Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 2006

Μια μηνιαία μελαγχολία

Είναι ημέρες που ξυπνάς και νοιώθεις πως είσαι παρατηρητής της ζωής! Έχει βγει από το σώμα σου και παρατηρείς τον εαυτό σου να ταξιδεύει σε αυτή τη ζωή! Η διάθεσή σου δεν είναι η καλύτερη δυνατή και ίσως για αυτό το λόγο να βγήκες από το σώμα σου .. να δεις, να παρατηρήσεις, να απογοητευτείς περαιτέρω, να αποφασίσεις ..

Ξεκινάς το πρωί και νευριάζεις που ξύπνησες με τον τόσο άχαρο και εκνευριστικό ήχο του ρολογιού και αναρωτιέσαι πόσο γρήγορα πέρασε η νύχτα. Σέρνεις το πιασμένο (από το κωλόστρωμα, που δεν έχεις αξιωθεί να πάρεις ένα κρεβάτι της προκοπής) κορμί σου στο κρύο μπάνιο (χειμώνιασε και έφυγε ανεπιστρεπτί το καλοκαίρι).
Αντικρίζεις κάτι πεσμένα μούτρα στον καθρέφτη και .. ωχ .. ένα σπυράκι (γαμώτο, τσατίζεσαι, "Δεν βάφομαι σήμερα")! Ντύνεσαι, φοράς ένα τζιν και μια μπλούζα. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, γυρνάς από τη μία, γυρνάς από την άλλη, κοιτάζεσαι πάνω κάτω και στο τέλος παραιτείσαι:
"Δεν βαριέσαι χάλια ήμουνα, χάλια θα συνεχίσω να είμαι"
Φεύγεις για τη δουλειά και βρίζεις που πάλι άργησες και θα πετύχεις κίνηση στο δρόμο. Κοιτά το κινητό και η μπαταρία .. κι αυτή πεσμένη!!
"Γαμώτο .."
Βάζεις μουσική και λες και το σύμπαν είναι συνεννοημένο ακούς: "Always look on the bright side of life..",
"Βρε δε μας παρατά πρωί-πρωί!!"
Μπαίνεις Εθνική και ο δρόμος πήχτρα!! Χωρίς σπαστική μουσική πλέον και με άπλετο χρόνο για χάσιμο πάνω στην άσφαλτο, κοιτάς το κινητό. Είναι πολλή άχαρη η εικόνα του (παρόλο το όμορφο background) χωρίς το συμβολάκι για μήνυμα ή αναπάντητη να περιμένουν. Οι συνειρμοί πολλοί!! Κορνάρισμα ...
"Βρε δε μας παρατάς .. καλά ξεκινάω ... ορίστε τι κατάλαβες προχωρήσαμε 10 μέτρα και ξανακολλήσαμε ... εδώ δεν έχω κανέναν στη ζωή μου, είμαι μόνη, οι φίλοι εξαφανισμένοι, οι γκόμενοι ανύπαρκτοι, οι συγγενείς απόμακροι ... και συ μας κορνάρεις !! Άμα πια!"
Ένα απορημένο βλέμμα από το διπλανό αμάξι σε κοιτά και σε σταματά από το μονόλογό σου ...
"Αμάν πια κι εσύ, πρώτη φορά βλέπεις άνθρωπο να έχει άσχημη μέρα;"
Φτάνεις στο γραφείο .. άλλη μια μέρα σε ένα χώρο που δε μου αρέσει ... πάλι συνειρμοί!! ... τι σπούδασες; γιατί το σπούδασες; αφού δε σου άρεσε ..
"Άρε ζωή .." σκέφτεσαι
Ανεβαίνει ο τομεάρχης και αρχίζει να σου αναθέτει τις σημερινές μου δουλειές. Αφού φύγει, ανοίγεις τα email σου, κανένα νέο email. Μπαίνεις στο blog σου, κανένα νέο comment.
"Δε βαριέσαι" λες, "άλλωστε μόνοι μας ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή, μόνοι φεύγουμε!!"
Ακούγεται μουσική, όση ώρα δουλεύεις. Στα λυπητερά τραγούδια, τα μάτια καίνε και υγραίνονται .. προσπαθείς να συγκρατηθείς ..
"Άει στο καλό τι έπαθα;"
