Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2006

Αξίζει το "κόλλημα";

Έχει τύχει αρκετές φορές, σε στιγμές τηλεοπτικής απόγνωσης, να παρακολουθήσω τα δακρύβρεχτα "σενάρια" ζωής απλών ανθρώπων, που αποφασίζουν να βγουν στην τηλεόραση να μιλήσουν για αυτά. Με αποτροπιασμό, δεν το κρύβω, έχω κατακρίνει τέτοιες εκπομπές και σχολιάσει αρνητικά τον κάθε φουκαρά που γίνεται ρεζίλι στο πανελλήνιο τηλεοπτικό κοινό. Παρόλη την υπεροπτική μου οπτική πάνω σε αυτές τις εκπομπές, έχω αρκετές φορές προβληματιστεί με θέματα που απασχολούν ορισμένους ανθρώπους και πιο συγκεκριμένα με καταστάσεις ανθρώπων "κολλημένων" σε δυσάρεστες καταστάσεις.
Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι οι οποίοι στη ζωή τους κατά καιρούς στάθηκαν άτυχοι και βρέθηκαν σε δυσάρεστες καταστάσεις. Βρέθηκαν σε καταστάσεις που όχι μόνο δεν τους ευχαριστούσαν, αλλά που υπέφεραν μέσα σε αυτές. Και μάλιστα με αφοπλιστική ειλικρίνεια ομολογούσαν πως δεν έφευγαν από αυτές τις καταστάσεις επειδή δεν "μπορούσαν". Τι σημαίνει όμως "μπορώ"; Είναι δυνατόν να ζω με έναν άνθρωπο, να κοιμάμαι μαζί του, ενώ αυτός με ξυλοκοπάει από το πρωί μέχρι το βράδυ, με βιάζει, με απατάει; Είναι δυνατό να παραμένω σε ένα εργασιακό χώρο όπου δε με εκτιμούν, δε με σέβονται, παρακωλύουν την εργασία μου, με παρενοχλούν; Είναι δυνατό να ζω σε ένα οικογενειακό περιβάλλον αυταρχικό, καταπιεστικό, αποπνιχτικό, όπου καταπνίγει κάθε όνειρο και καταπατά κάθε δικαίωμά μου; Είναι δυνατό γενικά ενώ σαν νέος άνθρωπος που ξεκινά τη ζωή του να ονειρεύομαι, να φαντάζομαι, να ελπίζω τα καλύτερα και τελικά μερικά χρόνια αργότερα να έχω κολλήσει σε μια κινούμενη άμμο που δεν με ικανοποιεί και με ρουφά όλο πιο σον πάτο;
Και δεν θα σταθώ σε καταστάσεις όπου υπάρχει ο οικονομικός παράγοντας .. κατανοώ πως ελλείψει χρημάτων ΣΥΝΗΘΩΣ και παραμένεις δίπλα σε έναν βάρβαρο σύντροφο και εξακολουθείς να εργάζεσαι υπό άθλιες συνθήκες και ανέχεσαι οικογενειακές καταπιέσεις. Αλλά λέω ΣΥΝΗΘΩΣ, γιατί πάντα υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι που αποφασίζουν να ρισκάρουν τα δυσμενή "κεκτημένα" προς αναζήτηση και επίτευξη των ευμενών "άπιαστων".
Ας πάμε στην περίπτωση λοιπόν, που δεν υπάρχει οικονομική εξάρτηση από τη δυστυχία, αλλά συναισθηματική!! Και αυτό συμβαίνει κυρίως σε καταστάσεις ερωτικού δεσμού, λιγότερο σε καταστάσεις οικογενειακού δεσμού και ελάχιστα ως καθόλου σε καταστάσεις επαγγελματικών δεσμών. Υπάρχουν περιπτώσεις, λοιπόν ανθρώπων που ζουν ανικανοποίητοι και δυστυχισμένοι, λόγω συναισθηματικής εξάρτησης από τον "βασανιστή" τους! Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει δηλώσεις αγάπης να βγαίνουν από πρησμένα από το ξύλο χείλη; Πόσες φορές δεν έχουμε δει μελανιασμένα μάτια να κοιτούν με λατρεία αυτόν που προκάλεσε την παραμόρφωση αυτή; Πόσες φορές δεν υπάρχει η αίσθηση πως ό,τι και να υποστεί ένα παιδί από τους γονείς του, πάντα θα τους συγχωρεί; Οι ψυχολόγοι πάνω σε αυτό το θέμα συναισθηματικής εξάρτησης λένε πως το εξαρτώμενο άτομο δε αγαπά και δεν σέβεται τον εαυτό του. Πως επιβεβαιώνει την ύπαρξή του μέσα από τους άλλους (ακόμα κι αν αυτοί οι άλλοι τους καταδιναστεύουν) νοιώθουν σημαντικοί. Πως χρήζουν ψυχολογικής υποστήριξης! Και καθόμαστε όλοι σπίτι μας στον αναπαυτικό μας καναπές και κουνάμε με απορία και αποτροπιασμό το κεφάλι μας και αναρωτιόμαστε "πώς γίνονται αυτά;"
Και έρχομαι να αναλογιστώ εμείς άραγε ποτέ δεν είμαστε κολλημένοι με μια παρόμοια κατάσταση στο παρελθόν; Και όταν εννοώ παρόμοια, δεν εννοώ στην ακραία, παραπάνω μορφή, αλλά στην μορφή του να αγαπώ εκεί που δεν με αγαπούν, του να κολλώ εκεί που με περιφρονούν. Άραγε πόσοι από εσάς, έχετε βιώσει μια ερωτική απόρριψη και πόσοι είσαστε κολλημένοι μέχρι να το πάρετε απόφαση; Μήπως δεν είναι ένα είδους αναξιοπρέπεια και εξευτελισμός ίσως (στα δικά σας μάτια σίγουρα) να εμμένετε σε μια κατάσταση όπου δεν σας ικανοποιεί και δεν σας δίνει αυτά που επιθυμείτε;
Προσωπικά το έχω βιώσει .. ως ένα σημείο είναι μεγαλείο να δίνει αγάπη χωρίς ανταπόκριση, να προσφέρεις απλόχερα εκεί που ο άλλος τσιγκουνεύεται, να φτάνεις στα άκρα και σε υπερβολές εκεί που ο άλλος συγκρατείται .. αλλά ως ένα σημείο ...
Δεν ξέρω αν τέτοιες καταστάσεις χρήζουν ψυχολογικής υποστήριξης, αλλά αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως σπάνια αξίζουν την ψυχολογική αυτή φθορά!!

Δεν υπάρχουν σχόλια: