Ένας κύκλος 4 και πλέον χρόνων

Ξημέρωσε μια μέρα περίεργη .. είναι από αυτές τις ημέρες που ζεις κάτι σημαδιακό, έντονο και το γνωρίζεις. Βρίσκομαι, λοιπόν τελευταία ημέρα στην παλιά μου πλέον δουλειά.

Μπήκα πριν 6 χρόνια σε αυτό το κτίριο .. ψαρωμένη φοιτήτρια τότε, που ήθελε να κάνει την πρακτική της .. Από την αρχή φάνηκε ότι τα πράγματα θα πάνε καλά σε αυτό το νέο κύκλο της ζωής μου (εκείνη την ημέρα ερχόμενη εδώ, άρχισαν να βγαίνουν καπνοί από το καπώ του αυτοκινήτου, ο δείκτης της θερμοκρασίας χτύπησε κόκκινο και τελικά κάηκε η μηχανή του αυτοκινήτου, με συνέπεια να πεταχτεί το παλιό μας ντάτσουν).

Το επόμενο καλοκαίρι ξαναήρθα εδώ για πρακτική άσκηση και επειδή είχα αρχίσει να μαθαίνω την δουλειά και ήμουν και καλή, μου πρότειναν να δουλέψω εδώ, αφού πάρω το πτυχίο μου. Πήρα το πτυχίο μου, πήρα και την άδεια άσκησης επαγγέλματος, ξεκίνησα το μεταπτυχιακό μου και παράλληλα έπιασα δουλειά εδώ ως μηχανικός πλέον και όχι ως πρακτικά ασκούμενη.
Από τότε πέρασαν 4 σχεδόν χρόνια .. μπορεί να ήμουν υπό το αβέβαιο καθεστώς των συμβάσεων όμως ήμουν όχι ικανοποιημένη, αλλά ευτυχισμένη. Παρόλα αυτά δεν έπαψα να ψάχνω για κάτι «μονιμότερο», ώσπου πριν ένα μήνα το επέτυχα.

Τώρα πρέπει να αποχαιρετήσω ένα καθημερινό προορισμό 4 και πλέον χρόνων.


Αχ αυτή η χαρμολύπη .. είναι περίεργο συναίσθημα να σκέφτεσαι ότι ποτέ ξανά δεν θα ξαναμπείς σε ένα κτίριο, ότι δεν θα ξαναδείς κάποιους ανθρώπους που συναντούσες τυχαία στους διαδρόμους καθημερινά και που δεν μιλούσατε, αλλά με ένα βλέμμα λέγατε καλημέρα κάθε μέρα .. τους securities που κόβουν βόλτες, τις καθαρίστριες που όλο χάλια τα κάνουν, την χιλικαντζου που όλο φωνάζει για το ότι κανείς δεν έχει ψιλά πρωί πρωί, τις γραμματείς που τρέχουν με την τσίμπλα στο μάτι για παρουσίες .. μικρά, ασήμαντα, καθημερινά που όταν τα ζεις δεν τους δίνεις σημασία, αλλά έχουν παίξει και αυτά το ρόλο τους στη διαμόρφωση της γενικής ανάμνησης.
Αυτό που έκανε πάντως τη συγκεκριμμένη δουλειά μοναδική και που η ώρα του φινάλε είναι τόσο συναισθηματικά φορτισμένη, είναι το κλίμα που συνάντησα σε αυτό το γραφείο. Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πω πως γνώρισα ανθρώπους που λάτρεψα και που με λάτρεψαν, αποτελούσαν την 2η (και μερικές φορές την 1η μου οικογένεια, όταν τα πράγματα στο σπίτι μου ήταν σκούρα). Το πιο «παράξενο» είναι ότι τα περισσότερα από αυτά τα άτομα δεν είναι καν κοντά στην ηλικία μου, αλλά οικογενειάρχες 40-45 χρονών.
Μαζί τους μοιράστηκα τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα, τα οποία καθοδήγησαν και υποστήριξαν με απίστευτη κατανόηση και ενδιαφέρον.
Μαζί τους πέρασα τη χαρά της ολοκλήρωσης του μεταπτυχιακού μου και της απονομής του πτυχίου μου (όταν η οικογένειά μου ήταν απούσα - μια πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ).
Μαζί τους πέρασα τη μεγάλη στεναχώρια του χωρισμού μου, απαλύνοντας τον πόνο μου με παρέα εκτός δουλειά, με αλλαγή γραφείου εντός τομέα για να μην είμαι μόνη και κυρίως με ώρες συζητήσεων για ψυχολογική υποστήριξη.
Μαζί τους μοιράστηκα μυστικούς έρωτες και φλερτάκια με «καινούριους» στο γραφείο, ακόμα και τη επόμενη σχέση μου, που γνώρισα μέσα σε αυτό το κτίριο.
Μαζί τους ξεπέρασα την αδικία από μία συνάδερφο, η οποία με κατηγόρησε (συμβασιούχος κι αυτή) ότι πάω να της «φάω» τη θέση. Πολύ άσχημο κλίμα τότε, αλλά έτυχα της αμέριστης συμπαράστασης σχεδόν από όλο τον 3ο όροφο του κτιρίου.
Για μένα δώσανε μάχη να με κρατήσουν στη δουλειά, όταν προσωρινά αποφασίστηκε το πάγωμα των συμβάσεων .. και το κατάφεραν.
Σε προσωρινές οικονομικές δυσχέρειες, ήταν δίπλα μου, με απίστευτη εμπιστοσύνη και αγάπη.
Στο μεγάλο πρόσφατο βήμα μου για μετοίκιση σε άλλο από το πατρικό σπίτι, ήταν δίπλα μου όχι μόνο ψυχολογικά, αλλά και ουσιαστικά. Να φανταστείτε ο ίδιος ο τομεάρχης μου ήρθε 2-3 φορές πριν μετακομίσω για να μου κάνει μερεμέτια, μέχρι και ένα ντουλαπάκι για την κουζίνα μου έφτιαξε .. και όλα αυτά ενόσω ο πατέρας μου δεν θέλει να πατήσει στο σπίτι μου ακόμα.
Όπως καταλαβαίνετε με τα συγκεκριμμένα άτομα ανέπτυξα ισχυρούς δεσμούς, με ανταλλαγές δώρων σε γενέθλια και γιορτές, με σχέσεις φιλικές εκτός γραφείου, με εξόδους σε θέατρα, σινεμά και ταβερνούλες, με επισκέψεις για φαγητό στα σπίτια μας, με απίστευτα ταξίδια (εντός και εκτός δουλειάς) .. αλλά γενικά με ένα κλίμα που σπάνια συναντάς στο ανταγωνιστικό περιβάλλον ενός εργασιακού χώρου.
Μπορεί λοιπόν να χαίρομαι που προχωράω επαγγελματικά, αλλά λυπάμαι.
Συγκινούμαι και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μην τα μπήξω.
Οι περισσότεροι έφυγαν για διακοπές την προηγούμενη εβδομάδα, οπότε ο δύσκολος αποχαιρετισμός έγινε ουσιαστικά.
Σήμερα μένει μόνο η Μ. (το ταίρι μου στις εκδρομές). Ξέρω ότι δεν θα χαθούμε, θα βγαίνουμε και θα κρατάμε επαφή, αλλά όχι πλέον σε καθημερινή βάση .. και φοβάμαι το «μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται».
Τελικά τα μπήγω δεν μπορώ … Μαζεύω τα τελευταία μου προσωπικά αντικείμενα και φεύγω … πόσο καιρό είχα να δω αυτό το γραφείο άδειο .. 4 χρόνια ..
- «Θα μας λείψεις seainάκι!!»
- «Τι θα κάνουμε τώρα, που ήσουν το μικρό του ορόφου, η χαρά της ζωής;»
- «Θα "ησυχάσει" ο όροφος, δίχως τα γέλια σου»
- «Είσαι καλό παιδί και σου εύχομαι να ευτυχήσεις στη ζωή σου»
Λοιπόν, το τελευταίο μου post από το γραφείο, κλείνει λίγο απότομα .. αλλά δεν αντέχω άλλο .. sorry αν σας μαύρισα, αλλά σας εύχομαι ειλικρινά να ζήσετε ένα τέτοιο εργασιακό περιβάλλον σαν και το δικό μου!
Φεύγω ..
σβήνω το φως στο γραφείο ..
ένα φως 4 χρόνων κάπου εκεί σε ένα γραφειάκι, σε ένα κτίριο, στον 3ο όροφο, στη γέφυρα Ροσινιόλ, στον Κηφισό ..

