Θέλω να μπορώ να αρρωστήσω!

Τελικά έφυγα από τη δουλειά νωρίτερα την Τρίτη, δεν αισθανόμουν πολύ καλά!

Σημείο 1ο: Πριν φύγω από τη δουλειά νωρίτερα (και μη φανταστείτε πολύ, καμιά ώρα δηλαδή), εντελώς συμπτωματικά πέρασε ο διευθυντής έξω από το γραφείο μου. Αντικρίζοντας ο άνθρωπος ένα βουνό από μυξομάντιλα να βγαίνουν έξω από το γραφείο μου και μια seanίτσα με μια μύτη ως άλλη κόκκινη πιπεριά, να προσπαθεί να δουλέψει στον υπολογιστή της, πλησιάζει.
- "Τι γίνεται Μ. όλα καλά;"
- "Εεε τι καλά, δεν αισθάνομαι και πολύ καλά κ.Γ."
- "Το βλέπω ..."
και φεύγει...

Σημείο 2ο: Ενημερώνω τον τομεάρχη μου ότι δεν είμαι καλά και ότι θα φύγω νωρίτερα :
- "Έλα Γ. θα φύγω τελικά γιατί δεν αισθάνομαι καλά."
- "Να φύγεις παιδί και περαστικά σου"
- "Ευχαριστώ"
- "Και αν θες να λείψεις και αύριο δεν υπάρχει πρόβλημα"
- "Θα δω πώς θα πάει και θα σου πω"

