Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2007

Ένας αρραβώνας, ένα μεθύσι και ένα ατύχημα!

Τελικά δεν ξέρω αν φταίει ο ανάδρομος Ερμής, ο Κρόνος, ο Δίας, ο Απόλλωνας ή ο Ποσειδώνας, αλλά τελευταία είμαι επιρρεπής σε αναποδιές και ατυχήματα!!

Και δεν θα αναφερθώ στο γεγονός ότι η συνομήλικη φίλη μου Σ. αρραβωνιάστηκε, ενώ εγώ απέχω μίλια από αυτό το γεγονός (θα μου πεις αναποδιά είναι αυτό και ατύχημα; .. χμ, χμ ο νοών νοείτο), αλλά θα αναφερθώ σε μια σειρά από συγκυρίες ..
Το Σαββατοκύριακο λοιπόν που μας πέρασε η φίλη μου η Σ., γειτόνισσα και συμμαθήτρια από Γυμνάσιο και Λύκειο, αρραβωνιάστηκε τον καλό της στην Επίδαυρο! Ναι, ναι ο Μ. είναι από την Παλαιά Επίδαυρο και η Σ. από την άλλη εβδομάδα μετακομίζει μόνιμα εκεί .. αχού τη χάνω τη φιλενάδα μουουου .... (όχι δεν υποδύομαι την Αντιγόνη στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου ;-), αλλά πάει η φιλενάδα .. να' ναι ευτυχισμένη με την επιλογή της!)
Μια και δυο το Σάββατο, λοιπόν ξεκινάω με μια άλλη φίλη τη Μ. για την εκδρομή μας .. ο καιρός χάλια όπως ίσως θυμάστε, με μαύρα σύννεφα, με κρύο, με ψιλόβροχο, με δαιμονισμένο αέρα που έλεγα στην Κακιά Σκάλα, πάει το starletάκι θα γίνει αερόστατο ..
Anyway κάποια στιγμή φτάνουμε στην παραθαλάσσια Παλαιά Επίδαυρο! Βέβαια πριν από αυτό, νομίζοντας (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί) ότι έπρεπε να πάω στη Νέα Επίδαυρο ανέβηκα σε ένα βουνό (ορεινή η Νέα Επίδαυρος) που δεν έμοιαζε σε τίποτα με το παραθαλάσσιο μέρος που ήξερα. Χμ κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά .. τίποτα, πουθενά καϊκάκια και βαρκούλες, αλλά μόνο γίδια και κατσικούλες! Κάτι δεν πήγαινε καλά. Εκεί λοιπόν που αναρωτιέμαι πού έχω κάνει λάθος, με παίρνει συμπτωματικά τηλέφωνο η Σ. να με ρωτήσει αν έφτασα .. χμ της είπα την απορία μου με τις βάρκες και τις κατσίκες .. με σκυλόβρισε και αφού κατάλαβα το λάθος μπήκα με δόξα και τιμή πλέον στην Παλαιά Επίδαυρο!! Το ξενοδοχείο το βρήκα εύκολα!
Ξεφορτώσαμε με τη Μ. το αυτοκίνητο (1 διανυκτέρευση, 2 σακ ντε βουαγιάζ .. και πάλι κατάφερα να ξεχάσω πράγματα .. όπως πιτζάμες ας πούμε .. με το βρακί κοιμήθηκα η γυναίκα!). Αφού χαζέψαμε το δωμάτιό μας, το εγκρίναμε, λέμε νωρίς είναι ακόμα, δεν κάνουμε καμιά βόλτα να πιούμε και κανά καφέ και γυρνάμε αργότερα να ετοιμαστούμε!
Τελικά αντί για καφέ ήπιαμε μπυρίτσες, έτσι για προθέρμανση για το βράδυ! Το τοπίο έξω από την καφετέρια, φοβερό .. τα σύννεφα, σύννεφα, αλλά δεν έχει σημασία. Μετά από κανένα δίωρο γυρίσαμε στο δωμάτιο, όπου αρχίσαμε τις ετοιμασίες!
