Βασίλη σε ευχαριστώ!!

Όλα ξεκίνησαν πριν κανά δυο μήνες, Σάββατο βράδυ ήτανε, όπου η μοίρα με κράτησε σπίτι. Είχα φάει όλη την ημέρα στο IKEA και το βράδυ συναρμολογούσα τα αποκτήματά μου. Καθόμουν που λέτε στο πάτωμα, εν μέσω ξύλινων κομματιών, μεταλλικών βιδών και κατσαβιδιών και συναρμολογούσα.

Για συντροφιά είχα ανοίξει την τηλεόραση όπου στο καθιερωμένο zapping, σταμάτησα στον Alpha και στην εκπομπή της Σεμίνας Διγενή, με καλεσμένο το Βασίλη Παπακωνσταντίνου! Εεε δεν ετίθετο ερώτημα, τι θα επέλεγα να δω.

Να σας πάω όμως πρώτα λίγα χρόνια πίσω. Στα γυμνασιακά - λυκειακά μου χρόνια, «γνώρισα» τη μουσική του Β.Π. και πολύ απλά ΚΟΛΛΗΣΑ!! Μιλάμε για φανατισμό .. μπλούζες από το Μοναστηράκι με το Β.Π. επάνω, σε όλες τις συναυλίες από κοντά η seaina και πάντα στο walkman μου υπήρχε μια κασσέτα με τραγούδια του. Νομίζω ότι πέρασα (αν την πέρασα ποτέ δηλαδή) την εφηβεία μου παρέα με τον Β.Π.
Αμφισβήτησα τους πάντες με το «Αυτούς τους έχω βαρεθεί» περπατώντας στην «Οδό Ελλήνων», συμμετέχοντας σε πορείες κάποια «Πρώτη Μαΐου» και στέλνοντας «Χαιρετίσματα» σε εξουσίες που συμπίεζαν τα όνειρά μου.
Πάλεψα με τον εφηβικό μου εαυτό και έφτασα να «Καταρρέω» και να «Φοβάμαι» όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα. Υποτίμησα τον εαυτό μου αναγνωρίζοντας «Τα χάλια μου», παρακαλούσα όλους τους κοινωνικοπολιτικοοικογενειακούς μου επικριτές να με «Αφήσουν να κάνω λάθος» και εκεί που έπιανα πάτο και έλεγα «Δεν υπάρχω», ανασηκωνόμουν πάλι και «Για μένα τραγουδούσα» και για κανέναν άλλο που με πλήγωνε .. όπως και οι πλατωνικοί, ανεκπλήρωτοι, ανούσιοι έρωτες ..
Έρωτες για τους οποίους φώναζα με όλο μου το πάθος «Σε θέλω», για τους οποίους αφιέρωνα χρόνο, όνειρα, στιχάκια στις σελίδες του ημερολογίου, σχεδιάκια στις κασετίνες «Για σένα». Έρωτες για τους οποίους θα τίναζα τα τετριμμένα στον αέρα και δίχως δισταγμό θα έλεγα «Σ’ ακολουθώ», για τους οποίους έχανα την αξιοπρέπειά μου προσμένοντας και παρακαλώντας «Να γράφεις να τηλεφωνείς». Έρωτες για τους οποίους σκιρτούσε η καρδιά μου, μα αυτοί σκιρτούσαν για κάποια «Στέλλα» ή κάποια «Λίνα», οπότε και έκανα πέτρα την καρδιά μου και της φώναζα «Κρύψου» όσο πιο βαθιά μπορείς μπας και σταματήσεις να πονάς! Και «Πριν το τέλος», όταν τα δάκρυα με έπνιγαν, πολλοί με προέτρεπαν «Πες του να πάει» .. και αυτοεπιβιόμενη εγώ έπειθα τον εαυτό μου ότι «Δε σε γουστάρω» .. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν κι έρωτες που είναι «Σα να μη σ’ έχασα» ποτέ και πάντα τους θυμάμαι με νοσταλγία!
Νοσταλγία έχω όμως και για τα ταξίδια που έκανα .. από τα πιο κοντινά μέσα ένα τρένο με τη μουσική στα αυτιά, σε μια πολύβουη, βρώμικη πόλη σταματώντας πότε στη «Βικτώρια» χαζεύοντας έναν κλασσικό «Μαύρο γάτο», πότε στα Πατήσια, μέχρι και πιο μακρινά, μέχρι την «Πρέβεζα» ή τη «Θεσσαλονίκη» ας πούμε! Πόσες φορές δεν ξεσηκωνόμουν με το «Ένα καράβι» γεμάτη προσμονή και διάθεση για χορό πάνω στο κατάστρωμα, για το ταξίδι που μόλις ξεκινούσε!! Πόσες φορές δεν ξεμάκραιναν λιμάνια από το οπτικό μου πεδίο, με τον ήχο του «Φεύγουν καράβια» από το walkman!! Και πόσα ανεκπλήρωτα ταξίδια δεν ονειρεύτηκα και μέχρι και σήμερα δεν έχω πραγματοποιήσει, όπως αυτό στο «Πόρτο Ρίκο»!
Από τη ζωή μου πέρασαν φίλοι και φίλες πολλές. Άλλες «Ευτυχώς» κράτησαν, άλλες πάλι έληξαν άδοξα, σκίζοντας σαν «Μαχαίρι» την ψυχή μου. «Ίσως» πολλοί να έπρεπε να περάσουν σαν «Κουρσάροι», να αναστατώσουν τη ζωή μου και να φύγουν. Αισθάνομαι όμως και τυχερή γιατί πέρασαν και αξιόλογοι «Μπαγάσες» από τη ζωή μου, μερικοί από τους οποίους είναι δίπλα μου μέχρι και σήμερα!
Θυμάμαι ακόμα άπειρες ευκαιρίες για γιορτές οπότε και πάντα αντηχούσε το «Χρόνια πολλά» στα αυτιά μου και προσωπικές μου γιορτές που λαχταρούσα ευχές «Από μένα το Βασίλη». Θυμάμαι ακόμα πολλά πάρτυ όπου δε σταματούσα να «Χορεύω», αλλά και πόσα «Βράδια Σαββάτου» δεν έκανα παρέα με τη μοναξιά μου!
Αναπολώ το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του ΄87 στο μπάσκετ, όπου όλος ο κόσμος ούρλιαζε στους δρόμους και φώναζε «Ελλάς»!!!
Και πόσα άλλα .. για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα Βασίλη σε ευχαριστώ!!