Η πρώτη κάθοδος των .. Ρώσων!

Στα 13 μου, σαν φυσιολογικά αναπτυσσόμενο κορίτσι ήρθαν και σε μένα για πρώτη φορά «Οι Ρώσοι» ή πιο επιστημονικά η έμμηνος ρύση, .. η περίοδος ντε.

Θυμάμαι πολύ καλά εκείνη την ημέρα. Ήταν καθημερινή και είχα σχολείο. Ξύπνησα με κάτι φοβερούς πονόκοιλους και σκέφτηκα ότι θα φταίει η πολλή Coca-Cola που ήπια το προηγούμενο βράδυ. Πήγα στην τουαλέτα να απαλλαγώ από αυτό το φριχτό ποτό και ανακάλυψα την Αμερική .. ή καλύτερα τη Ρωσία στο εσώρουχό μου.
Η πρώτη σκέψη ήταν ότι η Coca Cola είχε τρυπήσει το στομάχι μου (όπως μας απειλούσε χρόνια η μητέρα μου) και η απειλή της βγήκε αληθινή .. έχανα αίμα .. η γκαντέμω!!
Η μητέρα μου πήγαινε πολύ πρωί στη δουλειά, οπότε ήμουν στο σπίτι με τον πατέρα μου και την αδερφή μου. Φώναξα τον μπαμπά και του έδειξα τη .. Ρωσία. Μέσα σε κλαυθμούς και οδυρμούς του έλεγα:
- «Συγγνώμη, δεν θα το ξανακάνω, δεν θα ξαναπιώ Coca-Cola».
Εμβρόντητη τότε είδα τον πατέρα μου να με παρατά και να πηγαίνει στο τηλέφωνο. Εκεί που σκέφτηκα ότι πάει να κανονίσει τα της υιοθεσίας μου, τον ακούω να μιλάει με τη μητέρα μου.
Με φωνάζει στο τηλέφωνο όπου έκπληκτη αντί να ακούσω τα εξ αμάξης ακούω μια μελιστάλαχτη φωνούλα να μου λέει:
- «Αγάπη μου, μην ανησυχείς, μεγάλωσες, έγινες γυναίκα. Σου ήρθε περίοδος χαρά μου. Θα σου πει ο μπαμπάς τι θα κάνεις»
Τι έγινα;;; Τι ήμουν δηλαδή πριν, αγόρι;;;
Με αρπάζει ο μπαμπάς και μου λέει:
- «Μπες να κάνεις ένα μπάνιο και μετά θα φορέσεις .. θα φορέσεις .. εεε, πού τα έχει βάλει αυτή η μάνα σου .. αα αυτά. Ή αυτά;; Εε τέλοσπάντων πάρε ένα τέτοιο.»
Μου δίνει λοιπόν μια σερβιέτα (τότε δεν ήξερα πώς λέγεται) και μου δείχνει πώς τη χρησιμοποιούν. Όχι ότι ήξερε, απλά από εμένα καλύτερα τα κατάφερε με τα αυτοκόλλητα, τα περισσευούμενα κομμάτια (αργότερα έμαθα ότι τα λένε φτερά). Τέλος πάντων τα κατάφερα κάπως, με χαπάκωσε και με ένα παυσίπονο και με έστειλε σχολείο.
Εκείνη την ημέρα πήγαινα τοίχο τοίχο στο σχολείο. Αισθανόμουν σα χεσμένη και ότι από το παντελόνι μου φαίνονταν όλα. Ξεχείλωσα τη μπλούζα μου από το τράβα τράβα. Ήταν μια πολύ αγχωτική ημέρα στο σχολείο, να φανταστείτε αναγκάστηκα (απουσιολόγος πράμα) να πω πως δε ήξερα να λύσω άσκηση για να μη σηκωθώ στον πίνακα! χα χα!
Στο μεταξύ μοιράστηκα το μυστικό μου με τις φίλες μου, οι οποίες, άλλες είχαν ήδη αυτή την εμπειρία και όλο κάτι είχαν να μου πουν, ενώ άλλες όχι και αισθανόντουσαν μειονεκτικά πλέον. Μία φίλη μου-γυναίκα προ μηνών και αυτή, μου είπε πως για να έχω γλυκιά περίοδο και να μην πονάω από εδώ και πέρα, πρέπει η μαμά μου να μου δώσει μια σφαλιάρα. !!!!
- "Ααα δε θέλω" της είπα ".. δε φτάνει που πονάει η κοιλιά μου θα με πονάει και το μάγουλό μου;;"
Όταν γύρισα στο σπίτι το μεσημέρι είδα τη μητέρα μου να με περιμένει. Είχε πάρει και άδεια και με περίμενε με ανοιχτές αγκάλες. Έτσι όπως έτρεξε προς εμένα με ανοιχτά τα χέρια, σκέφτηκα αυτό που μου είχε είπε η φίλη μου, και κοκκάλωσα. Βρε λες;; Αλλά η μητέρα μου αντιθέτως, αντί για σφαλιάρα μου έδωσε μια .... τούρτα. Όχι δεν μου την έφερε στο κεφάλι, απλά είχε αγοράσει μια τούρτα για να γιορτάσουμε το γεγονός που η Seaina έγινε γυναίκα.
Βρε ωραία ήταν τελικά ... :)
Μετά το μεσημεριανό φαγητό, η μητέρα ήρθε στο δωμάτιό μου και ξάπλωσε μαζί μου στο κρεβάτι μου. Ήθελε να μιλήσουμε μητέρα προς κόρη.
- «Γκχμ γκχμ ... εε Seaina, αγάπη μου, θέλω να σου μιλήσω. Αυτό που σου συνέβη, συμβαίνει σε όλα τα κοριτσάκια όταν μεγαλώνουν. Τώρα πια δεν είσαι κοριτσάκι, είσαι γυναίκα ...»
Η αλήθεια είναι την άκουγα με προσοχή και δεν μιλούσα. Αυτή ερχόταν σε δύσκολη θέση και μιλούσε διστακτικά. Αισθανόταν αμήχανα να μιλήσει για sex σε ένα 13χρονο κοριτσάκι, από την άλλη αισθανόταν και υποχρεωμένη να το κάνει.
- « ... και μπορείς να γίνεις και μανούλα .. »
Μούγκα εγώ .. αλλά σκεφτόμουν ότι λέει βλακείες επειδή εγώ ήμουν ήδη μανούλα, είχα τόσες κόρες, τη barbie, τη bibi-bo (καλέ τη θυμάστε;;) και τόσες άλλες.
- « ... δηλαδή για να σου δώσω να καταλάβεις, με όποιο αγόρι κοιμηθείς από εδώ και πέρα, μπορεί να κάνεις μωράκι!!!!»
Ντόιννννν....
Περιττό να σας πω, πως τον πρώτο καιρό απέφευγα να κοιμηθώ δίπλα στα ξαδέρφια μου, στον παππού ακόμα και δίπλα στον μπαμπά μου. Χα χα χα !!
Αχχ αυτοί οι γονείς!!

Γαλήνια & μητρικά ένστικτα στην Κεφαλλονιά

Ξεκινάμε που λέτε με τη Μ. για Κεφαλλονιά, έτοιμες για τρελές διακοπές. Στο αυτοκίνητο .. μουσικές, τραγούδια .. βρισίματα από μοτοσικλετιστή που ήθελε να περάσει από δίπλα μας (άκου θράσσος) και γενικά ένα χαρούμενο κλίμα 5ήμερης.

