Σοκ στο Λούσιο και .. σε μένα!

φωτογραφία από www.in.gr

Είναι στιγμές που σε ΣΟΚΑΡΟΥΝ πολύ (αδιάφορο το γιατί τόσο) και που σε ωθούν να γράψεις αυτό:
Κυριακή πρωί και έχω βγει για να αγοράσω εφημερίδες.
Τηλεόραση δεν έχω ανοίξει από το Σάββατο το πρωί, άρα είμαι αποκομμένη από τα γεγονότα.
13:13 μ.μ. χτυπάει το κινητό.
- "Έλα ζεις;" ένας φίλος
- "Εεε ναι καλέ, τι κάνεις" ανυποψίαστη και γεμάτη τύψεις που έχω εξαφανιστεί.
- "Είπα μήπως είσαι πάλι σε κανένα ποτάμι"
- "Όχι καλέ, πάλι" χαζοχαρούμενη εγώ
- "Δεν άκουσες τι έγινε στο Λούσιο;"
- "Όχι τι;"
Μου περιγράφει όλα τα γεγονότα ... εγώ σιωπηλή και σοκαρισμένη.
- "Είσαι καλά;"
- "Εε έχω πάθει πλάκα"
- "Καλά, σε αφήνω τώρα, τα λέμε μετά και ΧΑΙΡΟΜΑΙ πραγματικά που σε άκουσα!" Αυτό το τηλεφώνημα επαναλήφθηκε και από άλλους (συμπεριλαμβανομένης και της μητέρας μου).
Γύρισα σπίτι και άνοιξα τηλεόραση, όπου πολλά κανάλια έδειχναν εικόνες από την τραγωδία.
Η καρδιά μου χτυπούσε σταδιακά γρηγορότερα και όσο οι γνώριμες εικόνες στην τηλεόραση πλήθαιναν τόσο το χέρι μου με το τηλεκοντρόλ έτρεμε.
Γνώριμες όχθες, ενός γνώριμου ποταμού, γνώριμοι δρόμοι, γνώριμου χωριού ... μέρη γεμάτα πόνο και θάνατο, μέρη που μόλις μία εβδομάδα πριν αποτέλεσαν το σκηνικό μιας όμορφης εμπειρίας για μένα.

Και μοιραία έρχεται στο μυαλό η ερώτηση:
"Τι θα γινόταν αν είχα πάει αυτό το σαββατοκύριακό για rafting στο Λούσιο;;;".
Μπορεί τίποτα, μπορεί και τα πάντα.

Καταλήγω λοιπόν, για ακόμα μία φορά, στο ότι η ζωή είναι τόσο εύθραυστη και τόσο τυχαία δοθείσα, μα ακόμα πιο τυχαία και πιο αναπάντεχα αφαιρούμενη.

.........

Θα μπορούσα να σας πω πολλά ακόμα μελαγχολικά και "κοψοφλέβικα" που σκέφτομαι από σήμερα το πρωί, αλλά επιλέγω να μην το κάνω.

φωτογραφία από εμένα

Σήμερα αυτά από εμένα, από αύριο ξανά σε πιο αισιόδοξα post!