«Μη σκέφτεσαι»

Ακόμα και η πιο αγαπημένη σου μελωδία, όταν επιλεγεί ως ήχος ξυπνητηριού, γίνεται μισητή. Ξυπνάς με δυσκολία και σκέφτεσαι πόσες ημέρες υπολείπονται μέχρι το Σάββατο για να μην ξυπνήσεις στις 6. Τα αγουροξυπνημένα σου βήματα σε οδηγούν στο μπάνιο όπου αντικρίζεις το πρόσωπό σου στον καθρέφτη. Σκύψε, πλύσου και «Μη σκέφτεσαι».

Ντύνεσαι βιαστικά, βάφεσαι μηχανικά και τελικά δε σου αρέσεις. Κάτι πρέπει να κάνεις επιτέλους για αυτό. «Μη σκέφτεσαι».
Με τα κλειδιά στο χέρι φεύγεις για τη δουλειά που τόσο πολύ προσπάθησες να βρεις και που τελικά δεν σου αρέσει. Συνεχείς, μελετημένες προσπάθειες για αναγκαστικές, επιβεβλημένες ανάγκες. Αιματηρές προσπάθειες για αποτελέσματα που ματώνουν. Σηκώνεις τους ώμους. «Μη σκέφτεσαι».
Το ασανσέρ σε αφήνει στο ισόγειο, όπου η πρώτη σου εικόνα είναι τα απλήρωτα κοινόχρηστα που εδώ και καιρό μόνο εσύ χρωστάς. Πότε θα ορθοποδήσεις επιτέλους; Τσάμπα οι «συνεχείς, μελετημένες προσπάθειες» τόσα χρόνια; Προσπερνάς και λες «Μη σκέφτεσαι».
Στο δρόμο προς το αυτοκίνητο μια άσχημη μυρωδιά σουφρώνει τη μύτη σου και σου θυμίζει πως για ακόμα μια μέρα τα σκουπίδια φλερτάρουν με την κορυφή του Έβερεστ. Εκεί επιταχύνεις και φωνάζεις «Μη σκέφτεσαι»!!
Μπαίνεις στο αυτοκίνητο και βάζεις μπρος. Το πρώτο παιχνίδισμα στο μάτι είναι το πορτοκαλί λαμπάκι της στάθμης της βενζίνης. Πάτος. Από ημέρες ψάχνεις φτηνή βενζίνη μα συνηδειτοποιείς πως όσο το καθυστερείς η φτηνότερη τιμή ήταν πάντα η χθεσινή. «Μη σκέφτεσαι».
Ξεκινάς και ανοίγεις το ραδιόφωνο. Σεισμοί, πόλεμοι, θανατικό παντού. Θανατικό όχι από αγιάτρευτες ασθένειες όπως παλιά. Θανατικό από ζώντες οργανισμούς. «Μη σκέφτεσαι».
Στο φανάρι, με αναμμένο το φλας περιμένεις να στρίψεις μα τελευταία στιγμή σε προσπερνά και σου κλείνει το δρόμο κάποιος άλλος. Τι να πεις; «Μη σκέφτεσαι»
Βγαίνεις στην εθνική οδό η οποία εκτός του ότι είναι η μοναδική σου δίοδος επαφής με τη δουλειά σου, είναι και μποτιλιαρισμένη. Σταμάτα, ξεκίνα, σταμάτα, ξεκίνα, πάλι θα αργήσεις και θα καταναλώσεις μεγάλο μέρος της βενζίνης σου. Αχ υπομονή «Μη σκέφτεσαι»
Στη δουλειά αντιμετωπίζεις πρόσωπα σκυθρωπά, νυσταγμένα που όσο περνάει η ώρα γίνονται όλο και πιο βαριεστημένα. Διακρίνεις επίσης βλέμματα αιχμηρά, γεμάτα δίψα για εξουσία, πρόθυμα να χρησιμοποιήσουν άνομα μέσα για να ανελιχθούν. Σκύψε κάνε τη δουλειά σου ήσυχα και «Μη σκέφτεσαι»
Μετά από κάποιες ώρες δουλειάς, μηχανικά κλείνεις τον υπολογιστή και κατευθύνεσαι προς το αμάξι, όπου πάνω του βλέπεις μια κλήση για παρκάρισμα σε πεζόδρομο. Αυτό σου έλειπε .. και πού αλλού να παρκάρεις;; «Μη σκέφτεσαι»
Ξαναμπαίνεις στο αυτοκίνητο και στην εθνική, όπου και βιώνεις τον άλλο Γολγοθά, της επιστροφής. Στο ραδιόφωνο κάνεις zapping, αλλά δεν ξεφεύγεις από κομμένες εκφράσεις του τύπου: «αυξήσεις, ανεργία, βασικός μισθός, ασφαλιστικό, σύνταξη, τα ταμεία άδεια». Να νευριάσεις και με το φορτηγό που πάει αργά στην αριστερή λωρίδα της εθνικής ή …. Μπα … . «Μη σκέφτεσαι»
Μπαίνεις στο σπίτι όπου ο μόνος που σε περιμένει είναι η μοναξιά. Ανοίγεις τα παντζούρια να αεριστεί και να φωτιστεί το σπίτι. Οι νέοι λογαριασμοί στέκουν αγέρωχοι και απλήρωτοι στο γραφείο πάνω, αλλά με τρόπο τους αγνοείς. «Μη σκέφτεσαι»
Το στομάχι σου άδειο, όπως και το ψυγείο σου. Εύκολη λύση .. 2 σουβλάκια, μια σαλάτα και 1 coca light (για τις τύψεις). Κάνεις ένα μπάνιο στα γρήγορα ή έτσι συνήθως ξεκινάει. Όταν όμως αρχίσει να ρέει το νερό πάνω σου θες να κάτσεις με τις ώρες. Είναι η ώρα που εξαγνίζεσαι η ώρα που δεν σκέφτεσαι ότι δεν σκέφτεσαι.«Μη σκέφτεσαι»
Με το μπουρνούζι καλά δεμένο στη μέση σου, ανοίγεις την επικοινωνία με τον έξω κόσμο και συνάμα τη συντροφιά σου, την τηλεόραση. Τρως και βλέπεις, λαμβάνεις. Είναι η ώρα που λαμβάνεις. Εισέρχονται μέσα σου τροφή για την επιβίωση και πληροφορίες για την αποχαύνωση. Λάμβανε και «Μη σκέφτεσαι».
Σε κάποια φάση που τελειώνει το φαγητό (επιτέλους μια δραστηριότητα), κοιτάς το κινητό σου. Μηδέν εισερχόμενα και μηδέν αναπάντητες. Ανοίγεις τον υπολογιστή σου, μηδέν email, μηδέν comments. Μηδέν, μηδέν, μηδέν .. «Μη σκέφτεσαι».
Είναι νωρίς. Παίρνεις τηλέφωνο στο πρώτο όνομα που βλέπεις στον κατάλογό σου. Δεν μπορεί. Μετά από τη 7η επανάληψη του σκηνικού, επιτέλους κάποιος μπορεί να βγείτε να πάτε για ένα ποτό. Συναντιέστε και δεν αναγνωρίζεις το πρόσωπο που χρόνια ξέρεις. Δεν είναι τόσο ο πολύς καιρός που έχετε να τα πείτε, όσο το ότι πλέον και αυτός έχει γίνει σαν και εσένα και δεν σκέφτεται. «Μη σκέφτεσαι»
Μιλάτε, μιλάτε, τον κοιτάς και δεν αισθάνεσαι τίποτα. Το μόνο κοινό σας, τα παράπονά σας και οι γκρίνιες σας για τις δυσκολίες της ζωής. Τα συγκαταβατικά σας νεύματα, τα παραδομένα όνειρα. Βαυκαλίζεσαι. Δεν είσαι μόνος. «Μη σκέφτεσαι»
Γυρνάς στο σπίτι. Ξαπλώνεις στο διπλό σου κρεβάτι, στη δική σου πάντα πλευρά. Η άλλη πλευρά ακόμα αναζητά ιδιοκτήτη. Πρέπει να το γυρίσεις ανάποδα το στρώμα κάποια στιγμή για να μη χαλάσει μονόπλευρα. Κλείνεις το φως. «Μη σκέφτεσαι»
Ονειρεύσου μόνο. Εκεί πάλι δεν σκέφτεσαι αλλά εκεί όλα είναι όμορφα και εύκολα.«Μη σκέφτεσαι» λοιπόν.