Πώς οδήγησα μέχρι το σπίτι ένας Θεός το ξέρει. Σαν κάτι γιαγιάδες με μεγεθυντικούς φακούς για γυαλιά οράσεως, κολλημένες στο τιμόνι ... εε κάπως έτσι κι εγώ μόνο που αντί για γυαλιά οράσεως εγώ διέθετα 2 μάτια κατακόκκινα και μισόκλειστα, σαν κουμπότρυπες.
Στο σπίτι έκανα ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να αισθανθώ καλύτερα. Χοντρά ρούχα, τσάγια, πορτοκαλάδες, σούπες, ύπνος, παυσίπονα, σταγόνες για τη μύτη, αλλά και ζεστή αγκαλίτσα! Αμέ, τόλμησε κάποιος εμβολιασμένος να έρθει να με γιατροπορέψει!
Αλλά παρόλα αυτά τα μυξομάντιλα, μυξομάντιλα και τα συρματοπλέγματα στο λαιμό, συρματοπλέγματα! Οπότε αποφάσισα να μην πάω στη δουλειά την άλλη μέρα.
Είχα βάλει ξυπνητήρι στις 7:00 π.μ. να πάρω τηλέφωνο να ειδοποιήσω ότι δεν θα πάω! Αλλά η ταλαιπωρία της προηγούμενης βραδιάς που δε με άφησε να καλοκοιμηθώ, με παρέσυρε στο να ξανακοιμηθώ αφού έκλεισα το ξυπνητήρι.
Οπότε στη δουλειά έγινε χαμός, με έψαχνε ο διευθυντής, δεν ήμουν πουθενά (δηλαδή στο έβδομο όνειρο ήμουνα), ρωτούσε γραμματείς και τομεάρχες και όλοι τον κοιτούσαν με το βλέμμα της αγελάδας! Άφαντη η seanίτσα!!
Τι άφαντη καλέ, είναι δυνατόν; Μα είναι δυνατόν; Κανείς δεν φαντάστηκε ότι το καμπουριασμένο κορίτσι με τα μυξομάντιλα, τα μάτια σαν κουμπότρυπες και τη μύτη πιπεριά που έφυγε την προηγούμενη ημέρα νωρίτερα, μπορεί να είναι και άρρωστο και όχι ότι κάνει κοπάνα ή ότι καθυστέρησε να έρθει; Να με καλύψουν βρε αδερφέ .. αφού :"Και αν θες να λείψεις και αύριο δεν υπάρχει πρόβλημα"..... τι να πω;
Με πήρε τηλέφωνο η γραμματέας του τομέα μας κατά τις 9:30 π.μ. και με ξύπνησε.
Από τον τάφο εγώ:
- "Ν .. α ..αι;"
- "Έλα Μ. πού είσαι;"
- "Κοιμάμαι ρε συ, δεν είμαι καλά. Δεν θα έρθω σήμερα στη δουλειά", ... έλα για νέο μας το λες; "...θα έπαιρνα νωρίτερα αλλά με πήρε ο ύπνος"
- "Ααα ΟΚ γιατί σε έψαχνε ο κ.Γ. και δεν ξέραμε πού ήσουνα και φώναζε"
- "...... φώναζε;..." πάγος
- "Ναι, εντάξει θα πούμε ότι σε πήρε ο ύπνος, επειδή είσαι άρρωστη"
- "Καλά thx Π. θα τα πούμε αύριο"
Άντε να κοιμηθώ μετά. Αισθάνθηκα τόσο χάλια και σε μια υπερένταση τρομερή ... όλα τα'χε η Μαργιωρή ο φερετζές της έλειπε.
Οπότε ξύπνησα σηκώθηκα προς στιγμή και ξαναξάπλωσα. Έγινα ένα κανονικότατο TV & DVD freak όλη την ημέρα, με διαλείμματα για την παρασκευή τσαγιών και σουπών. Αλλά και πάλι δεν καλυτέρευσα, αλλά δεν με έπαιρνε ....
Επέστρεψα σήμερα στη δουλειά τελικά.
Ένα ερείπιο θα μπορούσα να πω, δίχως υπερβολή...το κεφάλι μου βαρύ από ατσάλι, τα μάτια κατακόκκινα, η μύτη πιπεριά Φλωρίνης πλέον, το μυξομάντιλο η προέκταση του χεριού μου και σαν να μην έφταναn όλα αυτά, να έχω όλους στη δουλειά να με ρωτάνε (από μια απόσταση ασφαλείας) :
- "Μα καλά γιατί ήρθες αφού είσαι χάλια;"
- "Για να μη φωνάζει το boss . & -" ... κυνικότατη εγώ
Συναντάω και το διευθυντή στον διάδρομο (αυτόν που φώναζε ντε)
- "Τι έγινε βρε Μ. πώς είσαι;"
- "Εεε όχι πολύ καλά ακόμα" όχι παίζουμε, εξαιτίας σου ήρθα σήμερα!
- "Βρε παιδί μου να πάρεις κάτι όμως.." τα τρία μήπως? σκέφτηκα
Και το κερασάκι στην τούρτα .. μετά από 10 λεπτά με φορτώνει και με δουλειά .. και δουλειά όχι απλή, δουλειά που απαιτεί το μυαλό συγκροτημένο. Τώρα δέσαμε σκέφτηκα. Φταίω εγώ να έρθω να φτερνίζομαι πάνω του;
Και όπως όλοι βλέπετε πολύ καλά, αυτή τη στιγμή κάνω τη δουλειά που μου ανέθεσε ....
Και θα αναφωνήσω αγαπητοί αναγνώστες:
"Ούτε να αρρωστήσουμε δεν μπορούμε πια σε αυτό τον τόπο;"
"Πού είναι τα δικαιώματα των εργαζομένων;" ...μην απαντήσετε μερικοί αθυρόστομοι..
Και επειδή ξυπνάει η Παπαρήγα μέσα μου, θα συνεχίσω και θα πω, πως δεν είναι δυνατόν να εκβιάζεται έτσι ένας άρρωστος εργαζόμενος, με φωνές και ύπουλα μέσα (άλλες περιπτώσεις) και με κίνδυνο για την υγεία του, να μην μπορεί να αναρρώσει στο σπιτάκι του.
Είναι ωραίο θέαμα δηλαδή αυτό που παρουσιάζω εγώ αυτή τη στιγμή; Σαν μια κινητή μονάδα εντατικής θεραπείας είμαι, η φιάλη οξυγόνου και ο ορός μου λείπει.
Τέρμα είμαι άρρωστη και θα κάτσω σπίτι μου να γίνω καλά...και αύριο!
Κάτω η καταπίεση των υγιειών! Ζήτω η ελευθερία των αρρώστων!!
Θέλω να μπορώ να αρρωστήσω ελεύθερα!!!!!!