Φτάνουμε στην Κυλλήνη, μετά από 3 ωρίτσες οδήγησης επιβιβαζόμαστε στο «υπερσύγχρονο» καράβι «Ζάκυνθος Ι» που όπως φαίνεται και από το όνομά του πήγαινε στην .. Κεφαλλονιά. Στο σαλόνι του γνωρίσαμε ένα κλασσικό επτανήσιο γκαρσόνι, ηλικίας 60 χρονών, ο οποίος με τη χαρακτηριστική προφορά Ρένας Βλαχοπούλου «Ψυχή μου, τσαντσαμίνι μου», μας είπε .. την ιστορία όλης μα όλης, της ζωής του. Βέβαια στο ενδιάμεσο θυμότανε και ότι παράγει μέλι πολύ καλής ποιότητας και μας ρωτούσε αν θέλαμε να αγοράσουμε. Η Μ. είχε φρικάρει και προσπαθούσε να τον απομακρύνει .. αλλά εγώ πάλι τον έκανα χάζι και ως κλασσικό αντιδραστικό πειραχτήρι του πήγαινα κόντρα.

- «Η μεγάλη μου η κόρη, πέρυσι παντρεύτηκε σε ηλικία 32 χρονών (ματιά όλο νόημα ”έχουμε ακόμα καιρό” προς τη Μ.) από προξενιό. Της έλεγα από μικρή ότι αυτόν που θα πάρει θα της τον επιλέξω εγώ (κάτι τέτοια ακούω και δε θέλω πολύ να πάρω ανάποδες). Και να τώρα είναι μια χαρά έχει και 2 παιδάκια και ζει ευτυχισμένη.
- "Και δε μου λέτε, αν αυτός που της δίνατε την χτυπούσε, την απατούσε, θα είσαστε ευτυχισμένος;;" εγώ
- " ……........ " σιωπή "Ααα και για να δείτε πόσο καλή κοπέλα είναι παντρεύτηκε π α ρ θ έ ν α !!", ντόινννν
- "Ναι σιγά, έτσι λέει σε σας .." χαμηλοφώνως εγώ
- "Τι;"
- "Τίποτα … "
Κάπως έτσι καλύψαμε τη μισή διαδρομή .. την υπόλοιπη την καλύψαμε κάνοντας τη θλιβερή διαπίστωση ότι πάνω στο καράβι πρέπει να συνταξιδεύει κάποιο γκρουπ ΚΑΠΗ που έχασε το δρόμο προς την Αιδηψό.
Φτάνοντας στην Κεφαλλονιά, με το που πατήσαμε το πόδι μας, διαπιστώσαμε την τεράστια φυσική ομορφιά στης οποίας τις αγκάλες θα διαμέναμε για μία εβδομάδα.
Την πρώτη ημέρα πήγαμε σε μια παραλία εκεί κοντά, την παραλία του Άη Χέλη, η οποία ήταν οργανωμένη, με πιασωκολέ - beach bar, πιασωκολέ - ξαπλώστρες - ομπρέλες και χάρμα οφθαλμών παίχτες - beach volley! Προς στιγμήν θορυβηθήκαμε μιας και κανένας δεν ήρθε να μας ζητήσει να πληρώσουμε για ξαπλώστρες και υποθέσαμε ότι περνάμε απαρατήρητες σε αυτό το νησί.
Την επόμενη ημέρα κατευθυνθήκαμε προς το κομμάτι του νησιού όπου δεσπόζει το Ληξούρι. Προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα.. Κάναμε πρωινό μπάνιο στους Πετανούς (κάτι τιρκουάζ νερά, άλλο να σας τα λέω και άλλο να τα βλέπετε) και το απόγευμα στην παραλία Ξι, όπου η άμμος είναι κόκκινη! Το βραδάκι φάγαμε στο Ληξούρι όπου όση ώρα τρώγαμε, ακούσαμε από μια ντουντούκα. Με στυλ «Καρπούζια, όλα με το μαχαίρι», έλεγε : «Σήμερα στο δημοτικό θέατρο Ληξουρίου, θα παρουσιαστούν χοροί από το χορευτικό τμήμα του Δήμου μας..». Οπότε λέω στη Μ. «δεν πάμε να παρακολουθήσουμε κανένα κεφαλλονίτικο χορό;;» Εεε και πήγαμε. Και παρακολουθήσαμε .. latin, tsa tsa, rock & roll, mambo, jazz .. όλοι κεφαλλονίτικοι χοροί!
- «Μαρή αν πούμε σε κάποιον ότι δεν βγήκαμε έξω για ποτάκι σήμερα, για να παρακολουθήσουμε κάτι 5χρονα ντυμένα χαβανέζες, να χάνουν τα βήματα τους, θα μας μουντζώνουν με παλάμες και πατούσες!» εγώ
- «Έλα ρε συ, τράβα φωτογραφίες με τις χαβανέζες και θα πούμε ότι είμαστε στο club Tropicana!» λύθηκα στο γέλιο (άπαιχτη η Μ.) .
Την επόμενη ημέρα πήγαμε στο λεγόμενο σπήλαιο της Δογκαράνης όπου με 4€ μπήκαμε σε ένα μικρό σπήλαιο, όπου με βήμα χελώνας το γυρνάς σε 20 λεπτά. Εκεί διαπιστώσαμε με λύπη (από ότι μας επιβεβαίωσε και ένας υπεύθυνος) ότι το 1950 που ανακαλύφθηκε, ο τότε δήμαρχος της περιοχής, είχε τη φαεινή ιδέα να μπαζώσει ένα κομμάτι του σπηλαίου (και συγκεκριμένα μια τρύπα στο έδαφος βάθους 30 μέτρων) για να δημιουργηθεί χώρος συναυλιών !! Έμα, τρύπα στο πάτωμα και να την αφήσουμε έτσι; Έλεος τι να πω ..

Μετά σειρά είχε το σπήλαιο της Μελισσάνης,
ένα εκπληκτικό φαινόμενο της φύσης. Είναι ένα σπήλαιο το οποίο δεν το περπατάς, αλλά το γυρνάς με βάρκα. Ένα κομμάτι της οροφής του σπηλαίου πριν 3.000 χρόνια αποκολλήθηκε και έπεσε, δημιουργώντας ένα απίστευτης ομορφιάς θέαμα. Ααα αυτό το θέαμα, διάρκειας 15 λεπτών, 6€ το άτομο παρακαλώ. Στη βάρκα μας, είχε μπει μια οικογένεια (τι άλλο;) Κυπρίων οι οποίοι μάλιστα το ρίξανε καθόλη τη διάρκεια της περιήγησης στο "Τα ριάλια, ριάλια, ριάλια τα σελίνια μονά και διπλά τα μονόλιρα, πεντόλιρα και πούντα ο πεζεβέγγης που τα 'χει στη πούγγα", προκαλώντας σαφώς πονοκέφαλο.












Για μπάνιο εκείνη την ημέρα επιλέξαμε την Αντισάμη, την περιβόητη γαλαζοπράσινη παραλία, όπου γυρίστηκε η ταινία «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι». Βέβαια με τις ομπρέλες, τις ξαπλώστρες και τα beach bars σε τίποτα από ιταλικό στρατιωτικό καταυλισμό δε θύμιζε και ο Κορέλι άφαντος. Παρόλα αυτά η παραλία είναι πανέμορφη.

Φάγαμε στη Σάμη κάτι ασχολίαστα φαγητά … και σε γεύση και σε τιμές και το βραδάκι βγήκαμε μπαρότσαρκα στο Αργοστόλι. Αυτό που διαπιστώσαμε για την Κεφαλλονιά τις πρώτες 2-3 ημέρες είναι ότι είναι ένα νησί για ήσυχες διακοπές, ένα νησί που κατακλύζεται από οικογένειες (ντόπιες και ξένες) και από ζευγαράκια (ντόπια και ξένα). Για μόνες γυναικο- και αντρο-παρέες ούτε λόγος. Οπότε με τη Μ. ξεαγχωθήκαμε, σταματήσαμε να ρουφάμε τις κοιλιές μας στις παραλίες, να ξεκουμπώνουμε το μπικίνι στην ηλιοθεραπεία και άλλα τέτοια και πλέον επικεντρωθήκαμε στις ήρεμες διακοπές μας.
Εκείνο το βράδυ οι δικές σου, είχαμε στολιστεί (είχαμε και το ροδαλό του φρέσκου κρέατος που καίγεται από τον πρώτο ήλιο των διακοπών) και είχαμε κάτσει σε μία καφετέρια που το βράδυ αλλάζει μουσική και μετονομάζεται σε μπαρ. Όλο χάρη και trendy αέρα, παραγγείλαμε 2 μοχίτος. Σκανάροντας τον χώρο γύρω μου είδα προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο αντροπαρέες. Επικεντρώνοντας καλύτερα διαπίστωσα ότι οι αντροπαρέες ήταν αλλοδαπού ή αγροτικού ή γέρικου ενδιαφέροντος. 2 άντρες μάλιστα που καθόντουσαν και δίπλα μας (ηλικίας 55-60 χρονών) μας βλεφάριαζαν, αλλά μόλις είδα τον ένα να βγάζει το παπούτσι του και να ανεβάζει το πόδι του με την τρύπια κάλτσα στην απέναντι καρέκλα, μου ήρθε το εγκεφαλικό.
Την επόμενη ημέρα πήγαμε στον πολυδιαφημιζόμενο και πολυφωτογραφιζόμενο Μύρτο.














