Χύθηκε ΠΟΛΥ αίμα ..

Από μικρή είχα (και εξακολουθώ) να έχω μία φοβία με τους γιατρούς, τα νοσοκομεία και τις ενέσεις. Όσο και αν προσπάθησα να το δω ψύχραιμα, να το "ξεγελάσω" με διάφορα τερτίπια, τίποτα. Ακόμα και με bonus ένα παγωτό στο Δεληολάνη μετά το καθιερωμένο εμβόλιο, η κατάσταση αμετάβλητη. Το άγχος, άγχος.

Παρόλα αυτά και εξαιτίας του γεγονότος ότι κάθε 6-9 μήνες καλούμαι να κάνω εξετάσεις, ο οργανισμός μου αποφάσισε να το αντιμετωπίσει μάλλον από μόνος του. Όχι ότι τώρα η αιμοληψία αποτελεί τη νέα μου διασκέδαση, αλλά πλέον πηγαίνω όρθια και όχι συρόμενη στα πατώματα από τους γονείς μου.

Τον Οκτώβριο λοιπόν που προσλήφθηκα στη νέα μου εργασία, μας ενημέρωσαν ότι για κάθε φορά που θα δίνουμε αίμα, θα δικαιούμαστε 2 ημέρες άδεια την οποία θα πάρουμε όποτε θέλουμε εμείς. Αρχικά με άφησε παγερά αδιάφορη αυτή η παροχή, αλλά με τον καιρό άρχισε να σφηνώνεται στο μυαλό μου. Βλέποντας παράλληλα ότι το φετινό καλοκαίρι δεν θα έχω και αρκετή άδεια ως νεοπροσληφθείσα, άρχισα να το σκέφτομαι ως ένα ενδεχόμενο. Να μην τα πολυλογώ το πήρα απόφαση και πήγα το Σάββατο που μας πέρασε.
Μετά από έναν ανάστατο ύπνο και πολλές επισκέψεις στην τουαλέτα, έφτασα εν μέσω θεομηνίας (όσοι ζείτε στην Αθήνα, θυμάστε τα 9 μποφόρ και του 2 βαθμούς του ΣΚ) στο Αμαλία Φλέμινγκ. Μπαίνω πρώτα στη γιατρό για να πιστοποιήσει ότι μπορώ να δώσω αίμα.
-"Για ποιον θέλετε να δώσετε αίμα;"
-"Για κανένα, εθελοντικά δίνω" ένιωσα μια υπερηφάνεια, μόλο που ενδόμυχα ευχόμουν να με διώξει
-"Μα καλά με τέτοια θεομηνία, σηκωθήκατε και ήρθατε να δώσετε αίμα;"
-"Παρακαλώ;" έμεινα κάγκελο. Στο τσάκ ήμουν να φύγω, αλλά πείσμωσα και δεν αποθαρρύνθηκα.
-"Εεε το σκεφτόμουνα καιρό και σήμερα το πήρα απόφαση"
-"Α. Φοβάστε δηλαδή κιόλας;"
-"Εεε λιγάκι"
-"Εε και γιατί δίνετε αίμα τότε. Δεν σας υποχρεώνει κανείς"
-"Το ξέρω, αλλά δεν φοβάμαι τοοόσο, ώστε να με αποτρέψει" ... 2 μέρες άδεια, .. 2 μέρες άδεια .. ασ' την να λέει .. 2 μέρες άδεια ..

-"Μάλιστα" Σου λέει τι zombie είναι αυτό σήμερα που μας ήρθε;;

