Ιταλο-γαλλική Ριβιέρα (Μέρος V)

• Ιταλο-γαλλική Ριβιέρα (Μέρος Ι)

• Ιταλο-γαλλική Ριβιέρα (Μέρος II)

• Ιταλο-γαλλική Ριβιέρα (Μέρος III)
  

• Ιταλο-γαλλική Ριβιέρα (Μέρος IV)

Τρίτη 30/10

Πολύ βάρβαρο το πρωινό ξύπνημα .. πόσο μάλλον όταν αυτό συμβαίνει 4:30 π.μ. Τέτοια ώρα περίπου ξυπνήσαμε και σαν νυσταγμένοι, πεινασμένοι κατάδικοι του Νταχάου, με τα σακίδια στους ώμους, αποχαιρετήσαμε το ξενοδοχείο. Αυτό το ξενοδοχείο που μας αγκάλιασε με τόση ζεστασιά και μας "χόρτασε" με τις γαστριμαργικές του σπεσιαλιτέ. Παρόλα τα παράπονα, οι υπεύθυνοι του ξενοδοχείου, μας είχαν ετοιμάσει ατομικά πακετάκια πρωινού, να τα πάρουμε μαζί μας στο δρόμο.
Επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν και ξεκινήσαμε τη γνωστή 10ωρη διαδρομή Νίκαια-Ανκώνα. Στο εσωτερικό του πούλμαν, εκείνη τη φορά 2 πολύ θετικές εξελίξεις συνέβησαν: 1ον) το ηλικιωμένο ζευγαράκι έφυγε από πίσω μας και μετατοπίστηκε στα μπροστινά καθίσματα, φλομώνοντας προφανώς τους εκεί επιβάτες και 2ον) λόγω της ώρας επικρατούσε ησυχία (άντε κανένα ροχαλητό που και που, αλλά ούτε γκρίνια ούτε φασαρία_το κοτέτσι μας κοιμόταν).
Προσωπικά, υπό τέτοιες συνθήκες, δεν κοιμάμαι ποτέ. Μπορεί να νυστάζω, μπορεί να θέλω να ξεκουραστώ, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω το χάραμα εκείνο στην γαλλο-ιταλική Ριβιέρα. Με τα ακουστικά του cd-player στα αυτιά, τους Metallica να συντροφεύουν το ταξίδι των ματιών μου, τη φωτογραφική ανά χείρας με σκοπό να απαθανατίσω ό,τι τα μάτια μου έβλεπαν, έκανα την προσωπική μου διαδρομή, μέσα σε μελωδίες επιλογής μου και χρώματα .. επιλογή της φύσης.
Κάπως έτσι η ώρα πήγε 8:00 π.μ. και κάναμε την 1η μας στάση, αφενός για τουαλέτα, αφετέρου για να φάμε το πρωινό μας στα ατομικά πακετάκια. Ήταν η πρώτη φορά που δεν χρειάστηκε να πασχίσουμε για να φάμε και επιτέλους υπήρχε η στοιχειώδης ποσότητα φαγητού για τον καθένα μας.
Αναχωρήσαμε μισή ώρα αργότερα. Το κοτέτσι είχε ξυπνήσει και η ησυχία μέσα σε αυτό είχε φύγει ανεπιστρεπτί. Τα ντραμς των Metallica δεν μπορούσαν πλέον να καλύψουν τα κακαρίσματα, οπότε και τους άφησα στην ησυχία τους και παραδόθηκα στη φασαρία μας! Έξω, έχοντας πατήσει Ιταλικό έδαφος πάλι, επικρατούσε μια φοβερή ομίχλη, σα σκηνή από ταινία του Αγγελόπουλου. Μαγευτική, μυστηριώδης, θελκτική!
Μετά από άλλες 2 ώρες κάναμε πάλι στάση και αποφασίσαμε όλοι να ψωνίσουμε ιταλικά προϊόντα (ζυμαρικά, τυριά, αλλαντικά, γλυκά), να λέμε πως πήγαμε και στην Ιταλία. Προσωπικά αγόρασα σοκολατάκια διαφόρων ειδών για φίλους και γνωστούς, αλλά και 2 μεγάλα βάζα που γράφουν "PASTA", με πολύχρωμα ζυμαρικά, για διακοσμητικά στην κουζίνα (που θα αποχτήσω, μόλις βρω ένα σπίτι να νοικιάσω_τον Γολγοθά αυτό θα σας τον περιγράψω άλλη φορά).
Το ταξίδι συνεχίστηκε, με μουσική στα ηχεία του πούλμαν, η οποία δεν ικανοποιούσε τους μισούς προκαλώντας τσακωμούς με αυτούς που τους άρεσε, με ελληνική ταινία στο dvd, που πάλι άρεσε σε λίγους και σε άλλους όχι, με φωτογραφίες άπειρες μέσα στο κοτέτσι, με την Πέπη να αρπάζει το μικρόφωνο και να συμπληρώνει ο,τιδήποτε είχε ξεχάσει για την ξακουστή, μοναδική και φοβερή ιταλική πραγματικότητα κ.α.
