Φεύγω για Πάρο!!!

Το ξέρω, το ξέρω θα με μισήσετε, αλλά δεν μπορώ να κρύψω τη χαρά μου!!
Απόψε στις 17:30, από τον Πειραιά, αναχωρεί το Blue Star Paros. Θα με "καταπιεί" και στα "σωθικά" του θα κουβαλήσει και εμένα προς την Πάρο!!!
Την Τρίτη 1/5/2007, στις 19:30, από την Παροικιά, θα αναχωρήσει το Blue Star Naxos, το οποίο και θα με "ξεράσει" πίσω πάλι στον Πειραιά!
Τουτέστιν, ΦΕΥΓΩ 5ΗΜΕΡΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΓΙΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΟΟΟ!!!!!!!!

Όταν πας εκδρομή, θα έχετε παρατηρήσει, ξυπνάς αυτομάτως. Ντριννν το ξυπνητήρι και ελατήριο, εσύ. Αντιθέτως αν είναι να πας στη δουλειά, ντριννν, ντριννν, βρε ξανά ντριννν, τίποτα!
Έτσι λοιπόν κι εγώ σήμερα, 6:00 π.μ. ελατήριο!!
Ντύθηκα, έβαλα τα τελευταία πράγματα στο σακίδιό μου και κλασσικά χοροπήδηξα απάνω του για να κλείσει. Μετά το ξανάνοιξα να προσθέσω κάτι που είχα ξεχάσει (πώς μου τι δίνει αυτό, όταν έχει ιδρώσει να κλείσεις μια βαλίτσα και όταν τα καταφέρνεις να θυμάσαι ότι πρέπει να την ξανά ανοίξεις για να βάλεις κάτι μέσα!!). Μετά, σαφώς το ξανάκλεισα, αλλά στην προσπάθεια να το σηκώσω, έπαθα ένα λουμπάγκο, οπότε και το ξανάνοιξα, αφαίρεσα με πόνο ψυχής κάποια πράγματα και το ξανέκλεισα.
Ασήκωτο το λες και πάλι, δεν τίθεται θέμα, αλλά τι να κάνω. Έχω ένα πρόβλημα. Χθες ήμουν μπροστά από την ντουλάπα 5 ώρες και ντυνόμουν, γδυνόμουν, κοιταζόμουν στον καθρέφτη, άκουσα όλα τα δελτία καιρού όλων των καναλιών, αλλά και πάλι δεν μπορούσα να καταλήξω, στα κατάλληλα ρούχα. Αφού με ξέρω, όταν δεν μπορώ να αποφασίσω, επιλέγω πάντοτε την εύκολη και μη συμφέρουσα λύση του ΟΛΑ! Οπότε στις εκάστοτε εκδρομές μου, υπάρχει πάντα ένας αξιαγάπητος, αρσενικός φίλος μου που με ανιδιοτελή διάθεση, "προσφέρεται" να μου την κουβαλήσει!! Χι χι!!
Τέλος πάντων, αφού ήταν έτοιμες η αποσκευές, κλείδωσα μπαλκονόπορτες και παράθυρα, μάζεψα τα σκουπίδια και ... ψέκασα με Raid, όλο το σπίτι. Όταν θα γυρίσω ελπίζω να μη έχει μετατραπεί το σπίτι σε νεκροταφείο προσφιλών εντόμων και ερπετών ... μπλιάχ ανατρίχιασα!!
Αυτή ήταν η τελευταία ενέργεια, πριν κλείσω την πόρτα, ώστε να μην αναπνέω και τα δηλητήρια .. που τώρα που το σκέφτομαι, αν διαβάσεις τα συστατικά που γράφει απάνω, δίπλα στη φωτογραφία με τη νεκροκεφαλή του πειρατή, είναι προτιμότερο να τη φας την κατσαρίδα, παρά να την ψεκάσεις!! Κλείνω την πόρτα, αλλά μαντέψτε, ... κάτι ξέχασα. Oh God!!
Βαθιά εισπνοή, από τον καθαρό αέρα του διαδρόμου (ο οποίος είχε μια "ευωδία" από τη χθεσινή απολύμανση της πολυκατοικίας) και μέσα στο σπίτι. Γρήγορα στην κουζίνα, αρπάζω μια τσάντα και φεύγω. Ουφφφφ, κόντεψα να σκάσω!!
Αυτή η τσάντα περιέχει τη "φιλοσοφία" μου για τα ταξίδια!! Πολλοί ίσως (και ξέρω ποιοι) θα με πείτε γύφτο, τσιγκούνα, Σκρούτζ, άλλοι ευελπιστώ να με επικροτήσετε. Δεν γουστάρω με τίποτα στον κόσμο, να ανεβαίνω σε ένα καράβι, να περιμένω σε ένα σταθμό τρένου ή ΚΤΕΛ και να θέλω να πιω έναν καφέ και να το πληρώνω 5€, ή να φάω ένα σάντουιτς και να σκάω 8€. Έλεος. Είναι εκμετάλλευση. Οπότε και τα τελευταία χρόνια, ό,τι χρειαστώ στα ταξίδια μου, το αγοράζω έξω από τα πλοία και τα τρένα, (ποτηράκια, καφεδάκια, ζαχαρίτσες, γαλατάκια, μπισκοτάκια, τοστάκια, χτυπητήρι καφέ ... και πριν επιβιβαστώ και ένα μπουκάλι παγωμένο νερό σπό ένα περίπτερο). Μπορεί να είμαι υπερβολική, αλλά μου τη δίνει η απροκάλυπτη εκμετάλλευση "δεν έχεις από πού αλλού να ψωνίσεις, γύρω γύρω έχει θάλασσα, τόσο κάνει και άμα σου αρέσει, αλλιώς πέθανε της πείνας και της δίψας".
Αυτή την τσάντα έσωσα από τις αναθυμιάσεις του σπιτιού μου!! Χμμ .. βέβαια, επειδή είμαι και επιρρεπής στις γελοίες καταστάσεις, αυτή η τσάντα είναι "ζωντανή", κάνει γκρρρρ, γκρρρρ σε άσχετες στιγμές ενώ σε άλλες σιωπά! Είναι το χτυπητήρι του καφέ, που δουλεύει με μπαταρίες και κάτι έχει πάθει τελευταία και σε απότομες αναταράξεις, αρχίζει και σβουρίζει μόνο του!!
Βγαίνω στο δρόμο και κατεβαίνω στην Ηρακλείου, να με μαζέψει μία συνάδερφος, για να πάμε στη δουλειά. Βήμα και γκρρρ, βήμα και γκρρρ. Όταν αποφάσισα να αλλάξω το βήμα του τσολιά και να περπατήσω σα γατούλα .. κάτι έγινε. Έπρεπε όμως να βρω ένα καμουφλάζ για το δρόμο, όπου απορημένοι περαστικοί με κοιτούσαν περίεργα ..... χρουτσ χρουτσ .. Ααα, θυμάστε το φίλο του Παπαμιχαήλ στο "Η Αλίκη στο ναυτικό", που έκρυβε τα ρούχα κάτω από τη μπλούζα του και έλεγε για να δικαιολογηθεί "Και πίνω νερά και όλο και φουσκώνω"; Εεε εγώ, με το ίδιο παραπονεμένο ύφος, έτριβα το στομάχι μου και έλεγα: "Αχ μια πείνα πρωί πρωί, γουργουρίζει το στομάχι μου"!!! Ελπίζω να έγινα πιστευτή, διότι το ενδεχόμενο να νομίζουν ότι κουβαλάω κανένα δονητή, δεν θέλω να το φαντάζομαι.
Φτάνει λοιπόν, η Θ., ρίχνω το σακίδιο το πορτ ντε μπαγκάζ της και ξεκινάμε για τη δουλειά. Στις λακκούβες ακουγόταν ένα υπόκωφο .. γκρρρ .. Εεε τη μία χασμουρήθηκα δυνατά, την άλλη δυνάμωσα τη μουσική και την κούφανα, την άλλη μιλούσα δυνατά και με έβριζε, την επόμενη έσκασα και ακούσαμε το γκρρρρ.
"Τι είναι αυτό καλέ;"
"Ποιο; Αααα αυτό; Εεεε το χτυπητήρι του καφέ, που .... μπλα μπλα..."
Έσκασε στα γέλια.
Anyway αυτά συμβαίνουν ως τώρα στην έναρξη της εκδρομής μου .. για τα υπόλοιπα και τα καλύτερα από Τετάρτη!!
Σας φιλώ, σας αποχαιρετώ και σας εύχομαι να περάστε πολύ όμορφα το ΣΚ και την Πρωτομαγιά (η οποία δεν είναι αργία είναι απεργία). Λες να έχει καμιά πορεία στην Παροικιά εκείνη την ημέρα; Μπααα .. Ούτε πορεία, ούτε λουλούδια για να πιάσουμε το Μάη (σιγά μη προλαβαίνει να αναπτυχθεί κανένα φυτό στα ξερονήσια, με τους αιγαιοπελαγίτικους αέρηδες)
Τελικά, πάλι στο σωστό μέρος, τη σωστή περίοδο πάω!!!! Μπράβο μου!!

