Ο Ρόμποκοπ με τη σφουγγαρίστρα και το υγρό πυρ

Το διαμέρισμα που νοίκιασα πριν 2 μήνες σχεδόν (βρε πώς περνάει ο καιρός .. πότε ήταν που συγκατοικούσα με αναρίθμητες κούτες και σκουντουφλούσα όλη την ώρα πάνω τους ;!!), ήρθε σε μένα τελείως στην τύχη. Και εξηγούμαι: Πάνω από 2 μήνες αγόραζα «Μικρές αγγελίες» και «Χρυσή Ευκαιρία». Αυτό, πέραν της αναζήτησης για κατοικία (και όχι μόνο), συνεπάγεται κατακόρυφη αύξηση του λογαριασμού του τηλεφώνου (αφού το ακουστικό μετατρέπεται σε σκουλαρίκι), κατακόρυφη αύξηση της κατανάλωσης βενζίνης (αφού με το χάρτη συνοδό, τριγυρνάς σε όλη την Αθήνα) και κατακόρυφη αύξηση της συλλογής μου σε cds με λαϊκό και ρεμπέτικο περιεχόμενο (αφού κάθε τεύχος έχει μέσα και κανα δυό από δαύτα), (μα τα ακούει ποτέ κανένας αυτά τα cds;).

Μέρα παρά μέρα, λοιπόν, με το μολύβι στο αυτί, ως άλλος μπακάλης, με το φωσφοριζέ στο στόμα, με το ακουστικό στο αυτί και με το στυλό ανά χείρας, προσπαθούσα να βρω το σπιτάκι των ονείρων μου. Είδα κι αν είδα σπίτια, μικρά, μεγάλα, ακριβά, φτηνά ούτε ένα, τρώγλες, περιποιημένα, με ευγενικούς, με αγενείς, με δύστροπους, με καλόβολους, με απαιτητικούς νοικάρηδες .. και του πουλιού το γάλα. Η αλήθεια είναι πως στην πορεία απελπίστηκα.

Κάποια μέρα που καλώ ένα νούμερο, πριν καν πω καλησπέρα μια κυρία μου λέει κοφτά: «νοικιάστηκε!». «Ααα μάλιστα» λέω εγώ, «συγγνώμη αλλά η σημερινή εφημερίδα έχει τη δημοσίευση». Εκεί πάνω λέω, δε ρωτάω την απορία που έχω καιρό τώρα; Κι έτσι κι έγινε. «Να σας ρωτήσω κάτι; Κάθε αίτηση για αγγελία, με πόσες δημοσιεύσεις αντιστοιχεί;», «Με 3» μου λέει και εκεί πάνω ξεκίνησε μια κουβέντα και μου σκάει το παραμύθι, ότι σε λίγο καιρό αδειάζει ακόμα ένα διαμέρισμα στην πολυκατοικία και άμα ενδιαφέρομαι να πάω να το δω και να το έχω υπόψη μου. Και δεν πάω λέω εγώ;

Πήγα λοιπόν, αλλά λόγω ώρας και συγκυριών δεν είδα το ίδιο το διαμέρισμα, αλλά το αντίστοιχο του ισογείου. Ένα, σας λέω όταν το είδα το ερωτεύτηκα, τέλεια διαμόρφωση χώρου, που δεν αφήνει ανεκμετάλλευτο ούτε τετραγωνικό χιλιοστό, ρετιρέ, με θέα και φως, πολύ φως όμως, αφού στο σπίτι κυκλοφορώ με γυαλιά ηλίου! Αυτό δε το θαύμα είχε και bonus, ερχόταν πακέτο και με έναν κουφό, 85άρη νοικάρη, με βηματοδότη, που πάσχει και από Αλτσχάιμερ. Ο συγκεκριμένος μένει εκτός Αττικής, και κάθε αρχές του μήνα καβαλά τη BMW του και βγαίνει παγανιά στην Εθνική να έρθει Αθήνα, να μαζέψει τα νοίκια από τις 4-5 πολυκατοικίες που έχει .... από ότι τον έκοψα μαυραγορίτης πρέπεινα ήταν αυτός στον πόλεμο, δεν εξηγείται αλλιώς.

Anyway, περνούσαν οι βδομάδες και ο προηγούμενος ενοικιαστής δεν έλεγε να φύγει. Τηλέφωνα εγώ κάθε εβδομάδα στη διαχειρίστρια, τηλέφωνα στον παππού δίχως επίτευξη επικοινωνίας .. Έτσι παραμονή Πρωτοχρονιάς επιτέλους έφυγε ο προηγούμενος ενοικιαστής και επιτέλους μπόρεσα να αναλάβω δράση.

Όταν το πρωτο-αντίκρυσα η αλήθεια είναι ξενέρωσα .. πολύ βρώμα, εγκαταλελειμμένο .. αλλά είχε potentials. Ο παππούς ανέλαβε βαψίματα, υδραυλικά και καινούρια ντουλάπια κουζίνας και εγώ τη φασίνα. Ξεπατώθηκα αλλά το έγλειψα! Έτσι μετακόμισα! Δυο μήνες τώρα, το μόνο που δεν είχα πειράξει ήταν η βεράντα μου.

