Ιταλο-γαλλική Ριβιέρα (Μέρος VI) και τελευταίο

• Ιταλο-γαλλική Ριβιέρα (Μέρος Ι)

• Ιταλο-γαλλική Ριβιέρα (Μέρος II)

• Ιταλο-γαλλική Ριβιέρα (Μέρος III)
  

• Ιταλο-γαλλική Ριβιέρα (Μέρος IV)
  

• Ιταλο-γαλλική Ριβιέρα (Μέρος V)

Τετάρτη 1/11

Ξημέρωσε μια ηλιόλουστη ημέρα στο πλοίο επάνω.
Οι χώροι του πλοίου, άρχιζαν σιγά σιγά να παίρνουν ζωή.
Οι καφετιέρες στα μπαρ, να λειτουργούν.
Τα ντεσιμπέλ να αυξάνονται.
Οι εικόνες στεριάς στα αριστερά να πληθαίνουν.
Το σήμα στα από μέρες νεκρά κινητά να επανέρχεται.
Η ζωή γενικά στο νυχτερινά νεκρό καράβι να ανασταίνεται.
Κάπως έτσι ξύπνησα κι εγώ και εντάχθηκα γρήγορα στο πολύβουο "ναυτικό" μελίσσι. Όπως σε κάθε μου ταξίδι, εκδρομή, απόδραση, έτσι και εκείνη τη μέρα, η επιστροφή λειτούργησε καταλυτικά μέσα μου, προσδίδοντας μια περίεργη ψυχολογία.
Ναι, επέστρεφα από ένα κουραστικό μα συνάμα γεμάτο εικόνες κι εμπειρίες ταξίδι, το οποίο έβαινε στο τέλος του. Είχε περάσει πια στην ιστορία της ζωής μου και ήταν η ώρα να το αξιολογήσω πριν το κλείσω στο συρταράκι της ντουλάπας στο πίσω μέρος του μνημονικού μου. Σε μια κουπαστή σκαρφαλωμένη, με το θαλασσινό αγέρι να ανακατώνει τα μαλλιά, με τα μάτια δακρυσμένα από την πίεση του αέρα και με τα πλοκάμια του μυαλού να προσπαθούν να αδράξουν μία μία την μνήμες των τελευταίων ημερών και να τις τοποθετήσουν σε μια σειρά, συνέταξα το ιστορικό του ταξιδιού μου.
Ήταν μια εκδρομή η οποία ξεκινούσε με πολύ λιγότερο ενθουσιασμό από μία αντίστοιχη με φίλους και παρέες συνομήλικες. Αποδείχθηκε αληθινός ο φόβος την έλλειψης παρέας στην ίδια ηλικία. Υπήρχε όμως η αδερφή μου, με την οποία μιας και ζει στη Θεσσαλονίκη, έχουμε ελάχιστες αφορμές για συνεύρεση. Ήταν μια καλή λοιπόν ευκαιρία αναζωπύρωσης της σχέσης μας.
Το κλίμα στις ομαδικές εκδρομές, είναι σίγουρα περίεργο, καθώς είναι δύσκολο να συγκαιραστούν οι επιθυμίες όλων. Όταν μάλιστα υπάρχουν και ορισμένοι δίχως την απαιτούμενη υπομονή και υπαναχώρηση, το αποτέλεσμα είναι οι γκρίνιες και οι διαξιφισμοί. Δεν έχει όμως και αυτό την πλάκα του στην τελική; Παρατηρείς πώς φέρονται οι άνθρωποι γύρω σου και τους θέτεις ως παραδείγματα προς αποφυγή.
Να μη ξεχάσω το ηλικιωμένο ζευγαράκι που "αρωμάτισε" την ατμόσφαιρα στο πούλμαν, ούτε και την Πέπη που υμνούσε σε κάθε αφορμή τον έρωτά της για την Ιταλία. Ευχαριστώ πολύ, επειδή χάρη σε αυτούς δεν θα γελούσα τώρα με αυτές τις αναμνήσεις.
Το μελανότερο κομμάτι ίσως της εκδρομής, το φαγητό στο ξενοδοχείο, ήταν πράγματι σκληρό να το ζεις. Τώρα καταφέρνω να γελάω, κρατάω στην άκρη του μυαλού μου ότι ίσως η γαλλική κουζίνα να μη μου πηγαίνει (θα πρέπει να ξαναδοκιμάσω) και απλά σήμερα διασκεδάζω με την ατυχία αυτή.
Γενικά, λοιπόν, σκεφτόμενη και με μεγαλύτερη ψυχραιμία, θα πω πως ήταν μια ενδιαφέρουσα εκδρομή, με επισκέψεις σε μέρη άγνωστα προς εμέ ως εκείνη τη στιγμή και μέρη που μπορεί να μην ξαναεπισκεπτώ ποτέ στη ζωή μου. Επίσης ήταν μια εκδρομή που είχε οικογενειακά σμιξίματα, ατυχίες και απρόοπτα με τραγελαφικό χαρακτήρα και τελικά μια απόδραση από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα.
Αααα για να μην ξεχνάμε και την ευγενική προσφορά της μαμάς στο ταξίδι αυτό, η οποία ως άλλος χορηγός πλήρωσε τα ναύλα της εκδρομής!
Συντροφιά με αυτές τις σκέψεις λοιπόν, φτάσαμε στην Πάτρα (επιτέλους ελληνικό έδαφος!! μόνο που δεν έσκυψα το χώμα να φιλήσω). Πήραμε τα πούλμαν για Αθήνα.
Κάπως έτσι, σε ένα ταξί μέσα, με ελαφρύ ψιλόβροχο έξω και τις ψιχάλες στο τζάμι να παραμορφώνουν τις εικόνες της βραδινής Αθήνας, μέσα από πολύχρωμες αυταπάτες και τρικ του ματιού, τελείωσε και αυτό μου το ταξίδι!
Περιμένω με αγωνία το επόμενο!!

Ευχαριστώ που συν-ταξιδέψατε μαζί μου!!!