I love rafting

Με δυο λόγια (για όσους αγαπούν τα σύντομα posts):

Γύρισα!!! Αρτιμελής!
Πέρασα φανταστικά!!!
Το rafting απέκτησε μια καινούρια θαυμάστρια!!

Με παραπάνω λόγια (για όσους δε βαριούνται τα μεγάλα posts):

Την Παρασκευή που λέτε, μια και δυο ξεκινήσαμε με τη Μ. από τη δουλειά, με τα μπαγκάζια μας στους ώμους και πήγαμε στο σημείο συνάντησης. Εκεί γνωρίσαμε την αρχηγό της εκδρομής την Α., η οποία είναι μια τύπισσα στο πολύ cool και χαλαρό στυλάκι. Εμένα δε, βλέποντας ότι κουβαλάω στην πλάτη το σακίδιο του camping (αυτό καλέ που θα ταίριαζε γάντι στον Τσιβιλίκα από το "Η θεία μου η χίπισσα"!! Μόνο η κουδούνα μου έλειπε), με συμπάθησε ιδιαίτερα και έκανε το σχόλιο ότι μάλλον ασχολούμαι με τέτοιες δραστηριότητες .. ουδέν σχόλιο ...
Σκανάροντας κλασσικά τον υπόλοιπο κόσμο της εκδρομής καταλήξαμε με τη Μ. σε πολλά συμπεράσματα:
- αρχικά, ότι η αναλογία αντρών - γυναικών ήταν 1/3 στην πιο αισιόδοξη version .. (μάλλον οι γυναίκες δεν την παλεύουν πια και παίρνουν τα βουνά και τα .. ποτάμια!)
- επιπλέον οι πιο "αξιόλογοι" κατ' εμέ (υποκειμενικά είναι αυτά) ήταν σε ποσοστό 0% στην πιο αισιόδοξη version πάλι (άντε 1% εκ του οποίου 1% όλοι ήταν με τις κοπελιές τους). Τόσο ενθαρρυντικά τα πράγματα σε σημείο, που λέμε με τη Μ. "Νομίζω η εκδρομή για μας τελείωσε εδώ, μπορούμε να πηγαίνουμε"
- όλοι οι συμμετέχοντες σε αυτή την εκδρομή, μπορεί να ανήκανε στη "Νέα Γενιά" αλλά για "οικονομικό" επίπεδο κάθε άλλο σε Νέα Γενιά μπορείς να τους κατατάξεις, μάλλον σε επίπεδο "Κονομημένος μεσήλιξ" θα έλεγα εγώ .. το τι Bartucci αποσκευές, Gucci τσάντες, Dona Carra γυαλιά, Dolce Cabbana παντελόνια, Tsakiris Malas παπούτσια κυκλοφορούσαν δε λέγεται .. (όχι γλυκιά μου δε πτοούμαι)
- Ορισμένοι συμμετέχοντες κάλλιστα θα έλεγες ότι διανύουν την 4η δεκαετία της ζωής τους - σε ηλικία και την 8η και βάλε - σε στυλ. Αν έχετε το θεό σας, ήταν μία κοπελιά 28 χρονών, με ταγιεράκι και γοβίτσα (σε ΚΟΚΚΙΝΟ χρώμα) σε εκδρομή για rafting!!
- τελευταία παρατήρηση, ορισμένοι άνθρωποι και συγκεκριμμένα αρσενικής κατηγορίας, δεν αποβάλλουν ποτέ το σύνδρομο της 5ήμερης εκδρομής από το αίμα τους!! Μωρ λες να γέρασα εγώ πριν της ώρας μου;; Μπα ..
Anyway με αυτό το "πλήρωμα" ξεκινήσαμε για Γιάννενα στις 16:00 την Παρασκευή και φτάσαμε μετά από 2 στάσεις, με ένα κεφάλι καζάνι από τα "ανήλικα" στη γαλαρία, λίγο ζαλισμένες, λίγο πεινασμένες, λίγο ξεχαρβαλωμένες στις 23:00 στα Γιάννενα. Όπως είμαστε, πετάξαμε τις βαλίτσες μέσα στα δωμάτια και φύγαμε για φαγητό.
Εξαιρετικό φαγητό (μπριζόλες, αρνιά ..) και ό,τι πρέπει για ένα ελαφρύ βραδινό, πριν την αθλητική δραστηριότητας της επόμενης ημέρας!! Μετά ακολούθησε ο ύπνος της αρκούδας ..

Το Σάββατο το πρωί, μας ξύπνησε μια ωραιότατη φωνή από τη reception στις 8:00 π.μ. (!!). Κατά τις 8:30 με μια εμφάνιση "Είμαι πρησμένη από τον ύπνο και όχι από τη νάρκωση του φρονιμίτη", κατεβήκαμε για πρωινό.
Στις 9:00 που λέτε, σκάνε στο parking του ξενοδοχείου 2 vanάκια από τους υπεύθυνους του rafting, με τον εξοπλισμό μας! Ανοίγουν οι πόρτες και κατεβαίνουν 3 υπεύθυνοι ... μα τι υπεύθυνοι, υπεύθυνοι για το εγκεφαλικό που μου ήρθε! Τι παιδιά ήταν αυτά .. αφού στην ουρά για να πάρουμε εξοπλισμό, από πίσω όλο με σκουντούσαν να προχωρήσω, γιατί τους χάζευα συνέχεια.
Κάποτε ήρθε και η σειρά μου να πάρω εξοπλισμό .. πλησίασα τον 1ο, ο οποίος μας σκάναρε από πάνω μέχρι κάτω για να μας δώσει το σωστό νούμερο στολής. Με κοίταξε και μου έδωσε ένα νούμερο στολής .. παραπάνω από αυτό που φοράω .. (ααα καλά, κατάλαβα, η πρώτη εντύπωση ήταν η εντύπωση της φάλαινας ..) Με πεσμένα φτερά προχωράω στα παπούτσια, που μοίραζε ο 2ος. Αφού δε μου έδωσε το 45 νούμερο πάλι καλά ... Στον 3ο δεν είχαμε πρόβλημα, τα αντιανεμικά μπουφάν ήταν one size!
Πάμε με τη Μ. στο δωμάτιο να φορέσουμε τις στολές. Οδηγίες μας είχανε δώσει από πριν. Λοιπόν, οι ολόσωμες αυτές στολές, όπως και τα παπούτσια φοριούνται κατάσαρκα. Είναι από νεοπρέν και έχουν τη δυνατότητα όταν βρέχονται να εξωθούν το νερό προς τα έξω και να μη το κρατάνε στο σώμα. Αν λοιπόν κάποιος φορούσε μια μπλούζα από μέσα, θα βρεχόταν αυτή και μετά θα τον πάγωνε. Επίσης είναι και ισοθερμικές, οπότε αποφεύγεις την πνευμονία. Μόνο μαγιό λοιπόν μπορούσαμε να φορέσουμε από κάτω.
Μια και δυο γδυνόμαστε, φοράμε μαγιό (για 1η φορά φέτος), απελπιζόμαστε με το νέο θέαμα αυτής της season, αποφασίζουμε ότι ξεκινάμε δίαιτα και επικεντρωνόμαστε στο φόρεμα της στολής. Ξεκινάμε από τα πόδια και ανεβαίνουμε .. ανεβαίνουμε; Αμ δε .. τραβούσαμε από εδώ, τραβούσαμε από εκεί, ο ρυθμός ανάβασης της στολής ήταν μισό εκατοστό την ώρα!! Εκεί λέω, πάει. Ένα νούμερο παραπάνω και δε με χωράει; Μαμά μου .. με τι μούτρα θα πάω πίσω να του πω να την αλλάξω; Με μεγαλύτερο σθένος, συνέχισα την επιχείρηση φόρεμα της στολής. Τελικά σπρώξε από εδώ, σπρώξε από εκεί, ανέβηκε η στολή. Καταλήξαμε με τη Μ. (συζητώντας μετά και με άλλους) ότι αυτή η στολή ψαροντουφεκά είναι πολύ στενή και ότι αν είσαι και λίγο ιδρωμένος την πάτησες. Βάλαμε και τα παπουτσάκια και στηθήκαμε μπροστά από τον καθρέφτη. Το γέλιο της αρκούδας .. απίστευτό θέαμα .. λες και είμαστε βγαλμένες από διαφήμιση για μασσαζοκορσέ slim!! Βγάλαμε τις άπειρες φωτογραφίες, σε διάφορες πόζες που κάλλιστα θα μπορούσαν να κοσμήσουν εξώφυλλα, αθλητικών περιοδικών, για άντρες αναγνώστες .. μία η Πετρουλάκη και άλλες δύο εμείς!!
Στο τέλος φορέσαμε και ένα σίχαμα αντιανεμικό μπουφάν από πάνω και απελπιστήκαμε .. έτσι θα γελιοποιούμαστε σήμερα (είπαμε να κάνουμε αθλητισμό, αλλά αθλητισμό με ένα στυλ !!)
Κατεβήκαμε στη reception η οποία κατακλυζόταν από όλα τα άτομα του γκρουπ, με τις στολές τους. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, ήταν ότι θα μπορούσαμε μια χαρά να ανήκουμε σε ένα γκρουπ σε αποκριάτικη παρέλαση με θέμα "rafting δίχως στυλ".
Επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τα χιονισμένα Τζουμέρκα .. η διαδρομή μαγευτική. Σε κάποια φάση, μέσα στο πούλμαν, έφτασε ένα ντοσιέ με ένα στυλό που καλούμαστε όλοι να συμπληρώσουμε. Μέσα είχε κάτι υπεύθυνες δηλώσεις όπου είχε προσημειωμένες τις εξής "δηλώσεις": Δηλώνω υπεύθυνα ότι:
- γνωρίζω ελεύθερη κολύμβηση
- δεν έχω προβλήματα υγείας
- φέρω την πλήρη ευθύνη σε περίπτωση πνιγμού (άρχισαν τα όργανα ..)
- κτλ που δεν θυμάμαι ..
Προς στιγμή κιτρινίσαμε με τη Μ. αλλά τι να κάνουμε, το υπογράψαμε ... ήταν πολύ αργά πια για να κάνουμε πίσω.
Φτάσαμε σε ένα άνοιγμα του δρόμου, όπου αφενός παρατήσαμε τα πάντα από τα υπάρχοντά μας στο πούλμαν και αφετέρου μοιραστήκαμε σε μικρότερα vanάκια για να κατεβούμε προς το ποτάμι.
Φτάσαμε στο ποτάμι και μας άφησαν .. εκεί ήταν όλοι οι υπεύθυνοι του rafting και οι εκπαιδευτές μας που μας περίμεναν ..
Κορίτσια;;; Όποια ξανα-αναρωτηθεί ποτέ "μα πού πήγαν όλοι οι άντρες πια;" Σας έχω την απάντηση. Στα ΠΟΤΑΜΙΑ!!!!!!!! Μιλάμε, ξέχασα τα πάντα, δεν ήξερα σε ποια βάρκα να πρωτοπάω, ο ένας καλύτερος από τον άλλο. (Δίχως υπερβολή, 1-2 ανήκουν στους ωραιότερους άντρες που έχω δει live, στη ζωή μου.) Με τη Μ. τρελαθήκαμε και αναφωνούσαμε "δεν πήγε χαμένη αυτή η εκδρομή", "γεια σου Ελλάδα, με τα ωραία σου" (και δεν εννοούσαμε τα ποτάμια της πατρίδος), "εδώ θα μετακομίσουμε" κ.α., ώσπου ένας από αυτούς μας φώναξε για να μας δώσει τον υπόλοιπο εξοπλισμό.
Σωσίβιο-γιλέκο, κράνος και κουπί. Μια ομορφιά είμαστε, δεν το συζητώ!! (Είναι δυνατόν η πρώτη γνωριμία και εντύπωση να γίνεται υπό αυτές τις συνθήκες, σαν το Ρόμποκοπ ένα πράγμα;) Μετά, αφού με δυσκολία επιλέξαμε βάρκα .. ουπς sorry .. βαρκάρη ήθελα να πω, τη σηκώσαμε όλο το πλήρωμα των 8 και την κατεβάσαμε μέχρι τις όχθες.
Εκεί ο εκπαιδευτής μας έκανε μάθημα για το πως κρατάμε το κουπί, πώς καθόμαστε (οι 4 αριστερά και οι 4 δεξιά, όπου αποτελούν τα ζευγάρια των αριστερών...με το αριστερό παρελθόν μου, περιττό να σας πω πού κάθισα εγώ :-0), πώς κρατιόμαστε, πώς αποτρέπουμε τη βάρκα από το να αναποδογυρίσει (Παναγία μου), πώς επιβιβαζόμαστε/αποβιβαζόμαστε, σε τι εντολές θα υπακούμε, τι κάνουμε αν κάποιος πέσει μέσα (Θεέ μου), πώς κολυμπάει με ασφάλεια μέχρι να τον μαζέψουμε (Χριστέ μου), πώς τον μαζεύουμε (όλοι οι Άγιοι μαζί!) κ.α. πολλά χαριτωμένα!!
Μπαίνουμε μέσα στο φουσκωτό και καθόμαστε, αυτός ήταν ακόμα έξω (σκέφτηκα να δεις που θα μας δώσει μία και θα φύγουμε μόνοι μας) και μας κρατούσε, για να κάνουμε practice στα ρηχά. Χμ.. ξέρετε το "Αλλού βαρούν τα τύμπανα κι αλλού χορεύει η νύφη;" Εεε δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο να σας περιγράψω το πως "κωπηλατούσαμε" .. Από συγχρονισμό ;; κουτουλούσαν τα κουπιά μεταξύ τους! Από υπακοή στις εντολές; Μπρος έλεγε ο αρχηγός, πίσω κάναμε εμείς! Stop έλεγε ο αρχηγός .. στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα!!
Κάποια στιγμή όταν και οι 6 βάρκες "εκπαιδευτήκαμε", ξεκινήσαμε η μία μετά την άλλη για την κατάβαση!!! Η πρώτη αίσθηση ότι σε παρασέρνει το ποτάμι, είναι ανεπανάληπτη. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη εντολή "Όλοι μπρος" και την πρώτη μου κουπιά!! Το τοπίο μοναδικό!!! Ο αρχηγός μας επιβεβαίωσε ότι είναι η ομορφότερη διαδρομή rafting στην Ελλάδα, μας καθησύχασε ότι επειδή φέτος δε χιόνισε, δεν έχει πολύ νερό και ορμή το ποτάμι και ότι αυτή την περίοδο είναι επιπέδου δυσκολίας μέχρι 3! Βαθμό δυσκολίας ο Άραχθος έχει μέχρι 4, αλλά σε άλλο τμήμα του! Μια χαρά!
