Η ηδονή της πείνας

Σήκωσε το βλέμμα από το πληκτρολόγιο και κοίταξε έξω. Πήρε λίγη ώρα μέχρι να συνηθίσει τη διαφορά της έντασης της φωτεινότητας της οθόνης με αυτή που επικρατούσε έξω. Αλλά πια φωτεινότητα; Δεν υπήρχε φως εκείνη την ημέρα. Πυκνά, γκριζωπά σύννεφα κάλυπταν τον ουρανό, όπως τα άγχη της κάλυπταν την ευτυχία της.

Ήταν ένα πρωινό, από εκείνα που νομίζεις ότι τίποτα στη ζωή σου δεν πάει καλά. Ένα πρωινό δίχως νόημα και σκοπό. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αισθανόταν το στομάχι της να διαμαρτύρεται. Από το πρωί του είχε χαρίσει μόνο ένα ποτήρι σκέτο καφέ και μάλλον δεν είχε μείνει ευχαριστημένο.

Χαιρόταν. Ίσως η μόνη ηλιαχτίδα χαμόγελου της ημέρας (ως εκείνη την ώρα τουλάχιστον) ήταν η χαρά της πείνας.

Με την αίσθηση της πείνας είχε ανέκαθεν μια ιδιόμορφη σχέση. Μπορούσε να της επηρεάσει ολόκληρη την ψυχολογία. Όταν ήταν χορτάτη, αισθανόταν τύψεις σε σημείο να τείνει προς τη δυστυχία. Όταν πάλι πεινούσε μπορεί και να ήταν ο ευτυχέστερος άνθρωπος πάνω στη γη.

Έτσι λοιπόν και εκείνο το πρωινό πεινούσε. Αλλά χαιρόταν. Άλλωστε δεν υπήρχαν περιθώρια για παρασπονδίες. Το προηγούμενο βράδυ είχε φάει 2 σουβλάκια και δεν κοιμήθηκε από τις τύψεις. Επιπλέον, το πρωί απέφευγε, όχι μόνο να ζυγιστεί, αλλά και να κοιτάξει το «όργανο του σατανά».

Αισθανόταν λοιπόν, πως το γουργούρισμα ήταν η τιμωρία της, ένα βασανιστήριο που της άξιζε. Έλα όμως που εκείνο το μουντό πρωινό, όλα μαύριζαν την ψυχή της ... θυμήθηκε παλιές εποχές όπου η ηδονή του φαγητού αποτελούσε πρόσκαιρη ευτυχία. Το κλάμα και οι τύψεις που ακολουθούσαν δεν φαινόταν να της θυμίζουν πολλά εκείνη τη στιγμή ...

Η ημέρα προχωρούσε με τα σύννεφα να πυκνώνουν και στον ουρανό, μα και στην ψυχή της .. πόσο μόνη αισθανόταν .. λες και όλοι οι φίλοι και γνωστοί είχαν αποδημήσει, σαν τα πουλιά που χάζευε από το παράθυρο .. πόσο τα ζήλευε!

Ήθελε και αυτή να είναι ελεύθερη σαν και αυτά και ... (άκου συνειρμό) .. να τρέφεται όπως αυτά, «σαν πουλάκι»! Μόλις είχε συνειδητοποιήσει πόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή της έπαιζε το «ένοχο» φαγητό! Ακόμα και στις πιο ελεύθερες και αχαλίνωτες φαντασιώσεις της εισχωρούσε.

«Τέρμα», σκέφτηκε, «όταν πάω σπίτι, θα φάω κάτι μικρό»

Το πρωινό ακολούθησε ένα μεσημέρι το ίδιο μουντό. Η ψυχολογία της δεν είχε μεταβληθεί στο ελάχιστο. Άνοιξε το ψυγείο, περιέργως, υπήρχαν τρόφιμα μέσα. Άρχισε να τρώει .. και να τρώει .. και να τρώει .. της φαινόταν αδύνατο να σταματήσει! Τι είχε πάθει?

«Οι βουλιμικοί άνθρωποι προσπαθούν να γεμίσουν το κενό του στομαχιού τους, νομίζοντας ότι γεμίζουν έτσι τη ζωή τους!» είχε ακούσει κάποτε από ένα ψυχολόγο σε μια εκπομπή!

«Μα είμαι βουλιμική; ... Και έχω κενό στη ζωή μου;» σκέφτηκε ..

Παρακινούμενη από τον πόνο στο στομάχι της, σταμάτησε να τρώει!

Στη θέα του άδειου πιάτου της, ξέσπασε σε κλάματα .. κλάματα γοερά σαν λυγμοί που ξεριζώνουν την ψυχή της! Πόσο μισούσε τον εαυτό της!! Πόσο ήθελε να τον πληγώσει, για αυτή της την αδυναμία! Αν δεν πονούσε το στομάχι της, θα έτρωγε κι άλλο για να τον εκδικηθεί!