Μια παραλία τύπου εξωτικού νησιού, αλλά με τεράστια κύματα που σκάνε στην ακροθαλασσιά. Αρχικά με τη Μ. όπως και με το υπόλοιπο 99% του λουόμενου κόσμου, πλατσουρίζαμε με χάρη στα κύματα, αλλά για μα μπούμε πιο βαθιά ούτε λόγος. Αλλά γνωστή εγώ για το πείσμα μου και με χρόνια κολυμβητηρίου στην πλάτη, δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να κωλώσει. Οπότε και βουρ … Πέρασα με σχετική ευκολία ένα χαμηλό κύμα και μπήκα βαθύτερα, όπου δεν υπήρχε πρόβλημα. Όταν επιχείρησα να βγω όμως, δεινοπάθησα. Βρε να προσπαθώ να υπερνικήσω ένα κύμα, να με τραβάει πάλι μέσα, να προσπαθώ να περάσω το επόμενο, να με κάνει πλυντήριο ρούχων, να μάχομαι να πηδήξω το μεθεπόμενο, να με σαβουρδίζει στα βοτσαλάκια. Όταν τελικά κατάφερα να βγω λίγο παραπατώντας και λίγο αναμαλλιασμένη, με όλη την υδρόβια χλωρίδα (με κυριότερο εκπρόσωπο τα φύκια) στα μαλλιά μου, διαπίστωσα ότι το μαγιώ δεν κάλυπτε πλέον τα απαραίτητα σημεία, αλλά το λαιμό και τα γόνατα αντίστοιχα. Αναμαζώχτηκα όπως όπως και καταντροπιασμένη γύρισα στην ξαπλώστρα μου, κατεβάζοντας το καπέλο ως τα αυτιά.
Το απογευματάκι πήγαμε στο γραφικότατο Φισκάρδο, ένα ψαροχώρι-πολυτελείας, με κότερα, με γιώτ και δε συμμαζεύεται. Αποφασίσαμε να φάμε στο πολυδιαφημισμένο εστιατόριο της «Τασσίας», ξέρετε μια αντρογυναίκα που μαγείρεψε μερικές φορές στην τηλεόραση και χέστηκε στο τάληρο έκτοτε.
Την λιποαναρρόφηση πωπού την έκανα πάντως, όλα κι όλα αφού μας κόψανε τον κ**ο στη κυριολεξία. Ενδεικτικά αναφέρω την τιμή αστακομακαρονάδας 75€, επιλογή η οποία και αποκλείστηκε. Αφού τα πιάτα κυμαίνονταν σε τιμές 20-30€ η μερίδα, αποφασίσαμε με τη Μ. να πάρουμε 1 μερίδα και κανένα ορεκτικούλι για να δοκιμάσουμε και τίποτα άλλο. Εεε μια σαλάτα, δύο ορεκτικά, ένα πιάτο και μια μπύρα, 45€ παρακαλώ. Και να πεις ότι τα έσκασα για τη λιποαναρρόφηση αλλά τελικά το άξιζε; Τρίχες κατσαρές!! Μάπα και από εμφάνιση και από γεύση.
- «Είδες τι κακό κάνει η υπέρμετρη διαφήμιση;» η Μ.
Μετά στο Φισκάρδο έκανα ένα fake tattoo για να έχω και πιο must vacation look. Μια σαύρα στην πλάτη, η οποία μπορεί να βγήκε λίγο μεθυσμένη επειδή είχα λυθεί στα γέλια όση ώρα ο πλανόδιος Σέρβος καλλιτέχνης μου το έκανε!
Την επόμενη ημέρα κινηθήκαμε στο νότιο μέρος του νησιού, όπου το χαρακτηρίζουν οι απέραντες παραλίες χιλιομέτρων με τις κλασσικές αλλά συνάμα πρωτότυπες ονομασίες «Μακρύς Γιαλός», «Πλατύς Γιαλός» κ.α. Αυτό όμως που παρατήρησα και σε αυτές της πολύβουες από κόσμο, θαλάσσια sports και mainstream μουσικές επιλογές είναι ότι δεν στερούνται του τιρκουάζ της θάλασσας, είναι εξίσου γραφικές. Εκεί μάλιστα μου συνέβει κάτι για 1η φορά στη ζωή μου .. μου ξύπνησε που λέτε το μητρικό ένστικτο!!! Δίπλα μας στην παραλία ήταν μια οικογένεια ιταλών, με 2 γλυκύτατα αγοράκια. Το ένα από αυτά είχε ξαπλώσει πάνω στη μητέρα του και της έκανε κάτι φατσούλες, κάτι ναζάκια που δεν χόρταινα να το βλέπω .. εεε για να ηρεμήσω πήγα και έκανα μια κρύα βουτιά και στάνιαρα.
Κατόπιν καθοδήγησης της ξενοδόχου μας, φάγαμε φρέσκο ψαράκι στο χωριό Κατελειός, όπου ήταν νοστιμότατο και με 30€, όλη η παραγγελία.




Την πρωτελευταία μας ημέρα, ξαναπήγαμε στον γραφικό Μύρτο όπου και ξανατσαλαβουτήξαμε στα αφρισμένα κύματα.








Αυτή τη φορά όμως ελλείψει άλλου ενδιαφέροντος, καθίσαμε κοντά στους ναυαγοσώστες που όπως και να το κάνεις μόνο που τους κοιτάς πίσω από το μαύρο γυαλί και ανάμεσα σε 2 ανοιγμένες σελίδες αναποδογυρισμένου (μην καρφωνόμαστε κιόλας) περιοδικού, έχουν το ενδιαφέρον τους.








Για φαγητό επιλέξαμε την Άσσο, ένα ψαροχώρι χτισμένο σε μία εσοχή κομματιού γης που το κάνει πανέμορφο. Κατόπιν προτροπής της Μ. φάγαμε φρεσκότατα πέρκα και ξιφία, τα οποία με απογοήτευση μου υπενθύμισαν το τι σαβούρα κατεψυγμένων και μπαγιάτικων προϊόντων τρώμε στην Αθήνα.
Για την τελευταία ημέρα δεν αφήσαμε και πολλά. Μαζέψαμε τα πράγματα και κατευθυνθήκαμε προς τον Πόρο, από όπου θα παίρναμε το καράβι να φύγουμε. Η συνοδηγός Μ. με το χάρτη ανά χείρας, στην επιστροφή μου λέει:
- «Ρε seaina, εδώ πιο κάτω, έχει ένα δρομάκι προς Ιερά Μονή Αγ. Σισίων. Θες να πάμε να ανάψουμε και κανένα κεράκι, μιας και μια εβδομάδα εδώ, σε κανένα από τα χιλιάδες μοναστήρια δεν πατήσαμε;»
- «ΟΚ Μ. μου» και λύνομαι στα γέλια, «αλλά με τα μίνι και τα ξώπλατα που φοράμε, θα μας αφορίσουν πριν καν πατήσουμε το ποδαράκι μας»
- «Εεε πάμε και βλέπουμε»
Τελικά προς καλή μας και των καλογέρων τύχη, ήταν κλειστό οπότε αρκεστήκαμε στο να βγάλουμε το καμπαναριό μια φωτογραφία (να τη δείξει στη θεούσα μαμά της η Μ. να μην της φωνάζει) και φύγαμε.
Στον Πόρο κάναμε ένα μπανάκι στη θάλασσα, φάγαμε και ένα μεζεδάκι σε ένα εστιατόριο και κατά της 3:30 φύγαμε για Κυλλήνη.
Αυτή ήταν μέσες άκρες η εκδρομή μου στην Κεφαλλονιά.
Ένα πανέμορφο νησί που το συστήνω ανεπιφύλαχτα σε ζευγάρια, οικογένειες, ηλικιωμένους, φρεσκοχωρισμένους σε κατάθλιψη, ξενέρωτους και γενικά σε όποιον δεν πάει 10 φορές το χρόνο Μύκονο, Σαντορίνη και Πάρο.