Μια στάση

Ξεκίνησε ένα ταξίδι δίχως να ερωτηθεί. Το ξεκίνησε υπό φαινομενικά ιδανικές συνθήκες, παρόλο που όσο αποκτούσε εμπειρίες διαπίστωνε ότι οι συνθήκες ήταν ύπουλα τρωτές.
Κλήθηκε να συνεχίσει .. το ένστικτο της αυτοσυντήρησης βλέπετε _ αυτό το ένστικτο το οποίο μας ωθεί να μεταλλάξουμε χαρακτηριστικά μας, να "χαμαιλεοντίσουμε" γνωρίσματά μας.

Εφοδιασμένη με το δικό της γενετικό υλικό και το επίκτητο "ιδανικό", πορεύτηκε αρχικά με δισταγμό, έτσι δοκιμαστικά. Ο δρόμος δύσκολος μα συνάμα ενδιαφέρον, την καλούσε σε ακόμα πιο δύσβατα μονοπάτια. Συχνά πυκνά σε στάσεις της, γευόταν τους καρπούς της επιτυχίας της. Παράλληλα όμως στα νυχτέρια της πάλευε με δαίμονες, οι οποίοι άρχισαν από νωρίς να στοιχειώνουν τα όνειρά της. Αυτοί οι δαίμονες με το πέρασμα του χρόνου την επισκέπτονταν δίχως πρόγραμμα, πότε σε στρωτά μονοπάτια και πότε σε κακοτράχαλα βουνά. Αναγκασμένη να συνεχίσει με τις δυνατές λιγότερες απώλειες, βρήκε τρόπο να τους αγνοεί, να στρέφει τα αυτιά της κόντρα στον άνεμο, μην αφήνοντας χώρο για τίποτα άλλο.

Η περιέργειά της, το πείσμα της και η λαχτάρα της για νέους προορισμούς την πήγαν μακριά. Για πολλούς η επιτυχημένη ταξιδεύτρια, είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, ένας γεμάτος, πλήρης άνθρωπος. Κι όμως, ευπροσάρμοστη σε εξωγενείς παράγοντες έμαθε να ανταπεξέρχεται σε καθημερινά, πρακτικά θέματα, αλλά να πολεμά τους δαίμονες δεν έμαθε ποτέ. Απόπειρες μόνο με εφήμερα αποτελέσματα. Τίποτα το διαχρονικό.

Όσο περισσότερο αγνοούσε αυτούς τους δαίμονες, τόσο τους ενδυνάμωνε. Τους άφησε να επηρεάσουν τη διάπλαση της πορείας της. Η επιρροή τους αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς της.

Άραγε μπορούσε να τους αντιμετωπίσει νωρίτερα; Μόνη ή με βοήθεια; Κι αν τους αντιμετώπιζε ποια θα ήταν σήμερα; Τι ταξίδια θα επέλεγε και με ποιο τρόπο θα τα βίωνε;

Τον τελευταίο καιρό κάνοντας ριψοκίνδυνα ταξίδια, ρισκάρισε, δεν υπολόγισε τις συνέπειες πιθανής αποτυχίας. Παράλληλα, ξεχασμένοι και μη δαίμονες εμφανίστηκαν πάλι στη ζωή της. Επιπλέον ο καιρός κάθε άλλο παρά ευνοϊκός στάθηκε. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, μια γριά τσιγγάνα που συνάντησε τυχαία στο δρόμο της, την προειδοποίησε για την δυσοίωνη έκβαση των ταξιδιών της.

Λύγισε. Συνέχισε με λιγότερο σθένος, με πεσμένα φτερά, αλλά συνέχισε. Θα μου πεις και πώς να σταματήσει κανείς. Τα μάτια της γεμάτα μελαγχολία πια, αποθάρρυναν τους πιθανούς συνομιλητές της. Η ψυχή της γεμάτη απογοήτευση απέτρεψε πιθανή ψυχολογική προσέγγιση. Κάτι τέτοιες ώρες είμαστε μόνοι. Έτσι και αυτή, μπορεί καθημερινά να περιτριγυρίζεται από πολλούς συνταξιδιώτες, μα αισθάνεται και είναι μόνη. Δεν ξέρω καν αν μια προσέγγιση είναι ικανή να της δώσει μια ώθηση. Πολλοί επιχειρούν, μα όλα είναι στη μίζα του δικού μας μυαλού.

Αποφασίζει λοιπόν, να κάνει μια μεγάλη στάση. Να ταξιδέψει πλέον μόνο σε εσωτερικά μονοπάτια. Να συναντήσει τους δαίμονές της και να τους αντιμετωπίσει. Δίχως αυτό, μέλλον δεν υπάρχει. Μπορεί να γελά, να δείχνει πρόσχαρη και οικεία να την προσεγγίσεις, αλλά μέσα της υπάρχει τόση απρόσμενη αναστάτωση. Καιρό τώρα κολλημένη μέσα σε ένα έλος, αφήνεται να βουλιάξει. Προκειμένου να την καλύψει ο βούρκος, θα δοκιμάσει κάτι να κάνει.

Όταν και άμα καταφέρει κάτι θα επιστρέψει.


Ως τότε απλά θα σας παρατηρεί και που και που θα αφήνει το σημάδι της.

"Disc is not accessible"

Είμαι πολύ στεναχωρημένη ...
Ένας εξωτερικός σκληρός δίσκος που αγόρασα το Μάρτιο, για να οργανώσω όλα μου τα αρχεία και να τα προσεγγίζω αραιά και που, και όχι καθημερινά όπως τον εσωτερικό, δεν ανοίγει.
Άσε που κάνει και θόρυβο ...
Μάλλον παρέδωσε πνεύμα ..
Όλη μου η "ψηφιακή" ζωή βρίσκεται εκεί μέσα ..
Και από λίγο που το έψαξα, η ανάκτηση κοστίζει τρελά λεφτά!
Είμαι πολύ στεναχωρημένη ...

Στο μικρόκοσμο ενός γυμναστηρίου

Σας έχω πει ότι πηγαίνω γυμναστήριο έτσι;; Έτσι.

