Ηλιολουστο-βροχερό ΣΚ στην Ύδρα

Μετά από πολύ καιρό κατάφερα να εξασκήσω το αγαπημένο μου σπορ : "τα ταξίδια".

Το ΣΚ που μας πέρασε λοιπόν πήγα στην Ύδρα, σε ένα νησί που δεν είχα ποτέ αξιωθεί να πάω και που ήθελα πολύ να επισκεφτώ. Η Ύδρα μου ήταν γνωστή ως ένα νησάκι όπου δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα και ένας τόπος από όπου κατάγονται σημαντικοί οπλαρχηγοί της επανάστασης του 1821. Εεε κατάφερα να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου πάνω σε αυτό το νησί (να δω για πόσο θα τα θυμάμαι όλα αυτά που έμαθα).

1. Η Ύδρα πήρε το όνομά της από τις πλούσιες πηγές πόσιμου νερού που ανάβλυζαν από το έδαφός της στην αρχαιότητα.
2. Τον 15ο αι. μ.Χ. κάτοικοι της Πελοποννήσου για να αποφύγουν τις άγριες καταδιώξεις των Τούρκων, βρήκαν καταφύγιο στο νησί. Το άγονο όμως έδαφός της τους ανάγκασε να στραφούν στη θάλασσα και να γίνουν άριστοι ναυτικοί.
3. Έτσι το 1821 η Ύδρα έφτασε να είναι ένα πολύ πλούσιο νησί με 27.000 κατοίκους (σήμερα 2.500) και με τόσα πλοία όσα τα 2/3 του τότε ελληνικού στόλου.
4. Η Ύδρα κατέχει το παγκόσμιο (!) ακατάρριπτο ρεκόρ παραγωγικότητας ανδρών εξουσίας, τηρουμένων των αναλογιών,
5 Πρωθυπουργούς (Γ. Κουντουριώτη, Α. Κριεζή, Δ. Βούλγαρη, Α. Μιαούλη και Π. Βούλγαρη) και 50 Υπουργούς! 5. Η Ύδρα είναι γνωστή για τα παραδοσιακά αρχοντικά της. Πετρόκτιστα κτίρια 300 χρόνων υπάρχουν πάρα πολλά τα οποία στεγάζουν υπηρεσίες, ξενοδοχεία αλλά και σπίτια.
6. Η Ύδρα είναι ίσως το μοναδικό μέρος στον κόσμο, που απαγορεύονται τα αυτοκίνητα, τα μηχανάκια ακόμη και τα .. ποδήλατα, ενώ επιτρέπονται τα γαϊδουράκια και τα μουλάρια.
Ταξιδέψαμε γαι Ύδρα με catamaran σε 2 ώρες από τον Πειραιά, την περασμένη Παρασκευή. Όταν φτάσαμε ήταν βράδυ. Οπότε βλέπαμε μόνο φωτάκια μέσα στη νύχτα.

Κάναμε μια πρώτη βόλτα στην παραλία και μαγευτήκαμε από το τόσο γνώριμο ελληνικο-νυχτο-νησιώτικο τοπίο.

