Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Πόσες φορές;

Κοιτάς ένα απαγορευτικό σε ένα δρόμο και αντανακλαστικά αλλάζεις πορεία. Εάν δεν λειτουργεί ο αντανακλαστικός αυτός μηχανισμός και ρέπεις προς την «παρανομία», πόσα πρόστιμα πρέπει να επιβληθούν για να συμμορφωθείς … ένα … δύο … τρία;

Πόσες φορές πρέπει να διασυρθείς; Πόσες, ώστε να πάψεις να παρανομείς;

Ακόμα και ο τροχονόμος που σου σηκώνει απαγορευτικά το χέρι, δε φαίνεται να σε αποτρέπει. Και προχωράς, γνωρίζοντας ότι θα τα σπάσεις τα μούτρα σου πάλι, ότι θα περάσεις τη βραδιά σου στη γνωστή φυλακή.

Τι είναι άραγε; Εγωισμός, απωθημένο, πραγματική επιθυμία; Ένα πολύχρονο μαρτύριο; Μια κατάρα που σε ελκύει μαζοχιστικά σε αυτή την πορεία;

Η μεγαλύτερη αναξιοπρέπεια της ζωής σου. Ο λόγος που έχεις πονέσει, κλάψει, ντραπεί, φοβηθεί, ονειρευτεί, γελάσει, αναρίθμητες φορές. Ένας δρόμος γοητευτικά δύσκολος.

Μια πορεία που ξεχνάς κατά καιρούς, που αποφεύγεις, που δεν κοιτάς κατάματα, που θάβεις μέσα σου. Αλλά και μια πορεία που σου θυμίζει την παρουσία της συχνά πυκνά προσπαθώντας ατάραχα να αποδεχτείς ότι υπάρχει.

Είναι εκεί, αποτελεί κομμάτι της ζωής σου.

Πόσες φορές έχεις σταθεί μπροστά στο απαγορευτικό, άλλοτε σιωπηλή, άλλοτε τελείως εκτεθειμένη .. και αυτό πόσες φορές σου έκλεισε το μάτι, πόσες φορές σε άφησε να νομίζεις ότι επέρχεται η άρση του .. ότι υπάρχει το βασικότερο, η επιθυμία της άρσης του .. αλλά ……

Πόσες φορές, πόσες;

Ακόμα και όταν άλλα απαγορευτικά σε άφηναν να διαβείς τους δρόμους τους, πρόσκαιρα ξεχνούσες ΤΟ απαγορευτικό, αλλά στην πορεία του χρόνου, επανεμφανιζόταν, στοιχειώνοντας πάλι το μυαλό.

Και ποια είναι η υπεύθυνη στάση; Υπεύθυνη για σένα να συνεχίσεις να κυνηγάς και να παλεύεις κόντρα στο σήμα και στην τόσο σταθερή κατασκευή του. Υπεύθυνη για το σήμα, να αποδεχτείς επιτέλους την ύπαρξη του.

Πόσες φορές αναζήτησες αυτή τη λύση.. και πόσες φορές απέτυχες παταγωδώς, εμφανώς και αφανώς..

Και τελικά τι πρέπει να κάνεις, να αλλάξεις περιοχή, παύοντας να βλέπεις το συγκεκριμένο απαγορευτικό;

Πόσες φορές με πόνο και τύψεις απομακρύνθηκες από αυτό;; Πόσες;;;

Και γυρνούσες να το αντικρύσεις νομίζοντας ότι τα κατάφερες και ότι έπαψες να επιθυμείς να το αγνοήσεις.

Πόσες;

Πώς παλεύεται κάτι τέτοιο; Ριζωμένο χρόνια; Ποια ανάγκη ικανοποιεί η διατήρησή του; Αυτή που τόσο οξύμωρα, επώδυνα σου έχει φερθεί;

Πόσες φορές; Πόσες;;


3 σχόλια:

roundel είπε...

Ξέρεις κάτι ίσως να είναι η πρόκληση, ίσως πάλι και αυτές οι κρυφές αυτοκαταστροφικές τάσεις, ή αυτή η έλξη προς το απαγορευμένο και και η διπλή απόλαυση που προσφέρει μετά. Από την άλλη πάλι έχεις και δίκιο πόσες φορές να γίνεις κουρέλι και να σέρνεσαι στα κρατητήρια. Μάλλον πολλές φορές μέχρι να βρεις αυτό που ζητάς.

seaina είπε...

-->roundel
Θα συμφωνήσω στην αυτοκαταστροφική τάση που λες, μιας και ΤΟ απαγορευτικό είναι το ίδιο χρόνια τώρα.

Ανώνυμος είπε...

Βρε χρυσό μου κορίτσι,

Για ποιο πράγμα μιλάς; Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα γραπτά σου και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Ξέρω ότι το διαδίκτυο είναι απρόσωπο, εξάλλου δε σου ζητώ ταυτότητα, αλλά δεν καταλαβαίνω ούτε ποια είσαι ούτε τι πρόβλημα έχεις και δείχνεις πολύ προβληματισμένη. Είσαι 30 χρόνων, ηλεκρομηχανικός και ζεις στο Ηράκλειο Αττικής; Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά στη γεωγραφία, νόμιζα ότι το Ηράκλειο είναι στην Κρήτη, και ότι αυτό το επάγγελμα είναι αντροκρατούμενο, αλλά να είσαι 30 χρόνων νέο κορίτσι και να μη χαίρεσαι τίποτα, είναι αμαρτία από το Θεό.