Κάποιος γιορτάζει και ... παραιτείται!

Το συγκεκριμένο post είναι πλημμυρισμένο από μεγάλη προσωπική χαρά ...

Χθες το πρωί πήγα στο ταχυδρομείο, όπου και παρέλαβα ένα συστημένο φάκελο που είχα λάβει (πριν την Κεφαλλονιά). Ήταν η ΠΡΟΣΛΗΨΗ μου σε μια από τις δύο δουλειές που περίμενα, η οποία ξεκινάει 3 Σεπτεμβρίου!!! Δεν θα μπορούσε καλύτερο δώρο να μου κάνει η μοίρα φέτος για τη γιορτή μου ... ααα ναι γιατί αν το ξεχάσατε σήμερα είναι της Αγ. Seainas (όπως και πέρυσι, όπως και κάθε χρόνο, χαχαχα) .. μην ξεχάσετε όσους αγαπημένους σας γιορτάζουν!

Σαν να 'ταν όνειρο απόψε γέλια χαρές με ξυπνήσαν
λες και να γιόρταζε όλη η γη
Χρόνια πολλά ακουγόταν να ζήσεις χίλια χρόνια
καθένας έλεγε μίαν ευχή

Νόμιζα πως ονειρευόμουν
ψίθυροι μοιάζαν μακρινοί
σαν να τραγούδαγαν ποτάμια
πουλιά και ουρανοί ...

Κάποιος γιορτάζει που να ξέρω
που να θυμάμαι τι να πω
κάποιος γιορτάζει κι ησυχάζει, δε με νοιάζει
κάποιος γιορτάζει μα το βρήκα είμαι ΕΓΩ!!

Βρε μήπως να παραιτηθώ και να κάνω κανά μήνα διακοπές πριν πάω στη νέα μου δουλειά;;;
Έφυγαααααααα ............
παραιτούμαιαιαιαιαι ............
και ........... γιορτάζωωωωωωω !!!!!!!!

Σήμερα ΓΕΛΛΑΣ .. με την καρδιά σου!

Ααχχχχχχ διακοπές .. και όπως λέει ένα λαϊκό άσμα .. "Mmmm summer in Greece ... like here nowhere", αλλά για τις διακοπές μου στην Κεφαλλονιά θα σας μιλήσω άλλη στιγμή.
Τώρα προέχει ο χαμός που έγινε όσο έλειπα. Εβδομάδα που βρήκα να λείψω κι εγώ! Με περιορισμένη δυνατότητα πρόσβασης σε διαδίκτυο, καταλαβαίνετε ότι δεν μπορούσα να σας πω και πάρα πολλά. Τώρα όμως που γύρισα ... τρέμετε!!! Χαχαχαχα!! Μη με παρεξηγείτε είναι το αντηλιακό ακόμα που μυρίζει το σώμα μου και με ταξιδεύει.
Anyway, η "Γελλάς", της οποία την επικείμενη ύπαρξη γνωρίζω εδώ και μήνες (και δεν την πήρα χαμπάρι τώρα, αγαπητέ/ή ανώνυμο), είναι μια εβδομαδιαία και συγκεκριμένα κυριακάτικη έντυπη εφημερίδα (κυκλοφορεί στα περίπτερα), σατυρικού περιεχομένου (κάτι σαν το "Ποντίκι" αν θυμάστε). Το χαρακτηριστικό της γνώριμα είναι ότι γράφουν κυρίως BLOGGERS οι οποίοι γράφουν με χιούμορ .. αυτό προς απάντηση κάποιων που θα ήθελαν ίσως να γράψουν, αλλά γράφουν με .. πιο σοβαρό τρόπο. Από ότι κατάλαβα, επιλέχτηκαν bloggers ακριβώς επειδή γράφουν με χιουμοριστικό τρόπο .. δεν έχει να κάνει με την ποιότητα των γραφομένων, αλλά με τον τρόπο τους :-)
Αποτελείται από 40 σελίδες, οι 20 πρώτες περιέχουν θέματα επικαιρότητας και οι επόμενες πιο ανάλαφρα θέματα, τηλεόραση, κινηματογράφος, αθλητικά κτλ, τα οποία ΠΑΝΤΑ παρουσιάζονται με χιούμορ και με δόσεις υπερβολής για χάρη της σάτυρας. Ένα άλλο διαφορετικό που έχει είναι ότι τα κείμενα θυμίζουν posts από blogs, δηλαδή πέρα από τα κείμενα έχουν και σχόλια από τους υπόλοιπους που γράφουν στην εφημερίδα. Τέλος στην εφημερίδα γράφουν persones και όχι αναγνωρίσιμα άτομα, δηλαδή χαρακτήρες, οπότε οι bloggers που γράφουν δεν είναι αναγνωρίσιμοι :-)
Αυτά, ελπίζω να βοήθησα, μιας και το τηλεοπτικό σποτάκι και η όλη ενημέρωση δεν είναι και πολύ κατατοπιστικά!!
Αααα link της εφημερίδας δεν υπάρχει ακόμα και δεν ξέρω πώς θα τη διαβάσετε εσείς στα ξένα .. αν μάθω κάτι θα σας πω ...

Ένα θετικό που σκέφτομαι τώρα είναι ότι ίσως η συγκεκριμένη εφημερίδα δεν χρησιμοποιεί την κλασσική ξύλινη γλώσσα των υπολοίπων και το σημαντικότερο ότι δεν είναι .. κατευθυνόμενη από ρεύματα ;-)

Γελλάς ΙΙ

Ντριιιν(το τηλέφωνο)
Δημοσιογραφικό τζάκι νούμερο ένα: Παρακαλώ?
Δημοσιογραφικό τζάκι νούμερο δύο: Έλα εγώ είμαι. Τι κάνεις?
Τζάκι1: Καίγομαι.
Τζάκι2: Λογικό τζάκι είσαι.
Τζάκι1: Όχι γι αυτό ρε. Μόλις έμαθα ότι κάτι παλιόπαιδα θα ανοίξουν εφημερίδα.
Τζάκι2: Τους ξέρουμε?
Τζάκι1: Όχι αυτοί δεν είναι τζάκια σαν εμάς. Είναι μπλόγκερς.
Τζάκι2: Γουάτ?
Τζάκι1: Μήπως ξέρω και εγώ τι είναι αυτό. Κάτι με το ίντερνετ. Έπρεπε να πάω να μάθω κομπιούτερ, ένα ECDL τελικά, πάντα χρειάζεται.
Τζάκι2: Ναι αυτό μας έλειπε. Δεν κοιτάς που ο μέσος όρος ηλικίας στις εφημερίδες μας ξεπερνάει και αυτόν της Βουλής. Παλιά τους έπαιρνα δώρα κρασιά και τώρα παντόφλες.
Τζάκι1: Αυτοί λέει είναι όλοι νέοι. Χίπιδες δηλαδή, τς τς τς.
Τζάκι2: Γιεγιέδες, τι να πεις...και πως θα λέγεται η εφημερίδα?
Τζάκι1: Γελλάς
Τζάκι2:Όχι ρε φίλε, σοβαρός είμαι.
Τζάκι1: Γελλάς με δύο ‘λ’ θα λέγεται η εφημερίδα!
Τζάκι2: Χα χα χα
Τζάκι1:Γέλασες?
Τζάκι2: Όχι προς Θεού, το τηλέφωνο κάνει παράσιτα...
Τζάκι1: Α, είπα μήπως. Άμα αρχίσουμε να γελάμε εμείς, φαντάσου τι θα κάνει ο κόσμος.
Τζάκι2: Χιχιχι
Τζάκι1: Σε ακούω!

