλαγος. Βράδιαζε, έκανε κρύο, αλμύρα στην ατμόσφαιρα και υγρασία στην ατμόσφαιρα (τσάμπα 3 ώρες πιστολάκι). Συνθήκες που δικαιολογούν απόλυτα τα πρώτα και αμαθή γλιστερά μας βήματα και τα μετέπειτα χεσμένα, μετέωρα βήματα του συγκαμένου. Όταν μετά από 3 ώρες καταφέραμε να φτάσουμε σε ένα τραπεζάκι (που πάνω είχε τη γλίτσα του Ειρηνικού και του Ατλαντικού μαζί, μη σου πω) να πιούμε το καφεδάκι μας, αποδείχτηκε "πανέμορφη" εμπειρία. Φυσούσε δαιμονισμένα (θα έπαιρνε και θα σήκωνε και το Σουγκλάκο), τα μαλλιά (τα 3 ώρες φτιαγμένα, μη ξεχνιόμαστε) έμπαιναν στον καφέ στο καλαμάκι, στο στόμα, το τσιγάρο καπνιζόταν από τον αέρα (όταν κατάφερνες να το ανάψεις) και γενικά περνούσαμε όλοι πολύ ανέμελα! Στο μεταξύ, όλοι όσοι δε είχαν βρει θέση μέσα στα σαλόνια και καθόντουσαν κουκουλωμένοι στο κατάστρωμα, μας κοιτούσαν με μισό μάτι που παραπονιόμαστε που δεν μπορούσαμε να πιούμε τον καφέ μας. (Τελικά όπου και να κάτσει πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα ευχόταννα σου πιατσεί ο κ***ς). Οπότε για όλους τους παραπάνω λόγους, στο 10λεπτο πήραμε των οματιών μας.
Ξέρετε τους διαδρόμους στο κατάστρωμα, που από τη μία υπάρχουν τα φινιστρίνια του σαλονιού ή των αεροπορικών θέσεων και από την άλλη απλά κάγκελα; Εεεε αποφασίσαμε να διασχίσουμε αυτό το διάδρομο «παρασυρόμενοι» από τον αέρα, για να τρομάξουμε τους από μέσα (καλά ρεμάλια και μεις). Περπατούσαμε αργά με βλέμματα γεμάτα δυσφορία, κρατιόμαστε από τα κάγκελα, παραπατούσαμε, ο αέρας μας έπαιρνε προς τα πίσω, χτυπούσαμε τα χέρια στα τζάμια, κουκουλωνόμαστε, και γενικά δίναμε την εντύπωση ότι έξω γίνεται ο κατακλυσμός του Νώε. Δεν είχα φωτογραφική μηχανή να απαθανατίσω τα έντρομα βλέμματα των από μέσα. Νομίζω ότι ακόμα δεν θα έχουν βγει από το σαλόνι!
Όταν μπήκαμε μέσα, κάποιος καθόταν και έτρωγε στο τραπέζι μας και περιμέναμε να τελειώσει για να σηκωθεί να φύγει .. τις μπουκιές του μετρούσαμε, μέχρι που ξεροκατάπιε και μπουκωμένος την έκανε με ελαφρα! Όπως διαπιστώσαμε στο μεταξύ, στο σαλόνι είχε ανάψει το κέφι. Μια παρέα από κάποιο επαρχιακό μέρος είχε βγάλει έξω τα όργανά της και έπαιζε ασύστολα. Το τι σαματά έκανε, δε περιγράφεται. Στην πορεία οι οργανοπαίχτες άρχισαν να πίνουν κάτι τσίπουρα και η ερμηνεία τους γινόταν όλο και πιο «επαγγελματική». Αν έχετε το Θεό σας είχαν μαζί τους και παξιμαδάκια, ρέγγες, μπορεί και κανένα τουρσι, που βρωμοκόπησαν τον τόπο και άλλα ευωδιαστά εδέσματα. Εμείς πάλι, προσπαθώντας να αγνοήσουμε την πολιστισμική σχιζοφρένεια που επικρατούσε (Goodie's vs βιολιών), αποφασίσαμε να παίξουμε το καινούριο Taboo. Πέραν των κλασσικών κανόνων, αυτό το παιχνίδι συνδυάζει και ζωγραφομαχίες και κουκλοθέατρο. Υπάρχει ένα κουκλάκι, ο «Ευλυγιστούλης» με τον οποίο καλείσαι να παραστήσει τη φράση δίχως να μιλάς. Εεε το γέλιο της αρκούδας, όλο το σαλόνι (ή μάλλον το μισό που τα είχε πάρει με τους οργανοπαίχτες), εμάς κοιτούσε (δηλαδή τον Ευλυγιστούλη). Ακόμα και εκείνοι που με είχαν καταραστεί που δεν είχαν θέση να κάτσουν.
