Αλεσσάνδρο

Στα 12 μου χρόνια, πραγματοποιήθηκε το όνειρο των γονιών μου, να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι στην Αθήνα. Μετά από 2 χρόνια καθημερινής επίβλεψης χτισίματος, 2 εισαγωγές της μητέρας μου στον Ευαγγελισμό από υπερκόπωση, πολλά πολλά έξοδα και ένα δάνειο που πριν ένα χρόνο αποπληρώσαμε αφού δώσαμε τα 100πλάσια λεφτά πίσω, αποκτήσαμε ένα δικό μας σπίτι.

Την μετακόμιση σε εκείνη την ηλικία δεν την πολυθυμάμαι, το μόνο που θυμάμαι είναι που τη μία μέρα κοιμήθηκα σε ένα άδειο σπίτι με στρώματα στο πάτωμα, σαν σε καταυλισμό και την επόμενη κοιμήθηκα σε ένα καινούριο χώρο που μύριζε μπογιά. Καθόλου δε μου άρεσε, πράγμα το οποίο θα έστελνε τη μητέρα μου για 3η φορά στον Ευαγγελισμό από νευρικό κλονισμό αυτή τη φορά, αλλά υπήρχε ένα θετικό που ανέτρεπε την άποψή μου για αυτό το σπίτι.

Το θετικό του νέου σπιτιού ήταν ότι βρισκόταν σε αδιέξοδο, οπότε αφενός είχε ησυχία, αφετέρου στο δρομάκι έξω από το σπίτι μπορούσαμε άνετα τα παιδιά της γειτονιάς να παίζουμε δίχως να ανησυχούν οι γονείς μας μη μας πατήσει κανένα αυτοκίνητο. Αυτό το θετικό προσέλκυε και τα υπόλοιπα παιδιά τη γειτονιάς, γεγονός που τελικά έσπασε τα νεύρα στη μητέρα μου, λόγω της καθημερινής φασαρίας που κάναμε.
Στο διπλανό σπίτι με το δικό μας, έμενε ένα αγόρι, ο Αλέξανδρος, με τη μητέρα και τη γιαγιά του. Η γιαγιά του τον φώναζε συνεχώς:
- «Αλεσσααααάνδρο, Αλεσσααααάνδρο!» και δεν καταλάβαινα το λόγο.
Το απέδωσα τότε στην έλλειψη δοντιών που την έκανε να μην προφέρει το «ξ».
Ο Αλέξανδρος για να καταλάβετε, ήταν το κωλοπαιδάκι της γειτονιάς, ο γόης, ο μάγκας. (Πάντα τα καλά παιδιά πάω και κοιτάω η άτιμη).
Σαν κλασσικό λαγωνικό λοιπόν, από μικρή, τον είχα μπανίσει αρχικά πίσω από τις φυλλωσιές του σπιτιού μου να κάνει ποδήλατο. Πάνω κάτω με το ποδήλατο αυτός, πέρα δόθε με τα φυτά της μάνας μου εγώ. Αυτό γινόταν καθημερινά, οπότε για να μη με τρώνε τα ζουζούνια ανάμεσα στις φυλλωσιές και να μην καταστρέφω τα φυτά της μαμάς πράγμα που θα την έστελνε ξανά στο νοσοκομείο, αποφάσισα πως έπρεπε κάτι να κάνω.
Εκείνο το Δεκέμβρη είχα πάρει το Lower, οπότε ο μπαμπάς μου αποφάσισε να μου κάνει ένα δώρο. Δίχως δισταγμό του είπα πως θέλω ένα ποδήλατο.
"Κοινά χόμπυ ... ευκαιρία για γνωριμία", σκέφτηκα.
Πήγαμε με το μπαμπά στο κατάστημα με τα ποδήλατα, όπου υπήρχαν τα τελευταίας τεχνολογίας και μόδας κομμάτια. Κάτι ωραιότατα γυαλιστερά ποδήλατα, με ψηλές σέλες και πολλές ταχύτητες. Ο υπεύθυνος, βέβαια κοιτώντας με, συνέστησε στον πατέρα μου να μου αγοράσει ένα ροζ του γουρουνιού ποδήλατο, με ροζ καλαθάκι μπροστά, χαμηλή σέλα και ψηλό τιμόνι, με κορδόνια στα χερούλια και ένα κουδούνιπου έκανε ένα πολύ διακριτικό ντριν ντριν. Και ξέρετε κάτι, ο υπεύθυνος είχε δίκιο, ντρέπομαι που το λέω αλλά τότε μου άρεσε. Οπότε κάπως έτσι η μικρή Seaina απέκτησε το ροζ ποδήλατάκι της.


