Δευτέρα 30/10
Ντριν ντριν ντριν...
Ένα χέρι βγαίνει κάτω από τα σκεπάσματα και αφού ρίξει τα μισά πράγματα πάνω στο κομοδίνο, σηκώνει το ακουστικό του τηλεφώνου και το ξαναχώνει κάτω από τα σκεπάσματα. Κατί μεταξύ "ναι", "μμμ", "yes" και "oui" ακούγεται.
Από την άλλη άκρη της γραμμής μια διαπεραστική, χαρωπή και εξαιρετικά πρωινά χαρωπή λέει:
-"BONJOUR, madam, BONJOUR!!!!!" ..
-"Καλημέρα"
Η συνομιλία διακόπτεται.....
Μετά από λίγα λεπτά αααααααα!!! ... τεντώνομαι ... αυτά τα "γαλλικά" κρεβάτια ωραιότατα .. μαλακά, απαλά, βυθίζεσαι μέσα τους και δεν θες να βγεις από εκεί!! Παρόλα αυτά πρέπει να σηκωθώ .. άιντε μια απόφαση είναι .. πρώτα το ένα ποδαράκι (μπρρρρ .. κρύο) μετά το άλλο, όρθια θέση του κορμού και ...απ απ παντοφλίτσες και ξύπνησα!!!
Κάπως έτσι ξύπνησα εκείνο το τελευταίο πρωινό στη Νίκαια. Λίγο τα κατάλλοιπα του ποτού στον οργανισμό μου από ψες, λίγο η πείνα που ελπίδα να ικανοποιηθεί δεν υπήρχε, δυσκόλεψαν το ξύπνημά μου!
Κατεβήκαμε άλλη μια φορά στην τραπεζαρία για "πρωινό" (λέμε τώρα) και καταφέραμε να βρούμε λίγα ψωμάκια με τυρί και ζαμπόν να φάμε! Τελικά υπάρχει Θεός.
Εκείνη την ημέρα έμελλε να υποστούμε τις επιπτώσεις του γαλλικού φαγητού που «απολαμβάναμε» τόσες ημέρες. Η μητέρα, μια συνάδερφος από το τμήμα της μητέρας πάθανε .. κόψιμο και με το συμπάθιο κιόλας, αλλά πώς να το πω; Μια άλλη κοπέλα την πήγαν στο νοσοκομείο με γαστρεντερίτιδα ... Και αναλογίζομαι τώρα, ή τα δικά μας στομάχια δεν σηκώνουν την εκλεπτυσμένη γαλλική κουζίνα ή η συγκεκριμένη «γαλλική κουζίνα» θα καταλάμβανε εξέχουσα θέση στην εκπομπή του Ευαγγελάτου με τις «Αποκαλύψεις»!
Ο καιρός ιδιαίτερα ζεστός και καλοκαιρινός, έτσι για να ταιριάζει το κλίμα με το θέαμα της Κυανούς Ακτής που αντικρίζαμε από τα παράθυρα του πούλμαν. Καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής Νίκαια - Σαν Τροπέζ απολαμβάναμε μια παραλιακή βόλτα στην ευρύτερη περιοχή της Κυανούς Ακτής και χαζεύαμε τους ανθρώπους που είχαν κατακλύσει τις παραλίες κάνοντας μπάνιο και ηλιοθεραπεία (ζήλεψα λιγάκι, αισθανόμενη ασφυκτικά κάτω από το μακριμάνικο μπλουζάκι μου). 
Συναντήσαμε δε και κίνηση λες και Δευτεριάτικα κανένας δεν πήγε στη δουλειά και όλοι προτίμησαν τις παραλίες.
Στο πούλμαν για άλλη μια φορά το θέατρο του παραλόγου: το ζευγαράκι από πίσω μας να κλάνει ακατάπαυστα, οι κότες στη γαλαρία να παραπονιούνται για τις μουσικές επιλογές του οδηγού και για τα παράθυρα της οροφής που ήταν ανοιχτά, οι κότες μπροστά με τον αρχι-κόκορα να φωνάζουν να κάνουμε αναστροφή και να φύγουμε λόγω κίνησης, μιας και δεν θα προλαβαίναμε να πάμε στις Κάννες, η Πέπη (με την εξουσία του μικροφώνου) να προσπαθεί να συγκαιράσει όλες τις επιθυμίες, να αντικρούει παράπονα και να συνεννοηθεί με τα υπόλοιπα 5 πούλμαν .. και .. και άλλα χαριτωμένα! Άρε Ελλαδάρα!! Όπου και αν πας κουβαλάς μαζί σου τις συνήθειες, την «κουλτούρα» και τον «πολιτισμό» σου!!!!