Μπαίνω στο μπάνιο να λουστώ .. χμ .. οι παροχές ήταν ντουζιέρα δίχως κουρτίνα .. Δε βαριέσαι λέω, εγώ άλλωστε ποτέ δε γεμίζω τον τόπο νερά! Χμ και πάλι χμ .. ξετσιτσιδώνομαι αφήνω σε απόσταση προσεγγίσιμη ρούχα και παντόφλες, μπαίνω μέσα στο ντουζ και .. ανοίγω το ντουζ .. Αυτό το "τηλέφωνο" λοιπόν εκτός του ότι πέταγε ελάχιστο νερό προς τα μπρος, έκανε τόσο καλή επαφή γύρω-γύρω που πέταγε νερό ολούθε .. Πώς είναι το ποτιστικό σύστημα σε κάτι τεράστιους κήπους που λες πώς θα το αποφύγω .. εεε κάπως έτσι μόνο που εγώ δεν ήθελα να το αποφύγω, αλλά να μπω μπροστά του να με πετύχει .. αμάν πια, δύσκολο task!! Περιττό να πω τελικά, πως οι παντόφλες έγιναν βατραχοπέδιλα, τα εσώρουχα μαγιό και τα ρούχα στολή δύτη .. Οι πετσέτες ευτυχώς τη γλίτωσαν μιας και ήταν σε απόσταση ασφαλείας ..
Τελικά κατάφερα από ψαροντουφεκάς να μετατραπώ σε μια αξιοπρεπή κοπέλα για να παρακολουθήσει έναν αρραβώνα!
Βάλαμε τα παλτά μας με τη Μ., πήραμε ανά χείρας και τη σύνθεση με τα ποτά που είχαμε αγοράσει .. μια καλαθούμπα που με το ζόρι την κουβαλούσαμε και ξεκινάμε! (Χμ μια παρένθεση εδώ, εγώ πέρα από τη φίλη μου τη Σ. και το Μ. δεν ήξερα κανέναν άλλο, άντε να είχα δει τους γονείς της 2-3 φορές, αλλά από τα 100 περίπου άτομα του αρραβώνος ήξερα 5 μετά βίας. Ααα σημαντική επίσης λεπτομέρεια δεν ήξερα ακριβώς πού είναι και το σπίτι του Μ.)
Κάποια στιγμή σα λαγωνικό που είμαι, προσέγγισα ένα σπίτι που από παλαιότερες μνήμες μου έκανε για αυτό του Μ. Επίσης ήταν και φωταγωγημένο σαν τη Μεγάλη Βρετάνια, οπότε το ένστικτο έλεγε ΕΔΩ!
Χτυπάμε κουδούνι μας, μας ανοίγει μια κυρία (αποδείχτηκε η πεθερά), ρωτάω "εδώ γίνεται ο αρραβώνας;", μου το επιβεβαιώνει, ανακαλύπτω μπαίνοντας στο σαλόνι ότι υπάρχουν καμιά εικοσαριά ΑΓΝΩΣΤΟΙ μπαρμπάδες και θείτσες, καλησπερίζουμε και στριμωχνόμαστε και οι δυο μας σε μια πολυθρόνα. Με τα παλτά μας ακόμα φορεμένα, τα τσαντάκια ανά χείρας και καθήμενες έξω-έξω στην πολυθρόνα .. μας έπιασε ένα σπαστικό γέλιο .. οπότε το ρίξαμε στο ποτό. Ερχόντουσαν ποτά, γλυκά από άγνωστους ανθρώπους, παίρναμε, ευχόμασταν "και στα δικά σας" (αστοχήσαμε μερικές φορές .. όλες παντρεμένες ήταν) και το γέλιο, γέλιο. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, από το πολύ τράνταγμα του γέλιου έχυσα και ένα ποτήρι κρασί πάνω στο παλτό μου, στο φόρεμα, στο χαλί και στο πλακάκι! Εξαιρετικές συνθήκες.
Επόμενο task η τουαλέτα, να καθαρίσω το κρασί από πάνω μου. Χμ, μέχρι να διασχίσω έναν διάδρομο 5 μέτρων τίγκα σε υπερκινητικά και ουρλίαζοντα πιτσιρίκια, δεινοπάθησα. Κάποια στιγμή έφτασα και στην τουαλέτα .. δίχως κλειδί από πίσω! Μπαίνω και αρχίζω να .. τα κατεβάζω ... Ξαφνικά σκοτάδι, .. μετά φως πάλι, μετά σκοτάδι πάλι .. και για μουσικό χαλί αυτής της ενδιαφέρουσας εναλλαγής, χαχανητά πίσω από την πόρτα! Τα σκατόπαιδα δεν με άφησαν σε ησυχία, αυτό δεν ήταν τουαλέτα, αλλά ντισκοτέκ με φωτορυθμικά! Και σαν να μην έφτανε ΚΑΙ αυτό, εκεί που έχω κάνει την ανάγκη μου και ανεβάζω τα βρακιά μου, ανοίγει διάπλατα η πόρτα και ορμάει ένα πιτσιρίκι μέσα! Κατεβάζω όπως-όπως το φόρεμα, αυτό αποσβολωμένο συνεχίζει με διάπλατα ανοιχτή την πόρτα να με κοιτάει. Για να σπάσω τον πάγο ρωτάω "εε .. μπορώ να .. ;" Άχνα το πιτσιρίκι. Λέω πάει, κάτι βλέπει και έχει μείνει κάγκελο, αλλά εγώ αξιοπρεπέστατη, προσπαθούσα να φτιάξω εσώρουχα και καλσόν πάνω από το φόρεμα .. anyway σε κάποια φάση δίχως προειδοποίηση κλείνει απότομα την πόρτα και εξαφανίζεται.