Γελλάς!!!!

Στην αρχή ήταν απλά μια φήμη στη μπλογκόσφαιρα. Ήταν αρκετή όμως για να συνταράξει την πολιτική και επιχειρηματική ηγεσία του τόπου, που όπως ξέρουμε δεν ιδρώνει το αυτί της με τίποτα. Τα μεγαλοστελέχη της χώρας τηλεφωνιόντουσαν πανικόβλητοι «Είναι αλήθεια αυτό που λέγεται στους διαδρόμους?». Οι απαντήσεις κατάφεραν μόνο να θολώσουν το τοπίο, που ήδη μετά την υπόθεση των ομολόγων δε βλέπεις ούτε τη μύτη σου.

Τελικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αναγκάστηκε να προβεί σε δηλώσεις, γιατί έπρεπε να φύγει και για διακοπές.

• Πράγματι κυρίες και κύριοι, στις 15 Ιουλίου θα κυκλοφορήσει μια εφημερίδα που γράφεται αποκλειστικά από μπλόγκερς!

Ταραταντάν! Τέτοιο σούσουρο στην αίθουσα είχαμε να δούμε από την παραίτηση Τσιτουρίδη.

• Αληθεύει ότι θα σατιρίζει τους πάντες και τα πάντα? ρώτησε δημοσιογράφος μεγάλης εφημερίδας, ενώ έτρωγε πασατέμπο και τα νύχια του.
• Ακόμα και τους εαυτούς τους και με αυτό σίγουρα δεν μπορούμε να τα βάλουμε, έκανε ο Τεό με σκυμμένο το κεφάλι..

Δεν επέτρεψε άλλες ερωτήσεις. Πήρε αργά το βήμα του και βγήκε από την αίθουσα, γιατί τον περίμενε ο Κώστας στο Μαξίμου για ούζα και αν αργούσε θα τέλειωνε πάλι όλους τους μεζέδες.

Φεύγω για Κεφαλλονιά!!

Ναιαιαιαιαιαι!! Αύριο το πρωί με τη φίλη μου τη Μ., αναχωρούμε για την Κεφαλλονιά, όπου θα μείνουμε μία εβδομάδα! Ειναι το πρώτο κομμάτι των φετινών διακοπών μου και είμαι πολύ ενθουσιασμένη.

Στην Κεφαλλονιά δεν έχω πάει ποτέ και είναι ένα από τα απωθημένα μου. Γενικά τα Επτάνησα, τώρα που το σκέφτομαι, ασκούν μια γοητεία επάνω μου. Τα φαντάζομαι συχνά να δεσπόζουν σα χρυσόμυγες στο Ιόνιο, καθώς ο ήλιος τα λούζει, αναδεικνύοντας την όμορφη εναλλαγή πράσινου και μπλε...ππςς

Ας μάθουμε όμως ορισμένα πράγματα για την Κεφαλλονιά:

"Επτακόσια ογδόντα ένα τετραγωνικά χιλιόμετρα με καταπράσινα τοπία, πολυφωτογραφημένες παραλίες, υπόγειες λίμνες, εντυπωσιακά σπήλαια, βουνά με έλατα, κάστρα και απόμερα μοναστήρια έχει να επιδείξει στον επισκέπτη της η Κεφαλλονιά. Το πανέμορφο αυτό νησί είναι το μεγαλύτερο του Ιονίου και αποτελεί το διοικητικό κέντρο των Επτανήσων. Στην Κεφαλλονιά μπορείτε να φτάσετε αεροπορικώς ή χρησιμοποιώντας το φέρρυ μπόουτ. Εάν ξεκινήσετε από την Κυλλήνη θα φτάσετε στο Αργοστόλι ή τον Πόρο, ενώ αν πάρετε το καράβι από την Πάτρα ή τον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας θα αποβιβα-στείτε στην Σάμη.


Η Κεφαλλονιά κατοικήθηκε στην 10η χιλιετία π.Χ. Ήταν χωρισμένη σε τέσσερις αυτόνομες δημοκρατίες, την «Κεφαλλινιακή Τετράπολη» όπως την αναφέρει ο Θουκυδίδης (Σάμη, Κραναία ή Κράνη, Πάλλη, Πρόννοι). Οι Πρόννοι καταλαμβάνουν το νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού και σύμφωνα με τον ιστοριογράφο Πολύβιο, ο Πόρος πρέπει να ήταν το λιμάνι της δυσπόρθητης πόλης των Πρόννων. Η πρόσφατη ανακάλυψη ενός θολωτού τάφου της Μυκηναϊκής περιόδου στη θέση Μπρούτζι των Τζανάτων, απέδειξε πως η περιοχή είχε κατοίκους πολύ παλιότερα από τα προϊστορικά χρόνια.
Η Κεφαλλονιά πήρε το όνομά της από τους Κεφαλλάνες, λαό της Δυτικής Ελλάδας. Το συμπέρασμα αυτό προήλθε από τις πινακίδες που βρέθηκαν στο ανάκτορο της Πύλου. Μάλιστα, πρώτος ο Ηρόδοτος την αναφέρει ως Κεφαλληνία. Το νησί κατακτήθηκε διαδοχικά από τους Ρώσους, τους Νορμανδούς, τους Ενετούς, τους Τούρκους, τους Γάλλους, και τέλος τους Άγγλους. Το 1864 η Κεφαλλονιά ενώνεται με την υπόλοιπη Ελλάδα. Ο καταστροφικός σεισμός του 1953 έπληξε το μεγαλύτερο μέρος του νησιού καθώς και την πρωτεύουσά του, το Αργοστόλι, γι’ αυτό και σήμερα έχουν απομείνει ελάχιστα παλιά σπίτια.
Αξίζει να επισκεφθείτε το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο στο Αργοστόλι, για να πάρετε μια ιδέα για το πώς ήταν η ζωή στο νησί πριν από τον σεισμό. Το μουσείο διαθέτει μια θαυμάσια συλλογή εκθεμάτων από τον σεισμό, αναπαλαιωμένα δωμάτια κεφαλλονίτικων σπιτιών, καθώς και μια αξιόλογη συλλογή από έπιπλα, τοπικές ενδυμασίες και ιστορικά ντοκουμέντα.
Το μόνο χωριό που έμεινε αλώβητο από την θεομηνία ήταν το Φισκάρδο, στην βόρεια ακτή της Κεφαλλονιάς. Το παραθαλάσσιο αυτό χωριουδάκι αποτελεί δείγμα της επτανησιακής αρχιτεκτονικής και αισθητικής. Τα γραφικά σπιτάκια του 18ου αιώνα βρίσκονται «στριμωγμένα» γύρω από το λιμάνι του Φισκάρδου και δίνουν χρώμα και ξεχωριστή γοητεία σε τούτο το ξακουστό μέρος. Το Φισκάρδο έχει μετατραπεί σε περιζήτητο θέρετρο και στο κοσμικό λιμάνι του, ιδιαίτερα κατά τον Αύγουστο, θα αντικρίσετε πληθώρα σκαφών, τουρίστες να γεμίζουν ασφυκτικά τις παραθαλάσσιες ταβέρνες ή να «σουλατσάρουν» στα δρομάκια του. Είναι όμως και αυτό μέρος της γοητείας του.
Το Αργοστόλι είναι η πρωτεύουσα του νησιού από το 1757. Είναι μια σύγχρονη πόλη και μια καλή αγορά. Μπορείτε να κάνετε βόλτες στην προκυμαία και να γευματίσετε σε κάποια από τις παραθαλάσσιες ταβέρνες με θέα την απέναντι κατάφυτη πλευρά του κόλπου. Οι δύο ακτές του κόλπου ενώνονται με την γέφυρα του Δραπάνου, η οποία χτίστηκε το 1813, για να διευκολύνει την πρόσβαση στην δεύτερη μεγαλύτερη κωμόπολη του νησιού, την Σάμη. Κοντά στο λιμάνι της Σάμης υπάρχει το σπήλαιο της Δρογκαράτης και αξίζει να το επισκεφθείτε. Κατεβαίνοντας τα απότομα σκαλοπάτια του φτάνεται σε μια μεγάλη αίθουσα, η οποία διαθέτει θαυμάσια ακουστική και γι’ αυτό εκεί λαμβάνουν χώρα καλοκαιρινές συναυλίες. Το σπήλαιο αυτό θεωρείται ένα από τα ωραιότερα και πιο ενδιαφέροντα της Ελλάδας. Βόρεια της Σάμης, υπάρχει το χωριό Καραβόμυλος και το εκπληκτικό σπήλαιο της λίμνης Μελισσάνης. Πρόκειται για μια θαυμάσια υπόγεια λίμνη, με πεντακάθαρο θαλασσινό νερό. Το εντυπωσιακότερο σημείο του σπηλαίου είναι εκεί όπου η οροφή έχει καταρρεύσει και οι ακτίνες του φυσικού φωτός φωτίζουν μαγικά τη λίμνη. Η καλύτερη ώρα για να απολαύσετε τα χρώματα που δημιουργούν οι κάθετες ακτίνες του ήλιου στο νερό είναι το μεσημέρι. Μπορείτε να επιβιβαστείτε σε μια από τις βαρκούλες που σας περιμένουν και να απολαύσετε μια βόλτα στο χώρο, που πιστεύεται πως ήταν τόπος λατρείας του θεού Πάνα.
Στην περιοχή του τουριστικού θέρετρου Λάσση, 1,5 χλμ. από το Αργοστόλι, βρίσκονται οι περίφημες καταβόθρες. Πρόκειται για ένα σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο, κατά το οποίο τα νερά της θάλασσας μπαίνουν στην ξηρά και χάνονται μέσα από διάφορα χάσματα στο βάθος της γης. Ερευνητές λένε πως τα νερά ακολουθούν βορειοανατολική κατεύθυνση και βγαίνουν στον Καραβόμυλο. Εικοσιτέσσερα χιλιόμετρα νότια της Σάμης, βρίσκεται το χωριό Πόρος. Ο Πόρος είναι ένα καταπράσινο από πλατάνια χωριό και διαθέτει μια πολύ όμορφη και μεγάλη παραλία. Κατευθυνόμενοι προς τον Πόρο έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε την καταπράσινη πλευρά του όρους Αίνος (1.625μ.). Αυτή είναι η ψηλότερη κορυφή του νησιού, στην οποία μπορείτε να φτάσετε με αυτοκίνητο για να απολαύσετε τη θέα από ψηλά. Μάλιστα, είναι καλή ιδέα να αφήσετε το αυτοκίνητο στο μέσον της διαδρομής και να περπατήσετε. Η περιοχή καλύπτεται από το τοπικό κεφαλληνιακό έλατο Abies cephalonensis, και έχει ανακηρυχθεί επίσημα σε εθνικό δρυμό. Στο όρος Αίνος βρίσκουν καταφύγιο άγρια άλογα.