Με την αδερφή μου απλά κοιτιόμαστε και δεν χρειαζόταν να πούμε τίποτα, καταλάβαινα πως και για την ίδια η κατάσταση ήταν ανυπόφορη και προσπαθούσε να την παλέψει. Γυρνάει πλευρό προσπαθώντας να κοιμηθεί μπας και κλείσει έξω από αυτή το αλαλούμ. Προσωπικά (αποφασισμένη να μη χάσω εικόνες και εμπειρίες) συνέχισα να χαζεύω από το παράθυρο, αλλά επιλέγοντας άλλα ακούσματα για τα αυτιά μου ... π.χ. τον Παντελή Θαλασσινό και το τελευταίο του cd «Οι άγγελοι του έρωτα». Δυστυχώς μάταιος κόπος, όσο κι αν οι «άγγελοι» προσπαθούσαν να με κατακλείσουν και να μην αφήσουν χώρο για άλλα ακούσματα, υπήρχε πάντα η «κερκόπορτα» των αυτιών απόπλου τα κακαρίσματα έβρισκαν δίοδο! Όσο το volume κι αν δυνάμωνε!!
Κάποια στιγμή φτάνουμε στο «γραφικό ψαροχώρι του Saint Tropez» και μας αμολούν για 1 ωρίτσα, ίσα ίσα για ένα καφέ. Το Saint Tropez που τόση δημοτικότητα έχει και που ακόμα και σε ελληνικό τραγούδι έχει υμνηθεί, 
δεν με εντυπωσίασε. Είναι μια παραλιακή κωμόπολη με λιμανάκι για γιοτ και βαρκούλες, όπου γύρω από αυτό υπάρχουν ταβερνούλες, καφετέριες και μαγαζάκια με τουριστικά είδη. 
Σας θυμίζει κάτι αυτό; Μα φυσικά .. κάθε ελληνικό νησί, με το γραφικό του λιμανάκι και τα μαγαζάκια να το πλαισιώνουν. Ακόμα και οι πλανόδιοι καλλιτέχνες με τους πίνακες, τα πορτρέτα και τις καρικατούρες αποτελούν κοινό σημείο. Πραγματικά νόμιζα ότι βρισκόμουν στον Πόρο ή τις Σπέτσες ας πούμε! Εδώ έχει σπίτι η Μπριζίτ Μπαρντό, αλλά δυστυχώς δεν ήταν εκεί να την επισκεφτούμε για ένα καφεδάκι. Δεύτερη ήττα στο ταξίδι, μετά τον Αλβέρτο του Μονακό και η Μπριζίτ Μπαρντό του Saint Tropez απουσίαζε, οπότε η μητέρα δεν φόρεσε πάλι τα καλά της!!
Αντιλαμβανόμενοι την ομοιότητα, την οποία σαν βίωμα την έχουμε από μικροί εμείς οι έλληνες, έναντι άλλων, αποφασίσαμε να κάτσουμε μετά από μια μικρή βόλτα, να πιούμε ένα καφέ. Ααα εδώ συνέβη το εξής κωμικό: μαζί με τους καφέδες και τις μπύρες, ζητάμε και λίγο νερό (φανταζόμενοι ότι θα μας φέρει ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο και όχι κανάτα). Το γκαρσόνι λοιπόν μας φέρνει νερό σε μια κανατούλα, σαν καραφάκι του ούζου, με 2 ψηλόλιγνα ποτηράκια του ούζου!! Αυτό το νερό θα ξεδιψούσε 5 άτομα!!! Γελάγαμε ώρα και πίναμε μια γουλιά ο καθένας κυκλικά!! Μετά από μια ωρίτσα φύγαμε από το Saint Tropez και κατευθυνθήκαμε προς τις Κάννες.