Πέραν του "υγιεινού" του πράγματος (βλ. βελτίωση της φυσικής κατάστασης και απώλεια περιττού βάρους), προσωπικά απέκτησα ένα επιπλέον ενδιαφέρον. Από την 1η μου φορά φέτος εκεί, δίχως συγκεκριμένο και εμφανώς παρατηρήσιμο λόγο .. αρχικά, άρχισα να χαζεύω τους συν-ιδρωμένους και συν-ξεφυσωμένους μου γυμνάζοντες, αποκτώντας ένα δημοσιογραφικό κίνητρο. Κατέληξα λοιπόν, ότι το γυμναστήριο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, που διέπεται από θεσμούς και ιεραρχίες (άτυπες και μη). Θα μου πεις, καλά για νέο μας το λες; Όχι απλά σε ακόμα ένα μέρος, όπου υπάρχει μια μικρή ομάδα ανθρώπων, το επιβεβαίωσα.
Από την πρώτη φορά είσαι μόνος σου .. δηλαδή κάνεις ό,τι θες, μιας και το "υλικό" είναι δικό σου. Θες να δυναμώσεις τα μπράτσα, επικεντρώνεις στο να σηκώνεις βάρη. Θες να χάσεις κιλά, ξεσκίζεσαι στην αερόβια γυμναστική (διάδρομος, step, ποδήλατο κτλ).
Ο δικός μου αρχικός σκοπός είναι να χάσω αφενός κανα κιλό, αφετέρου να σφίξει λίγο το μπουτάκι, να μπει πιο μέσα και η κοιλίτσα κτλ. Διαπίστωσα ότι ανήκω σε μια πολύ κοινή και μονότονη ομάδα "εργασίας", στην ομάδα των απανταχού κοριτσιών που έχουν κάποιο κόμπλεξ με τα κιλά τους και ονειρεύονται να γίνουν .. το ανέφικτο, δηλαδή σαν την Καγιά. Χμμ πολύ ενδιαφέρον, μέσα έξω μονότονη .. (το μέσα αναφέρεται στην ομάδα αίματός μου Α+, που γαλαζωπή δεν τη λες).
Anyway, άρχισα από νωρίς με το διάδρομο και το ποδηλατάκι, και ακολούθως με σετάκια κοιλιακών και ραχιαίων. Σαν κλασσικό ψάρι αρχικά, ούτε νερό έπινα, ούτε λεπτό σπαταλούσα, ούτε μια πετσέτα κουβαλούσα. Αλλά όπως από καταβολής κόσμου όλοι μας μιμούμαστε και προσαρμοζόμαστε σε υπάρχουσες συνθήκες, έτσι και εγώ απέκτησα εμφάνιση και κίνηση Intersports. Ναι ναι είτε αθλήτρια του ensample βλέπεις να πηγαίνει για προπόνηση, είτε εμένα ένα και το αυτό. Καλά καλά ατυχές το παράδειγμα, αλλά καταλαβαίνετε που θέλω να επικεντρώσω χαχα!
Στο μικρόκοσμο ενός γυμναστηρίου λοιπόν υπάρχουν οι προπονητές, όπου σαφώς και δεν κάνουν την ίδια δουλειά. Όχι από πλευρά καθηκόντων αλλά από πλευρά διάθεσης, είναι ας πούμε ο προπονητής_α-πάντα γούσταρα τη γυμναστική και την έκανα επάγγελμα και ο προπονητής_β-πέρασα τυχαία στη γυμναστική ακαδημία και βαριέμαι να κουνήσω το δαχτυλάκι μου. Αρχικά ως γνήσια γκαντέμω έπεσα στον κοιμίση.
-"Τι να κάνω τώρα;"
-"Πήγαινε εκεί και κάνε αυτό"
μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να personalize το εκάστοτε όργανο (σε διαστάσεις και βάρος), τον φώναζα να μου δείξει. Δυσανασχετούσε, αλλά συγγνώμη, εγώ τα έχω σκάσει για να μην κάθομαι.
Βέβαια υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου ο κοιμίσης μετατρέπεται σε Πετρουλάκη (όσον αφορά τη διάθεση, μην παρεξηγηθώ) πότε λέτε;; Μα σαφώς όταν τον φωνάζει για βοήθεια μία άλλη ομάδα γυμναζομένων (εξίσου συνηθισμένη με τη δική μου, αλλά πιο γκλαμουράτη). Είναι η ομάδα που απαρτίζετε από κοριτσόπουλα κατεξοχήν μικρά, ξανθά, αδύνατα, με τις κοιλιές έξω, τα ντεκολτέ ανοιχτά και τα στρινγκ κάτω από τα κολάν. Μία ομάδα δηλαδή που δε χρειάζεται γυμναστική, αλλά με την οποία ασχολείται όλο το γυμναστήριο. Οι γλάστρες!!
Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί εκτίμησα τον προπονητή-β, ο οποίος όχι μόνο σε βοηθάει με το χαμόγελο στα χείλη όταν του το ζητάς, αλλά ακόμα κι αν περάσει από δίπλα σου την ώρα που κάνεις μια άσκηση, θα σε διορθώσει, θα σε συμβουλέψει και θα σε ενθαρρύνει.
Όσον αφορά του γυμναζόμενους τώρα, υπάρχουν πέρα από τις "γλάστρες" που λέγαμε παραπάνω, τα "πλατάνια" και τα "πλατανάκια". Τα πλατάνια είναι άνθρωποι μεγάλοι σε ηλικία, τα λεγόμενα τζόβενα, οι οποίοι κάνουν μπαμ από μακριά ότι μια ζωή γυμναζόντουσαν. Προσπαθούν λοιπόν να συντηρήσουν κάτι από την περασμένη αίγλη τους .. άλλοτε με επιτυχία άλλοτε δίχως. Το "πλατάνια" το εμπνεύστηκα από το μεγάλο της ηλικίας και το ογκώδες της εμφάνισης. Τα "πλατανάκια" είναι οι νεότεροι που με μαθηματική ακρίβεια θα καταλήξουν στην παραπάνω κατηγορία, μια ομάδα ζωσμένη με ζώνες μέσης, με γάντια, με επιγονατίδες, με φουλ εξοπλισμό-ρόμποκοπ.
Και οι 2 αυτοί είναι μια "ηχηρή" ομάδα. Και εξηγούμαι. Όταν θα σηκώσουν τα βάρη (γιατί κυρίως βάρη θα σηκώσουν) θα το διαλαλήσουν σαν τους ντελάληδες. Θα ξεφυσάνε σε βαθμό να πουντιάζεις άμα περνάς από δίπλα τους, θα κάνουν stretching καταλαμβάνοντας το μισό γυμναστήριο με κίνδυνο να σκοντάψεις πάνω τους, θα αλλάξουν θέση για να ξανακάνουν stretching μια και δεν τους θαύμασαν όλοι ακόμα και κυρίως όλες οι "γλάστρες". Γενικά κάνουν γυμναστική - επίδειξη.
Μια άλλη ομάδα που απαρτίζεται και από τα 2 φύλα, είναι αυτοί που προσφάτως έκαναν εξετάσεις αίματος και τα τριγλικερίδια χτύπησαν κόκκινο και ο καρδιολόγος τους ενήργησε αυτεπαγγέλτως. Είναι άνθρωποι που η ανάγκη τους έφερε στην πόρτα του γυμναστηρίου, δεν το θέλησαν ποτέ και το καθυστέρησαν όσο περισσότερο μπορούσαν. Είναι αστειούτσικη ομάδα, επειδή είναι γραφική. Ούτε η εμφάνιση, ούτε το στυλ της παραπέμπει σε γυμναστήριο, παρόλα αυτά είναι αξιοθαύμαστη ομάδα. Υπάρχουν δε πολλοί εκπρόσωποί της που είναι ικανοί να διαπρέψουν.
Μία άλλη ομάδα που παρατηρεί κανείς είναι η αδύναμη, υποτονική ομάδα των καχεκτικών. Λιπόσαρκοι εκπρόσωποί της, περιφέρονται στο χώρο σηκώνοντας με δυσκολία βάρος όσο μια τσάντα με καλσόν και κοιτάζονται στους καθρέφτες θεωρώντας ότι είναι οι σωσίες του Σβαντζενέγκερ. Αυτοί προσπαθούν να δυναμώσουν το μυικό τους σύστημα κυρίως, αλλά παράλληλα εξασκούν και την κουτοπονηριά τους. Πέτυχα ουκ ολίγες φορές μερικούς, που ενώ έκαναν άσκηση με 5 κιλά, όταν τελείωναν και έφευγαν από το μηχάνημα, το άφηναν με την ένδειξη 70 κιλά. Σου λέει μην έρθει καμιά "γλάστρα" και μας κοροϊδέψει.
Υπάρχει τέλος η ομάδα των λουφαδόρων. Αυτοί σπαταλώντας τα λεφτά του μπαμπά ή και τα δικά τους, κάνουν δημόσιες σχέσεις απλά. Περπατάνε στους διαδρόμους (όχι τα όργανα) αλλά του κτιρίου, κάνουν γνωριμίες, συζητάνε, πίνουν και κανα ποτήρι νερό, αλλά από ιδρώτα στάλα δε χύνουν.
Άδικη δεν είμαι, υπάρχουν εξαιρέσεις και αποκλίσεις από όλα τα παραπάνω, αλλά νομίζω θα συμφωνήσετε πολλοί ότι κάπως έτσι έχουν τα πράγματα στο μικρόκοσμο ενός γυμναστηρίου!
Όχι ;;