Εκεί λοιπόν που έχω σουλουπωθεί και καθαρίζω παλτό και φόρεμα, ανοίγει για δεύτερη φορά η πόρτα και ορμά μια κοπελιά, η οποία στην αρχή διστακτικά και απολογητικά κάνει να φύγει, αλλά μετά βλέποντας μια απορημένη seaina ντυμένη λέει "μην ενοχλείσαι λίγο χαρτί θέλω". Μπαίνει μέσα η δικιά σου, παίρνει λίγο χαρτί και φεύγει, με το απορημένο μου βλέμμα να την ακολουθεί, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω αν στην Παλαιά Επίδαυρο είναι έθιμο αρραβώνα, οι καλεσμένοι να μην μπορούν να πάνε με την ησυχία τους τουαλέτα!
Μετά από λίγο βγαίνω έξω, ρίχνω ένα δολοφονικό βλέμμα στα σκατόπαιδα, αυτά χα χα χα και χου χου χου και φτάνω στη Μ. όπου της περιγράφω το όλο σκηνικό και λυνόμαστε στα γέλια.
Κάπου εκεί έρχεται και η Σ. ντυμένη και βαμμένη στην τρίχα με το Μ. οπότε και ξεκινά ο αρραβώνας. Καθήκον μου ήταν να απαθανατίσω το γεγονός με τη φωτογραφική μου μηχανή και η φίλη μου η Μ. με τη βιντεοκάμερα! Εξαιρετικό το αποτέλεσμα, μέχρι που σκεφτήκαμε να το κάνουμε και επάγγελμα .. Στο μεταξύ το σπίτι μικρό, ο κόσμος πολύς, εμείς απαραίτητες λόγω του καθήκοντος, σπρώχναμε να ανοίξουμε δρόμο ανάμεσα στους μπαρμπάδες και τις θείτσες, αναφωνώντας "PRESS, PRESS", .. αλλά μόλις τώρα συνειδητοποιώ ότι μπορεί και να μην καταλάβαιναν τι εννοούσαμε!
Ο αρραβώνας κάποια στιγμή τελείωσε, η Σ. και ο Μ. γέμισαν χρυσαφικά και έγιναν σα λατέρνες, οπότε μετά όλο το κομβόι ξεκίνησε για το κέντρο. Αα ούτε το κέντρο ήξερα που ήταν ακριβώς, αλλά ρωτώντας πας στην Πόλη. Εγγλέζες στα ραντεβού μας και στο κέντρο από τις πρώτες φτάσαμε! Μπαίνουμε μέσα, μας πλησιάζει ένας κύριος και μας λέει:
- "Από την Αθήνα είστε εε;"
Όπα Μ. μου, φαίνεται ο πρωτευουσιάνικος αέρας!
- "Ναι, ναι" λέμε εμείς.
- "Ωραία, καθίστε σε αυτό το τραπέζι, αλλά θα μου κάνετε και μια χάρη;"
- "Ευχαρίστως" λέω,
- "Τώρα που θα έρχεται ο κόσμος και θα αναγνωρίζετε τους Αθηναίους, θα τους λέτε ότι πρέπει να καθίσουν εδώ;"
- "Μάλιστα.." ..
Βρήκε τα κατάλληλα άτομα να αναγνωρίσουν του καλεσμένους ..
Εκείνη την ώρα μπήκε μια παρέα και λέω δε δοκιμάζω:
- "Εεε συγνώμη, από την Αθήνα είστε;"
- "Ννναι.." απορημένοι αυτοί για την .. πορτιέρισσα που έβλεπαν
- "Ααα ωραία, εδώ καθόσαστε"
Γυρνάω στον κύριο, του κλείνω το μάτι και με τον αντίχειρά του, μου δίνει τα εύσημα για την επιτυχία της δουλειάς μου .. βέβαια τώρα πάλι που το σκέφτομαι μόνο άλλη μία φορά το έκανα και μετά το ξέχασα τελείως ...