Ως εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε ενθουσιαστεί από το μέρος που είχαμε επισκεφτεί και μόλις μπήκαμε στην πόλη των Καννών απογοητευτήκαμε ακόμα περισσότερο. Μια πόλη με τις ψηλές της πολυκατοικίες, την κίνησή της, τη βρωμιά της και όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τις μεγαλουπόλεις. Όταν όμως σκάσαμε στην παραλία, όμως, μείναμε με ανοιχτό το στόμα. Μια παραλία γεμάτη φοίνικες, πολυτελή ξενοδοχεία σε κλασσική τεχνοτροπία, το Palais de Festival, μαγαζιά με τους ακριβότερους οίκους μόδας, ακριβά αυτοκίνητα να κυκλοφορούν! Εδώ είμαστε λέω, από το Μόντε Κάρλο στις Κάννες!
Κατεβήκαμε και περιδιαβήκαμε στον παραλιακό αυτό δρόμο και στα μαγαζιά 
τύπου Chanel, Pierre Cardin, Yves Saint Laurent,……. και πήγαμε στο κτίριο του φεστιβάλ των Καννών το οποίο ήταν περιφραγμένο λόγω έργων, οπότε και δεν υποδέχτηκαν με το κόκκινο χαλί!!! 
Αρκεστήκαμε να κάνουμε βόλτες από έξω όπου υπάρχουν πλακάκια με τις υπογραφές και τα αποτυπώματα των παλαμών διασήμων ηθοποιών και σκηνοθετών. Κάπου εκεί ανακαλύψαμε και το πλακάκι του Κώστα Γαβρά το οποίο φωτογραφήσαμε να μας «μουντζώνει»! Χα χα ..
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει από κάποιον που περιγράφει τις Κάννες, στα πολυτελέστατα ξενοδοχεία που φιλοξενούν τα φτωχαδάκια του πλανήτη!
Σε αυτά διαμένουν οι διάσημοι την περίοδο του φεστιβάλ. Είναι πραγματικά εντυπωσιακά και για αυτό φωτογράφησα αρκετά όπως βλέπετε!! Κάπου πιο κάτω βρήκαμε και ένα carousel (δεν σας ανέφερα καθόλου πως carousels συναντούσαμε συχνά πυκνά σε όλα τα μέρη, πώς είναι οι παιδικές χαρές εδώ και το «γύρω-γύρω όλοι»; Έτσι εκεί έχουν τα carousels). 
Φάγαμε και στα όρθια μια κρέπα, χαζέψαμε τη θάλασσα, βγάλαμε φωτογραφίες ψωνίσαμε και το κάτι τις μας και αναχωρήσαμε! Είναι πάντως εμφανής και αξιοσημείωτη η 
διαφορά ενδοχώρας και παραλίας των Καννών, από την συμβατότητα της πόλης στη χλίδα του θέρετρου!
Είχε πια σουρουπώσει και επιστρέφαμε στη Νίκαια. Τα πνεύματα είχαν ηρεμήσει (βοηθούσε και η κούραση της ημέρας αλλά και η απογοήτευση για το τι μας περίμενε στο δείπνο).
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, όπου πριν κατεβούμε για φαγητό, μαζέψαμε τα πράγματά μας, κλείσαμε τις ασφυκτικά γεμάτες βαλίτσες (όχι μόνο από προσωπικά πράγματα που σε ακόμα ένα ταξίδι δεν χρησιμοποιήσαμε, αλλά και από τα δώρα και τα ψώνια μας), κάναμε ένα μπάνιο και κατεβήκαμε στην τραπεζαρία.
Το μενού για εκείνη την ημέρα, πλέον δεν μας προξενούσε έκπληξη, αλλά ούτε και ευχαρίστηση. Ωμό ψάρι με κομμάτια ενός άνοστου και πικρού (?) σουφλέ. Φυσικά δεν αγγίξαμε τίποτα, μόνο ψωμί πάλι.
Το τελευταίο μας βράδυ το περάσαμε στο μπαρ του ξενοδοχείου με ποτάκι και ξηρούς καρπούς, με αναμνηστικές φωτογραφίες και γέλια πολλά μιας και η παρέα είχε μεγαλώσει, οπότε και οι πιθανότητες για ευχάριστο κλίμα. Γνωρίσαμε μάλιστα και τον μελαψό Cadim από την Αλγερία (αν θυμάμαι καλά), ο οποίος δούλευε στην τραπεζαρία και το μπαρ του ξενοδοχείου και αποτέλεσε την attraction εκείνη τη βραδιά και την αφορμή για πειράγματα και γέλια. Αλλά επειδή το ξύπνημα την επόμενη ημέρα θα ήταν στις 4:30 π.μ. λόγω απόστασης που έπρεπε να διανύσουμε μέχρι την Ανκώνα πάλι, δεν το πολυξενυχτήσαμε. Κατά τα μεσάνυχτα πήγαμε για ύπνο.
