Desktop

Με tagαρε ο Νίκος και είπα, ας πατήσω το PrtScn να σας δείξω το desktop μου.

Όποιος θέλει ας ακολουθήσει! :)

Μετά τα χιόνια, ο ήλιος!

Και μετά την καταιγίδα το ουράνιο τόξο, μετά τη βροχή τα σαλιγκάρια, μετά τα χιόνια, η λάσπη και ο πάγος.
Παρόλο όμως το λιώσιμο του χιονιού (που παρεμπιπτόντως το βρίσκω πολύ μελαγχολικό και αισθητικά άσχημο) έβγαλε έναν υπέρλαμπρο ήλιο που σε καλούσε να βγεις έξω.
Έτσι φόρεσα κι εγώ σκουφιά γάντια, χοντρά μπουφάν, διπλά καλσόν και παντελόνια, μπότες και με τη φωτογραφική ανά χείρας βγήκα μια βόλτα στο Ηράκλειο.
Θεωρώ ότι με τις προηγούμενες φωτογραφίες το αδίκησα λίγο. Αλλά με τις παρακάτω νομίζω ότι θα επανορθώσω.
Η βόλτα ξεκινά με αρχικά στους δρόμους γύρω από τη Λ. Ηρακλείου

Είδατε που εκτός από ταράτσες έχουμε και πεύκα!! Και τι πεύκα, πολλά και πανύψηλα!

Στην πορεία προς την πλατεία του σταθμού, να σου και οι σταλακτίτες, που απειλούν να σου τρυπήσουν το κεφάλι.

Να και η πλατεία με το φοίνικα, που δεν ξέρω αν τρελαίνεται με τη θερμοκρασία και το χιόνι, αλλά του πάει, όχι;;

Λίγο πριν βγω για τη βόλτα, τα τρένα δεν λειτουργούσαν, αλλά καθώς φαίνεται οι σταθμοί άνοιξαν!!

Το Ηράκλειο είναι γνωστό μέρος με καφετέριες ... οι οποίες καθώς φαίνεται δεν πρόλαβαν να μαζέψουν τραπέζια και καρέκλες και τα έπληξε όλα ο χιονιά, χαρίζοντας ένα ενδιαφέρον θέαμα.

Παγάκια κανείς;;;

Τα κακόμοιρα τα φυτά, αυτό είναι που λένε "νεκρή φύση"
Μετά τη βόλτα, πήρα το δρόμο για το σπίτι. Η θερμοκρασία άρχισε να τρυπώνει στα ενδότερα στρώματα την ένδυσής μου.
Λίγο πριν το τέλος μια στάση σε ένα παρκάκι

Παραχιόνισε!!

Και νομίζαμε ότι τα χειρότερα πέρασαν ...

Αμμ δε.