Αφού μου τρύπησε το δάχτυλο και μέτρησε τον αιματοκρίτη, πήρα το ΟΚ.
"Ως εδώ καλά ήτανε, τώρα τι κάνουμε", σκεφτόμουνα. Μπήκα στην αίθουσα αιμοληψιών και αμέσως αναγούλιασα, βλέποντας ξάπλα 2 άντρες με παρατεταμένα τα χέρια τους να γεμίζουν τα σακουλάκια τους με αίμα. Με πλησιάζει η νοσοκόμα και μου λέει "ξαπλώστε". Ξαπλώνω και περιμένω ..
-"Πρώτη φορά δίνετε αίμα;"
-" .. μ.. μάλιστα .."
-"Δεν είναι τίποτα .. μη φοβάστε"
-"Εεεε αυτό περιμένω να δω..."
Σηκώνω τα μανίκια, μου σφίγγει τα μπράτσα και αρχίζει να χτυπάει με το δάχτυλο να βρει φλέβα. Πότε από εδώ, πότε από εκεί, δεν αποφάσιζε.
-"Ααα δε μου αρέσουν αυτά ..." της λέω, "Δε βρίσκετε φλέβα;"
-"Ψάχνω την καλύτερη για να έχεις τη καλύτερη εμπειρία. Αλλιώς δε θα μου ξανάρθεις" γελάει αυτή.
Εκεί λοιπόν που βρέθηκε η νικήτρια φλέβα, έρχεται η γιατρός που με είχε δει αρχικά και άρχισε πάλι τα "αν φοβάσαι μη δώσεις" και "τι το θες" κτλ. Χριστέ μου μπήξε την επιτέλους να τελειώνουμε, σκέφτηκα, αλλά της είπα :
-"Μη φοβάστε, δε θα σας λιποθυμήσω"
-"Καλά, τρύπησέ την" ... μαμά μου ...
Πήρα μια ανάσα και τελικά μου έμπηξε την σύριγγα. Άρχιζε η εμπειρία, ανοιγόκλεινα τη γροθιά μου σιγά σιγά και άρχισε να μετράει το 10λεπτο. Κοιτούσα το ρολόι απέναντί μου, κοιτούσα τριγύρω, αλλά καθόλου το χέρι μου. Αλλά επειδή είναι να μη μου μπει κάτι στο μυαλό εμένα, είπα να κοιτάξω, έτσι για να ξέρω πως είναι. Και είδα.
Είδα μια βελόνα σε μέγεθος ταβανόπροκας να βγαίνει-μπαίνει στο χέρι μου. Εγώ νόμιζα ότι θα ήταν μια βελονίτσα σαν και αυτές που σου παίρνουν αίμα. Αναγούλιασα και κοίταξα από την άλλη. Παρόλο το αηδιαστικό θέαμα, δεν πονούσε.
Όταν πέρασε το 10λεπτο και έδωσα 350ml από το αίμα μου, πήρα πάλι μια ανάσα και έβγαλε τη βελόνα από το χέρι. Μου είπε να κρατήσω το βαμβάκι, αλλά .. για 1 κλάσμα του δευτερολέπτου το άφησε γρηγορότερα από ότι το έπιασα εγώ και έπεσε το βαμβάκι.
Ένας πίδακας από το αίμα μου άρχισε να πιτσιλάει από εδώ και από εκεί, εγώ να την ενημερώνω γιατί δεν το είχε δει και μέσα στον πανικό να ψάχνουμε για βαμβάκια και ιστορίες. Όταν ταπώσαμε το χέρι μου επιτέλους, με ρωτάει πώς αισθάνομαι και της λέω ότι αισθάνομαι λίγο σα να ζαλίζομαι. Με οριζοντιοποίησε κατευθείαν ώστε να αιματώνεται ο εγκέφαλος, φώναξε μια άλλη νοσοκόμα η οποία μου έδωσε οινόπνευμα να αναπνέω και ΟΚ τη γλίτωσα, δεν λιποθύμησα.
Προσωπικά δε νομίζω ότι η θέα του αίματος με κλόνισε, απλά το σοκ σε συνδυασμό με την αδυναμία που μόλις είχα δώσει αίμα, με έκαναν να αισθανθώ περίεργα. Μετά από άλλα 10 λεπτά σηκώθηκα και με πλάκωσαν σε πορτοκαλάδες και αλμυρά μπισκοτάκια.
Τελικά πήρα την πολυπόθητη βεβαίωση και έφυγα. Δεν μπορώ να πώ ότι "δεν ήταν τίποτα" αλλά ούτε και ότι "δεν το ξανακάνω με τίποτα".