Ένα τελευταίο βλέφαρο από το παράθυρο του δωματίου του αμφιλεγόμενου ξενοδοχείου Park Inn, στη νυχτερινή Νίκαια που μας φιλοξένησε και βουρ στο κρεβάτι... Δεν ξέρω αν σας συμβαίνει ποτέ, αλλά προσωπικά όταν βιώνω έντονες εμπειρίες, έχω την τάση να τις σημαδεύω με τη συνειδητοποίηση της φαινομενικής τους μοναδικότητας. Έτσι όπως και τώρα που κοιτάω για τελευταία από το συγκεκριμένο παράθυρο του συγκεκριμένου ξενοδοχείου, τη Νίκαια, την οποία για τελευταία φορά στη ζωή μου ίσως βλέπω, αισθάνομαι ένα ρίγος, το βάρος της στιγμής ότι αυτό το συγκεκριμένο, μου συμβαίνει ΜΙΑ και ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ φορά στη ζωή μου! Μπορεί η εμπειρία από μόνη της να μη λέει και πολλά, πολλαπλασιασμένη όμως με τον παράγοντα μοναδικότητα, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον! Σε αυτή τη δίνη σκέψεων σας καληνυχτώ ... έχω να ξυπνήσω σε 5 ώρες περίπου!
Καληνύχτα σε όλους εκεί έξω, έξω από το δωμάτιο αυτού του ξενοδοχείου, από τα όρια αυτής της πόλης, από τα σύνορα αυτής της χώρας ...
Φεύγω αύριο αλλά θα το κρατώ όσο μπορώ στη μνήμη μου για την υπόλοιπη ζωή μου ....
Όχου κοιμήσου πια !!!!
Ξεκόλλα !!!!
Αλλάζω πλευρό και κοιμάμαι .... καληνύχτα τα λέμε το πρωί!!!
Ντριν ντριν ντριν...
Ένα χέρι βγαίνει κάτω από τα σκεπάσματα και αφού ρίξει τα μισά πράγματα πάνω στο κομοδίνο, σηκώνει το ακουστικό του τηλεφώνου και το ξαναχώνει κάτω από τα σκεπάσματα. Κατί μεταξύ "ναι", "μμμ", "yes" και "oui" ακούγεται.
Από την άλλη άκρη της γραμμής μια διαπεραστική, χαρωπή και εξαιρετικά πρωινά χαρωπή λέει:
-"BONJOUR, madam, BONJOUR!!!!!" ..
-"Καλημέρα"
Η συνομιλία διακόπτεται.....
Μετά από λίγα λεπτά αααααααα!!! ... τεντώνομαι ... αυτά τα "γαλλικά" κρεβάτια ωραιότατα .. μαλακά, απαλά, βυθίζεσαι μέσα τους και δεν θες να βγεις από εκεί!! Παρόλα αυτά πρέπει να σηκωθώ .. άιντε μια απόφαση είναι .. πρώτα το ένα ποδαράκι (μπρρρρ .. κρύο) μετά το άλλο, όρθια θέση του κορμού και ...απ απ παντοφλίτσες και ξύπνησα!!!
Κάπως έτσι ξύπνησα εκείνο το τελευταίο πρωινό στη Νίκαια. Λίγο τα κατάλλοιπα του ποτού στον οργανισμό μου από ψες, λίγο η πείνα που ελπίδα να ικανοποιηθεί δεν υπήρχε, δυσκόλεψαν το ξύπνημά μου!
Κατεβήκαμε άλλη μια φορά στην τραπεζαρία για "πρωινό" (λέμε τώρα) και καταφέραμε να βρούμε λίγα ψωμάκια με τυρί και ζαμπόν να φάμε! Τελικά υπάρχει Θεός.
Εκείνη την ημέρα έμελλε να υποστούμε τις επιπτώσεις του γαλλικού φαγητού που «απολαμβάναμε» τόσες ημέρες. Η μητέρα, μια συνάδερφος από το τμήμα της μητέρας πάθανε .. κόψιμο και με το συμπάθιο κιόλας, αλλά πώς να το πω; Μια άλλη κοπέλα την πήγαν στο νοσοκομείο με γαστρεντερίτιδα ... Και αναλογίζομαι τώρα, ή τα δικά μας στομάχια δεν σηκώνουν την εκλεπτυσμένη γαλλική κουζίνα ή η συγκεκριμένη «γαλλική κουζίνα» θα καταλάμβανε εξέχουσα θέση στην εκπομπή του Ευαγγελάτου με τις «Αποκαλύψεις»!