Commandante Che Guevara

9/10/1967 - 9/10/2007

40 χρόνια μετά το θάνατο του μεγάλου επαναστάτη!

Εκτελέστηκε από το στρατό της Βολιβίας, ο οποίος τον συνέλαβε με τη βοήθεια των ΗΠΑ και της CIA.

Tελευταία του επιθυμία: «Πείτε στον Φιντέλ ότι η επανάσταση στη Λατινική Aμερική δεν τελείωσε, και στη γυναίκα μου να ξαναπαντρευτεί».


Τελευταία του κουβέντα: «Σκοτώνετε, απλώς, έναν άνθρωπο»…

Ένα πολύ όμορφο αφιέρωμα για τη ζωή του υπάρχει εδώ.

Επιτέλους "κινούμαι"!

Έκλεισε 1 ολόκληρη εβδομάδα σε νέο επαγγελματικό χώρο, μετά από 2 μήνες καθισιό.

Τη Δευτέρα το πρωί ξύπνησα (τρόπος του λέγειν επειδή από την υπερένταση δεν έκλεισα μάτι όλο το βράδυ της Κυριακής), δίχως να με απασχολεί ότι ήταν πολύ πρωί. Έκανα ένα μπάνιο, ντύθηκα, στολίστηκα και έφυγα 1 ώρα νωρίτερα από το κανονισμένο, για τη στέγη της νέας μου επαγγελματικής "καριέρας", πφφφ!
Τόσο καιρό αναμονής, νόμιζα ότι ήμουν η μόνη προσληφθείσα στον ......Α.Ε., αλλά φτάνοντας εκεί βρήκα άλλους 12 ψαρωμένους σαν κι εμένα. Αρχικά και μέχρι να λάβουν χώρα οι απαραίτητες, πρώτες, διαδικαστικές ενέργειες, είχαμε το ύφος του "κοιτάω τριγύρω μου και μαζεύομαι στη γωνιά μου χωρίς να ενοχλώ".
2-3 κοπέλες από τον Τομέα του Ανθρώπινου Δυναμικού, επιφορτισμένες με το ρόλο του ξεψαρώματος, μας οδήγησαν στον 6ο Όροφο, στην αίθουσα συσκέψεων του Δ.Σ., δίπλα στο γραφείου του Διευθύνοντα Συμβούλου. Υπογράψαμε τις συμβάσεις μας, μας ενημέρωσαν για τους μισθούς μας και τα επιδόματα, το ωράριο, τις μαγνητικές κάρτες, τις αργίες, τα είδη των αδειών μας και γενικά για ό,τι θα ντρεπόμαστε να ρωτήσουμε εμείς. Επιπλέον μας "έκλεισαν" το μάτι με συμβουλές και αποκαλύψεις για ανοχές των ανωτέρω και ελαφρύνσεις και άλλα πολλά, όπως προοπτικές εξέλιξης, ταξίδια κτλ κτλ.
Επιπλέον μας μοίρασαν ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα σεμιναρίων, "Σεμινάρια Νεοπροσληφθέντων" λέγονται. Από ότι διαπίστωσα στην πορεία της εβδομάδας, κάθε ημέρα εκπρόσωποι των διαφόρων διευθύνσεων μας ενημέρωναν για το αντικείμενο και τον τρόπο εργασίας τους. Ένα θέμα που αντιμετώπισα και εγώ και οι περισσότεροι ηλεκτρολόγοι μηχανικοί (και συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε) είναι ότι ακόμα δε γνωρίζουμε σε ποια διεύθυνση θα τοποθετηθούμε και γενικά το τι θα κάνουμε. Μας είπαν ότι τα σεμινάρια είναι γενικού ενδιαφέροντος, δίχως άχαρες και εξειδικευμένες επιστημονικά εμβαθύνσεις και ότι για την ανάληψη των καθηκόντων μας θα ληφθούν υπόψη τα βιογραφικά μας, θα γίνουν συνεντεύξεις θα, θα, θα δούμε. Οπότε τα νεότερα από έβδομάδα.. (ααα, άσχετο, μου ήρθε και πολυαναμενόμενη και πολυπόθητη επιστροφή από την εφορία, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και μέχρι να πληρωθώ θα κλείσω κάποιες τρύπες).
Anyway, μετά από 2 μήνες απραξίας, αισθάνομαι και πάλι ότι κάτι κάνω (τώρα μόνο μαθαίνω). Είναι πολύ όμορφο να νιώθεις ότι .. "κινείσαι".

Τώρα τι;

Είναι από εκείνα τα πρωινά που ξυπνάς και αναρωτιέσαι αν υπάρχει νόημα να ξυπνήσεις, αν υπάρχει κάποιος λόγος να σηκωθείς και να ενταχθείς σε μια επιβεβλημένη καθημερινότητα. Αισθάνεσαι πως την προηγούμενη ημέρα σε πάτησε οδοστρωτήρας και πως δεν έχει απομείνει πλέον ισχυρό οστού να σε στηρίξει.