Βαριέσαι να δουλέψεις και χαζεύεις .. λες ψέματα για την πορεία της δουλειάς σου. Όσοι συναντάς στο διάδρομο σε χαιρετάνε και σε ρωτάνε τι έχεις; "Δεν σου πάει να είσαι μουρτζούφα βρε κοριτσάκι" ..
Κλείνεσαι στο γραφείο για να μην εξαναγκάζεις τους άλλους στο λυπημένο πρόσωπό σου. Στην ανάγκη για τουαλέτα θα δεις πως θα ξεγλιστρήσεις .. Κοιτάς το ρολόι .. η ώρα περνάει βασανιστικά αργά .. τα τραγούδια το ένα μετά το άλλο σε συγκινούν, ακόμα και το: "Ντρούγκου-ντρούγκου-
ντρούγκου τα βραχιόλια της βροντούν!!"
Κάτι γέλια στο διάδρομο σου αποσπούν την προσοχή, αλλά δεν σε παρασέρνουν, ίσα ίσα σε ωθούν σε νέα μελαγχολία. Κάποια ώρα τελειώνει το ωράριο και νοιώθεις να λυτρώνεσαι .. χμ τι αυταπάτη.
Γυρνάς σπίτι, ανοίγεις το ψυγείο, άδειο ως συνήθως .. Πού να μαγειρεύεις τώρα βαριέσαι. Καταφεύγεις στις γνωστές ακραίες αηδίες ..
"Στην τελική αφού θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, ας πάμε χορτάτοι με νόστιμα πράγματα"
Ανοίγεις τηλεόραση και ακούς ανθρώπους να φωνάζουν, να κλαίνε, να γελάνε. Αποχαυνώνεσαι και δεν καταλαβαίνεις πως περνάει η ώρα .. τα μάτια κλείνουν και σε παρασέρνουν σε όνειρα .. όνειρα μαύρα κι άραχνα .. ξυπνάς απότομα και κλαις .. δεν ξέρεις το λόγο, αλλά κλαις.
Σηκώνεις το βλέμμα και παρατηρείς το χώρο σου. Πόσο θλιβερά σου φαίνονται όλα, όσα με τόσο κέφι και όρεξη είχες διακοσμήσει πριν κάποια χρόνια !! Δεν σε χωράει ο τόπος, σηκώνεσαι και κόβεις βόλτες ..
"Λες να διαβάσω κάτι;" αναρωτιέσαι, αλλά στην πρώτη σελίδα έχεις βαρεθεί και νευριάσει μιας και στο βιβλίο περιγράφεται ένας ανεκπλήρωτος έρωτας ..
"Τώρα δέσαμε αυτό μας έλειπε" σκέφτεσαι
.
Κλείνεις το βιβλίο και το πετάς πέρα ..
"Λες να δω κανα DVD;"
Κοιτάς τη συλλογή σου και τα παίρνεις περισσότερο: "Gone with the wind", "When a man loves a woman" .. δεν αντέχεις άλλο ..
"Μήπως να πάρω κανένα φίλο τηλέφωνο;" άσε σκέφτεσαι γιατί μάλλον θα τον βρίσεις που έχει εξαφανιστεί, παρά θα τον ευχαριστήσεις με το τηλεφώνημα σου ..
"Λες να πάω καμια βόλτα με το αυτοκίνητο;" .. άντε να δούμε .. μπαίνεις στο αμάξι και βάζεις μπρος. Όπως έβαλες μπρος έτσι έσβησες τη μηχανή .. ο δείκτης της βενζίνης στο χαμηλότερο σημείο ..
"Άει στον κόρακα!" .. βγαίνεις από το αυτοκίνητο και γυρνάς σπίτι,
"Βαριέμαι να ψάχνω ανοιχτό βενζινάδικο τέτοια ώρα!"
Γυρνάς στο σπίτι κοιτώντας τα φωτάκια από τα γειτονικά σπίτια και αναλογίζεσαι πόσους ευτυχισμένους ανθρώπους μπορεί να φιλοξενούν αυτά τα κτίρια άραγε; Πόσοι απόψε νοιώθουν μόνοι, εγκαταλελειμμένοι, αποτυχημένοι, άσχημοι, δυστυχισμένοι; Μπαίνεις στο άδειο, κρύο σπίτι και αποφασίζεις να χωθείς στα σκεπάσματα, άλλωστε πονάει και η κοιλιά σου λιγάκι.
"Ίσως στην ονειροχώρα η ζωή να είναι πιο όμορφη και πιο ενδιαφέρουσα!! Ποιος ξέρει;"

Την άλλη μέρα ξυπνάς και ανακαλύπτεις ότι ... ούτε αυτό το μήνα δεν έμεινες έγκυος και ότι ο οργανισμός σου λειτουργεί ρολόι!!!