Μαζί βέβαια με τους ενήλικες παρατηρητές, μαγνητίσαμε και πιτσιρίκια. Ένα δε από δαύτα, είχε μπαστακωθεί δίπλα μας και ήταν πάρα πολύ «ήσυχο». Μας ανακάτευε τις κάρτες, μας άλλαζε θέση στα πιόνια, έπαιζε με τον Ευλυγιστούλη, φώναζε και αποκάλυπτε τη λέξη που με κόπο προσπαθούσαμε να περιγράψουμε και γενικά "όλοι" περνούσαμε διασκεδαστικά. Έχε χάρη που μας παρατηρούσε η μαμά του, αλλιώς τώρα το πιτσιρίκι θα έκανε παρέα με τα ψάρια μεσοπέλαγα! Κάτι τέτοια μου κόβουν οποιαδήποτε υπόνοια μητρικού ενστίκτου! Μπλοκάρει το βιολογικό μου ρολόι!
Αφού βγήκαμε ΝΟΚ ΑΟΥΤ, η νίκη δεν είχε πλέον κανένα νόημα. Είχαμε μείνει αποκαμωμένοι να κοιτάμε το χαμό που προκάλεσε το διαβολάκι και καθόμαστε να περάσει η ώρα, ενώ αυτό χοροπηδούσε και μας τσιγκλούσε να συνεχίσουμε. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι οργανοπαίχτες το χαβά τους. Oh my God .... 3 Depon χρειάστηκα να ισιώσω ...
Ευτυχώς η Παροικιά δεν άργησε να φανεί, οπότε και τον μικρό τον μάζεψε η μάνα του (η οποία σίγουρα δίχως το διαβολάκι της, πέρασε διακοπές στο Love Boat, ενώ εμείς στον Τιτανικό). Στο λιμάνι, μας μάζεψε ο φίλος που μας φιλοξένησε .. αγκαλιές, φιλιά .. χαμός!! Πήγαμε στο σπίτι του, αλλάξαμε ρούχα και βγήκαμε στη Νάουσα!!
Νάουσα by night!! Πήγαμε σε ένα μπαρόκλαμπο, που λεγόταν Shark, πάρα πολύ ωραίο, γραφικό, πάνω στο λιμανάκι και με τιμές που αιτιολογούν πλήρως το όνομά του .. Sharkkkk!!!
(Σύστημα κοστολόγισης ποτών:
1) ρωτάει ο μπαρμαν τι ήπιαμε --> 3 ποτά και 1 perrier
2) πηγαίνει και ρωτάει τον ιδιοκτήτη (?),
3) ο ιδιοκτήτης μας κόβει με το μάτι (σου λέει άγνωστοι είναι αυτοί, δεν ξέρουν τι τους γίνεται)
4) ο μπαρμαν μας λέει "εε δώστε 30€" και χωρίς απόδειξη
5) Ρωτάω εγώ το μπαρμαν "πόσο κάνει δηλαδή το perrier;"
6) "Μισό λεπτό" ξανά στον ιδιοκτήτη, ο μπάρμαν
7) Γυρνάει "εεε δώστε για όλα 25€" ;;;;
Λες και ρώτησα πόσο κάνουν όλα μαζί , .. αν επέμενα πόσο κάνει το perrier, θα ξανακατέβαινε η τιμή είμαι σίγουρη.
Τα συμπεράσματα δικά σας)
Στο μεταξύ όση ώρα είμαστε στο μαγαζί, χορεύαμε, τραγουδούσαμε και γενικά περνούμε όμορφα. Που και που ακούγαμε και κάτι «ντιννν ντανν».
«Αχχ τι ωραία έχει και καμιά εκκλησίτσα εδώ κοντά, που η καμπάνα της σημαίνει τις ώρες» εγώ η πανέξυπνη. "Να την επισκεφτούμε μετά", σκέφτηκα.
Μετά από 2-3 επιτυχίες του dj συνειδητοποίησα ότι ο «παπάς» που σήμανε την καμπάνα ήταν ο μπάρμαν, η καμπάνα ήταν εφέ του μαγαζιού και .. όχι κανείς δε μας έκλεβε το χρόνο, οι ώρες διαρκούσαν 60 λεπτά και όχι 3 ή 4! Μάλιστα ..
Εεεε λίγο η ταλαιπωρία του ταξιδιού,
λίγο το ποτό,
λίγο τα λόγια του "παπά"
άρχισε να πέφτει η τάση.
Ο διακόπτης έπεσε οριστικά μετά από μισή ώρα στο σπίτι, όπου και ξεραθήκαμε στον ύπνο!!
Αυτή ήταν η 1η ημέρα μου στην Πάρο!