Όσο προχωρούσαμε τόσο ο φόβος μετατρεπόταν σε αδρεναλίνη, η οποία θέλαμε να χτυπήσει κόκκινο! Με το πέρασμα του χρόνου, γινόμαστε όλο και καλύτεροι και συγχρονιζόμαστε με μεγαλύτερη επιτυχία. Στα δύσκολα περάσματα οι εντολές του αρχηγού ήταν πιο έντονες, πιο δυναμικές και μας ντοπάριζαν!! Κωπηλατούσαμε με μανία για να περάσουμε τα δύσκολα σημεία (σημεία που από μακριά έβλεπες να αφρίζουν τα νερά σε βράχους επάνω και να στροβιλίζονται) και μόλις τα περνούσαμε και χαλαρώναμε, ουρλιάζαμε από χαρά που τα καταφέραμε!!! Απίστευτη η αίσθηση, δεν τη μεταδίδω ίσως καλά!!
Σε κάποια φάση, όλες οι βάρκες σταματήσανε σε ένα ξέφωτο, αποβιβαστήκαμε και μπήκαμε προς τα μέσα στο δάσος, με τον εξοπλισμό μας. Καταλήξαμε σε μια μεγάλη σπηλιά, όπου έτρεχε ένα καταρράχτης από επάνω ενώ κάτω σχημάτιζε μια λίμνη, όπου μπήκαμε και κολυμπήσαμε!! Είναι η φωτογραφία στο προηγούμενο post με τους θαλασσοπνιγμένους!! Μπάνιο κάτω από καταρράκτη!! Μοναδικό!! Το νερό βέβαια απίστευτα κρύο, το οποίο το νοιώθαμε μόνο στις παλάμες και το πρόσωπο, που ήταν ακάλυπτες από τη στολή!
Μετά επιβιβαστήκαμε και πάλι στη βάρκα και συνεχίσαμε την κατάβαση! Σε ορισμένα σημεία, προσεγγίζαμε τους βράχους στα πλαϊνά του ποταμού, απ' όπου έτρεχαν νερά από οπές στο βράχο, σαν πηγές. Εκεί μπορούσαμε να πιούμε κιόλας νερό! Σε άλλα σημεία προσεγγίζαμε με τη βάρκα κάτι μικρές σπηλιές, με μεγάλα δέντρα και βράχους από πάνω, όπου το νερό καθώς έπεφτε, σχημάτιζε βροχή (!) Και αυτό εκπληκτικό σκηνικό!!! Στο στενότερο σημείο της διαδρομής, στη χαράδρα του Αράχθου, η διαδρομή είναι γραφικότατη, καθώς κωπηλατείς σε στενό σημείο του ποταμού, όπου το ποτάμι αναγκαστικά είναι πιο ορμητικό και με περισσότερες στροφές και δεξιά και αριστερά σου ορθώνονται πανύψηλα βουνά!!
Όταν βγαίνεις από αυτό το κομμάτι της διαδρομής, το ποτάμι ξεχύνεται σε ένα πλατύτερο κομμάτι, όπου είναι και ρηχό. Εκεί μας παρότρυνε όποιος ήθελε να βουτήξει να κάνει μπάνιο .. στο τσακ με πρόλαβε ένας, ο οποίος μετά χέστηκε όταν είδε τη βάρκα να απομακρύνεται, .. αλλά μόνο για λίγο!! Αυτές ήταν από τις εκούσιες πτώσεις στο νερό. Είχαμε και ακούσιες, αλλά από τις άλλες βάρκες.
Κάποιες κοπέλες οι οποίες προφανώς δεν κρατιόντουσαν καλά, σε κάτι δύσκολα περάσματα έπεσαν μέσα στο ποτάμι. Ήταν πολύ διασκεδαστικό (και όχι μόνο για μας) αλλά και γι αυτές, αφού δεν αισθάνθηκαν κίνδυνο. Αυτές κολυμπούσαν ανάσκελα και με το κεφάλι προς τη φορά του ποταμού (όπως μας δίδαξαν) και οι βάρκες τους, απλά τις προσέγγιζαν και τις ανέβαζαν. Επίσης άλλη μία βάρκα, κάποια στιγμή κόλλησε σε ένα βράχο, αλλά κατάφεραν να ξεκολλήσουν! Η δική μας, όχι που να το παινευτώ, μόνο μπράβο λάμβανε!! Βέβαια εμένα σε κάποια φάση ο εκπαιδευτής μας,μου είπε : "Seaina, πιο έξω καθόμαστε, έτσι δεν κωπηλατείς καλά και απλά σε κάνουμε βαρκάδα, σαν τη Βενετία!!" Μμμ απολογία μου: όντως είχα μπει προς τα μέσα (ξέχασα να πω, πως στο rafting καθόμαστε στα τοιχώματα της βάρκας και όχι μέσα σε αυτή), αλλά από το νερό είχα σταδιακά γλιστρήσει προς τα μέσα, χωρίς να το καταλάβω!! :-( Μετά μου ζήτησε συγγνώμη για τον τόνο της φωνής του και του είπα χαριτολογώντας "θα σου πω εγώ μετά"!! "Θα μου πεις;;; μου λέει; Τώρα θα δεις και με αρπάζει να με ρίξει στο νερό" Εεε όλο τέτοιες πλάκες κάναμε!!
Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία και το συνειδητοποιήσαμε όταν τελείωσε. Λυπηθήκαμε όλοι πάρα πολύ που τελείωσε και λέγαμε, ότι θέλαμε κι άλλο. Τελικά δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο φανταζόμαστε από την αρχή και ούτε τρομακτικό. Αποφασίσαμε με τη Μ. να το ξανακάνουμε πάραυτα και την επόμενη φορά σε πιο δύσκολο σημείο!!
Όταν φτάσαμε στον τερματισμό, αποβιβαστήκαμε και φορτώσαμε τη βάρκα στους ώμους να τη βγάλουμε στην στεριά. Εκεί υπήρχε ένα container που έπαιζε το ρόλο των αποδυτηρίων. Εμείς με τη Μ. δε σκοτωθήκαμε κιόλας να πάμε από τις πρώτες, οπότε απλά κάναμε ενός τύπου ηλιοθεραπεία (είχαμε βγάλει το μπουφάν). Μας πλησίασε και η Α. (η αρχηγός) και μιλούσαμε για τις εντυπώσεις μας.
Σε κάποια φάση μας ψιθυρίζει "κοιτάτε προς τα εκεί", γυρνάμε το βλέμμα και τι να δούμε;;;; Τους εκπαιδευτές να αλλάζουν πίσω από κάτι θημωνιές και κάτι θάμνους, αλλά η όραση βοηθείτο από ικανοποιητικά ανοίγματα στα φυλλώματα. Φορέσαμε γυαλί ηλίου (να μην καρφωνόμαστε) και με ανέμελο ύφος που δείχνει ότι μιλάμε κάναμε ένα ωραιότατο οφθαλμόλουτρο συνοδευόμενο από αναστεναγμούς .. στο τσακ ήμουν να ανάψω και τσιγάρο η καψερή .. ένα για το πριν και ένα για το μετά!! Για τους επικριτές μου θα πω πως το οφθαλμόλουτρο ποτέ δεν έβλαψε κανέναν!!
Με τη Μ. αλλάξαμε ως αναμενόταν τελευταίες, οπότε και είχαμε μείνει μόνες από όλο το γκρουπ. Οι υπόλοιποι πήγαν για φαγητό παραπέρα σε μια όμορφη ταβερνούλα δίπλα στο ποτάμι!! Οπότε "αναγκαστικά" έπιασα και κουβέντα με έναν από τους εκπαιδευτές και ανταλλάξαμε απόψεις και εντυπώσεις για το rafting! Μετά απλά χαιρετιστήκαμε!!
Αφού φάγαμε, αναχωρήσαμε για το ξενοδοχείο, όπου και ξεραθήκαμε στον ύπνο ή τουλάχιστον προσπαθήσαμε μιας και τα "ανήλικα" από τα δίπλα δωμάτια φώναζαν και έσκουζαν "Ολυμπιακός!!!" όλη την ώρα (στο τσακ ήμουν να βγω με το μπικουτί να τους διαολοστείλω!)! Μετά έμαθα πως ο Ολυμπιακός πήρε το πρωτάθλημα!
Το βραδάκι ξυπνήσαμε, ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε στα Γιάννενα για φαγητό σε μια ταβέρνα με ζωντανή μουσική, όπου και ξεπατωθήκαμε στο χορό!! Κάποια στιγμή στο χέρο μου κατέληξε το ντέφι της τραγουδίστρια! Μετά με νόημα μας φωνάζει εμένα και τη Μ. η Α. και μας λέει πάμε στο τάδε club, είναι τα "παιδιά". Τα παιδιά;;;; Τρέχουμε!!!
Φτάσαμε εκεί και με ανήσυχο βλέμμα σκανάραμε πιθαμή προς πιθαμή το club για να τους δούμε. Όταν τους βρήκαμε, με ανέμελο και ξαφνιασμένο βλέμμα, ακολούθησε η κλασσική ερώτηση "Κι εσείς εδώ;;" κοίτα να δεις μια σύμπτωση... Βέβαια πέρα από αυτούς, βρήκαμε δυστυχώς "προσκολλημένες" απάνω τους και κάτι καχεκτικές "βδέλλες"! Οπότε και με τη Μ. ηττημένες δίχως καν μάχη, νεύσαμε "άστα να πάνε". Με πλησιάζει η Μ. και μου λέει το αμίμητο: "Ρε seaina, αυτοί παίζουν σε άλλη κατηγορία από εμάς, να θεωρείς τιμή σου και που σε κοίταξαν!!" Χα χα χα!! Όντως, απλά δεν απαγορεύεται κανείς να κάνει όνειρα εε; Μετά κλασσικά καταλήξαμε να βρίζουμε πρώην, νυν και παρολίγον γκόμενους, όλες μαζί!!! Κατά τις 4 κοιμηθήκαμε (είδα κι ένα εφιάλτη .. άσχετο) και μας ξύπνησε η ωραία φωνή πάλι κατά τις 8:00.
Το πρόγραμμα της εκδρομής ολοκληρωνόταν εκείνη την ημέρα με ξενάγηση:

*στο σπήλαιο των Ιωαννίνων,



























*στην παλιά πόλη και το κάστρο,


ο τάφος του Αλή Πασά -->
(ή αλλιώς το κλουβί με τις τρελές)




*μετά είχε ελεύθερο πρόγραμμα για ψώνια και βόλτες παραπλευρίως της λίμνης των Ιωαννίνων και μεσημεριανό φαγητό

* τέλος επιστροφή στην Αθήνα!

Γενικά θα πω πως πέρασα εκπληκτικά και γνώρισα ένα άθλημα που λάτρεψα και θα ξανακάνω.
Ξαφνιάστηκα ευχάριστα για την τέλεια οργάνωση, την ποικιλία δραστηριοτήτων και το επίπεδο παροχών σε όλη τη διάρκεια της εκδρομής!
Επομένως θα συνιστούσα ανεπιφύλακτα να κάνετε αιτήσεις σε τέτοιες δραστηριότητες της "Νέας Γενιάς"!

Φεύγω για rafting!!!

"Ακουούσατε, ακουούσατε!!
Το προσεχές Σαββατοκύριακο, θα πραγματοποιηθεί εκδρομή στην Άρτα, με σκοπό το rafting στον ποταμό Άραχθο.
Στην εκδρομή θα συμμετέχει η Seaina, με ό,τι αυτό συνεπάγεται!"

Πριν κανένα μήνα, έμαθα ότι πραγματοποιούνται τριήμερα rafting σε διάφορα ποτάμια της Ελλάδας, στα πλαίσια προγράμματος της Νέας Γενιάς. Πώς ήταν το καλοκαίρι τα τριήμερα ιστιοπλοΐας;
Αποφάσισα λοιπόν να συμμετέχω. Βέβαια τότε εγώ, άλλα είχα φανταστεί και άλλα μου προέκυψαν!
Είχα φανταστεί ένα όμορφο ρομαντικό τριήμερο με τον ..., οπότε και διάλεξα το πιο γραφικό μέρος (Άρτα-Γιάννενα-Τζουμέρκα) που δεν έχω πάει πρόσφατα.
Χάζευα και κάτι τέτοιες φωτογραφίες :

και το λιγότερο που φανταζόμουν είναι η "Γαλάζια Λίμνη" για αυτό το τριήμερο.
Στην πορεία βέβαια, ανετράπησαν μερικά πράγματα .. ούτε με τον ... θα πάω, ούτε νομίζω ότι η επιλογή της περιοχής ήταν η ιδανικότερη. Και εξηγούμαι..

ΠΑΡΕΑ : Για διάφορους λόγους, θα πάω τελικά με τη φίλη μου τη Μ. (σταθερή αξία στις εκδρομές η Μ., όταν όλοι με εγκαταλείπουν, αυτή Duracel!), οπότε η "Γαλάζια Λίμνη" μετατρέπεται σε "Bonnie & Clide" (λες να βρούμε τον Brad Pit;)

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ : Ούσα άσχετη παντελώς με το rafting, θεώρησα ότι σιγά μωρέ τι θα είναι .. μια λίγο πιο γρήγορη βαρκάδα! Έβλεπα και όμορφες φωτογραφίες σε διάφορα sites

και έλεγα .. μια χαρά!!
Όσο όμως το έψαχνα ανακάλυψα ότι τα ποτάμια έχουν και βαθμούς δυσκολίας (από το Ι μέχρι το V) και υπάρχουν κατηγορίες για αρχάριους για πιο έμπειρους, κάτι δίνες, κάτι stoppers κτλ.
Χμμμ σκέφτηκα .. ας το ψάξω!

Τι βρήκα; Για προχώρα .. για προχώρα ..



"Στο 1ο χτύπημα, σβήνω τα φώτα .."

"Ποτάμια για rafting, βαθμοί δυσκολίας, κίνδυνοι στο ποτάμι.

Eύηνος β. 2 Nαύπακτος
Tαυρωπός β. 2 Kαρπενήσι
Bοϊδομάτης β. -2, 2 Kόνιτσα
Bενέτικος β. 2, 3 Γρεβενά
Λούσιος-Aλφειός β. 3 Kαρύταινα
Tρικεριώτης β. 3 Kαρπενήσι
Άραχθος β. 4 Iωάννινα (ΠΩΣ;;;;)
Aλιάκμονας β. 4, 5 Γρεβενά

Δεν αναφέρω το βαθμό 1 γιατί αναφέρεται σε “λίμνες” και το βαθμό 6 διότι απευθύνεται σε επαγγελματίες του είδους, που επιδιώκουν την κατάβαση για κάποιο στόχο ή σκοπό και ίσως δεν ενδιαφέρει εμάς τους ερασιτέχνες, που απλά θέλουμε να διασκεδάσουμε με ολίγη ή περισσότερη συγκίνηση. Oι βαθμοί δυσκολίας δεν είναι απόλυτοι, καθόσον εξαρτάται και από την ποσότητα του νερού και την ταχύτητά του, υπάρχουν δε και τα (-) και (+). Eπίσης φυσικά αναφέρονται σε περάσματα όπου υπάρχουν εμπόδια και σε άλλα κομμάτια του ποταμού, όπου χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, λιγότερα ή περισσότερα και όχι σε όλο το μήκος της κατάβασης, όπου θα συναντήσεις και χαλαρά σημεία.

Bαθμός 2 - Mέτριας δυσκολίας με κανονικά περάσματα μικρά stoppers και δίνες, μεσαία κύματα με μικρή ταχύτητα και πολλά eddies, απλά εμπόδια.
Bαθμός 3 - Δύσκολο, με μεγαλύτερα κύματα και ταχύτητα, περάσματα με προηγούμενη αναγνώριση, πολλά εμπόδια και μικροί καταρράκτες, λιγότερα eddies και περισσότερα stoppers από κρυμμένους βράχους και δίνες.
Bαθμός 4 - Πολύ δύσκολη περίπτωση, διαδρομή οπωσδήποτε με συνεχή επιθεώρηση και περάσματα με μεγάλα και δύσκολα stoppers, σπάνια eddies και περιοχές με πολλή πίεση.
(Εεεε; Πώς; Παναγία μου θα θαλασσοπνιγούμε!!! και αυτά τα stopper kai eddies που θα μας φάνε τι στην ευχή είναι;;;)
Bαθμός 5 - Eξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, μόνο για έμπειρους rafters με μεγάλους καταρράκτες και μεγάλη ταχύτητα νερού και στενά περάσματα.

Stoppers : σημεία αμέσως μετά από κρυμμένους βράχους, που μπορούν να σε κρατήσουν, αν δεν τα ξεπεράσεις με γρήγορες και σωστές κουπιές.
(Αααα τι καλά;!!"Τι χαρά, τι χαρά, σκίζει η βάρκα τα νερά...")
Eddies : σημεία ήσυχα, όπου μπορείς να σταματήσεις για ξεκούραση και μελέτη του επόμενου περάσματος (σχεδιάγραμμα μάχης).
(Ποια μάχη καλέ μου; Εγώ μια λίγο πιο πολύπλοκη βαρκάδα ήρθα να κάνω)
Δίνες : οι γνωστές στριφογυριστές τρυπούλες (τι χαριτωμένο .. μη πω καμια κουβέντα), που οι ζόρικες συναντώνται μόνο στα μεγάλης δυσκολίας ποτάμια.
(Αααα εντάξει, εμείς το εξασφαλίσαμε!! Το έχουμε!)

Oι κίνδυνοι στο ποτάμι προέρχονται συνήθως μετά από μεγάλες βροχές ή λιώσιμο χιονιών, καθώς και η ορμή του νερού παρασύρει κλαδιά και κορμούς δέντρων, ακόμη και βράχους που κάνουν τα στενά περάσματα πιο δύσκολα, αφού τα κλείνουν ή καιροφυλακτούν λίγο κάτω από το νερό και μπορεί να κάνουν ζημιά και στη βάρκα (όλο και πιο όμορφα!!). Eπίσης διάφορα υπολείμματα από προηγούμενες καταβάσεις, τα πιο πάνω επεξηγούμενα stoppers κλπ., μικρά τεχνητά φράγματα, κλαδιά που προεξέχουν από τις όχθες, πτώσεις στο νερό (απαιτείται ψυχραιμία και πιάσιμο μύτης!)(ααα δεν θα μπορέσω, να χαλάσω το μαλλί μου; Δεν πέφτω εγώ μέσα!!), που όμως όλα αυτά ξεπερνιούνται με τη σωστή καθοδήγηση του οδηγού του raft και τις δικές σας καλές κουπιές
(μωρέ έχουμε να τραβήξουμε "κουπί").
Oφείλω πάντως να παρατηρήσω ότι μετά από πλημμύρα καλό είναι να αποφεύγεται η κατάβαση σε ποτάμια, από 3ου βαθμού και πάνω (4ου και 5ου μάλλον απαγορευτική), διότι τα πράγματα βαίνουν εντελώς απρόβλεπτα."
(Να θυμηθώ πέρα από το να πάρω μαζί το πιστολάκι, να κοιτάξω αν υπήρχε καμιά πλυμμήρα τελευταία στον Άραχθο)

".. Δεύτερο χτύπημα είμαι στη πόρτα .."