Όταν πλέον το μαγαζί γέμισε, άρχισαν τα φαγητά και τα ποτά να έρχονται .. Εγώ πλέον λόγω οικειότητας με τον μετρ (αυτός αποδείχτηκε ότι ήταν) χαιρόμουν ειδικής μεταχείρισης .. και να τα κρασιά και να τα ψωμιά και να τα γλυκά και να τα φρούτα ..
Αφού φάγαμε του σκασμού, αφού πίναμε σα μπεκρήδες, χορέψαμε μέχρι τελικής πτώσης. Ωστόσο έβρισκα και χρόνο να φωτογραφίζω τις εξελίξεις .. 180 φωτογραφίες έβγαλα εκείνο το βράδυ. Κάποια φάση έρχεται στο τραπέζι μας ο Μ. και μας ρωτάει αν θέλουμε πέρα από το κρασί, το οποίο πρέπει να σώθηκε εκείνο το βράδυ όλο από εμάς, αν θέλαμε και κανένα ουισκάκι. Και δεν παίρνουμε λέμε .. χμ.. Έρχεται ένα μπουκάλι γνωστής μάρκας, παγάκια, αναψυκτικά και τα συναφή .. και όπως καταλαβαίνετε, ήρθε κι έδεσε το γλυκό ...
Και πίνε πίνε και χόρεψε χόρεψε, κατά τις 3:00 τα ξημερώματα, αφού οι μπαρμπάδες και οι θείτσες είχαν φύγει, η νεολαία αποφάσισε να πάει clubbing .. στην "Αυλαία". Ωραιότατο clubbing, ξαναήπιαμε, ξεσαλώσαμε στο χορό, .. φλερτάραμε .. και κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε με τη Μ. ότι είμαστε οι 2 τελευταίες από το τραπέζι του αρραβώνα, όχι του μαγαζιού καλέ.. Οπότε είπαμε να την κάνουμε, 5:00 η ώρα πλέον.
Ωστόσο στο τραπέζι μας υπήρχαν ανοιγμένα και μισογεμάτα 2 μπουκάλια ουίσκι, ήδη πληρωμένα από το Μ. και λέω και δεν τα παίρνουμε μαζί μας; Προσεγγίζω το πρώτο στην άκρη του τραπεζιού, αλλά το αλκοόλ με έκανε να χάσω την ισορροπία μου, οπότε το έριξα και έσπασε. Το δεύτερο όμως το σώσαμε. Και μια και δυο. βάλαμε τα παλτά μας, εγώ από μέσα το μπουκάλι με το ουίσκι και κατευθυνόμαστε προς την πόρτα. Χαιρετάμε όλο χαμόγελο τους πορτιέρηδες και κατευθυνόμαστε προς το αυτοκίνητο. Ξαφνικά όμως αισθάνομαι το μπουκάλι να γλιστράει σταδιακά πάνω στη φόδρα του παλτού και να κατεβαίνει, να κατεβαίνει .. και όσο αυτό κατέβαινε τόσο εγώ επιτάχυνα το βήμα μου πάνω στις γόβες, αλλά τελικά μου έπεσε χάμω. Εξαιτίας του θορύβου, οι πορτιέρηδες γύρισαν να δούν τι έγινε ... εεε αντανακλαστικά τελείως εγώ σκύβω, σηκώνω το μπουκάλι (αν με πήραν χαμπάρι δεν το έμαθα ποτέ) και βάζω μία τρεχάλα, σαν τη Θάνου ένα πράγμα!
Το επόμενο δύσκολο εγχείρημα και το λέω και ντρέπομαι ήταν η οδήγηση. Ήμουν πολύ μεθυσμένη, το παραδέχομαι, αλλά αποφάσισα να οδηγήσω επειδή το ξενοδοχείο ήταν ένα χιλιόμετρο απόσταση και .. άλλωστε εκεί που είμαστε, είχαμε μείνει τελευταίες και μόνες μέσα σε χωράφια με πορτοκαλιές. Με μεγάλη προσοχή (όσο γινόταν) οδήγησα με μικρή ταχύτητα και έφτασα, στο ξενοδοχείο.
Στο δωμάτιο, όση ώρα ήμουν στην τουαλέτα, η Μ. πλέον είχε κοιμηθεί και ροχάλιζε. Ξαπλώνω κι εγώ και λέω, άντε να ηρεμήσουμε ... αμ δε .. άρχισε όλο το δωμάτιο να γυρίζει κι εγώ να ζαλίζομαι .. ωχχ όχι απόψε ... τελικά όσο κι αν προσπάθησα να το αποφύγω, μετά από μισή ώρα, σηκώθηκα τρέχοντας προς το μπάνιο και .. ξέρασα .. 3 φορές!! Αυτά είναι .. αλλά κατέληξα ότι για όλα αυτά και όσα θα ακολουθήσουν φταίει η Σ. Ακούς εκεί να αρραβωνιάζεται κι εγώ να ξερνάω .. χα χα χα!