Την επόμενη ημέρα, Κυριακή, έβγαλα το ποδήλατο στο αδιέξοδο και πάνω κάτω, πάνω κάτω, άρχισα να κάνω βόλτες, με το βλέμμα στην πόρτα του Αλέξανδρου. Ντριν ντριν και το κουδούνι, αλλά ο Αλέξανδρος άφαντος. Είχα βάλει και στο ροζ καλαθάκι, τη Barbie μου και γεμάτη περηφάνια έκοβα βόλτες, Κάποια στιγμή βαρέθηκα να περιμένω να φανεί και παράτησα το ποδήλατο στην άκρη. Ασχολιόμουν με την κούκλα μου και ενώ την είχα χτενίσει για 300ή φορά, δίχως να το αντιληφθώ, με πλησιάζει ένα ποδήλατο με τον Αλέξανδρο απάνω.
Πάνω στον πανικό μου να κρύψω την κούκλα μου, μη με περάσει και για κανένα χαζοκόριτσο, την πέταξα μακριά, πράγμα το οποίο σύγχυσε τη μαμά! (τελικά η μαμά έχει ευαίσθητο νευρικό σύστημα, κατέληξα)
Ο Αλέξανδρος κοίταξε μία εμένα, μία το ποδήλατό μου και με ρώτησε, με ύφος John Travolta στο Pulp Fiction:
- «Κολιές ξέρεις να κάνεις;», "καλημέρα" ή "γειά σου" ούτε κατά διάνοια, είμαστε και βαρύ πεπόνι βλέπεις!!
Ωστόσο εγώ δεν μπορούσα να κρύψω τη χαρά μου, που το ροζ ποδηλατάκι μου είχε επιτύχει το στόχο του, ... μου είχε μιλήσει ο Αλεξανδρος!!! Βέβαια μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, σκέφτηκα λίγο το παράλογο και άτοπο της ερώτησής του, αλλά με άνεση, χαμόγελο και αυτοπεποίθηση του απαντάω:
- «Αμέ».
- «Για κάνε» μου λέει γεμάτος δυσπιστία.
- «Τώρα;; Δεν έχω μαζί μου τα υλικά. Ξέρεις φτιάχνω συνέχεια κολιέ, από χάντρες, κλωστές, κοχύλια. Τα πετυχαίνω πολύ καλά, θες να σου φτιάξω κι εσένα ένα;»
- «.... ;;;;;»
Με κοίταξε, λίγο απορημένος να το πω, λίγο "μωρ τι είν' τούτο;" να το πω, θα σας γελάσω. Δεν απάντησε πάντως, μου γύρισε την πλάτη και απλά σηκώθηκε και έφυγε πάνω στο ποδήλατό του. Από τότε δε μου ξαναμίλησε ποτέ.
Μετά από αρκετό καιρό έμαθα ότι κολιές είναι οι φιγούρες με το ποδήλατο που ο ποδηλάτης φρενάρει και σπινιάρει την πίσω ρόδα και όχι τα κοσμήματα που έφτιαχνα εγώ. Κάπως έτσι άδοξα, χάλασε πριν καν αρχίσει μια γνωριμία. Βέβαια καλύτερα, αν το σκεφτείς, διότι αργότερα έμαθα επίσης ότι ο πατέρας του ήταν Ιταλός μαφιόζος. Εξού και το Αλεσσάνδρο της χωριάτας της γιαγιάς του!!!
Έτσι λοιπόν ήρθε και δεν ακούμπησε ο Αλεσσάνδρο!