Τι πρέπει να έχετε μαζί σας:
Ένα μαγιώ και μια πετσέτα θα σας χρειαστούν για την κατάβαση. Ένα ζευγάρι παλιά αθλητικά παπούτσια, που θα φορέσετε κατά την κατάβαση και τα οποία θα βραχούν, είναι χρήσιμο, όχι όμως και απαραίτητο. Θα δοθούν σε όλους ισοθερμικές στολές (φόρμες), παπουτσάκια από neopren και αδιάβροχα μπουφάν για να μην μας κρυώσετε (τι μου λες; Άμα θαλλασοπνιγώ εγώ, η πνευμονία θα με νοιάξει), καθώς και σωσίβια και κράνη για να μην μας πνιγείτε (άχου, τι γλυκό!! και μια ασφάλεια ζωής δεν πρόλαβα να κάνω, μια διαθήκη κάτι!!).
Υπενθυμίζουμε ότι σύμφωνα με τη γνωστή ρήση "ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται", η κατάβαση γίνεται ακόμα και αν βρέξει (δεν τη γλιτώνουμε με τίποτα δηλαδή).

... Στο τρίτο χτύπημα η πόρτα ανοίγει...

Την άλλη μέρα το πρωί (έ, όχι και πολύ πρωί!), αφού πάρουμε το πρωινό μας, ανεβαίνουμε με τζιπ στην αρχή του ποταμού, κάνουμε μια σύντομη και περιεκτική εκπαίδευση, ώστε να φτάσουμε όλοι πίσω σώοι και αβλαβείς (και να μην χάσουμε τα κουπιά στο ποτάμι!) (χα χα χα πλακίτσες) και ξεκινάμε την κατάβαση. Μετά από όλη την περιπέτεια, ετοιμαζόμαστε για το μεσημεριανό φαγητό (υγιεινή τροφή = ψητά στα κάρβουνα και πολλά κιλά κρασί) που ασφαλώς με μεγάλη όρεξη θα περιμένουμε...
(μόνο μη μου πεις να ξανακάνω κουπί μετά από το φαγητό και το κρασί, γιατί θα χεστούμε!!)

...Μην επιμένεις έχω φύγει!!!

Αυτά διάβαζα όσο περνούσαν οι μέρες...
οι δε φωτογραφίες άρχισαν να παίρνουν την ακόλουθη μορφή:

"Άπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, κυματάκια στο Αιγαίο δε με παίρνετε καλέ!!"

Καλέ συ, αυτοί οι θαλασσοπνιγμένοι, από πάνω από τον καταρράκτη έπεσαν;
Ιιιιιιιιιιιι!!!! που λέει και η Ζουμπουλία!!
Άρχισα να αποθαρρύνομαι, όπως καταλαβαίνετε. Η δε Μ. έχει χεστεί απάνω της διότι μπάνιο καλό δεν ξέρει. Έχει δε ένα θείο στρατιωτικό, ο οποίος κάνοντας ένα πρόχειρο γκάλοπ σε κάτι commantos που έχει, έμαθε ότι ο Άραχθος είναι πανέμορφος (παρακάτω, παρακάτω, δεν θα πάω από την πολύ ομορφιά), γραφικός (ππφφφφ ΟΚ!), με δύσκολα περάσματα (να τα, να τα) και πως κάποιος από αυτούς τα χρειάστηκε σε ορισμένα σημεία! ΓΚΝΤΟΥΠ!! (πτώση κάτω από την καρέκλα)

Όχου ... πού πάμε μαρή!!!
Εδώ οι ειδικές δυνάμεις τα χρειάστηκαν, οι ειδικές ανάγκες θα τα καταφέρουν;;;

~ Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω, πως χάρηκα πάρα πολύ για τη γνωριμία μου με όλους εσάς. Ευχαριστώ θερμά για τα σχόλιά σας, όλους εσάς που αισθανθήκατε την ανάγκη να εκφραστείτε. Εύχομαι μέσα από τα βάθη της καρδιά, να ομόρφυνα λίγο με τα κείμενά μου την καθημερινότητά σας.
Σας χαιρετώ φίλοι μου καλοί .. ~

Υ.Γ. Ακούστε ειδήσεις το ΣΚ και αν δείτε "Τραγωδία στον Άραχθο", "..ξεβράστηκαν στον Αμβρακικό 2 πτώματα που ανήκουν σε γυναικεία άτομα, νεαρής ηλικία, εξαιρετικής κορμοστασιάς και εμφάνισης" (παρόλο το τουμπάνιασμα), θα καταλάβετε!

Βασίλη σε ευχαριστώ!!

Όλα ξεκίνησαν πριν κανά δυο μήνες, Σάββατο βράδυ ήτανε, όπου η μοίρα με κράτησε σπίτι. Είχα φάει όλη την ημέρα στο IKEA και το βράδυ συναρμολογούσα τα αποκτήματά μου. Καθόμουν που λέτε στο πάτωμα, εν μέσω ξύλινων κομματιών, μεταλλικών βιδών και κατσαβιδιών και συναρμολογούσα.

Για συντροφιά είχα ανοίξει την τηλεόραση όπου στο καθιερωμένο zapping, σταμάτησα στον Alpha και στην εκπομπή της Σεμίνας Διγενή, με καλεσμένο το Βασίλη Παπακωνσταντίνου! Εεε δεν ετίθετο ερώτημα, τι θα επέλεγα να δω.

