Το γνώριμο πρόσωπο

"Would you die tonight for love …

Baby join me in death …"

Στο άκουσμα αυτής της μελωδίας που της θύμιζε τόσα πολλά, σηκώθηκε, έκλεισε τον υπολογιστή, πήρε παλτό και κλειδιά και έφυγε. Ήθελε να τρέξει μακριά, να φύγει.

Μπήκε στο αυτοκίνητο, έβαλε μπρος και όρμησε στην Εθνική. Έτρεχε σα δαιμονισμένη, άλλαζε λωρίδες, προσπερνούσε από δεξιά. Της κόρναραν πολλοί, την έβριζα ακόμα πιο πολλοί, μα δεν την ένοιαζε κανένας .. κανένας πια.

«Πού φτάσαμε;» σκέφτηκε, αυτή που πάντα σκεφτόταν πρώτα τους άλλους και ελάχιστα τον εαυτό της, τώρα να μη την απασχολεί κανένας. «Σιγά, και τι έγινε, μου το χρωστάω. Σήμερα θα κάνω κάτι για μένα»

Έφτασε στο Σούνιο την καταλληλότερη ώρα, την ώρα που σουρουπώνει. Παράτησε το αυτοκίνητο έξω από τον αρχαιολογικό χώρο και μαζί τσάντα, παλτό, κινητό, τα πάντα. Προχώρησε προς το ναό, πήδηξε τα συρματοπλέγματα και βρέθηκε στην άκρη των βράχων. Μαγεία. Τελικά η φύση είναι ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης.

Κάθισε σε ένα βράχο και άφησε την όρασή της να εισπράξει την ομορφιά .. μπροστά θάλασσα που τόσο λατρεύει, με διαφόρων ειδών πλεούμενα στον ορίζοντα να χαράζουν τη δική του πορεία. Αριστερά και δεξιά τμήματα στεριάς που προσπαθούν να μαζευτούν προς τα μέσα, ενώ τα κύματα ως άλλοι κυνηγοί παφλάζουν όλο και πιο δυνατά να τα γραπώσουν. Ο ήλιος ο απογευματινός με τις αποχρώσεις που λατρεύει, οι κατάλληλες αποχρώσεις που σε αφήνουν να του ρίξει μια ματιά δίχως να τυφλώνεσαι. Τέτοιες ώρες είναι σα να προσεγγίζεις τον ήλιο. Και το γλυκό αεράκι που δροσίζει αντί να εκνευρίζει ... όλα τέλεια.

Μια τέτοια ειδυλλιακή ατμόσφαιρα είναι το καλύτερο καθαρτικό από όλους κι από όλα! Άλλωστε έχεις όλες τις αισθήσεις σου τεταμένες, πού καιρός για αναμνήσεις.

Κι όμως εκεί κάπου στο γαλάζιο ορίζοντα, ένα πρόσωπο φαίνεται να διαγράφεται, ένα γνώριμο πρόσωπο. Κλείνει τα μάτια και αποτραβιέται από αυτή την ανεπιθύμητη «παρουσία». Σηκώνει το βλέμμα προς τον ουρανό .. μια όμορφη εναλλαγή ουρανού με σύννεφα τη διασκεδάζει. Μα να σου ένα σύννεφο παίρνει μια γνώριμη μορφή, πάλι αυτό το πρόσωπο. Σαν ηλεκτροχτυπημένη, σηκώνεται και πλησιάζει στο χείλος του γκρεμού. Χαζεύει το βάθος και τα βράχια που υπομονετικά ανέχονται τα παιχνιδίσματα των κυμάτων και αισθάνεται τα μάτια της να κλαίνε. Όχι δε φταίει ο αέρας που φυσάει ... Δεν είναι δυνατόν εκείνος ο μεγάλος βράχος κάτω δεξιά, έχει σχήμα προσώπου και όχι οποιουδήποτε προσώπου, μα το γνωστό πρόσωπο.

Στη σκληρή συνειδητοποίηση αυτή, τα δάκρυα ξεχύνονται με τόση ορμή, λες και κάποιος τα συγκρατούσε τόσο καιρό. Κόντρα στον αέρα στεκούμενη, διαγράφουν μια πορεία προς τα πίσω. Εκεί που προσπαθεί να αφήσει το πρόσφατο παρελθόν. Πίσω της τα δάκρυα, πίσω της οι στεναχώριες, πίσω της τα άγρυπνα βράδια, πίσω της το κενό, πίσω της όλα.

Κλαίει με μεγαλύτερη μανία, λες και όσο πιο πολλά δάκρυα χύσει, τόσο ευκολότερα θα απαλλαγεί.

Υπάρχει όμως το μεγάλο ερωτηματικό .. θέλω να ξεγράψω τελείως το παρελθόν; Ή θέλω να το συνεχίσω με άλλη μορφή; Μπορώ να το κάνω; Αν δε μπορώ, έχω το κουράγιο να συνεχίσω διαφορετικά;

Δεν είναι δυνατόν να ταλανίζεται τόσο καιρό με όλα αυτά τα ερωτήματα, πρέπει να πάρει μια απόφαση. Η παραμονή στην ανασφάλεια τη σκοτώνει. Είναι αδύναμη το ξέρει, παρόλες τις πεποιθήσεις πολλών. Άλλωστε αν ήταν δυνατή τώρα θα ήταν αλλού, όχι στο «μεταίχμιο». Αλλά ήρθε ο καιρός να αποδείξει πως είναι δυνατή(;) και σε θέματα καρδιάς και πρώτα από όλα στον εαυτό της.

Ο ήλιος έχει αρχίσει το καθημερινό του μπάνιο στη θάλασσα και κατεβαίνει όλο και πιο βαθιά. Σε 5-10 λεπτά το πολύ πλέον δεν θα υπάρχει αυτή η πηγή φωτός. Θα αρχίσει να πυκνώνει το σκοτάδι. ..

Κάθεται σα μαρμαρωμένη και κοιτάει το φωτεινό σημάδι σιγά σιγά να τεμαχίζεται και δεν είναι δυνατόν, ο κύκλος έχει χαρακτηριστικά, χαρακτηριστικά προσώπου, του γνωστού προσώπου ... 6/8 του κύκλου-προσώπου ... σιγομουρμουρίζει … 4/8 του κύκλου-προσώπου .. Would you die tonight for love … 2/8 του κύκλου-προσώπου ... Baby join me in death … 0/8 του προσώπου ....................

Ο γδούπος του σώματός της στα βράχια του γκρεμού δεν ήταν δυνατό να ακουστεί από κάποιον άλλο, η ίδια όμως μέσα της τον ένιωσε για τα καλά. Άνοιξε με δυσκολία τα μάτια για μια στιγμή και προσπάθησε να συνειδητοποιήσει πού βρισκόταν. Δίπλα της τα κύματα παιχνίδιζαν με τα ματωμένα της μαλλιά. Σήκωσε το βλέμμα προς το φεγγάρι που ξεκινούσε το δικό του φωτεινό ταξίδι και ναι, ... επιτέλους έβλεπε μόνο φεγγάρι, πουθενά πρόσωπο γνώριμο.

Έτσι χαμογελαστή σφάλισε τα μάτια ...

..............................................................................

Εκείνη την ώρα στο αυτοκίνητό της, το κινητό χτυπούσε .......... στην οθόνη που αναβόσβηνε, η αναγνώριση εικόνιζε ένα πρόσωπο, ένα γνώριμο πρόσωπο!!!