Αφού ταμπουρωθήκαμε στο σπίτι, κάποιοι μείναμε από τσιγάρα (ονόματα δε λέμε). Οπότε έπρεπε να βγούμε προς αναζήτηση καπνού. Από μέσα το χιόνι το απολαμβάνεις στα ζεστά, όταν όμως έρχεσαι σε επαφή μαζί του, δε σε αφήνει ασυγκίνητο. Σε καίει στην κυριολεξία. Και αφού σε ξυπνάει αρχικά από τη μεγάλη ψύχρα, μετά αρχίζει να σε ρίχνει σε χειμερεία νάρκη. Σε παραλύει. Εεε εκεί είναι που πρέπει να γυρίσεις σπίτι, αλλιώς θα σε βρουν μερικά εκατομμύρια χρόνια μετά και θα σε κάνουν και ταινία ..
Anyway, αφού αρχικά παίξαμε με το χιόνι, βρίσαμε μερικά αυτοκίνητα που δεν φορούσαν αλυσίδες με κίνδυνο να γλιστρήσουν και να μας παρασύρουν, γλιστρήσαμε και μόνοι μας από τον πάγο, δεν βρήκαμε ανοιχτό περίπτερο αλλά μια κακομοίρα γιαγιά σε ένα ψιλικανζίδικο, επιστρέψαμε σπίτι να ζεσταθούμε.
Τα δελτία ειδήσεων παραληρούν. Είμαστε λαός με μεσογειακό ταπεραμέντο. Της υπερβολής. τα τελευταία 24ωρα δεν μας απασχολεί τίποτα άλλο, παρά ο "Φονικός Χιονιάς", "Η επέλαση του χιονιά", "152 χωριά αποκλεισμένα", "Στην κατάψυξη η Ελλάδα", "Χωρίς πετρέλαιο", "Ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε", "Οι τάδε δρόμοι είναι ευθύνη της Νομαρχίας, οι δείνα του ΥΠΕΧΩΔΕ" ," Η άγνοια ο χειρότερος εχθρός για τον πάγο", "ΠΑΓΕΤΟΣ" κτλ κτλ κτλ.
Αυτό είναι το μικρό μου το αυτοκινητάκι που ασφυκτιά ...
Κοιμήθηκα με την ελπίδα να ξυπνήσω Δευτεριάτικα και να μην έχει λιώσει το χιόνι και να έχω αποκλειστεί και επισήμως.
Και ναι, υπάρχει Θεός!!!
Όχι μόνο δεν έλιωσε αλλά αυξήθηκε!!
Απολαύστε :

Είμαι σπίτι, όπως καταλάβατε. Η κυκλοφορία σε ΌΛΗ την Αττική γίνεται με αλυσίδες. Πώς να πάω από το Ηράκλειο στη Ν. Σμύρνη. Πολύς δρόμος. Πήρα το διευθυντή μου στο τηλέφωνο και μου είπε χαρακτηριστικά:
-"Εδώ έχω αποκλειστεί εγώ που μένω στο Καλαμάκι, εσύ δεν θα έχεις αποκλειστεί; Κάτσε μέσα!!"
Τι απόλαυση!!! Καλές άσπρες ημέρες να έχετε, με την προϋπόθεση ότι έχετε πετρέλαιο και ρεύμα, αλλιώς κουράγιο!!

Χιόνι!!!

Το ιδιαίτερο που έχει ο χιονιάς που πλήττει αυτή τη φορά την Ελλάδα, δεν είναι τόσο η ποσότητα του χιονιού, όσο η παρατεταμένη διάρκεια της χαμηλής θερμοκρασίας, τώρα -2 βαθμοί.
Χθες βράδυ, Σάββατο, είχα πάει σε ένα πάρτυ στην Πανόρμου. Όλο το βράδυ το έβγαλα στο παράθυρο, κοιτώντας τον καιρό. Κατά τη 1, και ενώ κάποιος που μόλις είχε έρθει, είπε ότι θέλει προσόχή γιατί οι δρόμοι γλιστράνε, την έκανα με ελαφρά για το σπίτι.
Οδηγούσα με 20 km/h στην Κηφισίας και έλεγα πως είμαι εν μέσω χιονιοθύελλας σε κάποιο ορεινό δρόμο. Έφτασα κάποια στιγμή στο Ηράκλειο, γλίστρησαν οι ρόδες στο παρκάρισμα, χέστηκα από το φόβο μου, παράτησα το αυτοκίνητο και μπήκα σπίτι.
Σήμερα όμως που σηκώθηκα και άνοιξα τα παντζούρια είδα ένα πολύ διαφορετικό θέαμα. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα περισσότερο στρωμένο χιόνι, αλλά και αυτό είναι χάρμα οφθαλμών.
Με μιά ζεστή κούπα καθέ και με ανοιχτή την κουρτίνα της μπαλκονόπορτας, σας δείχνω τι βλέπω (στο περίπου) έξω.

Αριστερά --> Τουρκοβούνια (Γαλάτσι)

Δεξιά --> Πάρνηθα

Μπροστά -->Ταράτσες

Κάτω --> Δρόμοι

Μπαλκόνι

Τώρα θα μου πεις, όμορφες φωτογραφίες είναι αυτές;
Στην Αθήνα ζούμε, όταν χιονίζει αυτά βλέπουμε.
Παρόλα αυτά η διαφορετικότητα του τοπίου έχει μια ομορφιά!
Καλά χιόνια και προσοχή!!