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 24/10/2006
Από γενικά σχόλια και παρατηρήσεις, αντιλήφθηκα ότι ο λόγος της μελαγχολίας και το κύριο θέμα που πραγματεύεται το post, δεν έγινε αντιληπτό! Προσπάθησα να το πω όσο πιο διακριτικά γίνεται αλλά μάλλον απέτυχα μέσα στην διακριτηκότητα να το κάνω εμφανές.
Αυτό λοιπόν που ήθελα να τονίσω είναι η "μηνιαία" μελαγχολία η οποία ενδεχομένως μας πιάνει εμάς τα κοριτσάκια κάθε 28 ημέρες του μήνα, πριν και κατά τη διάρκεια της έμμυνου ρύσεως!!
Ουάου!! Απομυθοποίηση του post εε; Λυπάμαι αλλά αυτό ηθελε να πει η φράση:

"Την άλλη μέρα ξυπνάς και ανακαλύπτεις ότι ... ούτε αυτό το μήνα δεν έμεινες έγκυος και ότι ο οργανισμός σου λειτουργεί ρολόι!!!"


Δεν ξέρω αν εσείς οι γυναίκες έχετε αισθανθεί παρόμοια .. τις συγκεκριμένες ημέρες του μήνα.
Παλαιότερα δεν πίστευα ότι οι ορμόνες τις εν λόγω ημέρες μπορεί να επηρεάσουν σε τέτοιο βαθμό τη διάθεσή μου. Τα τελευταία χρόνια το παρατηρώ όλο και περισσότερο ..
Το θέμα είναι όμως ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό και απλά το βιώνεις η ίδια και οι γύρω σου!
Καλό κουράγιο!

4 σχόλια:

ONOMATODOSIA είπε...

oloi sxedon nomizw kapws etsi pername.
auth einai h zwh...ti na kanoume!?
as skeftomaste 8etika mpas kai thn 3egelasoume.

seaina είπε...

Σίγουρα, απλά στις γυναίκες αυτό είναι πιο συχνό και με συχνότητα κάθε μήνα σχεδόν .. ανάλογα με τον οργανισμό και τις συνθήκες βέβαια.
Τέλοσπάντων ας ελπίσουμε οι φάσεις αυτές να περνάνε αλώβητα, διδακτικά και γρήγορα!

Ανώνυμος είπε...

Πριν προλάβεις να μελαγχολήσεις ακόμη περισσότερο σκέψου πόσο τυχερή είσαι που και στρώμα έχεις να κοιμηθείς, έστω και παλιό, και αυτοκίνητο να μετακινηθείς, έστω και αν κάποιες φορές είναι άδειο, και το γραφείο σου είναι πάνω από αυτό του τομεάρχη (αλήθεια πως τα κατάφερες;). Εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει και εσύ να γίνεις εχθρός του εαυτού σου.

seaina είπε...

Νομίζω ότι στη ζωή μου γενικά είμαι αισιόδοξο άτομο. Πολλές φορές όμως στο ταξίδι της ζωής πέφτω σε λιμνάζοντα νερά.
Δεν είμαι αχάριστη και αναγνωρίζω αυτά τα οποία μου δόθηκαν στη ζωή και αυτά τα οποία ΚΕΡΔΙΣΑ με κόπο. Δεν πιστεύω ότι για να αξίζει να μελαγχολείς πρέπει να ψωμολυσσάς ..
Ωστόσο η μηνιαία μελαγχολία στα κοριτσάκια μπορεί να προέρχεται από την έμμυνο ρύση και συτό είναι που έπαθα τις προάλλες. Όχι ότι δεν έχω και άλλους λόγους αλλά πέσανε όλα μαζί!