Τι σου συμβαίνει; Είσαι άρρωστη; Έχεις μικρό παιδί στο νοσοκομείο (κούφια η ώρα); Ανήμπορο πατέρα; Έχεις κινητικές δυσκολίες; Είσαι άνεργη; Έχεις οικονομική στενότητα; Μήπως τραβολογιέσαι με κανένα λεγάμενο; Μήπως έχεις μπλέξει με παλιοπαρέες; Μήπως, ακόμα χειρότερα, είσαι εθισμένη σε αυτά τα πράματα που πουλάνε αυτοί οι ξέρεις ποιοι;

Τι σου συμβαίνει, έχεις ψυχολογικά προβλήματα; Πόσο καιρό είσαι έτσι προβληματισμένη; Μήνες, χρόνια; Με τη μάνα σου μίλησες; Τι σε συμβούλευσε; Δε μπορεί να μη σε βλέπει, δε μπορεί να μη καταλαβαίνει; Μάνα είμαι κι εγώ και ξέρω, φαίνονται αυτά τα πράγματα. Αν δεν έχεις το θάρρος να μιλήσεις στη μάνα σου, τότε γιατί δεν αναζητάς κάποιον της εμπιστοσύνης σου να του μιλήσεις ανοιχτά; Μεγαλύτερα αδέρφια δεν έχεις; Έστω σε κάποιον ειδικό, από αυτούς που βγαίνουν στα κανάλια και δίνουν συμβουλές, δε μπορεί όλο και κάτι παραπάνω θα ξέρουν. Αυτοί έχουν δει πολλά και ξέρουν πως να τα χειριστούν.

Γιατί δε μας λες τι ακριβώς σου συμβαίνει; Τι λάθη έκανες; Είναι μυστικό; Σε έπιασαν να κλέβεις; Έχεις κάνει κακό σε κάποιον; Αν είναι τόσο σοβαρό αυτό που έκανες, τότε πρέπει να πας αμέσως στον παπά της ενορίας σου, να εξομολογηθείς. Το ξέρω ότι εσείς οι νέοι στην εκκλησία πατάτε 3 φορές το χρόνο, Χριστούγεννα, Πάσχα και σε γάμους, αλλά όταν τα πράγματα σοβαρεύουν, τότε δεν υπάρχουν αναβολές. Γι'αυτό υπάρχει ο πνευματικός, για να μας βοηθάει στα δύσκολα.

Μπορεί να γίνομαι υπερβολική, αλλά υποθέτω ότι αυτά που γράφεις είναι προσωπική κατάθεση ψυχής και ότι μας λες την αλήθεια, χωρίς να υπερβάλλεις. Τα λες όμως τόσο γενικά και αόριστα που ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τίποτα. Γιατί γράφεις πάντα σε δεύτερο πρόσωπο; Γιατί αυτή η αποστασιοποίηση; Γιατί δεν αναφέρεσαι ποτέ σε πραγματικά περιστατικά; Γιατί δεν περιλαμβάνεις ποτέ άλλους ανθρώπους στις περιγραφές σου; Δεν μπορεί να είσαι πάντα ολομόναχη σου, βρε καλή μου. Γιατί γράφεις πάντα με αλληγορίες, με λογοτεχνικό τρόπο, με σχήματα λόγου; Φερ'ειπείν, όταν αναφέρεσαι στη «γνωστή φυλακή» κυριολεκτείς; Φαντάζομαι πως όχι. Ποιά είναι αυτή η τόσο μεγάλη «αναξιοπρέπεια της ζωή σου»; Ποιό είναι αυτό το μεγάλο «απαγορευτικό»; Ποιός είναι αυτός ο «γοητευτικά δύσκολος δρόμος»; Σε τι αναφέρεσαι με τη λέξη «σήμα»; Ποιά είναι αυτή «η θύμηση οξύνεται»; Τι εννοείς; Γιατί γράφεις τόσο μπερδεμένα; Μπορείς να μας πεις απλά και ξάστερα τι σου συμβαίνει; Μπορείς να μου απαντήσεις σε αυτό;

Και έπειτα όλοι αυτοί που σχολιάζουν, δε βλέπω να βοηθάνε καθόλου. Ίσως να φταίει και η ηλικία μου. Εσείς οι νέοι έχετε τους δικούς σας κώδικες επικοινωνίας που εγώ δεν καταλαβαίνω, αλλά μερικές φορές μου φαίνεται ότι τα σχολιανά είναι ένας αχταρμάς, άλλα είναι τ' άλλα κι άλλο της παρασκευής το γάλα. Πέρα βρέχει κουβέντες, καλημέρες, καλησπέρες και άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Δε ξέρω, τι να πω, ίσως να κάνω και λάθος. Δε μπορώ να καταλάβω τι θέλεις από τη ζωή σου.

Ελπίζω να τα διαβάσεις αυτά που σου γράφω και να με συγχωρείς, αν είπα κάτι που δεν έπρεπε, και αν θέλεις να μου απαντήσεις, ώστε να μοιραστείς μαζί μου αυτά που σε απασχολούν. Εγώ σου υπόσχομαι ότι θα σε επισκεφτώ ξανά. Δε ξέρω τι άλλο να σου πω, καλό μου κορίτσι. Μακάρι να βρεις λύση στα προβλήματά σου.

Να είσαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου.

Μαριώ Κυριοπούλου