Μετά από 4-5 ώρες το φοβερά ηχομονωτικό ξενοδοχείο έκανε το θαύμα του. Δε φτάνει που το κεφάλι μας ήταν βαρύ σα μολύβι, δε φτάνει που το στομάχι σα τη Χιροσίμα είχαμε και την εκδίκηση των πιτσιρικιών!! Αποφάσισαν να με ξεκάνουν σε αυτή την εκδρομή .. αν έχετε το Θεό σας έπαιζαν κυνηγητό στους διαδρόμους, έξω από τα δωμάτια, φωνάζοντας, τσιρίζοντας και χαχανίζοντας. Και για κερασάκι στην τούρτα, ένας βαριόμοιρος πατέρας κυνηγούσε ένα Γιαννάκη να βάλει τα παπούτσια του. Μπορεί και 2 ώρες να τον κυνηγούσε .. ούτε σαρανταποδαρούσα να ήταν αυτός ο Γιαννάκης, σε 2 ώρες θα είχα βάλει εγώ σαράντα παπούτσια.
Αφού είδαμε κι απόειδαμε σηκωθήκαμε με ένα απίστευτο hang over να μας ταλανίζει. Μαζέψαμε τα πράγματα και σαν τις μαστουρωμένες κατεβήκαμε για πρωινό. Η Μ. δε, διψούσε απίστευτα, οπότε με το που καθόμαστε για πρωινό λέει στο νεαρό που θα μας σέρβιρε, να της φέρει ένα ποτηράκι νερό. Αυτό φέρνει τους καφέδες, αλλά όχι το νερό, οπότε του το ξαναλέει. Φέρνει την ψωμιέρα με το μπαγιάτικο ψωμί, αλλά το νερό πάλι άφαντο. "Το νεράκι αν είναι εύκολο γιατί διψάω", η Μ., ξαναέρχεται με χυμούς, με μαρμελάδες και βούτυρα, αλλά νερό γιοκ. "Καλέ το νερό!" .. οπότε με την τέταρτη μας έφερε ένα μπουκάλι, του οποίου το μισό το κατέβασε η Μ. με τη μία.
Πληρώσαμε και φύγαμε .. Είχαμε αποφασίσει από την προηγούμενη μέρα να πάμε βόλτα στο Ναύπλιο που απέχει μισή ώρα, να πιούμε καφεδάκι και μετά να επιστρέψουμε στην Αθήνα. Έτσι κι έγινε και ξεκινήσαμε. Τα στομάχια μας με το πρωινό είχαν βελτιωθεί, αλλά τα κεφάλια μας εξακολουθούσαν να πονούν. Όμως η ημέρα ήταν πολύ όμορφη και η διαδρομή μας ήταν γραφική.
Σε κάποια στιγμή, μετά από μία στροφή της εθνικής οδού Επιδαύρου-Ναυπλίου, ανοίγεται μπροστά μας μια μεγάλη ευθεία γύρω στα 50 μέτρα. Στη μέση περίπου και στο αντίθετο ρεύμα είναι σταματημένο ένα στρατιωτικό φορτηγό με αναμμένο το αριστερό φλάς, θέλοντας να στρίψει. Στη δική μας κατεύθυνση και κοντά στο φορτηγό υπάρχει μία μηχανή, η οποία θεωρώ ότι κινείται αργά από φόβο μη της βγει μπροστά το φορτηγό. Εγώ κινούμαι με 80 km/h περίπου και σιγά-σιγά συνειδητοποιώ ότι η μηχανή δεν κινείται αργά, αλλά είναι κοκκαλωμένη στη μέση της εθνικής, μιας και η απόστασή μας μειώνεται δραματικά. Όταν πλέον είμαι σίγουρη ότι δεν κινείται, πατάω απότομα και τέρμα το φρένο .. τα μέτρα που μας χωρίζουν με τη μηχανή μειώνονται ταχύτατα, τα λάστιχά μου τρίζουν και βγάζουν καπνούς, τα φρένα στριγγλίζουν και το αυτοκίνητο έχει πάρει μια κλίση προς τα μπρος λες και προσγειώνεται. Όσο δεν σταματάει το αμάξι μου, τόσο πιέζω με όση δύναμη έχω το φρένο. "Oh God .. oh God, oh God .... σταμάτα σε παρακαλώ, σταμάτα" ... και τελικά κανά δυο μέτρα από τον προφυλακτήρα της μηχανής το starletάκι μου ακινητοποιείται...