Ο προηγούμενος νοικάρης από ότι ανακάλυψα, είχε μετατρέψει τη βεράντα του κάτι ανάμεσα σε ταβέρνα «Τα Βλάχικα» και σε τροπικό δάσος του Αμαζονίου. Και όλα αυτά από μαρτυρίες της γειτόνισσας αλλά και από τα ανεξίτηλα σημάδια πάνω στη βεράντα: κηλίδες στρογγυλές από αναρίθμητες γλάστρες, σκουριές, σημάδια από ψησταριές, ντουλάπες, τραπέζια, καρέκλες. Μια απελπισία. Όλο απέφευγα να την καθαρίσω, αλλά δεν πήγαινε άλλο, άνοιγε και ο καιρός .. μην κοιτάτε που αποφάσισε να ξανακλείσει, την προηγούμενη εβδομάδα άνοιγε.

Το task ήθελε δραστικές λύσεις. Σουλατσάροντας στην Αθήνα, έχετε δει ποτέ μπροστά σας, στα πεζοδρόμια κάτι αστραφτερά, απαστράπτοντα πλακάκια (που αν ήταν δόντια θα αποτελούσαν τμήμα του χαμόγελου της crest;), που σου τραβούν την προσοχή, ανάμεσα στη μπίχλα των υπολοίπων; Είμαι σίγουρη πως ναι. Είναι κάτι τύποι που πουλάνε κάτι δραστικά υγρά για πατώματα και μωσαϊκά και προκειμένου να σε πείσουν για την αποτελεσματικότητα του προϊόντος τους, καθαρίζουν και ένα πλακάκι κάθε μέρα. Σκέφτηκα λοιπόν να δοκιμάσω με ένα τέτοιο καθαριστικό να ξεβρωμίσω το μωσαϊκό της βεράντας μου.

Μια και δυο, ήρθε το Σάββατο το πρωί και μετά το χουζούρι και τον καφέ, ξύπνησε ο Ρόμποκοπ μέσα μου. Με σκούπες, φαράσια, σφουγγαρίστες, φακιόλια, πανιά, ξεσκονιστήρια, βγήκα στη βεράντα, έτοιμη για μάχη. Μετά τις κλασσικές διατάσεις, είμαστε πλέον οι δυο μας, εγώ και η βρωμοβεράντα, αλλά εγώ όχι μόνη. Είχα ενισχύσεις, το δραστικό καθαριστικό!

Μάζεψα μαλλί, φόρεσα γάντια και 2 σακούλες από super market πάνω από τα παπούτσια και τα μπατζάκια της φόρμα, έτσι για να μη μείνω στην καλύτερη, φαλακρή, με ροζιασμένα χέρια και ρακένδυτη, έτσι και έπεφτε καμιά σταγόνα από το .. υγρό πυρ πάνω μου! Ρίχνω μπόλικο από το ροζ υγρό στον κουβά της σφουγγαρίστρας, αραιώνω με λίγο νεράκι και δώστου η Μαίρη Παναγιωταρά σε όλο της το μεγαλείο. Στην αρχή απελπίσθηκα λίγο, αφού έπρεπε να σκύψω με το μεγεθυντικό φακό πάνω στις πιτσιλιές του μωσαϊκού, για να δω αν υπήρχε διαφορά με πριν. Τζίφος. Ξέπλυνα με το λάστιχο την πρώτη σαπουνάδα, έκανα και μερικές πιρουέτες και μερικά 4πλά τόλουπ πάνω στη βρεγμένη επιφάνεια με τα «σακουλένια» παγοπέδιλά μου και περίμενα να στεγνώσει.

Τελικά κάτι έγινε, η ελαφριά βρωμιά έφυγε, αλλά δεν ήταν και για να το γλείψεις το πάτωμα. Οπότε πέρασα στη 2^η φάση των εχθροπραξιών ... όχι δε θα με νικήσεις βρωμοβεράντα! Δίχως να διαλύσω αυτή τη φορά το «υγρό πυρ» στη σφουγγαρίστρα, το έριξα κατευθείαν πάνω στα σημεία με επίμονη βρωμιά .. Μόλις το ροζ υγρό άγγιξε το μωσαϊκό, άρχισε να ασπρίζει και να αφρίζει ... «Παναγία μου, θα ανοίξει καμιά τρύπα και θα βρεθώ στον από κάτω όροφο» σκέφτηκα. Αρπάζω τη σκούπα και αρχίζω να το απλώνω και να τρίβω.. Και ναι επήλθε μια νίκη. Και η μέτρια βρωμιά εξαφανίστηκε. Βέβαια, μαζί με τη βρωμιά εξαφανίστηκε και η γυαλάδα του μωσαϊκού και τώρα έχω ένα ξεθωριασμένο μωσαϊκό .. αλλά όλα κι όλα .. είναι πεντακάθαρο ... Οι σκουριές βέβαια επιμένουν, αλλά που θα μου πάει κάτι θα σκεφτώ.

Εκεί κάπου υποκλίθηκα στον κόσμο που είχε μαζευτεί στα γύρω μπαλκόνια να με θαυμάσει και έβγαλα και το «εξοπλισμό» μου, ο οποίος από θωράκιση αποδείχθηκε άχρηστος, μιας και στα γάντια, αλλά και στις σακούλες-παγοπέδιλα είχε εισχωρήσει απίστευτη ποσότητα νερού. (Μόνο ψάρια που δεν έβγαλα από τις σακούλες και τα παπούτσια μου.) Κάπως έτσι τελείωσε η παράσταση «Ο Ρόμποκοπ με τη σφουγγαρίστρα και το υγρό πυρ».

Συμπέρασμα: Αυτά τα υγρά καθαρίζουν αρκετά καλά, αλλά παράλληλα διαβρώνουν τα μάρμαρα και τα μωσαϊκά. Οπότε είναι ιδανικά για να καθαρίσετε .. ΞΕΝΑ σπίτια και όχι τα δικά σας! Χα χα!