Στην επόμενη στάση, τα ψώνια πληθαίνανε, το μεικτό βάρος του πούλμαν αύξανε και οι σακούλες του καθενός με τα ψώνια πολλαπλασιάζονταν με ρυθμό 2 σακούλες ανά στάση! Σίγουρα προβήκαμε σε υπερβολές και σίγουρα ψωνίσαμε προϊόντα τα οποία υπάρχουν (αν όχι τα ίδια, τουλάχιστον παρόμοια) και στην Ελλάδα. Δε βαριέσαι..
Κάπως έτσι, 100 κιλά βαρύτεροι, φτάσαμε το απογευματάκι στην Ανκώνα. Μιας και είχαμε φτάσει νωρίτερα, ο οδηγός αποφάσισε να μας κάνει ένα tour στην πόλη και μετά να πάμε στο λιμάνι. Δεν ξέρω πως τα καταφέραμε, αλλά χαθήκαμε και ο οδηγός με την Πέπη αγχώθηκαν! Αγχώθηκαν σε τέτοιο βαθμό που και ανάποδα σε ένα δρόμο μπήκαμε και με την όπισθεν ξαναφύγαμε και σε μια κατηφόρα από την οποία δεν μπορούσαμε να βγούμε, γιατί στο τέλος της που ίσιωνε ο δρόμος έβρισκε στο οδόστρωμα το πίσω μέρος του πούλμαν και γενικά γύρω γύρω όλοι στην μέση ο Μανώλης στις πλατείες κάναμε! Παράπονο δεν έχω, την Ανκώνα την είδαμε από την καλή και από την ανάποδη. Μια απορία όμως μου δημιουργήθηκε, η Πέπη η οποία έχει φάει την Ιταλία με το κουτάλι και κυρίως την Ανκώνα, πώς κατάφερε και μας μπέρδεψε, δεν ξέρω!
Κάποια στιγμή, λοιπόν ξεμπλεχτήκαμε και φτάσαμε στο λιμάνι. Μας μοιράστηκαν οι κάρτες των καμπινών μας και επιβιβαστήκαμε στο Superfast. Αφού ξεκίνησε το πλοίο, άνοιξαν και τα καταστήματα με τα duty free, οπότε κλασσικά ψωνίσαμε πάλι! Αχόρταγοι είμαστε, το λέω και ντρέπομαι, αλλά συγνώμη έπρεπε να μην ξεχάσω κανέναν φίλο! Όταν από τα μεγάφωνα ακούστηκε η αναγγελία, ότι τα εστιατόρια άνοιξαν, συνέβη το απίστευτο, αλλά απόλυτα κατανοητό ποδοπάτημα. Όλοι μας πεινασμένοι και τρεφόμενοι με σνακς εδώ και τρεις μέρες, σπεύσαμε να ΦΑΜΕ. Επιτέλους ελληνικό φαγητό, με τη σαλατούλα του, με το ρυζάκι, τις πατατούλες, το κοτοπουλάκι το ψητό, το φρέσκο το ψωμάκι ... άρε Ελλάδα αθάνατη. Αναλογίζομαι ότι δεν θα μπορούσα / δεν θα ήθελα μάλλον, να ζήσω μακριά από την Ελλάδα στερούμενη τη ζωντάνια πρωί, μεσημέρι, βράδυ στις πόλεις και το ελληνικό φαγητό. Μεγάλα λόγια δεν λέω γιατί αύριο δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει .. αλλά νομίζω ότι θα μου ήταν πολύ δυσάρεστο!
Με τις κοιλιές μας να ξεπροβάλλουν κάτω από τις μπλούζες μας, με τις σόδες μας ανά χείρας και με τις μυτούλες κόκκινες από το κρασάκι, χαλαρώσαμε στο σαλόνι, αποφασισμένοι να μην ενοχλήσουμε για κανέναν και για τίποτα τη διαδικασία τη χώνεψής μας. Όταν στανιάραμε λιγουλάκι, το ρίξαμε πάλι στο χαρτάκι (μπιρίμπα) και κέρδισα για ακόμα μία φορά! :-)
Το φινάλε της ημέρας αυτής δόθηκε στη disco του πλοίου, όπου ήπιαμε το ποτάκι μας, κάποιοι χόρεψαν κιόλας και κυρίως χαζεύαμε έναν γραφικό τύπο, ο οποίος ως άλλος Φρεντ Αστέρ (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε) χόρευε ακατάπαυστα, όλα τα είδη χορού ... με τον ίδιο, μοναδικό τρόπο! Ακόμα και μόνος του πάνω στην πίστα. Το ύφος και το βλέμμα του DJ τα έλεγαν όλα ... τέτοια αποδοχή το πρόγραμμά του. Κατά τις 2:00 αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο αφήνοντας προς το παρόν την Αδριατική. Αύριο θα καλωσορίσουμε το Ιόνιο Πέλαγος! Ευτυχώς δεν κουνάει, οπότε τα βλέφαρα που κλείνουν, μάλλον δεν θα ξανανοίξουν ... καληνύχτα!