Αφού ανασκουμπωθήκαμε, χεσμένοι και μη, αναχωρήσαμε για την τελευταία μας εκδρομή προς Saint Tropez και Cannes.
Ο καιρός ιδιαίτερα ζεστός και καλοκαιρινός, έτσι για να ταιριάζει το κλίμα με το θέαμα της Κυανούς Ακτής που αντικρίζαμε από τα παράθυρα του πούλμαν. Καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής Νίκαια - Σαν Τροπέζ απολαμβάναμε μια παραλιακή βόλτα στην ευρύτερη περιοχή της Κυανούς Ακτής και χαζεύαμε τους ανθρώπους που είχαν κατακλύσει τις παραλίες κάνοντας μπάνιο και ηλιοθεραπεία (ζήλεψα λιγάκι, αισθανόμενη ασφυκτικά κάτω από το μακριμάνικο μπλουζάκι μου). 
Συναντήσαμε δε και κίνηση λες και Δευτεριάτικα κανένας δεν πήγε στη δουλειά και όλοι προτίμησαν τις παραλίες.
Στο πούλμαν για άλλη μια φορά το θέατρο του παραλόγου: το ζευγαράκι από πίσω μας να κλάνει ακατάπαυστα, οι κότες στη γαλαρία να παραπονιούνται για τις μουσικές επιλογές του οδηγού και για τα παράθυρα της οροφής που ήταν ανοιχτά, οι κότες μπροστά με τον αρχι-κόκορα να φωνάζουν να κάνουμε αναστροφή και να φύγουμε λόγω κίνησης, μιας και δεν θα προλαβαίναμε να πάμε στις Κάννες, η Πέπη (με την εξουσία του μικροφώνου) να προσπαθεί να συγκαιράσει όλες τις επιθυμίες, να αντικρούει παράπονα και να συνεννοηθεί με τα υπόλοιπα 5 πούλμαν .. και .. και άλλα χαριτωμένα! Άρε Ελλαδάρα!! Όπου και αν πας κουβαλάς μαζί σου τις συνήθειες, την «κουλτούρα» και τον «πολιτισμό» σου!!!!
Με την αδερφή μου απλά κοιτιόμαστε και δεν χρειαζόταν να πούμε τίποτα, καταλάβαινα πως και για την ίδια η κατάσταση ήταν ανυπόφορη και προσπαθούσε να την παλέψει. Γυρνάει πλευρό προσπαθώντας να κοιμηθεί μπας και κλείσει έξω από αυτή το αλαλούμ. Προσωπικά (αποφασισμένη να μη χάσω εικόνες και εμπειρίες) συνέχισα να χαζεύω από το παράθυρο, αλλά επιλέγοντας άλλα ακούσματα για τα αυτιά μου ... π.χ. τον Παντελή Θαλασσινό και το τελευταίο του cd «Οι άγγελοι του έρωτα». Δυστυχώς μάταιος κόπος, όσο κι αν οι «άγγελοι» προσπαθούσαν να με κατακλείσουν και να μην αφήσουν χώρο για άλλα ακούσματα, υπήρχε πάντα η «κερκόπορτα» των αυτιών απόπλου τα κακαρίσματα έβρισκαν δίοδο! Όσο το volume κι αν δυνάμωνε!!
Κάποια στιγμή φτάνουμε στο «γραφικό ψαροχώρι του Saint Tropez» και μας αμολούν για 1 ωρίτσα, ίσα ίσα για ένα καφέ. Το Saint Tropez που τόση δημοτικότητα έχει και που ακόμα και σε ελληνικό τραγούδι έχει υμνηθεί, 
δεν με εντυπωσίασε. Είναι μια παραλιακή κωμόπολη με λιμανάκι για γιοτ και βαρκούλες, όπου γύρω από αυτό υπάρχουν ταβερνούλες, καφετέριες και μαγαζάκια με τουριστικά είδη. 