...
Α π ό λ υ τ η η σ υ χ ί α ..
Πώς είναι τα καλοκαιρινά μεσημέρια, με ντάλα τον ήλιο και το μόνο που ακούγεται είναι το τραγούδι των τζιτζικιών; Εε κάπως έτσι και εκεί, μόνο που τζιτζίκια δεν είχαμε.
Αμυδρές κινήσεις αρχίζουν να γίνονται .. ο μοτοσικλετιστής γυρίζει το κεφάλι του προς τα πίσω, οι φαντάροι ξεμυτίζουν από το φορτηγό, εγώ γυρίζω προς τα δεξιά και η Μ. γυρίζει να με κοιτάξει προς τα αριστερά. Τα χέρια μου κολλημένα στο τιμόνι και το δεξί μου πόδι ακόμα να πιέζει το φρένο μέχρι τέρμα. Ταχυπαλμία! Πω πω τι θα παθαίναμε !!
Σηκώνω τα μάτια και κοιτάζω τον καθρέφτη, βλέπω ένα μαύρο αυτοκίνητο να έρχεται κατά πάνω μου !!!!!! Έρχεται;;;;;;
Oh God Nooooo!!!!!
ΜΠΑΜ!!!!!!!!!!!!
Όλο το αυτοκίνητο τραντάζεται .. η Μ. κι εγώ ευτυχώς φοράμε ζώνες, αλλιώς τώρα θα σας περιέγραφε τα γεγονότα μια χαλκομανία στο τζάμι ενός κόκκινου Starlet. Το μαύρο Opel Astra από ό,τι πρόλαβα να δω έκοψε τελευταία στιγμή το τιμόνι του δεξιά να με αποφύγει, αλλά τελικά το μπροστινό του αριστερά μέρος χτύπησε το πίσω δεξιά του δικού μου. Τελικά αυτός σταμάτησε αριστερά μας, δίπλα μας. Ο οδηγός του κατεβαίνει και αρχίζει να φωνάζει στον οδηγό της μοτοσικλέτας, για το πώς είναι δυνατό να σταματάει κάποιος σε εθνική οδό στη μέση του δρόμου και κάτι τέτοια. Κατεβαίνει και η Μ. και τότε ξυπνάω κι εγώ από το σοκ, ανοίγω την πόρτα και κατεβαίνω. Δεν μπορώ καλά καλά να ανασάνω, τα πόδια μου λυγίζουν και θέλω να ξανακάτσω. Τα χέρια μου τρέμουν λες κι έχω parkinson, γεγονός που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την προσπάθειά μου να βρω τα απαραίτητα έγγραφα, άδεια, δίπλωμα, ασφάλειες. Η Μ. με βοηθάει. Πηγαίνω προς τον μοτοσικλετιστή και του λέω ότι ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι κατάφερα να σταματήσω το αυτοκίνητο και τρέμω στην ιδέα ότι θα μπορούσα να τον χτυπήσω. Αυτός ατάραχος η αλήθεια είναι, μου λέει να ηρεμήσω και να καθίσω. Ο άλλος οδηγός καλεί την τροχαία Ναυπλίου και περιμένουμε....
Μετά 10-15 λεπτά έρχεται ένα περιπολικό και μια μηχανή της τροχαίας και μας λένε να προχωρήσουμε σε 100 μέτρα που έχει ένα άνοιγμα και θα τα βρούμε εκεί.
Πηγαίνω εκεί και μου ζητάει ο μοτοσικλετιστής να του πω τι έγινε. Του λέω την παραπάνω ιστορία με το φορτηγό, τη μηχανή και τα δύο αυτοκίνητα και όταν τελειώνω με ρωτά απορημένος, αν στο ατύχημα έχουν εμπλακεί όλοι αυτοί. Του λέω όχι και μου λέει ότι το φορτηγό και η μηχανή αφού δεν υπήρξε επαφή δεν σχετίζονται με το ατύχημα και είναι ελεύθεροι να φύγουν. Ο άλλος οδηγός ψιλοχαλιέται αλλά δεν τον παίρνει. Έπρεπε να κρατήσει ικανή απόσταση από εμένα ώστε να μπορέσει να σταματήσει, δίχως να με χτυπήσει. Μας παίρνουν τα στοιχεία, καταγράφουν το περιστατικό και καλούν τον άλλο οδηγό για αλκοτέστ.