Άντε και χρόνια πολλά!

Και θα αποτίσω φόρο τιμής στο σημερινό άγιο με το ακόλουθο βιντεάκι :

Χύθηκε ΠΟΛΥ αίμα ..

Από μικρή είχα (και εξακολουθώ) να έχω μία φοβία με τους γιατρούς, τα νοσοκομεία και τις ενέσεις. Όσο και αν προσπάθησα να το δω ψύχραιμα, να το "ξεγελάσω" με διάφορα τερτίπια, τίποτα. Ακόμα και με bonus ένα παγωτό στο Δεληολάνη μετά το καθιερωμένο εμβόλιο, η κατάσταση αμετάβλητη. Το άγχος, άγχος.

Παρόλα αυτά και εξαιτίας του γεγονότος ότι κάθε 6-9 μήνες καλούμαι να κάνω εξετάσεις, ο οργανισμός μου αποφάσισε να το αντιμετωπίσει μάλλον από μόνος του. Όχι ότι τώρα η αιμοληψία αποτελεί τη νέα μου διασκέδαση, αλλά πλέον πηγαίνω όρθια και όχι συρόμενη στα πατώματα από τους γονείς μου.

Τον Οκτώβριο λοιπόν που προσλήφθηκα στη νέα μου εργασία, μας ενημέρωσαν ότι για κάθε φορά που θα δίνουμε αίμα, θα δικαιούμαστε 2 ημέρες άδεια την οποία θα πάρουμε όποτε θέλουμε εμείς. Αρχικά με άφησε παγερά αδιάφορη αυτή η παροχή, αλλά με τον καιρό άρχισε να σφηνώνεται στο μυαλό μου. Βλέποντας παράλληλα ότι το φετινό καλοκαίρι δεν θα έχω και αρκετή άδεια ως νεοπροσληφθείσα, άρχισα να το σκέφτομαι ως ένα ενδεχόμενο. Να μην τα πολυλογώ το πήρα απόφαση και πήγα το Σάββατο που μας πέρασε.
Μετά από έναν ανάστατο ύπνο και πολλές επισκέψεις στην τουαλέτα, έφτασα εν μέσω θεομηνίας (όσοι ζείτε στην Αθήνα, θυμάστε τα 9 μποφόρ και του 2 βαθμούς του ΣΚ) στο Αμαλία Φλέμινγκ. Μπαίνω πρώτα στη γιατρό για να πιστοποιήσει ότι μπορώ να δώσω αίμα.
-"Για ποιον θέλετε να δώσετε αίμα;"
-"Για κανένα, εθελοντικά δίνω" ένιωσα μια υπερηφάνεια, μόλο που ενδόμυχα ευχόμουν να με διώξει
-"Μα καλά με τέτοια θεομηνία, σηκωθήκατε και ήρθατε να δώσετε αίμα;"
-"Παρακαλώ;" έμεινα κάγκελο. Στο τσάκ ήμουν να φύγω, αλλά πείσμωσα και δεν αποθαρρύνθηκα.
-"Εεε το σκεφτόμουνα καιρό και σήμερα το πήρα απόφαση"
-"Α. Φοβάστε δηλαδή κιόλας;"
-"Εεε λιγάκι"
-"Εε και γιατί δίνετε αίμα τότε. Δεν σας υποχρεώνει κανείς"
-"Το ξέρω, αλλά δεν φοβάμαι τοοόσο, ώστε να με αποτρέψει" ... 2 μέρες άδεια, .. 2 μέρες άδεια .. ασ' την να λέει .. 2 μέρες άδεια ..