Σας θυμίζει κάτι αυτό; Μα φυσικά .. κάθε ελληνικό νησί, με το γραφικό του λιμανάκι και τα μαγαζάκια να το πλαισιώνουν. Ακόμα και οι πλανόδιοι καλλιτέχνες με τους πίνακες, τα πορτρέτα και τις καρικατούρες αποτελούν κοινό σημείο. Πραγματικά νόμιζα ότι βρισκόμουν στον Πόρο ή τις Σπέτσες ας πούμε! Εδώ έχει σπίτι η Μπριζίτ Μπαρντό, αλλά δυστυχώς δεν ήταν εκεί να την επισκεφτούμε για ένα καφεδάκι. Δεύτερη ήττα στο ταξίδι, μετά τον Αλβέρτο του Μονακό και η Μπριζίτ Μπαρντό του Saint Tropez απουσίαζε, οπότε η μητέρα δεν φόρεσε πάλι τα καλά της!!
Αντιλαμβανόμενοι την ομοιότητα, την οποία σαν βίωμα την έχουμε από μικροί εμείς οι έλληνες, έναντι άλλων, αποφασίσαμε να κάτσουμε μετά από μια μικρή βόλτα, να πιούμε ένα καφέ. Ααα εδώ συνέβη το εξής κωμικό: μαζί με τους καφέδες και τις μπύρες, ζητάμε και λίγο νερό (φανταζόμενοι ότι θα μας φέρει ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο και όχι κανάτα). Το γκαρσόνι λοιπόν μας φέρνει νερό σε μια κανατούλα, σαν καραφάκι του ούζου, με 2 ψηλόλιγνα ποτηράκια του ούζου!! Αυτό το νερό θα ξεδιψούσε 5 άτομα!!! Γελάγαμε ώρα και πίναμε μια γουλιά ο καθένας κυκλικά!! Μετά από μια ωρίτσα φύγαμε από το Saint Tropez και κατευθυνθήκαμε προς τις Κάννες.
Ως εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε ενθουσιαστεί από το μέρος που είχαμε επισκεφτεί και μόλις μπήκαμε στην πόλη των Καννών απογοητευτήκαμε ακόμα περισσότερο. Μια πόλη με τις ψηλές της πολυκατοικίες, την κίνησή της, τη βρωμιά της και όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τις μεγαλουπόλεις. Όταν όμως σκάσαμε στην παραλία, όμως, μείναμε με ανοιχτό το στόμα. Μια παραλία γεμάτη φοίνικες, πολυτελή ξενοδοχεία σε κλασσική τεχνοτροπία, το Palais de Festival, μαγαζιά με τους ακριβότερους οίκους μόδας, ακριβά αυτοκίνητα να κυκλοφορούν! Εδώ είμαστε λέω, από το Μόντε Κάρλο στις Κάννες!
Κατεβήκαμε και περιδιαβήκαμε στον παραλιακό αυτό δρόμο και στα μαγαζιά 
τύπου Chanel, Pierre Cardin, Yves Saint Laurent,……. και πήγαμε στο κτίριο του φεστιβάλ των Καννών το οποίο ήταν περιφραγμένο λόγω έργων, οπότε και δεν υποδέχτηκαν με το κόκκινο χαλί!!! 
Αρκεστήκαμε να κάνουμε βόλτες από έξω όπου υπάρχουν πλακάκια με τις υπογραφές και τα αποτυπώματα των παλαμών διασήμων ηθοποιών και σκηνοθετών. Κάπου εκεί ανακαλύψαμε και το πλακάκι του Κώστα Γαβρά το οποίο φωτογραφήσαμε να μας «μουντζώνει»! Χα χα ..Ειδική μνεία πρέπει να γίνει από κάποιον που περιγράφει τις Κάννες, στα πολυτελέστατα ξενοδοχεία που φιλοξενούν τα φτωχαδάκια του πλανήτη!
Σε αυτά διαμένουν οι διάσημοι την περίοδο του φεστιβάλ. Είναι πραγματικά εντυπωσιακά και για αυτό φωτογράφησα αρκετά όπως βλέπετε!! Κάπου πιο κάτω βρήκαμε και ένα carousel (δεν σας ανέφερα καθόλου πως carousels συναντούσαμε συχνά πυκνά σε όλα τα μέρη, πώς είναι οι παιδικές χαρές εδώ και το «γύρω-γύρω όλοι»; Έτσι εκεί έχουν τα carousels). 