Όπως καταλαβαίνετε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου αποτελεί ένα σημαντικότατο βίωμά μου, το οποίο με επηρέασε σε πολλά επίπεδα και αποτέλεσε λιθαράκι στο σημερινό οικοδόμημα της προσωπικότητας μου.

Από τότε πέρασαν μερικά χρόνια, όπου ξεθύμανε αυτή μου η μανία με τον Β.Π. Εκείνο το βράδυ όμως παρακολουθώντας την εκπομπή της Σεμίνας, ήταν σα να πέρασε όλη η εφηβεία μου μπροστά από τα μάτια μου ή την οθόνη μου πιο ρεαλιστικά, σε τέτοιο σημείο που βούρκωσα .. νοστάλγησα τα περασμένα!!
Αποφάσισα λοιπόν να πάω να τον ξαναδώ μετά από χρόνια!
Εεε λοιπόν προχθές την Παρασκευή το βράδυ, κανονίστηκε παρέα και πήγαμε στο ΟΞΥΓΟΝΟ (Βούρβαχη & Κορυζή 4, Ν. Κόσμος, 210-9240740)
Από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρυσα πάνω στη σκηνή, ένιωσα ένα ρίγος από τα παλιά, τα γνωστά. Με την αισθαντική του φωνή ταξίδεψα, ερωτεύτηκα, συγκινήθηκα, με τα τραγούδια του Καββαδία, του Άσιμου και του Μικρούτσικου θυμήθηκα, φανατίστηκα, επαναστάτησα, ξέσπασα ... πέρασα εκπληκτικά, δεν μπορώ ίσως με επιτυχία να σας μεταδώσω τα συναισθήματά μου, αλλά πολύ απλά θα πω πως ΕΚΣΤΑΣΙΑΣΤΗΚΑ! Μαγευτική βραδιά! Δεν θέλω να μείνω στην τσουχτερή τιμή του ποτού .. προσωπικά δεν με ένοιαξε.


ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΤΕΚΛΥΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ!!

Υ.Γ. Μέχρι την έναρξη του προγράμματος μας συνόδεψαν τραγούδια ελληνικά και ξένα (ακούσαμε scorpions, ac/dc, ακόμα και Anastacia) και γύρω στις 11.30 εμφανίστηκαν οι 1550 ξεκινώντας με δύο τραγούδια από τον καινούργιο τους δίσκο. Μαζί με τη Ζακλίν Σταματοπούλου και τη Μαρλέν Αγγελίδου (από τις Ηι-5, αν θυμαστε) μας προετοίμασαν ξεσηκώνοντας το κοινό που άρχισε να φωνάζει ρυθμικά «Βασίλη έλα μας έχει πιάσει τρέλα!»