Να σας πάω όμως πρώτα λίγα χρόνια πίσω. Στα γυμνασιακά - λυκειακά μου χρόνια, «γνώρισα» τη μουσική του Β.Π. και πολύ απλά ΚΟΛΛΗΣΑ!! Μιλάμε για φανατισμό .. μπλούζες από το Μοναστηράκι με το Β.Π. επάνω, σε όλες τις συναυλίες από κοντά η seaina και πάντα στο walkman μου υπήρχε μια κασσέτα με τραγούδια του. Νομίζω ότι πέρασα (αν την πέρασα ποτέ δηλαδή) την εφηβεία μου παρέα με τον Β.Π.
Αμφισβήτησα τους πάντες με το «Αυτούς τους έχω βαρεθεί» περπατώντας στην «Οδό Ελλήνων», συμμετέχοντας σε πορείες κάποια «Πρώτη Μαΐου» και στέλνοντας «Χαιρετίσματα» σε εξουσίες που συμπίεζαν τα όνειρά μου.
Πάλεψα με τον εφηβικό μου εαυτό και έφτασα να «Καταρρέω» και να «Φοβάμαι» όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα. Υποτίμησα τον εαυτό μου αναγνωρίζοντας «Τα χάλια μου», παρακαλούσα όλους τους κοινωνικοπολιτικοοικογενειακούς μου επικριτές να με «Αφήσουν να κάνω λάθος» και εκεί που έπιανα πάτο και έλεγα «Δεν υπάρχω», ανασηκωνόμουν πάλι και «Για μένα τραγουδούσα» και για κανέναν άλλο που με πλήγωνε .. όπως και οι πλατωνικοί, ανεκπλήρωτοι, ανούσιοι έρωτες ..
Έρωτες για τους οποίους φώναζα με όλο μου το πάθος «Σε θέλω», για τους οποίους αφιέρωνα χρόνο, όνειρα, στιχάκια στις σελίδες του ημερολογίου, σχεδιάκια στις κασετίνες «Για σένα». Έρωτες για τους οποίους θα τίναζα τα τετριμμένα στον αέρα και δίχως δισταγμό θα έλεγα «Σ’ ακολουθώ», για τους οποίους έχανα την αξιοπρέπειά μου προσμένοντας και παρακαλώντας «Να γράφεις να τηλεφωνείς». Έρωτες για τους οποίους σκιρτούσε η καρδιά μου, μα αυτοί σκιρτούσαν για κάποια «Στέλλα» ή κάποια «Λίνα», οπότε και έκανα πέτρα την καρδιά μου και της φώναζα «Κρύψου» όσο πιο βαθιά μπορείς μπας και σταματήσεις να πονάς! Και «Πριν το τέλος», όταν τα δάκρυα με έπνιγαν, πολλοί με προέτρεπαν «Πες του να πάει» .. και αυτοεπιβιόμενη εγώ έπειθα τον εαυτό μου ότι «Δε σε γουστάρω» .. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν κι έρωτες που είναι «Σα να μη σ’ έχασα» ποτέ και πάντα τους θυμάμαι με νοσταλγία!
Νοσταλγία έχω όμως και για τα ταξίδια που έκανα .. από τα πιο κοντινά μέσα ένα τρένο με τη μουσική στα αυτιά, σε μια πολύβουη, βρώμικη πόλη σταματώντας πότε στη «Βικτώρια» χαζεύοντας έναν κλασσικό «Μαύρο γάτο», πότε στα Πατήσια, μέχρι και πιο μακρινά, μέχρι την «Πρέβεζα» ή τη «Θεσσαλονίκη» ας πούμε! Πόσες φορές δεν ξεσηκωνόμουν με το «Ένα καράβι» γεμάτη προσμονή και διάθεση για χορό πάνω στο κατάστρωμα, για το ταξίδι που μόλις ξεκινούσε!! Πόσες φορές δεν ξεμάκραιναν λιμάνια από το οπτικό μου πεδίο, με τον ήχο του «Φεύγουν καράβια» από το walkman!! Και πόσα ανεκπλήρωτα ταξίδια δεν ονειρεύτηκα και μέχρι και σήμερα δεν έχω πραγματοποιήσει, όπως αυτό στο «Πόρτο Ρίκο»!
Από τη ζωή μου πέρασαν φίλοι και φίλες πολλές. Άλλες «Ευτυχώς» κράτησαν, άλλες πάλι έληξαν άδοξα, σκίζοντας σαν «Μαχαίρι» την ψυχή μου. «Ίσως» πολλοί να έπρεπε να περάσουν σαν «Κουρσάροι», να αναστατώσουν τη ζωή μου και να φύγουν. Αισθάνομαι όμως και τυχερή γιατί πέρασαν και αξιόλογοι «Μπαγάσες» από τη ζωή μου, μερικοί από τους οποίους είναι δίπλα μου μέχρι και σήμερα!
Θυμάμαι ακόμα άπειρες ευκαιρίες για γιορτές οπότε και πάντα αντηχούσε το «Χρόνια πολλά» στα αυτιά μου και προσωπικές μου γιορτές που λαχταρούσα ευχές «Από μένα το Βασίλη». Θυμάμαι ακόμα πολλά πάρτυ όπου δε σταματούσα να «Χορεύω», αλλά και πόσα «Βράδια Σαββάτου» δεν έκανα παρέα με τη μοναξιά μου!
Αναπολώ το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του ΄87 στο μπάσκετ, όπου όλος ο κόσμος ούρλιαζε στους δρόμους και φώναζε «Ελλάς»!!!
Και πόσα άλλα .. για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα Βασίλη σε ευχαριστώ!!

Όπως καταλαβαίνετε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου αποτελεί ένα σημαντικότατο βίωμά μου, το οποίο με επηρέασε σε πολλά επίπεδα και αποτέλεσε λιθαράκι στο σημερινό οικοδόμημα της προσωπικότητας μου.

Από τότε πέρασαν μερικά χρόνια, όπου ξεθύμανε αυτή μου η μανία με τον Β.Π. Εκείνο το βράδυ όμως παρακολουθώντας την εκπομπή της Σεμίνας, ήταν σα να πέρασε όλη η εφηβεία μου μπροστά από τα μάτια μου ή την οθόνη μου πιο ρεαλιστικά, σε τέτοιο σημείο που βούρκωσα .. νοστάλγησα τα περασμένα!!
Αποφάσισα λοιπόν να πάω να τον ξαναδώ μετά από χρόνια!
Εεε λοιπόν προχθές την Παρασκευή το βράδυ, κανονίστηκε παρέα και πήγαμε στο ΟΞΥΓΟΝΟ (Βούρβαχη & Κορυζή 4, Ν. Κόσμος, 210-9240740)
Από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρυσα πάνω στη σκηνή, ένιωσα ένα ρίγος από τα παλιά, τα γνωστά. Με την αισθαντική του φωνή ταξίδεψα, ερωτεύτηκα, συγκινήθηκα, με τα τραγούδια του Καββαδία, του Άσιμου και του Μικρούτσικου θυμήθηκα, φανατίστηκα, επαναστάτησα, ξέσπασα ... πέρασα εκπληκτικά, δεν μπορώ ίσως με επιτυχία να σας μεταδώσω τα συναισθήματά μου, αλλά πολύ απλά θα πω πως ΕΚΣΤΑΣΙΑΣΤΗΚΑ! Μαγευτική βραδιά! Δεν θέλω να μείνω στην τσουχτερή τιμή του ποτού .. προσωπικά δεν με ένοιαξε.


ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΤΕΚΛΥΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ!!

Υ.Γ. Μέχρι την έναρξη του προγράμματος μας συνόδεψαν τραγούδια ελληνικά και ξένα (ακούσαμε scorpions, ac/dc, ακόμα και Anastacia) και γύρω στις 11.30 εμφανίστηκαν οι 1550 ξεκινώντας με δύο τραγούδια από τον καινούργιο τους δίσκο. Μαζί με τη Ζακλίν Σταματοπούλου και τη Μαρλέν Αγγελίδου (από τις Ηι-5, αν θυμαστε) μας προετοίμασαν ξεσηκώνοντας το κοινό που άρχισε να φωνάζει ρυθμικά «Βασίλη έλα μας έχει πιάσει τρέλα!»

Ερωτήματα ...

Είσαι σίγουρος ότι περνάς καλά ή όχι;

Χαμογελάς περισσότερο από ότι κλαις;

Συνεχίζεις να ονειρεύεσαι ή κενό κατακλύζει τον ύπνο σου;

Εξακολουθείς να επιθυμείς ή έχεις παραιτηθεί;

Είναι οι αισθήσεις σου ζωντανές ή έχουν πεθάνει;

Νοιώθεις πληρότητα ή ανικανοποίηση;

Πόσο το αξιολογείς αυτό;

Αυτά που σου λείπουν σε ενοχλούν περισσότερο από πριν;

Είναι σημαντικότερα από αυτά που έχεις;

Πρέπει να ρισκάρεις να χάσεις αυτά που έχεις, με σκοπό να βρεις αυτά που σου λείπουν;

Κι αν τα βρεις και σου λείπουν περισσότερο αυτά που είχες;

Είναι άραγε υπερεκτιμημένο αυτό που βιώνεις;

Είναι μοναδικό και δεν θα το βρεις ξανά;

Μήπως όλοι που σε πετροβολούν βλέπουν πιο καθαρά;

Είσαι άραγε τόσο τυφλωμένος;

Νοιώθεις ότι δίνεις περισσότερα από ότι παίρνεις;

Αισθάνεσαι το στήριγμα του άλλου, αναζητώντας τρελά ένα δικό σου στήριγμα;

Εξοργίζεσαι όταν νοιώθεις ότι δίνεις και δίνεις και προσπαθείς και προσπαθείς;

Κοιτάς πίσω και βλέπεις ένα μακρύ δρόμο στρωμένο με το δικό σου ιδρώτα;

Ξαφνικά βιώνεις μια υπερκόπωση και δεν έχεις πλέον κουράγιο να κάνεις ούτε μισό βήμα;

Τελικά δεν ξέρεις τι πρέπει να εκτιμήσεις;

Τελικά δεν ξέρεις τι πρέπει να κρατήσεις;

Τελικά δεν ξέρεις τι πρέπει να αφήσεις;

Μήπως είσαι αιθεροβάμων;

Μήπως όλοι έτσι κάπως αισθάνονται μετά από ένα χρονικό διάστημα;

Είναι δειλία ή θάρρος;

Παραμένεις και παλεύεις ή φεύγεις και ρισκάρεις;

Ποιος μπορεί να σου αν αξίζει, πέραν από τον ίδιο σου τον εαυτό;

Αξίζει η ξαναζεσταμένη σούπα;

Μήπως δεν είναι ξαναζεσταμένη σούπα, αλλά απλά μια προδιαγεγραμμένη εξέλιξη;

Σου αρέσει αυτή η εξέλιξη;

Πάντα έτσι είναι;

...