Από την άλλη ξέρω πως οι γυναίκες είμαστε υπερβολικές στο βίωμα συναισθημάτων, αλλά και στην έκφρασή τους. Αγαπημένες μας εκφράσεις, οι ακραίες. "Ποτέ", "πάντοτε", "καθόλου", "πολύ".. και τόσες άλλες που βάζουν σε σκέψεις τους φίλτατους άρενες για την ψυχική μας κατάσταση. Και μη βιαστείτε εσείς οι άντρες να σκεφτείτε τις περιοδικές ανά μήνα ημέρες, οπότε και θα παραδεχτώ ότι είμαστε πιο ευαίσθητες συγκινησιακά και πιο ευερέθιστες νευρολογικά. Δεν είναι αυτές οι 5-10 ημέρες που μας χαρακτηρίζουν.

Είναι λοιπόν ένα πρωινό, όπου παραπαίω ανάμεσα σε μια σκληρή συνειδητοποίηση και στην αμφισβήτηση του ίδιου μου του εαυτού. Η σκληρή συνειδητοποίηση έχει να κάνει με την ελπίδα. Όταν συνειδητοποιείς (γιατί μη γελιέσαι, λίγο ως πολύ το ήξερες ότι έτσι συμβαίνει), όταν στο λένε κατάφατσα ότι δεν υπάρχει πλέον ελπίδα να υπάρξει αλλαγή, ξαφνικά χάνεις το πάτωμα κάτω από τα πόδια σου.
Λένε ότι δεν πρέπει να σκοτώνεις κάποιου την ελπίδα, διότι είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να διαθέτει. Δεν συμφωνώ απόλυτα, μα όταν αυτή πεθαίνει, αισθάνεσαι ότι η ελπίδα που είχες μέχρι τότε ήταν το μοναδικό σου υπάρχον (από τα υπάρχοντα).


Και το μέγα ερώτημα, αυτομάτως αναδεικνύεται: Τώρα τι;

Φωτογραφίες που έγραψαν ιστορία

Η διάσημη φωτογραφία του Che Guevara, η τυπική εικόνα του Ηρωικού Αντάρτη που φαίνεται το πρόσωπό του με μαύρο μπερέ ατενίζοντας κάποιο απόμακρο σημείο, λήφθηκε από το Alberto Korda στις 5 Μαρτίου του 1960, όταν ο Guevara ήταν 31 ετών σε έναν ενταφιασμό ενός από τα θύματα της έκρηξης του Coubre, αλλά δεν δημοσιεύθηκε, παρά επτά χρόνια αργότερα. Το ίδρυμα τέχνης του Μέρυλαντ (Ηνωμένες Πολιτείες) την ονόμασε ως «τη διασημότερη φωτογραφία και τη πιο γραφική εικόνα του κόσμου στον 20ο αιώνα». Είναι ίσως η πιο αναπαραγμένη εικόνα στην ιστορία, που εμφανίζεται σε αφίσες, σε μπλούζες, σε έργα της τέχνης, και έναν μακρύ κατάλογο από διάφορα άλλα. Καθιερώθηκε σαν ένα καθολικό σύμβολο της επανάστασης, σε όλες τις ερμηνείες του (συνεχίζει να είναι ένα σύμβολο για τους νέους με κεντρικό άξονα τις πολιτικές τάσεις) σαν μια εικόνα «sexy».

Η Omayra Sanchez ήταν ένα νέο θύμα του χιονισμένου ηφαιστείου Ruiz κατά τη διάρκεια της έκρηξης που κατέστρεψε την πόλη Gunsmith, στην Κολομβία το 1985. Η Omayra ήταν 3 ημέρες στη λάσπη, το νερό και στα ερείπια του σπιτιού της. Ήταν 13 ετών και κατά τη διάρκεια που ήταν εγκλωβισμένη ήταν επάνω στα πτώματα των συγγενών της. Όταν το άτομο που δίνει τις πρώτες βοήθειες δοκίμασε να τη βοηθήσει, είδε ότι ήταν αδύνατο, δεδομένου ότι για να τη βγάλουν έπρεπε να ακρωτηριάσουν τα πόδια της, εντούτοις στερήθηκε τη χειρουργική επέμβαση και πέθανε. Η άλλη επιλογή ήταν να φέρουν μια μηχανική αντλία για να απορροφήσει την περισσότερη λάσπη στην οποία ήταν βυθισμένη. Η μόνη διαθέσιμη αντλία ήταν μακριά από την περιοχή. Η Omayra ήταν δυνατή μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής της, σύμφωνα με το άτομο που της έδωσε τις πρώτες βοήθειες και τους δημοσιογράφους που την περιέβαλαν. Κατά τη διάρκεια των τριών ημερών, σκεφτόταν μόνο την επιστροφή στο σχολείο και τις εξετάσεις της. Ο φωτογράφος Frank Fournier, δημιούργησε μια φωτογραφία της Omayra που έκανε αίσθηση στον κόσμο και δημιουργήθηκε αντίδραση για την αδιαφορία της κολομβιανής κυβέρνησης όσον αφορά τα θύματα. Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε μήνες μετά από το θάνατο του κοριτσιού. Πολλοί βλέπουνε σε αυτήν την εικόνα του 1985 την αρχή αυτού που σήμερα ονομάζουμε Παγκοσμιοποίηση, επειδή η αγωνία της φάνηκε μέσα από τις κάμερες της τηλεόρασης σε όλο τον κόσμο.
Στις 8 του Ιουνίου του 1972, ένα αμερικανικό αεροπλάνο βομβάρδισε με napalm τον πληθυσμό του Trang Bang. Εκεί βρισκόταν η Kim Phuc με την οικογένειά της. Με τα ρούχα της να καίγονται, το κορίτσι, εννέα ετών, έτρεξε έξω με τον κόσμο. Κατόπιν, όταν καταστράφηκαν τα ρούχα της, ο φωτογράφος Nic Ut τράβηξε τη διάσημη φωτογραφία. Αμέσως, ο Nic Ut την πήγε στο νοσοκομείο. Παρέμεινε εκεί για 14 μήνες, και πέρασε από 17 επεμβάσεις δέρματος. Οποιοσδήποτε βλέπει τη φωτογραφία μπορεί να δει το βάθος του βασάνου, την απόγνωση, τον αν-θρώπινο πόνο του πολέμου, ειδικά για τα παιδιά. Σήμερα η Pham Thi Kim Phuc, το κορίτσι της φωτογραφίας, είναι παντρεμένη, με 2 παιδιά και κατοικεί στον Καναδά. Προεδρεύει στο ίδρυμα «Kim Phuc», αφιερωμένο στη βοήθεια των νέων θυμάτων του πολέμου και είναι πρέσβειρα της ΟΥΝΕΣΚΟ.
«Ο συνταγματάρχης δολοφόνησε τον φυλακισμένο. Εγώ δολοφόνησα το συνταγματάρχη με τη φωτογραφική μηχανή μου». Ο Eddie Adams, στρατιωτικός φωτογράφος, ήταν ο συντάκτης αυτού του στιγμιοτύπου που παρουσιάζει την 1η Φεβρουαρίου του 1968, την εν ψυχρώ δολοφονία, από αξιωματικό της αστυνομίας της Saigon, ενός αντάρτη των Vietcong, με δεμένα τα χέρια πίσω, ακριβώς τη στιγμή που τον πυροβολεί. Ο Adams, ο οποίος ήταν ανταποκριτής σε 13 πολέμους, πήρε γι’ αυτήν την φωτογραφία βραβείο Pulitzer, αλλά είχε συναισθηματικές επιπτώσεις σε αυτόν, το ότι έγινε φωτογράφος του τέλειου κόσμου.
Η Sharbat Gula φωτογραφήθηκε όταν ήταν 12 ετών από το φωτογράφο Steve McCurry, τον Ιούνιο του 1984. Ήταν στο στρατόπεδο προσφύγων Nasir Bagh του Πακιστάν κατά τη διάρκεια του πολέμου ενάντια στη σοβιετική εισβολή. Η φωτογραφία της δημοσιεύθηκε στο εξώφυλλο του National Geographic τον Ιούνιο του 1985 και, λόγω του εκφραστικού προσώπου των πράσινων ματιών της, το εξώφυλλο έγινε ένα από τα διασημότερα του περιοδικού. Εντούτοις, εκείνη τη στιγμή κανένας δεν ήξερε το όνομα του κοριτσιού. Ο ίδιος ο άνδρας ο οποιος τη φωτογράφισε, ο Steve McCurry έκανε έρευνα για την ανεύρεση του νεαρού ατόμου που διήρκεσε 17 χρόνια. Ο φωτογράφος έκανε πολυάριθμα ταξίδια στην περιοχή μέχρι που, τον Ιανουάριο του 2002, βρήκε το κορίτσι που ήταν πλέον μια γυναίκα 30 ετών. Η Sharbat Gula ζούσε σε ένα μακρινό χωριό του Αφγανιστάν, είναι παραδοσιακή γυναίκα pastun, παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Είχε επιστρέψει στο Αφγανιστάν το 1992. Κανένας δεν είχε επιστρέψει με τη φωτογραφία μέχρι τότε και δεν ήξερε ότι το πρόσωπό της είχε γίνει διάσημο. Η ταυτότητα της γυναίκας επιβεβαιώθηκε κατά 99,9% με τη βοήθεια μιας τεχνολογίας αναγνώ-ρισης προσώπου του FBI και της σύγκρισης της ίριδας των ματιών.