Στα βορειοδυτικά του βουνού βρίσκεται το Κάστρο, το οποίο ήταν η παλιά πρωτεύουσα του νησιού. Το χωριό αναπτύχθηκε γύρω από το ενετικό κάστρο του Αγίου Γεωργίου, του 16ου αιώνα, και έτσι πήρε και το όνομά του. Κοντά στον Πόρο και 40 χλμ. μακριά από το Αργοστόλι, βρίσκεται η Σκάλα με την απέραντη παραλία της. Η Σκάλα είναι πανέμορφο χωριό στο οποίο πρέπει οπωσδήποτε να κάνετε μια βόλτα και να χαρείτε την 7 χιλιομέτρων παραλία του. Μάλιστα, η περιοχή πάνω από την παραλία είναι κατάφυτη από πεύκα.
Στην Κεφαλλονιά θα απολαύσετε το μπάνιο σας σε κάποια από τις εκπληκτικής ομορφιάς παραλίες της. Με πρώτο τον πολυδιαφημισμένο Μύρτο και τον κατάλευκο κόλπο του αλλά και τόσες άλλες. Οι Πετανοί, η Αγία Κυριακή, οι κοσμικές Μακρύς Γιαλός και Πλατύς Γιαλός, το Φισκάρδο, η μικρή παραλία Έμπλυσι, η Αγία Ευφημία, η παραλία του χωριού Άσσος. Κάποιες πασίγνωστες και πολύβουες άλλες ήσυχες, ερημικές που σας περιμένουν να τις ανακαλύψετε και αφεθείτε στα κρυστάλλινα νερά τους."

Για περισσοτερες λεπτομέρειες στο touristorama.

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν το ιστολόγιο θα παραμείνει μοναχούλι του, για την επόμενη εβδομάδα! Κάντε του λίγη παρέα :-)

Η επιτυχία του πείραματος του Milgram στο .. Α.Τ. Ομονοίας

Αναμεταδίδω από το blog του allu fan marx καθώς και από σχετικό post του phorum.gr, μετάφραση στα ελληνικά του πειράματος του Stanley Milgram σε σχέση με την συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι στην εξουσία και ειδικότερα σε σχέση με την υπακοή.
Το θέμα παρουσιάζεται στην wikipedia ενώ μπορείτε να διαβάσετε τον ίδιο τον Stanley Milgram σε άρθρο του, το οποίο συνοψίζει σειρά πειραμάτων που πραγματοποίησε, με τίτλο "Οι κίνδυνοι της υπακοής", διανθισμένο και με διαλόγους χαρακτηριστικών περιπτώσεων αντιδράσεων εδώ.

"Ο Αμερικανός καθηγητής της κοινωνικής ψυχολογίας Stanley Milgram, πραγματοποίησε ένα σημαντικό πείραμα το 1961 το οποίο, από τότε έχει επαναληφθεί σε παραλλαγές και επιβεβαιωθεί σε πολλές χώρες. Το πείραμα αποδεικνύει ότι η υποταγή στην αυθεντία, μπορεί να οδηγήσει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό απλών ανθρώπων ακόμα και στο να βασανίσουν άλλους, άγνωστους σ’ αυτούς συνανθρώπους τους. Ο Milgram και οι συνεργάτες του βρήκαν τους εθελοντές που συμμετείχαν στο πείραμα με μια μικρή αγγελία που προσέφερε 4,5 δολάρια ανά ώρα για την συμμετοχή σε ένα πείραμα. Οι εθελοντές πίστευαν ότι μετέχουν σε ένα πείραμα το οποίο διερευνά την σημασία της τιμωρίας στην διαδικασία της μάθησης και στην εξάσκηση της μνήμης. Η πραγματικότητα όμως ήταν διαφορετική:

Φθάνοντας ο καθένας από τους εθελοντές χωριστά για το πείραμα, έβρισκε εκεί άλλον έναν εθελοντή για το ίδιο πείραμα ο οποίος, όμως, ήταν συνεργάτης του Milgram. Ο διευθυντής του πειράματος, με λευκή ιατρική μπλούζα -σύμβολο αυθεντίας-, έριχνε νόμισμα κορώνα-γράμματα για το ποιος θα έχει το ρόλο του «εξεταστή» και ποιος του «μαθητή» με αποτέλεσμα, σκόπιμα, ο πραγματικός εθελοντής να ορίζεται πάντα σαν εξεταστής. Παρουσία του τελευταίου, ο μαθητής δενόταν σε μία παραλλαγή ηλεκτρικής καρέκλας με ελεύθερο ένα μόνο χέρι για να πατάει κουμπιά για τις απαντήσεις. Με εμφανή δυσφορία και διαμαρτυρίες, ο μαθητής μάθαινε ότι για κάθε λαθεμένη απάντηση θα του γίνεται μία ηλεκτρική εκκένωση. Σε επιβεβαίωση ότι το σύστημα λειτουργεί, γινόταν μία δοκιμή όπου ο εξεταστής γινόταν δέκτης μιας πραγματικής και αρκετά ενοχλητικής εκκένωσης 45 volt για “να δει πως είναι”. Στη συνέχεια, ο διευθυντής και ο εξεταστής περνούσαν στη διπλανή αίθουσα που επικοινωνούσε με τον μαθητή μόνο με μικροφωνική εγκατάσταση. Ο εξεταστής έδινε τότε στο μαθητή ένα κατάλογο λέξεων που έπρεπε να αποστηθίσει και να τις επαναλαμβάνει με το πάτημα κουμπιών. Ο εξεταστής καθόταν μπροστά σε μία κονσόλα με τριάντα διαφορετικούς μοχλούς, ένα για κάθε μία διαφορετική ένταση ρεύματος από 15 έως 450 volt με αντίστοιχες επιγραφές με διαβαθμισμένες ενδείξεις, από “ελαφρύ σοκ” έως “κίνδυνος, σφοδρό σόκ”.