Φτάνεις στο σημείο να δημιουργείς τέτοια ερωτήματα και ανησυχείς;

Σημαίνουν κάτι όλα αυτά;

Αντί να βρίσκεσαι σε μια αγκαλιά, κάθεσαι μπροστά από ένα άψυχο πληκτρολόγιο και χτυπάς με μανία πλήκτρα;

Ακούς μελαγχολικές μουσικές και δακρύζεις;

Τι έχεις πάθει;

Αλλιώς σε είχες φανταστεί και αλλιώς σε βρίσκεις;

Καλό αυτό ή κακό;

Πνίγεσαι και δεν ξέρεις επιτέλους τι απάντηση να δώσεις σε όλα αυτά;

Και από εκεί που περιμένεις απαντήσεις, λαμβάνεις σιωπή;

...

Είναι τόσο δύσκολη η ευτυχία;

Πάντα έλεγες στους οικείους σου, ότι μας αξίζει να είμαστε ευτυχισμένοι, τώρα αμφιβάλεις και για αυτό;

«Ποιος έχει λόγο στην αγάπη, ποιος να έχει την ευθύνη, για να του πω να σταματήσει να μη με πονάει εκείνη..;»

Είναι η ζωή μια συνεχής δίνη;

Πρέπει να είναι έτσι;

Πρέπει να βυθίζεσαι σε δίνες, κινδυνεύοντας να χάσεις τα σημαντικά;

Ή πράττεις ορθά και επιπλέεις;

"Ανάσταση" για όλους!

Δεν ξέρω αν είστε χριστιανοί, μουσουλμάνοι, βουδιστές, ινδουιστές .. σε τι Θεό πιστεύετε (αν πιστεύετε κάπου).
Προσωπικά, φέτος είμαι τελείως εκτός κλίματος και την αιτία ακόμα την αναζητώ!
Παρόλα αυτά με αφορμή την Ανάσταση του Κυρίου (για σας τους χριστιανούς μιλάω) θα ήθελα να ευχηθώ προσωπική Ανάσταση στην ψυχή όλων. Όπως συνηθίζω να λέω, εύχομαι να αναστηθεί ό,τι έχει "πεθάνει" μέσα σας και να περάσετε όπως εσείς θέλετε αυτές τις γιορτές!
Αν επιθυμείτε να τις ζήσετε κάτω από το πρίσμα των παραδοσιακών εθίμων, καλώς να πράξετε! Αν επιθυμείτε να τις βιώσετε μακριά από τα τετριμμένα και πάλι καλώς να κάμετε!
Γενικά η ευχή μου για φέτος (δεν ξέρω πώς μου προέκυψε φέτος αυτή η ψυχολογία!) είναι:
"Να αδράξετε τη συγκεκριμένη συγκυρία, αν σας φανερωθεί ως ευκαιρία, ούτως ώστε να κάνετε το "Πάσχα", το "Πέρασμα" από ό,τι δε σας αρέσει, σε ό,τι ποθείτε!!"
Φιλιά πολλά!!

Μια κασσέτα αναμνήσεις!

Αργά και είμαι σπίτι, στο νέο μου σπιτάκι για το οποίο τόσο σας έχω πρήξει!
Η μετακόμισή μου αποτέλεσε όχι μόνο ένα μεγάλο βήμα για μένα αλλά και μια πολύ καλή ευκαιρία να αναπροσαρμοστώ. Με αυτό, δεν εννοώ μόνο εσωτερικά αλλά και .. πρακτικά. Ανακάλυψα ξεχασμένα πράγματα, αναζωπύρωσα αναμνήσεις..
Προχθές λοιπόν είμαι σπίτι και το μάτι πέφτει σε μια κασσέτα (what’s this?!) που πάνω με το γνωστό γραφικό χαρακτήρα της μαμάς γράφει: «Μαρίνα».

Χμ, κοίτα που μου ήρθε η όρεξη να «με» θυμηθώ βραδιάτικα..
Open, κασσέτα μέσα στο κασσετόφωνο και play …
Χρτσς , χρτσςςς , ...

- «Πώς σε λένε χαρά μου;»
- «Μαλίνα..»

Οι συστάσεις περιττές .. πριν 25 χρόνια οι γονείς μου, με τα σύγχρονα μέσα της εποχής «αποτύπωσαν» 1 ώρα της ζωής μου, σε ηλικία 2 χρονών, σε μια κασσέτα.

- «Πώς λένε το μπαμπά σου;»
- «Ζημάκη..»
- «Και τη μαμά σου;»
- «Στελίτσα..»

Είχα πολλά χρόνια να την ακούσω και την άκουσα με νοσταλγία.. Από την εμπειρία της ηχογράφησης δεν θυμάμαι και πολλά .. στο παλιό μας το σαλόνι εγώ και οι γονείς μου με 2 μικρόφωνα μπροστά από ένα κασσετόφωνο και με πολλά albums τριγύρω..

- «Ποιος είναι εδώ χαρά μου;»
- «Ο παππούς Μεμέας»
- «Και εδώ;»
- «Η γιαγιά Μαλίνα»
- «Τι ζώα έχει ο παππούς;»
- «Έσει κουνελάτσια, κοτούλες και γάδαρο!»

Τι σου είναι η ζωή; Πώς αλλάζει ο άνθρωπος .. Σήμερα τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να δούνε τον εαυτό τους ζωντανό, από το πρώτο υπερηχογράφημα, να δούνε και να ακούσουνε πώς ήταν παιδιά, από αναρίθμητες ψηφιακές φωτογραφίες και πολλαπλά οικογενειακά βίντεο.

- «Μέτρα χαρά μου, μέχρι το δέκα»
- «Ένα, ζύο, τέσσελα ..»
- «Τρία!!»
- «.. τλία, τέσσελα, πέντε, έξι, επτά, οτώ, εννιά, ΖΕΚΑ!!!
- «Μπράβο χαρά μου!!»

Πρέπει να ανήκω στην τελευταία γενιά η οποία δεν έχει οικογενειακά βίντεό από παιδική ηλικία!! Ωραία, άλλο ένα στοιχείο που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο γεγονός ότι πέρασαν τα χρόνια ... αχχ

- «Κάνε το δημοσιογράφος τώρα εσύ χαρά μου .. ποιον θα κάνεις;»
- «Το ζημογράφο..»
- «Ωραία.»
- «Πώς σε λένε;»
- «Δημάκη»
- «Και πόσο χλονών είσαι;»
- «32» (πόσο;;;!!)
- «Εσένα πώς σε λένε;»
- «Στέλλα»
- «Και πόσο χλονών είσαι;»
- «27»

ΠΟΣΟ;;;;;;;;!!!!!!!!
Stop, REW, play:

- «Και πόσο χλονών είσαι;»
- «32» (πόσο;;;!!)
- «Εσένα πώς σε λένε;»
- «Στέλλα»
- «Και πόσο χλονών είσαι;»
- «27»

ΟΡΙΣΤΕ;;; Η μαμά 27; Και ο μπαμπάς 32; Δηλαδή η μαμά ήταν 27 σε αυτή την κασσέτα; Δηλαδή όσο είμαι εγώ τώρα; Και είχε παντρευτεί τον 32χρονο (!!!!) μπαμπά και είχαν και ένα κουτσούβελο 2 χρονών!!!
Θα μου πεις 27 χρόνια σου πήρε να το καταλάβεις; Όχι, αλλά είναι απίστευτο όταν το ακούς «live»...

- «Πες μας την πεταλουδίτσα χαρά μου..»

Να, αυτή εδώ η φωνή τώρα, είναι η 27χρονη μαμά;

- «Μια ωλάια πεταλούδα, μια ωλαία πεταλούδα....»

Σταμάτα βρε σκασμένο κι εσύ .. τι τραγουδάς; Μάθε να λες το «ρ» πρώτα και μετά τραγούδα .. πού να ήξερες πως μετά 25 χρόνια θα είσαι λίγους δρόμους παραπάνω και θα σε ακούς να προσπαθείς να μιλήσεις...

Αυτά συνέβησαν προχθές το βράδυ .. στο νέο μου σπιτάκι .. επισκέψεις από τα παλιά .. ένα κοριτσάκι στην αρχή της ζωής του και δύο αγαπημένοι νέοι στην αρχή της κοινής τους ζωής, να παίζουν με τον καρπό του έρωτά τους ..

Συγκινήθηκα και σοκαρίστηκα!