Το αποχαιρετιστήριο φιλί του πολέμου λήφθηκε από τον Victor Jorgensen στην Times Square την 14η Αύγουστου του 1945, βλέποντας έναν στρατιώτη του αμερικανικού ναυτικού ενθου-σιωδώς να φιλά μια νοσοκόμα. Αντίθετα από το τι νομίζουμε, αυτά τα 2 προσωπα δεν γνωρίζονταν, ήταν τελείως ξένοι. Η φωτογραφία, όλα μια εικόνα, θεωρείται το ανάλογο της διέγερσης και του πάθους που νοιώθεις όταν επιστρέφεις στο σπίτι μετά από μια μακριά περίοδο, όπως επίσης τη χαρά όταν τελειώνει ένας πόλεμος.
Γνωστός σαν τον Άγνωστο Επαναστάτη, αυτό ήταν το παρωνύμιο που αποδόθηκε σε έναν ανώνυμο άνδρα που έγινε διεθνώς διάσημος φωτογραφιζόμενος μπροστά σε μια σειρά από τάνκς κατά τη διάρκεια της καθιστικής επανάστασης στην πλατεία Tiananmen το 1989 στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Η φωτογραφία λήφθηκε από τον Jeff Widener, και εκείνη την ίδια νύχτα μπήκε στον τίτλο εκατοντάδων εφημερίδων και περιοδικών παγκοσμίως. Ο άνδρας έμεινε ακίνητος και όρθιος ενώ τα τανκς ήρθαν κοντά του, κρατάει δύο παρόμοιες τσάντες μια σε κάθε χέρι. Ενώ τα τανκς πλησίασαν σε πα-ράταξη, έκανε χειρονομίες έτσι ώστε απομακρύνθηκαν. Σε απάντηση, το τανκ που ήταν επικεφαλής προσπάθησε να προχωρήσει, αλλά ο άνδρας το εμπόδιζε επανειλημμένα με τον τρόπο του, που δείχνει τεράστια αντοχή και αντίσταση. Στη δύση, οι εικόνες του επαναστάτη παρουσιάστηκαν/επιδείχθηκαν σαν ένα σύμβολο της κινεζικής δημοκρατικής μετακίνησης. Ένα νεαρό άτομο διακινδυνεύει τη ζωή του ενάντια σε ένα στρατιωτικό σμήνος. Μέσα στην Κίνα, η εικόνα χρησιμο-ποιήθηκε από την κυβέρνηση ως το σύμβολο της προσοχής των στρατιωτών του Δημοκρατικού Στρατού της Ελευθερίας για να προστατεύσει την κινεζική πόλη: παρά τις διαταγές να προχωρήσει, ο οδηγός του τανκ δεν το κάνει εάν αυτό προκαλέσει ζημία σε έναν πολίτη.
Ο Thich Quang Duc, γεννημένος το 1897, ήταν ένας βιετναμέζικος βουδιστής μοναχός (επίσης αποκαλούμενος Bonzos) που ταξίδεψε πολύ μέχρι το θάνατο του σε μια οδό στη Saigon στις 11 Ιουνίου του 1963. Η πράξη διαμαρτυρίας του, που επαναλήφθηκε από άλλους μοναχούς, έγινε γνωστή, επειδή πιστοποιήθηκε από τον Δαβίδ Halberstam. Ενώ το σώμα του καιγότανε, ο μοναχός έμεινε ακίνητος εντελώς. Δεν φώναξε, ακόμη και καμένος δεν έκανε ούτε έναν θόρυβο. Ο Thich Quang Duc διαμαρτυρόταν ενάντια στον τρόπο με τον οποίο ο κατακτητής πίεζε τη Βουδιστική θρησκεία στη χώρα του. Μετά από το θάνατό του, το σώμα του αποτεφρώθηκε σύμφωνα με τη βουδιστική παράδοση. Κατά τη διάρκεια της καύσης η καρδιά του έμεινε άθικτη, λόγος για τον οποίο θεωρήθηκε άγιος και η καρδιά του μεταφέρθηκε με την προστασία της Bank of Reserve of Vietnam ως λείψανο. Αυτή είναι η προέλευση της έκφρασης «to burn itself to Bonzo», που είναι ο άλλος τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι σκέφτονται, ότι δεν χρησιμοποιείς αυτή τη μορφή για να ζήσεις τη ζωή, αλλά ότι αυτοκτονείς ως μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας.
Το 1994, ο λαμπρός φωτογράφος ο σουδανέζος Kevin Carter κέρδισε το βραβείο Pulitzer με μια φωτογραφία που τραβήχτηκε στην περιοχή Ayod (ένα μικρό χωριό του Σουδάν), η οποία κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο. Στην εικόνα η σκελετωμένη μορφή ενός μικρού κοριτσιού, σκυμμένου στη γη, εξαντλημένου από την πείνα, και στα πρόθυρα του θανάτου, ενώ στο βάθος, αναμένει ένας μαύρος γύπας προσεκτικά και περιμένει την ακριβή στιγμή του θανάτου του κοριτσιού. Τέσσερις μήνες αργότερα, ο Kevin Carter έχασε τη ζωή του.
"The Falling Man" είναι ο τίτλος μιας φωτογραφίας που τραβήχτηκε από τον Richard Drew κατά τη διάρκεια των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 ενάντια στους Δίδυμους Πύργους του Κέντρου Παγκόσμιου Εμπορίου, στις 9:41:15 το πρωί. Στην εικόνα μπορείτε να δείτε την πτώση ενός άνδρα από έναν από τους πύργους, ο οποίος επέλεξε να πηδήσει στο κενό αντί του θανάτου από τη θερμότητα και τον καπνό. Η δημοσίευση της φωτογραφίας αμέσως μετά από τις επιθέσεις εξόργισε τμήμα της αμερικανικής κοινής γνώμης. Αμέσως μετά, τα περισσότερα από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας αυτολογοκρίθηκαν, προτιμώντας να παρουσιάζουν απλώς φωτογραφίες πράξεων ηρωισμού και θυσίας. Μια επιστημονική επεξεργασία θα αποκάλυπτε την ταυτότητα αυτού του άνδρα..