Οι οδηγίες προς τον εξεταστή ήταν ότι οι εκκενώσεις ρεύματος θα πρέπει να κλιμακώνονται με κάθε λαθεμένη απάντηση. Βέβαια, στη πραγματικότητα δεν υπήρχε κανένα ηλεκτρικό ρεύμα-τιμωρία προς τον μαθητή. Ο ίδιος έδινε απαντήσεις και έκανε σκόπιμα λάθη, σύμφωνα με το πρόγραμμα, ενώ δυσφορούσε για τις τιμωρίες. Από τα 75 volt και πάνω, φώναζε αρκετά δυνατά ενώ, μετά το 180 volt ούρλιαζε «σταματήστε!». Μετά έβαζε τα κλάματα και παρακαλούσε για έλεος και μετά γρύλιζε σαν ζώο. Από τα 300 volt και πάνω σταματούσε να απαντά στις ερωτήσεις, δεν αντιδρούσε καθόλου και έδινε την εντύπωση ότι έχει χάσει επαφή με το περιβάλλον. Επειδή όμως, σύμφωνα με τον κανονισμό του πειράματος, έλλειψη απάντησης μετρούσε σαν λαθεμένη απάντηση, ο εξεταστής συνέχιζε να κάνει ερωτήσεις, κλιμακώνοντας συνέχεια τις ηλεκτρικές εκκενώσεις.

Το πείραμα ήταν οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην αφήνει στον εθελοντή-εξεταστή καμία υπόνοια για τη γνησιότητά του. Αυτό ήταν κάτι που, μετά το πείραμα, αναγνώρισαν όλοι οι εθελοντές. Η πραγματική ερώτηση που έθετε το πείραμα, βέβαια, ήταν: «μέχρι ποιό σημείο θα μπορούσε να φθάσει ένας άνθρωπος στον οποίο μία ανώνυμη αρχή ή εξουσία θα του ζητούσε να βασανίσει ή ακόμη να σκοτώσει ένα συνάνθρωπό του».

Τα αποτελέσματα των πειραμάτων ήταν τρομακτικά. Στις ΗΠΑ, 65% των εθελοντών συνέχισαν το ρόλο τους μέχρι το μέγιστο όριο των 450 volt παρά τις κραυγές του θύματος και την μετέπειτα σιωπή του. Όταν το πείραμα επαναλήφθηκε στο Maxwell Planck Institute στο Μόναχο, το ίδιο αποτέλεσμα ήταν 85%! Από τότε, το πείραμα αυτό έχει γίνει πάρα πολλές φορές, ακόμη και με παραλλαγές που έκαναν διάφοροι άλλοι επιστήμονες που είχαν αντιρρήσεις και επιφυλάξεις σε κάποιες διαδικαστικές πλευρές, και τα αποτελέσματα πάντα επιβεβαιώνονταν.

Με άλλα λόγια, κατά μέσο όρο 3 στους 4 εθελοντές είναι έτοιμοι να βασανίσουν και να σκοτώσουν συνάνθρωπό τους χωρίς να αμφισβητήσουν την αιτία. Η στατιστική αυτή διαπίστωση συνηγορεί στο ότι δεν θα πρέπει απαραίτητα κανένας από όλους εμάς να πιστεύει ότι ανήκει στη μικρή εξαίρεση.

Σχεδόν όλοι οι εθελοντές στα διάφορα πειράματα έδειξαν μία κάποια απροθυμία να συνεχίσουν όταν τα θύματα άρχισαν να παραπονιούνται για πόνο και θέλησαν να σταματήσουν το πείραμα και να ελέγξουν τον «μαθητή». Μερικοί σταμάτησαν στα 135 volt και άρχισαν να αναρωτιούνται για το σκοπό του πειράματος. Οι περισσότεροι πείστηκαν να συνεχίσουν όταν βεβαιώθηκαν ότι δεν θα φέρουν καμία ευθύνη για ότι συμβεί στον «μαθητή». Σημειώνεται ότι σε κάποιες παραλλαγές του πειράματος, ο «μαθητής» είχε κάνει γνωστό στον «δάσκαλο» ότι έχει κάποια ελαφρά καρδιακά προβλήματα.

Ο διευθυντής του πειράματος που στεκόταν συνέχεια δίπλα τους με σταυρωμένα τα χέρια και ύφος το οποίο δεν άφηνε περιθώρια για συζήτηση ενώ, αντίθετα, έδειχνε προβληματισμένος για το ενδεχόμενο διακοπής του πειράματος δίνοντας τέσσερεις στερεότυπες διαδοχικές παροτρύνσεις

1. «Παρακαλώ συνεχίζεις»,

2. «Είναι αναγκαίο για την επιτυχία του πειράματος να συνεχίσεις»,

3. «Είναι απολύτως απαραίτητο να συνεχίσεις» και

4. «Δεν έχεις άλλη επιλογή. Πρέπει να συνεχίσεις».

Αν ο «εθελοντής» επιθυμούσε να σταματήσει και μετά την 4^η παρότρυνση τότε το πείραμα σταματούσε. Αλλιώς, το πείραμα συνεχιζόταν μέχρι ο «εθελοντής» να κατεβάσει τρεις φορές τον διακόπτη των 450 volt.

Από συζητήσεις μετά τα πειράματα, αποκαλύφθηκε ότι όλοι οι εθελοντές είχαν νομίσει ότι το θύμα ήταν ή αναίσθητο ή ίσως ακόμη και νεκρό. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν βαθύτατα ενοχλημένοι από την ίδια τους τη συμπεριφορά και δεν μπορούσαν να τη καταλάβουν. Προσπαθώντας να βρουν κάποια εξήγηση, έλεγαν πράγματα όπως «δεν ήθελα να κάνω κάποιο λάθος που θα χαλούσε το πείραμα». Έπειθαν τους εαυτούς τους ότι «οι επιστήμονες ήξεραν τι κάνουν».

Η παρόρμηση να είναι εντάξει με τις απαιτήσεις του πειράματος και η αδυναμία τους να επικρίνουν την ανώνυμη εξουσία δεν αποτελούν επιθετικότητα αλλά είναι το βιολογικά απαραίτητο συμπλήρωμά της, η πίστη και η υποταγή στο σύνολο.

Αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν, επίσης, αναπτυχθεί παθολογικά σε υπέρμετρο βαθμό στην ανθρώπινη κοινωνία, όπως αποδεικνύει το πείραμα, σε βαθμό που καθιερωμένες ανώνυμες αρχές-εξουσίες όπως “το κράτος, η επιστήμη ή ακόμη η επανάσταση» μπορούν να μετατρέψουν οτιδήποτε σε θεμιτό και νόμιμο με μόνη μία σφραγίδα, μία άσπρη μπλούζα ή ένα περιβραχιόνιο.”

Υ.Γ.1 Έφτασε με email και μου φάνηκε πάρα πολύ ενδιαφέρον και πραγματικά σοκαριστικό!

Υ.Γ.2 Αυτό είναι το post Νο101!!! Έκλεισα ήδη 100 δημοσιευμένα κείμενα .. ποιος το περίμενε!! Μπορεί κάποιος να γελάσει και να πει "σιγά το πράμα", αλλά για μια ερασιτέχνη του είδους, που μόλις ένα χρόνο πριν ανακάλυψε το blogging, είναι σημαντικό νομίζω!