Ουφ .. σκέφτομαι από μέσα μου (και από ότι μου είπε και η Μ. και αυτή το ίδιο) .. σκέψου να μου έκαναν κι εμένα, μετά από ό,τι έχω πιει πριν λίγες ώρες. Εκείνη δε τη στιγμή το βλέμμα μου πέφτει στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου, όπου κείτεται το ... "κλεμμένο" μπουκάλι ουίσκι από το club.
ΑΑΑΑΑΑΑ τη βάψαμε, κλείνω το μάτι στη Μ. και της δείχνω το μπουκάλι. Γουρλώνει τα μάτια και προσπαθούμε να αποτρέψουμε την οπτική επαφή της τροχαίας με το μπουκάλι. Και εκεί πάνω που λέμε μπορεί να γλιτώσουμε και το αυτόφωρο ακούμε: - "Δεσποινίς ελάτε κι εσείς για αλκοτέστ"
ΕΕΕ δεν είναι δυνατό!!! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!!!!
Αυτά τα 10 βήματα προς τον αστυνομικό μου φάνηκαν αιώνες....
- "Φυσήξτε εδώ συνεχόμενα μέχρι να σας πω ..." τι να μου πεις σκέφτηκα και τι να σου λέω...
Φυσάω, αλλά διστακτικά η αλήθεια είναι και με ελάχιστο αέρα, σα σφύριγμα ... ποιον πάω να κοροϊδέψω ..
"Πιο δυνατά δεσποινίς μου" .. καλά ντε μη βαράς, γεμίζω με αέρα τα πνευμόνια μου και φυσάω δυνατά. Το μηχανάκι κάνει έναν ήχο και μου λέει εντάξει.. γυρνάω πίσω και ετοιμάζομαι να περάσω χειροπέδες στον εαυτό μου μόνη μου ...
Η Μ. με ρωτάει το αμίμητο: "Τα αποτελέσματα πότε βγαίνουν;" λες και είναι εξετάσεις αίματος ..
Κάπου εκεί, ο αστυνομικός που κατέγραφε τα στοιχεία και τα γεγονότα, ρωτάει το συνάδερφό του αν τα αλκοτεστ είναι αρνητικά και αυτό απαντά πως ΝΑΙ..
ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ ...!!
Με μεγαλύτερη σαφώς ψυχραιμία σκεφτόμενη τώρα, θα ήταν πολύ δύσκολο να υπάρχει ακόμα αλκοόλ στο αίμα μου μετά από 6-7 ώρες, μετά από 3 ξεράσματα και μετά από ένα πρωινό με καφέ, αλλά εκείνη την ώρα μόνο τα κάγκελα της φυλακής έβλεπα. Μας χαιρέτησαν, μας άφησε και ο μηχανόβιος με τα βρισίδια του άλλου να τον ακολουθούν, που σταμάτησε (ακόμα δεν καταλάβαμε γιατί) στη μέση της εθνικής και μείναμε τα δύο αμάξια να κοιτάμε τη ζημιά μας. Καλέσαμε τις ασφάλειές μας, ήρθαν, μας "φωτογράφησαν", έφυγαν, ανταλλάξαμε ευχές και χειραψίες, ευχαριστήσαμε το Θεό που είμαστε καλά, μακαρίσαμε την τύχη μας και φύγαμε.
Το αμάξι πλέον .. ούπς συγνώμη, η κουδουνίστρα μου κατευθύνθηκε προς το Ναύπλιο, όπου ριμαδο-ήπιαμε τον καφέ μας και φύγαμε για Αθήνα κακήν κακώς. Πού όρεξη για βόλτα και Μπούρτζι και και και, άλλη φορά δεν πειράζει ...
Αυτά λοιπόν, αγαπημένα μου ναυτάκια, κάπως έτσι κύλησε αυτό το ήρεμο και κατά τα άλλα συνηθισμένο Σαββατοκύριακο ... και ποιος φταίει για όλα αυτά; Εεε;
Σωστά μαντέψατε, για όλα φταίει η Σ. που πήγε και αρραβωνιάστηκε ...
Για να μη σκεφτώ τώρα τη συνάντηση με τους συμμαθητές μας που έχουμε φέτος για τα 10 χρόνια (μαμά!!!) από την αποφοίτησή μας, από το Λύκειο, όπου όλες θα μου έρθουν αρραβωνιασμένες (και η Σ. πλέον), παντρεμένες και με κουτσούβελα!!
Άντε γιατί στο τσακ είμαι να την πάρω να της τα ψάλλω!!

