Εκοιμήθη.

Ανοίγει το ραδιόφωνο και μες την παραζάλη των πρώτων ξυπνητών μου στιγμών, βρίσκομαι να πλημμυρίζομαι από λιβάνια και ψαλμωδίες. Ανοίγω απότομα τα μάτια μου με την ελπίδα ότι δε θα αντικρύσω τον Αγ. Πέτρο ή το Βελζεβούλ να με καλημερίζει και όντως με χαρά διαπιστώνω ότι είμαι είμαι στο δωμάτιό μου. Ανακάθομαι και ανακαλύπτω πως ο Χριστόδουλος πέθανε.
Σηκώνομαι με περίσσεια αναμονή για τις ημέρες πλούσιας επικαιρότητας που έρχονται και ανοίγω τηλεόραση. Κάνω το κλασσικό zapping για να αποφασίσω πού θα το αφήσω. Κάποιοι έχουν διαφημίσεις, ο Alpha έχει τον Αυτιά (μπλιάχχΧ) ο οποίος με αναγουλιάζει πρωί πρωί με τα γλειψίματά του και σταματάω στον Παπαδάκη. Το μη χείρον βέλτιστο. Με περίλυπο ύφος εκθειάζει τον εκλιπόντα και κάνει διαρκείς τηλεφωνικές συνδέσεις με ανθρώπους που τον γνώριζαν. Κάπου εκεί πέφτει πάνω σε κάποιον κ. Μουστάκη και κάποιον κ. Καλοκαιρινό, οι οποίοι όπως αποδείχθηκε δεν είχαν και σε μεγάλη εκτίμηση τον Αρχιεπίσκοπο.
- "Εεε εντάξει, δεν χάθηκε και το έθνος των Ελλήνων, τι να κάνουμε;" ο ένας
- "Τώρα είναι εκεί που όλοι κρινόμαστε. Ο Θεός θα τον κρίνει για αυτά που έκανε!" ο άλλος. Ένοιωσα αυτομάτως μια πίκρα και μια στεναχώρια να με κατακλύζει.
Προσωπικά με την εκκλησία δεν έχω και τις καλύτερες διπλωματικές σχέσεις. Την επισκέπτομαι μόνο τη Μ.Παρασκευή, το Πάσχα και σε γάμους, βαφτίσεις κτλ. Παλαιότερα την είχα ζήσει σε πιο έντονο βαθμό, αλλά μάλλον διαπίστωσα ότι δεν μου πηγαίνει αυτή η οπτική.
Anyway, τον Αρχιεπίσκοπο τον θυμάμαι από την αρχή που ανέλαβε το "τιμόνι της εκκλησία" (σημερινές φράσεις των καναλιών) που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν η αμεσότητά του και το γελαστό του πρόσωπο. Όπως και να το κάνεις "τον πήγαιναν" όλο και περισσότεροι. Με τα συλλαλητήρια δε, για την αναγραφή του θρησκεύματος στην ταυτότητα, οι απανταχού Έλληνες χριστιανοί συσπειρώθηκαν γύρω από το πρόσωπό του ως άλλοι σταυροφόροι, βλέποντας τη δημοτικότητά του να αυξάνεται διαρκώς.
Αυτή η δημοτικότητα δεν επηρεάστηκε σημαντικά από συσχετισμούς του με τη χούντα και δηλώσεις του τύπου "εγώ διάβαζα, δεν είδα να συνέβη τίποτα τότε", ούτε με διάφορα σκάνδαλα που ήρθαν στο φως, ούτε καν όταν ειπώθηκε (αλλά επιμελώς αποσιωπήστηκε) ότι η αιτία του καρκίνου του ήταν Ηπατίτιδα, την οποία άντε βρες πότε και πώς την κόλλησε.
Όλα αυτά θετικά και αρνητικά συνέβησαν. Αλλά στο άκουσμα της ταλαιπωρίας τόσο καιρό ενός ανθρώπου και ειδικά στο άκουσμα του θανάτου του, δεν μπορείς να είσαι ψυχρός και να βγάζεις το μένος σου. Στο κάτω κάτω "Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω"
Θα μου πεις αφού έτσι αισθάνομαι να υποκριθώ; Όχι. Άμα έτσι θες να εκφραστείς κάντο. Δικαίωμά σου. Εάν όμως περάσεις τα ίδια και τότε βγουν οι εχθροί σου και χαίρονται πάνω στο δικό σου Γολγοθά, μην αντιδράσεις, δικαίωμά τους είναι.
Αυτά.
Δεν τον συμπαθούσα, ούτε τον αντιπαθούσα.
Απλά ήταν ο μόνος Αρχιεπίσκοπος ως τώρα που ξέρω και θυμάμαι.