Γυμναστική ξανά

Δεν ξέρω αν θυμάστε, αλλά εδώ και 2 μήνες σχεδόν περιμένω να διοριστώ επιτέλους!
Αρχικά ήταν να παρουσιαστώ 3/9, αλλά λόγω εθνικών εκλογών "πάγωσαν" οι προσλήψεις. Ακολούθως και αφού ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση (ένα άγχος για τον αν θα έχει αυτοδυναμία το 1ο κόμμα, την είχα δε σας το κρύβω .. λες και η ΝΔ με έβαλε να της κάνω προεκλογική εκστρατεία), με ειδοποίησαν ότι θα προσληφθώ επιτέλους 1/10. Για να δούμε, για να δούμε ..
Το αρχικό μου moto "Θα κάνω 1 μήνα διακοπές, θα κάνω 1 μήνα διακοπές!!!", το οποίο στην πορεία μεταλλάχτηκε σε "Θα κάνω 1,5 μήνα διακοπές, θα κάνω 1,5 μήνα διακοπές", κατάντησε "Θα κάνω 2 μήνες διακοπές, αλλά πλέον ΔΕ ΘΕΛΩ!!! ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ!!"
Συνειδητοποίησα ότι δεν θα ήθελα να είμαι άνεργη και όχι μόνο λόγω της έλλειψης χρημάτων, δηλαδή και η Αθηνά Ωνάσση να ήμουνα λέμε τώρα, δεν θα καθόμουνα σπίτι. Το υποψιαζόμουνα, αλλά μετά την τελευταία μου αυτή εμπειρία, το επιβεβαίωσα. Και καθώς τα οικιακά, δεν είναι το φόρτε μου, καταλαβαίνετε ότι οι ασχολίες μου περιορίζονται στην ικανοποίηση των βασικών αναγκών ενός οργανισμού .. μαμ, κακά και νάνι που λένε ..
Έτσι το φιλοσόφησα .. μου πήρε μερικές ημέρες (μην ξεχνάτε αργία μήτηρ πάσης κακίας), είπα δεν κάνω κάτι να ξεκουνηθώ;; Οπότε πριν 2 εβδομάδες γράφτηκα γυμναστήριο!!! Ναι! Είπα να ξεσκουριάσω και λίγο, να χάσω και κανένα κιλό πριν εμφανιστώ στη νέα μου δουλειά. Προκειμένου να γλιτώσουμε την εγγραφή στο γυμναστήριο, γραφτήκαμε μαζί με το Β., ο οποίος ήθελε κι εκείνος να ξεσκουριάσει λιγάκι.
Εδώ και 2 εβδομάδες λοιπόν πηγαίνω κάθε πρωί. Μερικές ημέρες πηγαίνω και το απόγευμα, με το Β. που τελειώνει τη δουλειά του.
Τα αποτελέσματα;; Πιασμένοι κοιλιακοί, ραχιαίοι, τρικέφαλοι, δικέφαλοι, προσαγωγοί και απαγωγοί και γενικά όλοι οι μύες. Αλλά δε σας κρύβω ότι μου αρέσει .. προς το παρόν. Μπορεί με το που ξυπνάω να προτιμάω να φλερτάρω με το σεντονάκι μου και όχι με το γυμναστή απέναντι στο γυμναστήριο, αλλά ούσα αποφασισμένη, τελικά καταλήγω να φλερτάρω με το γυμναστή.
Ένα άλλο που συνειδητοποίησα είναι ότι κάθε φορά που τελειώνει η γυμναστική (αμήν Παναγία μου) αισθάνομαι μια απίστευτη ευεξία, σε αντίθεση με το αίσθημα που με πλημμυρίζει κάθε φορά που τελειώνει ένα σήριαλ και σηκώνομαι από τον καναπέ, που είμαι λες και με πάτησε μπουλντόζα. Στύβω και 3 πορτοκάλια, πίνω ένα φρεσκότατο χυμό και αισθάνομαι ο πιο υγιής άνθρωπος του κόσμου! Λέτε να γίνω σας την αξιολογότατη κυρία εδώ δίπλα;;
Αχ αυτά λοιπόν .. μιας και άλλα συγκλονιστικά νέα δεν έχω, σας λέω τις γυμναστηριακές μου εμπειρίες.
Καλή εβδομάδα!

Τηλεπαζάρια

Πολλές ανατροπές αναμένονται στο μέτωπο του τηλεοπτικού σκηνικού της νέας σαιζόν, τις οποίες εξασφάλισα και σας παρουσιάζω κατά αποκλειστικότητα.

Ξεκινάμε με την κρατική τηλεόραση όπου σημαντικό γεγονός αποτελεί η επιστροφή στους κόλπους της η Σεμίνα Διγενή, η οποία μετά τη ρετσινιά «αόρατη παρουσιάστρια», φέτος και σε συνεργασία με τους παραγωγούς του Shrek λανσάρει το ψηφιακό alter ego της, το οποίο θα παρουσιάζει την εκπομπή «Στην υγειά μας». Ο πρώην παρουσιαστής της, Σπύρος Παπαδόπουλος φανερά ενοχλημένος αποχωρεί από το κανάλι μεταφέροντας το τηλεοπτικό «ταβερνείο» του στην Κάντζα, όπου σύμφωνα με δελτίο τύπου του σταθμού, το μενού θα παραμείνει το ίδιο ενώ το κρασί-βασικό στοιχείο της επιτυχίας, θα εξακολουθήσει να ρέει άφθονο.