Ανάμεσα στα αναφιλητά της, αποφάσισε πως υπήρχε λύση, δεν είχε πάρει ακόμα το δρόμο δίχως γυρισμό .. το δρόμο προς τα έντερα!

Σηκώθηκε και έτρεξε προς το μπάνιο. Σήκωσε το καπάκι της τουαλέτας, έβαλε το δάχτυλό της βαθιά στο στόμα της, έσκυψε από πάνω από τη λεκάνη και .. έβγαλε ό,τι την «πονούσε».

Κάποια στιγμή τελείωσε. Σηκώθηκε. Τράβηξε το καζανάκι! Κοίταξε το είδωλό της στον καθρέφτη! Δεν αναγνώριζε τον εαυτό της! Ποια ήταν εκείνα τα κόκκινα, πρησμένα και υγρά δυο μάτια; Τι ήθελαν να της πουν; Πόσο ντρεπόταν να τα κοιτάξει! Πόσο ήθελε να σπάσει τον καθρέφτη για να μη χρειάζεται να τα βλέπει!

Μέσα στη δίνη αυτών των σκέψεων, ξέσπασε ξανά σε κλάματα. Ακούμπησε στα κρύα πλακάκια και αφέθηκε να γλιστρήσει. Σαν αδύναμο μωρό, κουλουριάστηκε στη γωνιά της ..

«Χα, χα .. κοίτα τη χοντρή!!»

..

«Δεν έχουμε νούμερο για σας!»

..

«Δεν μπορείς να ράψεις το στόμα σου επιτέλους;»

..

«Με την τάδε είστε ίδια ηλικία, μα αυτή είναι όμορφη!»

..

«Χωράς σε αυτό το μπλουζάκι;»

..

Τα φαντάσματα του παρελθόντος την επισκέπτονταν πάλι. Τη χτυπούσαν αλύπητα, εκεί στη γωνιά του μπάνιου. Και εκείνη παρατημένη τα ανεχόταν, λυτρωνόταν που είχαν γυρίσει και της θύμιζαν την παρουσία τους.

Κάπως έτσι την πήρε ο ύπνος ... και είδε για πρώτη φορά μετά από καιρό όνειρο. Ένα όμορφο όνειρο!

Ήτανε λέει όμορφη, πολλή όμορφη και άρεσε όχι μόνο στους άλλους, μα και στον εαυτό της. Τι φοβερή αίσθηση που ήταν!

Ξύπνησε .. ούτε ξέρει πόσες ώρες κοιμήθηκε!

Το στομάχι της χάλια, γύρω από τα μάτια της μαύροι κύκλοι, στο στόμα της μια ξινή γεύση ..

Σηκώθηκε, γδύθηκε και μπήκε στη μπανιέρα! Άνοιξε τη βρύση και άφησε το νερό να τρέχει! Έκλεισε τα μάτια και απόλαυσε την κάθαρση .. το αχνιστό νερό ακολουθούσε της καμπύλες του σώματός της, τους ώμους, την πλάτη, το μηρό, τη γάμπα .. ως άλλο αντρικό χέρι που ανακαλύπτει ηδονικά το σώμα της. Ένα σώμα που δεν είχε σχέση με αυτό του παρελθόντος, ένα όμορφο σώμα, με καμπύλες και «πιασίματα» μα συνάμα θελκτικό.

Έριξε το μπουρνούζι πάνω της και βγήκε από το μπάνιο. Είχε αρχίσει να ξημερώνει νέα, ηλιόλουστη ημέρα και η ίδια είχε αρχίσει να .. ανθίζει. Άφησε το μπουρνούζι να γλιστρήσει από τους ώμους της (μην μας βαραίνουν και περιττά ρούχα) και ανέβηκε στο «όργανό του σατανά»! Είχε χάσει σχεδόν 1 κιλό από την προηγούμενη ημέρα και λογικό ήταν, δεν είχε φάει τίποτα!

Ήταν τρισευτυχισμένη! Παρανοϊκή, μα χαρούμενη! Ήξερε πως το νούμερο ήταν πλασματικό, μα της αρκούσε για να χαμογελάσει!

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου .. πόσα σπήλαια και χαράδρες μπορεί να κρύβει!

Ντύθηκε σέξι (αισθανόταν αδύνατη!), φόρεσε τις αγαπημένες της ψηλοτάκουνες γόβες, βάφτηκε τονίζοντας τα 2 μεγάλα της μάτια, χτένισε τα μαλλιά και βγήκε στον ήλιο!

Γεμάτη αυτοπεποίθηση ξεκίνησε να κατακτήσει τον κόσμο! Τίποτα πάνω της δεν μαρτυρούσε τα γεγονότα της προηγούμενης βραδιάς!

Ναι δεν είχε φάει, ναι είχε χάσει ένα κιλό και ναι αισθανόταν σήμερα .. θεά!