-"Μάλιστα" Σου λέει τι zombie είναι αυτό σήμερα που μας ήρθε;;

Αφού μου τρύπησε το δάχτυλο και μέτρησε τον αιματοκρίτη, πήρα το ΟΚ.
"Ως εδώ καλά ήτανε, τώρα τι κάνουμε", σκεφτόμουνα. Μπήκα στην αίθουσα αιμοληψιών και αμέσως αναγούλιασα, βλέποντας ξάπλα 2 άντρες με παρατεταμένα τα χέρια τους να γεμίζουν τα σακουλάκια τους με αίμα. Με πλησιάζει η νοσοκόμα και μου λέει "ξαπλώστε". Ξαπλώνω και περιμένω ..
-"Πρώτη φορά δίνετε αίμα;"
-" .. μ.. μάλιστα .."
-"Δεν είναι τίποτα .. μη φοβάστε"
-"Εεεε αυτό περιμένω να δω..."
Σηκώνω τα μανίκια, μου σφίγγει τα μπράτσα και αρχίζει να χτυπάει με το δάχτυλο να βρει φλέβα. Πότε από εδώ, πότε από εκεί, δεν αποφάσιζε.
-"Ααα δε μου αρέσουν αυτά ..." της λέω, "Δε βρίσκετε φλέβα;"
-"Ψάχνω την καλύτερη για να έχεις τη καλύτερη εμπειρία. Αλλιώς δε θα μου ξανάρθεις" γελάει αυτή.
Εκεί λοιπόν που βρέθηκε η νικήτρια φλέβα, έρχεται η γιατρός που με είχε δει αρχικά και άρχισε πάλι τα "αν φοβάσαι μη δώσεις" και "τι το θες" κτλ. Χριστέ μου μπήξε την επιτέλους να τελειώνουμε, σκέφτηκα, αλλά της είπα :
-"Μη φοβάστε, δε θα σας λιποθυμήσω"
-"Καλά, τρύπησέ την" ... μαμά μου ...
Πήρα μια ανάσα και τελικά μου έμπηξε την σύριγγα. Άρχιζε η εμπειρία, ανοιγόκλεινα τη γροθιά μου σιγά σιγά και άρχισε να μετράει το 10λεπτο. Κοιτούσα το ρολόι απέναντί μου, κοιτούσα τριγύρω, αλλά καθόλου το χέρι μου. Αλλά επειδή είναι να μη μου μπει κάτι στο μυαλό εμένα, είπα να κοιτάξω, έτσι για να ξέρω πως είναι. Και είδα.
Είδα μια βελόνα σε μέγεθος ταβανόπροκας να βγαίνει-μπαίνει στο χέρι μου. Εγώ νόμιζα ότι θα ήταν μια βελονίτσα σαν και αυτές που σου παίρνουν αίμα. Αναγούλιασα και κοίταξα από την άλλη. Παρόλο το αηδιαστικό θέαμα, δεν πονούσε.
Όταν πέρασε το 10λεπτο και έδωσα 350ml από το αίμα μου, πήρα πάλι μια ανάσα και έβγαλε τη βελόνα από το χέρι. Μου είπε να κρατήσω το βαμβάκι, αλλά .. για 1 κλάσμα του δευτερολέπτου το άφησε γρηγορότερα από ότι το έπιασα εγώ και έπεσε το βαμβάκι.
Ένας πίδακας από το αίμα μου άρχισε να πιτσιλάει από εδώ και από εκεί, εγώ να την ενημερώνω γιατί δεν το είχε δει και μέσα στον πανικό να ψάχνουμε για βαμβάκια και ιστορίες. Όταν ταπώσαμε το χέρι μου επιτέλους, με ρωτάει πώς αισθάνομαι και της λέω ότι αισθάνομαι λίγο σα να ζαλίζομαι. Με οριζοντιοποίησε κατευθείαν ώστε να αιματώνεται ο εγκέφαλος, φώναξε μια άλλη νοσοκόμα η οποία μου έδωσε οινόπνευμα να αναπνέω και ΟΚ τη γλίτωσα, δεν λιποθύμησα.
Προσωπικά δε νομίζω ότι η θέα του αίματος με κλόνισε, απλά το σοκ σε συνδυασμό με την αδυναμία που μόλις είχα δώσει αίμα, με έκαναν να αισθανθώ περίεργα. Μετά από άλλα 10 λεπτά σηκώθηκα και με πλάκωσαν σε πορτοκαλάδες και αλμυρά μπισκοτάκια.
Τελικά πήρα την πολυπόθητη βεβαίωση και έφυγα. Δεν μπορώ να πώ ότι "δεν ήταν τίποτα" αλλά ούτε και ότι "δεν το ξανακάνω με τίποτα".