Φάγαμε και στα όρθια μια κρέπα, χαζέψαμε τη θάλασσα, βγάλαμε φωτογραφίες ψωνίσαμε και το κάτι τις μας και αναχωρήσαμε! Είναι πάντως εμφανής και αξιοσημείωτη η 
διαφορά ενδοχώρας και παραλίας των Καννών, από την συμβατότητα της πόλης στη χλίδα του θέρετρου!Είχε πια σουρουπώσει και επιστρέφαμε στη Νίκαια. Τα πνεύματα είχαν ηρεμήσει (βοηθούσε και η κούραση της ημέρας αλλά και η απογοήτευση για το τι μας περίμενε στο δείπνο).
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, όπου πριν κατεβούμε για φαγητό, μαζέψαμε τα πράγματά μας, κλείσαμε τις ασφυκτικά γεμάτες βαλίτσες (όχι μόνο από προσωπικά πράγματα που σε ακόμα ένα ταξίδι δεν χρησιμοποιήσαμε, αλλά και από τα δώρα και τα ψώνια μας), κάναμε ένα μπάνιο και κατεβήκαμε στην τραπεζαρία.Το μενού για εκείνη την ημέρα, πλέον δεν μας προξενούσε έκπληξη, αλλά ούτε και ευχαρίστηση. Ωμό ψάρι με κομμάτια ενός άνοστου και πικρού (?) σουφλέ. Φυσικά δεν αγγίξαμε τίποτα, μόνο ψωμί πάλι.
Το τελευταίο μας βράδυ το περάσαμε στο μπαρ του ξενοδοχείου με ποτάκι και ξηρούς καρπούς, με αναμνηστικές φωτογραφίες και γέλια πολλά μιας και η παρέα είχε μεγαλώσει, οπότε και οι πιθανότητες για ευχάριστο κλίμα. Γνωρίσαμε μάλιστα και τον μελαψό Cadim από την Αλγερία (αν θυμάμαι καλά), ο οποίος δούλευε στην τραπεζαρία και το μπαρ του ξενοδοχείου και αποτέλεσε την attraction εκείνη τη βραδιά και την αφορμή για πειράγματα και γέλια. Αλλά επειδή το ξύπνημα την επόμενη ημέρα θα ήταν στις 4:30 π.μ. λόγω απόστασης που έπρεπε να διανύσουμε μέχρι την Ανκώνα πάλι, δεν το πολυξενυχτήσαμε. Κατά τα μεσάνυχτα πήγαμε για ύπνο.
Ένα τελευταίο βλέφαρο από το παράθυρο του δωματίου του αμφιλεγόμενου ξενοδοχείου Park Inn, στη νυχτερινή Νίκαια που μας φιλοξένησε και βουρ στο κρεβάτι... Δεν ξέρω αν σας συμβαίνει ποτέ, αλλά προσωπικά όταν βιώνω έντονες εμπειρίες, έχω την τάση να τις σημαδεύω με τη συνειδητοποίηση της φαινομενικής τους μοναδικότητας. Έτσι όπως και τώρα που κοιτάω για τελευταία από το συγκεκριμένο παράθυρο του συγκεκριμένου ξενοδοχείου, τη Νίκαια, την οποία για τελευταία φορά στη ζωή μου ίσως βλέπω, αισθάνομαι ένα ρίγος, το βάρος της στιγμής ότι αυτό το συγκεκριμένο, μου συμβαίνει ΜΙΑ και ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ φορά στη ζωή μου! Μπορεί η εμπειρία από μόνη της να μη λέει και πολλά, πολλαπλασιασμένη όμως με τον παράγοντα μοναδικότητα, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον! Σε αυτή τη δίνη σκέψεων σας καληνυχτώ ... έχω να ξυπνήσω σε 5 ώρες περίπου!
Καληνύχτα σε όλους εκεί έξω, έξω από το δωμάτιο αυτού του ξενοδοχείου, από τα όρια αυτής της πόλης, από τα σύνορα αυτής της χώρας ...
Φεύγω αύριο αλλά θα το κρατώ όσο μπορώ στη μνήμη μου για την υπόλοιπη ζωή μου ....
Όχου κοιμήσου πια !!!!
Ξεκόλλα !!!!
Αλλάζω πλευρό και κοιμάμαι .... καληνύχτα τα λέμε το πρωί!!!
2 σχόλια:
Ακόμα να ξυπνήσεις;
Αφήστε με λιγάκι ακόμα να κοιμηθώ ... :-(
Δημοσίευση σχολίου