9 σχόλια:

ONOMATODOSIA είπε...

περιπετειες...
τελος καλο ,ολα καλα.

στο γαμο τους θα πας;!

Ανώνυμος είπε...

Ούτε ένα ευχαριστώ...

Ανώνυμος είπε...

Τελικά Seanaki δε σου πάνε οι κοινωνικές εκδηλώσεις (γάμοι, αρραβώνες, κ.τ.λ.) Πάντα το μυστήριο είναι μια χαρά αλλά μετά εμπλέκεσαι σε αυτοκινητιστικά ατυχήματα.

Ανώνυμος είπε...

Εννοειται οτι περιμενουμε τρισελιδο αφιερωμα απο την συναντηση με τους συμμαθητες. :)

Ανώνυμος είπε...

Εγώ πάλι περιμένω πολυσέλιδο αφιέρωμα από τη μετακόμιση!

seaina είπε...

-->onomatodosia
Τέλος καλό όλα καλά, ναι!
Στο γάμο όχι μόνο θα πάω, αλλά είμαι και η κουμπάρα .. από την πλευρά της φιλενάδας!!

-->anonymous
Επειδή έχω πάθει και ένα ντουβρουτζά από το ατύχημα .. ποιον ακριβώς πρέπει να ευχαριστήσω;
Πλην την Μ. η οποία μου έκανε παρέα στο ταξίδι αυτό;

-->O odigos (apo previous post)
Αχ βρε συ .. έγινες και τακτικός αναγνώστης μου βλέπω εε;
Πάντως έχεις δίκιο .. όπου γάμος και χαρά η seaina ατυχήσασα!!
Φαντάσου τη έχει να γίνει στον δικό μου .. άμα και όποτε..
Ααα δε λέει, με κάρο .. είναι και πιο ρομαντικό!

-->nick
Καλά όταν θα γίνει αυτή η φοβερή και τρομερή συνάντηση, όχι μόνο περιγραφή, αλλά και φωτογραφίες και ντοκουμέντα θα έχει!!
Υπομονή μέχρι το Μάιο!

-->g@c
Μαρτυριάρη!!!!!!!!
βλ. επόμενο post

Σοφία είπε...

Μόλις πριν λίγο σε βρήκα, και δεν μπορούσα να μην σχολιάσω την ιστορία του αρραβώνα. Γέλασα πάρα πάρα πολύ, ακόμα και με το ατύχημα (αλλά δε φταίω εγώ, εσύ φταις που τα λες τόσο ωραία).
Και στα δικά σου, χωρίς ατύχημα :-p

seaina είπε...

-->Σοφία
Δε θα πιστέψεις τι έγινε .. με το που βλέπω το "Σοφία" στα mail μου με comment για το post του αρραβώνα, πάγωσα ...
Η φίλη μου που αρραβωνιάστηκε (η Σ.) λέγεται Σοφία και δεν έχει σχέση με υπολογιστές, blogs κτλ. Επίσης δεν ξέρει ότι έχω γράψει για αυτή ..
Ανοίγω το comment σου και βλέπω: "Μόλις πριν λίγο σε βρήκα, και δεν μπορούσα να μην σχολιάσω την ιστορία του αρραβώνα"
Ωχ με ανακάλυψε και θα μου τα χώσει που τη βρίζω για ότι έγινε...
Anyway, μετά κατάλαβα και όλα καλά .. απλά είχε φάση ..
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια .. η αλήθεια είναι ότι άμα είμαι στα up μου γράφω αστεία και αυτοσαρκαστικά posts, αλλιώς μελαγχολικά ..
Χαίρομαι που γέλασες και εύχομαι να σε ξαναδώ στο ..πλοίο μου!
Φιλιά Σοφάκι!

Σοφία είπε...

Πω πω σου έκανα τέτοια λαχτάρα?!!! Συγνώμηηηηηηηη
Τουλάχιστον τώρα ξέρεις ότι δεν είμαι η φίλη σου :-)