Την άλλη μέρα το πρωί ξυπνήσαμε αντικρίζοντας έναν απόλυτα καλοκαιρινό καιρό, με ήλιο και ζέστη. Ιδανικό κλίμα για εκδρομή σε νησί.
Περπατήσαμε στην παραλία, χαζέψαμε τα κλασσικά γαϊδουράκια που κατέχεζαν τα σοκάκια (*) και τα κότερα που μπαινόβγαιναν στο λιμάνι, μέχρι που αράξαμε σε μια καφετέρια.
(*) Περιστατικό: Περπατούσαμε σε ένα σοκάκι και συναντήσαμε ένα γαϊδαρο με τον διοκτήτη του. Με το που ερχόμαστε μούρη με μούρη, ο γάιδαρος χέστηκε (από τη χαρά του φαντάστηκα). Σταματάει ο κυριούλης, βγάζει από ένα κοφίνι ένα φαράσι και ένα σκουπάκι, μάζεψε τα ***** και μετά έφυγε. Έμεινα κάγκελο και δεν μπόρεσα να μην θαυμάσω τη νοοτροπία των ανθρώπων αυτών οι οποίοι συνειδητοποιούν το προφανές, ότι αν δεν τα μαζέψουν, θα γίνουν βουνό και θα υποστούν και οι ίδιοι τις συνέπειες.
Τότε είναι που με πιάνει το συναισθηματικό μου και κάνω πάντα τις ίδιες σκέψεις: "Πού είμαι τώρα (Ύδρα) και πού θα ήμουν (Αθήνα)", "Τι κάνω τώρα (διακοπές) κι τι θα έκανα (καθαριότητα σπιτιού)".
Anyway όταν η παρέα μου με βαρέθηκε εξαιτίας αυτών των σκέψεων, επισκεφτήκαμε το Ιστορικό Αρχείο του Μουσείου της Ύδρας (5€ έκαστος). Ναυτικά όργανα, ομοιώματα καραβιών, παλιοί χάρτες και σημαίες, φωτογραφίες και προσωπικά αντικείμενα οπλαρχηγών είναι τα χαρακτηριστικά εκθέματα του Μουσείου.
Και εκεί που λέω "όλα τα μουσεία πάνω κάτω τα ίδια εκθέτουν" φτάνω σε μια πινακίδα που τιτλοφορείται: "Η καρδιά του Α. Μιαούλη". Σηκώνω το βλέμμα και βλέπω μια ασημένια φοντανιέρα και σκέφτομαι ότι μια πολύ σημαντική ιστορία κρύβεται πίσω από αυτή τη φοντανιέρα για να χαρακτηρίζεται ως "Η καρδιά του Α. Μιαούλη". Διαβάζοντας όμως παρακάτω συνειδητοποίησα πως η φοντανιέρα περιέχει την αληθινή καρδιά του Μιαούλη, σε φορμόλη!! Διατηρείται έτσι σχεδόν 2 αιώνες, από όταν ο Όθωνας τη χάρισε στους κατοίκους της Ύδρας!!! Μετά από αυτό τα έχω δει όλα σε μουσεία .. Η υπόλοιπη ημέρα κύλησε ακουμπώντας τα ωραία μας λεφτάκια σε ταβέρνα, σε άλλη καφετέρια σε μπαράκι το βράδυ. Γενικά κυκλοφορείς, κάθεσαι κάπου και πληρώνεις σε αυτές τις διακοπές.
Την επόμενη ημέρα ξυπνήσαμε από τη "βροχή στον τσίγκο" ή από τις ψιχάλες στο παράθυρο. Μια ομορφιά!! Ο ιδιοκτήτης των δωματίων μας προμήθευε με ομπρέλες (btw πολύ εξυπηρετικός) ώστε να κυκλοφορήσουμε στην βροχερή Ύδρα. Τελείως διαφορετικό σκηνικό, χειμωνιάτικο, αλλά με τη χάρη του και αυτό.
Αποφασίσαμε να πάμε στο αρχοντικό του Λάζαρου Κουντουριώτη ή αλλιώς "το κίτρινο κτίριο" όπως χαρακτηριστικά μας έλεγαν όλοι. Ανηφορίζαμε και ανηφορίζαμε, μας βγήκε η γλώσσα έξω, αλλά στο τέλος το βρήκαμε! 4€ η είσοδος.
Να σας πω την αλήθεια περιδιαβήκαμε σε διάφορα δωμάτια με πολλούς "οντάδες" καναπέδες, πολυθρόνες και καθιστικά, τα οποία μου θύμισαν τα παλιά έπιπλα που έχουμε στο χωριό, αλλά με μια πιο αρχοντική χροιά. Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν οι παλιές παραδοσιακές στολές και ενδύματα από πολλά μέρη της Ελλάδας. Κλασσική γυναίκα μπροστά σε "βιτρίνα".
Κάποια στιγμή κατηφορίσαμε προς το λιμάνι, αγοράσαμε τα κλασσικά souvenirs και δωράκια και όταν μας έκοψε η λόρδα, το ρίξαμε στα θαλασσινά. Καλαμαράκια, χταποδάκια, σολωμό .. Κάνω ειδική μνεία επειδή είχα πολύ καιρό να τα τιμήσω!!
Κάποια στιγμή νύχτωσε και πλησίασε η ώρα της αναχώρησης. Λυπηρές σκέψεις στην προβλήτα με κατέκλυσαν, λες και έχουν ραντεβού μαζί μου σε κάθε λιμάνι.
Όταν ήμουν μικρή, την τελευταία ημέρα των διακοπών, της επιστροφής, είχαμε δράματα. Έκλαιγα σε όλο το ταξίδι μέχρι το σπίτι και οι δικοί μου έκαναν αμάν να με συνεφέρουν. Τώρα που μεγάλωσα δεν κλαίω πια, αλλά πάντα μια μελαγχολία με επισκέπτεται, όπως μια γλυκιά αναμονή της έναρξης κάθε εκδρομής, αντίστοιχα.
Συμπερασματικά η Ύδρα μου άρεσε πολύ, κυρίως επειδή θεωρώ πως είναι ένα νησί με άποψη. Οι Υδραίοι έχουν διατηρήσει το αρχοντικό στυλ σε όλα τους τα κτίρια, την απαγόρευση μηχανοκίνητων οχημάτων, τη γραφικότητα σε κάθε ασβεστωμένο σοκάκι και γενικά οι έχουν υιοθετήσει μια πολύ φιλόξενη διάθεση.
Ιδανικός προορισμός για ήρεμες, ολιγοήμερες διακοπές. Εφόσον διαθέτετε κάποιο σκάφος/βάρκα/μαούνα, μπορείτε να κάνετε και κανένα μπάνιο στις διπλανές, μη προσβάσιμες με δρόμο παραλίες. Αλλιώς υπάρχουν και τα θαλάσσια ταξί.
Άντε και στην επόμενη εξόρμηση!!!!!!