Εδώ Πολυτεχνείο

Ένα παλιό διαφημιστικό έλεγε: "Για πιάσε Μελωδία" ..
Έτσι κι εγώ σήμερα έπιασα Μελωδία στους 99,2 μεγακύκλους των FM ..

Ο σκοπός είναι να ακούσω το αφιέρωμα στο "πολιτικό τραγούδι" που έχει σήμερα, με αφορμή την 33η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Με το που ανοίγω λοιπόν το ραδιόφωνο ακούω:

Σαν τον αητό φτερούγαγε στη στράτα
τον καμαρών' η γειτονιάστα παραθύρια
με χαμηλά τα μαύρα του τα μάτια
λεβέντης εροβόλαγε.

Στα μάτια του ένα σύννεφο
μες στη καρδιά του σίδερο.
Κυλάει το αίμα, σκέπασε τον ήλιο
και ο χάρος εροβόλαγε.

Σφαλούν τα μάτια και οι καρδιές
σφαλούν τα παραθύρια
μετά χυμάει ο χάροντας καβάλα
και κείνος χαμογέλαγε.

Ποιος κατεβαίνει σήμερα στον Άδη;
Ποιον κουβεντιάζ' η γειτονιά και ανανταριάζει;
Γιατί βουβαίνονται βουνά και κάμποι;
Λεβέντης εροβόλαγε.

Η τρίχα κάγκελο! Πόσες θύμισες ξαφνικά ... και μη βιαστείτε να βγάλετε το συμπέρασμα ότι ζούσα την περίοδο της εξέγερσης. Άλλες μνήμες κατέκλυσαν το μυαλό μου. Σχολικές εορτές! Εορτές στις οποίες συμμετείχα σχεδόν πάντα, είτε απαγγέλλοντας κάποιο ποίημα, είτε τραγουδώντας στη χορωδία, είτε παίζοντας αρμόνιο στην ορχήστρα. Από όλες τις σχολικές εορτές, η συγκεκριμένη της 17η Νοεμβρίου ήταν η αγαπημένη μου.
Δεν ξέρω γιατί αλλά η ημέρα εκείνη μου προκαλούσε και συνεχίζει να μου προκαλεί (δεδομένων ερεθισμάτων) ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση. Από κοριτσάκι άκουγα τον πατέρα μου να περιγράφει την προσωπική του εμπειρία από το Πολυτεχνείο. Φοιτητής τότε μας έλεγε (σε μένα και την αδερφή μου) πώς ήταν όταν βρισκόταν κλεισμένος και αυτός μέσα στο Πολυτεχνείο, πώς πήδηξε τα κάγκελα όταν μπήκε το τανκ, πώς τους κυνήγησαν οι μπάτσοι και πώς κατάφερε να χαθεί μέσα στα στενά της γύρω περιοχής.
Αυτή η ιστορία με στιγμάτισε, ίσως σε τέτοιο βαθμό, ώστε σε κάθε επέτειο, ζητούσα να μας την ξαναδιηγείται. Παράλληλα έβλεπα όλες τις εκπομπές που εξιστορούσαν τα γεγονότα της εποχής. Τραγούδια λοιπόν, σαν αυτά που ακούω σήμερα από τον Μελωδία με συγκινούν πολύ και με ανατριχιάζουν στην κυριολεξία.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ισχυρά συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν όταν πήγα για 1η φορά στην πορεία του Πολυτεχνείου, πρωτοετής φοιτήτρια ούσα ... του Πολυτεχνείου !?

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ αίματα με πορφύρωσαν
Και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
Οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο

Στ' ανοιχτά του πέλαγου με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
Αμαρτία μου να 'χα κι εγώ μιαν αγάπη
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο

Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
Τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου
Την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο

Κι από τότε γύρισαν καταπάνω μου
Των αιώνων όργητες ξεφωνίζοντας
"Ο που σ' είδε, στο αίμα να ζει και στην πέτρα"
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο

Της πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα
Μες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα
Των φονιάδων το αίμα με φως ξεπληρώνω
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο

Η γνωστή ανατριχίλα πάλι ..
Συλλογίζομαι πόσο διαφορετικές ήσαν εκείνες οι εποχές, οι τόσο χρονικά κοντινές, μα οι τόσο κοινωνικά μακρινές!! Εποχές όπου υπήρχε ζωντανό πνεύμα, ατίθαση ψυχή, όνειρα, οράματα, διάθεση για αγώνα, για αντίσταση, ομαδικότητα, συντροφικότητα..
Δεν θέλω να είμαι μηδενίστρια, να κατακρίνω και να αφορίζω τις σημερινές συνθήκες. Απλά τα παραπάνω χαρακτηριστικά νομίζω ότι σήμερα έχουν ατονήσει.
Τα μεγάλα βιοποριστικά προβλήματα (ανεργία, ακρίβεια), η έλλειψη προτύπων, το κυνήγι του πλούτου με θεμιτά και αθέμιτα μέσα και γενικά οι σημερινές κοινωνικές συνθήκες, έχουν οδηγήσει σε μια παραίτηση, αποχαύνωση και στασιμότητα.
Και τελικά; Δε νομίζω ότι έχουν στερήσει ονείρων και ελπίδων τους ανθρώπους (δεν τολμώ να καταλήξω σε αυτό το δυσοίωνο συμπέρασμα). Έχουν απογυμνώσει τους σημερινούς ανθρώπους από την διάθεση την όρεξη, την έμπνευση, το κίνητρο για δραστηριοποίηση, για αλλαγή, για ανατροπή!
Επίκαιρο όσο ποτέ το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου εεε;

'Ηταν πρωί τ' Αυγούστου, κοντά στη ροδαυγή
βγήκα να πάρω αγέρα στην ανθισμένη γη.
Βλέπω μια κόρη, κλαίει, σπαρακτικά θρηνεί,
σπάσε καρδιά μου εχάθη το γελαστό παιδί.

Είχεν αντρειά και θάρρος κι αιώνια θα θρηνώ,
το πηδηχτό του βήμα το γέλιο το γλυκό.
Ανάθεμα την ώρα , κατάρα τη στιγμή
σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί.

Ω! να 'ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι
και μόνο από βόλι Εγγλέζου να 'χε πάει
κι από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή
θα 'ταν τιμή μου που 'χασα το γελαστό παιδί.

Βασιλικιά μου αγάπη, μ' αγάπη θα στο λέω
για τ' ότι έκανες αιώνια θα σε κλαίω
γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ.
Δόξα τιμή στο αξέχαστο γελαστό παιδί.

Βασιλικιά μου αγάπη, μ' αγάπη θα στο λέω
για τ' ότι έκανες αιώνια θα σε κλαίω
γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ.
Δόξα τιμή στο αξέχαστο γελαστό παιδί.

Γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ.
Δόξα τιμή στο αξέχαστο γελαστό παιδί .