Ετοιμάσου για Χαβάη!!

Ο ήλιος ψιλοφλέρταρε με τις γρίλιες του παντζουριού μου και κατάφερε να με ξυπνήσει. Ξυπόλητη και αναμαλλιασμένη, άνοιξα παράθυρο και πλέον παραδόθηκα άνευ όρων στον εκπληκτικό κυριακάτικο ήλιο.
Μμμμ μύρισε Άνοιξη ... μη πω Καλοκαίρι!!!
Έβαλα την καφετιέρα και κατευθύνθηκα προς τον υπολογιστή. Τότε θυμήθηκα ένα κεφάτο τραγουδάκι που άκουσα την Παρασκευή στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου που πολύ με ξεσήκωσε. Το κατέβασα και το έχω στο replay από το πρωί. Για τους γείτονες δεν είναι πολύ καλό αυτό, αλλά κι εγώ κάνω υπομονή άλλες φορές που ακούν την Chiculata από τα αξημέρωτα.
Έχω, λοιπόν την εντύπωση ότι το συγκεκριμένο τραγουδάκι θα γίνει hit του καλοκαιριού ... κλεμμένη μουσική αλλά ωραία διασκευή.
Θυμίζει beach party, καλοκαιρινό βραδάκι, δροσερό αεράκι, κόκκινο κρασάκι (καταλάβατε πώς πάει) και υπό τους ήχους μουσικής reggae ..
Ακούστε το και αν δε σας κολλήσει να μη με λένε seaina!

Δίκιο δεν είχα ;;;;

"Η γυναίκα με τα μαύρα"

Το περασμένο Σάββατο με τους φίλους μου πήγαμε θέατρο. Σε μια παράσταση για την οποία είχα ακούσει πολύ καλά λόγια και με χαρά μπορώ να τα εμπλουτίσω και να τα μεταδώσω σε σας.

Λέγεται "Η γυναίκα με τα μαύρα" και παρουσιάζεται στο Θέατρο Μέλι. Παίζουν οι ηθοποιοί Γιώργος Κέντρος και Δάνης Κατρανίδης, σε σκηνοθεσία Δάνη Κατρανίδη.
Η πλοκή του έργου έχει να κάνει με την εξιστόρηση ενός δικηγόρου μια υπόθεσης του. Αυτή η υπόθεση είχε να κάνει με τη διαθήκη μιας γριάς που ζούσε σε ένα σπίτι (το σπίτι των βάλτων), το οποίο όπως και η ευρύτερη περιοχή ήταν στοιχειωμένη από τη "γυναίκα με τα μαύρα".
Είναι μια λιτή από πλευρά σκηνικών παράσταση και με δεδομένο των 2 μόνο ηθοποιών, φαντάζεσαι ότι θα βαρεθείς. Το αντίθετο. Είναι πολύ ατμοσφαιρική, με χαμηλό φωτισμό, τεχνητή ομίχλη, περίεργους και τρομακτικούς ήχους και μια γυναίκα με άσπρο πρόσωπο που εμφανίζεται συχνά πυκνά από το πουθενά και σου κόβει την ανάσα. Είναι επίσης και από τις παραστάσεις που σε βάζουν στη διαδικασία να σχηματίσεις εικόνες στο μυαλό σου και να εξασκήσεις την φαντασία σου.
Εν κατακλείδι, πολύ ευχάριστη παράσταση και οι ηθοποιοί εξαιρετικοί!
The woman in black.