Λασπωμένη περιβολή

Και εκεί που συνεχίζεις, πότε θαρρετά και πότε δειλιασμένα, απαντάς ένα αηδόνι, το κελάηδημα του οποίου σε καθηλώνει. Σε καθηλώνει τόσο που σε κάνει να αναρωτηθείς πότε ξανά ένιωσες τέτοιο ρίγος..
Κάθεσαι να το ακούσεις και συνάμα να ξαποστάσεις. Η μελωδία που ταξιδεύει ως τα αυτιά σου, σε συντροφεύει και σε πνευματικά μονοπάτια. Νότα, νότα, σκέψη, σκέψη ...

Και λες, "δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα", "υπάρχουν και χειρότερα", όλα αυτά τα ρεαλιστικά και συγχρόνως τόσο εκνευριστικά όταν περνάς μια κρίση. Και καταλήγεις να τα πιστέψεις, να τα ενστερνιστείς, να τα συναισθανθείς. Και χαμογελάς και ίσως ευφραίνεται και η καρδιά σου.
Ανανεωμένος πλέον σηκώνεσαι και με χαρωπό βήμα συνεχίζεις για ακόμα μια φορά. Άλλωστε δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς. Είναι μοίρα και κατάρα μαζί.
Αλλά τόσο αλαζονικά χαρούμενος, σκεπτόμενος πόσο όμορφος και τυχερός είσαι, δεν προσέχεις την μικρή πραγματικά λακούβα και παραπατάς. Παραπατάς σε ασύμμετρο βαθμό με το μέγεθος της παγίδας, η οποία κυριολεκτικά σε καταπίνει. Η σηκωμένη σου μύτη καταλαβαίνεις γρήγορα, πως δυσχέρανε τις συνέπειες.
Μέσα στη λασπωμένη σου περιβολή, αντιλαμβάνεσαι πως η ανάρρωση της ψυχής έχει μακρύ δρόμο να διανύσει. Πως οι πρόσκαιρες χαρές είναι μόνο λίγες τονωτικές ενέσεις σε ένα ταλαιπωρημένο μπράτσο, πως η αιώνια χαρά είναι αθανασία. Αλλά αθανασία δεν υπάρχει.