Στο Star και στην πρωινή ζώνη επιστρέφει ο «γερόλυκος» Ρούλα Κορομηλά με την εκπομπή «Ευχόμουν να’ μουν νια, για να τα πήγαινα καλά». Το δελτίο ειδήσεων του star συνεχίζει να επιτελεί δημοσιογραφία, ειρωνευόμενο εκπροσώπους του life style και πλαισιωμένο με ακόμα περισσότερα cartoons. Επίσης σε μια προσπάθεια αναβάθμισης, από τη νέα χρονιά παρουσιαστές και ρεπόρτερς θα φορούν στολές εμπνευσμένες από ταινίες του Disney. Πληροφορίες λένε ότι ο Λιάτσος κατάφερε την τελευταία στιγμή να αποσπάσει τη στολή του Nemo από το Λιάγκα (που ακολούθησε την τύχη της Σαρρή στις τελευταίες εκλογές), ο οποίος τελικά έμεινε ευχαριστημένος με αυτή του «Ντάμπο το ελεφαντάκι». Σε ρόλο σχολιαστή δίπλα στον Ιάσωνα Τριανταφυλλίδη φιγουράρει πλέον η Άντζελα Δημητρίου, η οποία μετά την εγχείριση διαφράγματος δεν είναι πια «ανεγκέφαλη» και μπορεί κάλλιστα να σχολιάζει τα δρώμενα, ούσα «άσφαλτη». Επιπλέον πρωτοπορία του καναλιού είναι το καθημερινό 5λεπτο δελτίο στα γαλλικά και ιαπωνικά με εκφωνήτρια την Έφη Θώδη, ντυμένη Μουλάν. Τέλος η Άννα Δρούζα υπέγραψε νέο συμβόλαιο σύμφωνα με το οποίο θα συνεχίσει να αμείβεται με το 50% του κρατικού προϋπολογισμού (όπως και στη ΝΕΤ), ως αναγνώριση προς τη θεάρεστη κατινιά που επιτελεί, στα πλαίσια της οποίας μάθαμε ότι φέτος προωθεί το νέο «αντικαρκινικό» ρόφημα φραπε-φίκο!
Στο «σοβαρό» κανάλι του Mega, συνεχίζοντας τον διακαναλικό πόλεμο της πρωινής ζώνης για την επικράτηση του γελοιοτέρου, οι Καμπουράκης και Οικονομέας επικεντρώνονται στα νέα εξοπλιστικά προγράμματα των ρεπόρτερς τους. Για το λόγο αυτό πέρα από ξύλο με μικρόφωνα και ξεμαλλιάσματα με ακουστικά θα προσθέσουν απαγωγές όσων κάνουν δηλώσεις καθώς και λεκτικό διασυρμό των αντιπάλων με σεξουαλικά υπονοούμενα. Το μεγάλο χαρτί το καναλιού, ο Γρηγόρης Αρναούτογλου, που πέρυσι τα ποσοστά του έπεσαν γρηγορότερα και από τα μαλλιοκέφαλα των τηλεθεατών, κάνει στροφή 180ο, προς την παλιά δοκιμασμένη εκπομπή-γυρνάω ανά την Ελλάδα και γελοιοποιώ αφελείς βοσκούς και γελαδάρηδες. Το ανατρεπτικό όμως φέτος, θα είναι το έπαθλο ενός τυχερού χωρικού, ο οποίος κάθε εβδομάδα θα μπαίνει σε τροχιά, παρέα με τα ζωντανά του.
Στο κανάλι του ANT1, έρχεται η αμφιλεγόμενη Ελένη Λουκά. Η γνωστή θεολόγος-τα χώνω σε ό,τι κινείται εκτός εκκλησία, θα είναι στο πλευρό του Θέμου Αναστασιάδη και θα κάνει κατήχηση, μοιράζοντας εικονίτσες και σταυρουδάκια στον εκάστοτε αντίχριστο καλεσμένο της εκπομπής. Η Ελεονώρα Μελέτη συνεχίσει να κάνει πρωινή εκπομπή η οποία για ευνόητους λόγους, μετονομάζεται σε «Βυζάκια έξω λοιπόν», ενώ η Τατιάνα συνεχίσει να μιμείται την Όπρα δίχως να μπορεί να αποβάλει από μέσα της την κουτσομπόλα.
Στο κανάλι του Alpha, μετά την απώλεια του Χατζηνικολάου αρχικά και μετά την αποτυχία του δίδυμου Μάρας-Στάη (ή αλλιώς Σάρας-Μάρας), επιλέγουν ως κεντρικό παρουσιαστή ειδήσεων τον μπαλαντέρ Αντρέα Μικρούτσικο. Στο δελτίο που είναι φανερά επηρεασμένο από το «Μεγάλο παζάρι» οι καλεσμένοι πολιτικοί επιλέγουν ανάμεσα σε κουρτίνα με εξαγριωμένο φοιτητή και κουτί με εξασθενημένο συνταξιούχο για να απαντήσουν σε ερωτήσεις. Η επιλογή «zong» θεωρείται επιτυχημένη και για αυτό ο καλεσμένος ανταμείβεται με δύο ολόκληρα τηλεοπτικά λεπτά ξύλινης μπουρδολογίας. Ο Μικρούτσικός επίσης θα επιδοθεί σε νέα μαλλιοτραβήγματα με την εγκυμονούσα Ελένη Μενεγάκη, χάριν τηλεθέασης, αρχής γεννωμένης από τα trailers των εκπομπών τους. Η Βάνα Μπάρμπα συνεχίζει την εκπομπή «Αλήθειες και Ψέματα» η οποία αναμένεται να σκύψει με πιο αποκαλυπτικό ντεκολτέ στα προβλήματα της κοινωνίας. Το νέο πρόσωπο της εκπομπής θα είναι το νυν sex symbol Σάσα Μπάστα, η οποία ήδη μαθητεύει δίπλα στην καταξιωμένη και μέγα απόγονο του Φρόυντ, Άννα Δρούζα. Στο κανάλι της Κάντζας θα λάβει χώρα η απρόβλεπτη επανασύνδεση Χαρδαβέλλα-Νικολούλη, οι οποίοι πλέον αναλαμβάνουν αναζητήσεις ανθρώπων στο διάστημα, .. πολλοί εκ των οποίων θα προέρχονται από την εκπομπή του Αρναούτογλου. Επιπλέον το πολύ «επιτυχημένο» «Κους Κους» όπου ελλείψει τηλεθέασης, λάμβανε τηλέφωνα από μακιγιέζ και ηχολήπτες της εκπομπής, κόβεται αφού όλες οι φωνές του συνεργείου είναι πλέον αναγνωρίσιμες.
Τέλος το Alter, δίχως πολλά εναπομείναντα λεφτά από τη μεταγραφή του Χατζηνικολάου, κυμαίνεται στις περσινές, δοκιμασμένες λύσεις. Εξέχουσα θέση στο κανάλι συνεχίζει να κατέχει η Αννίτα Πάνια, με το «Je t’aime» και τα «Παρατράγουδα», αλλά μέχρι το Δεκέμβρη οπότε και θα γεννήσει. Ο άνθρωπος που θα μείνει στο πόδι της είναι σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες ο Άκης Παυλόπουλος, μετά από την άρνηση του Χατζηνικολάου, ο οποίος λόγω παλαιότητας είχε προτεραιότητα στην επιλογή. Ο αριθμός εκπομπών αυξάνεται πλέον σε 3 φορές την εβδομάδα, για να μπορούν τα συνεχώς αυξανόμενα παρατράγουδα της πατρίδας μας, να μεταπηδούν εύκολα στη δισκογραφία. Μάλιστα ως νέα ταλέντα θα εμφανίζονται η Τζούλια Αλεξανδράτου με τη Γωγώ Μαστροκώστα, που σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες είχαν παλαιότερα κοπεί από τη διαδικασία, στις «Αϋπνίες». Τέλος η εκπομπή της Μαργιέτας Χρουσαλά ως αναμενόταν, σταματάει μιας και τα νούμερά της δεν έφτασαν ούτε αυτά της εκπομπής «Υγεία και Οικολογία» του Τηλεφώς. Όπως παρατηρείτε και εσείς φέτος είναι ίσως η 1η χρονιά όπου γίνεται μεγαλύτερη μάχη αποδέσμευσης δημοσιογράφων-παρουσιαστών παρά απόκτησης νέων.
Και μη χειρότερα!!

Γιωργάκης

Ειλικρινά λύθηκα στο γέλιο όταν το είδα αυτό και σκέφτηκα ότι μπορεί κι εσείς να γελάσετε!!

Υ.Γ. Εννοείται ότι δεν πολιτικολογώ ...